Shelf – para o meu disgusto – sempre fora unha vila fea con casas feas que franqueaban rúas feas pisadas por xente fea con sombreiros feos e sorrisos feos. Nombergantes, as súas xentes foron sempre esas almas malditas que só eran Ruído. Gordechos e con curvas para homes, mulleres e nenos, chamában-se os uns aos outros con alegres acenos e saúdos ruidosos, batían os potes ao cociñar e pechaban as portas con forza cando saían aos seus asuntos, vivindo ruidosamente pola noite e roucando monstrosamente polo día.
Non é de estrañar que eu evitara a compañía de tales insufríbeis veciños. Supervisando este sítio estrondoso dende a miña casa no outeiro, eu, Albrecht Lazell Esquire, conservei a miña vida de silandeira soidade para me enfocar nos meus experimentos e estudos. E como enchían toda a miña hora de espertar!
De todos os meus numerosos inventos … Non, obsesións! … tres foron a fonte do meu meirande orgullo. O primeiro (un enorme foguete que virtualmente encheu o meu xardín traseiro completamente) á penas chegara a remata-lo antes dos acontecementos que vou-lles relatar; o segundo (unha marabillosamente complexa cabeza e cerebro mecánicos de metal, engranaxes e resortes) usára-o para sustituír a miña cabeza ao final dos meus anos de adolescéncia; e o terceiro (a principal fonte desta narración) describiría-o aínda coma o meu meirande invento; a Máquina de Comunicación Instantánea.
Algúns poden dicir que a Máquina de Comunicación foi o instrumento da miña destrución, pero, mirando atrás, vexo agora que o meu gato – Glimpse – foi o auténtico arquitecto da miña caída.
A conta atrás para o desastre comezou nun dos poucos días nos que permitín á traidora besta entrar no meu taller do soto. Ao ser dunha natureza curiosa, o gato tiña que ser encerrado normalmente, posuído coma estaba dunha exasperante tendenza a destroza-las cousas nas raras ocasións nas que eu le permitía entrar (a tal punto tiña eu as miñas primeiras sospeitas que o animal sentiu unha deliberada necesidade de arruinar as máquinas). Após de lle ser amosada a Máquina de Comunicación Instantánea, nombergantes, Glimpse semellara á penas interesado nese xeito despectivo que só os gatos poden amosar. A creatura foi sempre difícil de impresionar, e a miña máquina – co seu marabilloso revestimento de madeira e con tales delicaos e precisos mecanismos de enxeñería – semellou ter o típico insatisfatório impacto que eu agardaba do gato.
“E o que se supón que fai esta Máquina de Comunicación Instantánea?” preguntou mentres lambía a pata e procedía a se lavar atrás das orellas.
“Ben, en termos que ti podes entender”, dixen eu, “comuníca-se a través de distanzas ilimitadas instantáneamente en virtude da axitación da realidade; unha axitación que, se é controlada axeitadamente, pode recebir-se por unha máquina idéntica e descifrada en mensaxes”.
“Queres dicir que esta máquina de madeira transmite pulsos a través das súas membranas nun espazo M para se comunicar cun receptor en calquera lugar dun espazo de once dimensións?” preguntou Glimpse. Os seus ollos abríron-se e deixou de se lavar mentres fitaba á máquina, transfigurado de súpeto.
“Um. Si”. Admitirei que a súa interpretación non tiña moito senso para min, e sospeitei que estaba a facer algunha xocosa parvada. Nombergantes continuei. “Mais ben coma unha máquina telegráfica enviaría código Morse por unha liña de telégrafo, agás que aquí as mensaxes son conducidas polo tecido da nosa existéncia”.
Neste punto mesmo Glimpse – normalmente tan parsimonioso coas súas loubanzas – tivo que manifestar a súa admiración, ao dicir o que dixo, “Iso é a hóstia. E pra que vas usa-lo?”
Suxeitando-me as lapelas, permitín que se me inchara o peito con orgullo mentres replicaba, “Hei-no usar para comunicar os meus descobrementos cando use o meu foguete para aterrar no sol”.
Glimpse mirou para min, e, cunha actitude que só podería describir coma de incredulidade, abriu mesmo mais os ollos. “Aterrar? Foguete? Sol?”
“Así é. A derradeira fronteira por explorar”.
E o gato simplemente sacodiu a cabeza coma se semellara xa non ter mais que dicir.
#
Chamar casa a un fogar nesta Terra é dalgún xeito un non sequitur, e a miña era a excepción. Con só un dos seus tres pisos por riba da superfície, e ese piso mais semellante a un búnquer armado cá un lugar de residéncia, carecía de calquera encanto exterior ou decoración. Ainda que a maioría de edifícios estaban cobertos de espellos para reflectir o calor, as paredes da miña casa estaban amobladas con azulexos negros e o enxeñoso sistema de intercámbio de calor de meu pai que alimentaba as complexas baterías que fornecían de enerxía aos meus servizos. Tal era a realidade da vida perante a face do noso fero e implacábel sol.
Nombergantes, meu pai (que Deus garde a súa alma) determinara que a casa estivese alomenos ben amoblada e cómoda. O salón era a mais prodixiosa testemuña disto, coma daban fe a súa profusión de libros, cadeiras de coiro e mobles de caoba. Enmarcados, espléndidos mapas ilustrados e planos enchían as paredes, pero todos estaban dominados por un retrato do home mesmo.
Á noite seguinte sentei naquel salón cunha das coleccións de ensáios de meu pai descansando nos xeonllos. Para a miña vergoña admitirei que non lle fixen moito caso ao libro esa noite. En troques, pasei moito do tempo contemplando a Glimpse criticamente mentres o gato sentaba xunto á ventá e, coas persianas resistentes ao calor levantadas, miraba a vila abaixo. Mentres o observaba obcequei-me co mistério que presentaba este animal. O por que Glimpse decedira mudar-se á casa sempre me confundira. Todo o que sei é o feito de que eu entrei na miña cociña unha noite e atopei ao lambefoulas servíndo-se un prato de carnes frías (a miña cea, nada menos!). O maldito animal ficou dende entón. Cando foi preguntado que de onde viña, ofreceu só un críptico “De todas partes”, e que fora elixido para vivir aquí porque “a casa é quente e está infestada de ratos”. Só unha vez puiden hipnotiza-lo parcialmente cun rato de lá recheo de menta de gato, pero só puiden sonsacar – antes de que o animal se decatara do meu plan e fuxira – a afirmación de que viaxara aquí “dende o futuro”, e que se coara no pasado “porque pon-se moi triste cando chega O Cero…”
Por moito que esas escasas pistas – e mais a mención a ese misterioso ‘O Cero’ – me fascinaran, fun incapaz dende aquela de extraer mais información do gato. Só agora decáto-me que debería te-lo intentando moito mais…
Pero estou divagando. Volvendo a aquela noite no salón, devolvera a miña atención o libro de meu pai cando Glimpse deixou de se lavar e proclamou, “A-ha! Almorzo!”
Mirei á fiestra para ver aterrar algo na repisa de fóra. Unha pomba, mirou a Glimpse a través do cristal e chimpou nervosa dunha pata á outra.
“Xusto”, dixo Glimpse ao ver á pomba, “ven aquí, ti!”
“Oh no, non tal!” dixen eu, erguéndo-me do meu sillón. “Estou agardando a este nacho. É parte do meu experimento coa Máquina de Comunicación Instantánea”.
“Como pode axudar? É unha pomba!”
“Unha pomba mensaxeira, para serexactos”, dixen eu. “O seu dono ten un receptor para a miña Máquina configurado na cidade.
“Que novas hai?” procedín a lle preguntar á pomba, a cal, en contestación, continuou a mirar para Glimpse nervosamente.
“Este”, dixo a pomba, “é seguro? Ún da súa espécie papou ao meu tío Albert, xa sabes”.
“É perfectamente seguro”, dixen eu, manifestando impaciéncia co meu tón. “Agora, que novas hai?”
A pomba continuou cambiando-se dunha pata á outra inqueda, pero respondeu de todos os xeitos. “Ben, o doutor Tidy di que o receptor funciona perfectamente”, dixo, “pero está confuso pola túa comunicación esta mañán”.
Isto deixou-me perplexo. “Esta mañán? Eu non enviei comunicación esta mañá”.
“Ben, dixo que recebiu unha racha de información xusto antes do almorzo. E moita”.
“Información? Que clase de ‘información’?”
“Iso é do que non está seguro. Di que non era unha xíria – estaba demasiado ben estruturada – pero que non é ningún idioma do que oíra falar antes”.
“Meu Deus”, marmurei. “Que raro”.
“Pediu-lle ao profesor Klepper que bote unha ollada, a ver se pode sacar algo dalí”.
“Ahhh … Klepper”. Iso só podían ser boas novas. Coma lingüísta de sona, mesmo meu pai falara en alta estima deste home. “E cando virá de visita o profesor?”
“Mañán á noite, coido”.
“Daquela debes regresar e dar-me mais novas, meu bó amigo”.
A pomba aínda mirou para Glimpse con sospeita. O gato non axudou ás cousas botando un sorriso ao paxaro mentres amosaba as súas poutas.
“vai estar este aquí?”
“Por suposto. Vive aquí”.
“Ben, el é malo, coma todos os da sua espécie”, musitou a pomba. “Lémbra-te do que che digo”.
#
Á noite seguinte agardei impaciente o regreso da pomba.
A hora da noite en Shelf, coma calqueroutra vila ou cidade na nosa maldita Terra, non é é a hora da xente ruidosa, senón tamén dos mesmo mais ruidosos vehículos. Só durante as horas da noite podían as camionetas e os carros traer os seus produtos frescos dos diversos silos hidropónicos usados para a froita e os vexetais; ou os camións e as furgonetas traer carne fresca e produtos lácteos das numerosas granxas de betería e matadoiros subterráneos que merodean no chan, agochos dos estragos do sol. Non só estaban esas terríbeis, mal deseñadas máquinas equipadas con ruidosos e refungóns motores de diésel e suspensións renxentes; senón que ademais eran nocivos, expulsando cheirentas columnas de fume e charcos de aceite manchante ao seu paso. E, coma para engadir un insulto á inxúria, os condutores semellaban mesmo mais ruidoos cós atronantes comerciantes de Shelf ao trocar os seus produtos por cartos e amigábeis sorrisos! Que insufríbel era!
Pero eu non tiña opción agás ser testemuña deste barullo dende a fiestra no meu salón, ansioso coma estaba de escoitar a última mensaxe do laboratório de Tidy. Ás tres da mañán, nombergantes, non había sinal da súa pomba mensaxeira, e eu aceptei gradualmente que non habería comunicación esa noite. Atopei que isto era un asunto de grande disgusto. Con todo o meu amoco, nombergantes, sabía que agardar non tería propósito, así que me retirei ao meu taller.
Unha vez alí, parei un momento para contemplar a miña cuarta meirande invención. E que magnífica vista era! Un corpo mecánico co que eu quería sustituír a miña prisión de carne e ósos antes de viaxar ao sol, cos seus pistóns inactivos e as baterías internas expostas mentres xacía atado a un banco inclinado a corenta e cinco graos do chan. Alta, grande e indomábel, o corpo brilaba á luz da lampa. Estaba desexando que chegase o día no que trocara a miña cuncha mortal con este simulacro eterno.
Mentres tanto, mentres me mergullaba nesta fantasía, a Máquina de Comunicación Instantánea zuniu e chascou, enviando as súas mensaxes programadas ao laboratório do doutor Tidy.
Lembro que muchei co simples pensamento de Tidy. Como me alporizara o home. Por que este atraso na comunicación? Non falara con Klepper? Descifraran, ou non, esas misteriosas transmisións?
Consciente de que as respostas non aparecerían por si mesmas esa noite, deixei o asunto de lado, e púxen-me a traballar no meu novo corpo.
#
Ao se achegar o albor, confesos que abandonei a miña tarefa, do distraído que estaba polo meu desgusto pola tardanza de Tidy. Un erro nese delicado intre, eu sabía, podería arruinar os mecanismos do corpo. Así que decidín fallar pola beira da precaución e elixín cear e observar o que puidera do mencer.
#
Chegou o albor, e fiquei na porta principal todo o que ousei, receoso do inminente mencer. Ser atrapado pola luz do sol sinificaba a morte segura. Os ráios do sol eran tan fortes dende a Expansión que queimaban e desafacían carne e ósos en segundos. A vella viúva Rose, que vivía no fondo do outeiro, era o exemplo supremo. Bébeda de xerez, ficara durmida no seu porche ao morrer a noite e durmiu profundamente até o mencer. Os primeiros ráios insidiosos da mañán arrincáran-lle as pernas limpamente, e á penas fuxiu con vida, despertada pola agonía e logrando arrastrar-se dentro da casa.
Cando o horizonte se alumeou, mirei a vila. Coma sempre, este era o único intre no día que todo estaba silandeiro. Nese intre de suspense entre o día e a noite, cando a xente se retiraba ás súas camas e os animais fuxían aos seus santuários, respiraba un segundiño de silenzo; un segundiño que eu adoraba tanto coma detestaba o ruído e o troula da vida noctura da vila e os roucos guturáis do día. Mesmo agora relembro vividamente pechar os ollos mentres matinaba en como voaría no meu foguete e escaparía ao ceo… e á fera soidade do sol.
Cando o mencer apareceu no horizonte, nombergantes, abandoei o meu sono esperto e deslicei-me adentro de casa, arriscando unha derradeira ollada ao albor antes de candar a porta.
De feito, reflexionei mentres aseguraba a porta, a única esperanza que tiña de sobrevivir á miña exploración do sol, de vivir alén do intre no que me expuxera á súa feroz face, estaba na perfección do meu corpo de metal.
Debidamente reforzado, regresei ao meu traballo.
#
A noite seguinte chegou unha pomba distinta. O paxaro desculpou-se profusamente pola auseéncia de novas da noite anterior, pero o mensaxeiro habitual chamara dicindo que ‘estaba enfermo’ (mais ben que estaba aterrado de Glimpse, decidín). Ainda que case idéntico ao anterior mensaxeiro, este semellaba moito mais seguro, e non intimidado en absoluto por Glimpse… pero a súa mensaxe era case a mesma.
“Pero disque esta racha de información durou mais cá primeira?” preguntei despois de oír o informe da pomba.
“Si, e foi moito mais intenso”, dixo o mensaxeiro.
“E temos algunha palabra do profesor Klepper?”
“Aínda non”, dixo a pomba. “O último que oín é que ía levar algún tempo para chegar a saber o mais mínimo do mistério”.
“Ben, coma sempre, recórda-lle ao doutor Tidy a importáncia de me manter informado”.
“Si. Marcho daquela”.
A pomba saiu voando, deixándo-me coas miñas dúbidas. Cruzado de brazos diante da fiestra aberta, iñorando a incesante calamidade que resoaba vila abaixo, removín os feitos unha e outra vez na miña máquina cerebral Babbage. Ainda que sabía o que agardaba o que sinificase isto, non ousaba acreditar…
Puxéra-me en contacto cunha intelixéncia extra-terrestre? Contactaran as miñas transmisións a través dos alicerces da realidade con algo alén, coma cando petas nunha porta ou bates na parede? Eran eses misteriosos sinais un intento de contactat – unha resposta – doutra espécie?
Volvín-me para conferenciar con Glimpse, e sorprenderon-me dúas cousas: unha, que amodo chegara a valorar a opinión do felino; e dúas, que marchara, sen dúbida escabulíra-se silandeiro da habitación.
Enruguei-me de ombros e deixei o salón, intentando regresar ao meu choio.
#
Non levou moito atopar a Glimpse. O gato axexaba no corredor, agachado, alerta e preparado mentres as suas poutas repousaban nun rato cativo que loitaba en van por duxir.
Sospirei e dixen, “Glimpse, non sexas cruel. Deixa de xogar coa tua comida”.
“Non estou a ‘xogar con el’”, dixo o gato. “Só o reteño prisioneiro até que a súa família veña a negociar a súa liberación”.
Parei para matinar neste anaco de solércia felina antes de preguntar, “Van facer iso?”
“Iso semella”.
De certo, cinco ratos xurdiron dun burato no rodapé. O mais adiantado levaba unha bandeira branca que ondeou timidamente mentres os outros se escudaban atrás del. Eu mirei a Glimpse, e vendo o sorriso de cruel satisfación na face do gato, decidín ir ao meu taller antes de que as cousas se puxeran… visceráis.
E ademais, pensei mentres puña os dedos na sen, agora tiña dór de cabeza.
#
Podedes atopar difícil de crér que un home cun cerebro mecánico poida ter dór de cabeza, pero asegúro-vos que, por moito que o tentara, non podía concentrar-me de tan grande que era a dór.
Confeso, nombergantes, que dór non é a verba correcta. Sería mais vibración, unha incesante oscilación constantemente puntuada polo estacato das puñadas e profundas palpitacións. Continuou embestíndo-me. Razoando que tal cousa podería ser causada só por algún mal funcionamento no fondo dos mecanismos do meu cerebro, concluín que tiña que recurrir á miña cabeza de recámbio mentres que reparaba estoutra – pero iso tería que agardar.
Co meu corpo ainda propenso aos defectos da carne e o óso, volvéra-me lacazán, canso e necesitado de comida e descanso. Abandoei as miñas ferramentas e – coa Máquina de Comunicación Instanténea traballando por si mesma – deixei o taller, pechei a porta e retirei-me á cociña, e logo á miña cama.
#
Espertei cun susto.
Un caos de ruído asediába-me – mais do normal – pero non había ren “normal” nesta liorta. Ateigándo-se dende a vila afóra, perforando as miñas persianas e batendo-me nos oídos, había estraños sóns que soaban moito coma berros… pero non de todo. Algo sobre o deterioro e resoanza do asubío ía moi mal, coma os berros que son absorbidos por un pozo e afogados ao silenzo.
Erguin-me do meu catre, desacougado e abraiado. Constante e opresiva, a vibración na cabeza volvéra-se mesmo peor. Tan mala, de feito, que á penas era consciente do pulso rotante do ventilador do teito. As puñadas interrompidas volvéran-se incesantes, e – mesmo daquela – eu tiña unha terríbel sospeita de que os son tentaban formar palabras, as mesmas estruturas e vibracións repetidas unha e outra vez.
Ainda así puxen todo a un lado. A miña meirande preocupación seguía sendo o taller, no cal xuraría que escoitara unha poderosa pancada.
Descartei isto coma imposíbel. Non estaba a porta candada firmememente? Pai deseñara eses cadeados. Ninguén podía entrar aí sen unha chave. Nin sequera…
Nin sequera un rato.
O medo mais glacial asaltou-me. Iñorando a cacofonía que montaba o mundo exterior a escanchapernas, corrín cara ao taller. Todo o tempo estaba mais e mais convencido de que o diabólico ruído de afóra medraba mais e mais preto (non era ese o agudo, irritante pitido da voz da vella viúva Rose o que escoitei antes de que o són fora arrebatado…?)
Cheguei ao taller con celeridade nunca vista, tanto coma para me arroxar polas escaleiras que levaban ás súas portas de metal. Incapaz de sacodir-me a sensación de que un ruído novo uníra-se á algueirada de fóra (O que foi ese oubeo, preguntei-me, ese fero oubeo – ese tremor – que se apoderara dos mesmos alicerces da casa?) os dedos tremelicaron cando revolvín as chaves (maldita sexa esta ridícula carne e ósos! pensei. Oh o meu corpo de metal!) antes de por fin descandar a porta e abri-la.
Mentres a casa se convulsionaba e choraba pó, con toda a mampostería ao meu redor, rebulín con ira e medo ao ficar de pé na entrada. Unha escena de devastación deu-me a benvida. O meu fermoso corpo de mteal, coas correias curtadas, volcára-se da súa mesa e caíra de cabeza na Máquna de Comunicación Instantánea, silenzando a máquina para sempre. Deixaran unha notiña coidadosamente sobre as costas metálcias do meu desexado corpo sustituto. Trompicando polo revolto laboratório, agarrei a misiva e lin-na o millor que puiden, co papel axitándo-se e vibrando nas miñas mans mentres o laboratório enteiro se sacodía.
QUERIDO ALBRECHT,
SINTO ROUBAR O TeU FOGUETe, PERO COIDO QUE AS COUsAS VAN-SE POÑeR MOI FeAS. VOLVÍN aTRÁS NO TEMPO PARA RaCHAR A TÚA MaLDITA MÁQUINA, PERO SEICA CHeGUEI TARDE. EU FaRÍA-O (SE CaDRA) SE NON TIVERA PASADO tANTO TEMPo MORDeNDO ESAS PuTAS CORREIaS.
AMOLaCHES AO CERo, E AGORA eSTÁN AQUÍ pARA FACER-TE CALaR
a TI E A ToDOS OS DEMaIS
NO CaSO QUE ESTEaS A CHO PREgUNTAR, OS RATOS – A CÁMBIO DAS SÚAs VIdAS – AMOSÁRON-Me UN PRÁCTICO ACCeSO. HAI UN ENORME BuRATO NO RODAPÉ BaIXO O BANCO DE TRaBaLLO E UNHA MASa DE PEQUENoS TÚNEiS. EU MIRARÍa ISO SE FOSE tI
SÍNToCHO DE NOvO, ALBRECHT. eSTÁS BEN, SABeS? PARA SER Un HOME CON CAbEZA DE MeTAL
QUE CHE VAIA BEN,
GLIMPSE
Todo o meu ser sacodiu-se coa mais abxecta fúria. Ese animal traidor! Arroxei a carta a un lado mentres corría fóra do taller e subín as escaleiras. Atraparía a esa falsa besta ainda que fose a derradeira cousa que fixera!
Dende fóra do óco da escaleira e no seu vestíbulo estallei. Pero mesmo daquela souben que era demasiado tarde. A violenta sacodida – sen dúbida causada polo meu foguete ao despegar – esvaeceu-se, e eu aceptei que Glimpse xa debía estar no aire.
Refunguei e puxen as mans nas sens. Ainda que os berros deturpados de afóra cesaran, o ruído na miña cabeza medraba cada vez mais, e xa non podía haber ningunha dúbida de que eran palabras. Debía ser un dialecto que non recoñecía, pero o tón só podía describir-se coma de ira e admonición. Non tiven dúbida de que a língua que batía-me a cabeza era a mesma língua que a irmá da miña Máquina recollera pero que Tidy e Klepper non puideran entender.
E eu non tiña dúbida do que dicía a mensaxe.
A porta principal colapsou-se e rachou-se, o ruído da súa destrución foi absorbido e tragado por algunha… cousa que ficaba no umbral. Unha figura adusta e negra enchía a entrada, enmarcada polo sol mentres a luz asulagaba o vestíbulo. A luz do día caíu sobre min, e o meu corpo ardeu decontado. Logo, cunha misericordiosa velocidade que me protexeu de todo agás dunha brevísima dór, o meu corpo ardeu cunha diabólica floritura de lume laranxa e vermella, e derrubou-se cara adentro. A cabeza, queimada e orfa pola destrución do pescozo, lanzou-se cara adiante e rebotou polo vestíbulo até o felpudo de benvida da porta de entrada.
Coa cabeza aínda funcionando perfectamente, tiven o mais breve intre para mirar enriba, coa válvula do iris dos ollos revolvéndo-se nos seus pivotes para me permitir a primeira ollada de quen foran os seres sobrenaturais que agora aterrorizaban Shelf. Agora tres desas creaturas – siluetas gordas e aparradas – cernían-se sobre min mentres entraban pola miña porta.
Nedr intre comezou a ter senso. Esas creaturas só podían ser o que Glimpse chamara ‘O Cero’ e agora abateran a Shelf na ira dende unha realidade extra-dimensional alén da nosa. O por que non-o entendín. Rachára-se o completo sileno da súa existenza co insistente latriqueo da miña Máquina? Ou avisara o meu invento da presenza da nosa realidade, e agora chegaban coma conquistadores?
Polo que fora, aquí estou aos seus pés, agardando o inevitábel. E, nesta breve pausa, teño esta derradeira oportunidade de ver alén dos ‘O Cero’ e avaliar Shelf. Neste intre – este segundo final – decáto-me, por primeira vez, que a vila é ben pintoresca. Disfroita ao sol do mediodía, a luz escintilea nos tellados espello, as torres de refrixeración e os muros reforzados. O millor de todo, está por fin despoxada das súas masas latricantes, e fica silandeira e en paz.
E así eu pecho os ollos e prepáro-me para morrer. Pecho os ollos e gozo o silenzo.
