Destino

1471

destinoChovía e as rúas de Compostela encontraban-se molladas a causa da choiva que cae aburrida e monótona no pavimento empedrado desta cidade máxica. Os nenos, doce espertar da noite fría, saían dos seus fogares para se dirixiren cara a escola. O erguerse para Joam era moito máis difícil: a resaca estaba presente no seu corpo de universitário. Perdeuse as primeiras tres clases e decidiu irse tomar un café para pensar. O seu estómago estaba a punto de explotar e decidiu non tomar nada.

Tivera un soño moi extraño: un ser con forma de muller guiábao por escuros camiños dun bosque inmensamente profundo. Non daba situado o lugar. Quizáis os bosques que rodeaban a súa aldea en Arzúa… mais non lembraba tan altos piñeiros nen carballos nos seus soños. Tampouco o ser tan extraordinariamente extraño… Tampouco a ese ser misterioso con forma de muller que espida recorre os montes desta terra inexistente, que non existe, efímera. Os seus ollos parecían mares inmensos, océanos abertos e bravos, azuis cheos de misterios onde a vida andaba ceiba, sen barrotes nen reixas.

O mais extraño de todo isto e que el non soñaba nunca e dende que chegou ate Compostela, facía seis meses xa para estudar a carreira de História, non puido apartar dos seus soños e da sua mente a esta muller mitolóxica: o ser máis belo que nunca vera na sua curta vida.

DestinoFoi facer unhas compras, necesitaba deterxente e algo para facer a comida. O seu compañeiro de piso, un estudante exemplar que levaba dous anos xa facendo Dereito, non saía da casa. Os seus pais eran dunha aldea humilde da Galiza interior e necesitaba vivir das míseras becas que a Universidade de Santiago lle daba polos seus deces. Non coñecia ningún local da zona vella nen sabia onde estaban os cines nen nada parecido. A situación a provocaba o feito de nacer nunha familia pobre. O seu pai traballaba na aldea onde Joam ainda ten un avó e se coñecían dende moi pequenos. Pasaron a infáncia, a adolescéncia xuntos… e agora parece que todo se perde entre eles polos catro duros que ten que mendigar para estudar.

Despois de comer unha grande lasaña de microondas, intragábel, foi á sua habitación. Alí estaba ela, o rostro que marcou a súa vida, a foto de María. Estiveron xuntos mais ou menos un par de anos. Empezaron a sair no instituto ainda que se coñecian de toda a vida. Xuntos aprenderon todo o que dous persoas xóvenes poden aprender para pasar á madurez. Os camiños separáronse a hora de elixir destinos para estudar: ela decideu estudar en Madrid. Duras noites de inverno na Compostela choromiqueira, escureceres pesados. Sopas de letras conformaban nomes de mulleres que intentaban sustituila na súa vida… pero como el queria unha sustituta e non unha nova moza a cruenta realidade dáballe noites escuras de dor.

Nun profundo soño encontrouse coa sua fada, a dos ollos azuis, que falou con el por primeira vez. Á pregunta que lle fixo de quen era ela, a máxica fada da terra sen nome lle dixo: “non son unha fada de montes espesos e de cabelos loiros. Son un espectro, unha muller morta, un espectro. Veño a darche umha mensaxe”.

Joam, cheo de medo e mistério, preguntoulle: “E non serás un ser non fantástico que saiu da miña propia mente de louco?” tatexou polo que significaría se en verdade fora certo. Que pasaría se a mensaxe fora dramática e doente, ou lle anunciara a morte dun ser querido? Quizá lle pasara algo malo a María?

“Non son froito da tua fantasía, senon sería esa muller a que ispes en soños que esta noite descendería á tua cama. Sei que pensaches que eu era un ser mitolóxico e non, son o que che dixen anteriormente. Conezo todos os teus soños, todas as tuas ilusións… te conezo millor que ti a min” – Afirmou o ser sobrenatural.

-E como sabes todo iso de min? Como coñeces a miña eséncia?- preguntou se cabe con máis medo polo que ela puidera saber… os seus pensamentos, as súas ideas. O sabía todo… que viña sendo un nome de muller.

-Sei que na tua mente existe un pensamento agocho que non queres que se saiba e non te atreves a dicer… debes facelo se queres ser feliz… lémbrate das miñnas palabras, non volverás a saber de min.- o espectro desapareceu.

Despertou en silenzo do seu soño e empezou a pensar en todo aquilo. Tomou unha cervexa e, despóis de ver Crónicas Marcianas, regresou á cama. Tivo sorte en non espertar ao seu compañeiro que, ao dia seguinte, necesitaba sacar alomenos un notabel nun exame moi dificil. Quería durmir porque necesitaba recuperar horas de soño perdidas. Esperáballe mañá un duro día na universidade e interesáballe que os profesores tiveran unha boa imaxe del.

Tivo o mesmo soño todas as noites pasadas: o bosque escuro que non daba a recoñecer desa terra fantasmal, a fada ou o espectro que o colle da sua man mentras o gran bosque queimase… e as sombras do lume nos brazos dos grandes piñeiros escribian a palabra destino. Sempre o mesmo… pero algo neste cambiou… a fada lle susurraba ao oido: “voltarás ao teu camiño orixinal truncado polas circustancias humanas… voltarás á realidade”.

Non lembraba nada… pensou cando o ruido do espertador fixo que se levantase ás sete da mañá. Parecía que o camiño da sua vida enderezábase, sen medos, sen mirar ao pasado.

Quince minutos antes das oito ela xa baixara da estación do tren. Debía desprazarse até a praza de Galiza, parando antes para mercar un agasallo á sua nai. Un bus tivo que parar cando un universitário empezou a berrar. Cerrou coas suas mans os ollos e bicáron-se.

Así é como as almas non vivas do pasado facemos que a vida sexa millor. Vivimos en bosques inmensos de beleza incalculabel, en mares azuis e en verdes prados… lugares dos soños dos nobres magos. Non creas que ti vives sen a nosa influenza… a nosa forza sempre condicionará a túa vida.