Autor: Gabriel Romero de Ávila
Editorial Trymar, 2016
Deseñada coma a segunda parte dunha triloxía que nos narrará a história completa do país de Nilídia, situado nalgures no norde de África, La Reina Demonio del rio Isis é unha desas novelas que se presentan coma cun pouco de todo: fantasía, aventura, história, terror, máxia, demos, bruxas, Alexandre Dumas e Emilio Salgari, e todo en menos de 200 páxinas. Soa ben, coma un deses teléfones chineses que o teñen todo agás o logotipo da mazá pero que custan dez veces menos.
Para crear unha novela de aventuras o canon di que hai que situar a acción nalgún lugar exótico, manter o ritmo cheo de mistério e acción e dotar a obra dun poderoso heroe central. E aquí é onde comezamos a dubidar.
Non é doado sinalar directamente ao protagonista, e ainda que o nome de Allan Quatermain sexa o mais salientábel a primeira vista, e se cadra tamén o que mellor poderemos pronunciar, hai outros firmes candidatos: o pirata Escila coas súas catro encarnacións, a misteriosa madam do burdel, o traficante de escravos e sumo sacerdote nas súas noites libres… cada leitor terá o seu favorito, pero haberá que se conformar cos poucos dados que se dan de cadaún deles e deixar que a imaxinación encha o resto.
En todo caso, e coma corresponde a unha aventura arriscada, a acción rematará finalmente nunha soa noite, a noite de Shazrah, na que os demos andan soltos e calquera cousa pode acontecer, coma no remate dun filme de suspense, no que non sabemos quen será o supervivinte, ou mesmo se haberá algún.
Coa axuda da metaficción (a primeira parte presénta-se de feito coma tradución dunha obra real, da que se aportan moitos datos) o autor introdúce-nos nun mundo entre real e fictício, un país que non existe – Nilídia – pero cunhas circunstáncias que ben poderían ter sido históricas: o imperialismo otomán, os estados berberiscos, o colonialismo inglés e mais o nacionalismo árabe. Esta mistura é unha chamada á grandeza dun texto que aspira a altas metas pero que se queda curto de páxinas, así que invitábelmente debe recurrir á poda e sintetización de moitas cousas que ben merecían unha explicación mais ampla. Se cadra é que aquí nos falla o resto dos elementos: a primeira parte da triloxía, e os dous ou tres contos que o autor publicou na súa web e que nos axudarán a comprender o contexto. Todos eles xuntos poderían ter sido a novela de aventuras definitiva.
Ben escrita, cun poderoso domínio da linguaxe e cun ritmo entre místico e mitolóxico que lembra mais aos modernos xogadores de Dragóns e Cabozos cós clásicos do século XIX, a obra merece e debe lér-se dunha sentada, baixo a pena de non poder entender ao cabo duns días as referéncias aos feitos e persoaxes que se fan nas primeiras páxinas e que aparecen logo nas derradeiras, agardando o desenlace. Ardo, Kallan, Escila, Murzak, Cornelius, Idris, Murad, Siraj, Mariam… son sen dúbida demasiados persoaxes para lembrar nas 200 páxinas nas que se explica a história de vários séculos dun país enteiro. En consecuéncia, moitos deles resultan ser meros clichés, ou son só mencionados de pasada pero con cadanseu pequeno diálogo. E coma dixo Leonard Nimoy para escusar-se de aparecer en Star Trek: Generations, “se colles a dúcia ou mais de liñas do diálogo de Spock e simplemente cámbias o nome do persoaxe, ninguén notaría a diferéncia“.
Ao cabo, unha leitura refrescante e entretida, que era do que se trataba dende o princípio, e que deixará ao leitor interesado por saber mais. Por sorte, seica non haberá que agardar moito, e mentres tanto recomendamos unha ollada ao sítio Web do autor.
