A última vez que vin ao meu alimentador, saía correndo pola porta para ir traballar. Coidei que era raro cando non volveu a casa pola noite, pero realmente din a benvida á súa auséncia. Sinificaba que non tiña que aturar o seu constante sobe do meu pelo, ou a condescentente voz de pito que reservaba para falar só comigo. Ademais, podía-me estirar e coller toda a cama que quixese.
Á mañá seguinte espertou-me o són dun forte estourido. Fíxo-me dano nos oídos e removeu as fiestras da casa. Após dun agradábel e longo estiramento, tiña que tomar un petisco e subín polas escaleiras da ventá do oeste. O fume enchía o aire e irritou-me o nariz. Debía ser moito pior á outra beira do cristal.
Ao longo dos días seguintes o fume veu e foi-se, algunhas nubes mais desagradábeis ca outras. A maior parte do tempo fiquei na miña fiestra, disfroitando do sol no meu pelo e das interesantes vistas abaixo. Os gules perseguían aos alimentadores polas rúas. Chegaban en vagas, coma os lumes. Un grupo de gules e alimentadores pasou berrando moito, facendo ruído e nervosos, e logo, ás veces durante horas seguidas, o mundo ficaba en silenzo. Un silenzo raro. Mesmo eses insufríbeis paxaros piadores non tiñan ren que dicir. Logo, ao cabo, outra vaga de depredadores e presas pasaban de longo, dándo-me algo que mirar e deixando unha matanza ao seu paso.
Era unha boa vida.
Entón, a miña cunca de auga esgotou-se.
Esa foi a miña primeira pista de que algo ía mal.
Por sorte, o meu alimentador non era moi mañoso e a billa da cociña sempre pingaba. Iso sinificaba que non ía ter sede, pero era moi tedioso ter que coller o auga pinga a pinga no canto de lambe-la da cunca. Alomenos estaba fresca, supoño, pero aínda así…
O meu prato de comida foi a seguinte vítima.
Eu sabía onde o alimentador gardaba a comida, así que foi unha cuestión de ser mais listo cá porta do armário para abri-la. Fíxe-no decontado e curtei o lateral da bolsa mais ápresa do que podes dicir Eukanuba. Tiven un festín do carallo. Un pouco demasiado grande para un, resultou ser. Deixei un par de montóns de vómito no cuarto de estar, e sen un alimentador por alí para limpa-lo, comezaron a cheirar. Por sorte, ao cabo secáron-se e o cheiro foi-se, pero aínda tiña que ve-los.
Iso non foi o único noxento. A miña caixa de area estaba incríbel. Após de tan só unhas poucas noites, non era un lugar agradábel de visitar e finalmente non houbo motivo para tentar enterrar nada alí. Nalgún intre, rendín-me e comecei a ir preto da caixa de area no canto de nela.
E despois as cousas comezaron a por-se mal.
Non tiña comida, nin lugar onde facer as miñas cousas e pasaba case todo o día tentando encher-me co auga que pingaba da billa no canto de mirar as cousas de afóra. E as cousas afóra estban moi interesantes.
Aínda que os corpos físicos dos gules ficaran na mesma condición todo o tempo, as súas feridas nin curaban nin a carne lles empodrecía, a súa roupa ía-se deteriorando. Eu podía dicir o frescos que estaban polo que levaban posto. Os mais novos ainda levaban a roupa; manchada de sangue e suxa, pero enteira. A maioría, nombergantes, ían cobertos de cousas suxas que semellaban mais farrapos que roupa de verdade e os gules mais vellos ían espidos de todo agás polas capas de sangue e suxedade que lles colgaba coma pintura corporal.
O que era ainda mais salinetábel era como se movían. Cando comezaron a aparecer na miña rúa, os gules ían camiñando sen destino, chocando uns con outros de non ser que atoparan ou uliran a un alimentador. Daquela organizában-se após del, gruñindo. Agora semellaban ter atopado un propósito. Movían-se deliberadamente. Amodo, pero con moito mais control e delicadeza ca antes e cando perseguían a un alimentador cazábano mais rápido e mais silandeiros.
Nombergantes, ainda que era moi interesante, iso non ía limpar a miña caixa de area nin encher o meu prato. As cousas poñían-se desesperadas. Obviamente tiña que deixar a casa, alomenos durante un tempo abondo como para deixar algunha suxedade e cazar algunha comida, pero o meu alimentador non deixara ningunha porta nin fiestra abertas cando marchou a traballar.
Así que tiven que traballar nas paredes.
Unha vez, cando era novo, decidín afiar as uñas nelas. O meu alimentador púxo-se furioso pero eu aprendín unha cousa importante: as uñas pdoen atravesar unha parede.
Foi un traballo difícil, un traballo para o que eu non estaba de todo preparado. Desafiou-me as uñas e fiquei todo cuberto de resíduos poeirentos e picallosos. O que é mais, requeriu un montón de tempo. Tomei várias sestas entre médias cando comecei e cando a primeira luz do día brilou a través do burato que eu fixera e xa tiña moita. Levou dúas sestas mais até que o burato foi grande abondo para poder pasar por el. En retrospectiva é probábelmente bó que perdera un pouco de peso mentres estive préso na casa sen o meu alimentador, ou terís-me levado aínda mais choio.
Non estivera fóra da casa dende que era un gatiño. Era raro, pero xenial. A herba estaba fría e suave baixo as miñas patas cansas, o son quentába-me as costas e o aire (agora que os lumes apagáran-se) era fresco e dóce. Rodei pola herba, mesmo probei un pouco, e xa ía atopar un sítio suave para facer as miñas cousas, cando mirou-me. Un alimentador.
“Un gato!” – berrou nun teatral susurro, apuntándo-me dende a outra esquina da casa do veciño.
Mirei para el. Non semellaba moito mais limpo cós gules. A roupa colgába-lle coma se estivera feita para alguén de mais tamaño, os ollos estaba afundidos e a pel gris. De feito, non estou seguro de como souben que era un alimentador e non un gul. Debeu ser o brilo de vida nos seus ollos. Ollso que apuntaban cara min, mirándo-me dun xeito que nunca antes mirara un alimentador… con fame.
Ela salvou-me. A gul.
Era do tamaño da sobriña do meu antigo alimentador. Sería grande abondo como para abrir portas, alá nos seus tempos, pero non para alcanzar a miña comida na parte de atrás da encimeira sen unha banqueta. O seu pelo fora loiro, pero agora era un lamazal de córes. Estaba aínda recollido en coletas, pero ainda que pode que antes foran alegres e tirantes, agora colgaban e se torcían para os lados.
O alimentador estaba a chimpar a vala cara min, coa fame nos ollos. Unha muller agardaba á outra beira da vala, cos dedos dobrados na rexa, coa boca aberta, boquexando aparvada.
Xirei-me para correr, pero aforrei o esforzo cando a gul púxo-se entre min e o alimentador. Ela estivera nos arbustos. Eu nin a cheirara nin a vira alí, e tampouco o alimentador. Cando se interpuxo entre os dous, el vacilou cara atrás e caeu de cú. Removeu-se tentando poñer-se de pé mentres a muller berraba dende o outra beira da vala. A gul só ficou alí, entre nós, mirándo-o.
Eu seguina despois diso. Ao cabo foi a un almacén abandoado, a vários bloques de distáncia. Eran bloques grandes para as miñas patas curtas, especialmente polo famento que estaba, pero non son tan parvo como para abandoar un coidador cando atopo un. Así que o almacén é agora a miña casa.
Non estamos sós aquí, hai dúcias doutros gules que veñen e van aleatóriamente. Non é quente coma a miña outra casa e as fiestras están suxas, pero algunhas delas miran cara ao oeste así que podo disfroitar da luz do sol a meirande parte do día, e os alimentadores tenden a ficar lonxe porque teñen medo dos gules, que evitan que me metan no bandullo.
Non me gustan os ratos, e os paxaros son cousiñas que requiren sixilo e paciéncia para matar. Teño poucos deses. Vexo a outros da miña espécie dende a fiestra, merodeando polas sombras, adelgazando e debilitándo-se, pero eu non. Ela trae-me comida. Montóns de carne, vermella e pingante, anacos de ril morado e negro, ou ósos con pel e músculos aínda pegados. Eu lambo os pegotes sanguentos das súas mans e enrédo-me ao redor das súas pernas para amosar a miña gratitude.
É unha vida diferente da que tiña antes, pero é boa. O millor de todo, non teño que atura-la desafacéndo-me o pelo coas súas atencións ou falando comigo nese tón de voz condescendente que os alimentadores reservan só para os da miña clase.
