O ceo é da cór dun vello óvo azul branqueado ao sol. Camiñamos pola práia na mesma dirección cás nubes.
Apreta-me a man co ritmo dos latexos do corazón. Pregúnto-me se sabe que o está a facer. É unha pregunta parva, unha rede lanzada sobre as mais profundas de abaixo. Decáto-me de que lle devolvo o apertón, continuamente. Sen ritmo. Chan.
“Sínto-o”, di, e hai unha trampa na súa voz.
Non sei se me fala a min ou á cousa dentro de min que me implantaron. Esa cousa dentro de min, medrando, só médio viva.
Non sei a quen se está a desculpar, pero eu respondo polos dous.
“Eu non”, digo, e non hai dúbidas na miña resposta. Tomamos unha decisión. Sabemos o que sinificaba.
Xa está escuro abondo para que a nosa lúa mais pequena, verde e con fendas, tome forma no ceo.
*
Así é como o fas. Colles á túa substituta e no terceiro trimestre cambias a medicación. Xa a estiveches a drogar, a drogar e a proba-la, dende ben antes da semana cero.
No terceiro trimestre cámbias a medicación. Antes eran só tres, catro ou cinco pílulas. Cousas normáis. Unha substituta traga o que se lle di.
Pero no terceiro trimestre está a bebida, que é argot para os crioprotectores, que é unha forma bonita de dicir anticonxelante, do mais máxico se te fixas na cristalografía, no xeito no que o xeo non empeza a se formar, no xeito no que o sangue arrefriado vai e vai en ondas. Empeza a traga-lo a culleradas.
*
O cuarto dos nenos é pequeno e ordeado. El tallou o berce a man. Sempre gustei as súas mans, o xeito no que xiran e fan xirar un coitelo ao redor da veta da madeira, o xeito no que plantan flores e recollen herbas. Pero a min me gustan mais, e en segredo, pola forma en que están perfectamente paradas en repouso.
Se fora unha orde, farían-lle cirurxián, pero as xemas dos dedos zoan-lle coma libélulas cando colle algo importante, e por iso é granxeiro.
Lembro o zoar das xemas dos seus dedos a primeira vez que me colleu da man, como recendían as silvas cando caímos, rindo, sobre a herba. Penso na silva, que é autóctona, non un transplante; penso en como a Terra nos deu os seus nomes de segunda man. Penso nos agasallos da Terra.
Pode que as silvas non sexan as mesmas ca na Terra, pero o seu arrecendo ten o mesmo sinificado e o biquei baixo un groso edredón de verán. Hai tempo que estou preparada para ter un fillo con este home.
Hai un debuxo na parede da habitación dos nenos, proxectado polas sombras das cortinas, que se enrosca e desenrosca suavemente. Atrapo os dedos nas cortinas e tiro; as sombras tensan-se e fican, ancoradas durante todo o tempo que poda soste-las. A luz do sol entra dalgún xeito. Iso é bo. Un bebé non debería estar na escuridade.
*
Daquela é cando empezan os vómitos. E tamén están os medicamentos para iso, pero ela vomita de todos os xeitos. Estás acostumada a acouga-las con coidadosas médias verdades. “Non é para tanto”, coma se fora algo distinto ao que é exactamente. Seguirás decíndo-o cando algo vaia mal, cando non poida manter as copas dentro, cando cambien da administración oral á amnioinxección, xa que ás veces teñen que ata-la e leva-la en cadeira de rodas para sacá-la, coa túa face tombada reflectida na súa fronte manchada de suor, con berros que comezan a lle desencaixar o queixo… pero isto é bastante raro.
Unha vez que puido manter as copas dentro, a dose comeza a medrar. Pása-a, na súa maior parte, producindo feces gloriosamente líquidas e inconxelábeis, feces que poderían usar-se para lubricar as eirugas dos tanques en Europa, polo que debe seguir bebéndo-as, introducíndo-as no seu sistema, no saco amniótico, a través da placenta.
*
Eu tiña oito anos cando chegou o meu irmán. Meus pais varreron e ordearon e volveron facer as cousas seguras para o bebé, taponando os enchufes e movendo os frascos de vitaminas aos estantes altos.
Lembro o coidado con que nos vestimos, a formalidade coa que meu pai lle abriu a porta do coche á miña nai. A furgoneta na longa e delgada franxa de asfalto, gorda e elegante coma un paxaro cheo de crías, un peixe cheo de esporas.
Lembro como a herba se queimara ao redor da pista, os homes e mulleres con limpas batas azuis traballando sobre ela, o fume da herba enroscándose entre as súas pernas. Como a luz do seu ventre metálico era verde coma o mar.
*
O que fas é dez días antes da data leva-la á sala de partos. Os prematuros morren no espazo, pero dez días antes era viábel.
Alí dentro fai frío, abondo como para que che poñas quencedores de mans dentro das luvas de látex de dobre grosor, o cal vai contra as normas, pero que se fodan, e para cando chegas, ela está a tremer, os dedos das mans e os pes alarmantemente azúis e o sangue baixo o coitelo está mais frío do que debería.
*
O meu irmán soñou até morrer.
A Terra está moi lonxe e o soño é profundo e escuro. Traémo-los ao mundo por un longo e delgado camiño de lapas, e a maioría deles esperta. Pero algúns non-o fan; fican nalgures entre as estrelas, soñando para sempre cos suaves arcos que vencellan un mundo co outro, a sensación de estar conxelados e caíndo xuntos, o paso do tempo alén do tempo.
*
Agora é cando tes que te mover axiña.
*
Tomamos unha decisión. Sabiamos o que sinificaba.
*
Aquí está a forma da bolsa amniótica, o xeito no que o saco se envolve ao redor do bebé. Aquí están as tuas mans, separando o músculo e as membranas, premendo e tirando. Non empurres; o saco debe ficar intacto.
Esta és ti dentro dela. Ela está aberta, agora, coma unha caixa baleira, coma un agasallo esquecido. A criovaíña está canda a mesa de operacións, os tanques de soro salino osixenado crioprotexido debaixo, o refrixerador xa en marcha, chocando coma os teus dentes. Érgue-se ao bebé, ainda coa súa membrana, e se lle introduce na cápsula. Os padioleiros murmuran e a boca da cápsula comeza a se encher de saliva xeada. Unha derradeira incisión, longa e ampla coma un sorriso, e xa está feito, a saliva sube, a boca pécha-se, a vaíña énche-se até o derradeiro centímetro de plástico transparente. Xa está frío abondo coma para se conxelar, beliscando as xemas dos dedos; a faciana do bebé é lila, aínda.
*
Aconteceu no meu cuarto mes. O meu home non estaba comigo.
Estaba a camiñar polo xardín do hospital, pasando pola parede onde suben as silvas, e fíxo-se-me un nó entre os cadrís. Da nada. Sentei de súpeto no sendeiro, con sensación de cansazo – os medicamentos déran-lle-me ás xemas dos dedos e ao cránio a textura do veludo – e o sangue amoreou-se-me entre as pernas.
As enfermeiras leváron-me deseguido ao quirófano e espíron-me nun soño de mans. Non sei cando renunciaron a tentar salva-la. As súas voces foron as mesmas en todo momento, o murmúrio do vento entre a herba alta.
*
Só fican os restos. Os padioleiros lévan-se o carro frío, escorregándo-o cara algures, cara o río que leva ao Fío e ao espazo. Coses á túa substituta e das-lle unhas palmadiñas na man, dis-lle que o fixo ben e que estás orgulloso dela, movendo a língua coma un coitelo, entallando patróns familiares. Mañá a verás e empezarás a contar os días que fallan para que poida volver face-lo. Pero xa rematou por esta noite.
Nunca vive. Isto é o que nos dixo, ao meu home e a min, sentados na consulta do hospital.
“Gostaría-me que fora doutro xeito. Nunca vive. Pero ti vives. E a vindeira nave leva ao teu fillo, xa leva ao teu novo bebé, agardando a que tomes a valente decisión, a xenerosa decisión, de dar algúns meses da túa forza e esperanza á ciéncia, á medicina. Á esperanza dos nacementos naturais neste planeta. Xa somos mellores niso: o embarazo promédio dura entre tres e seis meses, agora”.
“Así é”, dixo ela. “Espero que tomes a decisión correcta”.
Sentados no despacho do hospital, nas nosas dúas cadeiras, collidos da man, non-o discutimos. Sabiamos o que queriamos e tomamos unha decisión.
*
Algunhas noites saes a ver o Fío e a ver como suben as burbullas. As noites despois de operar, non; nesas noites tomas-te unha dose imprudente de kavalactonas, o único que che queda para durmir sen soños. E durmes.
*
Os bebés veñen da Terra. Aprendín-o na miña infáncia, dos meus pais e dos libros ilustrados. Non sei como imaxinaba a Terra daquela. Teño lembranzas de fileiras de bebés da colleita, coma cabezas de leituga. Amontoados pero cómodos.
Xusto antes de que chegara o meu irmán, a miña nai explicou-me o da Listaxe. Tiñamos que agardar pola nosa quenda, dixo. Non me dixeron en que lugar da Listaxe estabamos. Non me dixeron que aos que estaban na parte mais alta da Listaxe correspondían-lles os superviventes e aos que estaban na parte baixa só os mortos.
Aos dezaséis años, un mes antes de que chegara a miña irmá, atopei a meu pai chorando e explicou-me como se fan e se mercan os bebés. Canto tardara en aprender que non se podía reproducir baixo o noso sol.
Díxo-me: “Se te ofreces a concibir un neno -un feto, unha cousa-, se deixas que proben os tratamentos contigo, aínda que saibas que esa cousa no teu ventre non sobrevivirá, adiántan-che na Listaxe. É o único xeito de avanzar”.
Dixo que miña nai se ofrecera coma voluntária, que pasara o mes na sala de maternidade. Unha sala de maternidade da que ningún neno saíra vivo. Que grazas ao seu sacrifício, eu tería unha irmá viva, onde eu tivera un irmán morto.
Ese serán saín baixo o ceo coma unha cunca de auga pura. Dende a casa da miña infáncia póde-se ver a estrela da Terra nunha noite clara, pero non mirei cara enriba. Sentín a herba e a terra baixo os pes, e preguntei-me, como se pregunta unha nena, o que daría por ser nai. Agora o sei.
Somos unha parella nova. A listaxe é longa, e só hai un xeito de saír adiante. Tomamos unha decisión.
Sabiamos o que sinificaba.
*
Pola noite, o Fío está alumeado dun branco suave e claro, nada rechamante, e segue a subir eternamente. Ás veces hai que agardar quince minutos enteiros para ver subir a seguinte burbulla.
Así é como se fai. Cando vexas as burbullas debes deixar que a ideia do seu cargamento, as facianas infantís conxeladas, se escorregue suavemente pola superfície da túa mente. Non debes pensar en nenas e nenos dando os seus primeiros chanzos baixo soles afastados, e non debes pensar en homes e mulleres medrando nunha terra estraña, preguntándo-se como soa cando os seus beizos forman as palabras “nai”, “pai”. Non debes pensar no lonxe que están das estrelas, tentando encaixar a escala do espazo dentro do teu cránio, non debes pensar na túa própia nai, na forma en que te sorrí, na forma en que o seu narís é o teu narís e as túas mans son as mans de teu pai, non debes desexar un cambio no orde das cousas…
Así é como fas o teu traballo.
*
Agora estou de pé no eido, co meu vestido bó, agardando á cegoña. Sen mo propoñer, a miña man sube sobre a clavícula. A súa man úne-se á miña, a envolve. Axiña haberá un escintileo por riba de nós, e aquí estou, mirando cara a un claro ceo azul.
Estou de pé no eido co meu home, agardando o noso fillo a caer de arriba. Agardando…
FIN
