En días coma estes, cando o aborrimento chéga-lle á gorxa a Park coma o dedo dunha quinceaneira, todo o que pode facer é non chimpar na súa táboa e erguer un dobre dedo médio a este cutre anaco de realidade de consenso chamada Lar, Dóce Lar. Faría-o tamén, se souber que as subrutinas non-o atraerían, pescado no macadán.
E unha puta merda vou pasar por isto de novo, matina, tremendo.
Dará-lle ao vecindário até aquí: sempre sabe con quen queres falar, e por iso o seu pátio de diante agora limita directamente co da sua millor amiga Lynka. Sinte o pequeno calofrío de enerxía que xurde cando entras nos domínios doutra persoa e camiña encorvado canda ela. O pelo loiro de Lynka cheira a vodka e sumidoiro; é un fallo no programa. A Park xa non lle importa mais, porque lle recorda a ela.
“Ei”.
“Ei”.
Xuntos, agardan no espazoso porche de Lynka á familiar melodía da furgoneta da Jolli-Tyme.
“Sabes, non cheiras tan mal hoxe”.
Lynka uliu. “Levou-lles moito. Interpuxemos esa reclamación hai coma seis meses”.
Park arrinca un anaco de herba, enróla-a entre as palmas. “A furgoneta chega tarde”.
“Se cadra non haberá mais furgonetas. Se cadra o vecindário papou-na”. Ela fita ao lonxe, que remata a uns nove metros mais ou menos. “Come todo o demais”.
Non ten que lle relembrar iso a Park.
Xusto agora, Park escoita a musiquiña da furgoneta. Escoita-la antes de ve-la, por mor de várias irregularidades no programa, e polos cinco minutos que lle leva á furgoneta entrar en Lar, Dóce Lar, el e mais Lynka lamben os beizos, moven nervosos os dedos. Os dedos dos pés de Park dóbran-se dentro das súas Nike. Precisan un chute, e precísan-o moitísimo.
E aquí chega, disparada polo calellón. E alí vai Lynka, co pelo cheirento ondeando tras dela coma unha bandeira rachada, sempre a primeia en entrar no bico da furgoneta.
Ninguén sabe quen conduce realmente a furgoneta, ou como fai para atravesar o firewall creado pola Asociación de Donos de Simulacións. Hoxe o condutor está representado por un anaco de fotografía de stock, unha sorrinte muller morena conxeada no tempo, co Bluetooth grampado no queixo.
El peta na xanela, pero o anaco de fotografía de stock non se move.
Lynka asoma a cabeza. “Ves? Mais te vale entrares antes da hora punta”.
Park precisa a furgoneta. Non tanto coma Lynka, pero novamente, ela leva aquí mais tempo. Canto mais? Non quere sabe-lo.
Vai para atrás, chimpa dentro, pon as costas na parede, esliza a pipa na boca. Antes de que a porta se peche, bóta-lle unha ollada aos sacos alí fóra no calellón, que lle impiden fuxir hoxe. Mamalóns.
#
Cando está baixo a influenza da furgoneta, Park sínte-se rachado. Dun xeito, é consciente do tubo mentres é molido contra as paredes do esófago, cada incómodo centímetro del. Cando vai a casa após do seu tempo no espazo da furgoneta, cuspe sangue, así que sabe que non é agradábel. Pero a súa mente enteira está pechada nunha nova realidade, un mundo onde o tempo detén-se e convídan-te a unha racha de córes, sóns e neurotransmisores que son un festín para a alma. Non podes controlar a experiéncia, pero non queres. Está completamente sintonizada, especialmente para ti.
Hai seis sítios no tour diário, e mentres Park agarda que os químicos flúan polo tubo e asulaguen o seu corpo falso con pracer auténtico, contacta brevemente coa mente de Lynka e os outros. Hai moito goldreo aquí e sinte que o seu corpo simulado derríte-se no sustrato coma mercúrio que constitúen as primeiras etapas do espazo-furgoneta.
Non sinte o seu corpo real, o que está na neveira. Nin sequera un pouquiño.
O único fodido de estar colgado na furgoneta da Jolli-Tyme é que antes de que poidas viaxar tes que falar con algo que a simulación tuse, unha señora de voz profunda vestida de azul. Park e Lynka cháman-a a Técnico. Ela nunca mira para ti directamente. Park non está seguro sequera da súa face. Só de que é unha rapaza e que viste de azul, e que se lle gustas, has ter unha boa viaxe, e será unha merda se non.
A ela gósta-lle Park. Ela e Park lévan-se.
“E como estás a face-lo hoxe?”
Park pensa. “Non ben”.
A Técnico rí, o que é raro, pero el está tentando non avaliar aas súas reaccións. “O que podería ir millor?”
“Supoño que se tivera outros libros para lér. Ou un animal. Que clase de vecindário de merda é este onde non podemos ter animais?”
“Témo-me que ter un animal iría contra as regras da vosa Asociación de Donos de Simulacións”.
Que se fodan, pensa Park. Pode sentir a Lynka deixándo-se levar canda el, enredada nunha conversa con outra instáncia da Técnico. “Vale. Pero os libros, alomenos?”
“Verei o que podo facer. Daquela, como está o teu pai?”
Park encólle-se de ombros. “O mesmo. Ainda non me deixa mover-me por min mesmo”.
“O mundo pode ser un lugar temíbel para un rapaz coma ti”. Park non sabe se se refire ao mundo de Lar, Dóce Lar ou ao mundo de afóra. A Terra devastada polo cámbio climático e actos de revoltas violentas tan grandes que os pais de Park non tiveron outra elección agás contactar cun axente e asinar polo futuro de Park. E polo deles, supuñía Park.
“É mais temíbel ca ser un anaco de programa nunha lata?”
A Técnico sospira. “Por favor non te emociones”.
Park nunca pode supoñer cal é o papel da Técnico. É a súa terapeuta? O seu programador? O seu amigo? Lynka e mais el nunca discutían as súas conversas simultáneas coa Técnico. “Non tal. Podo deixar-me levar xa?”
Ela sorrí. “Vale”. Sae da pantrasma dunha habitación e deixa que o espectáculo comece, o remuíño de córes e sóns que lle recordan a Park o que acontecía cando tomaba demasiado xarope para a tos e arrincaba coa manivela o dron de metal. Non é un mal xeito de matar o aburrimento durante unhas horas. Ou o que queira que durase realmente.
#
A nai de Park axustou-se á vida no vencindário do xeito no que os ollos se axustan á escuridade. Un día Park chegou a casa e atopou-na subsumida amabelmente nas subrutinas, unha mamá.exe sen brazos para o abrazar.
Pero un home de dezaoito mais o que sexa non precisabe abrazos tanto coma un adulto, e o seu pai nunca se recuperara. Papá xa non podía deixar Lar Dóce Fogar, non coa pantasma da súa esposa aparecéndo-se en cada caixa de correio, canalón e forno microondas no calellón. O rexeite de papá de marchar afecta a Park dun xeito moi persoal.
Porque téñen-che que poñer de volta nun corpo cando saes de Lar Dóce Lar. E o papé de Park non vai renunciar ás chaves.
Cando un Park de ollos nubrados chega con estática no pelo, o seu vello nin sequera ergue a vista dende onde está agocho contra o revestimento. Papá coida que se o tenta abondo, pode entrar no programa, coma mamá. O traballo de Park é asegurar-se de que iso non aconteza. “Ei!”
Papá ergue a vista. “Vai para o teu cuarto”.
Park sospira aliviado. Ben. Aínda está aquí.
A interpretación dun cuarto de adolescente da Lar Dóce Lar ten demasiados pósters de Playboy e de coches, e poucas das cousas que Park querería. Se na Terra xa nen sequera conducen, pensa Park. E nunca viu unha rapariga de verdade tan atractiva coma esas, non dende a escasez mundial de alimentos.
Debeu acontecer moito mais nos anos que levaría atrapado aquí. Agora xa podería mesmo ser seguro estar fóra. Pero nunca o há saber, de non ser que consiga que o seu pai lle devolva a Park o dereito de habitar o corpo de seu.
Park observa os andéis de libros. Están as habituais ringleiras de comics coidadosamente empacadas da Marvel e os coridos mangas, pero hai tamén un vello tomo poirento alí embutido.
Sáca-o. Guerra e Paz. Non é algo que Park lería normalmente, pero o abre famento, e fica durmido antes de chegar á páxina cinco.
#
O día seguinte. 7:30. Xa case a hora da Jolli-Tyme. Lynka recórda-lle a Park a un can de debuxos animados cun garfo nunha man e un coitelo na outra. Case pode saborear a súa saliva na boca, chorreando do programa.
Cando a furgoneta para e se abre o compartimento, ela entra ansiosa por poñer o tubo na boca e as costas na parede. Park fica atrás, desúpeto asustado.
“Por que ficas alí? Veña!” Ela cháma-o coa man.
“Algo vai mal”.
Lynka encólle-se de ombros. “Ti mesmo”.
Park dá a volta até a fronte. Hoxe o condutor é un urso humanoide cun amigábel sorriso na face borrosa. Amodo, os insatisfeitos membros da Asociación de Donos de Simulacións saen coma formigas após dun trebón. Non vai poder conseguir o seu chute se non entra na furgoneta xa mesmo.
Pero non pode. Algo vai mal. Park ule o aire simulado novamente e fai un aceno de dór.
“Lynka?” Dá a volta á parte de atrás da furgoneta. “Lynka?”
Ela, e outros catro, xa están cos tubos dentro, cos ollos voltos ao teito, coas mans estendidas tras deles tocando a parede interior da furgoneta. Unha vella co pelo coma unha colmena empurra a Park coma se nin sequera estivese alí e colle o derradeiro sítio. El permíte-llo.
Park inclína-se contra a parte de atrás da furgoneta e observa unha vez. Observa principalmente a Lynka, nunca a vira baixo o tubo estando el mesmo sóbrio. Nunca se decatara antes, pero as enxivas dela sangran, coma dous filetes de carne mala. Ten os ollos coma dous reloxos saídos. A muller do niño de vésporas no pelo sospira e a porta de atrás da furgoneta pécha-se, e Park fica solo. Outra vez.
#
Outro día. O mesmo Park. Agora dubida menos, porque o fame devóra-o. Entra na furgoneta e mete o tubo pola gorxa, sentindo coma mil millóns de pavos.
A oficina case baleira da Técnico debúxa-se perante Park. El pode sentir o esclarecedor parque de xogos do espazo-furgoneta coándo-se tras das barras da sosa fachada coma se non puidera agardar a saír.
Park acomóda-se na suxa cadeira da Técnico. “E logo, quen es ti? Traballas para o axente?”
“Son quen queira que ti queiras que sexa, Park.”
El dá-lle unha figa. “O que sexa. De todos os xeitos, se traballas para eles podes dicir-me canto tempo mais vai durar? Non me importa se a Terra é unha merda. Non quero estar mais aquí”.
“Pero asinaches un contrato”
“Iso fixéron-o eles”. As unidades parentais.
Ela sacode a cabeza, cos pixeis fracturándo-se, así que fica borrosa en parte, unha mala resolución. “Tenta leva-lo o millor posíbel. Aquí estás millor ca fóra, confía en min”.
“Dubído-o moitísimo”
“Dubída-lo”
El cambia de táctica. “Daquela, o meu corpo. Estás segura de que aínda segue alí? Estou seguro de que tedes que o protexer coma parte do contrato”. Só eran cincuenta e catro kilos de carne de adolescente, pero el quére-os de volta, de todos os xeitos.
“A refrixeración é unha ciéncia inexcta”. A Técnico sorrí.
#
Ás veces Park pregúnta-se se isto do “rebelde adolescente cunha causa auténtica” é unha farsa. Isto semella especialmente certo cando interactúa coa unidade de proceso parental coñecida coma papá. Coma se non podería explicar-se o xeito no que se sinte obrigado a protexer á unidade, o xeito no que ás veces se sinte obrigado a despeitear o pelo de papá, aprender-lle a pescar, etcétera?
Podería ser só porque o père de Park é tan patético, tan pouco pai? Aquí o está, coa mesma esvaída camisa de rodeo “O Millor do Oeste” que leva posta todos os días dende que mamá desapareceu no éter dixital. A Park non lle importa que só sexa un programa, que o seu pai realmente nunca tivera unha camisa coma esa, que os Park eran a clase de xente que antes morrerían que ir a un espectáculo coma ese.
Ás veces, Park soña cunha cidade con enormes pontes que chegan a un ceo envelenado.
E aínda así, aquí na realidade simulada de Lar Dóce Lar papá leva posta unha, igual ca Park pón pósters de Ferraris. Papá pon a súa botella de alcool simulado (Park tentou bebe-lo; sabe coma un pouco a salsa Worcestershire e non ten nin un pouquiño de alcool) na boca, pero a maior parte acaba na curiosa camisa.
“Papá. Papá”.
O home coa camisa de rodeo ergue a vista, os ollos grandes nas concas, as verbas mal artelladas, pero non polo falso alcool. “O que passa?”
“Teño que coller o coche”.
Papá pensa o código para Park. “Non-o vaiasstragar”.
Pero iso é o que Park vai facer exactamente.
#
Cando Lynka e mais el non están colgándo-se na furgoneta da Jolli-Tyme ou meténdo-se man torpemente, pasan a meirande parte do tempo explorando o perímetro da Lar Dóce Lar. A simulación está rodeada por un océano de terra estéril cruzada por autoestradas. Seica Park lembra das clases de História que as auténticas subdivisións do século XX asemellában-se moito a isto.
Cantas veces fixo este percorrido? Non se lembra, non mais do que se lembra da súa idade exacta ou da súa auténtica relación co home que vive na súa casa ou da identidade do condutor da furgoneta. Mais de dúas dúcias, menos de cincocentas, mais ou menos.
Os bordes escintilan, unha burbulla de xabrón. Park pisa forte o freno no instante que o ve, facendo que o coche renxa e derrape na falsa herba. Debería deixar unha marca, pero non-o fai.
Park busca nos arbustos unha rocha, que atopa, porque así coma o vecindário toma, tamén dá. Deixa a rocha no acelerador e o coche pasa velozmente ao seu lado, rachando a burbulla, indo na distáncia alén onde Park pode chegar. Pregúnta-se se os coches van-se acumulando alén da porta nun Stonehenge automobilístico dixital, ou se simplesmente desaparecen, reducidos a información morta e inútil.
Diríxe-se de volta ao seu pátio frontal e túmba-se na exuberante alfombra verde, esgotado. Estes son os teus días de ensalada, matina.
#
Mentres Park senta á mesa da cociña cunha cunca de Lucky Charms relembra o día no que todo fallou. Cando el e a súa nai e o seu pai, ou el e mais os seus dous fillos, ou el e o seu home e algunha muller que atoparon na rúa, foron ao axente e asinaron para se embutir nun disco duro de peto.
“Non hai crime na simulación”, dixera o axente, botándo-lles unha ollada cúmplice, coma dicindo esa xente. Park sabía o que quería dicir, e aprobou-no. “Todo está incluído: a comida, o auga, o entretimento”.
“Aínda hai que comer?” preguntara Park.
“Non moito. Só para vos manteres habituados. Para cando saiades”.
Agora todo o mundo na Terra era pobre, pero algúns eran mais pobres ca outros, e esa non era a clase de pobres que eran os Park. Ou el ou o seu pai ou o curmán ou a súa fada madriña asinaran os papéis, e o corpo de Park foi amontoado cun milleiro doutros nun almacén para os poderosos e desesperados. Se Park facía moito esforzo, case podía ver o contorno do seu mundo, sentir os outros humáns dixitalizados nos ouros vecindários.
Non podía sentir o corpo.
Park bota case todo o cereal no fregadoiro, porque non importa, e sae fóra xusto a tempo para pillar a furgoneta.
Está xa chea, así que vai á cabina. O condutor de hoxe é unha colección de mans retortas. Park aparta a ollada, anoxado.
Esta vez, nombergantes, é Lynka quen aparece na fronte para buscar a Park. “Aquí”, di ela, ofrecéndo-lle o seu tubo. “Adiante”.
El non quere. Pero aínda así fai-no.
#
“Hai tempo que non te vexo”, di a Técnico.
“Non me apetecía vir”.
Ela chasquexa a língua. “Deberías vir todos os días. É bó para ti”.
Park refunga e afúnde-se mais na grande cadeira de coiro que se materializa baixo del. “El nunca ve. O meu ‘pai’”. Park debuxa unhas comiñas no aire, sentíndo-se coma o aburrido adolescente que está case seguro que non é.
“Oh, así que averiguaches iso, nonsí?”
“Supoño que sempre o soube mais ou menos”. Park relembra o triste vello coa camisa de rodeo, buscando á súa muller no papel da parede. “Estaban casados, alomenos?”
“El coida que o estaban. Iso é o que importa”.
Non, unha merda é o que importa, pensa Park, amargamente. “Só dá-me o espectáculo de luces”.
“Esta vez non”.
“Daquela déixa-me ir. De verdade. Teño que me asegurar de que está ben”. O home da camisa de rodeo non é seu pai, pero mesmo así ten as chaves para o corpo de Park, e por algún motivo Park aínda está preocupado polo tipo.
Pero ela só fica alí sentada co sorriso na face, e cos ollos que nunca miran para ti directamente (difuminados, como están, entre seis ou se cadra centos de pacientes/clientes/donos/prisioneiros simultáneamente), e Park non pode aturar mais, lánza-se contra a cadeira e a face da Técnico, coas mans cheas do seu pelo de algodón de zucre, baténdo-a contra as paredes da case-habitación.
Espera sereas, alarmas. Se cadra unha voz que lle diga que bateu no sistema. Se cadra imaxinaba a cabeza da Técnico aberta para revelar un interior robótico, ou que ela era el. Pero en troques, ela está simplemente morta.
Ao lonxe, escoita as campaíñas do Jolli-Tyme, e logo a ruda sensación do tubo deslizándo-se fóra da súa gorxa mentres Lynka tira do aparato e o salva. Park recebe o cheiro do seu pelo e sinte náuseas.
“Coido que tiñas un ataque”, di ela. “Estás ben?”
É unha pregunta estúpida mesmo se ela non sabe que é estúpida. Park mira de novo á furgoneta. Seguramente os seus veciños saben o que fixo. Ela só era un anaco de código, pero de novo, tamén o é el. E Lynka. E “Papá”.
“Park”. Lynka sacóde-o un pouco. “Esperta”.
Pero non hai espertar disto, Park sábe-o. Non hai un feliz reencontro co seu corpo, coa súa antiga vida. Non hai unha Técnico de carne e óso esertándo-o para lle dicir o que se perdeu nos últimos vinte, ou douscentos, ou dous mil anos.
A Terra podería estar abrasada até as cinzas, ou ser elevada a paradiso. O seu corpo case seguro que xa non está, e quen queira ou o que queira que vive fóra non ten motivos para abrir a cápsula do tempo que é Lar Dóce Lar. Algún día, se eses seres lonxanos sínten-se curiosos sobre a vida no século XXI, poderían facer iso, se atopan tecnoloxía compatíbel con este particular mundo de lata de sardiñas. Park non cré que queiran.
Os contratos da Asociación de Donos de Simulacións planeara moitas cousas, pero non podían planear a obsolescéncia.
Park di “Necesito ir para casa”. E porque isto é Lar Dóce Lar, dí-o e xa está alí.
#
O home que podería ser o pai de Park non está na casa cando Park entra pola porta, ainda que alí hai unha camiseta manchada coas palabras “O Millor do Oeste” impresas espalladas sobre a inútil lareira. Park vai á súa habitación, saca a incongruente cópia de Guerra e Paz, e tenta ir durmir.
Hai moito ruído para dormir, nombergantes, e bóta-se na almofada coma se tivera un ataque. Park non está seguro de se é a muller que matou ou a muller que probábelmente non era a súa nai, pero hai voces no aire, espesas coma pó de xiz.
Presiona a face contra a parede e respira.
<fin>
