Leslie Miller decatou-se por primeira vez dos síntomas cando a unlla do dedo índice da súa man dereita despegou-se e caiu ao chan cun á penas audíbel cliqueti-clic durante a xuntanza mensual de avaliación dos empregados.
Para el, soou coma as campás de funeral máis grandes do mundo.
O entendemento alboreou na mente de Leslie, en etapas. A primeira etapa atopou a verificación do misterioso són que lle estourou nos ouvidos a Leslie, provocado por un sinal do subconsciente de que algo non ía ben. O sinal orixinára-se nas terminacións nervosas amputadas do dedo, que lle notificaron a expulsión da unlla do dedo índice, coma síntoma da infección que estivera a incubar dentro del dende había xa dous meses.
A segunda etapa comezou cando Leslie finalmente reuniu o valor para apartar a mirada da pantalla do proxector que estaba a loubar a súa efectividade neste trimestre, así que puido mirar a pel espida, rosa da punta do dedo. Os ollos enfocáron-se nas minúsculas leixóns e no contorno das pequenas venas baixo a pel, rodeadas por un perfecto semicírculo de carne.
A señora Coolidge, a coordinadora de pranta, estaba xusto no médi ode dúas diapositivas, xustapoñendo os logros do trimestre de Leslie cos do resto dos seus colegas, cando Leslie decatou-se de súpeto de que necesitaba atopar a súa unlla decontado, antes de que alguén o nota-se. Agachou-se e buscou frenéticamente a pequena peza de queratina e accidentalmente deu-lle unha patada que a enviou cara ao pódio. Bateu na base de madeira cun pequeno toc que pasou desapercibido para todo o mundo na habitación agás Leslie.
Contra a súa ideia inicial (apurar-se e reclamar a súa unlla no médio da presentación, erguendo as sospeitas dos seus compañeiros de traballo), Leslie optou por cruzar as mans nun intento de agochar o dedo índice e agardar até que pasa-se o derradeiro cuarto de hora que dos que estaban programados.
Leslie de súpeto descobriu que a sensación da súa camisa de seda contra a carne espida da punta do dedo índice era coma se alguén estivera a tirar da caña de pescar arrastrándo-lle o alma. Tamén descobriu que non podía evitar mirar aquel pequeno anaco de si mesmo no chan que semellaba facer-lle acenos de que se achegara.
Pasou os restantes 15 minutos nalgo moi aproximado ao inferno.
“…a nosa presentación trimestral. Grazas polo voso tempo e que pasedes un estupendo fin de semana” dixo a señora Coolidge e Leslie saiu disparado do seu asento, xunto a todos os demais na habitación. Leslie, nombergantes, non estaba suxeito pola chamada da serea da fin de semana senón por un desacougo moito mais noxento.
Agardou uns bos trinta segundos antes de facer o seu movemento. Intentou o seu primeiro paso cara ao pódio, estitou-se para recoller a unlla caída, pero a punta do tacón de agulla do sapato da señora Coolidge pateou-na fóra do seu alcance. Estrangulado por un terror que semellou reviricar-lle as entrañas, Leslie finxiu acougo e mirou cara enriba ao sorriso da señora Coolidge.
“Ei, óla, Leslie. Perdiches algo?” o seu sorriso contradicía cada un das mensaxes que lle enviara o seu anel de casada na man dereita.
“Non, non, todo vai… ben. Todo vai perfecto e todo no seu sítio”.
“Está ben sabe-lo”, dixo ela. “Fixeches un traballo marabilloso este trimestre, Leslie. Sabías que superaches totalmente ao resto desta pranta?”
“Ai si?” musitou el, cos ollos fixos nos dela, pregando silandeiro para que ela mira-se a outro lado, se tan só puidese atopar a súa unlla…
“Prestaches atención á presentación, nonsí?”
“Si, si, prestei boa atención. Non lle quitei os ollos de enriba nin un momento”.
“Gostaches?”
Non, porque estaba moi ocupado procurando un pequeno anaco de min que caeu ao chan hai cinco minutos, pero moitas grazas por preguntares, Samantha; agora pdoerías pro favor marchar para que eu poida buscar ese pequeno anaco de min que estou seguro que foi pisoteado no pó para que poida ir ao médico e que mo reinserte? Lensou Leslie.
“Si. Eu… eu realmente gostei como especificaches… as cotas… do seguinte trimestre”, dixo.
“Gostaches, ver a tua foto xunto ás cotas?” dixo ela e de súpeto espertou en Leslie a ideia de que Samantha presentára-o a el e mais ao seu traballo coma a cota requerida por todos os empregados para cobrir até a fin do seguinte trimestre. O que sinificaba que ela convertéra-o no home mais odiado de toda a pranta, a partir do luns. “Pensei que axudaría a motivar a todo o mundo, ter a alguén a quen realmente puideran mirar cara enriba…” engadiu ela, mordendo o beizo inferior.
Moitas, moitas grazas, Samantha! Agora podo ter mesmo menos amigos que antes e van-me considerar un auténtico lamecús de merda, en troques dun normal e aburrido vendedor de seguros. Sabes que outra cousa sería xenial para a miña imaxe? Que tal se ves ao meu despacho e me das unha estrela dourada, eh? Fai-me o teu auténtico favorito! Pensou Leslie.
O que dixo foi: “Iso é… iso é moi agradábel. Nunca antes fora un modelo para ninguén”.
Samantha Coolidge mirou ao redor, e de súpeto achegou-se mais a Leslie e púxo-lle algo nas mans. Era lixeiro e húmido e dalgún xeito retorto. Ela pechou-lle os dedos ao redor da cousa e logo marchou. Leslie seguiu-na coa ollada e de súpeto decatou-se de que o seu paso era moito mais vivo. Tamén decatou-se de como o contorno do seu traseiro era moito mais definido a través da súa saia.
Leslie mirou para abaixo e decatou-se de que estaba a suxeitar as braguiñas da súa directora de pranta nas mans. Excitou-se, pero a súa erección desapareceu cando se decatou da súa unlla, mirando para el, dende o seu sítio baixo os asenos da sala de presentacións.
Sen pensalo, Leslie usou a roupa interior da súa directora para envolver a unlla e logo meteu todo no peto dos pantalóns. Logo saiu correndo do edifício, chamou por un taxi e apurou cara ao hospital mais próximo.
+++
“Señor Miller? Son o doutor Paul Richardson. Cal é o problema?”
Leslie ergueu-se, sentou e estirou o brazo ao dermatólogo ao mesmo tempo, coas braguiñas da señora Coolidge fortemente agarradas na man todo o tempo.
“Doutor! Que bo ve-lo, teño un problema e xa ve…” Leslie palideceu, suou un pouco, logo abriu a man e amosou as braguiñas coa unlla do dedo índice ao médico.
O doutor Richardson fitou para a cousa un intre, antes de mirar para Leslie.
“O que se supón que é isto?”
“Isto? Esta é a miña… ehm… unlla. É a do dedo índice, da man dereita”, dixo Leslie. “Caeu” engadiu uns segundos despois.
O doutor Richardson asentiu coa cabeza, sorriu e mirou de novo ás bragas.
“E a roupa interior? Caeu-lle a vosté tamén ou fixo vosté que lle caíra a agunha dama antes de vir aquí?”
Leslie decatou-se de súpeto do ridículo que semellaba. Envermelleceu, coa cor das feizulas dunha monxa collida no médio dun festival da fertilidade xaponés e sacou a unlla coidadosamente, logo meteu a roupa interior no peto dos pantalóns.
“É un regalo. Dunha supervisora no choio. Non é nada sério. Máis unha broma, realmente”.
O médico asentiu amosando o seu acordo. Pareceu-lle a Leslie coma se a súa expresión mudara un intre, da sorpresa á diversión, logo a unha mais semellante á que lle ofrecera Samantha e dixo: “Moi ben señor Miller. Déixe-me botar unha ollada á súa man”.
“Díga-mo sen reparos, doc. Pode poñe-la de novo?” preguntou Leslie, amosando ao médico a man, a vista da punta espida do dedo fíxo-lle sentir enfermo.
“Non se poden poñer unllas de volta, señor Miller. Se perdera o dedo enteiro, se cadra un colega meu podería-lle axudar, pero as unllas medran outra vez, xa sabe”.
“Ai si?”
“Si. O que-”
“En sério?”
“En sério”. Leslie relaxou-se amodo, mentres a tensión lle abandoaba o corpo. Volveu de súpeto, cando o médico lle preguntou: “Como ía dicir, o que lle debería preocupar é por que perdeu esa unlla. Fíxo-se dano no dedo? Se deixa que infecte a ferida, daquela é posíbel que…” Os dedos do doutor Richardson estaban a rastrexar amodo o dorso da man estirada de Leslie. Fíxo-lle cóxegas.
“Non me fixen dano nos dedos. Precíso-os para o meu traballo, así que son moi coidadoso con eles” dixo Leslie e notou que o médico tiña uns ollos castaños moi grandes. Tamén notou que lle gostaba o xeito no que lle estiraba da punta dos dedos até os cotobelos. Logo decatou-se de que isto non era probabelmente parte do exame e amodo comezou a sacar a man de enriba do escritório.
“Daquela se cadra tivo vostede algunha enfermidade na pel?” Os dedos de Richardson continuaron nas mans de Leslie. “Hai enfermidades que poden causar esas infeccións e reaparecer mais tarde, despois dun periodo de incubación suficiente”.
A man de Leslie estaba xa case ceiba. O dermatólogo inclinára-se cara adiante demasiado para seguir cómodo. Leslie dixo: “Que clase de enfermidades?” antes de por fin retirar a man e poñe-la entre as pernas, atenazándo-as forte, mesmo mais do que poderían os míticos brazos de Hércules.
“Ben, pois a sífile podería causa-lo. Ou a gonorrea, especialmente nas súas derradeiras etapas. Hai vários estados da pel que poden ser causado pola mera interacción das mucosas con outra muller… ou outro home… iso podería”.
Déixe-me que o pare aí, doutor. Non porque vostede dixera esa última parte coma se estivera a tentar convencer-me de que me gustan os homes e porque está a me acolloar abondo coma para considerar unha denúncia por acoso sexual, senón porque eu nunca, nin unha soa vez, tiven contacto coas mucosas dunha muller, pensou Leslie.
E dixo: “Non, non-o creo”.
“Usar un profiláctico non é unha medida a proba de fallos. Se cadra un intre de distración, deixándo-se levar polos seus instintos mais básicos mentres tolea cunha muller… ou un home… unha necesidade de experimentar, calquera cousa podería expoñe-lo á enfermidade”.
Cagho no demo, vou-lle meter unha labazada, doutor Richardson. “Non, hahaha, non, non-o creo. Eu… eu non levo sexualmente activo un tempo, doutor”, dixo Leslie e decontado arrepentiu-se.
“Canto tempo? O periodo de incubación para, digamos, a sífile primária pode chegar aos 90 días. É moi lóxico que vostede poidera pasar por esa sequía antes de notar os síntomas”.
“Témo-me que levo inactivo mais tempo diso, doutor”.
“Canto tempo, se non lle importa que lle pregunte, Leslie?”
A miña vida enteira, Paul, grazas por mo facer dicir en voz alta. “Uns 28 anos”, confesou Leslie e non puido de ningún xeito sentir-se millor por iso. A ollada que lle devolveu o doutor Richardson fíxo-o sentir coma un pastel de cumpreanos fronte a uns nenos famentos.
“Que raro. Un home de boa fasquía, atractivo coma ti, non podes atopar unha muller? Coido que isto é moi difícil de acreditar, Leslie! Estás seguro de que non estás a te quedar comigo?”
Quedar-me contigo? Non che tocaría nin cun pau de tres metros, Paul. “Témo-me que non, doutor”.
“Daquela imos ter que facer un par de tests. Vou precisar unha mostra de sangue, para podermos saber con que estamos a tratar aquí. Tamén precisarei ver-te de novo o luns, ver se hai algún sinal salientábel de infección no dedo”.
Leslie asentiu e púxo-se en pé. Non lle deu a man a Richardson, pero tampouco lle volveu as costas.
“E Leslie?”
“Se atopas á rapaza afortunada esta fin de semana, por favor tenta conter os teus cabalos. Non queremos que agora asustes mortalmente a outra persoa por accidente, nonsí?”
“Farei o que poida, Paul” dixo Leslie e atravesou correndo a porta e saiu á rúa e colleu un taxi e todo o camiño a casa sentiu coma se o manoseara unha dúcia de mariñeiros.
+++
Para entender a Leslie Miller e mais o seu papel nos acontecementos que cusaron este xiro terminal, crucial na história da humanidade, debes primeiro considerar a súa vida: chama-la única sería unha esaxeración de primeiro calibre.
Nado home caucásico nunha família de clase média, Leslie pasou a maioría da súa vida até o remate da súa adolescéncia (e iso inclúe boa parte dos seus vinte) nas afóras da cidade. Os seus pais eran cariñosos (se cadra demasiado cariñosos) e aseguráron-se de que tivera unha educación ben rematada, dende o día no que dixo as súas primeiras palabras até o día no que Leslie recebiu o seu diploma en Loxística e Xestión de Negócios, magna cum laude.
Aínda que non era un home particularmente atractivo, Leslie tivo a súa parte de membros do sexo oposto atraídas por el. Descobriu, moi axiña, que ao contrário dos seus amigos e colegas, non sofría os atrancos da presión social acumulados nos outros homes da súa idade cando conversaba cunha compañeira ou cunha cita. De feito, Leslie foi unha compañía excelente para todas e cada unha das mulleres que coñeceu. Era divertido, intelixente, conversaba sobre toda caste de cousas e era un romántico incorrexíbel.
Eran esas cualidades as que o facían o amigo perfecto.
Non coma o mozo dunha rapaza e definitivamente non coma mozo doutro home, ser un “amigo” na vida (e Leslie descobriu-no ben axiña) é algo miserábel. Se o mozo dunha rapaza é ún dos centos de machos sen nome que veñen montar á fémia só para deixa-la e non chamar nunca mais, o amigo é o responsábel da obriga de relembrar os nomes deses machos. El é quen recibe a plétora de desagradábel información sobre o desempeño sexual do macho, os seus hábitos na cama, a súa etiqueta de ligoteo. El é o que recibe as chamadas de rapazas chorando no médio da noite, só para oír as súas queixas sen fin sabendo que ainda que queira, non pode axuntar o valor para colgar o teléfone (xa non digamos simplemente ir aló e converter-se no seguinte macho sen nome, alomenos por unha noite).
Leslie tentou loitar contra esta natureza de amigo dende que se decatou, o que aconteceu no seu 18 aniversário, cando unha rapaza totalmente bébeda parou de bica-lo e lle dixo que se sentía coma se estivese a bicar ao seu irmán.
Tentou ser forte, tentou encaixar, tentou infundir-se coa espécie de vulgaridade que consideraba inherente aos homes con éxito que coñecera. Tentou fumar, tentou beber, aforrou e mercou unha moto, curtou o pelo moi curtiño, deixou-no medrar moi longo, tentou facer-se unha tatuaxe (pero doía coma un demo así que o deixou), tentou entrar na xente da Nova Era (nunha ván esperanza de que unha aventura na esperitualidade podería axuda-lo a mudar de imaxe), tentou pocións, meigallos, coches rápidos, tentou facer coma se tomase drogas.
Pero ren, absolutamente ren, puido axudar a Leslie a follar.
Así que no seu 25 aniversário, mentres seu pai, súa nai e a súa aboa cantaban “Feliz cumpreanos”, Leslie decediu abandoar. Respirou profundamente, deixou que a esmagante onda de desesperación o cobri-se por derradeira vez, chegou a un acordo coa terríbel dór nas súas partes (unha dór que era de natureza mais espiritual ca física) e matinou:
Ben, sabes o que; non-é tan malo despois de todo.
E así, Leslie conseguiu facer algo que nin sequera o mais grande criminal de guerra ou historiador conseguira xamais: conseguiu realmente enganar-se a si mesmo.
Por suposto iso non sinificou que a súa incalculábel melancolía e insondábel inseguridade marcharan. En troques, eses atributos retiráron-se ao subconsciente de Leslie durante tres anos, teceron os seus casulos emocionais e medraron, alimentándo-se co que Leslie chamaba erróneamente ‘a súa calma interior’.
Durante eses anos de paz, Leslie experimentou de súpeto unha paixón por coleccionar cousas antigas e inútiles. Encontrou-se camiñando polos mercadiños mais poirentos e perdidos, á procura de números case podres de revistas pulp ou examinando antigüidades talladas en madeira. Descobriu (grazas ao rico nexo informativo que é a Internet), todos os anacos de curiosidades de cada posíbel detalle sobre as súas chilindradas e distraíu-se coa riqueza do coñecemento inútil que rodea esas cousas, esta nube de información que ninguén quixo saber nunca.
Foi durante esas viaxes espirituais ao lixo das vidas doutra xente cando Leslie coñeceu á Dama.
Notou como ela lle sorría mentres miraba descoidado nos montóns de revistas vellas. Ela acobillába-se na parte de atrás dunha tenda atendida exclusivamente por un vello que podería ter nacido sen faciana e mais o seu venerábel gato. El rescatou-na do apodrecemento, cando xacía esquecida entre os montóns de estampas de Van Gogh, pousada entre os baratos clarescuros; a súa pel leitosa chamou por el, apretada contra o pastel “Inferno retratado no Berro”.
Leslie ollou-na e desúpeto sentiu que lle fraqueaban os xeonllos. Trazou as curvas do seu corpo mentres ela estaba recostada nas beiras do seu algo e sentiu o rego de sangue do cerebro ás súas partes coma a carga da primeira locomotora. Notou o lixeirísimo rastro do seu pezón e unha pinga de suor caeu-lle da cella, cobrindo-lle a face con nilón líquido.
Colleu a estampa do montón e mercou-na aos vello sen face e pagou o prezo completo, xunto cun marco que montou el mesmo, celoso do mero pensamento de que outro home a tocara. Logo, colgou-na sobre a súa cama e axeonllou-se perante dela e fitou, coa erección apretándo-lle a tea dos vaqueiros, sen se atrever a toca-la para poder aliviar-se. Só ficou alí, rezando silandeiro, pagando algunha espécie de raro tributo á súa persoa até que o sol se puxo e ficou só na escuridade, ela e el.
Leslie durmiu esa noite e soñou que a Dama saía do cadro, unha figura da máxima beleza e graza, coa pel brilando coma prata polida no luar. Ela deslizou-se ao seu lado e soñou que ela o espía e o montaba e Leslie encontrou-se atrapado nos estertores dun orgasmo que faría envermellecer a unha porca.
A súa desesperación e inseguridade abriu-se camiño a través dos casulos o luns á mañán, coa incubación dos tres anos rematando por fin. Unha abriu as ás e voou ás súas costelas e aniñou no corazón. A outra reptou polas entrañas e espallou a súa longa forma de serpe ao redor da ingle. Exactamente ás doce, mentres Leslie estaba a média presentación dun Power Point para a xunta de directores, ambas esprimiron.
A súpeta sensación de terror que xurdiu das entrañas de Leslie, unida ao horror no corazón, formaron unha terríbel gestalt de crise de identidade e xuntas excavaron un agocho no cerebro e afundiron-lle os seus terríbeis dentes na matéria branda dentro do cráneo. É unha sensación que todo home sentiu alomenos unha vez na vida; é unha cousa terríbel, que semella chuchar famenta a própria imaxe e disfroita atacando salvaxemente a súa identidade. É unha cousa que case ten a forma dunha rata morta de fame, con ollos vidrosos e famélicos que teñen unha clara e estraña semellanza aos do que a sinte, coa faciana reviricada polo horror dunha vida que considera malgastada. Soa coma mil millóns de campás, unha melodía que se traduce só para aqueles que anceian escoitar a súa mensaxe, repicando:
Malgastada, malgastada, malgastada, todas as posibilidades malgastadas…
O resto da presentación (alomenos para Leslie) foi coma un soño que tivera unha vez, onde estaba encerrado fóra da casa sen pantalóns e algo que non podía relembrar o perseguía berrando pola rúa, voando cara el. Leslie tivo o mesmo pesadelo dous anos enteiros, todas as noittes. Nunca falou diso a ninguén.
Cando a audiéncia comezou a saír, Leslie sentiu que os seus terrores existenciais burbullaban, asulagando-lle o cerebro e buscando ceibar-se polos condutos das bágoas. Encontrou-se desexando desesperado poder atopar un lugar escuro, un recuncho secadra cunha intersección cun estraño reino das sombras onde puidera pasar un cento de anos nun segundo da Terra, só para poder agochar-se alí e deixar saír todo, lonxe de ollos entremetidos.
Xa mirara o vello armário do encargado a uns metros de distánciaa do pódio cando notou á señora Coolidge, ainda sentada na súa cadeira da ringleira de diante. O xeito no que cruzou as mans nos pulsos relembrou a Leslie a pel con manchas e o són que fan os antílopes, cando afogan no seu própio sangue.
“Esta foi unha presentación excelente, Leslie” a voz soába-lle coma unllas arañando mármore.
Oh polo amro de Deus, ti non! Por favor, pro que ficaches, por que me amolas? O que queres de min? pensou Leslie. “Grazas… señora Coolidge”.
Ela ergueu-se da súa cadeira e comezou a camiñar cara el e Leslie de súpeto sentiu a urxéncia de ficar calado coma un morto, amagando a morte. A señora Coolidge moveu-se coma algo famento, deslizándo-se pola herba alta.
“Fixeches un traballo salientábel, Leslie. Sinceramente non creo que a empresa estea a te recompensar axeitadamente polo teu duro traballo”.
Todo o que quero agora é que a empresa me dea un bonito lugar aillado onde poida chorar e se cadra vomitar de paso. Por favor non te achegues mais, pensou Leslie.
“Está ben. Non me queixo”, gralleou mentres a señora Coolidge se abalanzaba sobre el.
Ela agarrou-no polo pescozo da camisa e meteu-no no armário da limpeza e procedeu a monta-lo con tal ferocidade coma nunca experimentara en ningún dos seus moitos manuais de sexo que se descargara e lera na súa vida preparando o Big Bang. Ela restelou-lle as unllas polo peito e mordeu-no no pescozo e Leslie pateou débilmente, pero entón a señora Coolidge mordeu mais duro e envolveu-no coas pernas nun abrazo mortal e el ficou totalmente parado.
O pensamento de patas con pezuños batendo no aire coma dentes afiados coma navallas que rachan a carne co óso foi o que lle axudou a se manter firme á vista do feroz orgasmo da señora Coolidge. O seu sentiu-se coma un típico en comparación.
A señora Coolidge atou-se o pelo na caluga nun moño. Leslie pensou en enormes línguas coa textura de papel de lixa, lambendo sangue coagulada. Ela sorriu-lle e deu-lle un bico nos beizos, antes de sair correndo do armário. Leslie mirou para a súa man e atopou que había unha espécie de coiraza medrando na punta do seu dedo índice.
O doutor Richardson entrou na sala de espera, cos resultados do test de Leslie na man. Leslie seguía a pensar en limóns pdores dentro dunha bolsa de plástico, cos fungos da pel da cór das mañás dun luns cediño. Tentou discernir na ollada do doutor Richardson, adiviñar os resultados do test e descobriu que non podía. O que queira que pasase pola mente do home, os seus ollos non daban pistas.
“Leslie, importaría-che pasar ao meu despacho un momentiño?”
Leslie recolleu as súas cousas e entrou correndo. Botou unha ollada ao lixo marelo na punta do seu dedo índice. Seica algo se retorcía e reptaba pola súa pel. Picaba moitísimo.
Envolveu-se a man co abrigo forte abondo como para esquecer o picor un rato. O doutor Richardson cobriu a distáncia até a súa cadeira do escritório a un paso xeolóxico.
Veña, fillo de puta! O que me pasa? O que me pasa? Leslie berraba dentro do cráneo. “Non-o endóce, doc. O que me pasa?” dixo.
“Ese é o problema, Leslie. Non sabemos o que che pasa”, dixo o doutor Richardson. “O teu reconto de glóbulos brancos é alto, o que sinifica que estás enfermo. Probábelmente colliches algún virus ou estás infectado, pero para ser perfectamente sincero, aínda non-o dimos identificado”.
Aínda non-o diches identificado? É ese o teu disgnóstico? Supon-se que ese é algún tipo de chiste á miña costa? Estivo por dicir Leslie.
“Ainda que seica non hai razón para se alarmar. A enfermidade ainda non amosou síntomas sérios, así que non hai razón para o pánico. Debo, nombergantes, advertirche que non…”
“Non hai razón para o pánico? Non hai síntomas sérios? A miña puta unlla caeu e agora teño esta cousa rara medrándo-me no dedo, o que demos necesita antes de se convencer de que estou en perigo?” berrou Leslie, coa voz soándo-lle feminina e histérica, mesmo para el. O doutor Richardson semellaba non estar impresionado.
“Non teñas relacións sexuais con ninguén que se che achegue, até que identifiquemos e tratemos a enfermidade. É enteiramente posíbel que sexa contaxiosa. Sei que isto vai ser difícil para ti, pero…” O doutor Richardson seguiu falando, pero as súas palabras foron afogadas polos latexos do corazón de Leslie. Semellaba ter-se afundido até os testículos, onde batía mil veces mais rápido.
“… maiormente preventivo. Durante este tempo, aconséllo-che que…” O doutor Richardson continuou e Leslie sentiu que o picor volvía, co latexo da súa estraña infección medrando mais apresa, sobrepasando a calqueroutra sensación.
“…e non importa o que fagas, Leslie, por favor non-o quites” concluiu o doutor Richardson e Leslie de súpeto decatou-se de que estaba a rañar furiosamente o dedo índice por riba da tea do abrigo. O médico deu-lle unha receita e despediu-no.
No camiño á farmácia, Leslie seguiu rañando o dedo índice por riba do abrigo. Non podía parar de pensar en limóns podres.
O dedo enganchou-se nalo por baixo da tea do abrigo cando entrou na farmácia e Leslie sentiu un tirón de dór na man. Dalgún xeito quitara a costra até que ficou solta e agora estaba atrapada nalgún fío. Toda a pel picába-lle.
“Boas tardes, Leslie” dixo a rapaza do mostrador. Leslie coidaba que se chamaba Lizzie. Tiña forma de pera con dous grandes vultos na fronte. Nunca o chamara antes polo seu nome, en todos os anos que viñera a este lugar.
“Óla” dixo el e entregou-lle a receita. Descobriu que tiña os ollos postos na blusa dela, que revelaba unha boa parte do seu peito. A dór estaba a medrar agora, mentres sentía que a costra ía caendo amodo da pel sán.
“Primeira vez que me compras antibióticos, Leslie. Xa case chegara pensar que eras inmune á enfermidade” dixo ela sorrindo. Leslie sabía que Lizzie sabía que el estaba lle mirar os peitos. Seica a ela gostába-lle. O dedo queimába-lle agora, a costra case arrancada, a capa de pel exposta palpexando coma tola por baixo.
“Pois seica non son”, dixo el, e a costra caeu cando Lizzie se deu a volta e agachou-se para poder coller as pílulas. A Leslie venceu-lle de súpeto unha estraña urxéncia que o levou a chimpar por riba do mostrador e agarrar a Lizzie (quen non ofreceu absolutamente ningunha resisténcia agás por un breve “Oooh, Leslie, non sabía que podías facer isto!”).
Durante os seguintes corenta e cinco minutos, Leslie esqueceu todo sobre a costra.
Cando remataron, Lizzie peiteou-se e lle regalou as pílulas a Leslie, mália as súas protestas, e o mandou a casa cunha palmadiña no cú. Leslie decatou-se de que nin sequera a advertira sobre a súa enfermidade
Estado. Correxiu-se a si mesmo. Cando o médico aínda non sabe o que tes, supón-se que debes chama-lo estado.
O seu caseiro, o señor Duchamps, mirou-no coma os touros miran ás vacas en marzo. Leslie apurou para entrar no seu apartamento, pechou con chave e agochou-se baixo as sabas. Aínda podía cheirar a Lizzie e mais á señora Coolidge nel. Mirou ao curte vermello na punta do dedo índice, sospirou e envolveu-se nunha bóla e chorou un rato.
Logo comezou o picor e Leslie esqueceu tomar os seus antibióticos. Acabou rañando até que comezou a sangrar. Ficou durmido, sentíndo-se de súpeto moi canso.
Ela saiu reptando do cadro, pero esta vez non estba soa. Había outras con ela, criaturas que compartían a súa beleza. Susurraron cousas nunha língua alieníxena mentres el as tomaba; fixeron que Leslie esquecera o seu picor e mais o seu estado. Logo ela tomou-no de novo e Leslie seguiu pensando nunha vella litografía que mirara nun libro de história; era sobre unha rapaza chamada Mary pero non puido relembrar os detalles. Cando rematou, afundiu-se nun profundo soño.
Soñou cunha pequena creatura, coa pel coberta de pelo con manchas, a língua da textura de lixa, os ollos da cór dos luns pola maña cediño, sentada sobre o seu peito.
Levaba encerrado no baño da súa pranta da oficina case média hora xa, suxeitando o mechón de pelo enmarañado na man. Caíra-lle da cabeza cando estaba a se peitear xusto antes de visitar á señora Coolidge para lle dar as malas novas.
Tivo violentas arcadas ao mira-lo, logo encerrou-se no váter e mantivo as mans lonxe do pelo, por medo a se arrincar outro anaco accidentalmente. Mirou apra o dedo índice da súa man dereita.
A infección espallára-se até cobrir toda a punta. O picor da pasada noite era pior, estendendo mais a infección. Tamén atopara un punto peculiar, azul coma un ceo ferido, no interior do muslo esquerdo esa mañán. Sospirou e endereitou-se.
Señora Coolidge, témo-me que teño que a informar de que fun diagnosticado con –
Non.
Señora Coolidge, sei que este non é o millor momento, pero –
Nones.
Leslie baixou-se os pantalóns e aspirou profundamente, rezando silandeiro para que cando mirara para abaixo, a mancha xa non estivera alí e toda a cousa resultara ser só produto da súa imaxinación. Para cando reuniu valor para mirar abaixo, ainda estaba alí. Dalgún xeito semellaba ter medrado o dobre e estar tumefacta.
Samantha, como vai? Escoita, sei que este é un momento moi malo para dicir isto, pero –
Non. De ningunha maneira.
Samantha, escoita. Pasei-no moi ben onte, pero hai algo que tes que saber –
Maldita sexa.
Leslie pasou os dedos polo pelo e e sentiu unha curta punzada de dór. Cando os sacou, descobriu que arrincara outro mechón. Tentou non saloucar, subiu-se os pantalóns e saiu do váter. Mália que non era boa ideia, botou unha ollada ao seu reflexo no espallo do baño.
Samantha, ódio dicir-te isto por teléfone, pero deberías saber que –
Aínda unha merda.
Samantha? Son Leslie. Si, como estás? Escoita, fun ao médico e descobrín que –
Oh meu deus…
Leslie mordeu-se o beizo para evitar berrar ao se mirar o anaco de calva en forma de S na cabeza. Presionou a cabeza contra o espello e viu pequenas pingas de sangue supurándo-lle da calva. Os xeonllos fixéron-se-lle de xelatina un instante e logo regresaron á súa consisténcia normal, mentres Leslie saía correndo do baño, pasaba por diante do seu cubículo e saía á rúa.
No tempo que lle levou ao doutor Richardson facer-lle entrar, Leslie xa fixera un trío con dúas enfermeiras e tivera coñecemento carnal cun médico interno varón afeminado que estaba de visita no hospital.
Entrou correndo no despacho do doutor Richardson, co sabor do níquel na língua. Unha das enfermeiras collera outro anaco de pelo mentres o facían. Semellaba unha versión algo mais presentábel de Quasimodo.
“Leslie? Oh Deus, o que pasou?”
“O que me pasa? O que ma pesa, anaco de merda? Ti es o puto médico e non tes nin fodida ideia!”
“Leslie, por favor tenta acougar. Facer unha escena non vai axudar a ninguén, especialmente a ti”.
“O pelo está-me a caer fillo de puta! Teño esta cousa medrando-me no muslo…” Leslie estaba quitando os pantalóns cando o doutor Richardson subiu-se-lle enriba tentando quitar-lle a roupa. Leslie empurou-no e mandou-no ao outro lado do escritório.
“Afásta-te de min, fillo de puta! Afásta-te!” berrou mentres fuxía do hospital.
Contra o seu própio critério, Leslie Miller colleu o primeiro autobús que pasou por diante do hospital. En retrospectiva, de non coller o autobús, se cadra as cousas non rematarían do xeito que o fixeron ao final.
Unha orxía de 30 persoas mais tarde (condutor incluído), Leslie csaiu do autobús e correu de volta ao seu apartamento. Mirou-se no espello do baño e viu que xa case perdera todo o pelo da cabeza agás por un pequeno anaco gris no cúmio da calva, que escapara miragrosamente ao maelstrom.
Mostrou os seus dentes (que de súpeto estaban a afrouxar) ao seu reflexo e viu o fluxo vermello que os cobría. Probou un dos seus incisivos coa punta da língua e viu como se despagaba suavemente das encías e rebotaba dentro do lavabo, coma un penique no fondo da fonte dun vello centro comercial.
Leslie procedeu a tomar a botella de entibióticos enteira (xunto cunha considerábel dose de suplementos dietéticos, na vana esperanza de que puideran axudar) e un par de aspirinas (porque iso semellou unha boa ideia daquela). Logo, atrancou a porta do seu apartamento, pechou as persianas das ventás, fixo xiróns a roupa, tentou queima-las nun vello caldeiro no balcón (o que estivo por facer que os veciños chamaran aos bombeiros) e comezou a poñer en marcha a súa própia corentena.
Dos trinta pasaxeiros daquel autobús, cinco eran representantes dunha emrpesa de electrónica taiwanesa de camiño ao aeroporto. Mentres agardaban o seu vóo, cadaún deles tivera sexo con alomenos dous membros da prantilla do aeroporto e unha azafata, que compartiron entre eles, antes de visitar ás súas mulleres e queridas de volta en casa.
Dos restantes vintecinco pasaxeiros, dúas eran prostitutas de éxito, que atoparon un pracer no traballo daquela noite que non experimentaran dende había anos.
Tres dos pasaxeiros eran empregados das instalacións de tratamento de auga da cidade, de camiño ao traballo. Os detalles da súa contribución a espandir a enfermidade de Leslie é millor mante-los en segredo.
Os restantes vintedous pasaxeiros eran amas de casa, empregados, turistas de visita e estudantes universitários. Os seus fogares, bárrios e hosteis resoaron con paixón durante toda unha quincena.
+++
Esa noite, ela saiu reptando do cadro e deixou que Leslie fixese o que quixese con ela. Ela xemiu e berrou, loubando sen verbas a súa valentía todo este tempo, coas unllas cravadas ao peito, arrincando anacos de pel; Leslie á penas o notou. Cara o final, deixou escapar un oubeo inhumán e a mantivo ao seu lado até que caiu durmido.
Soñou cunha muller alta de pel vermella, coas ás dun águia nas costas, cunha daga pendurando do pescozo, co puño suxeito na punta dos dedos.
Leslie non colleu o teléfone ese día e ningún día dende aquela, até que deixou de soar. Non fora ao baño, por medo a ver o seu reflexo. Só sentou, enroscado no seu sillón, mirando á pantalla da tele sen ver, agochándo-se para recoller os dentes e as unllas que ían caéndo-lle, poñendoás no cinceiro.
Non houbera mais novas dende había un tempo e só puñan repeticións ou anúnciso de emerxéncia en todas as canles. Nalgún intre, Leslie notou que ún dos presentadores tiña unha costra amarela (exactamente coma a que estaba a lle medrar por todo o corpo a el) na punta do dedo índice da súa man dereita.
Agora ela viña por el todas as noites e xa non se molestaba en regresar ao interior do cadro cando remataban. Ás veces, só ficaba mirando para el, coa daga pendurando sobre o pescozo espido. Outras veces, ela sentaba sobre o seu peito e o miraba respirar.
Cando todas as canles de televisión se apagaron e o interior da neveira de Leslie foi unha grande selva gris, abriu a porta e mirou fóra. Había unha grande masa xadeante polo corredor e nas escaleiras. Leslie atopou o grande corpo peludo do señor Duchamp, difícil no traballo.
Abriu as fiestras e escoitou a sinfonía de xemidos, queixumes e chirridos, o rápido bater da carne todo ao seu redor. As rúas estaban cheas de xadeantes masas de pel marela.
Leslie deixou o seu apartamento, coa pel dun marelo apagado, triscando coma pergameo da tumba do rei Tut, o corpo suave e sen forma. Sobre el, rodeando os tellados de todos os edifícios da veciñanza, grandes formas aladas batían os dentes e cravaban as poutas contra a pedra e o cemento, siseando e batendo as línguas bifurcadas cara el. Leslie encontrou-nas absolutamente, abraiantemente fermosas.
Un avión de pasaxeiros rachou as nubes no ceo, dirixíndo-se ao aeroporto e as creaturas aladas colleron o vóo, arremuiñándo-se ao seu redor e entrando nel. Leslie imaxinou aos pasaxeiros e tripulación berrando só un momento, antes de que os seu terror se converte-se en pracer. Seguiu camiñando.
Viu a Samantha, uniforme, espida e fermosa coma el, coordinando ás masas de xente no médio do parque da cidade. Escoitou-nos xadear e berrar e cravar-se as unllas os uns aos outros e escoitou os seus orgasmos coordinados e soubo que todas as persoas da vila estaban sincronizadas con ela.
Sentiu-se de súpeto celoso desta muller que recebira este único e insondábel pracer só por mor del, Leslie dirixiu-se á columna de corpos e comezou a escalar. Empurrou faces, bandullos, peitos e cús, ascendendo amodo, este primeiro dos peles suaves, até que acadou o que foi unha vez Samantha e a empurrou fóra. Ela emitiu unha breve exclamación e caeu abaixo pola pila, pero cando puido estar de pé soubo que era demasiado tarde.
Leslie entrou na grande orxía e desúpeto decatou-se de que había nela moito mais por descobrir. Tomou a unha das mulleres e descobriu que todas as persoas de Calcuta sentían o que el sentía, retorcéndo-se no chan, suxeitos polo éxtase. Colleu a un dos homes e Tóquio sacudiu-se co pracer. Un pouco mais abaixo e podía manipular o orgasmo do continente europeo enteiro.
Leslie riu e chorou e mandiciu e xemiu, pero non se detivo. E axiña, as creaturas con ás uníron-se-lle e a súa identidade minguou, até que foi só outra cousa xemendo na morea, radiando éxtase polo planeta.
Continuou, estadanza de carne e mente, con súcubos e homes entregados nunha danza ao ritmo establecido polos instintos mais básicos de cada espécie. Axiña, o pracer e a paixón espalláron-se aínda mais lonxe, para infectar mamíferos mais básicos, logo réptiles, logo peixes, até que a pel do mundo foi unha grande masa xemente, alimentada polo pracer sen mente e sen propósito.
Dez anos despois, espallou-se pola humilde herba e mesmo alcanzou ás poderosas secuoias, que disfroitaban a un ritmo xeolóxico, alimentándo-se as unhas dos outros e dos mortos, carne infecta de aqueles que morreran na orxía.
Daquela, Leslie Miller e a povoación colectiva da Terra xa morreran había moito na Grande Orxía e as súas cidades regresaran ao pó. Os súbudos alados que se infiltraran no mundo após de milleiros de anos finalmente atoparon que non tiñan sustento e axiña os seguiron, caendo dende os ceos ou arremuiñándo-se entre as confusas moreas de homes. Algúns chiaron, outros maldiciron e uns poucos deles rezaron, pero sen éxito. Coma os humáns aos que manipularan, morreron de fame e de sede.
E por primeira vez en moito tempo, houbo silenzo sobre a Terra.
Fin
