O señor Naajy Padwal, magnate dos negócios de Mumbai e coleccionista de futuros eclécticos, desliza un rectángulo de papel polo mostrador. Non quita a man, cuxa parte de atrás está coberta con ásperos pelos pretos.
O cheiro do té de espécias e o fume de carbón pesa no húmido aire do mercado de Subang Jaya.
Non estando seguro de por qué aceptei atoparme con el, comezo a renegar do carro de chai wallah.
O señor Padwal pon unha man no meu ombro.
“Estou xubilado,” digo.
“A xubilación é un estado de ánimo, non unha enfermidade incurábel.” O seu acento delata a súa educación en Oxford. Cando fala outra vez baixa a voz, mesmo ainda que o campo de privacidade portátil protexe o noso encontro de ouvidos e ollos entremetidos. “Necesito que obteña un futuro para min.”
Deshabituado, miro a ver quen está vixiando. Fóra da pantalal de privacidade, os dous gardas Sikh do señor Padwal apartan á multitude do noso carro chai, unha fazaña non pequena nunha cidade de dezaséis millóns.
Eu me relaxo contra o mostrador. “Por que non Bautista?”
“A Interpol ten-o nun sítio negro nalgures en África.”
A nova sorprénde-me, pero non me aquela. O mundo é un lugar millor sen el. “O que pasa coa nova rapaza?”
“Jessica Cavendish? Ela non é o que estou a buscar.”
“O que está a buscar?”
“Alguén especial. Vostede.” Baleira a súa cunca de chai dun só grolo. “Coñezo as súas circunstáncias, señor Kingston. Durante canto tempo pode sobrevivir fregando paredes nun burdel de Trenchtown? Para un home que roubou tantos futuros, semella non ten ningún para si mesmo.” Deixa esta frase dorosamente certa no aire; logo dice axustándo-se á realidade, “é isto o que quere para súa filla?”
“Déixe-a fóra disto.”
O señor Padwal ergue as mans en sinal burlesca de render-se. “Sínto-o. Non pretendía ofender.”
Minte. Anos nos negócios fan feito del un home de cálculo supremo. mesmo sabendo isto, encontro difícil axuntar os meus pensamentos porque sei que o que di é verdade. Kimbelle merece algo millor.
“Co que estou a ofrecer, un home podería facer calquera cousa.” O señor Padwal despraza o seu peso. Sobre o seu ombro dereito, as instalacións de lanzamento da ISF brilan na distáncia xunto á liña montañosa do Puchang coma as crestas dun dragón. Un foguete orbital está listo para o lanzamento ese serán, levando afortunados colonos a unha nave orbital para a colónia Echelon.
Empurra o papel mais preto de min e ofréce-me a man. É un cheque de caixa antigo cun número moi alto.
A miña boca séca-se. No alto da miña carreira, mesmo un choio de alta calidade non acadaría nin a metade da suma que ofrece o señor Padwal. Por un prezo coma este, quere algo excepcional. Dada a súa reputación, iso sinifica realmente excepcional.
Sorrí e a miña columna vertebral treme. Coma calquera home de negócios con éxito, o señor Padwal sabe que me ten onde el quere. Saca unha caché de dedo. “Os detalles,” di, poñendo a unidade de dados de tamaño dun polgar sobre o mostrador. “Coma a miña oferta, ese anticipo é válido por vintecatro horas.”
Pecha o xerador do escudo. O mercado estréla-se contra nós coma o Mar Vermello. Franqueado polos seus gardas, o señor Padwal desaparece na multitude de carne e suor e ruído.
Eu fito para a caché de dedo, tentando decedir se debería marchar, pero a estreitez na miña gorxa di-me o que xa sei. Non podo marchar, non mentres estea na Terra.
#
Trenchtown fica no fondo do val do Klang nunha nube de fume e humidade abondo grosa como para volver a luz do sol da cór das ás dunha cascuda. Os diques ao sul suxeitan un mar que sobe rápidamente, pero non poden deter o auga de se coar pola terra. Mesmo nun bó día, as rúas son unha lama de porco de lixo e merda.
Dous millóns de persoas ateigan Trenchtown. Coma min, eles viñeron a Kuala Lumpur agardando gañar un asento nunha das naves coloniais mensuais da ISF. Para aqueles sen cartos, o único billete chega a através do contrato de servizo da lotaría, pero cen asentos nun vóo sinifica que as probabilidades son escasas.
Eu alugo dúas habitacións no baixo dun decadente edifício de escaleiras de dous plantas. Paso por riba dos sacos de area e entro. Kimbelle e Shayana, a rapaza tamil do piso de enriba, están na outra habitación cantando unha canzón sen sentido en Bahasa, o único idioma que comparten.
Onde o verdelixo da liña de auga non-as escureceu, as paredes están cobertas de rabiscos de Kimbelle e de soles sorrintes. Ela é unha mestra de cinco anos, e as súas nenas bailando, bolboretas e árbores dan-lle vida ao que doutro xeito sería unha caixa deprimente. Un día, espero que ela sexa unha artista, pero aceptarei o que sexa, sempre que teña un futuro.
Saco o cheque de caixa do peto. Cincuenta millóns de rúpias abondan para sacar a Kimbelle deste lugar, pero os cartos non son gratis, e eu non estou seguro de que poida pagar o prezo. Dóe-me o peito. Como pai, debería desexar facer o que sexa pola miña filla, pero é difícil cando xa perdín a unha persoa á que amo.
De baixo do futón, saco unha caixa resistente á auga. As mans trémen-me mentres titubío co cerrollo e a fibela.
Poderías pensar que un futuro non ten valor, agáspara a persoa que o posúe. Todos os nosos futuros, nombergantes, están interconectados. O meu futuro é tanto o de Kimbelle coma o meu. Roubar un futuro ten moitas mais repercusións.
O cerrollo ábre-se, pero non levanto a tapa. Non sei por que me torturo a min mesmo. Debería arroxar a caixa, pero non podo.
Bao pensaba que eu traballaba coma manager de adquisicións para unha empresa aeronáutica transnacional, mercando compoñentes eléctricos para naves espaciais. Foi o único segredo que gardei para ela porque estou seguro de que me deixaría de o souber.
Coido que sería millor se ela souber.
Respiro profundamente e abro a caixa.
Dentro hai unha foto de Bao. Ela está sentada preto da fonte de Bethesda no Central Park de New York. Recordo ese día coma se fora hoxe. Tomei a foto rapidamente, capturando a súa face radiante antes de que tivera unha oportunidade de arruinar o intre perfecto cun sorriso plástico de fotografía. Ela viña de me dicir que estaba preñada após de anos tentándo-o.
Baixo a enrugada foto, as pezas dun globo de vidro soprado están afumados e escuros, cobertos cunha película espesa e negra que semella absorber a luz.
Son todo o que me queda de Bao.
#
Póño-me o caché de dedo do señor Padwal no BIOSlot na base da palma da man. Zumba ao extraír enerxía do meu rego sanguíneo. Na man aparéce-me un informe holográfico dunha muller chamada Sulee Hendricks, unha viúva americana de descendéncia chinesa, que vive de aluguer nun piso de Subang Jaya, o antigo bárrio rico de Kuala Lumpur que agora está xusto sobre Trenchtown. Mentres agarda a que saia o seu número da sorte, gaña abondo para sobrevivir picando vacas nun matadoiro industrial.
Cando chego a unha série de retratos holográficos, fico abraiado. Ainda que Sulee leva o pelo atado nun firme moño na caluga, comparte a mesma face redonda e o nariz delicado de Bao. Paso moitos minutos fitando ás imaxes antes de que as náuseas me atrapen.
Para homes coma Naajy Padwal, coleccionar futuros é coma roubar arte incalculábel para colga-lo no seu própio edifício nunha galería subterránea. Algúns coleccionistas coidan que posuír un futuro moi prometedor exercerá unha influéncia positiva no seu própio futuro, pero iso fede demasiado a misticismo chinés para min. Outros simplemente os admiran pola súa beleza física, e eu debo admitir que un futuro excepcional brilando en rosa ou en azul eléctrico na súa própria esfeira de vidro soprado é fascinante.
Pero un futuro non é un cadro. Unha persoa sen futuro non é mais ca un corpo incapaz de se mover adiante no tempo. Só existe nun estado de coma, mentres lle fornezan auga e comida. Se o futuro regresa, o corpo se recuperará, se non morre amodo.
É por esta razón pola que nunca traballei coma coleccionista. En troques, roubei futuros aleatórios para devolve-los aos seus seres queridos. Un negócio suxo, certo, pero a miña conciéncia podía reconciliar-se con iso.
Sento acougado no futón, coa mente aturullada. Respiro profundo váriasveces e continúo lendo. Non é case até o final do informe cando me decato de que o señor Padwal non cobiza o futuro de Sulee, senón o do seu fillo de cinco anos.
O informe remóve-se na miña man, e se non fose un holograma, o tiraría. Quito o caché de dedo e chímpo-o na mesa. O pulso dóe-me no pescozo.
Nunca roubei o futuro dun neno, nin sequera para pedir rescate. O pensamento fai que o estómago se me retorza en nús. Non podo facer isto.
A canzón na habitación de atrás para. A porta ábre-se e Kimbelle e Shayana entran correndo. Derrapan e paran cando me miran no futón.
“Mista?” – di Shayana, sorprendida. É a única verba inglesa que lle oín dicir nunca. É unha boa rapaza, e sei que está segura. Por un feixe de moedas, vixía a Kimbelle sempre que llo pido.
O longo pelo negro de Kimbelle cólga-lle nunha trenza sobre o ombro dereito. Entre as suas delicadas cellas hai un borroso bindi carmesí.
Semélla-e tanto a Bao que doe.
“Papi!” – Chimpa aos meus brazos, eu eu abrázo-a até que ela loita por se ceibar. Farei o que sexa por mante-la segura.
#
Cobro o anticipo do señor Padwal e dispóño-me a traballar. Todas as noites Sulee viaxa por un circuíto polos carriños de curry tapados con películas de manteca e graxa, e casetas de lona nas que mulleres desdentadas venden montonciños de arroz, peixe ou bananas. Ao albor chega tropicando á casa e á penas é quen de meter a chave no cerrollo. Durante o día fica dentro coas persanas baixadas. Eu nunca vexo ao neno. A única proba de que existe é a presenza dunha velliña maláia que chega minutos antes de que saia Sulee e sae antes de que ela chegue.
Após dunha semana, aínda pregúnto-me se podo facer este traballo. Roubar un futuro non é coma roubar un bolso, nada que calquera falcatruán con pés rápidos e un par de “cojones” poida facer. Só un feixe de xente ten un talento innato, e deses poucos teñen a necesária flexibilidade moral.
Antes de poder eu coller un futuro, debo harmonizar-me abondo coa traxectória espazo-temporal do meu obxectivo. Isto sinifica preto, literal e figuradamente. Só daquela podo coller os fíos que son a súa vida futura. Preciso pasar tempo co rapaz – moito tempo – e o único xeito de face-lo é achegar-me a Sulee.
Finalmente teño a miña oportunidade cando ela busca no seu bolso para pagar un feixe de rambután e unha bufanda cae ao chan sen se decatar. Eu recóllo-a e paso empurrando á xente chamando por ela en Bahasa. Ela non me escoita polo ruído do mercado, así que a collo do cóbado.
Ela dá-se a volta e varre-me as pernas co seu pé. Eu caio cun crac. O aire estoura dos meus pulmóns.
“O que é o que quere?” – di ela en bahasa. O seu pé apréta-me dorosamente a tráquea.
Non podo dicir ren, así que ondeo a bufanda para me render.
A presión no pescozo afrouxa-se. Ela colle a bufanda. – Sínto-o, – di, axeonllándo-se ao meu carón. De preto, asemélla-se a Bao mais do que agardaba. Ainda que os ollos de Sulee son dunha cór marrón mais clara, teñen a mesma profundidade e complexidade de cór.
Fróto-me o pescozo. – Caíu do seu bolso.
Sulee estuda os arredores. – Estes son tempos perigosos. Non debería agarrar á xente. – Após dun intre de silenzo embarazoso, ela di – Podo compensa-lo cun chai?
#
Á hora que saímos do mercado, Sulee chega tarde a traballar. Ofréce-me pagar-me un chai de todos os xeitos.
– Mañán se cadra?
Ela sorrí coqueta. – Mañán daquela, señor…
– Eshram.
Xíra-se cara á multitude e antes de desaparecer, rezo para que mire atrás. Non-o fai, e eu sínto-me coma se me roubaran.
O chai wallah sorrí-me e móve-se esperanzadamente á súa ola de té fumeante. Eu despído-me del e volvo a Trenchtown.
Relémbro-me que ela non é Bao, pero iso non enche o burato.
Diríxo-me á estrada que baixa polo outeiro. Mesmo a esta hora as bicicletas serpentean entre montóns de mulleres vestidas con saris e armadas con vímbios de bambú para manteren afastadas ás bandas de nenos de dedos longos. O aire da noite é espeso e eu loito por forza-lo nos meus pulmóns. É coma respirar auga.
Preto do cúmio do outeiro teño unha rara sensación de que están a me vixiar. Alí nas sombras unha silueta escura senta a carón da estrada. Ao me achegar, desprega longas pernas, coma as dunha araña, e empurra o seu torso até unha altura incríbel. O home mide doadamente uns dous metros.
O señor Oduya. Non podía ser outro.
Temos história. El traballa para a Interpol, cazando xente coma eu.
Aproxíma-se-me pola redeita e camiña ao meu paso. A súa pel é tan escura coma a noite, así que a sú camisa de algodón branco semella frotar na negrura. Durante un minuto enteiro o kenián non me di ren.
Finalmente, cando chegamos aos arcos que sinalan o cabo de Trenchtown, di – Escoitei que saíches do retiro.
– Iso non é asunto seu.
– O é se é certo.
– Xa estás aburrido de Bautista?
O sorriso do señor Oduya frota coma o do gato de Cheshire.
Pregúnto-me canto tempo leva seguíndo-me en Kuala Lumpur. Eu coidaba que se rendira e estaba a seguir a algún outro, coma a nova rapaza, Cavendish. Sospeito que ainda non sabe dela.
– Góstas-me, Eshram, – di. – Tés escrúpulos, non coma os outros, por iso paréce-me raro que traballaras para Naajy Padwal. – Sinto os seus ollos sobre min, buscando unha reacción que lle dea algo.
Cando chegamos aos arcos, o señor Oduya detén-me cunha man no ombro. – Padwal non é un home para xogar con el. Se ti nos axudaras…
Sacúdo-me o brazo e o deixo, movéndo-me coa xente cara a Trenchtown.
#
Encho a man de Shayana con moedas que fan un total de algo mais dun ringgit. Ela sae cun grande sorriso e eu pecho a porta coa barra tras dela. Miro a Kimbelle. A súa habitación está chea do fume acre dun ardente rolo antimosquitos. Ela escarráncha-se na cama nunha postura que só unha nena de cinco anos atoparía cómoda – brazos en xerra e o corpo retorto na cintura.
Só despois de ve-la reláxo-me.
Á parte da cama e uns cantos xoguetes mercados hai un ano, a habitación está baleira. Co anticipo do señor Padwal, podería-mos permitir-nos mudar-nos ao cúmio do outeiro, pero precisaremos cada rúpia se imos mercar un billete para fóra do mundo. Así que os xoguetes de neno espallados terán que diverti-la un pouco mais.
Cando lle bico o fronte suado, os seus ollos aletean sen se abriren. – Mami?
– Non, – digo delicadamente, incapaz de dicir mais. Peitéo-lle o pelo até que volve a se durmir. De mala gan pecho a porta tras de min.
O apartmento é abafadizo. Antes de me acostar, lávo-me a face e o peito cun trapo mollado. O auga é prezosa – traída a man nunha botella de vinte litros dende unha fonte pública – pero o calor é asoballante.
Fóra un disparo creba a noite. Eu nin me encollo polo són.
Tumbado no futón, esmagado polo peso da escuridade. Cando epcho os ollos vexo a face de Bao, non coma era cando morreo ao final, senón coma era cando compartiamos un futuro. O peito dóe-me. Non sei quen colleu o seu futuro. Eu paguei o rescate, case todos os cartos que tiña, pero todo o que recebín foron anacos crebados de vidro e o meu própio futuro rachado.
Doe admiti-lo, pero iso non é o que mais me desacouga. Para roubar o seu futuro, alguén tivo que se achegar a Bao, e cóme-me pensar que alguén puido estar tan preto sen eu o saber. Se puideron ter a Bao, poderían ter a Kimbelle. O único xeito de protexe-la é mante-la tan lonxe coma sexa posíbel de xente coma min.
#
Atópo-me con Sulee á noite seguinte. En lugar de levar o pelo recollido nun moño, léva-o solto, rodeándo-lle suavemente os ollos castaños. Á penas podo-lle quitar os ollos de enriba. Vinte minutos despois ela érgue-se. O seu vestido cólga-lle do corpo. Á penas tocou o seu chai porque a nosa conversa non se rachou por tempo abondo.
– Pdoemos facer isto outra vez? – O meu espírito cae cando ela frunce o cello. Vai dicir que non.
– Teño un fillo, – di coa voz entrecurtada – Se non está conforme con iso, entenderei-no.
Eu paro un minuto, facendo coma se contemplara a súa revelación. – Iso non me asusta.
A tensión escúrre-se polo seu corpo. E ao face-lo, o meu espírito érguese.
Ela pon-se o bolso ao ombro. – Mañán.
Mentres a vexo manrchar, decátome da cabeza do señor Oduya sobresaíndo entre a xente. Está apoiado contra un posto de froita chuchando nun mango. Saúda-me coa cabeza.
Vexo a Sulee regularmente despois diso. Atopámo-nos case de noite no mercado. Primeiro só durante vinte minutos, pero a medida que imos coidando que o tempo é demasiado curto, ela chega mais e mais cedo. O té convérte-se en ceas de nasi goreng ou carne especiada.
Cónto-lle a miña históia falsa. Coma calquera boa mentira, fíxe-na de anacos de verdade, para face-la sen remendos e doada de relembrar. Coido que é difícil mentir-lle. Gradualmente ela corresponde con histórias da súa nenez, o seu home morto, e o mais importante, de seu fillo.
Cada noite despois bico a fronte de Kimbelle, meticulosamente transcribo as nosas conversas nun diário en papel. O acto de escribir reforza mesmo os detalles mais pequenos.
Algunhas noites vexo a cabeza do señor Oduya erguéndo-se sobre a moitedume do mercado. Tento ignora-lo, pero os ollos van-se-me cara el, e temo que Sulee se decate. Non quero preguntas incómodas. Mesmo cando no-o vexo, sínto-o preto, coma unha ameaza muda.
Temo que un día destes ela me convide a coñecer a seu fillo. Vólvo-me irritábel e contemplo a posibilidade de deixa-lo. Como podería levar-me o seu fillo? Pregúnto-mo, pero logo miro a Kimbelle, delgada e fráxil, perdida nos bárrios miserábeis de Trenchtown, e penso, por que non ía poder?
#
A seguinte vez que a vexo, Sulee suxire que volva ao seu apartamento a noite que ven. Á penas podo aceptar o convite co vulto na miña gorxa. Antes de que marche, susúrra-me ao ouvido “espero que fiques”. Bíca-me na feizula e desaparece entre a multitude antes de que eu poida responder.
Paseo atordoado até o final do mercado e sinto nun muro de pedra baixo tentando respirar. O señor Oduya achéga-se a min, coas mans nos petos. – Coidas que esta é a danza da destrución ou da reencarnación? – pregunta, coa vista posta por riba do meu couquizo.
Após de min hai unha estátua de Shiva, cos seus catro brazos ondeando grácilmente e o seu pé de reito ergueito danzando.
– Non son o mesmo?
O señor Oduya enruga-se de ombros. – Non son hindú.
Sen ánimos para os seus xogos, eu marcho, pero cos seus pasos longos acáda-me doadamente. – Fixo boas migas con esta rapaza Sulee, para non coller o seu futuro. Estou confuso.
– Non vou coller o seu futuro.
– Iso xa o supuxera eu. O que querería facer Naajy Padwal con ela? É… común e corrente.
As verbas píncan-me. Sulee non é menos especial ca Bao, e alguén levou-se o seu futuro. – Ten algo que dicir?
– Se non é Sulee, – di el, coma reflexionando apra si mesmo, – daquela ten que ser alguén próximo a ela. Unha ollada confusa pasa pola face do señor Oduya. Após dun segundo de contemplación, os seus ollos ábren-se. – O rapaz?
O meu paso rómpe-se. Tento recuperar-me axiña, pero o señor Oduya nóta-o.
– Estás tras do neno. Pero ti non roubas aos nenos, de non ser que cambiases.
A miña face acénde-se. Continúo camiñando, rexeitando mirar ao señor Oduya. A xente cámbia.
El segue un paso atrás. – Axúde-me a atrapa-lo, – di.
– Por que ía facer iso?
– Porque é o correcto.
Eu apuro, pero o señor Oduya achéga-se canda min. Eu rexeito recoñecer a súa presenza.
– Padwal non ten reputación de coleccionar futuros xoves, – di. – Son arriscados, demasiadas posibilidades de que perdan o seu lustre.
Fica calado e agarda a ver se a min se me escapa algo. Ogallá vaia ao inferno.
– Padwal ten a reputación de traballar a longo prazo. É moi paciente.
O comentário do señor Oduya fai-me deter-me. A que novo xogo está xogando? Eu non saco ren da expresión en branco do kenián.
– Vai ao carallo – estoupo, canso de que me fale.
O señor Oduya non continúa, pero bérra-me mentres marcho. – Fai o que é correcto, Eshram. Pensa na túa filla.
Teño que suxeitar unha réplica. Xoga conmigo outra vez, tentando provocar-me para que diga algo estúpido.
Mentres baixo para Trenchtown, non me podo sacudir a sorpesa na face do señor Oduya cando se decatou de que o fillo de Sulee era o obxectivo. Eu nunca deixara de me preguntar polos motivos do señor Padwal, pero o señor Oduya ten razón. Coma obxecto de coleccionista, o futuro dun neno é unha proposta de usar ou tirar. Inicialmente pode semellar especial, pero moitas cousas poderían causar que perdera o seu lustre mentres madura. Ningún coleccionista pagaría moitos cartos polo futuro dun neno, de non estar seguro.
Algo non vai ben, pero non teño tempo de averigua-lo. Coñezo a alguén que pode, pero os seus servizos non son baratos. Cunha maldición afásto-me de Trenchtown. Non teño outra que visitar a Hiruku.
#
Pago unha importante cantidade por unha conexión segura a unhas reputadas instalacións de conferéncia por realidade virtual en Petaling Jaya, un bulideiro distrito de negócios ao norde de Subang Jaya. Cando transfiro outro millón de iens para obter acceso á localización de Hiruku, tento non facer contas na cabeza. As implicacións son demasiado doorosas.
Coa axuda da asistente, póño-me a rede neural de realidade virtual e túmbo-me no módulo semellante a unha caixa. Ela pecha a tapa e a equipa zumba ao se pór en marcha. Pecho os ollos…
…e os abro cun pío de paxariños e o limpo cheiro dos piñeiros. Agocho na brétema adiante hai unha pequena cabana xaponesa cun tellado de arxila colocado coma caramelo en longos aleiros colgantes.
Dentro Hiruku senta coas pernas cruzadas nun coxín, cos ollos pechados en meditación. Leva unha haori negra e as hakamas plegadas cun samurái do século XV.
Sen unha verba, sento nun coxín fronte del.
Finalmente, abre os ollos.
Hiruku é un Yogen-sha, un vidente capaz de predicir a cualidade do futuro dunha persoa. Mentres sorrí para min á otra beira da mesa, coido que non é humán. Coido que podería ser unha intelixéncia artificial que examina as posibilidades de extrapolar un futúro probábel a partir das accións pasadas dunha persoa. Nombergantes, o que queira que sexa, nunca descobrín que estivera enganado.
Téndo-lle o caché de dedo. – Preciso saber sobre o neno.
– Un neno? Os nenos son difíciles e incertos, normalmente non paga a pena os cartos. – Os beizos de Hiruku presiónan-se nunha liña recta. Após dun intre, exhala ruidoso e colle o caché de dedo. – Este non é o teu fillo, – di. – Cal é o teu interese?
Mesmo se o quixer de dicir, non estou seguro de que a miña boca forma-se as palabras. – Non pago para que me fagan preguntas.
Hiruku deixa o caché de dedo na mesa e eu o devolvo ao meu peto. – Non estás seguro de preferir unha leitura mais proveitosa para os teus cartos? A túa se cadra?
Eu non quero coñecer o meu futuro, porque o único que teño foi-se.
– Unha mágoa. Vexo cousas especiais.
– Aposto que lle dis iso a todos.
Hiruku enruga-se de ombros sen se comprometer. – Non todo o ouro reloce. O rapaz, nombergantes, é coma calqueroutro. Especial? Non polo de agora.
Quero rpeguntar se está seguro, pero sei que é unha pregunta inútil. Só podo asumir que o señor Padwal ten acceso a alguén tan bó coma Hiruku. – Podería alguén menos dotado ver algo diferente?
– Só se fora un incompetente.
#
Fun preguiceiro. A diferéncia da miña estratéxia habitual co traballo, esta vez non reunín ningunha información de Sulee eu mesmo. Iso deu-me un senso de distáncia, coma se ao facer, a mancha de todo fose menor. Mentres reviso o informe unha vez mais, vexo o superficial que é. Diríxe-me cara un plan de acción óbvio. Exactamente o que eu tomei.
Paro nunha terminal de pagamento e accedo á datasfera. Comezo cunha procura do nome de Sulee. Ren. Unha procura dos rexistros de necemento na súa vila natal tamén aparece baleira. Maldigo a miña estupidez. Non podo confiar en nada do que o señor Padwal me deu porque Sulee é un invento deseñado coidadosamente.
Crear unha identidade alternativa é difícil, especialmente unha que deba soportar o estrutínio dunha relación próxima. Sei-no pola experiéncia: é o meu recurso habitual. As preguntas que precisan detalles sempre xurden, e o xeito mais doado de crear detalles nun intre é saca-los de algo coñecido. As millores mentiras constrúen-se sobre a verdade. Nalgures, aí fóra, hai unha pesoa real a partir da que Sulee foi construída. Necesito atopa-la.
Relembro os moitos detalles das nosas conversas e elimino os que non poden ser doadamente guionizados de antemán: o nome da súa colega na universidade, os nomes dos amigos, o seu primeiro choio, lugares de vacacións visitados, e dúcias doutros. A partir desta información ensamblo o meu própio perfil de Sulee.
Logo comezo a buscar a esta persoa. Levo mais dun ano sen facer este tipo de investigación, pero após duns pouco intentos fallidos, collo o ritmo. Fuxico nos rexistros universitários, busco nas bases de dados de emprego, visito sítios Web xenealóxicos, arquivos de novas e bases de dados de anúncios. Após de várias horas atopo a Sulee, agás que o seu nome non é tan exótico: Jennifer Costa, nai de tres fillos e proprietária dunha ONG especializada en construír casas para os pobres no sur-leste dos Estados Unidos. Ela ten todas as pezas que se axuntan para facer a vida de Sulee.
Nunha páxina de novas de Atlanta, atopo unha imaxe de Jennifer empuñando unhasenormes tesouras e curtando unha fita para un novo proxect ode casas de baixo custe. Non é Sulee, nunca agardei que o fose, pero ten os mesmos ollos.
Procuro información sobre a señora Costa. O seu nome de solteira – Cavendish – pon-me un nú frío no bandullo. – Non pdoe ser, – digo, pero os dedos trémen-me mentres sego a pegada até o fin. Uns pouco minutos despois, téño-o.
Localizo a imaxe de Jennifer con sua nai, Jaiying, a mais a súa irmá, Jessica. O seu pelo é distinto, pero dos seus ollos non teño dúbida de que Jessica e Sulee son a mesma persoa.
– Merda. – Jessica Cavendish, a nova rapaza que encheo o burato creado polo meu retiro.
O rapaz non é o obxectivo do señor Padwal.
Son eu.
#
Estou de pe fronte ao apartmento de Sulee tentando decidir se debería marchar. Quero crér que sería así de doado, pero sei que non-o é. O señor Padwal xoga o partido enteiro, e sospeito que levo no seu campo de visión alomenos un ano. Sei que a xente é decote mala xuíz do seu própio futuro – se cadra o meu futuro ten mais do que eu podo ver – pero non podo imaxinar por que querería engadi-lo á súa colección. E así así, fai-no e non vai abandoar.
Respiro profundamente; sorprénde-me como me vibran os nervos.
Cando Sulee abre a porta o seu sorriso semella xenuino. Pregúnto-me se algo do que compratimos foi real. Ela é unha profesional, así que sospeito que todo foi unha actuación, xusto coma foi comigo, nonsí?
A súa expresión muda decontado cando saco a esfera de vidro soprado do meu peto. Collida por sorpresa, xíra-se para fuxir ao interiordo apartamento, pero tropeza e cae. Sinto o seu futuro enrolado ao seu redor coma as ásperas fibras dunha corda de cáñamo, ancladas a ela no aquí e agora, pero exteendéndo-se no que podería ser.
Cando me achego a ela, mira para min. Nos seus ollos – castaños e profundos e tan semellantes aos de Bao – vexo medo, bordeado de branco e cruel.
Pregúnto-me se Bao soubo o que estaba a acontecer mentres o seu ladrón desenrolaba o seu futuro, e se ela, coma Sulee agora, miraba ao seu atacante e susurrada – Por favor…
Os meus dedos dubidan. Sei que estou a coller mais có futuro de Sulee. Estou collendo o futuro de calquera que a ame. As miñas mans debilítan-se. Os fíos rozan-me as puntas dos dedos, escapando, fibra a fibra. Non podo face-lo. Pero aínda aí debo, por Kimbelle.
Sulee non pode facer ren agás mirar como me envolvo os dedos cos fíos da súa existéncia e tira violentamente, deixándo-os ceibos. Resbalo cara un lado para evitar ficar anudado nos cabos soltos que xiran ao meu redor, pero mentres se van axuntando, os pelos do meu brazo érguen-se. Con coidado comezo a introducir as horas e días e anos do seu futuro na bóla de cristal. Con cada tirón da man, a gorxa estréita-se-me, e cando inserto os derradeiros fíos na esfeira, á penas podo respirar.
A cabeza de Sulee fica acougada contra o chan. Os seus ollos, agora velados e sen vida, contemplan a nada.
#
O señor Padwal tenta a duras penas agochar a súa sorpresa cando eu poño a bóla de vidro no mostrador. Comeza a rodar cara o borde. Por un intre penso que vai cair, pero daquela detén-se a tan só unha man da caída.
Forza un sorriso que é desagradábel de mirar. Mira no interior afumado da esfeira. É gris e denso, case aceitoso. Non ten nada de especial. Sen dúbida xa sabe iso. Mentres baixa a esfeira, semella mareado. – O resto do pagamento…
– Non é preciso. Fíxe-no por Bao.
Nese xusto segundo, a súa expresión confirma as miñas sospeitas. El levou-se a Bao, porque con ela ao redor, nunca conseguiría ter a ninguén preto de min abondo coma para se levar o meu futuro. No proceso, levou-se intelixentemente todo o que eu tiña, deixándo-me desesperado e sen timón. Coller o meu futuro tería sido doado.
Sorprendentemente, non sinto ira. Sinto que un asoballante peso marchou.
– Eu… – a face do señor Padwal enduréce-se. Decediu non mentir-me porque cré que eu non podo coller o seu futuro.
– Vostede é especial, señor Kingston, – di. – Resilente. Un home que superará calquera cousa por aquelo que ama. Para alguén coma vostede, o mundo está aberto. Debería ter sabido que costede non acabaría regodeándo-se na merda de Trenchtown. – Os seus dentes móstran-se cun sorrido de depredador. Ainda que non-o di, non considera que isto rematara.
Pero o está.
Saio da pantalla de privacidade, ao trafego e ao rebúmbio do mercado. Uns pasos na multitude e xíro-me para ver como os homes do señor Oduya descenden sobre o carriño de chai wallah tan axiña que os gardas Sikh non reaccionan. O señor Padwal non ten os médios para dispór da esfeira. Os axentes fórza-no sobre o seu bandullo.
O señor Oduya cae ao meu carón, e pregúnto-me se vai arrestar-me mália o noso acordo. Pode que estea na beira incorrecta da lei, pero é aínda honorábel.
Comezo a andar cara a Trenchtown e Kimbelle. Preciso suxeita-la.
– O neno está seguro, – di o señor Oduya. – Estamos a procurar á súa família.
As novas son benvidas, pero non digo ren.
O señor Oduya mantén o meu paso. – Di-me algo, Eshram, – di. – Terías collido o futuro do neno?
A súa pregunta é unha que non quero responder, pero debo. Se non, devorará-me.
– Ese non é un futuro co que eu podería vivir, – digo. E mentres digo as palabras, podo sentir bile no fondo da gorxa. Troquei a Kimbelle polo neno dalgún outro?
O señor Oduya asinte, coma satisfeito coma miña resposta. – Sabías que hai unha recompensa pola información que conduza á detención de Naajy Padwal? Se os cargos prosperan, a recompensa será para ti.
Deixo de andar e o momentum do señor Oduya léva-o uns pasos alén. – Por que ía facer iso? – pregunto.
El se encolle de ombros. – Góstas-me, Eshram; non sabías iso? Tes escrúpulos. A recompensa é abondo como para retirar a calquera. – Ergue unha cella.
– Quen dixo que eu saín nunca do retiro? – Deixo ao señor Oduya de pé coas mans nos petos. O seu sorriso fai-lle coxegas á miña columna.
O mercado de Subang Jaya fúnde-se na noite mentres eu saio correndo pola multitude cara Trenchtown. Non paro para pagar a Shayana, senón que vou directo á habitación de Kimbelle e a collo nos brazos.
Un rectángulo de luz arréita-se a través da porta aberta alumeando a súa face inocente. O meu corazón palpexante deten-se para se axustar ao da súa suave respiración.
O señor Padwal tiña razón. O meu futuro é especial e está xusto diante de min. Non nos afundiremos na miséria de Trenchtown; a nosa viaxe cara enriba ven de escomezar.
Kimbelle revólve-se. Os seus ollos ábren-se. – Papi?
Eu bico a súa fronte. – Estou aquí, – susurro. – Sempre estarei aquí.
Fin
