Os hackers do salto

1357

Estación Central de Newer Delhi, 14:02 Horário Estándar da Índia

 

Ronan Mistry médio camiñou, médio caiu da porta de acceso da Central de Newer Delhi. O seu estómago sacodía-se como se alguén pasara o último minuto facéndo-o xirar cunha venda nos ollos. A cabeza soába-lle coma un tambor. Odiaba as putas redes de salto. A dór de cabeza era nova pero as portas sempre facía-no sentir náuseas. Xa ía vello abondo para lembrar os días nos que os avións voaban no ceo. Levaba horas chegar a calquera parte – o que sempre distraía aos rapaces – pero alomenos o corpo non se desfacía nun torrente de bits e se reensamblaba cada vez que querías viaxar.

Prometéra-o xa antes, pero esta era definitivamente a derradeira vez que usaba as redes. Alomenos pagaría por unha porta de acceso privada a seguinte vez. Non era que non llo puidera permitir. Era esta manía de ser unha persoa normal. Os seus comezos humildes; por moito que o intentes non podes deixar de ser o neno pobre das rúas de Delhi. Dende agora usaría parte dos cartos de ShivaTech e tería algo mais de comodidade.

– Bós días de novo, señor Mistry.

Un garda de seguridade cun turbante de cór azafrán semellaba que ía axudar. Ronan non-o recoñeceu mália a aparente familiaridade. Saudou e enxeñou-llas para amosar cun sorriso que estaba ben, que non quería axuda. Os gardas estaban aí para evitar que os usuários do salto golpeasen aos viaxeiros cando saían da rede, non para lle botar unha man a un vello mareado.

Ronan tentou camiñar en liña recta e fallou por moito, tentou evitar por-se a vomitar e case o consegue. Tragou un fluído amargo que de súpeto enchera a súa boca. Decenas de milleiros de persoas ateigaban a estación, correndo dende e cara a porta de acceso, apartando a todos ao seu paso. Rebotou contra ún deles, musitando unha desculpa inaudíbel. Atopou unha columna de pedra, dándo-lle a benvida á súa fría solidez. Agardou a que a cabeza deixara de nadar, ficando alí xadeando coma un can vello.

Observou coma un grupo de soldados de uniforme empurraban a multitude: non eran gardas privados da rede senón auténticos oficiais militares da IndPol, enfurruñando con tásers, lásers e quen sabe que mais. Debeu haber un incidente. Se cadra algún desafortunado viaxeiro fora empurrado cando saía da súa porta. Ronan mirou atentamente para ver o que acontecera, a quen arrestarían. Agardou que non sería un problema sério. Non estaba en condicións de correr.

Houbo un intre de teror cando a verdade do que estaba a ver bateu nel. Os soldados non estaban correndo cara ás portas. Corrían cara el. O estómago sacudiu-se có pánico.

Foi daquela cando viu a Sageeta, a súa muller, apurando aos soldados, co sari colgando tras dela coma ás de gasa. Semellaba alporizada. Ela nunca alporizába-se. Os soldados correron até el e pararon, permitindo que ela pasase polo médio.

– Ronan. O que carallo está a pasar? O que estás a facer? – Sageeta ficou fronte a el coas mans nos cadrís. Os soldados rodeáro-no agora, un anel de aceiro empurrando á xente cara atrás. Non semellaba que o foran arrestar. Miraban cara fóra, coma se estiveran a protexe-lo. Pero do que? Non comprendía o que estaba a acontecer.

– Sageeta. Alédo-me de ver-te. Sínto-me un pouco enfermo.

– Iso non importa, vello tolo. O que é que fixeches? O que é esta loucura?

El moveu a cabeza. – Non sei a que te refires. Veño de chegar da miña reunión en Capetown polos novos contratos europeos. Eu non fixen ren.

– Deixa de xogar a eses xogos – dixo a súa muller. – Vas-me explicar todo aquí e agora.

– Explicar o que?

Unha ollada de desacougo cruzou as faccións da súa querida esposa. Ela falou de novo, en voz baixa, coma se tivese medo de que a xente a puidese escoitar. – Explica por que hai média hora transferiches mil millóns de rúpias de ShivaTech a unhas contas das que nunca oín falar. A compañía está arruinada, Ronan. Estamos arruinados.

– O que?

– Mil millóns de rúpias! Todas as nosas accións fóron-se nun intre.

– Non é posíbel. Eu non ordeei esa transferéncia.

– Non sexas ridículo. Pensaches que non te ían ver? Fixeches a transferéncia dende un banco en Londres. IndPol ten as túas imaxes chegando ao Nodo de Chimpo de Euston. E as túas imaxes chegando aquí hai unha hora, cando esa fermosa mulleriña parou para te axudar. Tratába-se disto? A isto é o que chegaches?

Ronan agardou a que algunha das palabras da súa muller tivese algún sentido, pero negáron-se a te-lo. De que estaba a falar? Que muller?

– Isto é unha loucura – dixo Ronan – Veño de saír de Capetown.

A súa muller sacudiu a cabeza, coma téndo-lle mágoa. – Daquela dí-me Ronan, a que hora saíches de Capetown?

– Ao redor da unha da nosa hora.

– E a hora agora?

– Obviamente, ao redor dun minuto mais tarde – Pero mentres falaba consultou o plugin reloxo no seu cerebro, só por comprobar. A resposta volveu deontado. A hora agora era un pouco despois das dúas en punto. Dalgún xeito, imposíbel, pasara unha hora dende que saíu de Capetown.

Non tiña sentido. Ronan tentou falar, pero as palabras non lle saíron da boca.

 

#

 

Estación Central de Newer Delhi, unha hora antes…

 

Ronan Mistry médio camiñou, médio caiu da porta de acceso da Central de Newer Delhi. O seu estómago sacodía-se como se alguén pasara o último minuto facéndo-o xirar cunha venda nos ollos. A cabeza soába-lle coma un tambor. Odiaba as putas redes de salto. A dór de cabeza era nova pero as portas sempre facía-no sentir náuseas.

Un garda de seguridade, ao recoñece-lo, saudou-no coa cabeza con turbante.

– Bós días señor Mistry.

Ronan dirixiu só unha resposta en susurros. A dór de cabeza fíxo-se mais agudo, coma algo sólido marteleando o seu cerebro. A grande sala da estación sacudiu-se ao seu redor, córes borrosas e sóns estrepitosos. Apoiou-se nunha columna, a fría pedra nas súas mans.

– Non semella estar moi ben, señor. Por que non senta?

Unha rapaza parara ao seu carón, coa face preocupada. Ainda ficaban unha ou dúas boas persoas no mundo. El tentou explicar que estaba ben, que só precisaba un momento. Afundiu-se no chan, coas costas contra a columna.

A muller puxo unha man suavemente no seu ombro e axeonllou-se ao seu carón de xeito que a súa man ficou ao mesmo nivel cá del. O bindi da súa fronte estaba animado ao xeito moderno: unha espiral vermella. Ela falou-lle baixiño na orella. – Escoita-me, capullo. Non vas recuperar-te desta. Vas-te sentir pior e pior. Axiña a túa dór de cabeza será inaturábel. E queres saber o que é a dór? É a sensación de que te comen a mente, vello. Entendes, cabrón?

Ronan fitou para ela. A muller seguía a sorrir, coa preocupación enchendo a súa fermosa face. Acaso imaxinou as súas verbas?

Ela apretou-lle mais forte a man e lle fixo dano. – Entendes?

Non, para nada. Negou coa cabeza – O que está a acontecer?

A muller mirou arredor, asegurándo-se de que non había ninguén preto. – Di-me cantos fillos tes, Ronan Mistry.

– O que? Que é…?

– Só dimo. Cantos?

– Dous.

– Nenos ou nenas?

– Nenas. Mulleres adultas agora.

– Nomes?

– Cháman-se… – Parou. Por algún motivo, non podía relembrar os seus nomes. Ambas despedíran-se del esta mañá cando saíu para Capetown.

– Como se chaman, vello?

– Non… non-o sei.

– E como son? Canto miden? De que cór son os seus ollos?

– Non-o recordo.

– Cal era o seu sabor favorito de kulfi cando eran novas?

El sacudiu a cabeza. Non-o sabía. A dór enchendo o seu cerebro era coma unha néboa. Unha brétema a través da que non podía ver ren.

A muller asentiu, coma se o fixera ben, dándo-lle as respostas correctas.

– Moi ben. Agora déixa-me explicar o que te está a pasar. Unha pequena alteración na túa matriz neuronal introduciu-se cando te rematerializaches após do chimpo nodal. Un algorritmo artificial agocho entre os teus patróns cerebrais normais. Xusto agora está a abrir-se paso a mordiscos polas túas memórias. Axiña non poderás relembrar se tes fillos. Nunhas poucas horas non relembrarás nin o teu nome. Unhas poucas horas despois as funcións autónomas do teu cerebro comezarán a esquecer como funcionar. O teu corazón deixará de bater e os teus pulmóns deixarán de bombear.

– Non – dixo Ronan. – Iso non é posíbel – El sabía que iso non era posíbel. Non podes simplemente alterar á xente sen reintroducir enormes erros. A corrupción conseguinte sempre era fatal. O cerebro era demasiado dinámico, demasiado fluído. A tecnoloxía estaba a anos de distáncia.

– Ou, é posíbel, vello – dixo a muller. – E te está a acontecer xusto agora. Non en van estás a experimentar unha dór excruciante na cabeza? Ese é un efecto colateral.

Era iso verdade? As redes eran un causante ben coñecido de migrañas. Se cadra ela só tivo sorte. – Non. Non-o creo.

– Daquela déixa-me preguntar-te isto. O que sinifica o nome de Arvan J. Stanton para ti?

– É… alguén que coñecín hai tempo. Hai anos, na universidade, por que?

– Algunha vez te deu un consello? Algunhas sábias palabras?

– De feito, si. Lémbro-o moi ben. Díxo-me que o que fora que fixe-se na vida, debía acreditar na muller nova co bindi vermello cando parase a me axudar en Newer Delhi…

A voz apagou-se-lle. A súa lembranza desas palabras era moi, moi clara. Pero, por que? Acontecera hai anos. Non tiña sentido. E por que este vello amigo ía dicir-lle tal parvada?

– Si, entendíche-lo – dixo a muller. Arvan J. Stanton non existiu. Outra alteración que lle fixemos á túa mente. Un recordo implantado.

– Non-o creo. Isto é hipnose. Autosuxestión. Nada mais.

– Ti non cres iso de verdade.

– Mesmo se fixeches isto – dixo el – Mesmo se tal cousa é posíbel, por que? Por que queres destruír as miñas memórias?

– Ou, non destruír, vello. Non somos matóns sen cerebro. Somos artistas. As túas memórias están aínda aí. Só que encriptadas. Encerradas no teu cerebro cunha chave que só nós coñecemos. E cando nos pagues os dous mil millóns de rúpias, darémos-che a chave e recuperarás o teu cerebro..

– Dous mil millóns de rúpias?

– Ese é o prezo. ShivaTech pode permitir-llo. Un home tan rico coma ti non debería usar as redes públicas, xa sabes.

A brétema estaba a se erguer un pouco na súa cabeza agora. El viu o óbvio fallo na súa proposta. E facer tratos, atopar choios, iso era no que el era bó. – Así que cando eu che pague esta fortuna, deixarás de amolar-me e me amañarás o cerebro? Deixarás todo ben?

– Terás que dar outro chimpo. Atoparémos-te na rede e poremos todo ben. Non será necesário ver-nos de novo.

– Si, pero por que o ías facer? – dixo Ronan. – Unha vez que teñas os teus cartos será millor para ti deixar-me morrer. Así desaparecerán todas as probas. É un crime perfecto.

A muller sorriu. – Simplemente terás que confiar en nós, nonsí? Non estás en disposición de negociar.

El puido ver un remotísimo chisquiño de desacougo nos seus ollos. Aprendes a lér á xente. – En realidade – dixo Ronan, – coido que estou. Seguro que me farán unha autópsia. Non me importa apostar que os teus hacks contra o meu cerebro – se é que existen – aparecerán. Iso erguerá sospeitas. A xente podería seguir un rastro que conduza de volta a ti. E non creo que queiras aceitar ese risco.

O breve frunximento das cellas que cruzou pola súa faciana díxo-lle que fixera diana. Ela negou coa cabeza tentando suxerir indiferéncia. – Aceitaremos ese risco por dous mil millóns de rúpias, vello.

El considerou. Aínda non cría nela. Pero se houbera unha oportunidade de que lle estivera a dicir a verdade…

– Farei-te unha oferta – dixo. – Mil millóns de rúpias e non enviarei os cartos até que teña completamente recuperado a saúde.

– Iso non vai funcionar, vello.

– Ah, por suposto, porque ti estabas a planear borrar os meus recordos desta conversa, nonsí?

– Obviamente. Non estarás en condicións de facer mais pagamentos. Non saberás ren deles.

– Daquela darei-te a metade dos cartos agora e porei a outra metade nunha conta ao teu nome pero á que non poderás acceder en vintecatro horas. Iso dará-che tempo de me sandar.

A muller estudou-no durante un momento, buscando os fallos no plan. El só tiña que agardar que ela non soubera todo o que os sistemas de ShivaTech podían facer. Finalmente ela asentiu. Ela podería non ter todos os cartos, pero decidira que mesmo cincocentos millóns abondarían. Tal e coma Ronan calculou que ela faría.

– Moi ben, – dixo ela. – Pero non ao meu nome. Usa Arvan J. Stanton, comprendido?

– Coma queiras. Terei que chimpar a Londres para arranxa-lo todo.

– Recordas o número de contacto do teu non-existente amigo?

– Por algún motivo, recordo. Moi claramente.

– Ese é o número de conta pola primeira parte do pagamento. Asegúra-te de que a nova conta estea ao seu nome tamén, e veremos. E lembra: en tres horas non recoñecerás a túa própia face nun espello. Así que non-a fodas.

Ela sorriu e ergueu-se. Púxo-se a bufanda sobre a cabeza para cubrir o seu rostro. – Oh, e ten coidado na rede de salto, Ronan Mistry. Hai xente mala aí afóra.

Ela xirou-se e marchou andando. Axiña perdeu-se entre a multitude.

 

#

 

A doutora Kay Alvarez estaba ocupada nunha análise das ecuacións fractáis das suas últimas probas cando o seu xefe entrou tambaleándo-se. Ela non vira a Ronan dende case un ano; estes días o dono da ShivaTech non viaxaba moito. A súa ledícia por ver ao seu vello amigo moderou-se decontado cando viu o seu estado. Estaba claramente a loitar por se mantér en pé.

– Ronan? O que foi que aconteceu? Estás terríbel. Chamo ao médico?

– Tí xa es un doctor, Kay. Por iso vin ver-te.

Durante un intre ela albiscou un relostro do humor do seu vello amigo. Logo el sentou nunha cadeira e suxeitou a cabeza coas mans.

– Temos que te levar a un hospital, – dixo Kay. – Xa sabes moi ben que eu non son esa clase de doctor.

– En realidade – dixo Ronan, – ti es exactamente da clase correcta. Preciso que escanées o meu cerebro e busques… anomalías.

– O que queres dicir con anomalías?

El semellaba ter problemas para atopar as verbas. Tiña claramente unha dór moi grande. – Por favor – dixo. – Non hai moito tempo. Preciso que fagas isto agora. Hai algo na miña cabeza. Unha… cousa mala.

Con calquera outro ela tería insistido en iren ao hospital. Pero, coma aprendera cos anos, Ronan xeralmente tiña razón. – Vale, ven comigo.

Dez minutos despois tiña os dados en vivo da súa imaxe cerebral perante dela. Repasou o mapa en 3D buscando esas misteriosas anomalías. O que estaba a agardar el? Un tumor? Un coágulo? Unha ferida?

– Algo? – preguntou el.

– Ren. Non hai danos. Agarda, o que carallo? Iso non semella normal.

– O que ves?

– Eses patróns neuronáis aquí no rombencéfalo semellan case… aleatórios – dirixiu-se cara a Ronan. – É iso o que queres dicir? Esta corrupción?

– Está a se espallar?

Ela volveu-se e fixo un zoom. Só levou uns intres ve-lo. Viu como mais e mais das conexións entre as neuronas se realiñaban. Pasaban da estrutura normal e orgánica a fragmentos rachados e desunidos.

– Está. – dixo ela. – Avanzando rápidamente. Queres dicir-me o que carallo está a pasar aquí, Ronan? Francamente, é incríbel que poidas camiñar e falar.

Ronan asentiu pero non respondeu.

– Ronan? O que foi que aconteceu? Que é isto?

Con grande esforzo, coma se tivera que desenterrar antigas memórias, comezou a lle explicar os acontecementos do día.

Cando rematou, ela fixou en silenzo un momento. Se non-o vira no seu escáner, non-o crería. – Ronan, – dixo finalmente, – Sínto-o moito.

El sacudiu a cabeza. – Non. Non-o entendes. Esta é unha oportunidade incríbel.

– O que?

– Quen queira que sexan eses tipos, como queira que fixeran isto, precisamos esta tecnoloxía. Están anos por diante de nós.

– Ten que ser experimental – dixo Kay. – Porque todo o que sabemos só funciona unha vez de cada cen veces. Unha de cada mil. Ti tes unha sorte incríbel de estares aquí.

– Si, pero pensa o que poderiamos facer se tivesemos esta capacidade. Se poideramos editar as imaxes da xente con seguridade. Poderiamos curar enfermidades, facer calquera cousa. Temos que conseguir isto.

– Sempre o idealista, Ronan. Non podes seguir adiante con isto; vas-te matar. Temos que deter o encriptado da túa matriz neuronal dalgún xeito. Restaurar-te dalgún xeito.

El sacodiu a cabeza. – O tema é que, xa din as instrucións ao banco para transferir os cartos.

– O que?- dixo ela de novo. Comezaba a dubidar da súa saúde mental. Era esta a corrupción do seu cerebro falando? – Ronan, isto é unha loucura.

– Non, Kay. Escóita-me. Escoita mentres aínda podo pensar correctamente. Vale, se cadra collerán os seus cincocentos millóns e fuxirán. E daquela eu estarei nun sério problema. Pero hai unha oportunidade de que fagan o que dixeron: intervir de novo para me sandar para poderen coller o resto dos seus cartos, vale?

– Hai unha oportunidade, – dixo ela – Tamén hai unha oportunidade de que fritan o teu cerebro completamente para cobriren as súas pegadas.

– Non. Iso semellaría demasiado óbvio. Son listos. Quen sabe como de decote fan isto? Temos que os deter. Ti necesitas dete-los.

– Eu?

– Ti sabes onde estou na rede de salto. Ti podes rastrear-me entre todos os miles de millóns de imaxes?

Ela ergueu os ombros. – Seguro, podemos facer iso.

– E cando eles interveñan – se o fan – tí poderás ve-lo, nonsí? Deben estar a usar un nodo de salto hackeado. Poderás obter un enderezo físico. Poderemos colle-los.

Ela estudou-no durante un momento. Ía en sério. Realmente quería facer isto. – Ronan, – dixo – esta é unha longa série de “ses” e lixeiras probabilidades. Non vai funcionar.

El sorriu a través da súa dór. Realmente sorriu. – Se cadra. Ou deteremos a un grupo de hackers malvados e adquiriremos unha tecnoloxía coa que a ShivaTech podería facer marabillas.

– Se por algún milagre funciona e eles borran os teus recordos disto, vas estar moi confuso cando saias da rede de salto. Non vas ter nin unha pista do que está a acontecer.

– Enxeñarei-mas.

Ela sacoudiu a cabeza. – Non me gusta. Non me gusta un chisco.

– Daquela é bó que eu sexa o xefe. Considéra-o todo unha orde.

– Ronan, ti nunca me deches unha orde directa en trinta anos.

– Daquela estou a pedi-lo. Por favor, Kay. Se sae mal, xa á penas importa nesta fase, nonsí?

Ela estudou-no un momento mais, logo rendeu-se cun sospiro.

– Oh, e Kay?

– Si?

– Por favor apura. A cabeza dóe-me coma se fora de verdade a estourar.

 

#

 

Ronan estaba agora no chan do vestíbulo da estación. Non podía relembrar nada. Os mesmos fragmentos de pensamento circulaban ao redor do seu cerebro. Dalgún xeito perdera unha hora da súa vida. E mil millóns de rúpias. E agora, semellaba, estaba a perder a cabeza tamén. Atopaba mais a mais difícil relembrar nomes, detalles, lugares. A dór na súa cabeza era unha forte carga, que aplastaba a súa memória baixo dela.

Algunhas figuras deambulaban ao seu redor, as súas faces ás veces axexando sobre del facendo preguntas que non podía escoitar. A súa muller estaba alí, coa ansiedade claramente na face. Por algún motivo, non podía relembrar o seu nome. Iso era malo. Os paramédicos apareceron, facendo brilar luces nos seus ollos, dándo-lle osíxeno, tomándo-lle a tensión. Tamén había soldados. Fatos de soldados. Algúns estaban formando un círculo ao seu redor, coas botas negras enchendo o seu campo de visión cando abría os ollos. Un grupo deles cargou cara as portas de chimpo nalgunha misión desúpeto urxente. El non soubo por que.

Nada disto tiña sentido. Ronan xemiu e pechou os ollos.

 

#

 

– Pode ve-los? Ten o rastro?

O oficial da IndPol supervisaba a Kay. Era difícil concentrar-se con el por alí. Estas cousas precisan foco, concentración, non un bruto armado respirando no teu pescozo.

As súas mans movéron-se pola pantalla, filtrando entre os case ilimitados fíos, cadaún representando a viaxe dunha soa persoa pola rede de salto. Ela só tiña un disparo para isto. Tiñan que ter coidado. Se os hackers vían que estaban a seren rastreados, irían-se e ese sería o fin de Ronan.

– Alí. Eses son. Esta porta aquí.

– Está segura?

– Por suposto que estou segura. Por iso o dixen.

– Vale, – dixo o soldado. – Imos chimpar alí agora.

– E eu vou con vostedes – dixo Kay.

– Sínto-o. Non. Esta é unha operación militar perigosa. Non podemos preocupar-nos polso civís.

– E eu sínto-o, pero eu vou, – dixo Kay. – É vital que recuperemso a tecnoloxía que ten esa xente. Faga vostede o seu traballo e nós faremos o noso, entendido?

O oficial da IndPol mirou-na coma se fora discutir, logo retirou-se. Xirou-se e comezou a berrar ordes ás súas tropas.

 

#

 

Alguén estaba a lle tocar na meixela, tentando ergue-lo. Ronan pestanexou e abriu os ollos. Esperaba ver a Sageeta pero era a face doutra muller. Unha muller que recoñeceu.

– Kay? O que estás a facer aquí? Supón-se que traballas en Londres. Non che pago para que andes de aduaneira polo mundo.

– É unha história longa. Explicarei-na despois. Agora vou escanear o teu cerebro para buscar anomalías.

– Que vas facer o que?

– Fica quieto. Esta é a primeira vez que fago isto nunha estación pública de chimpo. Xira a cabeza a un lado e non te movas.

Ronan fixo o que lle pedían. Descobriu que era millor con Kay. A través do bosque das botas dos soldados puido ver o nodo de salto polo que emerxera dende Capetown. Mais soldados estaban a rodea-lo. Observou como un pelotón deles xurdía, escoltando algúns prisioneiros. Dúas mulelres e mais un home. Unha das mulleres – xoven, cun bindi vermello brillante na fronte – xirou-se para mira-lo directamente a el e refungou. Ronan non podía entender por que. Nunca a vira antes na súa vida.

Puido escoitar a Kay e mais Sageeta marmurando entre elas, algo sobre as leituras do escaneo cerebral.

– Ben – dixo. – Queredes dicir-me vo-las dúas o que está a acontecer?

– Hai boas novas e malas novas – dixo Kay.

– Cales son as malas?

– Es o mesmo vello refungón que eras esta mañá – dixo a súa esposa.

– Vale. E as boas?

– O teu cerebro está limpo de anomalías – dixo Kay. – O desencriptado cando saltaches funcionou. Estás limpo.

– Non teño nin ideia do que estades a falar.

Kay ignorou-no. – E coa axuda da IndPol imos recuperar a tecnoloxía que estaban a usar. Tiñas razón. Semella incríbel.

– Tecnoloxía? – dixo Ronan. – Que tecnoloxía? O que dis non ten senso.

Ronan recostou-se apoiándo-se nos cóbados. A estáncia deixara de xirar. Coidou que probablemente podería por-se de pé. A dór de cabeza descendera até un palpexar xordo. Sageeta ofreceu-lle un brazo para axuda-lo a se erguer.

Mirou de novo cara ás portas. Maldita rede de chimpo. Sempre o puña enfermo. Esta era definitivamente a derradeira vez que as usaba.

 

 FIN