…o tempo físico non é máis ca,
ao igual có resto do mundo físico,
unha ficción derivada da realidade mental subxacente.
George Berkeley (1685-1753)
Todo comezou cando eu tiña trece anos. Atopaba-me nesa difícil idade na que inadvertidamente deixas atrás a nenez para encarar a complicada etapa da adolescéncia. Vivia con miña nai nun pequeno e luxoso chalet na zona residencial da cidade. O meu pai morrera había cinco anos. Mália o tempo transcorrido, ambas, especialmente a miña nai, seguiamos respirando a tristura da sua perda no ambiente. Sobre todo na terceira planta, a bufarda que o meu pai utilizara como despacho e como almacén para todos os obxectos que fora atesourando cos anos e dos que sempre fora reácio a se desprender. Decenas de caixas apiaban-se entre todo tipo de obxectos, andeis carregados de libros e revistas, instrumentos musicais, enormes mesas de gravación cubertas agora polo pó, e mesmo várias xerazóns de ordenadores. Todos aqueles obxectos tiveran o seu momento de glória antes de acabar finalmente apiados alá. O resultado era que apenas ficaba xa espazo alá enriba para mais nada.
O certo é que aquel sábado a miña nai pediu-me que subise a botar unha ollada e tentase facer algo de sítio desfacendo-me dalgúns vellos trastes inútis. Quería renovar alguns dos móbeis da casa e ía necesitar espazo para gardar o seu contido temporalmente. Lembro ter subido con desgana os chanzos que conducian á terceira planta. Tiña mellores planos que pasar a tarde do sábado carregando cousas escadas abaixo.
Estaba seguro de que a miña nai nunca voltara subir alá desde a morte de meu pai. Supoño que todos aqueles obxectos lle traían demasiadas lembranzas dorosas. Por iso surprendeu-me atopar unha fotografia de meu pai encol unha das caixas. Non lembraba té-la visto alá a última vez que subin. En realidade, non vira esa fotografia na miña vida.
O meu pai aparecía sorrinte no xardin, cunha lata de cervexa na man facendo un aceno de brinde. No seu pulso podia-se ver claramente a cadea de aceiro que suxeitaba o seu reloxo.
O reloxo do meu pai.
Non se trataba dun reloxo corrente, senón dun deses reloxos de peto que adoitan pendurar dunha longa cadea. Só que o meu pai substituira esa cadea por unha mais corta e mais grosa suxeita ao seu pulso. Até onde son capaz de lembrar, meu pai sempre levara aquel reloxo. Lembro-o especialmente porque a cotío falába-me del dunha forma que, mália miña nenez, podia recoñecer coma inquedante. Sempre insistia en que un dia eu o herdaria, do mesmo xeito que el o herdara do meu avó. Eu ollábao sen entender que podia ter de especial aquela antigalla.
O meu pai certamente fora unha persoa singular. Para comezar, era unha das poucas persoas no planeta que sofria a síndrome de Jackobson. Trata-se dunha estraña enfermidade dexenerativa que acelera o envellecemento até o ponto que, cando o meu pai morreu, ténia apenas cincuenta anos e aparentaba mais de oitenta. El, nembargantes, nunca mostrou a menor preocupación nen pesar pola sua enfermidade. Era, de feito, totalmente feliz, e cando a miña nai semellaba abatida ao velo envellecer daquela forma, era el quen a consolaba. Sempre dicia que non importaba o longa ou corta que poda ser a tua vida, senón como empregas o tempo que pasas nela. E o meu pai nunca perdia un segundo en nada que non fose do seu agrado. Non traballaba, e até onde eu sabia, non traballou en toda a sua vida. Nembargantes o noso nível de vida era razoabelmente alto. Viviamos nunha casa luxosa, tiñamos vários coches caros, os meus pais viaxaban con frecuéncia a lugares exóticos, sempre aloxándose nos mellores hoteis…
Segundo o meu pai, unha xenerosa herdanza do meu avó ben investida permitialle viver daquela forma polo resto da sua vida. Só nunha ocasión aconteceu un incidente que fixo á miña nai suspeitar que algo non estaba ben de todo. Un dia apresentou-se a policia na casa e detivo ao meu pai para lle interrogar en relazón ao roubo dun banco. Seica empregara diñeiro que estaba marcado e que se correspondía co desaparecido meses atrás. Sen embargo, despois de o reter várias horas tiveron que deixalo marchar ao non poder probar nada. O meu pai era unha persoa tranquila, ou alomenos foino até os últimos anos da sua vida. Conducia-se sempre cunha grande serenidade, nunca se alteraba, nunca amosaba desacougo ou irritación. A sua vida, ainda que acelerada pola sua enfermidade, transcorria dentro dunha grande calma.
Até que desapareceu o seu reloxo. Lembro perfeitamente aquel dia. É a pior lembranza da miña infáncia. Para un neno de oito anos, ver ao teu pai completamente fóra de si maldicindo violentamente a todo o mundo, non é algo que se esqueza. O dia anterior a miña nai e máis eu viaxáramos á casa dos meus avós maternos. Á nosa volta atopamos ao meu pai totalmente toleado. Dicia que aquela noite alguén entrara na casa e roubara-lle o seu reloxo, e que o ladrón era imune á influéncia do reloxo porque posuía ún igual. Cando a miña nai trataba de lle perguntar o que queria dicir, o meu pai encarraxábase ainda mais e respondia que non-o poderia entender. O certo é que o meu pai xa nunca foi o mesmo, até o ponto de que pasou o último ano da sua vida recluído nun hospital psiquiátrico.
Despois de contemplar a fotografía durante un pouco, sentín o pulo de voltar a abrir aquela caixa. Non sei por que o fixen. Supoño que a fotografia me produciu certo sentimento de morriña. Pescudara moitas veces naquelas caixas, esperando descobrir algunha marabilla oculta, ainda que o único que atopara foran decenas de vellas fitas de vídeo e centos de cedés de música demasiado ráncia para o meu incipiente gosto adolescente. A caixa estaba, efectivamente, chea a rebosar de fitas VHS obsoletas, pero sobre unha das moreas habia un reloxo. O reloxo do meu pai.
Durante uns intres fiquei abraiado, paralisado pola surpresa. Entón, sentindo que o corazón me daba un chimpo tomei o reloxo entre a miñas mans. Trataba-se do mesmo reloxo, lembraba-o abondo como para estar seguro. Pero se fora roubado, como chegara até alá? A primeira vista non tiña ren de especial. A esfera era branca. Tres agullas marcaban a hora, minutos e segundos, e un pequeno indicador amosaba o dia do mes e o ano. Tiña unha rodiña no lado direito, xunto a unha inscrición na carcasa que dicia “push”. Probei a xirá-la suavemente e comprobei como as maniñas se desprazaban á vez que mudaba a data no pequeno rectángulo indicador. Voltei a deixar a data e hora correcta consultando co meu reloxo. Xa eran as duas, a miña nai debia estar esperando-me para comer. Case perdera o interese cando, cun movemento inconsciente calquei a rodiña que se afundiu cun imperceptibel “clic”.
Entón aconteceu algo marabilloso. Ao calcar o botón, á vez que se detiñan as maniñas que marcaban a hora, xurdiu unha extraordinária música que me envolveu extasiado. Ainda hoxe, despois de a ter escoitado miles de veces, non poderia sequera aproximarme a descreber o que sentin ao escoitar esa melodía. Aquela sinfonía descoñecida acariñou a miña alma e elevou-na cara ao ceo. Escolle o mellor orgasmo que tiveses en toda a tua vida, multiplícao por dez e soma-lle o maior momento de relaxazón e paz que experimentases. Ainda estarás lonxe de sentir o que se sente escoitando a música que emanaba do reloxo. A eséncia do universo pode-se condensar e reducir a són para ser percebida por un ser humano.
Perdin a nozón do tempo deixando-me arrastrar até os remotos confins do universo. Só tiña trece anos pero sentinme coma se tivese mil. Sentin como se toda a miña vida, pasada e futura, acumuláse-se nun só intre, coma se voase entre as estrelas, coma se todas as pezas do crebacabezas encaixasen, como se toda a sabedoría do mundo estivese a susurrar aos meus ouvidos. Nietzsche era un aprendiz, eu tiña todas as respostas…
Entón voltei á realidade, ou alomenos unha parte de min fixo-o coa forza dabondo para calcar o pequeno botón do reloxo e deter aquela música. Tardei vários minutos en reaxir. Estaba conmocionado pola experiencia que acababa de viver, pero pouco a pouco a realidade foi-se impoñendo. A miña nai estaria-me a esperar, canto tempo pasara? O reloxo do meu pai detivera-se e só voltara a pór-se en marcha cando a música se detivo. Consultei o meu reloxo de pulso e comprobei horrorizado que pasara case unha hora desde que subira ao faiado. A miña nai debía de ter a comida lista había moi pouco, e alporizába-se moito cando chegaba tarde. Iso fixo-me esquecer-me por un momento do reloxo, que gardei no meu peto mentres baixaba as escadas a toda velocidade. Sen embargo, estrañou-me que a miña nai non me chamase a berros como facia habitualmente cando me distraía mirando a televisión ou xogando no xardin. Ou talvez si o fixera e a música do reloxo impedira-me ouvir o seu chamado. Nese caso a miña nai estaria moito máis alporizada ainda.
Cal foi a miña surpresa ao chegar á cociña e ver que, non só a miña nai non estaba enfadada, se non que se atopaba sumida en metade dos preparativos da comida.
– Xa baixaches? – díxome co seu habitual ton agarimoso- atopaches algo que tirar?
– Errr… si… coido que si. – dixen barballante.
– Ben, entón baixa-o deica o pátio. E entón vai estudar, ainda fica un pouco até que a comida estea lista.
– Si nai.
Antes de sair da cociña botei unha ollada ao reloxo de parede. Marcaba as duas e dez. O meu reloxo de pulso daba as tres e cuarto. Quitei o reloxo do meu pai e comprobei abraiado que tamén marcaba as duas e dez. Raios! O meu reloxo xogara-me unha mala pasada.
Pasei o resto do dia ocupado coas tarefas que a miña nai me asignaba, confortado pola agradábel lembranza da música do reloxo. Esperaba con impaciéncia que chegase o momento de ir durmir para poder pechar-me no meu cuarto e voltar deleitarme de novo con aquela música.
Descobrir o que o reloxo era capaz de facer era tan só cuestión de tempo. O destino quixo que fose aquel mesmo dia. Ainda que era sábado madrugara para facer uns encargos da miña nai. Ademais, o ter pasado a tarde baixando caixas do trasteiro fixo que estivese terríbelmente canso. Despois da cea sentei xunto á miña nai a ver a televisión, pero axiña venceu-me o sono e fun ao meu cuarto. Metin-me na cama e “conectei” de novo o reloxo. A melodia celestial veu ao meu encontro. Percorreu-me unha intensa onda de pracer e fiquei dormido. Nunca dormira tan profundamente. Cando acordei a música seguia acariñando suavemente a miña alma, dando-me os bos dias. Ou en teoria o que deberian ser os bos días. De entrada surprendeu-me que ainda fose de noite. Detiven a música e o reloxo continuou a sua marcha no ponto onde ficara, as once e meia. Nembargantes o meu reloxo de pulso marcaba as sete da mañá. Xa tería que ter amencido. Sain do durmitório e fiquei abraiado ao ver que a miña mai seguia mirando adurmiñada a tele no salón.
– Ainda non foches durmir? – perguntou ao sentir-me tras dela.
– Nnn… sei …esquecín algo… – dixen mentres corria de novo ao durmitorio présa do pánico.
Deus santo! Non era posíbel, estaba seguro de que durmira durante horas. Comprobei a hora no reloxo da mesiña, no teletexto do pequeno televisor do meu cuarto… Todos indicaban algo mais das once e meia… exactamente igual que o reloxo de peto do meu pai. Pero eu vira-o deter-se ! Como era posíbel? Asaltou-me unha terríbel dúbida. Era unha tolémia, unha estupidez, pero tiña que comprobá-lo.
Puxen o reloxo da mesiña fronte a min, onde puidese vé-lo claramente. A pequena agulla do segundeiro avanzaba inexorabelmente. Tomei o reloxo do meu pai e calquei o botón que activaba a música. Ésta veu ao meu encontro tan cautivadora como nas duas ocasións anteriores. Pero o reloxo da mesiña detivera-se! Consultei o meu próprio reloxo de pulso e comprobei, tal e como supuxera, que seguia funcionando perfeitamente. Diaños, seica aquel reloxo xeraba algun tipo de sinal capaz de paralisar o resto de reloxos ao seu redor? Veña, acouga, non pode ser o que estás a pensar, díxen-me. Sain do meu cuarto co corazón nun puño. Habia un silenzo sobrecolledor en toda a casa. No salón, a televisión acendida non emitia nengún són, a imaxe estaba xeada. O corazón latexaba desbocado no meu peito. Movendo-me moi devagar rodeei o sofá para ver horrorizado á miña nai alá sentada, inmóbel, cos ollos abertos pero sen ver. Petrificada! Ou mellor dito, xeada, suspendida no tempo. Fiquei un bo rato observando-a, sen poder quitar-lle a vista de enriba. Era case como ver unha fotografia. A sua boca tiña un lixeiro rictus, estaba por sorrir, probabelmente o chiste que o showman da tele viña de contar. Meu Deus!
Non puiden atura-lo e sain correndo do salón. Debía de estar a soñar, iso é, un terríbel pesadelo, axiña acordaria e todo voltaria á normalidade. E nembargantes sabia que non era un pesadelo, non haberia un acordar, estaba a acontecer de verdade. Fun deica unha das xanelas e asomei-me á rua. Fóra todo era como un filme en pausa. Habia alguns coches detidos na metade da calzada. A miña veciña e o seu fastidioso can, abaixo na beirarrúa, paralisados no seguinte paso do seu paseo nocturno. As follas das árbores atopában-se totalmente inmóbeis, e até puiden distinguir aos insectos que revoloteaban ao redor da farola, alá suspendidos no ar.
O terror apoderou-se de min. A estas alturas o leitor intelixente xa comprenderá que é o que estaba a acontecer. Pero unha cousa é lé-lo e outra vivé-lo, sobre todo se es un rapaz inmaduro de trece anos. Présa do pánico e do desacougo corrín da cima para abaixo pola casa, comprobando todos os reloxos, procurando algo que tivese movemento, vida de seu. Pero o único que non ficara xeado era eu mesmo. Despois de me botar auga xeada na face várias veces convencin-me de que non estaba a soñar, que aquilo estaba a me acontecer a min, e era real. Entón, como se acordase realmente dun pesadelo decatei-me de que é o que provocara todo aquilo. Busquei o reloxo do meu pai no meu peto. Calquei a pequena roda lateral e á par que a música se detivo, o mundo voltou á vida.
– Meu Deus! Que susto me deches! Non foras durmir?
Non me dera conta de que estaba canda miña nai cando o tempo reanudou a sua marcha. Para ela eu aparecera de súpeto ao seu carón, aterrorizándo-a.
– Sínto-o nai. Non teño soño, deixas-me ver un pouco mais a tele…? – dixen mentres me anicaba ao seu carón.
-De acordo, pero non me gosta que sexas tan silandeiro cando te achegas. O teu pai adoitaba facer-me o mesmo ás veces e non me gostaba nada…
Abraceina e ela deixou-se abrazar.
***
Á mañá seguinte, coa luz do día, os meus temores foron-se esvaecendo para comezar ver as cousas doutra forma. Aquel reloxo era capaz de deter o tempo. E iso poderia resultar tremendamente útil. Non era difícil imaxinar todas as posibilidades que algo asi poderia ter. E eu funas aproveitando todas, unha por unha, desde os meus afastado trece anos até o dia de hoxe. Para comezar, nunca mais madruguei. Ben, erguia-me moi cedo, pero sempre despois de deter o tempo e durmir várias horas mais a pracer. Tampouco voltei a estudar. Encantaba-me ler, e pasaba moitas horas de “tempo conxeado”, como eu o chamaba no meu fóro interno, devorando libros. Pero era incapaz de adicar un segundo ás asinaturas do coléxio. Ainda asi pasei todos os cursos con excelentes calificacións… non vou entrar nos detalles de todas as trastadas que cometín na miña adolescéncia, a maioria delas inconfesabeis.
Para cando cheguei á idade adulta tiña abondo claro como enfocar a miña vida. Era consciente de que non ía precisar traballar para viver. Pero necesitaba xustificar os meus ingresos, asi que abrín unha pequena tenda de discos que case sempre pasaba pechada, pero que me servia para embranquecer os cartos que roubaba. Si, convertin-me no mellor ladrón do mundo. Cometía un roubo perfeito tras outro, sempre en pequenas cantidades e en distintos bancos para non chamar demasiado a atenzón. Ás veces viaxaba a outras cidades para roubar cantidades maiores. Percorria o país procurando novas sucursais que desprumar. Imaxino que a policia debia de estar volvéndo-se tola tentando resolver todos aquilos misteriosos roubos.
Ouh, pero o mellor de todo era a grande tranquilidade que rodeaba a miña vida. Non me via sometido ao estrés do tempo. Facia aquilo que me apetecía en cada momento. Aos vintedous anos namorei-me e casei. Vivia de forma discreta pero luxosa. Á miña muller contei-lle que dispuña dunha xenerosa herdanza de meu pai, e, ao igual que acontecera cos meus pais, nunca cuestionou-se a nosa forma de vida.
Aos vintecinco anos, resolvin outro dos mistérios que envolveran a vida do meu pai: a sua misteriosa enfermidade. Debin-me decatar antes pero foi a miña nai quen me fixo advertí-lo. A sua nai, a miña avóa, enfermara e estivo fóra vários meses coidando dela. Era o maior período de tempo seguído que pasara sen me ver, e cando volveu advertiu o meu prematuro envellecemento. Eu botei-me a rir ao me decatar do que estaba a ocorrer, pero ela non puido conter a sua desesperación ao pensar que herdara a enfermidade do meu pai. E certamente, herdara algo do meu pai, pero non o que ela pensaba. O problema era que, ainda que o tempo estivese detido, o meu reloxo biolóxico seguia a avanzar. Desde que descobrin o reloxo, alongaba os dias e as noites, até tal ponto que case pasaba mais tempo nese estado de tempo xeado que no tempo “real”. Iso facía que se producise un desfase entre a miña idade cronolóxica e a miña idade biolóxica. Os anos de mais que vivira empezaban a se notar.
Despóis de percorrer innumerabeis hospitais e perante a perplexidade dos médicos, miña nai por fin resignou-se a que non houbera ningunha posibilidad de me curar. Doía-me ver a preocupación no rosto dos demáis, especialmente da miña muller e a miña nai, pero ainda que quixera dicir-lles a verdade, sabía que non podía. Nunca poderían entende-lo. Era o meu segredo, e non podería comparti-lo con ninguén xamáis.
Nalgunhas ocasións asaltaban-me dúbidas sobre o que acontecería se o reloxo deixase de funcionar de pronto. Nunca fallara-me, pero descoñecía totalmente cal era o seu funcionamento. Podería atopar-me unha desagradábel surpresa en calquera momento. Tamén preguntaba-me decote sobre cal sería a súa orixe. Polas averiguacións que puiden facer, o meu pai herdára-o do meu avó, pero non atopara ningunha pista que me dixese de onde quitara éste. Que algo así fose posíbel era absurdo, imposíbel, fóra de toda lóxica. E sen embargo aí estaba, no meu poder, amosando en cada ocasión o que era capaz de facer. Cos anos deixei de me facer preguntas e limitei-me a lle tirar proveito. Grazas a el, a miña existéncia transcorría de forma prácida, feliz e sen ningún contratempo.
Daquela, un día recibín unha visita que trastocaría a miña vida para sempre. Era meiodía. A noite anterior tivéramos unha festa na casa con vários amigos. Eu bebera algo máis da conta e tiña unha fea resaca. A miña muller viña de se erguer e daquela eu detiven o tempo para poder durmir tranquilo até que desaparecera a dór de cabeza. A música que emanaba en cada ocasión seguía sendo tan marabillosa coma sempre. Só o feito de poder escoita-la xa era un motivo por si só para detér o tempo. Cando estaba volvendo a ficar durmido sobresaltou-me o renxente són do timbre da porta. O sangue xeou-se nas miñas veas. O corazón deu-me un volco mentres me incorporaba dun salto na cama. Non, non podía ser. A resaca debía ter-me xogado unha mala pasada. Volveu soar, inconfundíbel, esta vez algo máis longo, cun toque de impaciéncia. Armei-me de valor e saín da cama. Acaso o reloxo deixara de funcionar? A música seguía soando na miña cabeza. Botei unha ollada ao baño e alí seguía a miña muller, suspendida no tempo. Entón, quen diaños estaba a chamar ao timbre?
Só habia unha forma de o averiguar. Abrin a porta. Diante de min apareceu un tipo de xeito grisallo e figura rechoncha. Ollou-me cuns pequenos ollos penetrantes e á vez divertidos.
– Por fin atopeino! – dixo cunha voz algo rouca. – non sabe vosté os crebadeiros de cabeza que nos deu!
Eu observábao coa boca aberta sen saber o que dicir.
– Non me vai convidar a pasar? – dixo ao cabo duns segundos. – Temos que tratar… certo asunto vosté e máis eu.
Indiquei-lle que pasase cun aceno, incapaz de emitir un són. Sentía a gorxa terríbelmente seca. Dirixin-me á cociña para beber un vaso de auga. O tipo seguiu-me e acomodou-se nunha das cadeiras xunto á mesa sen me quitar un ollo de enriba.
O reloxo- Ben, – dixo – o primeiro será apresentar-me. Son… ben, podes chamar-me Héctor. É o nome que acostumo usar por aqui. – dixo amosando un sorriso canino. Non era un sorriso amábel, era un sorriso de adverténcia. El dominaba a situación e queria deixar-mo claro.
– Tes algo que me pertence… – e sinalou ao meu brazo do que pendía o reloxo anudado ao meu pulso.
Limitei-me a observa-lo fascinado, coa boca aberta.
– Ouh!, verás, coñezo moi ben o que é capaz de facer ese reloxo – continuou mentres se metia a man no peto e quitaba outro, idéntico ao meu.
Non puiden mais e derrubei-me na cadeira fronte a el. Unha certa lóxica foi-se abrindo paso na miña confusión. Perguntara-me moitas veces de onde saira o reloxo. E fose quen fose aquel maldito Héctor era seguro que tiña algunha relazón coa sua orixe.
– Perguntarás-te por que eu son imune á influenza do teu reloxo. Agora xa sabes a resposta. – dixo sinalando ao seu próprio reloxo – estes aparelliños están programados para se sincronizar entre si cando atopan algún outro funcionando nas proximidades.
– Pero… como? que… quen es? – a angúria que sentia apenas me permitía falar.
– Ouh, xa che dixen que me fago chamar Héctor. Pero supoño que che referes a quen son realmente. Ben, supoño que mereces unha explicación despois de todo. – se recostou na cadeira á vez que quitaba unha caxetiña de cigarros e acendía un – Tentarei expoñercho de forma sinxela… vexamos… O primeiro que debes saber é que veño dun futuro lonxano.
Ollou-me con curiosidade estudando a miña expresión. Eu limitei-me a olla-lo como un neno que presencia un incríbel número de máxia.
– Veño dunha época – proseguiu – na que o ser humano avanzou na comprensión do universo máis ca ninguén ousaría soñar nesta escura época. O controlo do tempo é só un dos pequenos logros que acadamos. Di-te algo o conceito de multiverso?
Dixen que non cun movimento de cabeza, incapaz de abrir a boca. Voltou a mostrar esa expresión divertida no seu rosto. Sentin-me como un deses índios primitivos que escoitan incrédulos as histórias dos colonizadores sobre o mundo existente alén do seu pequeno povoado.
-Supúña-o. Non entrarei en detalles, tan só che direi que explorar universos alternativos resulta moito mais interesante que viaxar no tempo. Por iso non hai moitos que se interesen hoxe dia pola história antiga. Uns cantos miles de viaxeiros do tempo repartidos por toda a história da humanidade non chamamos demasiado a atenzón. Surprenderias-te do atestados que poden estar algúns mundos paralelos…
En calquera outra situación tomaria a aquel tipo por un chiflado, pero aquel chiflado tiña un reloxo. Seguiu falando coa sua voz rouca.
– Sen embargo, cando ún viaxa no tempo debe ser moito mais coidadoso. Hai certas normas… non se pode alterar o curso da história así como así. Para conseguir unha licenza de viaxe temporal hai que cumprir unha série de requerimentos, garantías, se infrinxes algunha norma a sanción pode ser moi dura…
Ollou-me e unha sombra de temor pasou polos seus ollos. Comecei a entender o que ocorrera.
– Asi que… – atrevin-me a dicir – perdiches o teu reloxo?
– Iso é. – Dixo asentindo coa cabeza – Perdin o maldito reloxo e non me deixarán voltar até que non o recupere. – Había ráiba e resentimento na sua voz. – Aquela fúrcia enganou-me. Eu… deixei-me engatusar… sucumbin aos seus encantos. Cando acordei desaparecera con todas a miñas cousas, me deixou en cirolas…
Reprimiu un aceno de ráiba aspirando nervosamente o fume do cigarro para continuar dicindo:
– Os detalles non veñen ao caso. Naquela ocasión non vin só e puiden tornar, pero encanto averiguaron que perdera o reloxo me fixeron voltar para o recuperar. Non sei como chegou até ti pero non foi fácil dar con el, maldita sexa. Ainda que – dixo ollando ao noso redor – coido que non estamos na mesma data na que o perdin.
– Non – dixen – iso debeu acontecer hai uns cincuenta anos, o meu avó foi a primeira persoa, que eu saiba, que descobriu o que este reloxo era capaz de facer.
– Si, pero agora acabou-se.
Percorreu-me un calafrio. A idea de ter que me desfacer do reloxo estarrecía-me, tiña que safar-me daquel tipo, pero como?
– Pero este relóxio só pode parar o tempo – atrevin-me a perguntar finalmente – como che pode servir para viaxar?
Héctor soltou unha grande gargallada. Non puiden deixar de notar que se trataba dun riso histérico.
– Fodido cabrón. Pasei anos tratando de rastexar a alguén capaz de aparecer e desaparecer en distintas épocas. Cando comprendin que só o estabas a usar para che deter todo foi moito mais doado.
Olleino sen comprender. Reclinou-se cara diante e ollou-me de forma penetrante mentres sustiña fronte a min o seu próprio reloxo.
– Olla – dijo xirando imperceptíbelmente a rodiña de axuste. Entón desapareceu. Esfumou-se sen deixar rasto, como se nunca estivese alá.
Eu estaba estupefacto. Fiquei boquiaberto ollando o baleiro que deixara na cadeira, e entón, voltou a aparecer perante min!
Din un respingo cara atrás. Seguia amosando o mesmo sorriso que cando se esfumou.
– O que… o que ocorreu? – preguntei parvamente.
– Movin-me uns minutos adiante. Como ti estás aqui varado simplesmente deixache de me ver. É sinxelo. Esta rodiña axusta o calendário á data exacta á que queiras desprazarte. Podes mover-te minutos, anos ou séculos. Ou tamén podes deter-te. Iso é o único que ti estiveches a facer.
Voltou a ollar-me cunha mistura de alivio e raiba nos seus ollos. Supuxen que o alivio se debia ao feito de me ter atopado e poder tornar por fin ao improbábel e remoto futuro do que proviña. E iso sinificaba que eu nunca mais tería o meu reloxo. A ideia de viver sen el facía-se-me insuportábel. Debía de haber algunha maneira de burlar-lle e escapar. Tratei de pensar nalgo para gañar tempo. Non foi necesário, Héctor continuou parolando tranquilamente.
– Cando comprendin iso todo foi moito mais doado. Non é fácil dar con alguén que se despraza contínuamente no tempo. En troques, alguén que pasa moito tempo co reloxo detido…
– A miña enfermidade! – dixen intuíndo.
– Exacto. Unha vez souben o que debia de buscar non me foi difícil dar contigo. – Ollou-me satisfeito.
Maldita sexa. O meu historial médico debía de aparecer en decenas de hospitais. Arrepentin-me de me ter deixado arrastrar pola miña nai a todas aquilas probas inútis.
– E a música? – preguntei nun último arrouto de curiosidade – que ten que ver con desprazarse no tempo…?
– Non é mais ca un efeito secundário, ainda que moi agradábel por certo. Está relacionada co proceso… non é fácil de explicar. – Dixo dando unha calada ao seu cigarro.
– Por favor, se hei de perder o meu reloxo alomenos gostaría coñecer o que fai posíbel o seu funcionamento – dixen finxindo resignación. Talvez habia unha oportunidade para escapar, pero só funcionaría se Héctor se confiase abondo.
– Ah rapaz, os vosos coñecementos científicos son tan arcaicos que necesitaría várias horas tan só para che facer entender os fundamentos básicos. Hum, vexamos, tentarei-no de todas formas – pareceu que recuperaba o bo humor – Para comezar, tes que entender que a realidade, o mundo que percibes, é só un dos posíbeis mundos infinitos que existen. E cando digo mundos, refíro-me a universos completos.
Non puiden mais que olla-lo con sinceiro interese.
– Eses universos – continuou – non están moi lonxe, por o dicer de algunha forma. Matéria, antimatéria, enerxía, matéria obscura, iso só son conceitos que teñen sentido desde un ponto de vista humano. A Realidade non é mais ca un Caos, un caos brutal do que só podemos apreciar unha ínfima parte, o que chamamos o universo coñecido. Segues-me?
– Lixeiramente – dixen – pero continúe por favor.
– Mesmo o fluir do tempo, tal e como o percibimos, non é mais ca algo enxebremente subxectivo, condicionado polo funcionamento dos nosos cerebros. Digamos que, entre todas esas infinitas posibilidades, hai unha que dá lugar a unha mente humana. Unha mente que é capaz de percibir e interpretar o que se estende fóra dela dunha determinada forma. Hai moitas cousas que se nos escapan, ao igual que só podemos ver unha pequena parte do espectro de luz. Unha vez comprendemos iso e averiguamos como actuar sobre o cerebro, fomos quen de o modificar para conseguir “ver” os outros posíbeis mundos.
– Dito asi semella sinxelo.
– Si, pero asegúroche que non o é. Tardou-se moito até poder axustar a mente de forma diferente sen perder a própria coheréncia física do home. Ben, os detalles non importan. O feito é que hai unha zona no cerebro, unha certa estrutura neuronal cuxa función é manter-nos sincronizados cun determinado estado, cun fluir das distintas realidades. Esa parte do cerebro tamén se encarrega de… hum…, me deixas buscar unha forma sinxela de o dicir…, encarrega-se de criar unha referéncia a partir da cal se lle dá un sentido a todo o demáis. Causa e efeito e todo iso. Fai-nos crer que o agora ten unha relazón co antes.
– E non é asi?
– Non! Non entendiches ren. Dá igual, dixen-che que era demasiado complicado. Pero respondendo á tua pergunta sobre a música direi-che que a rexión do cerebro que se ocupa de nos sincronizar co fluir do tempo é a mesma que procesa os sóns que captamos do exterior. Este aparelliño – dixo sinalando ao reloxo – actúa xerando un campo de éxtase que estimula esa rexión e, como efeito secundário, fai-nos sentir esa extraordinária melodía.
– Entón esa é a causa do sentido musical? – dixen crendo comprender.
– Exacto! – exclamou voltando a se acomodar na cadeira – Os sóns, especialmente a música, estimulan esa rexión de forma análoga, só que con moitísima menos efectividade. Pero si, exerce un certo efeito de desprazamento, sen consecuencias práticas claro, pero que nos pode chegar a producir unha intensa sensazón de… digamos, estar sincronizados co universo.
– E supoño que canto mais acentuado é ese efeito, mellor nos semella a melodía. – dixen, mais afirmando que perguntando. Alomenos aquilo entendera-o.
– Iso é. Ainda que che aseguro que nunca escoitarás nada tan complexo e excitante como isto. – Fixo un aceno no ar facendo referéncia á sinfonia silenzosa que aboiaba nas nosas mentes.
– E agora, acabaron-se as explicacións. Devolve-me o meu reloxo.
A sua voz perdeu o tón de finxida amabilidade e voltou-se dura. Introduciu a man no interior da lapela da sua americana e quitou unha pistola coa que me apontou tranquilamente.
– Vas-me matar? – preguntei con voz tremorosa.
– Non. Como che dixen hai certas normas sobre alterar o curso dos acontecementos, pero farei-no se non me deixas outra opción.
– De acordo. Devolverei-cho. – dixen con estoicismo.
Tomei o reloxo coa miña man esquerda e fixen o aceno de estirar o brazo para llo dar. Entón, cando notei que se relaxaba, coa rapidez que dá o ter realizado aquel movemento miles de veces, tomei a rodiña entre o polegar e índice e xireina.
Non lembro canto tempo estiven a dar voltas á pequena roda mentres todo ao meu o redor se fixo borroso, confuso. Sentin unhas tremendas náuseas e parei. A realidade voltou a se estabilizar ao meu redor. Pero non tiña ren que ver co lugar onde me atopaba segundos antes. O certo é que se trataba exactamente do mesmo ponto xeográfico, só que 2747 anos atrás. Comprobei horrorizado a data que marcaba o indicador e ollei incrédulo ao meu o redor. Atopaba-me nun pequeno claro coberto de herba, xunto a uns peñascos detrás dos cales comezaba un pequeno bosque. Respirei aliviado. Funcionara! Conseguira desaparecer antes de que Héctor puidese facer ren por o evitar. Pero non sabía de canto tempo dispuña até que volvera a me atopar. Polo que me contara, non dispuña dunha forma sinxela de me rastexar. A primeira vez dera comigo de forma indirecta, asi que non era probábel que me localizase. Ainda que talvez podería tratar de me seguir, recuando minuto a minuto, ano a ano até que aparecese de novo perante el. Esa idea fixo-me reaxir. Se ficaba no mesmo lugar tarde ou cedo atoparia-me.
Corrin en dirección aos peñascos e agachei-me tras eles. Alá agachado atopaba-me a salvo de momento, razoei. Se Héctor estaba a recuar cuidadosamente pasaria de longo sen me ver. Era imposíbel que puidese rastexar os arredores, minuto a minuto, nos próximos 2700 anos!
E agora o que? Acouga, dixen-me. Debes manexar a situación con calma. Ten que haber unha saída. Poñer-se nervoso non axudaria. Que alternativas tiña? Se fuxia, cousa que por outro lado xa fixera, e me estabelecia nalgunha outra época, teria que viver o resto da miña vida co incertidume de que volvera a me atopar. E entón supoño que non se achegaria a min de forma tan amigábel. A outra opción era manter-me sempre en “movemento”, mudando dunha data a outra, dun lugar a outro, tratando de non deixar nengunha pegada. Pero, que vida era esa?
Había unha terceira alternativa: tornar e entregar-lle o reloxo. Pero, Deus santo, non podia concebir o resto da miña vida sen el. Medrara coa sua axuda, organizara a miña forma de vida en base ás vantaxes de poder deter o tempo. Até proporcionaba á miña muller interminábeis horas de pracer na cama. Ah, se soubese que esas noites fabulosas duraban para min dias ou mesmo semanas enteiras. Non, debía pensar nalgo que me permitise conservar o reloxo e que, á vez, fixese que Héctor me deixase tranquilo.
Ocorreu-se-me unha ideia. Si, a solución era devolver-lle o seu maldito reloxo.
***
Tornei a aquela fatídica noite de 1980. Ao dia seguinte a miña mai tornaria co seu fillo de cinco anos despois de pasar o fin de semana en casa dos abós. Despois daquela noite o meu pai xa non voltaria a ser o mesmo. Tratei de non sentir-me culpábel polo que ía facer. Xa acontecera. Eu non podía facer nada por o evitar. Simplesmente aproveitaria a situación no meu favor. Alomenos serviría para salvar a miña vida.
Antes de me encamiñar cara a miña antiga casa familiar pasei polo centro médico para subtrair unha desas pistolas que administran somníferos. Inxénuamente, pensara que se lograba administrar-lle unha dose antes de que acordase, ambos nos aforrariamos o mal trago de nos ver as caras fronte a fronte. Pero sabía que o meu pai se manteria esperto o tempo abondo como para me ver. Lembraba perfeitamente aquela parte que entón semellaba-me unha delirante história.
Saltei a verxa e fun até o alpendre de ferramentas onde agochábamos unha cópia das chaves da casa. Tamén apañei unhas tenaces abondo fortes como para curtar a cadea de aceiro coa que o meu pai mantiña suxeito o reloxo ao seu pulso. Contendo o alento abrín a porta e subin até o durmitório. Podia escoitar os seus rouquidos mentres trataba de pisar os chanzos de madeira sen facer ruído. Acheguei-me á cama, calquei a pistola de somnifeiros sobre o ombro nú que asomaba sobre a saba, e disparé.
O meu pai incorporou-se dun chimpo sobresaltado, facendo que eu mesmo me tambaleara cara atrás. Ollou-me con surpresa e cun aceno instintivo tomou na sua man o reloxo que pendía do seu pulso e calcou a pequena rodiña.
– Tranquilo – dixen – non che vou facer dano.
O meu pai ollou-me horrorizado, incrédulo. Antes de que o somnífero fixese o seu efeito ainda tivo tempo de botar unha ollada ao reloxo, como para se asegurar de que realmente calcara o botón correcto. Entón esborrallou-se.
– Sínto-o. – Susurrei contendo as bágoas.
Tomei a sua man esquerda e cortei a cadea, que se crebou baixo as tenaces cun estalo. Todo o sangue frío que tentara acumular debeu esfumar-se de súpeto das miñas veas, porque me sentín terríbelmente anguriado polo que acababa de facer. Reprimin un impulso de vomitar e recuei até o meu pequeno refúxio no bosque, 2700 anos antes.
***
O meu plano era tan sinxelo como desesperado. Entregaria-lle a Héctor un dos reloxos e conservaria o outro. Se actuaba de forma abondo convincente, non suspeitaria ren e me deixaría en paz. Só había un problema. Se unha vez lle entregase un dos reloxos mantiña o outro no meu poder, seguiria sendo imune aos efeitos do reloxo de Héctor. Se antes de largar-se se lle ocorrese simplemente parar o tempo, descobriría-me. Non tiña mais opción que agochar o reloxo nalgures onde logo puidese recuperá-lo.
Héctor atopara-me a mañá do 25 de xullo de 2005. Desplacei a rodiña até que o indicador marcou o día seguinte. Atopei-me de súpeto no xardin da miña casa, tal e como o deixara horas antes. Invadiu-me a angúria polo temor de que Héctor andase ainda por alá esperando o meu regreso. Botei unha ollada ao meu redor para comprobar que non houbese ninguén perto e me dirixin á casa da miña nai. Vivia a un par de cadras da miña, e tardei apenas cinco minutos en chegar. Realicei o percorrido co resto do universo en pausa. O resto do universo salvo Héctor, non deixaba de me lembrar a min mesmo mentres ollaba nervosamente ao meu redor na procura dalgún sinal de movemento. Todo permanecia perfeitamente estático. O sol brillabaentre as imóbeis nubes do amencer. As follas outonais, tratando de ser arrastradas pola brisa matinal, eran mudas e inermes testemuñas do meu avance polas rúas. O tráfico detido, os viandantes xeados, os paxaros horrorizados polo són dos claxons suspendidos no ar. Cada detalle que confirmaba que eu era o único ser libre de movementos só contribuía a aumentar o meu desacougo. Case esperaba que de calquera recuncho aparecese Héctor co seu sorriso mesquiño berrando: teño-che! Deus santo, tiña que acabar con aquilo. Non poderia suportar viver con esa angúria o resto da miña vida.
Entrei na casa da miña mai. Decedira agochar o reloxo no mesmo arcón onde o atopei a primeira vez, cando era neno. Entón voltaria ao ponto onde burlara a Héctor e, unha vez lle convencese de que tiña o que buscaba, tornaria alá e esperaria a que o segundo reloxo aparecese ao dia seguinte.
Teño que recoñecer que me atopaba nun estado tal de frenesí, case febril, que non fun capaz de pensar con claridade. Doutra forma talvez puidese anticipar o que ia atopar ao final das escadas. Si amigos meus, ao outro lado da porta atopei-me comigo mesmo. Estaba alá de pe, co rosto desencaixado pola desesperación. Tras el atopaba-se Héctor coa sua pistola apoiada sobre a sua (a miña) fronte. O meu outro eu articulou unha muda palabra cos beizos.
– Foxe!
Héctor disparou. O són viaxa máis rápido cás balas. Esa é a única explicación para o feito de que o són do segundo disparo pudese chegar até os meus oidos, se ben a bala que viaxaba cara a miña cabeza nunca a atinxiu. Xirei e xirei a roda recuando no tempo. Cheguei mais lonxe que nas outras ocasións. Moito mais lonxe. Cando por fin me detiven a paisaxe ao meu o redor era moi diferente ao que vira anteriormente. Atopaba-me en metade dun tupido bosque de vexetación descoñecida. Lembraba-me a eses decorados de filmes ambientados na prehistoria. Nen sequera comprobei a data no indicador. Recortei-me xunto a unha árbore e comecei chorar.
– Maldito cabrón! – berrei entre saloucos. Disparára-me. Presenciara o meu próprio asasinato! Apertei os ollos asulagados de bágoas tentando riscar a imaxe da miña cabeza estalando nun chorro de sangue. Deus santo! Pero como era posíbel? Eu estaba vivo, seguia vivo! Podia estar vivo e morto á vez?
Non claro. Non era á vez. Estabamos en momentos diferentes. En certo sentido todos estamos mortos, alá no noso futuro, dixen-me. Pero entón, como podia ter descuberto o meu plano? Tratei de reconstruir os feitos, pensando a toda velocidade. Era evidente, razoei, que non me deixou marchar despois de que lle entreguei o primeiro reloxo. Debeu ulir-se algo e valeu-se dalgunha argallada, talvez empregando algun truco da sua época, para sonsacarme o meu plano. Entón esperou pacentemente a que volvera a aparecer ao dia seguinte para me atrapar co segundo reloxo. Si, sen dúbida subestimára-o. Pero, que facer agora? As ideais agolpaban-se na miña cabeza. Estaba completamente desquiciado. Histérico. De improviso, para colmo de males, comezou a chover. A auga caía con tal intensidade que as pingas me facian dano. Ollei ao meu redor en busca dalgun acobillo, pero a estraña vexetación intimidaba-me ainda mais que a chúvia.
Tratei de arrincar unha enorme folla que pendía xunto a min para me protexer, pero o fino talo era mais resistente do que semellaba e só conseguín ferirme as mans e cair de cú sobre a lama. Entón, decatándo-me do que estaba a facer, asaltou-me un súbito ataque de riso. Unha sonora gargallada após doutra. Rin até que me doíu o bandullo. Rin até que as bágoas volveron a asulagar os meus ollos. Cando puiden controlar-me abondo manipulei a rodiña do meu reloxo para adianta-lo un par de horas. A choiva desapareceu.
– Fodido cabrón! Esta vez serei eu o que vaia por ti! – berrei, facendo erguer unha nube de estraños paxaros das copas das árbores mais cercanas.
Respirei profundamente mentres comezaba a ver as cousas con mais claridade. Unha ideia absurda foi-se abrindo paso na miña mente. Absurda si, pero o mesmo feito que facía posíbel viaxar no tempo abría as portas a todo tipo de paradoxos absurdos. E eu ía quitar partido delas.
Ollei o reloxo. Marcaba as 9:54. Ás 10:05 recuaria até as 10 en ponto, dixen-me.
Pechei os ollos e esperei. Até os meus ouvidos chegaban os inquedantes sóns do bosque que me rodeaba.
– Funcionou! – dixo unha voz familiar ao cabo duns minutos.
Abrin os ollos e alá estaba, ás dez en ponto. Eu mesmo. Cinco minutos mais vello. Ambos ollámo-nos con curiosidade durante un pouco. Eramos, en eséncia, a mesma persoa, ainda que o seu rosto non era exactamente o que estaba acostumado a ver no espello.
– Ben – dixo por fin o meu outro eu – agora somos dous. Podemos repetir este truco até que sexamos un exército.
– Non! – dixen estarrecido – só ti e máis eu.
– Tranquilo, bromeaba. Xa me semella abondo estraño ver unha soa réplica de min mesm como para…
– Réplica? Pero ti es a réplica – dixen con indignación.
– De acordo – dixo sentando-se sobre a herba – non entremos en discusions inútis. Cada un de nós sínte-se como o orixinal. Xa discutiremos esta curiosa situación mais adiante. Primeiro temos que librar-nos de Héctor, lembras?
– Si, e coido que ambos coñecemos o plano. Tí iras atopar-te con el, e mentres simulas unha rendición, eu liquidarei-lle por surpresa. – dixen resolto.
– Humm… coido que debes ser tí quen vaia atopar-se con el e eu o que lle surprenda.
– Eu? Por o que eu? Coido que o plano xa estaba definido antes de que apareceses. Ti farias de cebo para que eu puidese mata-lo. – Dixen con certa irritación. Por algun motivo, o meu outro eu comezaba a pór-me nervoso.
– Veña, pénsa-o. Por que hei de confiar en ti? Que che impide deixar que Héctor me mate e se marche deixando-te a ti en paz para sempre?
– Que que me impide…? Seica coidas-me capaz de facer algo asi? – Surprendeu-me como, cunha perspectiva de tan só cinco minutos de diferenza entre nós, xa pensásemos de forma tan distinta.
– Se non o fas por egoísmo, talvez cho impida o pánico. Pensa que non é tan fácil disparar contra unha persoa. Nunca mataches a ninguén.
– Tampouco ti. E por que debo eu confiar en ti?
– Surprende-me que non o pensases. – dixo con certo desprezo que non se me escapou – Ti es anterior a min no tempo. Se ti morres eu desaparezo. A miña vida depende da tua. Por iso nunca che traizoarei. Por iso tampouco vacilarei en matar a Héctor.
– Pero… – tratei de obxectar, ainda que tiña razón.
El era o meu eu futuro. Se el morria a min non me ocorreria nada, ao igual que aconteceu co meu outro eu no faiado. A idea de traicionalo non pasara pola miña cabeza (evidentemente si pola sua) pero non estaba seguro de ser capaz de matar a Héctor. A ideia de escapar poderia tentar-me no último segundo. En troques el, se eu me expuña, non teria mais remedo que facé-lo pola sua própria vida.
– De acordo – dixen con certo abatimento – faremo-lo asi entón.
***
Volvín ao xardín da casa da miña mai, minutos despois de que Héctor me asasinase no faiado. Deixei un dos reloxos no chan sobre un anaco de papel. Na nota deixara escrita unha data, ano cero, e dúas palabras: réndo-me. O meu dobre e mais eu escolléramos aquela data despois de nos asegurar de que naquel momento da história, o lugar non era mais ca unha extensión de herba deshabitada. Sincronicei o meu reloxo con ese intre e a verde praderia apareceu ante os meus ollos. Permanecin alerta, Héctor non tardaria en chegar.
Asi foi. Apareceu ante min, empuñando a pistola.
– Un minuto – dixen, e fixen avanzar a maniña do reloxo antes de que Héctor puidese pestanexar sequera.
A sua rechoncha figura despareceu para voltar aparecer ao intre.
– Fagamosde forma pacífica… – comecei dicir.
Un minuto.
-… quero seguir vivendo…
Un minuto.
-… entregarei-che o reloxo…
Un minuto.
-… pero por favor, baixa a pistola.
Un minuto. Facía avanzar o reloxo minuto a minuto mentres falaba. A imaxe de Héctor parpadexaba fronte a min. Puiden distinguir como reprimia un aceno de raiba.
– De acordo – dixo, e a seguinte vez que apareceu ante o meu mantiña a pistola apontando ao chan.
Detiven-me. Tratei de semellar aterrecido e conciliador. Non me foi difícil, realmente estaba morto de medo.
– Entregarei-cho – dixen – Isto non ten sentido. Non quero morrer e ti non queres modificar o pasado – disto último non estaba tan seguro, polo seu rosto puiden ver que estaba disposto a calquera cousa con tal de voltar á sua época – asi que non nos fica outra saída…
Veña! Pensei. Onde diaños te metiches? O meu duplo xa deberia ter feito acto de presenza. Maldito estúpido, a que estaba a esperar?
Entón apareceu. Un par de metros detrás nosa, co brazo en alto sostendo unha pistola que apontaba directamente á cabeza de Héctor. Disparou… e fallou! A bala pasou cofando a orella esquerda de Héctor e case me atinxe a min. Maldito estúpido! Debin ter-me encarregado eu daquela parte! Héctor deu-se a volta surprendido mentres apontaba coa sua arma ao meu dobre. Non tiven mais remédio que saltar sobre el, tratando de lle facer baixar o brazo que sustiña a pistola. Caímos ao chan e rodamos forcexeando na herba. Héctor, que era mais áxil do que puidese semellar a primeira vista, deu-se maña para me dar unha couce no tórax e lanzar-me cara atrás. Entón, cando estaba por volver dispararme, todo acabou. O meu dobre achegara-se por atrás e lle asestou un golpe coa culata da pistola que o deixou inconsciente.
– Meu Deus, témo-lo! – dixen deixando-me cair na herba aliviado.
– Si. Pero só está inconsciente. Temos que acabar con el. – e apontou a pistola á sua cabeza.
– Voltaches-te tolo? – berrei incorporando-me dun chimpo – Non podemos matar-lle asi, a sangue frío.
– Aposto a que si. – dixo con apromo. Apenas podia crer que fósemos a mesma persoa – Temos que nos librar del, e tí sábe-lo.
– Si – dixen – Pero ocorre-se-me outra forma igual de eficaz.
***
A miña réplica cinco minutos mais vella e máis eu volvimos a casa. Agora tíñamos dous reloxos. Héctor, desprovisto do seu, ficou varado para sempre no ponto onde o deixamos, e nunca voltamos a saber mais del. A dicir verdade, un dia, folleando un libro de história, descobrin que ao redor do ano 10 d.C, houbo un tal Héctor I, imperador de Roma, que introduciu notabeis adiantos técnicos no seu povo. Asi que talvez non lle fose tan mal despois de todo.
Tampouco voltei ver ao meu outro eu despois daquel dia. Tras unha breve conversa, fixo-me ver que non tiña intención de retomar a sua (a nosa) vida. Agora que sabia que o reloxo era capaz de facer via-se incapaz de seguir vivendo como fixeramos deica entón.
– Quero coñecer o que nos depara o futuro – díxo-me. E esvaeceu-se.
Encanto a min, voltei á miña vida no ponto exacto en que a deixara, facía apenas unhas horas. Durante os meses seguintes apenas sentín a necesidade de utilizar o reloxo, nen sequera para os meus trucos de deter o tempo. Tan só realicei unha viaxe vários anos atrás para agachar un dos reloxos nunha das caixas da bufarda da casa da miña mai. Un rapaz de trece anos agradecería-mo.
Pero, ah, a curiosidade é un impulso mais forte cá maioria das emocións, e ao cabo dun tempo comecei a realizar pequenas incursións no futuro. Cada vez me aventuraba mais e mais adiante, conforme os meus coñecementos sobre a história ian-se consolidando. Co tempo convertin-me nun auténtico viaxeiro do tempo. Si amigos, fun testemuña de innumerabeis guerras e marabillosos períodos de paz e prosperidade. Puiden ver como a nosa civilización desaparecía, despois de atinxir o seu máximo esplendor, para entón rexurdir das suas cinzas ainda con máis forza. Vin o que nos depara o lonxano futuro, alá entre as estrelas.
Si, vivin innumerabeis aventuras e coñecín moitas marabillas, ainda que son mais as que ainda me fican por explorar…
Pero esa é outra história.