(Antilenda Galega)
I
Para un trasno como Fuco Piñeiro, as cousas na Galiza non ían tan ben como lle parecía aos políticos da zona: a xente non tiña un real, o seu pai morrera e el, pobre pobriño, non encontraba traballo decente. Estudar, tampouco estudara demasiado. Mais que podía facer?
Un día a súa nai faloulle de maneira pouco común para esta caste de seres, dunha seriedade demasiado pouco común:
– Rapaz, non hai cartos… eu querote moito, en serio, pero… tes que ir traballar fóra como o teu curmán.
– A Nova Iorque? – preguntou o asustadizo adolescente, con temor a se encontrar cunha resposta positiva. Iso quedáballe demasiado lonxe da sua casa.
– Si, ou a onde queiras. Medítao con tempo, non cometas erros. Se non encontras traballo no país, que queres que eu lle faga meu amor? Aquí non temos nada.
– Xa o sei, xa o sei… – A súa voz difuminouse lentamente e foise á sua cama, deitouse e pensou nas opcións. Sempre lle gustara Irlanda.
Lera todas as guías posibeis, tamén a James Joyce, quería percorrer as rúas de Dublín da mesma forma co seu Ulise particular. Si, quería ser ese personaxe, quería ir á terra celta, aprender gaélico e casar cunha Leprechaun. As cousas tampouco están ben para os seres mitolóxicos e a merda do imperialismo exténdese tamén no seu mundo. Xa non hai Deus que escape!
– Nai, xa o teño decidido: Quero ir cara a Irlanda!
– Irlanda? Pero ese non é o país das patacas? Queres sair dun lugar pobre para ir a outro todavía máis pobre?
– Sempre podería traballar para unha multinacional, alí fabrican ordenadores e de todo. Gastaron millor as axudas europeas que aquí.
– Non sei que dicirche… sempre fomos os máis pobres da Europa.
– É certo, mais eles son ricos.
– Non teño diñeiro para o transporte, terás que viaxar de polizón no transporte dos homes.
Dende unha aldea pequena, próxima a vila de Melide, partiron nai e fillo nun coche vermello sen que os estúpidos seres racionais déranse de conta. Durmiron sen problemas e, ao chegar á cidade dos cregos e das monxas, puideron chegar non sen esforzo até o aeroporto.
II
Montou cunha maleta doutro humano pouco listo na adega de carga nun avión dunha compañía española. Un can metido nunca maleta de barrotes de metal falso ladraba coma un tolo. Era, para este ser diminuto, unha especie de dragón medieval que en vez de botar fume, botaba as babas características de can raiboso. Entre e iso e a descompresión, a viaxe parecía non ser agradábel.
Na tremenda soidade do polizón sen labor, apareceu na noite un pequeno ser con ollos grandes que el non coñecía.
– Quen anda ahí?
– …
– Serán cousas miñas… – O silenzo do ruido acercábase lentamente…
– …
– Quen es?
– …
– Quen carallo es?! – Unha voz comenzou a xurdir da escuridade a 10.000 metros de altitude.
– Sementaba aos trasnos un pouco máis educados que ti, pequeno Fuco.
– Como sabes o meu nome?! – Gritou o medoso ser.
– Seino, e basta.
Axiña viu varias patas peludas con vello negro, diante tiña a unha enorme tarántula descoñecida, unha araña xigante tamén para o ollo humano, imaxinadea para el.
Percorreu unha e dúas veces o contorno de Fuco, mirando o seu saco con comida. Pediulle un anaco de empanada de pulpo e uns grolos de licor-café.
O pequeno deulle sen rechistar.
O pequeno encontrouse co medo.
– As voltas que dá o destino.- Comenta a araña mentres come.
– Por que o di, señora araña?
– Porque ía a casa dun coleccionista a estar atrás dun cristal con luces… afortunadamente conseguín escapar do meu encerro, esperemos que este non faga o mesmo – dío mentres co robusto can ladra – Dime, cariño, onde demos imos?
– A Irlanda libre!
– Libre? Dubídoo, meu ceu.
– Son República!
– De onde veño eu tamén son república, iso non quere decir nada.
Ante os comentarios da araña e o efecto do licor, pronto remataron dormindo a mona até chegar ao seu lugar de orixe.
III
Ao se erguer, a araña non estaba.
Xa non había nengunha maleta.
O can ladrador non estaba.
Púxose mans á obra, baixou do avión e se perdeu na inmensidade da cidade subterránea dublinesa, onde a mitoloxía celta pervive á invasión anglosaxona. Axiña chegou a O´Connell St. sen saber que ia morrer esta mesma noite.
Coñeceu a un tal Allan, un Leprechaun. Contoulle que o seu avó fora do Sinn Fein coma el, e antes o seu tataravó. Estaba orgulloso do seu país.
A primeira pinta pagouna Fuco, e as que viron despois tamén.
Entendíanse a xestos e a pintas, Allan era un irlandés aproveitado e alcoólico.
Chegou un momento no cal Fuco non podía nen pedir outra pinta, pero Allan si podía. O pouco capital, o diñeiro que a nai conseguira vendendo unha pequena máquina de coser antiquísima, fritido nunha noite.
Fuco morrera sen coñecer o seu sono e sen traballo e enganado por un contista. Fuco é a viva imaxe da crónica do noso povo.
POSTDATA: Non sei se na mitoloxía popular galega os trasnos poden morrer de coma etílico. Este texto tense que entender como o rexeitamento do ruralismo e do localismo para situalo nun plano universalista. Espero que esta experiencia sexa agradábel para o lector, ao cal agradezo a súa lectura ainda que non lle gustase.
Por favor, non dubidedes en mandarme as vosas impresións se queredes.
Moitas grazas.
