“Non es exactamente o que agardaba cando miña nai me dixo que atopara un shadchen”.
Miss Berazazz podía ter sido xudea, seguro. O primeiro kurz convertera-se só uns anos despois de que o kurz e mais os humáns se atoparan no espazo. Todos aprenderon a Aceptación na escola hebrea, mesmo se ningún kurz asistía á sinagoga local.
Mirei pola confusa habitación rosa. A súa complexión verdemarela semellaba fóra de lugar. Ramallos de rosas almiscleñas pasadas de moda – unha das poucas importacións da Terra que ían ben aquí – agrupában-se por todas partes, enmascarando co seu arome senllos cheiros naturais do corpo que mareaban tanto a kurz coma humáns cando estaban preto uns doutros.
Houbera poucos kurz nas miñas clases na escola; a maioría estudaban na casa. Eu quería ser amigábel, pero eles escabulían-se cada vez que me vían vir. Gostaría averiguar se os colares óseos verdes ao redor das súas por outra banda espidas mans eran tan suaves coma semellaban, se ese anaco de escamas laranxas nas súas gorxas zumbaba ao tacto cando falaban. Eles non semellaban compartir o mesmo nivel de curiosidade sobre os meus rizos negros e a pel oliva. Mágoa.
Miss Berazazz chiscou-me o seu terceiro ollo. “Nunca atopaches antes unha shiksa que fose casamenteira?”
“Se houber unha nos cinco sistemas estelares mais próximos, estou seguro que a coñecería”.
Miña nai non era subtil ao respeito de me casar. Aínda queimába-me a vergoña da festa do meu 16 cumpreanos, cando convidou a todos os homes solteiros do espazoporto. Nn coido que coñecera nin a média dúcia deles antes de que a conversa xirase cara á política – específicamente, a legalidade dos imprantes sensoriais.
Os pilotos espaciais precisaban o aporte extra para voaren seguros. Outros espaciais tamén, pero o noso mundo tiña unha inclinación fortemente conservadora. Non queriamos que a xente que puidera permitir-se a millor tecnoloxía tivera unha avantaxe inxusta no mercado de traballo. Vale, ningunha mais das que xa tiñan.
Non conseguín nin expresar a miña opinión antes de que xurdise a polémica. A festa converteu-se nunha enxerga, chamaron ás tropas, e na liorta, botáron-me á fonte.
Nai alporizou-se porque se estragou o meu vestido.
Pasaran cinco anos dende aquela, e miña nai intentaba de todo no seu esforzo por ver-me casada. “Non quero que esteas soa cando eu marche”. Coma se estar soa fose algo ao que lel ter medo. Ela tiña demasiados complexos dese planeta fronteira onde medrou. Coma a necesidade de casar noviña. Preguntábame ás veces que faría ela se meu pai non aparecera, pero non foi así e casaron cando ela tiña só 17 anos. Agora ela pensaba que eu, a súa única filla, era unha solteirona.
“Cantos anos tes? ” A pregunta de Miss Berazazz encaixou tan perfectamente nos meus pensamentos que nin me decatei de que mo preguntara.
“Vinteún”. Sentín quencer as orellas pola mentira. Sempre se puñan vermellas primeiro, antes cá face. Amañei a resposta. “Vinteún a semán que ven”.
O seu colar óseo ondeou en sinal de acordo coma coidando que agardaba a miña resposta. Nai probábelmente xa lle contara todos os meus farrapos suxos. Movín-me nervosa no meu asento. O que planearan xuntas?
Miss Berazazz sorprendeu-me poñéndo-se de pé e saíndo da habitación, movéndo-se cara atrás. “Unha profesora cun grande corazón e enorme ambición. Mesmo descontando as esaxeracións da túa nai, es prometedora. Intelixente, dóce. Volve cando sexas maior de idade. A túa nai non será parte disto”.
Eu sentei alí, confusa. Nai enviára-me aquí; seguramente xa era partícipe disto. E se eu voltaba tan cedo sen ren que lle contar, asumiría que eu pasei totalmente da cita.
Dubidei á porta e mirei as nubes movéndo-se rápidamente polo ceo verde pálido. A escola estaba de vacacións, así que non tiña traballo que poñer ao día. Se cadra podería matar algún tempo nas cámaras do consello. Nada coma un bó debate político para encher o serán.
Igual que ningún dos rapaces daquela festa de hai tanto pedira a miña opinión sobre a pregunta. Eu diría-lle-lo. Nin que as opinións xuvenís importasen. Ao longo prazo, o consello cedeu á presión dos espaciais e permitiu que se usasen imprantes no traballo. Os castigos eran elevados, nombergantes, para o uso persoal; o uso fóra do complexo espacial era motivo de deportación.
Adiar o meu regreso a casa non importaba ao final. Detíven-me para tocar a mezuzah antes de entrar na casa. Nai estaba sentada, agardando por min, coa espalda recta e estirada na cadeira do vestíbulo. Ía-me preguntar, e coa cantidade de tempo que estiven fóra, ela non ía crér a verdade. Díxen-lle unha verdade a médias.
“Díxo-me que son… un caso difícil. Precisa tempo para atopar a alguén axeitado”.
Os seus ollos entornáron-se, abondo para que eu me decatara, pero non para enrugar a súa perfecta pel. “Canto tempo?”
“Debo voltar ao final da semana que ven”, dixen. A semana que ven, após do meu aniversário. Vería ela a importáncia diso? Eu non sabía como, se eu mesma non-o daba entendido.
“Moi ben. Levarei-te eu mesma alí”.
Se a súa única preocupación era que eu non fose – ben, iso tiña sentido. Eu mesma non estaba segura de por que planeara ir. Certamente non por obriga legal, nin polo peso da culpa que Nai me fixera aturar durante anos. Curiosidade, supoño. Non tes que ser totalmente legal para participar nun contrato de casamento, nin sequera flirteo limitado ou o de ter fillos. O que tería en mente a shadchen?
A miña atención volveu a Nai. “Iso non é necesário. De verdade”.
“Podemo-lo discutir despois”. Unha enruga no seu beizo superior foi o único sinal visíbel do seu desagrado. Ela mudou de tema. “Non irías ve-la vestida así, nonsí?”
Mirei-me no espello sobre a mesa do vestíbulo. O pelo estaba un pouco despeiteado polo omnipresente vento, pero á parte diso eu estaba abondo presentábel. “Por que non? Ti elixiches este vestido para a cerimónia de toma de posesión de Ben”.
O meu curmán Ben estaba no consello do espazoporto. A duras penas gañara as eleccións do seu distrito, mesmo con Nai e a tía Nomi chamando a todas as amigas para exercer presión no seu favor. Levaba no posto un mes escaso, así que eu tiña a confianza de que a roupa non pasara de ainda moda.
Ela ergueu as mans. “Por que me molesto sequera?” Falou co teito, coma facía decote cando eu estaba a medrar. Ou se cadra falaba coa pantasma de meu pai. Nunca tiven o valor de preguntar. Ela mirou de novo para min. “Esa foi unha ocasión política, en apóio da família. Este vestido está totalmente fóra de lugar nunha xuntanza de negócios onde tentas impresionar a alguén sobre os túas perspectivas futuras. Deberás levar algo maisaxeitado a semana que ven. Si, se cadra unha visita á tenda de ReeAnn”. Frunciu o cello. “Non, ReeAnn está a traballar nos vestidos para a túa festa”. Outra punxente festa de aniversário. Espera… vestidos? Plural? “Teremos que ir a Kendra esta vez, supoño. Que mal que non teñas unha curmá da túa idade que te deixe prestado”.
Coma se fora a miña culpa. Debería comezar coa tía Nomi, quen tivera despois de todo unha opción de elixir con Ben. O sistema de Nai rexeitara as drogas de elección de sexo, pero a tía Nomi tiña un estómago de ferro. Persoalmente, sempre abraiou-me que as drogas non estivesen de acordo con Nai. Non moitas cousas o estaban.
Seguro que Kendra non. Nai xa estaba a falar con ela. Non puiden oír a parte de Kendra na conversa, pero o tón de Nai falaba polas dúas. Unhas poucas frases, e calquera estaría de acordo con ela polo seu própio ben.
Os meus niveis de própio ben eran altos abondo como para nunca estar en desacordo con ela abertamente. Eu simplemente non expresaba opinións.
Kendra fíxo-lle un óco a Nai. Debíamos estar na súa tenda mañán á mañán. Ela enviaría-lle as miñas medidas. Kendra usaría-as para se asegurar de que todo o que mirasemos fose da miña talla. En realidade Nai non me precisaba aí, un holograma faría-o igual de ben para a cór, o estilo e mais o porte, pero ela quería-me alí. Coma dixen, nada de amosar desacordo abertamente. Alí vai outro día da miña vida.
#
Resultou que o día non foi totalmente desaproveitado. Nai tiña unha xuntanza da Hadassah pola tarde e tiña que saír correndo xusto despois das probas. Se Nai non estaba aí a tempo, Elizabeth Holin forzaría a aprobación de todos os seus proxectos persoais. Eu fora a unha xuntanza unha vez; era divertido pero daba medo decatar-se de que Nai non era a única muller teimuda por alí. As súas rifas entretiñan, pero Nai esperaba que eu a apoiase. Eu atopei mais doado non asistir.
Nai era moi comrpensiva cando eu dicía que tiña outos compromisos. Eu xa dixera que estaba de acordo en me converter nun membro activo cando casase, un intre que evidentemente se achegaba. A miña expectación non tiña fronteiras.
Nai deixou-me á porta da tenda de Kendra. “Sei que estás moi ocupada para acompañar á túa pobre nai ás súas xuntanzas. Nin penses niso”. Para ela, isto era comprensión.
Resistín a necesidade de por os ollos en branco. A miña pobre vella nai xogaba ao raquetbol dúas veces por semana e metía medo aos matóns do bárrio, e a min dába-me pena calquera que tivese a falal de xuízo necesário para chama-la “vella” na face.
“Estarei en casa un pouco tarde para a cea”, continuou. “Empeza sen min que xa atoparei algo cando chegue”.
“Non sexas absurda”. A miña frase saíu coa facildiade que dá a longa práctica. “Eu nin pensaría en empezar sen ti. Vai ao teu, e xa comeremos cando chegues a casa”.
Após de vários intercámbios mais das mesmas frases, reforzadas coa súa mención ao rugelach que eu debía papar, finalmente marchou, collendo a liña A cara a casa da tía Nomi. Vixiei até que se perdeu de vista antes de marchas en dirección contrária. Eu oíra que a biblioteca tiña novas cópias dos discursos políticos do século XX da Terra. Ogallá tivesen mais material kurzan para comparar, pero non había moita demanda diso.
Eu sempre quixen ir á Terra a estudar políticas nunha universiade de verdade, en Cambridge ou Melbourne ou Shanghai. Mesmo eu sabía que era un soño sen esperanza, pero ainda así estudaba todo o que chegaba ás miñas mans. Unha ideia mais realista sería ter o valor de me presentar ás eleccións. Todo o que tiña que facer era reunir coraxe, mudar-me e sobrevivir á culpa. Realista, si.
Cando cheguei á biblioteca, alguén xa reservara os discursos, e o cuarto de visualización estaba ocupado. Non esperaba iso. Despois de me unir á Hadassah e comezar a organizar funcións de caridade da miña elección, eu pretendín comezar na biblioteca, actualizando as súas licéncias e a súa tecnoloxía para que mais dunha persoa puidera mirar material ao mesmo tempo. Definitivamente, tikkun olam.
A bibliotecária tentou ser de axuda. “Hai algunha outra cousa que che poida dar en troques?”
Eu tentei pensar en alternativas. Xa lera todos os arquivos en hebreo, pero non toda a información cultural. Para a maioría do material que tiñan sobre a Shoah, nombergantes, eu precisaba o cuarto de visualización, así que iso estaba descartado.
A conversa no consello o día anterior fora sobre granxas e sustáncias contaminantes e que empresa agora coidaba que as taxas do Espazoporto eran demasiado altas. Unha moción, adiada rápidamente, preguntaba sobre os experimentos de hibridación. Iso sería interesante de seguir; preguntei por un textosinxelo de xenética. Buscaría os detalles da lei mais tarde, despois de vovler a casa.
As matemáticas e as probabilidades eran tan aburridas coma eu agardaba, pero a história era fascinante. O texto tiña mesmo un capítulo adicado aos intentos de euxenésia baixo o Terceiro Reich. Pensei na miña tatataraboa e a súa liberación de Dachau. Eu xa coñecía esta história, pero lin con interese sobre os experimentos na Terra do século XXI para deminuír a actividade de oxidasas de monoamina, así coma para elevar os receptores de dopamina asociados co comportamento de aceptación dun risco. A Terra quería pilotos espaciais e xente disposta a alcanzar as profundidades do espazo. Pero os que aceptaban o risco non sentaron cabeza, así que naceron novas famílias enteiras de drogas. O comércio de drogas disparou-se. Os políticos deberan prever iso.
“Prever o que?”
Non me dera conta de que estaba a falar en voz alta. “Sínto-o…” Erguín a vista.
El sorriu. O sorriso era tan perfecto, até o goíño da súa meixela esquerda, que me levou un intre procesar o resto da súa boa fasquía: pelo negro, pel morena, ollos grises.
“Uau” Trabei o meu beizo inferior. Sabía que ía dicir iso.
“Non quería interrumpir”. Puxo o seu pé esquerdo na mesa xunto á miña cadeira e inclinou o xeonllo. “Estaba a agardar un bó momento. A bibliotecária díxo-me que querías usar o cuarto de visualización”.
Asentín. Tras del, o reloxo da parede amosaba as seis e cuarto. Catro horas! Eu perdera o senso do tempo. Nai non estaría todo ese tempo na Hadassah, xa que renunciara a atopar pistas para me casar, de todos os xeitos. Erguín-me. “Teño que marchar”.
“O cuarto está libre agora. Mesmo pedín-lle á bibliotecária que deixara os vídeos posto para ti”. Moveu-se para atrás pero non baixou o pé.
“Sínto-o”. El estaba a mirar os discursos? Guapo e interesado nas mesmas cousas ca min. Se eu puider ficar. “Non me decatei do tarde que é. Teño que ver… a alguén”.
“Se cadra verei-te outra vez, daquela”.
“Se cadra”. El non se movera, e tiven que empurra-lo para deixar o libro de xenética no mostrador. “Eu veño moito por aquí”.
El probábelmente non me escoitara e non lle importaría nese caso. Nai dicía que eu tiña o nariz de meu pai. Supoño que sería iso, ainda que non imaxino que ninguén puidera quere-la a ela coma sogra.
Coma agardaba, Nai finxiu estar preocupada cando cheguei a casa. “Tiña medo de que te acontecera algo”.
Eu pasei xunto a ela cara a cociña. “Esta vez non”, dixen. “Pero teño fame. Baterei-nos algo, vale? ”
Nai non picou o anzol. Se Nai non quería alimentar unha nena famenta, se cadra estaba de verdade preocupada.
“Eu esperaba que estiveses na casa cando eu chegar”.
Parei e xirei-me. “Sínto-o. Debín-te facer un sinal”.
Ía perdoar-me? Vale, non, pero podería deixa-lo pasar por agora, para saca-lo mais tarde nunha das súas letanías sobre os meus fallos coma filla.
“Si, deberias”. Ela marchou. Sobre o ombro, dixo, “Non comas demasiado. Non hai tempo abondo para que Kendra ou ReeAnn refagan os teus vestidos”.
Non habería comida familiar, daquela. Vale. Collín un sandwich de queixo e un vaso de leite e achantei para matinar no descoñecido da biblioteca. Debería lér a lei sobre hibridación en troques, pero el era mais cautivador. Algo nel berraba estranxeiro. Se cadra un capitán espacial, de paso. Pero daquela onde estaban os seus imprantes? Ah, ben, unha rapaza pode soñar.
#
E soñar foi o que fixen até a mañán do meu vinteún aniversário. Maiormente. Finalmente lin a lei.
Eu supuxera que sería unha lei para dar fondos á universidade, algunha nova cepa de trigo con mais fibra e vitaminas, ou gando que viviría nun depósito para que puideramos poñer edifícios ainda mais grandes no que era agora terra de pastoreo. Os científicos sempre estaban a prometer cousas coma esas e creando en troques polos que podían poñer óvos con xemas de raias que brilaban na escuridade.
Esta lei era diferente. Afirmaba ser “para protexer a pureza das razas humana e kurz”. Nun anexo, non parte da lei mesma senón claramente tentando influír na súa aprobación, un dos seus patrocinadores contaba unha história de seu pai, cuxo material xenético fora roubado para deixar preñada unha fémia kurz.
A lei tiña moita linguaxe nela sobre a protección das dúas espécies e sobre como a hibridación podería server como vector de enfermidades que se espallarían dunha á outra.
Era unha marabilla de habilidade política. Tiña que ser, para permitir todos os métodos artificiais de procreación, todas as drogas, todas as eleccións que nos concedéramos sobre os nosos fillos, pero prohibir calquera hibridación. Detía-se a pouco de prohibir a procreación de kurzs nun planeta onde houbera humáns, pero non por moito. As pegadas estaban aí para calquera que estudiara política e história. Isto era só o comezo.
Fedía peor que unha habitación chea de kurzs despóis dun partido de softbol.
Eu aínda non decedira o que podía facer ao respeito. Ben estaba demasiado ocupado para falar comigo, ainda que eu deixei moitas mensaxes na súa oficina.
Hoxe, nombergantes, non me preocuparía por iso. Hoxe era o día no que volvería a ver á shadchen, o día que aceiptei o desexo de Nai de atopar-me un home. En realidade non me importaba. Eu tiña un traballo, tiña ambicións. Mesmo tiña unha causa. Non precisaba dun home. Era a miña nai a que non abandoaría.
Antes de me vestir, parei a mirar a estrela amarela pendurando na miña parede. A antiga tea desteñida estaba enmarcada tras dun cristal nunha atmosfera controlada que evitaba mais deterioro. Batín no marco de madeira. Casara aquela antiga antepasada por amor, ou tamén tivera unha casamenteira? Eu sabía que non coñecera ao seu home até despois da guerra. Preguntei-me cales serían os seus soños. Non pasaran de nai a filla coma a estrela.
“Lémbro-me”, susurrei.
Saquei o vestido e mais a sobresaia que ReeAnn insistira qeu sería perfectos apra atopar ao meu futuro home. Sentín-me coma unha idiota coa saia muchando e xirando ao camiñar. Era o prezo que tiña que pagar para ir soa.
Ese non era o xeito no que se facían as cousas. A shadchen debería ver-me para me avaliar ela mesma. Logo Nai faría-se cargo, de se eu era difícil ou non. Nai debería ver a Miss Berazazz e o meu futuro home e sogra para traballaren nos detalles. Só cando o contrato estivese pechado eu podería poñer os ollos nel. Había moitos argumentos que eu podía interpoñer; usei o mais sinxelo.
“A shadchen dixo que debíamos face-lo así”.
Iso era. Nin sequera Nai ofendería a unha casamenteira que quixese tomar en consideración a unha fedella coma min. Entón sentaría na incómoda cadeira da porta principal e agardaría por min a que eu baixara as escaleiras coas miñas novas galas, agardaría a dicir adéus á súa filla adulta quen finalmente ía casar, esperaría a cravar unha puñada final á miña autoestima.
Ficou en pé mentres me achegaba ao rechán. “Xa sei que o farás, supoño, pero mataría-te facer algo co teu pelo?”
E aí estaba. Toquei o pelo semi inconscientemente. “Á parte de curta-lo todo, isot é o millor que puiden facer”. Parei fronte ao espello e quitei o pelo da face. “Podería tenta-lo. Podería iniciar unha nova moda”.
“O teu pai debe estar a se revolver na súa tumba ao escoitar-te falar así”. Empurrou-me á porta. “Marcha, entón. Tenta lembrar ser unha dama”.
Coma se puidera esquece-lo desta fasquía. Pensei en volver-me atrás, pero as damas non renegan da súa palabra, mesmo se non lle gustan as súas opcións. Eu nin sequera sabía as miñas opcións. Miss Berazazz podería xa ter escollido a alguén, alguén a quen eu non aturar. Tremín de medo. A única cousa que me empurraba adiante era a ideia de lle dicir a Nai que non iría.
Abrín a porta.
Un kurz ergueu a vista dende unha cadeira. Os seus ollos eran tn profundamente verdes coma o bordo do seu colar óseo. “Si?” preguntou.
“Sínto-o”. Tentei saír da habitación mentres seguía falando, pero a miña sobresaia enganchou-se na porta. Tirei dela sen mirar. “Non me decatei de que alguén estaba… eu buscaba… volverei logo”.
O seu colar ergueu-se médio sorprendido. “Coidas que deberías facer iso?”
“Volver? Si, espéran-me”.
“Non, non iso. Quería dicir… ”
A miña sobresaia rachou. Deixei de tirar, pero xa era tarde. Un grande anaco de tea ficou atrapado no fondo da porta, e a saia mesma xa non tiña arranxo. Sentín que as orellas se me quencían coa vergoña e axeonllei-me para recoller o anaco de tea, deixando que o pelo me caira coma unha máscara sobre a face.
“Eh, déixa-me que te axude con iso”.
Aspirei para discutir e parei coa sorpresa. “Non cheiras”.
O seu colar ondeou-se. “Como dis?”
Debería ter a cara ardendo baseado no calor que sentía “Ti… Eu… os kurz sempre… agora calo”.
“Non pola miña causa, espero”.
Non tiven que responder porque Miss Berazazz entrou pola porta de atrás nese intre. O seu colar ondeou-se cando nos viu aos dous xuntos na porta.
“Vexo que coñeceches ao meu fillo”
Eu aprendín uha chea nos seguintes minutos.
Os hábitos de apareamento dos kurz son razoábelmente semellantes aos humáns, ainda que eles son compulsivamente monógamos. Miss Berazazz elixira o título de cortesía de “Miss” só porque lle soaba ben. Estaba casada, era doutro planeta, e Chur-kil era o seu único fillo.
“O que nos trae a ti”, Miss Berazazz rematou de contar a súa história. “í necesitas un home. O meu fillo precisa unha muller”.
Eu mirei-na boquiaberta. As nosas espécies nin sequera eran do mesmo sistema solar. Eu tiña mais en común biolóxicamente cos chimpancés que con calquera kurz. E logo estaba aquela lei presentada ao consello. “Pero.. nós somos incompatíbeis”
“Non-o sei. Pensei que o estabamos a facer bastante ben”. El tivo a cara de me chiscar o ollo dereito, e eu púxen-me vermella outra vez.
“Se cadra non tan totalmente incompatíbel. Chur-kil é a primeira xeración dun… experimento”. Eu fitei con horrorizada fascinación mentres ela activaba un holo na súa mesa. Podería ter sido o irmán maior do home que vin na biblioteca, idéntico agás polos ollos azuis, mechóns de gris sobre as orellas e un vulto de imprantes sensoriais baixo cada cella. “O seu pai”.
“Iso non é posíbel”, dixen. Pero relembrei o material xenético roubado mencionado no proxecto de lei. Trabei-me o beizo inferior. “Ten vostede documentos?”
Palidecín. Nai atoparía a rudeza imperdoábel, pero Miss Berazazz nin sequera ondeou o seu colar.
“Por suposto”. Usou o seu monitor para amosar cópias do seu certificado de matrimónio e do certificado de nacemento de Chur-kil. Poderían ser falsificadas, pero dado que eu podía acceder á información dende a base de dados central, non tería moito sentido.
Inclinei-me cara atrás na cadeira. “E el é o pai de verdade?”
“Darémos-che os rexistros médicos mais tarde, pero agora, escóita-me. Coma dixen, o meu fillo é a primeira xeración. Queremos unha segunda xeración, unha que poida reproducir-se libremente coa raza de cada pai. Aí é onde entras ti”.
Por isto tiña eu que ter vinteún. Nai nunca escoitaría isto. Non era ilegal; ninguén pensaría que era posíbel. Pero Nai, que deus a bendiga, sempre quixo que eu casar con…
“Supoño que non es xudeu? Ou médico?”
Estaba eu considerando isto de verdade? Así que nunca vería a Terra. Aquilo nunca fora realista.
O colar de Chur moveu-se de novo. Mirei, confundida.
“Ningún dos dous, témo-me. Non me importaría converter-me, pero témo-me que un bris está fóra do debate”.
Abrín a boca. Pausa. Pensa no que vas dicir. “Témo-me que o rabino insistiría”.
Miss Berazazz – a súa nai – curtou a nosa conversa. “Non atendiches na anatomía comparada na escola?”
Encollín-me de ombros. “Aprendín ciéncias de exame en exame”.
“Que Kurshall nos garde!” Inclinou-se sobre a mesa. “Físicamente, seriades abondo compatíbeis para vos unirdes, pero non hai prepúcio”.
“Así que a túa raza enteira está circuncidada. Millor ainda”.
Isto non podía ser de verdade. Eu non bromeaba con estas cousas. Nai estaría abraiada mesmo de oir-me falar delas.
“Mais ou menos”. O seu cello ergueu-se, e os recunchos da súa boca volvéron-se. Non era algo natural para el, pero estaba a tentar sorrir. Atopei-no encantador, mesmo se estivera a practicar moito antes de escoitar o meu nome.
“O que quere exactamente que faga eu?”
A licenza de matrimónio xa estaba feita. A cerimónia tería lugar decontado. Acompañaría a Miss Berazazz a unha clínica ao día seguinte, e para cando a miña festa rematase, eu xa debería estar camiño de estar preñada. Poderíamos tentar para os futuros nenos o sistema antigo. Só unha cousa aínda estaba por decidir.
“Non sabía onde querías vivir”. El tocou o dorso da miña man cun só dedo.
Eu retirei a man, sentei recta na cadeira e freguei as sens. O que diría Nai sobre un kurz coma xenro?
Volvín a algo tanxíbel. “Coñecín o outro día a alguén cuspidiño a teu pai”.
Eles intercambiaron olladas. Miss Berazazz dixo, “O meu home tiña un fillo do seu primeiro matrimónio. O irmán de Chur-kil… nunca aceptou o novo casamento de seu pai. Podería estar aquí para causar problemas”.
Ese sorriso perfecto, eses ollos grises. Mirei ao colar de Chur-kil. O seu colar estaba chan contra a cabeza. Eu non quería ser superficial. Non quería. Pero aínda así…
Abrín a boca para me negar.
“A vida non será doada para os nosos fillos”, dixo el. “Pero con tempo, mais tempo do que teremos nós, os nosos povos serán por fin ún só”.
A tristura da súa voz tocou unha corda dentro de min. Eles tiveran unha visión gloriosa. Eu viña dun povo orgulloso de ficar á parte, un povo ao que el quería unir-se. Pero el levaba a planear isto moito tempo; eu non. Non me apuraría para nada. Díxen-me a min mesma que non tiña ren que ver co goíño de seu irmán, e case acreditei.
Empurrei a cadeira para atrás da mesa. “Preciso tempo”.
“Por suposto”. Chur semellaba decepcionado pero asentiu.
A sua nai foi menos comprensiva. Estou acostumada a tratar coas nais, nombergantes, e ela foi pan comido comparada mesmo coa tía Nomi. Prometín que volvería nunha semana cunha decisión.
Chur acompañou-me á porta. “Sinto o da túa saia”.
Dicir-lle que a mercara para esta ocasión? Non. “Non era a miña favorita”.
Hora de voltar a casa e relér o proxecto de lei. O matrimónio debía agardar, pero tiña que sinificar mais ca iso, mais ca ollos verdes e un sorriso forzado. Tiña que pensar. Pero primeiro, tiña que decidir o que lle contar a Nai.
Non podía, non, contar-lle toda a verdade. Afortunadamente, cando entrei coa saia rachada, a atención de Nai dirixiu-se totalmente a iso. “Como puideches? Non sería axeitada para a túa festa, por suposto, pero formaría parte do teu enxoval”.
E así xustamente xa estabamos a falar do meu matrimónio.
“Se cadra”. Sacudín a saia e pasei de longo cara ás escaleiras.
A súa voz detívo-me. “Rapariga”.
Tivera toda a viaxe de volta a casa para pensar no que dicir. Agás que estaba a pensar sobre a proposta de matrimónio, as ameazas legais, a fedorenta família política, e falar co meu rabino. Chur fora… agradábel. Unha verba vaga, pero encaixaba. Foi amábel e ocurrente, totalmente disposto.
E me chiscara un ollo. Ningún home me chiscara un ollo, agás o tío David cando era eu noviña. A Chur non lle importaba o nariz de meu pai, nin a que me parecía, polo que eu sabía, todo o que lle importaba era que estaba solteira e tiña vinteún anos.
Non era exactamente unha garantía rechamante.
Sospirei. “El é amigábel, pero témo-me que súa nai tentará arruinar as nosas vidas. Pedín-lle algún tempo para pensar niso”.
“Xa vexo”. Arqueou as cellas infinitesimalmente. “É alomenos xudeu?”
“Dí que se converterá”. Biquei-lle a meixela. “pero preciso tempo. Non quererás que chamemos ao noso primeiro fillo co nome dalguén da súa família, nonsí?”
Con iso, pasei canda ela e subín as escaleiras. Todo o que dixera era verdade. Só deixei á parte o feito de que el era kurz. Non totalmente polo estándares biolóxicos, pero si pola fasquía. Eu non estaba a desexar ter esa conversa.
#
Desacouguei pola decisión ese día e o día seguinte e o día da miña festa, mesmo ainda que estaba preparada para recebir aos meus convidados, preguntei-me o que dirían se Chur estivera ao meu carón.
Un convidado sorpresa apareceu na miña festa, o guapo descoñecido da biblioteca, o médio irmán de Chur-kil. Vin-no primeiro con Ben e mais un par de amigotes de Ben do consello do espazoporto. Eu quería falar con el – Ben aínda non me devolvera as chamadas – pero as obrigas dunha anfitriona forzáron-me a falar con mulleres que nin sequera estarían preto da miña festa se ousaran ofender a Nai.
“Oín que fuches a unha shadchen“. Non recordo o seu nome. Algunha idiota un par de anos maior ca min, probábelmente con dous nenos e dúas nenas a estas alturas.
“Ideia de nai”. Por que dar explicacións?
O tio David uniu-se á conversa. “Historicamente, as casamenteiras crean unións mais duradeiras cás que fan as eleccións persoais”.
“Historicamente”, repliquei, “non había normalmente xeito de disolver un matrimónio agás co asasinato”.
“Interesante. Estás a procurar alguén para contrata-lo para ese traballo?” Era o descoñecido. Ben estaba canda el.
“Aínda non casei, así que témo-me que sería prematuro. Podo coller as túas referéncias para gardar no ficheiro”.
“Lamentábelmente, non teño ningunha”. O seu sorriso era tan encantador coma eu lembraba.
“Tes alomenos un nome?”
“As miñas desculpas”, dixo ao mesmo tempo que Ben dicía, “tróuxe-no aquí para cho presentar”.
“O menos que podías facer se o axudaches a estragar a miña festa”, dixen.
Ben mirou-me coa súa ollada estándar de curmán exasperado. “Pódo-che presentar a Joe Yee? Joe chegou recentemente ao porto e está tolo abondo como para ficar permanentemente”.
“O encanto do descoñecido”, dixo Joe. “Así coma as fascinantes belezas do teu planeta”.
Ben tusiu. Eu ignorei-no, mesmo ainda que non-o culpei. Tentei de eliminar o cello fruncido da miña face. Estaba segura de que Joe estaba aquí para causar problemas a Miss Berazazz e a Chur, pero o que diaños estaba a facer na miña festa?
“O que fas ti aquí?”, preguntei.
“Oh, non. Ides activar algo os dous”, dixo Ben.
“Estaba a pensar en me adicar á política”, dixo Joe.
“Supoño que aceptaches encantado esa discusión sobre as diferentes compañías espaciais o outro día”.
Encolleu-se de ombros. “Oín todo dende a outra beira. O que pensas da recentemente adiada moción sobre hibridación?”
Ía realmente a anunciar o seu punto de vista? Eu dixen, “Non son bióloga. O que pensas ti?”
Extendeu as mans. “Témo-me que non estudei abondo sobre os detalles para ter ainda unha opinión”.
O tío David riu. “É un político, de acordo”.
“Unha mágoa”, dixen. “Se cadra pódes-mo explicar despois de teres tempo de o estudares”.
“Estarei encantado”.
Mai tarde, conseguín falar con Ben a soas, pero só após de lle prometer que non lle falaría sobre ningún dos proxecos de lei no consello. Preguntei-lle sobre Joe. “Podería xurar que vin unha foto de seu pai”.
Encolleu os ombros. “É posíbel. O seu pai é capitán nunha rota interplanetária. Nas novas aparecen fotos dun ou doutro… normalmente cando acontecen cousas malas”.
Curiosidade morbosa e barafulla. Iso é o resumo das novas. Non é que eu estea sobre iso, pero Ben non sabía que outra família poidera ter Joe. “Coidei que tiñas que anunciar un compromiso”.
“Non hai nada definitivo”.
Nai atopou-nos falando e obrigou-nos a volver á festa. Eu non estaba a ser unha anfitriona responsábel, e podería non ser demasiado tarde para atraer a atención do fillo mais novo do Governador. Como ao dito fillo se lle ían os ollos e as mans, eu non era tan entusiasta sobre a posibilidade coma Nai. Seguín-na polo pátio cara el de todos os xeitos.
A axuda chegou dunha fonte inesperada. Joe colleu-me polo brazo. “Prometéches-me bailar comigo”.
Nai, que nunca se queixaba dun regalo na face do que regalaba (agás se eras da família, e entón non era unha queixa senón unha megillah de qeu podía ter usado os cartos nuha cousa millor), empurrou-me nos seus brazos e marchou falar coa tía Nomi.
A canzón case rematara, pero eu esgotei os movementos. O baile non me emocionaba, ainda que a sensación da súa man na miña fíxo-me cousas estrañas no corazón. Cando a música cambiou, Joe quería seguir bailando.
Eu levei-no a un banco preto. “Coidei que só os oficiais elixidos se negaban a dar unha opinión”.
“Non quero dicir ren que poida lamentar mais tarde”, dixo. “A xente podería esperar que eu o dera a talla”.
“Nunca estiveches vencellado á política antes, nonsí?”
“Demasiado nova para ser unha cínica”. Rozou os seus beizos coa miña man mentres me miraba aos ollos. Foi un xesto romántico, mesmo ainda que eu vira o relostro dun imprante sensorial no seu beizo superior. Non-o usaría fóra do sector de transporte, non cos castigos. A textura implicaba simulpel na superfície, e a maioría das rapazas probábelmente nunca se dectarían de que estaba alí. Preguntei-me para que estaba conectado.
Deixei as miñas mans nas súas. Mirei as mans, non preparada para atopar a sóa ollada.
“Se cadra farás de min unha auténtica crente”, marmurei.
Achegou-se preto de min. “Pero unha crente no que?”
Os ollos abríron-se-me co seu tón, e mirei cara enriba. Os seus ollos entornáran-se e o sorriso encantador marchara. O seu apretón na miña man reforzou-se.
A súa voz baixou, dixo, “Sabes no que te metiches?”
A música mudou de novo. A xente pasou por diante de nós cara ao área de baile. Tirei da man, pero non me deixou ir.
“De que estás a falar?”
“O kurz. Non-o negues. As súas feromonas adhéren-se a ti coma auga de sumidoiro”.
O sensor debe ser bó para nota-lo após de dous días.
Encollín-me de ombros. “Nai mandou-me a unha shadchen. Sorprendeu-me comprobar que non é humana, pero se me atopa un home, iso non lle importa a Nai”.
“Se non me dis a verdade, descobrirei-no”. A súa móca arruinou-lle a boa fasquía. “Coñezo os seus plans para contaminar a raza humana coa súa merda. Eu deterei esta…”
Non podía probar que estivese a usar o imprante. E se o acusaba, só lle daría unha oportunidade de airear a súa intoleráncia cando chegara o xuízo. Sendo noxento, tiña que bota-lo de aquí sen lle dar esa satisfacción.
Hora de estar ofendida. Eu pasara anos ollando a Nai face-lo; hora de ver se as leccións pasivas emprestaran-me. A voz ergueu-se-me abondo para trascender o barullo. “É por iso polo que viñeches aquí sen invitación? Hai estándares de comportamento nesta comunidade”. Eu retirei a man con grande forza.
Unhas cantas cabezas se xiraron, pero Joe non-as podía ver dende onde estaba. Dixo, “Non te deas aires. Estou a comprobar todas as mulleres solteiras”.
“Meu, un libertino ou un desesperado. Se cadra ambos”. Sabía que non era iso o que el quería dicir, pero os espectadores non. Púxen-me en pé. “Agradecerei que marches agora”.
Mirou coma pensando que quería dicir algo mais. Logo viu a Nai xunto a el. Na súa honra, non palideceu.
“Coido que miña filla pediu-lle que marche”. Nada coloreou a súa voz. “O meu sobriño estará encantado de lle amosar a saída”.
Ben non estaba encantado. Joe viñera con el, e ía levar unha berradela tanto de Nai coma da tía Nomi despois. Púxo-lle a man no ombro a Joe coma se xa sacara a homes de festas anteriormente. Se cadra si; Ben fora a festas onde esa clase de cousas acontecían.
O incidente efectivamente matou a festa. Grupos de xente deambulaban falando en voz baixa e botando-me olladas furtivas cando coidaban que eu non miraba. Mira á rariña que perseguiu ao único home que lle prestou atención nunca. Se non fora a miña festa, alegaría unha dór de cabeza, pero unha anfotriona ten responsabilidades… coma se Nai me deixase esquecer.
Fun agradecendo debidamente aos meus convidados mentres marchaban de dous en dous e de tres en tres. Moitos deles non me miraron aos ollos. Nai ficou ao meu carón, sorrindo e falando. Eu fiquei condeada tan axiña coma marchou o derradeiro convidado. Sabía-o.
A porta pechou-se.
Trabei os beizos e mirei á cadeira próxima. “Non che parece que esa pata está fanada?”
O truco non tiña sentido. Ela mirou rápidamente ao redor, logo me devolveu a mirada. “Está ben. Ti, nombergantes, tes algunhas explicacións que dar”.
“Non quería facer unha escena, pero el estaba a ser rudo… ” a inspiración veu de golpe “…e impertinente sobre as miñas visitas a Miss Berazazz”.
A rudeza póde-se aturar. A impertinéncia, pola outra banda, non se debía.
O seu ombro esquerdo moveu-se lixeiramente; estaba relaxada. Pero eu non estaba aínda libre. “Xa sabes o que penso de falar desas cousas con descoñecidos”.
Para esa estaba preparada. “A fala circula nunha festa, Nai. Xa sabes iso. Falarei con Ben sobre a súa elección de compañías”.
“Non tes que te molestar, nena. Eu farei-no”.
“Eu era a anfitriona. É a miña responsabilidade”. Non interrompira a Nai dende que tiña dous anos. O pescozo picába-me e puiden sentir ácido na gorxa. Trabei o interior do meu beizo. Non podía enfermar agora.
Finalmente, ela asentiu. “Eu podería ter unhas palabriñas con Nomi sobre como está a criar ao seu fillo, pero coma ti dis, é a túa responsabilidade”.
Non relembro subir as escaleiras ao meu cuarto. O shock ten iso. Tiña que chamar por Ben. Pero aínda non. Non estaba segura de que estivese na casa. Se cadra Ben querería arranxar a silenzosa deportación de Joe por uso ilegal de imprantes se eu protexía a Ben das nosas nais. Pagaba a pena intenta-lo. Non era necesário dicir-lle que eu o salvara da miña.
Joe falar de contaminar a raza humana. Eu oíra esa frase retórica antes.
Crucei o meu cuarto cara a estrela desvaída e pasei o dedo sobre o cristal mentres pensaba en tocar a tea. “Nunca mais”.
Chur era mais humán para min do que Joe sería nunca. Sería un bo marido. Fixen unha chamada. “Coido que deberías falar co meu rabino. Direi-lle que vas vir”.
FIN
