“Tiña nove anos cando os áliens chegaron a Dünnendorf”, dixo Frau Steigner. Miraba dende dentro con ollos leitosos. O pelo gris e branco caía-lle sobre a caveira rosa. “Recórdo-o exactamente. Foi o ano que tivo que marchar Frau Tahir porque non lle permitiron dar clase co pano na cabeza. Daquela, todo o mundo estaba moi preocupado co terrorismo. Coidabamos que os outros eran o inimigo. A miña nova profesora foi Fräulein Sittner, que nos levou de excursión ao zoo. Vimos os monos do Amazonas e mais as cebras de África e logo recordo que miramos aos pingüíns mergullando no lago azul escuro ao que chamaban o Polo Sul. Lémbro-me dos pingüíns”. Balanceou-se adiante a atrás cos ollos médio pechados. A vella bambeeira cruxía baixo o seu peso mol coma se lle doera.
As verbas de Frau Steigner foran disoantes e duras: o seu forte acento eliminaba as dóces consoantes da súa língua. Era difícil para os nenos escoitar as verbas sen mais sen pensar que era estúpida, pero a Terceira Mestra díxo-lles que era importante escoitar e tentar entender. Eles empurrában-se buscando un posto no solo de brillante plástico amarelo mentres a cabeza da velliña asentía e se sacudía. Rock sentou preto da súa amiga Chys, tentando evitar fitar a pel da enrugada face coma de papel de Frau Steigner. Había pó nos recunchos da habitación e restos dunha arañeira.
A Terceira Mestra deu aos rapaces unha ollada de adverténcia. Unha vez que todos ficaron en silenzo e sentados, deixóu-nos coa enfermeira. As súas pisadas bateron no duro chan da sala desaparecendo na distáncia.
Metía medo estar a soas coa vella. Rock camiñou arrastrando os pes cara atrás e achantou xunto á porta, lista para estar por diante da multitude se tiña que correr. Puxo os ollos ciumentos sobre Chys, quen se achegara até diante, xusto ao carón dos carrís da bambeeira. Chys non tiña medo de nada. Uns poucos fedellos armaban barullo na parede do fondo: Bubbler e mais os seus amigos facendo coma se non estivesen interesados. Cando berraban de mais, Chys volvía-se e lles chistaba para que calasen.
“Houbo un forte estourido”, dixo Frau Steigner. “Soóu coma unha bomba. Os adultos entraron en pánico. Nós, non eramos adultos. Os rapaces”. Revirou os dedos no colo coma buscando as palabras. “Os nenos, mergullámo-nos ao redor do lago do zoo. Todos sabiamos o das Torres Xemelgas en América. Oíramos falar de terrorismo pero non coidabamos que puidera acontecer-nos a nós. Foi emocionante. Axiña, os adultos comezaron a recuperar a compostura e apartáron-nos dos pingüíns e de volta aos edifícios escolares. Daquela, as novas da televisión comezaron a falar da nave do espazo exterior, rachando a barreira do són e aterrando na cidade. Aínda non dixeran a verba invasión. Dixéron-nos que marcháramos a casa e que ficásemos dentro”.
Frau Steigner enrugou o nariz. “A señora Hartman, que vivía na habitación xunto á miña, acusou-me de tentar dar-me importáncia cando dixen que foron primeiro á miña casa. Pero non tal. Así é exactamente como aconteceu”.
Unha música metálica abriu-se paso pola fiestra, lanzada dende un vello megáfono atado ao teito dun antigo vehículo de metal que pasaba. A boca de Rock secou-se ao pensar no auga fría que vendían as vellas furgonetas. Mesmo Frau Steigner parou para escoitar. A súa voz foi mais suave ao continuar. “Ainda usades as cousas antigas. Esa música é a do xeladeiro, que conducía pola nosa rúa abaixo con grandes cubas de xelado de chocolate e freixa. A miña nai deixába-me elixir un curucho de zucre ou unha cunquiña de papel e poñía-o alí”. Moveu-se no seu asento. “Iso é cando ainda tiñamos freixas, cando aínda tiñamos zoos. Iso foi antes de que chegaran os áliens e comeran todos os animais”. Exhalou un sospiro de mágoa e pechou os ollos. Os nenos deron-se cobadazos os uns aos outros.
“Non debería usar esa verba. Só somos creaturas, coma vostede”, dixo Chys, amosando uns dentes afiados. Frau Steigner abriu os ollos e inclinou-se cara adiante. Os nenos de diante pelexáron-se cara atrás na seguridade da multitude pero Chys ficou firme, axitando as antenas.
“Viñeches aquí para escoitar como foi, nonsí?” dixo Frau Steigner, mirando de esguello para ela. A súa voz cavernosa incrementou a forza. “Daquela deberiades escoitar e non discutir”. Rock contivo o alento.
O silenzo de resultas rachou-no un suave batido: Bubbler pandeiraba coas poutas nervoso na parede encanastrada. Frau Steigner volveu a cabeza cara o són e parou. Mirou a todos os nenos coma retándo-os a falar. Ninguén o fixo.
Após de tres lentos latexos de corazón inclinou-se de volta na bambeeira. “A Terra pertencía-nos. A miña nai foi a primeira vítima”.
“Non sei por que mantivemos unha vella coma ela viva”, marmurou Bubbler. Os seus amigos asentiron.
Chys volveu-se e lle meteu unha labazada. “Non deberías dicir iso, ti tampouco! Ela é a derradeira”. Bubbler mirou con carraxe pero contivo a súa língua.
Frau Steigner inclinou-se cara adiante outra vez e os nenos calaron. “Deixáde-me dicir-vos como foi. Cheguei e atopei o meu fogar forzado, a porta esmagada. Un caldeiro cun guiso de vexetais fervía na estufa pero non había ninguén alí. Eu souben que algo terríbel debeu acontecer. A miña nai marchara. Percorrín a casa chamando por ela, tentando atopa-la. Logo atopei sangue espeso espallado sobre as brillantes mazás verdes que penduraban da maceiriña no xardín. Había un anaco de tela azul e branca pegado á herba, un anaco do seu mandil. Sentei baixo a maceira até que meu pai chegou a casa. Daquela, todo o mundo sabía o que estaba a acontecer. Unha invasión”. Ergueu unha man para acalar aos nenos antes de que ningún deles poidera desafia-la. “O voso povo, estabades a invadir. Vós comíchedes á miña nai”.
“Non comemos xente”, susurrou Rock dende a súa posición xunto a porta.
Frau Steigner cravou un dedo torto nela. “Encerrádes-me, batedes en min e fitades, e chamádes-me mentireira!”.
Chys saltou en defensa de Rock. “Protexémos-te. Es demasiado vella e fráxil para vivir afóra, na calor”.
A voz de Frau Steigner ergueu-se nun tón alto. “Encerráches-nos, arruinaches as nosas terras, comíchedes ás nosas nais!” Apretou as mans nas beiras da bambeeira pero non tivo forza abondo para se pór en pé.
Bubbler levou unha man á cabeza, chasqueando as pinzas co silandeiro símbolo de tolería. Os seus amigos laretearon. Rock dirixiu-se á porta para buscar á Terceira Mestra.
“Non entendedes o que nos collíchedes?” berrou Frau Steigner. “Non vos arrepentides dunha soa cousa que se perdeu cando destruichedes o noso mundo?”
Pasos rápidos taconearon polo corredor de linóleo. A enfermeira sacou a Rock fóra da entrada empurrándo-a e agarrou á vella coas pinzas enfundadas. A Terceira Mestra apareceu tras dela, cunha fumeante cunca de guiso de ósos aínda na man.
“Estará ben”, dixo a enfermeira. Buscou nos petos unha xiringa e suxeitou á vella á bambeeira. “Ás veces ten estes ataques pero pasan cando acouga. Coido que agora deberiades marchar”.
A Terceira Mestra asentiu e moveu aos rapaces para que a seguisen fóra. Rock ainda puido escoitar a Frau Steigner berrar na distáncia mentres a clase marchaba pola relocinte area nunha ringleira. O calor era abollante após das frías sombras do edifício.
Rock púxo-se á fronte da ringleira e tirou do brazo á Terceira Mestra. “É verdade o que dixo, sobre a súa nai? Que os colonos comeron á súa nai?”
O sorriso da Terceira Mestra alongou-se, os seus dentes afiados coma agullas reflectiron a luz do sol. “Ridículo”, dixo. “Propaganda terrícola. Os humáns dicían que nós comíamo-lo todo”. Tremeu. “Pero déixa-me dicir-te algo, os hábitos dietéticos dos humáns encollerían-te o estómago. Non quererías a súa comida, nin de segunda man”.
Mirou para os nenos pero só Rock escoitaba. A Terceira Mestra sospirou e baixou a voz. “Se cadra, non sei, un ou dous humáns puideron ser comidos, no ataque inicial”. Ergueu os brazos enrugando os ombros. “Debes lembrar que os colonos levaban moito tempo no transporte. Estou segura de que debían estar mortos de fame cando chegaron. Así que xa ves que é posíbel que alguén puidera non recoñecer á raza dominante de este planeta e simplemente facer unha comida. Pero non foi o normal de ningún modo. As posibilidades de que a súa nai fose comida son case ningunha. Só repite as mesmas vellas mentiras”. Ergueu a voz de novo. “E nós de feito que non lle botamos as culpas a cada humán polos erros cometidos por un ou dous, nonsí? Somos tolerantes e perdoamos axiña. Nonsí?”
“Tolerantes e perdoamos axiña”, repetiron os nenos.
O sonriso da Terceira Mestra regresou. “Iso é”.
Rock ficou en silenzo un intre e logo tirou do brazo da súa mestra outra vez. “O que é un pingüín?”
“Eran uns dos estranos habitantes deste mundo”, dixo a Terceira Mestra, sacándo-a de enriba. “Era un paxaro branco e negro cun enorme bandullo. Demasiado gordo”.
Rock mirou cara arriba ao ceo branco brillante, entornando os ollos contra o sol cegador. “Gostaría ver un pingüín”, dixo. “Coido que a señora maior bota moito de menos o vello mundo”.
“Acaso non-o fan todos?”, sospirou a Terceira Mestra. “Acaso non-o fan todos?”.
Chegaron ao enferruxado vello edifício da estación e encamiñáron-se ás vías. Os nenos treparon a un antigo tren. Os animais marcharan e Rock nunca vira as árbores verdes da história. O aceite e o aceiro e o ferro ficaron, non afectados polas ardentes temperaturas cando se desintegrou a atmosfera. Era un mausoleo triste, matinou. Todo de marrón e gris e manchas escuras.
A Terceira Mestra conduciu a todos os nenos a un vagón para a viaxe de volta á colmena. Sentaron xunto aos ócos das xanelas para tentaren obter un pequeno fío de bris, falando entre eles até que o tren comezou a se mover.
“Disfroitamos todos da nosa viaxe para ver á humana?”
Os nenos corearon a súa aprobación.
A Terceira Mestra sorriu-lles. “Ben. É o noso deber aprender sobre os mundos que habitamos. Cal é o noso deber?”
“Aprender sobre os mundos”, berraron. Unha paisaxe de area e aceiro rachado pasou coma un raio.
“Correcto. E para tal fin, quero que cada ún de vós garde unha cópia do que aprendíchedes para a colmena. Un día, as vosas lembranzas serán o único rexistro que fique deste mundo. Debemos cumprir a nosa obrigación”.
Rock mirou pola xanela, tentando imaxinar o mundo que a vella coñecera, un fermoso globo de verdes e azuis. “Eu relembrarei aos pingüíns”, marmurou mentres fitaba o ceo branco brillante.
