Aínda che quedan dez anos para nacer no serán do día que axiña será coñecido coma o Día G. Eu estou a lavar a louza na cociña do noso apartamento recén mercado, quitando os restos da cea da nosa mellor porcelán de feira. Levo dúas cuncas de viño ao sofá, onde túa nai bocexa satisfeita e choca a súa cunca coa miña. O tinguileo resoa no aire abafante.
“Saúde, compañeira de piso”, digo.
Túa nai sorrí, bebe un grolo do seu viño. E logo os seus ollos enfocan algo atrás de min. A súa cunca cae; berra; e eu xíro-me para ve-los por primeira vez: dúas cousas xigantescas, brazos grosos coma troncos, peito de bocoi, eses ollos de cellas de escaravello enfocados intensamente en nós. Eu berro, maldigo, empurro á túa nai atrás, a miña cabeza resoa coma o tinguileo das cuncas de viño de tan só hai un intre.
Axiña descubrimos que os gorilas non están aí só para nós os dous. Están en todas partes, seguindo a todas as persoas vivas, e están aquí para ficar.
#
Todo o mundo ten unha teoría distinta sobre o que son exactamente os gorilas: manifestacións externas das nosas almas, anxos vixiando, pero impedidos de interactuar polas leis da libre vontade. Segundo un físico da tele, os gorilas son seres de dimensións superiores que se manifestan por algún motivo no noso espazo-tempo coma grandes símios.
Cada gorila é coma unha pegada dixital dunha persoa. O meu, a quen chamo Gordon, é un costa prateada mais pequeno do normal e rachado coma un bólo de masa demasiado cocida. O da túa nai, Selene, é unha fémia de bandullo de pote, con ollos quentes de caramelo e un remendo con forma de lúa branca sobre as cellas.
Sexan o que sexan, axiña acostumámo-nos á súa presenza, ao seu fitar inescrutábel. Despois de todo, o que importa unha forma mais de vixianza nos nosos días?
#
Durante anos, a vida continúa, as nosas ledícias e mágoas non son menos intensas por estarmos vixiados polos hipersímios. As bágoas que a túa nai e mais eu choramos por non poder concibir non son menos amargas, o prezo dos tratamentos de fertilidade non é menos destrutivo, case nos destrúe pero non do todo. A ledícia cando por fin vemos esas dúas liñas azuis non é menos marabillosa, e a aperta que compartimos, esmagando esa proba do embarazo entre os dous, non é menos efusiva ca todas as nosas esperanzas reprimidas de que todo seguramente sairá ben.
#
É mércores no marzo de G10 cando chegas ao mundo, berrando a todo trapo coma calqueroutro neno de mércores. A túa nai e mais eu non podemos deixar de sorrir coma parvos, pero os nosos sorrisos esvaécen-se cando nos decatamos e a comprensión enche a habitación, permeándo-nos a todos, ás enfermeiras, á matrona. Gordon e Selene están presentes coma sempre, pero o terceiro gorila, o que debería ser teu, non se ve por ningures.
#
Fan-se probas co teu corpiño para ver se es algo doutro planeta, mapeando a túa actividade neuronal, escrutando a túa bioquímica. Cando medras miden o teu coeficiente intelectual, fan-che tests de manchas de tinta até que te doen os ollos, desenvolven todo tipo de exames imaxinábeis, agardando atopar algún erro na túa maquillaxe que explique por que careces do que todas as outras persoas vivas teñen. Só atopan que es unha nena dóce, máis espelida cá média á quen lle gosta facer collages e lér libros de Roald Dahl. Tentamos manter-te afastada dos ollos curiosos na casa, pero á parte de te manter pechada non podemos evitar os murmúrios que te seguen a onde queira que vas, a túa falla dun vixiante atraíndo coma un ráio a atención e o xuízo do mundo.
Cando nos preguntas por que non tes un gorila, dámos-che ún de peluche e tí o colles coma se nada che puidera satisfacer mais.
Cada día rezo para que naza tan só outra persoa sen vixiante, pero ti ficas soa, e mais cada día que pasa. Eu a vexo, esa soidade que se incha mentres se sentas canda a fiestra collendo a Charlie, o teu gorila de xoguete, mirando a todo o mundo camiñar acompañados; eu a vexo abrir-se coma unha cova dentro de ti, e pregúnto-me se algunha vez sentirás que pertences a este mundo, e o que acontecerá cando esa soidade te supere.
#
Acontece nunha soleada tarde de xuño de G20, o aire cheo de flores silvestres e o zoar das abellas. Mantémos-te escolarizada na casa, pero xa tes dez anos, curiosa coma un naturalista, e a curiosidade queima feramente á túa idade. Cando deixo os nosos libros para facer sandes de manteiga de cacahuete, aí saes ti, ás furtadelas coma un raposo no campo, Charlie, o teu gorila, agarrado baixo o brazo.
O que acontece deseguido só o podo imaxinar. Imaxino unha multitude, nenos que medraron sempre coñecendo aos seus gorilas, sabendo que tí eras unha rariña por non ter ún. Os vexo ir disparados a por Charlie, rachando-lle a cabeza e rindo mentres berras, imaxino o intensamente que anceiarías desaparecer.
E daquela, cun relostro que fritiu todos os dispositivos a un quilómetro ao redor, desapareciches, deixando atrás unha rachadura no universo, coa forma dunha nena pequena asustada.
#
Túa nai rastrexa as novas todos os días, agardando silandeira atopar un desastre de nivel de extinción, un asteroide lanzado imparábel contra a Terra, un supervolcán decidido a reducir-nos a todos a cinzas, de tal xeito que esteamos obrigados a atravesar o portal, forzados a chimpar ao descoñecido, nalgunha utopía onde todos vivamos felices para sempre, todo grazas a ti, a nosa salvadora incomprendida.
Quizais é o plan que eses símios, que cando desapareciches, desapareceron todos tamén, tiñan preparado todo o tempo.
Ben, pois eu digo que os fodan. Que os fodan a todos.
Non vou render o teu destiño a esperanzas e intuicións.
Porque, mira, hai unha cousa que sei de certo: que nun mundo onde os gorilas poden aparecer da nada e unha nena pequena pode saír fóra do tempo e o espazo, eu, o seu pai, tan seguro coma o inferno que a podo traer de volta.
FIN
