A pantasma do meu futuro cheira a cinza.
– Coidaba que ías deixar de fumar – dixen.
– Foi un ano difícil – ela busca dentro do bolso e saca un paquete de Marlboro Lights. – A vida non sempre vai segundo os plans, nonsí Sybil? – ela acende un cigarro e bota o fume cara min, fume pantasma, unha multiplicación do insustancial.
– Coido que vou-me unir a ti, – saco un cigarro do meu paquete mentres boto unha ollada crítica á miña eu futura. Ela semella moito maior que hai un ano. Non se fai ningún favor ao non levar maquillaxe. Ten o pelo seco e as raíces necesitan un amaño. – Vexo que non adelgazaches.
– Ela encólle-se de ombros. – Facer dieta é unha perda de tempo. Xa case teño corenta. Son quen son.
Está nun dos seus estados de humor. – Daquela, que novidades hai? – pregunto.
– Non moito.
Suspiro. – Iso non axuda moito. Este rito non se fai sen sacrifizo, xa sabes. – Apunto ao coitelo de ferro mantendo o equilíbrio no cúmio do prato de auga sanguenta.
– Coma se non-o souber – Ela arremánga-se e amósa-me o brazo dereito. É sete anos maior ca min, sete cicatrices mais. Así é coma funciona, unha vez ao ano podo ver sete anos no futuro.
– Facemos o diário? – pregunto.
– Ah, si, o diário. – Ela colle o diário de coiro da bolsa. Eu mercára-o en Venécia, na miña lúa de mel. Supón-se que debo escribir nel todos os días: o diário da miña vida.
A pantasma bota unha ollada polas páxinas. – O problema deste diário é que é un pouco escaso ás veces. Estás a beber moito ultimamente, nonsí?
Eu encóllo-me de ombros. Gosto dunha ou dúas cuncas de viño polo serán. Pon-me as cousas mais doadas. Pero quen é ela para me xulgar? – Imos aló cos mercados?
– Claro. – A miña eu futura recita os prezos das accións mentres eu tomo nota, Eu xogo á bolsa. Ainda que xogar implica a posibilidade de perder. E ese non é o caso, non coa información que estou a recebir. Son a traficante de información privilexiada definitiva.
Cando remata, di – Dacordo, eu marcho.
– Aínda non.
– O que pasa? – pregunta impaciente.
– Non semellas estar moi ben.
– Moitas grazas.
– Quero dicir, o que che aconteceu no último ano? – Sinto mágoa por ela, pero mais importante, sínto-me ansiosa. Necesito saber.
– É millor non falar sobre temas persoais, Sibyl, xa o sabes.
– Como está Alex?
– Estás segura de que queres sabe-lo?
– É Alex, nonsí? O que aconteceu? Non está… morto, nonsí?
Ela acende outro cigarro. Eu fago o mesmo.
– Alex abandoou-me.
– Pero o ano pasado semellábades moi felices.
– A ignoráncia é a felicidade. Tiña unha aventura dende había tres anos. Alice deu-lle un ultimátum, e eu perdín.
– Alice? A miña millor amiga Alice?
– Iso é. E agora quere levar-me a xuízo, tentando obter a súa “parte xusta”, coma el di.
– Non acredito.
– Mentiría-che eu? Mentiría-me a min mesma? – Ela míra-me. – O que vas facer, agora que xa o sabes?
Vou á neveira e póño-me unha copa de frío e burbullante Chardonnay. Baleiro o vaso. Ela míra-me cun médio sorriso. Eu encho o vaso outra vez. – Non mo deberías ter contado.
– Alomenos din-che un aviso. Iso é mais do que eu tiven.
– Ela non cho dixo? – As liñas temporais son diverxentes. Cada futuro é lixeiramente distinto.
– Non. Non o fixo. Pero pensei que gostarías de saber. Ese é o noso problema, sempre queremos saber. – Ela bota unha calada de fume pantasma cara min. – Deberías divorciar-te.
– Tiveches nove anos de bó matrimónio.
– Non, non tiven. Durante tres deses anos Alex estivo a ter unha aventura.
Ela deixa caer o cigarro ao chan. – O que vas facer, Sibyl? – Tiña unha ollada de fame. Quere que lle diga que vou divorciar-me de Alex antes de que teña a oportunidade de me traizoar. Cando me fixen tan fría?
– Non sei o que vou facer.
– É a túa decisión, – di ela. – Non vai mudar ren para min. Eu seguirei nesta liña temporal onde el me traizoou. Non podes mudar o pasado, só o futuro.
– E ti? – digo eu. – Vas mirar cara adiante, este ano?
– Sempre o fago, nonsí? – Ela frega o brazo. – Atopar como podo millorar a miña vida perfecta.
– Non precisas tal. Debes ter unha chea de cartos apartados.
– Non. Non necesito mirar ao futuro. Ningunha de vós.
– É un hábito difícil de rachar.
Ela asinte. Vexo a sombra nos seus ollos. Coñezo o medo. O mesmo medo que me cobre cada vez que comezo o ritual. Virá un día no que mire no futuro e a miña eu do futuro estea morta. O que mirarei esa noite? Verei a nada, ou algo pior, algo inaturábelmente pior?
– Son nova, – di ela. – Só teño trinta e oito. Estará ben mirar.
– Si, irá ben. Grazas pola túa axuda.
– De nada. Cóida-te, Sibyl. Sé feliz.
Cunha verba remato o ritual, e a miña eu futura esváe-se.
Limpo todo, botando o auga sanguenta polo fregadoiro e lavo o prato. Alex chegará a casa axiña. Podería eu cambiar, facer o noso matrimónio mais forte? Quero face-lo?
A chave soa na pechadura. Alex está en casa.
O que podo dicir-lle?
A adiviñación é unha droga.
Collo o paquete de cigarros. Deixarei-no mañá.
