A soidade do panda de longa distáncia

2016

Non había outro xeito de dici-lo: facía ruido ao andar. Era a pata traseira a que causaba o problema. Notára-o hai días, xusto despois de cruzar o estreito de Bering, uns implacábeis oitenta e cinco kilómetros de auga salgada. Pad, pad, pad clunk! Pad, pad, pad, clunk. Si, sen dúbida os cadrís. Demasiado exercizo e ainda mais auga salgada.

Non estaba feito para esta clase de viaxe, só un pequeno dóce paseíño entre canles de bambú, evitando demasiadas costas enriba e abaixo. Oíra-lles falar del no laboratório antes de ser lanzado. Un urso, chamába-no, Ailuropoda melanoleuca, pé de gato branco e negro, un fósil vivinte. Dixeron que o seu parente osuno mais próximo era o urso andino de Sudamérica, Tremarctos ornatus. Chequeara o seu GPS, funcionando ainda despois de todo este tempo, e matinou nos xeitos da súa espécie. De China a Sudamérica era un longo paseo para un panda, pero se tiña que face-lo, podería.

Pasaran moitos anos dende que saíra das montañas de Qinling na enfesta província de Shanxi e fora enviado a atopar mais da súa espécie, pero ainda que camiñara ao norde dende China a Sibéria, non atopara ningunha criatura orgánica mais grande ca unha cascuda e ningún coma el mesmo. Non sabía o que lle acontecera aos seus creadores, pero debeu acontecer hai moito tempo. Fixeran o camiño do panda por fin.

Aló a princípios do século XXI a Unión Internacional pola Conservación da Natureza declarara a súa espécie en perigo e necesitada de conservación, pero non completaran o que comezaran até que foi demasiado tarde. Se cadra consideraron que abondaba con secuenciar o xenoma do panda xigante en 2009, pero facía falla mais ca iso para manter viábel unha espécie enteira. Facía falla bambú e mais bambú e os recursos deminuían cada ano.

Foi entón cando o fixeran a el e a outros coma el. Pandas xigantes, capaces de vivir na natureza con aire fresco, unha concesión ao orgullo nacional. Algo para que os turistas ollasen aparvados, perfecto en todos os sentidos, no exterior alomenos. No interior, nombergantes, o corazón era un pequeno reactor de fusión, os esqueletes de escume de metal, as articulacións de cerámica, e os músculos, pel e pelo tecidos de vários polímeros.

Podía acceder ao seu reloxo interno se realmente quería e descobrir canto tempo pasara dende que os outros deixaran de funcionar. El era o derradeiro da súa espécie, e axiña sería incapaz de camiñar. Pad, pad, pad-clunk! O que acontecería daquela? Imaxinou-se a si mesmo atrapado nesta terra de glaciares. Canto tempo lle levaría á súa célula de combustíbel esgotar-se? Demasiado. Preguntou-se se sería posíbel para unha creatura coma el volver-se tolo.

A irregular liña costeira de Alaska obrigába-o a facer desvío tras desvío e parou a mirar o seu reloxo, temendo ver como os anos pasaban mentres camiñaba amodo incesante cara o sul. Sempre o sul. Pad, pad, pad-clunk a través de Alaska e mais a Colúmbia Británica até que o pad, pad, pad-clunk converteu-se en pad, pad, clank-clunk.

Tivo que rodear un volcán activo onde estaba antes Seattle. O seu estrondo e mais o ocasional eructo de fume acre disparou os seus sistemas de alarma e a area volcánica irritou as almofadiñas das súas poutas retráctiles, causándo-lle atrasos para limpeza e mantemento. Pad, pad, clank-clunk converteu-se en pad, pad, clank-drag e agradeceu cando chegou aos benignos bosques de Oregon.

Estaba a descansar o servo da súa pata traseira cando escoitou un salouco sobre el e sentiu o repentino estirón dun tráiler antigravidade. Foi axitado até un laboratório no ceo. A sorpresa non era unha das súas emocións incorporadas e el sabía todo sobre os laboratórios, mesmo os alieníxenas, así que acougou sentindo só unha lixeira curiosidade. Disparáron-lle cun crio-anestésico que podería funcionar se fose orgánico, ou podería mata-lo, porque os áliens, masas amorfas cristalinas, semellaban saber tan pouco sobre a fisioloxía terrestre que non podían entender a diferéncia entre biolóxico e mecánico. Alomenos non semellaron interesar-se en o desmontar para ver como funcionaba.

Ficou esperto os noventa anos que lle levou á sua nave-arca regresar a casa, e por sorte o descanso obrigado deu-lle tempo abondo ás súas esgotadas nanobaterías para reparar case por completo o dano nos seus cadrís. De cando en vez abría un ollo e miraba aos áliens traballando, deducindo a comprensión dos seus sistemas de comunicación, unha mistura de sóns audíbeis e impulsos electrónicos. Pero eles nunca semellaron entender as respostas dos sistemas de gravación, que estaban en mandarín.

No zoo alieníxena déron-lle unha cela enorme que replicaba exactamente o bosque onde o atoparan, e puxéron-lle un repetidor de comunicación cuxo sinificado descifrou coma “Espécie dominante do planeta 40698-C”. Encolleu-se de ombros, metódicamente borrou a súa base de datos de GPS para facer sítio á nova información, e logo partiu cara ao sul. Pad, pad, pad-clink.

Atopou-na ao cuarto día, fitando, cos ollos redondos e esperando dende as pólas mais baixas dunha enorme árbore. Saíra dunha beira da Terra e voltara para atopar a outra da súa mesma espécie, ao outro lado da Galáxia, nun zoo alieníxena. Pola súa pel negra e as lixeiras marcas nos ollos, era un excelente exemplar do urso andino de Sudamérica. Baixou a cabeza para saudar e ela baixou a súa en resposta. Ela baixou da árbore e camiñou cara el tímidamente. O feble són dos seus servos, pad-clunk, pad, pad, chegou até el e alegrou-lle o pequeno reactor de fusión dentro do peito.

 

Fin