A estrada estendia-se perante min nunha infinita recta cando notei que o piloto da reserva brillaba no salpicadeiro. Aquilo daba-me ao redor de vinte quilómetros de marxe antes de que o coche se detivese. Decidin apagar a música: desde sempre, ante situacións incómodas, preferia o silenzo a calquera tipo de distracción. Un xiro do meu dedo e a única música que me rodeaba era o ruxido do motor e o asobio do vento contra o para-brisas.
Necesitaba atopar algunha gasolineira, e xa. Afrouxei o pé do aceleirador: reducir a velocidade, aparte de economizar combustíbel, permitiria-me tamén estar mais atento aos posíbeis sinais. Dirixin a ollada cara a direita e percorrin nun intre toda esa marxe: nin un só indicador de desvio, ningun anúncio de civilización. O terreo semidesértico que atravesaba, tinxido de vermellos e amarelos ameazadores, estendia-se infinito cara o horizonte. Namais o interrompia, aqui e alá, a forma retorcida e achaparrada dalgun remedo de salgueiro chorón. Ainda que en verdade non se trataba desa clase de árbore: a códea destes posuía unha cor terrosa, case malsá, e as suas pólas espidas carecían de rasto algún de verde. Esqueletes de salgueiros mumificados polo sol e o vento do deserto. Non me gostaban. E menos ainda o detalle do que me decatei. A medida que avanzaba o seu número ascendia, e aparecían mais pretos ao arcén da estrada.
Estaba contemplando ún de singular tamaño e que, algo raro até entón, tendía como con devezo as suas pólas cara ao asfalto, case tocando-o cando vin o letreiro do desvio. Case agocho após o tronco, anunciaba a presenza dunha estación de gasolina a cinco quilómetros. O camiño que marcaba se poderia dicir que xa non estaba asfaltado: os socavóns parduscos dominaban entre as illetas de asfalto gris, desgastado polo sol. Aquel firme facía anos que non recibía coidado algún.
Deceleréi e, como non atopara mais sinal de civilización ca esa, optei por seguir. En silenzo implorei para que o anúncio non me levase a unha estación pantasma, abandoada décadas atrás. O sol xirou para situar-se xusto ante min. Baixei o para-sol, cegado polo relostro do serán.
Os amortiguadores xemian ante o irregular chan, a dirección bailaba incapaz de seguir a miñas indicacións: non podia esquivar todas as irregularidades. Cinco quilómetros, nada mais ca cinco…
A poeira amarillenta que deixaba tras de min se afastaba empurrada pola leve brisa que reinaba na paraxe. Proseguín por este remedo de camiño durante uns minutos eternos, acompañado pola incomoda presenza das árbores esquelete. Ao fin albisquei, na distáncia e, recurtada contra o sol, a familiar sillueta dunha casa. Dous hieráticos e grosos pivotes a custodiaban: as bombas de combustíbel. Suspirei aliviado. Pouco durou-me a alegría; a casa e os próprios fornecedores semellaban por completo abandoados. Acheguei o coche a un deles: un campanileo asmático anunciou o meu chegado. Desmontei, ainda non do todo vencido. A ferruxe decoraba ao seu decadente estilo a chapa das colunas; a goma das mangueiras estaba cuarteada e ríxida. Decidin non deixar-me derrotar e apañei o dispensador mais preto: o metal case me queimou a man. Apertei a panca e esperei. Ningún líquido xurdiu. Aquilo estaba mais seco có deserto do Sáhara.
Estaba nunha verdadeira lea. Ocorreu-se-me buscar axuda na casa, mais a todas luces estaba abandoada. Os farrapos que tempo atrás foran cortiñas ondulaban-se pantasmais coa brisa, como lánguidas pestanas dos ollos cegos das suas xanelas. O porche de acceso, asi como case todo o teito, afundira baixo o peso do tempo e da madeira carcomida e endébel. Tornei ao volante e acendin o motor. Mellor ir-se dalá e rezar para que atopase unha estación en mellores condicións. Acelerei e sain dalá, non sen antes perceber un movimento na casa: debia ser a miña imaxinación, pero por un intre xuraría que un rosto asomara-se a unha xanela. Debia tratar-se dunha mala xogada do sol.
Retomei o camiño decrépito. O contaquilómetros xirou unha, duas, tres veces. Non divisaba a negra liña recta de asfalto. Coa revolución número cinco vin, desconcertado, unha nova estación de servizo. A surpresa voltou-se inquedanza ao comprobar que, sen dúvida algunha, trataba-se da mesma que abandonara antes. Non me detiven nela, limitando-me a achegar-me, cerciorarme de algun posíbel erro, e xirar cento oitenta graus. Esta vez o rosto xa estaba na xanela, observando-me. Notei como todos os meus cabelos se ourizaban: a cara esbranquizada sorria.
Fuxin de alá como alma que leva o diaño. Acendin a música, nun tento por acougar. Pero as notas nos altavoces non puideron evitar que de novo me atopara, ao cabo doutros cinco quilómetros, coa estación pantasma. E co rosto sonrrinte.
Din un volantazo e sain do camiño decrépito, adentrándome na desértica campiña. Puxen o contaquilómetros a cero e observei estarrecido como avanzaba. Un, dous, tres, catro… e alá alzaba-se.
Berrei. Mudei de dirección. Acelerei. Un. O motor xemía polo exceso de traballo, sobrequencido. Dous. O traqueteo convertera-se nun concerto de xemidos: a estrutura do carro non aturaria moito mais. Tres. Tiven unha ideia tola e sen sentido: detiven en seco o coche. A noite achegaba-se, devorando ao moribundo sol. Esperei. Un minuto. Dous. Tres… Ao quinto a cordura abandonou-me. Sorrin, igual que aquel rosto que me contemplaba desde a xanela desvencillada, mentres a estación abandoada se achegaba na escuridade crecente cara min. Ao fin via con todo detalle aquela esbranquizada face, que me daba unha enganosa benvida.
