Fiquei abraiado cando apareceu o meu Observador por primeira vez. Eu estaba a ver a tele – ironicamente, un programa de telerrealidade – cando el estreleceu á existencia nun recuncho da sala. Coma unha vella lámpada fluorescente cun cebador defectuoso, a súa imaxe tatexou debilmente, e logo pasou a ser a toda cor. E digo cor, pero era mais ben todo gris e beis. Cun fino pelo gris, camiseta beis axustada, pantalóns grises. Levaba unha tableta electrónica gris dalgún tipo, aínda que eu non puiden ver ren na pantalla dende ningún ángulo. Eu fiquei abraiado, pero non asustado. Milleiros de Observadores apareceran durante moitos meses. Imaxino que os primeiros causaran unha cheia de berros e pánico.
O meu simplemente ficou alí, Observando. Erguín-me do sofá e acheguei-me amodo. O home choscaba de vez en cando, pero á parte diso non reaccionaba. Pasei a man a través do espazo no que estaba, coma vira facer nas novas. Nada. El estaba alí, pero non en persoa. Rodeéi-no un par de veces, e sentei. Ignorei-no. El miraba de vez en cando para a súa tableta e tocaba a pantalla. Á parte diso, só me Observaba.
Fun para a cama moito despois. Á mañán, el estaba no recuncho do meu cuarto. Non sei se estivera aí toda a noite.
Despois diso, el ficaba aí case todo o tempo que eu estaba esperto. Podía aparecer en várias habitacións da miña casa, aínda que eu nunca o vin camiñar a ningures. Ficaba de pé nun recuncho da oficina. Eu traballo para unha empresa de seguridade nun enorme bloque de oficinas dun par de milleiros de persoas. Unha dúcia ou mais tiñan Observadores. Ás veces había tres ou catro á vista, pero non se recoñecían os uns aos outros. Ao meu chamei-no Bert. Non sei por que – semellou-me axeitado. Moita xente dába-lles nomes aos seus Observadores. Moitos ingnorában-os. Algúns tiñan ataques de nervos. Zephryn traballa nunha oficina veciña, unha rapaza agradábel que sempre cheira a lavanda. Ela tiña unha Observadora de pel pálida e longo pelo negro a quen chamaba Morticia. Decidimos que probabelmente Bert e Morticia estaban casados. Ningún dos dous reaccionou a aquel anúncio. Decidimos que outros Observadores eran os seus irmáns e irmás, curmáns, amigos de bar ou arqui-inimigos. Eu pasei moito tempo con Zephryn, decidindo de que equipas de fútbol eran, a quen lle gustaba quen, cal deles era o consciente buscador de glória que traballaba demasiado, e que tiña un aviso por escrito de que esta era a súa derradeira oportunidade de non ser un folgazán. Eu tentaba facer participar a Bert, pedíndo-lle que me pasara o boli. El só ficaba alí e eu tiña que colle-lo por min mesmo.
Era un xeito de sobrelevar a opresión, un xeito de ignorar as preguntas mais sérias. Estaban a emitir dende o mesmo lugar todos eles ou, coma teorizaban algúns, dende o mesmo tempo? Por que fun eu elixido? Por que foron elixidos os demais? O que facían coa información?
Na oficina falabamos de teorías da conspiración de que o governo estaba a espiar aos seus própios cidadáns. Había protestas en moitas cidades e ollamos dende as nosas fiestras como unha multitude rebelde pasaba abaixo pola rúa, ondeando pancartas e berrando eslogans, cuns cantos Observadores espallados ao longo da ruta. Nalgúns países, os Observadores eran adorados coma… bah, non sei coma o que. Dependía das crenzas locáis.
No camiño a e dende o meu traballo, o meu Observador aparecía no vagón, de pé entre a xente. Algúns afastában-se del; outros o ignoraban e ficaban superpoñéndo-se ao seu espazo. El nunca entraba ou saía do tren comigo; só reaparecía nalgún outro sítio. Unha ou dúas veces tentei cambiar de vagón. Uns poucos segundos despois de que sentara noutro asento, el reaparecía, imperturbábel. O condutor tentou facer-me pagar un billete extra. Eu ignorei-no.
Quen vixía aos vixiantes? Sempre gostei esa frase. Implica unha regresión infinita, unha resposta sen fin. Un observador do governo apareceu un día na nosa oficina. Non se fan chamar observadores a si mesmos, para evitar confusións. Percorreu o edifício, tomando notas de todos os nosos Observadores, facendo fotos. Non tomou ningunha nota dos nomes ou das relacións que lles asignáramos. Os Observadores ignoráron-o.
Cando todos desapareceron, todos ao mesmo tempo o mesmo día, eu fiquei copado coma todo o mundo. Tamén acalmado, ao princípio. Pero dúas cousas desacougában-me. A primeira era algo vocalizado por amplos seitores da povoación. Fóra-mos pesados na balanza e atopados insuficientes? Xa non era a Humanidade merecedora de ser Observada? Sabían que ía acontecer axiña algún desastre, ou ían causar eles un desastre? Ninguén ten boas respostas a ningunha desas preguntas e despois dun pouco foron desprezadas coma paranóia.
A miña segunda preocupación é mais persoal. Estou só. Vivo só e acostumára-me á compañía de Bert. Admito que non era un gran conversador, pero sempre estaba aí para falar. Eu podía conversar sobre os meus pensamentos e temores e el escoitaba pacientemente a todo o que eu dicía. Supoño. El miraba a tele comigo, facía garda canda a miña cama pola noite. Antes eu estaba feliz estando só, pero agora hai algo que se perdeu. Non podo acostumar-me ao illamento. Eu gostaba de mira-lo.
Xa mencionei que traballo nunha empresa de seguridade? Son moi bo hackeando circuítos pechados de televisión e cámaras de seguridade. Tamén teño uns prismáticos moi caros, con capacidade de visión noiturna.
Agora estou a observar a Zephryn. Espero que a ela non lle importe.
FIN
