.
“As vestiduras do chamán siberiano incorporan habitualmente símbolos femininos, mentres que entre os chukchi, os chamáns poden asumir toda a identidade dos seus dáimons e vesten-se de mulleres, fan un traballo de mulleres e empregan a linguaxe especial que só falan as mulleres“.
(Patrick Harpur. O lume secreto dos filósofos)
Mentireiro, mentireiro espelliño máxico… Quen son? Quen es? Quen seremos? Os dias de viño e rosas mudaron-se por éxtase e móbeis 3G, foron-se para nunca voltar, porque asi son as cousas na roda supra-revolucionada na que nos movemos os que non queremos cair no hastío. Este rapaz tan guapo é un parvo se che paras pensá-lo, pero abráza-me no momento xusto; as miñas bágoas manchan-lle os ombros de sal, reacción esaxerada e o rímel barato que Leonor me emprestou. Outra noite estraña, outro clube de ambiente. Non che podes fiar de todo ese rolo tan distendido, sen trazas da violenza explícita que reina nos locais heteros, porque entón é cando comezas a che fixar nos puñais que voan polo ar, en dirección a un millón de lombos desprotexidos.
O cheiro dos poppers péga-se-che á roupa.
Todos/as decatámonos, pero é outra noite mais, outra noite estraña, e ninguén sabe cando chega a última até que, ao dia seguinte, aos dous dias, algo che agarra polo pescozo e de repente xa non es mais ca unha tola á que as pelucas lle fican horrorosamente mórbidas e decai, decai, decai en espiral fronte a ti, mentireiro espelliño máxico, misturando perguntas con lembranzas mentres o resto do mundo que coñecías…
… o resto do mundo que coñecías, que respirabas, morre.
A eséncia do vampiro. Xa ninguén quere xogar a ese xogo.
—Es moi forte, tía… —di Leonor, metro setenta e cinco, sesenta e tres quilos, moreno, Augusto (toma-o como queiras) e dependente nun duty-free do aeroporto cando se saca as plataformas e a lycra, pero que agora readapta o seu biorritmo ao meu aquí dentro, no cubículo do lavabo do clube, ao son dos beats preprogramados que cuspen os pequenos altofalantes que alguén tivo a brillante idea de instalar por todo o baño para compensar a transición, a baixada, de pasar da pista ao excusado e á inversa—.Ten-me apañada por dentro e non me solta. Tí sabes que me colguei moitas veces de moitos tios, pero nunca tan forte coma con éste, e… Ben, xa sabes…
—Queres que faga algo ao respecto?—pregunto, sen apartar a ollada de ti, borroso espelliño mentireiro.
Leonor esparexe algo de pó branco sobre ti.A miña imaxe parte-se en tres, sulcado por dous meridianos grosos que prometen velocidade e horas extras gañadas ao soño.Unha pausa dramática.
—Claro… —ela se agacha e olla-che de preto, sorbe polo narís a parte de pó branco que lle corresponde.Eu fixo-me no seu cú. Non está nada mal.
Cando Leonor volta a se incorporar, pása-me o testemuño e esnifo a segunda raia.
—Cando? — sórbo-me os mocos entre interrogantes.
—Pode ser agora mesmo?
—Non, non coido. Isto require o seu tempo e non estou moi seguro ainda de que poida facer ren… Non sen antes coñecer, ainda que sexa de vista, ao rapaz.
—Pero…
—Non hai peros que vallan. As regras son as regras.
O que ela non sabe é que eu non acredito nas regras.Eu fago as regras.É a miña natureza, se queres chamá-lo asi. Voltamos á tribo.
Hipnotizados pola fragáncia agocha entre as partículas de luz multicolor que o speed nos decifra, os condenados bailamos.
E son bonita.
E son eléctrica.
E mañá un deus de aceiro líquido acordará entre os lóbulos do meu cerebro e voltará a me levar en dirección ao dia no que o azucreiro favorito de mamai se me esbarou das mans, deixando a cociña como a extensión maiúscula do microcosmos pracenteiro que onte Leonor e eu esparexíamos sobre ti. Mamai bateu-me a xeito coa zapatilla aquela tarde que a mañá me lembrará. Eu chorei e o tempo semellou parar-se un segundo, para acelerar de repente e transportar-me aqui, sen escalas, onde me vexo reflectida nos cristaliños das bólas que colgan do teito, nos cubiños de xelo nos cubatas dos que me rodean.
E son taaaaaan bonita.
E estou taaaaaan colocada, que son eléctrica. O latexo no chan muda de rexisto, o ritmo varia, os meus cadrís se adaptan.
Cadrís dun emisario de cromo e champán que se corre cando lle sopran na caluga. Dentro, os pensamentos d-i-l-a-t-a-n-s-e. Din que hai un monstro rondando por aí, pero para iso levamos os condóns e xa non nos metemos en cuartos escuros se non é por pulsión suicida envolta con papel de galano que nos trae o mundo subterráneo, o que non é real porque o real só se apreza os fins de semana, entre raias e pílulas e alcool e un futuro de filme porno, o mundo que nos cuspiría de volta ao ventre das nosas mais se vise o que facemos cando non está a ollar.
O ventre, a mai, o monstro, a zapatilla e o zucre… Todo está conectado.
Obrigo-me a respirar fondo mentres chanto os ollos nas pálpebras entrecerradas de Leonor, fronte a min, bailando cun descoñecido. É o seu rapaz. É o favor que lle vou facer a unha igual.
Mentireiro, mentireiro espelliño maldito… Comprendin que papai me queria tres anos despois de que el mesmo me botase de casa, lembrando unha história que xurdiu dos seus beizos noutra vida, como o último estertor da memória dun infante chimpando sombras sobre as lentellolas.
Para gañar algo de cartos extras co que seguir o camiño de baldosas amarelas que leva até hoxe, pasei unha tempada traballando de impersonator nun local exclusivista para travestis. Exclusivista era outro xeito de dicir que alá case nunca ia ninguén de fóra do ambiente, non porque ese hipotético ninguén fose ser rexeitado se non porque, simplesmente, era o mais chabacano e esperpéntico que esta cidade podía oferecer ao mundo naqueles dias.
Movia os beizos a ritmo dunha canzón folclórica. O resto das tolas rían e procuraban promesas entre a miñas pernas.
Até a noite na que a voz de papai se me aferrou, grave e doce, como unha boa bebedeira, á parte posterior do cráneo e contou unha história. Unha história de cando ela mesma era pequena, ouvida da sua mai escocesa, a miña avoa escocesa, que pasou a vida loitando contra o seu home por instalar algo de flema saxona no cerebro refritido pola España da posguerra do seu pobre fillo.
—Es unha história de focas e de máxia —dixo a voz de meu pai.
—Cóntama, cóntama…
—Hai moitísimo tempo, nun sítio chamado Uist do Norde, cando a avoa da tua avoa ainda non nacera, e o mundo era un sítio sen máquinas nen edifícios que che ocultasen as estrelas, no que a xente paseaba por lugares desertos para se atopar coas fadas e os nomos que daquela habitaban en todas partes, non só na imaxinación dos nenos, un rapaz se achegou a unha praia fria nunha calurosa noite de primavera para se masaxear os pés coa area.
“Pero antes de chegar abondo preto como para as aterrecer, o rapaz viu como unha manda de focas saía da auga e ocupaban a costa en silenzo, acenando e retorcendo-se como o pobre rapaz non vira nunca facé-lo a un puñado de animais.Nun princípio, coidou que estaban enmeigadas, que as palabras que o pastor se empeñaba en lle meter a toda a aldea na cabeza os domingos pola mañá eran verdade, que o diaño chegaria en forma de animal, posuindo a todos eles, para entón instalar-se na alma dos homes… pero o xove estaba do todo fascinado polas creaturas de estraño comportamento e ainda o estaria mais un pouco despois.
As focas, entre espasmos e bater de aletas, despoxaron-se das suas peles e transformaron-se, fronte aos ollos do rapaz, moi, moi abertos, coma os teus agora, en mulleres tan bonitas como a mais bonita que el vise xamais pola aldea”.
—Eran bonitas como mamai ou bonitas como as que saen pola tele, papai?
—Eran… diferentes. Moito mais bonitas cás que ti tampouco non verás xamais.
“As mulleres bailaban ao longo da praia e cantaban canzóns nun idioma que non era nengún dos que coñecian os homes, e o xove ficou moi quedo, agocho após dunha das penas que separaban a praia da aldea, namorando-se pouco a pouco de todas elas e das suas voces e do seu idioma. Entón ocorreu-se-lle un plano.
Sen facer ruído, roubou unha das peles de foca que as mulleres deixaran esparexidas pola area e voltou correndo a casa, esperando que o seu plano funcionase.
Á mañá seguinte, unha das mulleres da praia apresentou-se na porta do rapaz, reclamando a sua pele.
—Agocheina —dixo o rapaz—. Terás que casar comigo se queres recuperá-la.
A muller nen siquera discutiu. Casou-se co rapaz que, ao longo dos anos, anos que a muller pasou buscando a sua pele perdida por todas partes (na sua casa, entre os arbustos do xardin, nas casas dos viciños, entre os arbustos dunha vintena dunha vintena de xardins dunha vintena de casas dunha vintena de viciños) converteu-se nun home e reclamou un fillo varón como descéncia en troques de lle confesar por fin onde se atopaba a sua pele.
Ela cedeu unha vez mais, e o fillo de ambos medrou e medrou, mentres a sua mai acudia unha vez ao mes á praia, a chorar pola sua natureza perdida mentres ouvia os risos e os cánticos das suas irmás.
Até que unha calurosa mañá dunha espécialmente fria primavera, o neno achegou-se á sua mai cunha pele de foca nas mans.
—Oes, mamai —dixo o neno—, esta cousa estraña que atopei no arcón da cebada é mais suave ao tacto cá mesma névoa.
E, sen verter unha bágoa pois durante anos se secara por dentro, a muller vestiu-se coa sua añorada pele mentres corria cara a praia e, cun salto imposíbel, zambuliu-se nas frias augas do oceano e desapareceu, cantando a sua ledícia nun idioma descoñecido, para non voltar nunca xamais”.
—Ese neno era idiota —atrevin a reclamar ao meu pai, unha vez o meu inconsciente absorbiu o sinificado agocho da história.
—E iso? — preguntou el, surprendido.
—Pois porque a sua mai foi-se e deixou-lle só, pola sua culpa… E estar só é malo, nonsí?
—Ben, non estaba só do todo. Ainda tiña ao seu papai.
—Pero seu papai era malo. Non queria á sua mamai e a obrigaba a facer cousas e a facia chorar e….
—Non-o penses mais, Lorenzo. Cando sexas maior, se che volves abondo listo, entenderá-lo.
Cheio de orgullo infantil, esas últimas palabras obrigaron-me a apertar o acelerador imposíbel do meu cerebro de magoas catro ou cinco anos. Coidei atopar unha solución, unha solución dorosa e ferente, que debia verbalizar con urxéncia antes de que se me apodrecese dentro e me matase.
—Papá, mamai marchará algun dia e deixará-me só contigo, se non son listo?
E el riu.
Pero aquela noite, coa ollada fixa na lascívia dos espetadores da primeira fileira, vestida de lentellolas verdes e cunha tonada absurda e castiza violando o silenzo que se subpón impera en toda revelación, comprendin todo o asunto das peles expoliadas e a intelixéncia e o estar só.
Comprendin que a história non trataba de mais senon de fillos.Trataba de min, marchando da casa após de descubrir que a miña verdadeira pele, polo que choraba cando levaba posta a aparienza de rapaz responsábel que a todo o mundo semellaba gostar, obrigaba-me a deixar só ao meu pai coa miña mai.El era o neno, a miña mai era o home… Eu era a muller foca, a transmutada, a travestida.
Mentireiro, mentireiro espelliño revelador… Breakbeat, speed, bebidas enerxéticas… Un rápido esconxuro adicado á rapidez mesma.Cae coma o lóstrego e retumba como o trebón na alma do posuído.
Trance.
Leonor fica coa boca aberta cando o rapaz descoñecido mete unha man por baixo do seu vestido de falso lamé, a traizón, demasiado cedo, a metade dunha abanada espástica do baile de apareamento, e descobre a verdade intrínseca que alá, suxeita ao muslo cunha fina tira de esparadrapo hipoalerxénico, se agocha. Espida aos ollos do tacto do seu contrincante. O moi anormal nen sequera decatára-se de que as mulleres non acostuman ter ese vulto na gorxa que el si ten. O falso peito de Leonor tiña-lle hipnotizado.
Interveu con urxéncia, antes de que a vergoña se convirta en noxo ou algo pior.
—Cariño… —susurrou á orella do rapaz—. Xa non estamos aqui.
Mentireiro, mentireiro espelliño traidor… Por que as augas pantanosas cada vez que me durmo e soño contigo? Por o que os charcos translúcidos nos que só podo ver a miña imaxe a meias, a miña face coma un simulacro de merda? Paso dez horas ao dia, con hora e meia para comer, perdido nos labirintos da besta carnívora da Apocalipse nosa de cada día… Fága-se a tua vontade ao acordar pola mañá e buscar trazas da miña verdadeira face entre os restos do soño e o fin de semana anterior, suprimindo até a última pegada que sexa susceptíbel de revelar que son ela, a outra, a que canta nun idioma que ninguén entende.
Conecto os terminais informáticos dunha pandiña de cegos con traxe e gravata, cando o que en realidade quixese facer, o que de verdade se me dá ben, é conectar as suas mentes co servidor da miña, das nosas, do plasma reflectinte que es ti, espelliño miserábel e prezoso, para que alomenos podan chegar a ser reis tortos vestidos co traxe inexistente do emperador e follando uns con otros… Derrocando o anquilosado da sua condición a base de orgasmos.
Cavaliños do demo metálicos pechados en cubículos; almas encadeadas por papel contínuo de impresora.
O telefone soa. Ignoro-o.
—Podes apañá-lo, Lorenzo, por favor?—rosma ún dos meus parceiros de apartamento e teño que reprimir un “non me peta, ruliña” do todo inaxeitado. Agora non son ela.
Descolgo.
—Si?
—Chámo-te desde a secretária trescentos quince… Precisamos que veña alguén e olle un dos computadores, porque levamos toda a mañá sen terminal financeiro e isto comeza ser un caos.
—Agora mesmo?
—O antes posíbel, por favor.
Favores. Favores é o que non podo facer, porque o mundo é tan duro e pequeno aquí dentro, na secretária, que ninguén podería suportar a onda expansiva dun favor de verdade sen plantexarse por que nada nas augas pantanosas que ti, espelliño fillo de puta, lles obrigas a contemplar á luz da consciéncia mentres a min me condeas a viver durmindo e soñar vivindo.
—Agora baixo… —digo, antes de colgar.
Pero non me poño en movemento de contado. Abro o correio electrónico e procuro algo que me dea unha pista, unha saída a un dia que está a comezar moi mal. Unha soa mensaxe nova…
Para: Lorenzo.erisia@intelcom.net
De: --anónimo--
Asunto: Onde estás......é onde debes estar, é o lugar no que che cómpre estar, é o espello no que ver que o TODO é mais grande do que crias e descobrir que non fai falta dar-lle mais voltas das necesárias, porque o amor está sobredimensionado pero tamén é multi-dimensional e prezoso nas seus irregularidades... Non procures un amor dentro da tua cabeza se podes vé-lo fronte á tua face, berrando-te obscenidades na pista de baile porque asi se subpón que é o amor de verdade: suxo e para nada como coidabas que era, brillante, como a mellor droga que probases e a pior. É lascívia e espírito.
Onde estás é onde debes estar. No éter e un pouco mais aló. Aqui, agora e despois e antes.
Enmeigado.
Chama-se Leonor, iso xa o sabes, e lle gostas. Non lle deas mais voltas. Perdoa e ama, enfréntate ao espello e aprende.
Eu tamén che quero.
… E a mensaxe trae-me arrecendos de suor e bebedeira. Debo estar a facer algo ben. Algo bon.
O meu parceiro de apartamento chasquea os dedos chamando a miña atenzón. Soa tan preto coma o estaba eu de saber o que está a pasar en realidade.
Hipervínculo.
—Lorenzo! — di, facendo esbarar as palabras entre unha fileira de dentes que sorrín con ese sorriso de informático ben pagado que tarde ou cedo fica-se-nos a todos — Acorda, ho… Hoxe semella que teñas a cabeza noutro sítio.
—En realidade é o outro sítio o que está na miña cabeza —contesto, esquecido.
Mentireiro, mentireiro espelliño piadoso… A tua eséncia e a tua máxia anubran-me. Algo agocho dentro de Leonor debe estar a comprender o que está a pasar, pois nen sequera semella respirar, mentres a miña língua rasca-se coa barba incipiente na meixela do seu rapaz.A situación está-me a poñer quente, o rapaz e eu vivimos un segundo no interior dunha burbulla de pornografia a cámara lenta. Quero correr-me, pero agora non son eu, senon ti. El é eu. Son un espello.
Deixo de lamber e volto a pola súa orella.Susurro:
—Non é difícil, cariño… Todos o compricamos tanto como o queiramos compricar.
Un favor. Un fraco favor. Un enorme favor. Todo é relativo.
Leonor:
—Imos á barra e falemos… Non me sinto ben.
Pero eu si me sinto ben. Porque non son eu.
Hermes con plataformas. Don Juán na sua eséncia mais enxebre, masturbando a un falso mescalito sintético e bañando ao rapaz coa sua exaculación.
Son tan sexi a través dos ollos del.
Son eléctrica.
Son un mentireiro espello piadoso.
Leonor marcha e iso está ben, porque estou a ponto de acabar co rapaz e non coido que queira ver o que ven de seguido. Os meus cadrís pégan-se ás suas e sei que a el non lle importa, pois nestes momentos está vestido coa miña falsa pele, no meu falso emprego, lendo un falso correio electrónico que xamais recebeu ninguén. As suas coxas están tensas, quentes, untadas de baile e drogas e unha experiéncia que xamais esquecerá.
Esfrégo-me contra as suas coxas.
Coñezo-che ben mentireiro espelliño do meu amor, es parte do meu e uso-che no meu proveito.Ti non es a imaxe pero es a arma.
Non podo mais.
Achego os meus beizos aos beizos do rapaz, bíco-lle, chucho os seus dentes suavemente e el entrega-me, por inércia, a sua língua. Quere-me, porque che aproveito, espelliño, para roubar o refrexo de Leonor e gravá-lo a lume na mente do rapaz. Un malefício de fin de semana.
Quen son?
Recoñezamo-lo: algo que sempre existiu e sempre existirá. O rapaz comprende-o.
—Quen es? — pregunta, ainda perdido no meu artificio, soñando con mulleres foca e travestis preciosas.
—O teu terceiro ollo —contesto, ao borde do orgasmo.
Entón as bágoas brotan dos meus ollos e o ritual tocou ao seu fin. Recebo premonizóns coma os restalidos intermitentes das luces que acariñan o ar repleto de fume na pista de baile: Leonor voltará da barra, perguntando-se canto de verdade hai no que por aí se di da miña, se son unha meiga psicodélica ou unha pirada que sabe engatusar á xente mellor ca ninguén; traerá consigo un par de copas, para ela e o seu rapaz, buscando un acordo de paz pero coa esperanza de que o meu estraño comportamento mudase a corrente alterna dos feitos no seu favor.
Choro, afrouxo o corpo, e o futuro vove escapar-se cara diante.
E este rapaz tan guapo é un aparvado se che paras pensá-lo, pero abraza-me no momento xusto; a miñas bágoas manchan-lle os ombros de sal, reacción exaxerada e o rimel barato que Leonor me emprestou.
Outra noite estraña, outro clube de ambiente.
Mentireiro, mentireiro espelliño mágico… Cantas mais verdades sobre min mesma me mostras, mais podo eu mostrar-lles aos demáis.
Leonor e o rapaz bican-se. Eu xa non existo.
Fin
