No ano do Noso Señor de 1915 unha unidade de dez soldados da Cabaleiría Imperial Alemá – todas mulleres – atravesou amodo a vila belga de Zandsteert cantando un meigallo que podería rachar co mesmo Odiseo.
A comandante Brunhilde Lockspier cabalgaba á cabeza da columna. Corenta e tantos, cunha face rafada e suxa de lama e guerra, ía firme e digna. Os seus movementos eran precisos e medidos. Agora, fixo un sinal á súa unidade para que acougaran e elas obeceron sumisamente.
Cabalgaban ao seu redor, coas súas monturas mecánicas peidando acres e negros fumes de escape na brétema mentres as súas refungantes máquinas de dous tempos se amortecían baixo mantas e selas. As dez mulleres estaban virtualmente perdidas baixo os seus capacetes Stahlhelm, espadas, petos, rifles e bandoleiras. Chegaran á vila agardando resisténcia, e cantaran Das Lied – unha canzón meigallo que podía crebar a vontade dun home ou rachar o seu espírito – coma fixeran incontábeis veces anteriormente. Todos os Tommies que viran, nombergantes, estaban xa mortos, xacendo na lama.
A comandante Lockspier tirou forte das bridas do seu cabalo, e agarrou ainda mais fortemente o seu vello Reichsrevolver mentres miraba á vila cos ollos entornados. Todo perdera-se na néboa densa e inmóbil. Todo era gris. A néboa era gris. A terra era gris. Os edifícios en ruínas eran grises. Mesmo os uniformes dos Tommies mortos eran grises, semellaba que o caqui brotaba deles coma sangue. Era coma se a cór… a vida… fora sugada do lugar. A calor tamén.
Tremelicou mentres avaliaba a aparición na que se convertera Zandsteert. Era tan silandeira, tan inmóbil… coma un neno asustado.
É isto o mesmo que acontecera en casa cando chegou a creatura? Sofrira a súa família un destino semellante a este?
Os seus matíns interrompíron-se cando a súa capitana cabalgou ao seu carón. “As súas ordes, comandante?” A súa voz soóu amortecida, a súa face agocha após da bufanda enrolada ao redor do pescozo.
A comandante xirou-se na súa sela, o movemento restrinxido polo pesado peto. “Tomamos a vila. Tal cal está”, dixo. “E Mina, asegúra-te de que as rapazas están listas para calquera cousa. Se temos que loitar por este lugar…”
Non rematou a frase. Mália que estaban mais acostumadas a usar Das Lied para eliminar as posicións dos Tommies sen un baño de sangue, xa loitaran contra inimigos sobrenaturais antes. Todas coñecían os sinais de adverténcia.
#
A unidade achegou-se ao cabo da rúa elevada, e a comandante puido á penas albiscar os bordes dun parque, co perímetro enmeigado por árbores mortas e os restos esqueléticos dunha vala de madeira esnaquizada.
Controlando ás súas monturas, a unidade comprimiu-se, formando en dúas ringleiras de cinco, con Lockspier á fronte e no centro.
“Comandante?” Mina ladeou a cabeza. “As súas ordes?”
Lockspier botou un profundo sospiro. “Pasaremos a noite no parque. Sospeito que quen queira que fixo isto, fará o seu seguinte movemento axiña. Unha vez que o controlemos, informaremos ao cuartel xeral que Zandsteert é noso”.
“Controlar o que?” O tón de Mina era inseguro e cheo de dúbida. “Está segura? Xa contei alomenos vinte Tommies mortos, e nós somos só dez”.
“Controlarémo-lo”. Quixo mirar a Mina nos ollos, pero non puido. Cada unha sabía o que pensaba a outra. Mina só quería saír dalí coa unidade intacta, e a comandante…? Ben, ela sabe o que eu quero, pensou Lockspier.
“Gretchen? Isold?” dixo a comandante, volvéndo-se a dúas dos seus soldados. “A que cheirades?”
Gretchen pechou os ollos decontado e ancheou as ventas. “Cheiro… un home. Suando”, dixo.
O cabalo de Isold ficou xunto ao de Gretchen, con Isold respirando profundamente. Xemelgas idénticas, as dúas eran dunha raza que os Tommies chamaban Non Somos Lobos: Semi-licántropos conxeados nunha etapa entre humán e lobo. As sús faces eran lupinas e cobertas de pelo espeso e gris, con feros ollos ardendo tras cellos apretados. “O latexo do corazón é… acougado”, dixo Isold, coa cabeza inclinada a un lado. “Se ten medo, non-o amosa”.
Súa pero sen medo? “É un soldado?” preguntou Lockspier mentres se dirixía a supervisar os bordes do parque.
“Si”, replicou Gretchen. “Un Tommy… e… hai algo mais. Algo no seu sangue. Non é puro. É coma nós – Verzaubert. Coido que hai unha pequena fada aí”.
A comandante mirou a Mina, quen se sacara o seu pesado Stahlhelm e mais a bufanda da cara para limpar o suor da cabeza con ela. O seu pelo rapado moi curto estaba de punta e brilaba. Fixeron contacto cos ollos. Os homes eran doados de controlar. As fadas, nombergante, eran de certo mais impredecíbeis.
“Se é unha fada, Das Lied podería non funcionar”, dixo Mina, marmurando en voz baixa. A comandante viu debilidade nos ollos da súa capitana. Non só física, senón febleza de espírito, do desexo de loitar, a que resoaba da súa comandante. “Poderíamos ter que colle-lo pola forza”.
A comandante maldiciu por dentro. Agardaba evitar unha loita esta vez.
Volveu-se á súa compañía, facendo un aceno que lles ordeaba desmontar, e outro para face-lo en silenzo. Elas cumpriron decontado e coa eficiéncia que agardaba, mália o seu cansanzo e a pesada coiraza. Un sorriso cruzou a face de Lockspier. Boas rapazas. Leais soldados. Rezou a Deus para que todas puideran ver o final da guerra.
“Gretchen e mais eu entraremos no parque”, dixo a comandante a Mina mentres se dirixía á súa capitana. “Apagade os cabalos e agardade aquí co resto da unidade”.
Mina asentiu e se dirixiu á compañía. Moveu un só dedo sobre o alto pescozo da súa túnica ordeándo-lles apagar as cabalgaduras mecánicas. Mentres a comandante se volvía e revisaba a cámara do seu revólver, escoitou as máquinas de gasolina dos cabalos apagar-se.
Satisfeita e co revólver listo, a comandante desmontou. Gretchen púxo-se ao seu carón. Semellaba calma e concentrada.
A comandante non estaba tan calma. Podía sentir o seu corazón palpexar mesmo mais rápido. Co revólver agarrado na man dereita, sacou o sabre cos esquerda e pechou os ollos ao bicar a espada. “Que o Señor me garde”, susurrou.
#
As dúas mulleres escorregáron-se entre o veo de árbores mortas e logo adiante, agochas e amodo, cos revólveres e sabres dispostos.
Mesmo a herba do parque era gris. A parella detívo-se, e a comandante xirou-se a Gretchen, erguendo unha cella. Gretchen cheirou o aire, logo moveu a cabeza sinalando o norde.
Continuaron. Co frío e o silenzo mais asoballantes aquí, as malignas impresións das casas fendidas semellaban mira-las con anoxo.
Logo a comandante parou. Podía ve-lo.
Era pouco mais ca unha impresión na néboa, pero estaba definitivamente alí. Detido no médio do parque, paseando, batendo no chan con… con o que? Sen dúbida non podía ser o que semellaba – un bate de críquet?
“Podíades amosar-vos” chamou-nas unha voz. “Sei que estades aí”. Inglesa e educada, a voz lembrou-lle á comandante aos diplomáticos no consulado cos que o seu pai compartía cigarros e brandy. Iso, alomenos, moderou o receo. Na súa experiéncia, canto millor era a família, mais rápido se rendían.
“Escoitades-me?” a voz chamou-nas de novo.
Ela mirou a Gretchen, e Gretchen a ela. Ambas asentiron, e coma unha soa, apuraron cara adiante, coa equipa triscando na néboa. En segundos terían ao home diante das pistolas.
Un oficial, estaba a carón dun grupo de postes de críquet afundidos na fría terra. O caqui do seu uniforme e o brillante azul da súa bufanda de lá e das lubas sen dedos ofrecían unha benvida de alívio á incolora monotonía dos arredores.
“Ahh, iso está millor”, dixo cun ancho sorriso, para nada atordoado coa situación. “Entón daquela, quen está ao mando aquí?” Mirou para Lockspier e sorriu. “É vostede?”
Ela parou antes de responder. O acento deste home, o seu comportamento e o pau de críquet metido baixo o brazo poderían dicir que era un señorito, pero as cicatrices e mais a equipa o contradicían. O seu uniforme estaba suxo e rachado, e o seu capacete abollado e dobrado. Os cotenos marcados, e as enrugas deixaran a súa pegada nos ollos entre a suxedade e o sangue. Un cabelo dourado e rizado saía baixo o capacete – o ouro corría sobre a prata. Este, decatou-se ela, non era ningún nobre xogando á guerra. Era un soldado de carreira.
“Son a oficial ao mando”. Adiantou-se enfundando o revólver. “Comandante Brunhilde Lockspier, Motorisierte Kavallerie Nummer Sieben: Die Eisenserenen. E vostede é…?”
“Capitán Cameron Wexford-Bane… digo, dixo vostede ‘Die Eisenserenen’? As Sereas de Aceiro?”
“Agora non, Capitán”, dixo Lockspier, sacándo-se de enriba a súa pregunta cun aceno da man. “O seu revólver, por favor”.
Erguendo o cordón do seu pescozo, procedeu a sacar a Webley da funda. Todo sen sacar os ollos de enriba de Lockspier.
“O que está a facer aquí?”, preguntou Lockspier, collendo a arma.
“Pois, estaba a xogar ao críquet, pero seica os xogadores fuxiron – o que ficaba deles, de todos os xeitos. Xa estarán a médio camiño de Ypres agora”.
“Pero a vila está chea de soldados mortos. Os seus soldados”, dixo ela. “O que aconteceu aquí?”
“Ah. Si. Atopamos un home. Ben, eu chámo-o ‘un home’. Máis ben un…” Un agudo berro e mais un refacho de disparos furaron a estática humidade do aire, facendo eco polo parque. “Ah, ousaría dicir que é el”, dixo o capitán cun triste sorriso.
#
Foi unha carreira curta, pero Lockspier case ficou sen alento polo tempo que lle levou volver canda súa unidade. Gretchen chegou pouco despois, apuntando ao Tommy co rifle.
Pero xa era tarde. Os disparos pararan mesmo antes de que levaran médio camiño até alí, e atoparon os corpos das súas rapazas – sen vida e grises – na lama entre os cabalos durmidos.
Lockspier ficou no centro da matanza, dobrada coas mans nos xeonllos mentres boquexaba por aire. “Están todas…” Sentiu que a gorxa se lle pechaba e o corazón lle latexaba nos oídos. Pechou forte os ollos, tentando bloquear a vista da súa unidade xacendo gris e morta na lama coma os Tommies. Que chegaran tan lonxe, loitaran tanto e morreran tan rápido… “…Están todas mortas?”
“Non todas”, dixo Gretchen, apuntando. “Mire!”
Lockspier abriu os ollos para ver a Isold axeonllada no bordo da rúa, arrolando a Mina.
“Oh, Deus queridiño”, dixo Lockspier. “Mina!”
Correu cara a súa amiga, decatándo-se á penas de que Gretchen e Wexford-Bane corrían ao seu carón.
“C… comandante?” A voz de Mina era feble, a boca lánguida e o alento enxurro. “É vostede?”
Lockspier axeonllou-se e mirou á face de Mina. “O que diaños? Deus, Mina. O que lle aconteceu nos ollos?”
As meniñas estaban abolladas e abertas, o branco cheo de sangue e pingaba nos recunchos coma bágoas. Mentres Lockspier miraba, puido ver a cór desaparecendo da face de Mina. Axiña, a muller ficou case por completo gris.
“O que aconteceu?” Lockspier abrazou a Mina mentres a soldado tremía con violéncia case epiléptica.
“Algo”, dixo Isold, “saíu da néboa”. A súa voz era rouca e fendida, e Lockspier preguntou-se cando vira á rapaza tan nervosa por última vez. “Atacou-nos.
“Só ten que te tocar, Brunhilde”, dixo Mina, agarrando a manga da chaqueta de Lockspier mentres tremía. “Só ten que te tocar, e morres”.
“Víche-lo?” preguntou Lockspier a Isold.
“Tentei-no, comandante”, dixo Isold, pendurando a cabeza mália que a súa irmá axeonllada ao seu carón puña un brazo ao seu redor. “Tentei mira-lo, tentei apuntar. Pero fíxo-me dano aos ollos só ve-lo”.
“O que fixo isto, capitán?” Lockspier preguntou a Wexford-Bane cunha voz moi baixa e feble.
“Non estou enteiramente seguro, para ser xustos”, dixo Wexford-Bane. Non lle importou baixar a voz, e Lockspier preguntou-se se el sentía algún senso de perigo ou urxéncia. “Todo o que sei é que tiñamos unha unidade de enxeñeiros que chegou a Zandsteert hai tres días con ordes de construír un túnel baixo o voso sistema de trincheiras nas Messines. Presumibelmente o plan era face-lo voar polos aires”.
“E…?”
“Pois que decediron comezar o túnel excavando na cripta da igrexa. Non é preciso ser un xénio para averiguar o resto”.
“Así que desenterraron algo que non debían e agora iso está a matar ás miñas rapazas?”
“Así é”.
De súpeto Mina agarrou a man de Lockspier e apretou forte. “Eu tamén mirei, señora”, dixo cun bordo de pánico na voz. “Sínto-os queimándo-me a cabeza, comandante. Os ollos. Coido… que estou cega”.
“Atentos agora”, dixo Wexford-Bane. Tamén se axeonllou a carón dela, quitándo-lle docemente o pelo ensanguentado da fronte. “Vas estar ben. Estás… como é a verba que usades? Verzaubert? Enmeigada? Vas estar ben. Prométo-cho”.
Lockspier mirou para este Wexford-Bane, cos ollos entrepechados, estudándo-o. Había un cariño e unha compaixón inusuais na súa voz que era abraiante e benvida. Pero mália as súas valentes palabras, nombergantes, Lockspier podía ver a Mina – agora case completamente gris – desaparecer amodo. Cos ollos pechados, un longo derradeiro alento saiu dela e todo o seu corpo ficou blando.
A man de Lockspier dirixiu-se ao pescozo de Mina. “Estamos a perde-la! O seu pulso, é…”
“Está ben, comandante”. Wexford-Bane inclinou-se sobre Mina e descansou a súa fronte sobre a dela. “Veña, xoven dama”, dixo, “non marches. Non podo axudar unha vez que te fuches. Aguanta”.
As costas de Mina arqueáron-se e os ollos se lle abriron de golpe mentres boquexaba buscando alento, coas uñas cravadas no brazo de Wexford-Bane.
“Boa rapaza”, dixo cun sorriso.
“O que diaños…? O que fixeches…?” Lockspier estaba confusa e entusiasmada ao mesmo tempo. “Como?” Polo bordo dos ollos puido ver a Gretchen santiguar-se mentres a cór volvía amodo á face de Mina. “É polo sangue de fada que tes?”
“Ah, si, ben”, dixo o capitán cun sorriso tímido. “Iso é un segredo de família. Miña nai tivo unha aventura cun elfo. Non gostamos de falar diso, así que se pode mante-lo en segredo, pois boa rapaza”.
Lockspier non contestou. Só mirou para el. El mirou tamén, sorrindo.
“Comandante”, dixo Gretchen, “non hai motivo para tentar mais a sorte. Temos que marchar de aquí”.
“Ten razón”, dixo Wexford-Bane, asentindo.
Lockspier pechou os ollos e baixou a cabeza. Por suposto que ten razón, matinou. Esta vila está perdida. Pero non podo correr. Abriu os ollos e mirou á densa brétema. “Gretchen”, dixo, “ti, Isold, e Mina saíde de aquí. Ide a un posto seguro. Ide co capitán xunto aos Tommies e rendíde-vos. Decíde-lles o que aconteceu”.
“O que? Ir canda os Tommies?”
“Si. Quero que vos rindades. A guerra rematou para ti e mais Mina. Quero que vos rindades, que agardedes a que remate a guerra, e logo vivades unha vida normal”. Estirou os brazos, collendo a face de Mina coas mans, erguéndo-lle a cabeza para ver os seus ollos ensanguentados. “Entendes, Mina? Podes oír-me?”
Mina só puido asentir. Había algo nese aceno da cabeza que traizoou a rendición final de Mina, e Lockspier preguntou-se se, por moito que Mina quixese ficar coa comandante, o seu espírito fora rachado por esta creatura.
Volveu-se a Wexford-Bane e lle ofreceu o seu revólver de novo. “Sabe como usar isto?”
“Teño unha bóa média, si”, dixo, colléndo-lle a pistola. “Por que?”
“Daquela úse-o, capitán”. Lockspier volveu-se cara a Mina. “Úse-o e leve con vostede a estas tres”.
“Pero o que vai acontecer con vostede, queridiña?”
“Vou matar a esta creatura”.
“Señora! Non!” O tón de Gretchen era alto e choromiqueiro.
“Moi ben. Que motivo hai para que vostede fique e morra tamén?”
“Fará-me sentir millor. Agora ide”.
“Comandante? Brunhilde?” dixo Mina.
Lockspier mirou a Mina con bágoas nos ollos mentres lle sacaba o pelo húmido da fronte da muller. “Si, querida?”
“Colla… colla isto”, dixo Mina mentres loitba por se quitar a bufanda.
“A súa bufanda da sorte? Pero…”
“Necesitará-a mais ca min agora”, dixo Mina, tentando esbozar un sorriso. “Por favor, cólla-a, e que Deus a bendiga”.
#
O que ficaba da igrexa dominaba o parque. Non é que ún poidera ver o parque ou a vila, matinou Lockspier mentres miraba atrás. Os dedos tocaban perdidos a bufanda de Mina, atada agora frouxa ao redor do seu pescozo.
O seu cabalo, coa máquina ruxindo, alcanzou a porta da ruinosa igrexa. Desmontou e uns intres despois, estaba dentro.
“Meu Deus!” dixo, boquiaberta en silenzo.
Ringleiras e ringleiras de explosivos apiában-se até todo o alto que lles permitían as derrubadas paredes, formando unha canle a través do centro da ingrexa que levaba até un burato no chan. Alí unhas escaleiras levaban á cripta.
“Díxen-llo. Realmente planeaban voar Messine até o Alén”.
Lockspier volveu-se, co revólver na man e o corazón na boca. “Capitán!” dixo mentres Wexford-Bane estaba en pé tras dela, coas mans nos petos. “Coidei que lle dixera que marchara! Para levar a Mina e ás xemelgas a un posto seguro?”
“Fíxo-o”. balanceou-se cara atrás e adiante sobre os talóns mentres sorría. “Por sorte vostede non é o meu oficial superior, así que mandei ás xemelgas e a Mina de volta cunha bandeira de rendición. Estarán ben”.
“Pero por que fixo iso? Por que quere ficar aquí para morrer?”
“Non lle fixen eu a mesma pregunta?” dixo cun médio sorriso.
De novo ela non respondeu, en troques, estoudou a súa face.
“E ben, comandante?”
“Móstre-me de onde veu esa cousa, primeiro”, dixo ela.
“Moi ben. As damas primeiro?” dixo con floritura teatral mentres camiñaba cara ao alto da escaleira.
Ela permitiu-se un pequeno riso. “Como, señor, permíta-me o pracer de enfrontar o descoñecido – e a posibilidade dunha horríbel morte – primeiro? É voste de demasiado amábel!” Ela andou á escaleira, metendo o revólver no cinto. “Por que está aquí, capitán?” dixo de súpeto.
“Como di?”
“Por que está aquí? Quero dicir, é vostede unha persoa obviamente educada e intelixente. Non semella odiar-me a min e ás rapazas, así que non está aquí para ‘matar aos boches’. Así que, por que está aquí?”
Por primeira vez viu pasar unha nube por diante da sua faciana. El mirou-na un intre, os ollos médio pechados coma tentando avalia-la. “Vostede baixa, eu falo”, dixo.
Ela coemzou a baixar polas escaleiras.
“Cando me unín para loitar contra os Boers”, dixo tras dela, “o meu irmán decediu procurar a súa fortuna coma aventureiro. Fíxo-se matar polos mercenários belgas no Congo”. Parou ao chegar ao pé da escaleira, mirando abaixo mentre ela se apartaba. “Así que cando esta guerra comezou, pedín ser enviado aquí”.
“Por que?” preguntou Lockspier acendendo a súa lampariña eléctrica. “Como pode axudar iso?”
“Non pode, pero fai-me sentir millor. Non estou aquí porque queira matar alemán, estou aquí porque quero facer estourar buratos no campo belga”.
Ela quixo rir, pero non ousou. Mirando ao capitán mentres se facía a un lado da escaleira, nombergantes, viu o sorriso na súa face, e non puido evita-lo.
“Sei-no”, dixo el. “Sei-no. Debería ter-me apuntado a artelería. Estúpido, nonsí…? Digo, non fai frío aquí abaixo?”
Tiña razón. Estaba mais frío ca afóra. E mais escuro tamén, cun teito estreito e baixo e paredes de pedra. Cheiraba a humidade e nalgures podía escoitar-se o staccato do auga pingando. A lámpada dela brilou na cal e no verdelixo dos muros, e o chan de pedra baixo os seus pes non estaba só xeado e esbaradizo, senón cheo de pás, machados… e dous corpos.
“Supoño que deberon ser algúns dos primeiros en morrer”, dixo Wexford-Bane axeonllándo-se xunto ao primeiro corpo. Ao lle dar a volta, chimpou, pechou os ollos e apartou a mirada. “Meu Deus…”.
Lockspier achegou-se, alumeando o corpo coa lámpada. Coma Mina, os ollos foran estragados, pero o resto do corpo fora completamente disecado, secado de calquera fluído.
“O que lle fixo a eses enxeñeiros, capitán, fíxo-o para comer”, dixo ela, movendo a lámpada cara ao outro corpo. Estaba demasiado esquelético e esgotado. “O que fai agora, fai-no por vinganza”.
“Vinganza? De que?”
“Quen sabe? Non hai abondo deste edifício estimar as súas orixes, pero a maioría das igrexas desta rexión son templos románs convertidos en igrexas cristiáns polos merovínxios”. A súa lanterna apuntou cara unha porta mais adiante, tras a cal baixaba unha escaleira espiral de pedra. A feble luz da súa lanterna descobriu o corpo doutro enxeñeiro no alto da escaleira. “Non me sorprendería, nombergantes, se os románs construíron este lugar orixinalmente para encerrar algo”.
“De verdade?” dixo Wexford-Bane cun sutil sorriso e erguendo as cellas. “Coma unha prisión?”
“Exactamente. Puido construír-se para encerrar algún Nachtterror román ou franco”.
“Un que-terror?”
“Nachtterror… coma en… em… como dici-lo? Un inimigo, ou monstro? Unha creatura escura?”
“Ahhh. Xa vexo”. Parou e mirou ao seu redor, tremendo visíbelmente cun escuro tón de voz. “Estupendo”.
“Se tal caso, esta creatura puido estar encerrada aí abaixo case mil cincocentos anos antes de que os seus enxeñeiros a desenterrasen. Non-o sabemos”, volveu-se a Wexford-Bane, “e non me importa. Sei todo o que preciso saber. Matou ás miñas rapazas, e probábelmente tentará matar-nos a nós tamén”.
El sorriu para ela. Esta vez o sorriso era distinto. Esta vez era un sorriso de admiración imbuído cun calor que mesmo este lugar esquecido non puido roubar.
“Merovínxios? Francos?” dixo docemente. “Non son o único cunha educación, nonsí?”
Ela mirou cara outro lado, para a súa sorpresa descobriu que estaba a enroxecer coma unha colexiala. “Pai era un home rico – un Jungherr. Puido permitir-se bós profesores”.
“Está vostede a tremer”.
“Vai frío”.
El deu uns pasos cara ela, collendo a mans dela nas súas e frotándo-as. “O seu turno, comandante Brunhilde Lockspier. Por que está vostede aquí?”
“Como dixo?”
“Por que está aquí? É vostede unha muller intelixente, unha muller guapa. Supoño que sería a soprano se traballase coas Sereas de Ferro. Por qué ser unha soldado?”
“Eu…” As verbas secáron-se-lle na gorxa. Dende o coléxio feminino en Bremerhaven, a rematar o coléxio en Lausanne, ao barracón de mulleres na Académia de Guerra, raramente estivera tan preto dun home antes – e ningún deles era coma Wexford-Bane. O seu toque quentába-lle o sangue e erguía o seu espírito e comezou a se sentir relaxada e quente por dentro. “Seduciu-me o romance de estar no Exército”, dixo. “O respecto. O boato. Servir ao Kaiser…”
“E entón chegou a guerra?”
Ela asentiu, apartando a mirada mentres se lle enchían os ollos de bágoas. “Non sabía que sería así. A lama. As enfermidades. A desolación. Tiña a cabeza chea de histórias finxidas de guerra…
“Non quero mais disto, capitán”, dixo nunha voz tan feble que se preguntou se el podería oí-la por riba do pingoteo de auga. “Só quero vovler a casa. Atopar un home. Criar cans. Cantar ópera. Vivir unha vida normal. Pero non podo”.
“Por que non?”
Ela se detivo. Quería falar diso, realmente quería, pero a dór era aínda demasiado intensa.
“Comandante?”
“Os meus pais, capitán”, dixo ela. “Os meus pais morreron hai vinte anos cando algo antinatural e sacrílego – un gólem feito de palla e ódio – atacou a nosa casa en Bremerhaven e destruiu a vila enteira. Eu non estaba aí. Eu estaba en das Kameroon con Die Eisenserenen”.
“E por iso continúa a loitar? Tentar atopar algún tipo de… absolución?”
“Así é, capitán. E agora vou acadar esa absolución destruíndo a este nachtterror”. As bágoas escocían-lle nos ollos. “Sei que non é a mesma creatura que matou á miña família, que destruiu o meu fogar, pero…”
“… non importa, nonsí”. Era unha afirmación, non unha pregunta. Lockspier mirou-lle aos ollos, e viu que el o comprendía.
#
Non levara moito tempo deseñar un plan, pero á hora que remataron e saíron da igrexa, a temperatura deafundíra-se aínda mais mentres a noite chegaba. O silenzo tamén empeorara. As noites na Fronte Occidental estiveran semprecheas do distante ritmo da artilería, o aleatório ruído dos rifles dos francotiradores, os xemidos e choros dos homes morrendo. Pero aquí, nesta vila estíxia, non había ren agás o rudo refungo do cabalo de Lockspier. Así, a escanchapernas sobre a súa montura e con Wexford-Bane sentado tras dela, ela declarou o seu desafío e cantou.
Clara coma a conciéncia dun anxo, forte coma unha convición devota, a súa voz percorreu Zandsteert. Ela non sabía se Das Leid funcionaría nesta creatura incontrolada – parte dela dubidába-o – pero non lle importou. Todo o que precisaba era que a creatura a escoitase, que viñera a ela. Logo ela destruiría-a.
Abondo segura, xurdiu da néboa, dirixíndo-se a ela dende o parque. Ela viu-na abondo como para ter a impresión de que era unha sombra humanoide, dobrada e irregular. Era totalmente silandeira, pero – mesmo dende aquí – puido cheirar o seu aroma de podredume e suxedade. Logo obrigou-se a apartar a ollada.
“Oh, meu Deus! Tiñan razón!” dixo, xadeando. No instante no que puxo a vista sobre oo Nachtterror, os seus ollos agonizaron, e sentiu coma se lle rabuñaran a córnea. Fregou-nos coa palma dasmans. “Como imos loitar contra isto, capitán?” dixo ela, frenética. Como imos loitar contra algo ao que nin sequera podemos mirar?”
“Pense en Mina e os seus pais, comandante”, dixo o capitán. “Iso será abondo, queridiña”.
Pensar en Mina? Esquecera a bufanda de Mina. Agora, nombergantes, agarrou-na e a subiu porriba do queixo e sobre os ollos. Logo mirou á cousa de novo, a bufanda era abondo delgada para ver a través dela, pero gorda abondo como para ofrecer algunha protección contra a visión da creatura.
Ela mirou ao Nachtterror – ainda agocho na néboa – mover-se cara ela. Os seus movementos eran irregulares e caóticos. Semellaba conxear-se en parte por breves movementos, logo arripiolaba en rápidas e comprimidas ráfagas coma algo capturado nunha fita de cinema estragada.
Ela mediu o paso e a velocidade, e logo dirixiu o seu cabalo cara aos restos da igrexa, co cabalo apretado entre as ringleiras de explosivos.
“Agora, capitán!” dixo said, coa voz afiada e urxente. Ela escoitou-lle activar o fuso nunha granada de man e chimpa-la ao chan.
Satisfeita de que a trampa estivera no seu sítio, satisfeita de que a creatura fose ser atrapada nun instante, baixou o talón, abrindo a tope a máquina do seu cabalo baixo da súa bota e correndo a lume de carozo, entornando os ollos para ver ben a través da bufanda e a escuridade. “Señor, mira por nós”, susurrou, co corazón latexando furioso.
Mentres saían correndo da igrexa, a comandante congratulou-se de ver que os seus cálculos foran exactos. O Nachtterror estaba case á porta e, tal era a velocidade e o poder do cabalo mecánico de Lockspier, que entrampou á creatura – con todo o seu desexo sobrenatural pola vinganza – ao chan. O que queira que fose esta creatura, non fixo ningún ruído mentres caía baixo os cascos dos cabalos.
Lockspier inclinou-se coas mans agarrando forte nas bridas mentres facía correr mais ao cabalo.
“Non temos moito tempo, comandante! Apure! Apure…”
A granada na ingrexa detonou, e os explosivos con ela.
A destrución foi case bíblica. A igrexa e mais os terreos de arredor foron completamente destruídos, os restos voaron alto no aire e choveron sobre a vila nunha ducha de madera ardendo, pedra esnaquizada e terra queimada. O estourido arrasou as casas e árbores arredor, e o cabalo de Lockspier foi alcanzado pola onda. Lockspier foi arroxada da sela, só para caír contra a tremorosa terra do parque.
Os seus sensos foron eliminados por unha miasma de dór. Tentou mover-se, para só berrar en agonía. Todo doía. Conseguíu erguer a cabeza, e mirou para abaixo. O brazo quedára-lle nun ángulo estraño, e o óso do muslo saía-lle polos pantalóns. O pé miraba cara atrás. Escoitou un ruído chuchante escapar por baixo do seu peto ao respirar. Sentíu-se lixeira de cabeza e pegañenta. Esta moi, moi fría.
Mirou ao seu redor. O parque fora distorsionado nunha demoníaca confusión de lume, cos restos da igrexa espallados sobre del. Puido ver os restos dispersos do seu cabalo, esmagado en pezas. Do capitán no había sinal.
“Capitán?” chamou. “Capitán? Pode oír-me?”
Non houbo resposta.
Mália esta infernal conflagración, o frío intenso, sobrenatural contiuaba a ficar no parque. Coa vista escurecendo mentres se internaba no shock, mirou ao cráter onde estivera a igrexa. Agora o lume se retorcía e ondulaba sobre dela, transmitindo unha cortiña de fume que se erguía sobre a néboa. Non había sinal do Nachtterror.
Ela entornou os ollos cos dentes batendo. “Vai ao inferno”, dixo. “Vai.. ao…”
Preto do bordo do cráter, unha man xurdiu da fogueira. Ficou paralisada nun primeirísmo intre, cos dedos separados e tortos mentres saía do manto de fume.
Logo veu ese familiar estourido de velocidade e o Nachtterror estaba en pé ao bordo do cráter, silueteado polas lapas mentres fitaba cara abaixo polo parque.
Ela chorou cando tivo que apartar a ollada, coa impresión da creatura retorta marcada a lume na mente. Mais encorvada, alumeada coas lapas que se vían a través de buratos no seu torso, cabeza e membros.
Ferín-na! Eu… ferín… Os seus pensamentos eran unha avalancha caótica coma unha xolda de lume na súa mente cansa. Podo remata-la? Non. Estou demasiado feble. Demasiado fría. O que mais podo facer? Tentou axeonllar-se, pero caeu.
Arriscou outra ollada. Estaba mais preto agora, a tres metros, conxeada no lugar unha vez mais mentres alongaba unha man cara ela. A outra semellaba suxeitar o bandullo coma un soldado ferido.
Cos ollos alumeando coa dór mentres se abollaban e a carne ao redor se queimaba, apartou a mirada e tentou arrastrar-se unha vez mais, facendo escaso progreso, cos esforzos e os sensons afogándo-a en dór. Mirou atrás xusto para permitir ao Nachtterror entrar na súa visión periférica. Viu un refacho mais de velocidade da creatura e xa estaba case canda ela, a temperatura caendo tan forte e con tanta ferocidade que o seu xadeo reflexo roubou-lle o mesmo intre que reunira.
Afundiu-se no chan, sobre as costas nunha postura de cruz, e pechou os ollos con forza. O Nachtterror estaba sobre ela agora, e sentiu que o sangue se lle volvía xeo, a saliva, os mocos e as bágoas na súa cara conxeándo-se decontado.
Señor… mira por min, pensou, a oración era o seu derradeiro recurso.
Abriu os ollos por derradeira vez ao sentir algo tocando os dedos da súa man dereita. É iso… madeira? pensou. Os paus de críquet do capitán! Os dedos pecháron-se-lle ao redor dun dos tres paus de críquet. Grazas a Deus.
Mirou ao Nachtterror. A súa man estaba case sobre ela, dedos rotos abríndo-se tentando agarrar-lle o pescozo. Pero o seu fin foi adiado pola periódica suspensión dos movementos da creatura, e ela aproveitou esa derradeira oportunidade, ese relostro final de esperanza, con toda a forza e ferocidade dun soldado determinado.
Agora completamente cega, os ollos estragados e ensanguentados, agarrou os pau de críquet na man e arremetou cegamente, poñendo a punta do pau cara o corazón do frío sobre dela.
Houbo un ruído xordo, e un calofrío percorreu-lle o brazo ao sentir o pau de madeira metido na carne xusto coma sentira curtar a carne co seu sabre tantas veces antes. Non houbo berro da creatura, pero sentiu-na caer sobre ela e colle-la polo pescozo.
Ela oubeou en absoluta agonía. Nada que vira, nada que sentira, podía aproximar-se á indescribíbel agonía. Cravou-lle as uñas na face, cos dedos afundíndo-se nos ollos coma se se afundiran en terra podre e inmunda. Por instinto, polo adestramento, e pola experiéncia de soldado, estimou a posición do seu pescozo antes de coller o segundo pau ao seu carón. Momentos despois introduciu-no na xugular da abominación. Con toda a súa idade e coa súa horríbel forza, derrubou-se sobre ela, afogándo-a.
Ela sentiu a súa forza desaparecer con arrepiante rapidez mentres sentía o terror ainda mover-se, ainda loitando. Cravándo-se ao seu carón, os seus dedos caíron sobre o derradeiro dos paus, e, coa súa derradeira forza, alcanzou o torso sobre dela, e meteu o au a través da columna vertebral do Nachtterror profundamente no seu corazón xeado.
Houbo unha derradeira convulsión do monstro, e logo ficou parado. Non había resisténcia no seu corpo, e todo o seu peso morto e horríbel frío cargaba sobre dela.
“Señor, mira por min”, dixo Lockspier nunha aceptación final do seu destino, as verbas á penas perceptíbeis nun xadeo.
#
Espertou amodo. Completamente cega, os sensos que lle ficaban estaban frouxos e confusos. Podía escoitar lume, e o frío comezou a penetrar pola fuga. A creatura xa non estaba sobre dela, senón que alguén a levaba nos brazos, e o asoballador silenzo da vila ao que se acostumara fora sustituído polo són de paxaros cantando e a respiración, un peito movéndo-se contra o dela.
“Está ben, comandante. Estou aquí”.
A voz era quente e relaxada e, por Deus, fíxo-lle disparar o corazón. “Wexford-Bane? Está vivo?”
“Si, grazas. Uns poucos curtes e mazaduras, pero sanarei. E, por favor, cháme-me Cameron”. Houbo un riso na voz, humor negro.
“Grazas… Cameron. Aínda estamos no parque?”
“Si. A néboa está a se erguer. E pon-se mais quente”.
“O Nachtterror?”
“Morto coma un dodo. O que queira que mantiña esa aberración viva, foi-se. Está case descomposto na terra xa”.
Ela sorriu. Foi un sorriso feble, pero triunfante. “Pensei que ía morrer”, dixo.
“E así sería se eu non estar aquí”.
As súas verbas trouxéron-lle o recordo das imaxes del revivindo a Mina, e ela emocionou-se co pensamento del salvando a súa vida. “O que imos facer agora, Cameron?”
El riu de novo. “Vai volver a casa. E eu levarei-na”.
“Vas vir comigo?”
“Si”.
“E que pasa co campo belga. Hai ainda unha chea de buratos que voar, nonsí?”
“Após da súa exhibición coa igrexa? Témo-me que me gañou aí, comandante”.
O seu sorriso alongou-se ainda mais, e invocou as poucas forzas que puido para manter a este encantador inglés.
Sentiu-se quente pro dentro, e por primeira vez dende que a súa família fora asasinada, o frío e a humidade comezaron a se desconxear.
“Por favor, cháma-me Brunhilde”.
Suspirando, permitiu-se soñar un conto de fadas de facer pan, criar cans…
… e levar unha vida normal.
