…e a alma non é mais ca unha palabra
Jim Kaviezel non puido evitar sentir un formigueo no estómago cando comezou a escoitar a ladaíña de instruccións recitada por Dave, o seu amigo e director do Proxecto de Transferéncia Mental.
...protocolo de transferéncia activado... comezo da leitura das sipnases neuronais... xerando código máquina... início da secuéncia de compilación... reloxo de sistema activado... código máquina completado... compilación rematada...
Foi o derradeiro que Jim puido ouvir. O formigueo do estómago esfumou-se. De feito calquera percepción sensorial desapareceu completamente. Até aquel momento Jim nunca imaxinara sequera o que significaba a auséncia absoluta de sensazóns. Durante uns intres que lle semellaron eternos sentiu que a sua mesma identidade se diluía no baleiro que lle rodeaba. O contínuo estoupido de impresións que lle acompañara desde que naceu desaparecera por completo. Jim tentou aferrarse con todas as suas forzas á sua própria liña de pensamento. Sentía que se deixaba de pensar deixaria de existir. Debía de recapacitar sobre algo, construir un razoamento. Ao fin e ao cabo, dixo-se, o seu eu, o seu verdadeiro ser era esa vociña na súa cabeza que sempre lle acompañaba. E esa vociña non necesitaba de nengun corpo físico para seguir existindo. Ou talvez si? Ou talvez si? Ou talvez si? Ou talvez si? Ou talvez si? Ou talvez si? Ou talvez si? Ou talvez si?
Non! Estivera a ponto de entrar nun bucle sen saída. Atopaba-se ao borde da desesperación e sen embargo non sentia nengunha emoción. Era curioso. Jim sempre pensara que as emocións proviñan da mente, pero se decatou de que sen un corpo que xerase impulsos nervosos que estimulasen o cerebro, as emocións non existían. Necesitaba focar-se cara algo. pero facía o que? As suas próprias ideas trataban de fuxir de sumindo-lle na nada. Como un deses pensamentos fugaces que xurden no início do soño e que se van escapando sen que podamos recuperá-los por moito que nos esforcemos. Só que en lugar dun simple pensamento, o que se escapaba era o seu próprio Eu.
Entón, cando xa estaba a ponto de se difuminar nun mar de escuridade, unha imaxe xurdiu perante el facendo-lle recuperar o controlo. Trataba-se dunha rapaza loura, vestida cun traxe branco de azafata de voo e un curioso sombreiriño na cabeza. Sorria mostrando unha dentadura perfeita e tan branca como o seu traxe.
-Benvido señor Kaviezel. – dixo con unha voz sen son.
-¡Maldita sexa! Por que tardaches tanto en aparecer? Estiven por diluir-me neste baleiro. – dixo Jim, ou mellor dito, pensou-no. Sentiu-se tremendamente aliviado de poder focar agora as suas ideias cara algunha parte.
-Perdone señor, pero o meu código foi lanzado encanto a sua compilación finalizou. Non houbo nengun tempo de espera.
-¡Merda! Nengun tempo de espera! Case me volvo tolo…
Entón caiu na conta. Ela efectivamente xurdira encanto finalizou a compilación. Pero os procesos mentais comezaron a ter lugar co início da transferéncia. Cunha velocidade de relóxio de dous billóns de hércios, Kaviezel experimentara os microsegundos que tardara en se completar a transferéncia como unha eternidade.
Tomou nota mental de que nos seguintes experimentos o lanzamento da azafata debía ser o primeiro en se realizar.
-De acordo, continuemos.–dixo
-O primeiro é construir un ambiente mais agradábel para vosté. Algo que lle transmita sensazón de familiaridade e evite a sua dispersión.
Kaviezel pensou no despacho da sua antiga casa, rodeada dos seus libros e discos. Pensou no seu cómodo sillón onde acostumaba sentar-se a meditar mentres fumaba. Entón a cena xurdiu ao seu redor. Viu-se rodeado daquel cuarto tan familiar para el, ainda que en absoluto sentiu que estivese alá. Sentia-se tan fóra de lugar como se contemplase simplesmente unha fotografía.
-Un corpo axudaria-lle a situar-se espazalmente.–dixo a azafata.
Iso era certo. Un corpo era fundamental. Como non se lle ocorrera antes. O seu ponto de vista centrou-se imediatamente. Até ese momento percebia o seu entorno dunha forma estraña, gasosa, como se aboiase ou xirase sobre se mesmo nun ambiente sen gravidade. Ainda que seguía sen sentir nada, viu un corpo baixo el, brazos e pernas, e, ainda que non a via, tivo a reconfortante ilusión de ter unha cabeza que contiña os seus pensamentos.
-Trate agora de camiñar.– a azafata deu uns pasos ao redor do cuarto ilustrando as suas palabras.
Jim viu como o seu ponto de vista respecto ao cuarto se desprazaba mentres as suas pernas movian-se obedecendo os seus pensamentos.
-De acordo. Comezo a sentir-me mellor. Deixa-me praticar algo mais antes de comezar co test.
Avanzou cara un dos andeis repletos de libros e alongou os brazos para apañar un. Viu como as suas mans se movian entre os raxos e extraían un exemplar ao chou de entre os moitos que alá se apiaban. Trataba-se de “Asi falou Zaratustra“. Abriu o libro por unha páxina calquera e leu:
” Eu son corpo e só corpo; e a alma non é mais ca unha palabra que designa algo do corpo “
Jim sorriu para os seus adentros.
– Coido que estamos por demostrar que che enganabas vello amigo… – dixo-se a si mesmo.
– Ben, coido que xa podemos comezar. – dixo ollando á Azafata quen se atopaba tras el observando-lle impasibel. Entón ela dirixiu-se cara un dos sillóns que habia no cuarto e sentou-se. Jim imitou-na sentando-se fronte a ela.
– Comezaremos co test de Turing… – dixeron os seus carnosas beizos.
Jim asentiu. Agora sentia-se moito mas cómodo. Ainda que persistia a sensazón de irrealidade sabía que co tempo podería chegar a se acostumar. A azafata comezou a lle facer perguntas que el contestaba imediatamente. Ás veces amosába-lle fotos ou debuxos que el debia descreber. Continuaron durante o que a Jim lle semellou unha hora mais ou menos e entón a azafata ollou-lle cun grande sorriso e dixo:
-Señor Kaviezel, acabamos por agora. Informo-lle que se vai proceder á sua desconexión…
* * *
unha cálida oleada de sensazóns
Jim acordou. Unha cálida e reconfortante vaga de sensazóns asulagou-lle. Sentia a masa do seu corpo calcando a padiola sobre a que estaba recurtado. Sentia as pernas entumecidas. Sentia a gorxa seca. Sentia o familiar dor de lombo que lle acompañaba desde facia un par de anos. Abriu os ollos e puido ver o laboratório e a vários membros da equipa ao seu o redor ollando-lle expectantes. Incorporou. O seu amigo Dave estaba fronte a el, co rosto contraído pola tensión.
-¿E ben? – preguntou Dave.
-A tua azafata non está mal – dixo Jim – pero a próxima vez deixa-me a min o deseño das pernas; ficaron-che delgadas de máis para o meu gosto.
Dave relaixou a sua expresión. A sua cara mostrou un amplo sorriso primeiro e entón estalou nunha gargallada.
* * *
un resquício de dúvida
Cando Jim chegou ao seu pequeno apartamento era ben entrada a noite. Un único pensamento de glória e triunfo ocupaba a sua mente: o experimento fora un éxito. Repasaran os dados durante horas, comprobando as rotinas e analisando até o último detalle. Todo corroboraba o que Jim xa sabía sen necesidade de nengunha análise posterior. Durante uns segundos o computador do laboratório recriara a sua mente. Non só a sua mente, se non o seu próprio Eu.
Sentou-se esgotado no seu sillón mentres acendia un cigarro. Non comera nada en todo o día pero non tiña apetite. Aspirou unha bocanada profunda de fume que lle reconfortou. Sobre o chan, ao seu o redor, amoreaban-se centos de libros cubertos polo pó. Era o único que lle ficara despois do divórcio. Iso e o seu sillón favorito. A sua ex-muller tamén tentou sacar-llo pero ela cedeuno cando Jim lle explicou que naquel sillón se masturbara centos de veces. Agora, os andeis do despacho que el recriara pola mañá tal e como o lembraba debian atopar-se baleiras. Ainda que probabelmente ela xa os ocuparía con algo. Ou se cadra montara por fin alá o seu devecido centro de relax. Jim fixo un esforzo por apartar aquilos dorosos recordos da sua mente. O divorcio tivera lugar facia mais dun ano pero ainda non se acostumaba á sua nova vida, sobre todo á auséncia das suas duas fillas. Un fin de semana ao mes era tristemente insuficiente.
Contemplou a pia de libros. Nun daquelas moreas debia atopar-se o seu exemplar de “Así falou Zaratustra”. Lle apetecía botar-lle unha ollada pero sabia que poderia tardar horas en atopalo entre aquel desastre. Pola mañá sen embargo, chegara até el con só desexá-lo. Lograran-o! A primeira fase do Proxecto fora un éxito rotundo. Simularan unha mente nun ordenador. Pero non se trataba tan só dunha simulazón, se non dunha auténtica recriazón. Jim estaba totalmente convencido daquilo. Ainda lembraba os primeiros intres de confusión e angustia. Lembraba ter-se atopado de novo no seu despacho, lembraba as perguntas da Azafata. De se tratar tan só dunha simulazón esas vivéncias non deberían ocupar nengun lugar na sua mente. Ou talvez si? A pesar de todo un diminuto resquício de dúvida lle atormentaba.
un soño moi perto de si
O escaneo da totalidade das sinapses neuronais dun cerebro era posíbel dende había un par de décadas. Grazas a esa técnica a neurociéncia evoluira cara novos métodos de estudo da mente humana baseados no mapeado e modelado do cerebro. Agora era posíbel ler o estado de todas e cada unha das neuronas e a intrincada rede de conexions que o formaban. O problema seguia sendo que a información de cen mil millóns de neuronas era tan complexa que na prática só era posíbel abordar a simulazón do comportamento de pequenas zonas formadas por uns cantos milleiros delas. Sendo o cerebro un sistema distribuído, onde unha ou várias funcións se reparten en áreas de vários millóns de neuronas, simular unha pequena parte tampouco aportaba nengunha luz á maioria das incógnitas sobre a forma na que funciona a mente humana.
Jim especializara-se, despois de acabar os seus estudos en Enxeñaría da Programazón, no trazado de modelos cada vez mais extensos do cerebro. A sua meta non era tanto axudar á neurociéncia como buscar unha forma de recriar unha IA. Entre as diversas formas de abordar a xerazón dunha intelixéncia artificial, unha delas, probabelmente a mais evidente pero tamén a mais complexa, era realizar unha simulazón informática do próprio cerebro humano. Por iso, cando el e mais o seu colega Dave coñeceron a nova da invención dos ordenadores cuánticos auto-replicados souberon que a sua meta estaba moi perto de se atinxir.
Trataba-se de ordenadores moleculares elementais aos que se lles dotou da capacidade de se replicar a si mesmos en función da poténcia de cálculo que se necesitase. Con aquel sistema, a partir duns cantos centímetros cúbicos de matéria e unha fonte de enerxia suficiente, podia obter-se unha capacidade computacional case ilimitada. O departamento de desenvolvimento de IA do Instituto Tec. ao que Jim pertencia foi dos primeiros en solicitar un dos novos súper-ordenadores. Até aquel momento adicaran-se a perfeizoar o sistema de escaneado cerebral e tiñan listo o código de modelado para replicar até o último detalle dos dados do escáner. Outras liñas de investigación optaran por desenvolver modelos mais sinxelos, simplificando certos xeitos que non se consideraban relevantes coa intención de poder simular áreas mas grandes do cerebro. Pero os resultados foran desalentadores. Con aquela metodoloxia, mesmo simulando un vinte ou trinta por cento do conexionado non se obtiña ren semellante a unha resposta humana. Tales resultados revelaban o intrincados que se encontraban os procesos mentais na rede neuronal e como até o último detalle era fundamental para definir un proceso mental netamente humano.
Por iso Jim e Dave tiveron claro desde o princípio que os seus modelos debían reproducir con exactitude a totalidade do conexionado neuronal. O problema da poténcia de cálculo era algo que debian deixar a outros e esperar o momento en que o seu modelo puidese computarse de algunha forma.
* * *
tan só algo de desacougo
Jim recostou-se e deixou-se embriagar por unha doce oleada de satisfación. A meta-a que perseguira toda a sua vida estaba agora ao alcance da sua man. Ao igual que o seu heroe de mocidade Paul Durham lograra na ficción, o estaba a ponto de… de o que? Realmente estaba contemplando en sério a posibilidade de abandonar o mundo real para viver nunha realidade virtual, nun universo de ficción onde todo obedecese ao seu antollo?
Jim deu un salto do seu sillón sentindo o corazón latexar desbocado no seu peito. Foi até a pequena cociña integrada no salón e serviu-se un vaso de whisky. Dixo-se a si mesmo que aquela opresión na boca do estómago non era medo, se non tan só algo de desacougo ante a idea que acariñaba.
Desde o primeiro momento en que souberon que ían dispor da poténcia de cálculo abondo para poder simular un modelo cerebral completo, foron conscientes de que aquilo por si só tampouco abondaría. Conseguir unha intelixéncia artificial non era o mesmo que lograr unha “consciéncia artificial”. O problema era que, en teoria, é imposíbel distinguir unha cousa da outra. De feito, a hipótese mais lóxica era pensar que calquera simulazón computerizada dunha mente humana non era mais ca iso, unha simulazón. Poderia comportarse e responder exactamente como un ser humano, pero nunca sería un ser consciente da sua própria existéncia, da sua própria eséncia como ser vivo. Sen embargo Jim acreditaba na hipótese de que a consciéncia apareceria se se daban as condicións adecuadas. Cando descobriu que o xefe do departamento de desenvolvimento de IA era da sua mesma opinión, ambos desenvolveron unha estreita colaboración e amizade. O seu obxectivo, ainda que nunca expresado oficialmente, era por suposto atinxir unha forma de C.A, isto é, de consciéncia artificial. A I.A semellaba-lles tan insípida como un filme porno fronte ao sexo real. Por moi intelixente que se comportase un algoritmo, incluindo comportamentos criativos e manifestacións artísticas, para eles non tiña nengun interese se non incluía un auto-coñecemento, unha sensazón de eu interior.
Jim e Dave plantexaron unha forma de abordar o problema de forma satisfatória aproveitando a circunstáncia de que o sistema de escaneado funcionaba en dúas direccións. Ademais de poder ler os dados das sinapse neuronais, podian criar-se sinapse novas. Ao princípio pensou-se que aquilo faría posíbel a implantación de novas lembranzas ou sensazóns no cerebro. Sen embargo, axiña comprobou-se que ao igual que a información lida resultaba tremendamente complexa, reproducir novos dados que funcionasen como recordos era unha cuestión somamente complicada. Os experimentos de implantación foron un desastre. As lembranzas que se xeraban eran estranas, pesadelescos, e en moitas ocasións inxerian comportamentos paranoicos ou psicóticos nos indivíduos. A situación na que se atopaba o escaneo cerebral era algo asi como poder abrir un libro nun idioma descoñecido que non podemos decifrar e ter un lapis para escreber no libro, pero sen saber reproducir nada coerente.
O código que Jim desenvolvera reproducia o conexionado cerebral tal e como o interface de escaneo llo transmitia, ainda descoñecendo que tipo de procesos mentais estaba a codificar exactamente. Jim sabia que iso non importaba. Se o seu sistema funcionaba, a intelixéncia brotaría ainda que seguisen sen entender de onde xurdia exactamente. E se iso era asi, todos os dados que se xerasen no computador como resultado desa intelixéncia poderian escreber-se de volta ao cerebro e ser interpretados sen nengun problema. Seica non era o mesmo? Seica non daba igual que fosen as neuronas ou os procesadores moleculares os que xerasen a información sempre e cando seguisen as mesmas pautas?
Agora Jim sabia que non se enganaban. No experimento da mañá, escanearan a sua mente e trasladaran-a ao modelo informático que correra durante uns segundos no ordenador. Entón isolaran os dados novos xerados na simulazón (restando o modelo final ao inicial) e escreberan-os no cerebro de Jim. O resultado era que lembraba perfeitamente a sua estáncia no ordenador.
* * *
calquera cosa, bela ou estraña, que imaxinase
Durante os seguintes días repetiron a mesma fase do experimento unha e outra vez. Trasferian a mente de Jim ao ordenador e realizaban unha série de probas e tests para recoller dados. Para Jim, o tránsito cada vez facia-se menos traumático e comezou a afacer-se ao estado virtual. Mesmo xa non necesitaba a Azafata esperando-lle ao seu chegado para lle orientar. O primeiro que facia era xerar un entorno e un corpo. Non se limitaba ao seu despacho, se non que podía recriar calquera lugar que lembrase, unha cafetería, unha rua da cidade, unha cuíña no campo ou unha praia. O único factor externo que programaran era Azafata. Jim non a crera necesária ao princípio, pero Dave insistiu en que poderia ser útil contar cunha axuda externa. O cal, tivo que admitir despois da primeira viaxe, fora unha boa ideia. Todo o demáis era producto da imaxinación de Jim, ou dito de outro modo, auto-código xerado pola réplica da sua mente que corria no ordenador. Dave e Jim supuxo acertadamente que a realidade virtual se poderia construir directamente a través dos pensamentos de Jim, sen axuda de programazón externa. E asi era, calquera cousa que Jim imaxinase xurdia ante os seus virtuais ollos.
Transcorridas várias semanas de probas, chegou o momento de pasar á fase duas. Até entón Jim permanecera isolado do exterior. Azafata era un programa morante autónomo que armacenaba os seus dados nun buffer que se gardaba de forma independente, pero iso era todo. O problema era que a diferenza de velocidade entre o tempo máquina e o tempo real semellaba facer en princípio pouco viábel unha interacción. Unhas decenas de segundos no exterior chegaban a ser horas para Jim debido á elevada velocidade de relóxio do computador. A pesar desa dificuldade Jim e Dave non se resignaban a ter unha “consciencia enlatada” e querian comprobar o que ocorria se lle proporcionaban ollos, ouvidos e boca. Dave mantiña a hipótese de que, unha vez liberada das limitacións que o corpo lle impón, a mente seria capaz de evoluir cara novas formas de pensamento e de percepción da realidade. Asi que pensaban que como un deses efeitos de adaptación Jim non advertiria o desfase porque a sua mente se adecuaría ao fluxo de información entrante. Simplesmente utilizaria os tempos mortos de espera para realizar outras tarefas.
Prepararan un par ollos artificiais similares ás próteses médicas que se utilizaban para curar a cegueira e conectáranos a un compilador que traducia os impulsos nervosos a código. De igual forma, conectaron un par de próteses auditivas e un xerador de voz. O código introducia-se mediante un interface similar ao que usaba Azafata para interactuar con Jim, se ben éste teria que aprender a diferenciar a realidade virtual interior das “percepcións” que lle chegasen do exterior.
Jim atopaba-se dentro. Esta vez imaxinou unha infinda extensión de herba verde e un ceo azul. Azafata estaba alá de pé co seu traxe branco e as suas pernas perfeitamente modeladas. Jim pensou como seria botar un pó virtual alá sobre a herba, ainda que sabia que o feito de non sentir nada lle sacaba graza ao asunto.
-Aleda-me voltar a ver-lle señor Kaviezel. Imos proceder á conexión dos interfaces externos… – dixo mentres lle ollaba.
Jim puxo-se en alerta, ainda que é difícil explicar como pór-se en alerta cando a adrenalina non corre polas túas veas, cando de feito nen sequera tes veas polas que poda correr. Naquel estado Jim só dispuña dos seus pensamentos, asi que tratou de estar alerta ante calquera troco no entorno que lle rodeaba.
-Os interfaces de entrada e saída están activos. – concluiu Azafata.
Non sentiu ren especial. Sabía que nalgures do xigantesco proceso que era a sua mente comenzaban a entrar dados provintes do exterior. Eses dados interaccionarían co equivalente computacional do seu cortex visual e como resultado deberia comezar a perceber as imaxes. Pero a praderia que se estendia fronte a el permanecia imudábel. Aquilo non ia resultar tan doado. Os cegos que se sometían a un transplante de ollos non recuperaban a vista imediatamente. Ainda que as próteses artificiais atinxiran cos anos unha grande similitude co ollo humano, o cerebro necesitaba un período de adaptación para aprender a interpretar os dados que lle chegaban. As persoas que por algun motivo ficaban cegas e eran transplantadas tardaban vários meses en conseguir ver de novo. O certo é que percebian imaxes desde o primeiro momento, pero resultaban-lles totalmente inintelixibeis até transcorrido un certo tempo. O mesmo acontece cos nosos próprios ollos, só que ese período de aprendizaxe tiña lugar nos primeiros meses de vida, asi que un podia pensar que o noso cerebro e os nosos órgaos sensoriais atopan-se perfeitamente sincronizados desde o princípio. A realidade é que ún debia aprender a ver, a ouvir, a saborear e a sentir. Jim sabia-o, pero o primeiro que tiña que facer era “conectarse” cos seus ollos.
-Azafata –dixo –necesito que saias. Pero debes estar alerta para acudir cando che chame.
-De acordo – dixo, e esfumou-se.
* * *
nengunha ausenza che fará desaparecer
Ben, imos alá, dixo-se. Entón todo voltou-se escuridade. Era pior que a escuridade, a escuridade non é mas que a ausencia de luz, pero aquilo era a negación de calquera cosa que tivese que ver coa luz ou a falta de luz. A falta de estimulación sensorial fixo que sentise esa angustiosa sensazón de dispersión. Pero esta vez tiña un claro obxectivo, debia de buscar a entrada de imaxes que se estaba a producir en algunha parte. Non sabia como pero confiaba que os seus procesos mentais tivesen o xeito necesário para conectar cos interfaces externos.
Deixou-se levar naquel baleiro. El estaba alá e nengunha ausencia de percepcións lle faria desaparecer. E sen embargo tamén sabia que os procesos mentais non eran se non unha función mais do corpo que servian uns determinados propósitos, como o fígado ou os pulmóns, e que sen un corpo ao que atender, eses procesos non tiñan sentido en se mesmos, polo que tendian a se atenuar.
A sua liña de razoamento facia-se cada vez mais exigua pero esta vez non sentiu medo ou angustia, simplesmente se sumiu nun doce soño. Entón, sen prévio aviso, un terríbel caos visual asulagou-lle. Trataba-se de miles de lóstregos de luz provintes de todas as direccións, sen nengunha orde aparente. Jim volveu a recuperar o controlo de si mesmo. Trataba-se da información luminosa do exterior. Concentrou-se en buscar un sentido a todo aquilo. Pensou en como se formaban as imaxes, en como os lóstregos dunha fonte de luz incidian en cada un dos pontos dun obxecto e rebatian até chegar á retina onde se combinaban para recompor a imaxe do obxecto. Todos aquilos lóstregos en realidade eran…
O caos comezou a cobrar forma. Ainda non entendia o que via pero a escena lle lembraba agora levemente ao laboratório. Deu-se conta de que algunhas luces reflectian obxectos que se encontraban mais afastados e outros mas perto, xunto aos seus “ollos”. Viu algunhas sombras que se movian amodo aqui e alá. Subpuxo que se trataba dos membros da equipa. Pouco a pouco a imaxe foi-se voltando mais recoñecíbel. Albiscou os grandes paneis de instrumentos ao fondo, as ringleiras de mesas repletas de consolas de controlo, os mazos de cabos saindo das equipas e confluindo cara…
Viu-se a si mesmo tumbado nunha padiola, coa cabeza cuberta por un entramado de miles de cabos. Por fin, todos os detalles do laboratório voltaron-se perfeitamente nítidos.
Ben. Agora que tiña imaxe necesitaba o son. Iso seria mais fácil. De feito desde que se activaron os interfaces o siléncio absoluto no que se atopaba mergullado desaparecera. Agora habia unha espécie de rumor xordo, un són de fondo lixeiramente por encima do limiar de audición que lle indicaba que estaba a entrar información acústica. Concentrou-se cada vez mais nese murmúrio imperceptibel que se foi incrementando lentamente até se facer audibel. Percebeu as diferentes compoñentes espectrais do són, multitude de ondas vibrando nun mar de frecuéncias distintas. A información estaba na envolvente, pensou. Pronto distinguiu claramente alguns sons do laboratório.
Era o momento de informar ao exterior. Tentou falar.
-Teño imaxe e son. Alguén pode ouvir-me ?
Non tiña nen idea de se activara correctamente o xerador de voz. De novo tan só podia confiar en que os seus procesos mentais fixesen ben o seu traballo. Repetiu a pergunta várias veces. Tampouco estaba seguro de como afectaría a diferenza de velocidades entre o tempo máquina e o tempo no exterior. Se Dave tiña razón, Jim non advertiria a diferenza. Seria algo asi como escreber moi lentemente mentres emprestas atenzón a alguén que che fala moi depresa. Ambos procesos non teñen porque interferir entre si. Sen embargo Jim non estaba seguro diso e temia que desde que formulase a sua pergunta até que chegase unha resposta transcorrese unha eternidade.
-Jim. Jim. Podes ouvir-me? Escoitamos-che.
Era a voz de Dave. Jim pudo vé-lo de pé xunto ás suas “orellas”.
-Oio-che. Non é necesário que berres. – dixo Jim bromeando.
-Fantástico.
Jim comprobou con satisfación que non experimentaba nengunha demora, ainda que sentia que era capaz de facer mil cousas mais á vez, dar un longo paseo virtual por unha das paisaxes do seu interior por exemplo. Dave ollou-lle aos “ollos” e dixo:
-E que hai do vídeo? Podes-me ver?
-Podo distinguir até o último pelo da tua barba. Foi o mais difícil pero crio que agora o teño controlado.
-Ben! Agora comecemos co traballo duro…
* * *
combina mente e máquina
A terceira fase do proxecto era a mais cobizosa, e de resultado mais incerto. Se Jim fora quen de se “conectar” aos interfaces das próteses alleas à sua própria estrutura mental, non habia motivo para pensar que non puidese facer-se co controlo doutros sistemas.
O sistema co que Jim trataria de se facer era nen mas nen menos que o próprio computador na que a sua mente se achaba inmersa. Ou mellor dito, trataria de incorporar capacidade de procesamento adicional á que xa estaba a usar para recriar a sua própria mente. A idea era que naquelas condicións non tiñan que se conformare co seu potencial innato, se non que, dado que ainda sobraba poténcia de cálculo no computador, poderian utilizá-la para ampliar a sua intelixéncia.
O grande problema da computación clásica era que a resolución dos problemas seguia dependendo da capacidade humana. Dado un problema a resolver, alguén debía implementar un algoritmo capaz de abordar dito problema para atinxir unha solución. O computador só aforraba tempo. Pero non chegaba a nengunha solución que unha persoa non pudese obter cun lápis e papel, ainda que necesitase un millón de anos. Os ordenadores facilitaron o avance da ciéncia só no sentido en que fixeron posíbel explorar milleiros de alternativas de forma moito mais rápida. Os ordenadores non resolven ecuazóns. Implementan métodos de aproximación que chegan a unha solución tan exacta como se queira en microsegundos. En cambio a mente humana posuía algo que nengun computador conseguira siquera aproximar até o momento. Posuía a capacidade para chegar á solución por camiños totalmente inextricabeis, de comprender o problema sen o comprender, de o resolver sen saber o como.
A mente humana era capaz de facer cousas moi estrañas.
O que ocorreria se se conxugaba ese estraño xeito do cerebro humano cunha poténcia de cálculo ilimitada?
Ainda non sabian se tal cosa era posíbel, pero Jim e Dave imaxinaban que o resultado poderia ser unha sorte de super-intelixéncia capaz de resolver moitos dos problemas que desafiaban a intelixéncia do home.
se entendes cal é a eséncia mesma que o orixina
-Estou dentro – dixo Jim. Xa non era necesária a presenza de Azafata para se comunicar co exterior. Podia ver perfeitamente o laboratório e escoitar todo o que se dicia fóra.
-Ben. Comecemos. Toma-te o tempo que necesites. Estaremos á escoita tomando nota dos teus números.
Jim escoitaba pero xa estaba concentrado na tarefa que tiña por diante. Tampouco non é que puidese facer moito. Alomenos conscientemente.
-Un. Tres. Cinco. Sete. Once. Trece. Dezasete. Dezanove, vintetrés, vintenove… Continuou recitando de memória os mil primeiros números primos.
-Sete mil oitocentos oitenta e tres… sete mil novecentos un, sete mil novecentos sete, sete mil novecentos dezanove…
Até aí era fácil. Coñecia de memória moitos dos números primos mais baixos. A sua profisión como programador lles fixera vellos coñecidos. Para os números de cinco cifras debia realizar o esforzo mental de os procuraren. Debia calculá-los. Antes, cando fixeron a proba no exterior, non puido pasar dese número. Agora confiaba en que a sua mente utilizase a capacidade extra que tiña á sua disposición para o atopar. Aquela era unha tarefa difícil mesmo para unha máquina. Canto mais alto era o número maior era o tempo que se necesitaba para o achar. Dada unha capacidade de cálculo, podia-se escoller un número de cifras abondo alto como para que fose inviábel o tratar de dar con el. Sen embargo habia persoas que podian xerar números primos dun número de cifras abraiante utilizando mecanismos mentais descoñecidos.
Jim deixou-se levar. De nada lle serviria esforzar-se. Simplesmente se concentrou nas características do número que estaba a buscar e esperou.
-10393 – dixo de súpeto. O número acudiu á sua mente e vocalizou-no case sen ser consciente de que facia.
-Tédeo? comprobásteo? – preguntou aos seus parceiros do laboratório.
-Jim, é un número primo. Podes continuar? – era Dave.Soaba entusiasmado.
Jim non tivo que facer nengun esforzo para seguir recitando números cada vez maiores. Pasou de cinco a seis cifras, e entón a sete, oito, nove, dez… Os números acudian á sua mente con só pensar neles. Non necesitaba que lle confirmasen que se trataba de números primos. Sabia-o. Non podería explicar como, pero o sabía. De igual forma que sabes que duas mais duas son catro sen necesidade de o comprobar nunha calculadora. Jim entendia aqueles números.
Naquel momento, mentres acudian á sua mente números cada vez maiores e recitaba-os para que ficasen rexistados fora, tivo unha revelación. Concentrado naqueles números soubo que se coñecias a natureza de algo, se entendias cal era a eséncia mesma que o orixinaba, entón iso atoparia-se inevitábelmente baixo o teu controlo.
* * *
no fondo, descobrir a nosa eséncia imortal
Omnisciéncia ArtificialJim bebeu un grolo do seu copo e ollou pensativo ao seu redor. Atopaba-se con Dave sentado nun dos reservados do pub. Acostumaban ir alá a miúdo a releixar-se despois das esgotadoras xornadas de traballo no laboratório. Fronte a un vaso de whisky planificaran a maior parte das fases do proxecto que estaban a levar a cabo. Longas noites de conxecturas e especulacións levara-lles a imaxinar con todo detalle o que podian esperar se o experimento de transferéncia mental funcionase. Aquela noite xa non tiñan que imaxinar nada. Ambos gardaban silenzo, cada ún absorto nos seus próprios pensamentos. Jim bebia amodo do seu vaso mentres contemplaba arredor seu. A maioria de mesas estaban ocupadas por parellas en actitude romántica. Talvez aquel non era o lugar mais propício para que dous amigos tomasen unha copa mentres manteñen unha conversa animada, pero lles gostaba ir alá pola música. Era un dos poucos sítios que coñecian onde soaba música de princípios de século. Músicalmente Jim ficara-se ancorado nas vellas cancións que escoitase tantas veces no seu lar de infáncia. Dave tamén resultara ser un fanático daquela época, e, ademais da sua paixón polo I.A., forxara unha estreita amizade entre ambos.
Observando a aquelas parellas Jim sentiu-se terríbelmente só. Pensou na sua muller, agora tan afastada, e en canto, a pesar de todas as liortas, a botaba de menos.
-Que tal che vai no teu novo apartamento?– preguntou Dave rompendo o siléncio.- Como o levas? Andamos tan enfrascados non proxecto que á penas falamos… – Jim sabia que Dave sabia no que estaba a pensar, e que con aquela pergunta trataba de lle axudar a desfogar-se, pero non lle apetecía demasiado exteriorizar as suas emocións naquel momento.
-Estou ben. Sobreviverei. É só que ás veces me gostaria poder dar marcha atrás e emendar certos erros. Gostaria-me ter sido mais listo e ter evitado chegar a esta situación.
Ollou-lle cun aceno na face que pretendia ser un sorriso e valeirou o vaso dun grolo.
-Só se trata de manter baixo controlo ao teu outro eu – continuou dicindo. – Sabes? Din-lle moitas voltas e ao final entendin-o. Todos temos dous lados, dous caras, representamos dous papeis na vida. Un é o lado amábel, a nosa parte social, a que aprendimos a utilizar para nos relacionar cos demáis. A outra é o noso verdadeiro eu interior, salvaxe, sen regras, que non entende de cortesías. Mantemo-lo baixo controlo a maior parte do tempo, pero de vez en cando ten que sair fóra, necesita respirar. Cando esa parte de nós sae é mellor que non haxa ninguén perto.
Jim ollaba-lle e asentía. Non era a primeira vez que falaban sobre aquilo, ainda que en cada conversa xurdia unha variante sobre o tema que aportaba novos xeitos á cuestión.
– O problema do matrimónio é que as probabilidades de que alguén, e nese caso trata-se da tua muller, se atope perto nesas ocasións é moi alta. Ao fin e ao cabo é a persoa coa que pasas a maior parte do tempo.
– E que ocorre cando che atopas recriado no computador? O que lado é ou o que predomina? – A pergunta de Dave acordou o interese de Jim. Certamente non se plantexara aquela cuestión até o momento. Reflexionou durante uns intres lembrando como se sentía cando estaba “dentro”.
– Bon, agora que o perguntas, crio que o meu eu aí dentro é o mesmo que fóra. Só que… sinto-me mais esperto, mais consciente, cunha sensazón de controlo… é difícil de explicar.
– Como despois dun par de raias?
– Si… e non. En certo sentido cando estou dentro a miña mente se despexa… a diferenza é que non é só unha ilusión inxerida polas drogas, é real. Sinto que chego a comprender certas cousas… que se enfocara a miña mente na dirección axeitada podería…
Jim gardou silenzo. Tratou de procurar a forma de expresar como se sentira, ainda que a sensazón mesma escapara da sua mente.
– Coido que aí dentro son feliz.– dixo finalmente.
– Jim, iso seria fuxir.– Dave puxo-se sério.
– Iso coidas? O que no fondo estamos a procurar é descobrir o que somos, cal é a nosa verdadeira eséncia. Descobrimos que sexa o que sexa non é mas ca pensamento enxebre, un conxunto de procesos lóxicos dos que xurde o noso eu. Que importa que o cubículo onde se garde sexa un corpo humano ou un computador?
– Importa porque somos humanos. Comparto o teu entusiasmo sobre a posibilidade de viver nun mundo virtual controlado ao noso antollo. Pero tamén coido que iso precisamente o faria aburrido, seria como…
– Non se trata diso.– interrumpiu Jim.– Témolo discutido moitas veces e tes razón. Pero hai algo diferente ao que imaxináramos. É esa sensazón de paz, de comprensión… a pesar de estar aí dentro enlatado sinto-me mais vivo ca nunca. Coido que deberias probá-lo.
-Ainda non estou preparado.– Dave baixou a ollada. Avergoñaba-lle admitir que sentia un medo incontrolabel ante a perspectiva de trasferir a sua mente. Sentia-se como un claustrofóbico ante a idea de ser pechado nunha caixa dous metros baixo terra.
Jim sabia-o. El mesmo sentira algo semellante a primeira vez que se plantexou a ideia, pero finalmente venceu o seu medo e decidiu que se aquilo funcionaba queria experimentá-lo por si mesmo.
Ambos gardaron silenzo de novo. Ficaran sós no pub. A maioria de parellas marcharan e permaneceron contemplando a unha camareira en minisaia que recollia os vasos valeiros das mesas. As pernas da camareira lembraron-lle a Jim o seguinte experimento que ian realizar. A través de azafata lle plantexarían algúns problemas matemáticos que permanecian sen resolver até a data. Confiaban en que as capacidades mentais estendidas lle permitisen abordar aquilos problemas de forma diferente a como se tentara até agora. Se aquilo daba resultado se lles abriría un infinito campo de aplicación. Desde resolver cuestións enxebremente científicas até atopar curas para enfermidades ou solucións para algúns dos problemas que acuciaban á humanidade pasada a segunda metade do século vinteun. As posibilidades lles desbordaban, ainda que Jim e Dave tiñan-o todo cuidadosamente planificado. Tiveran moitos anos para se preparar.
Pero o que veu á mente a Jim contemplando as pernas da camareira foi algo diferente.
– Dave –dixo.– Vamos a usar a azafata como interface para os dados de entrada, igual que se introduciria un disco óptico nun computador. Pero os computadores tamén poden acceder a eses dados doutra forma…
Ollou a Dave para ver se captara a sua idea.
– Vexo o que queres dicir. Podemos dotar ao sistema dunha conexión de dados co exterior, coas bases de dados do Instituto, e acceder á información directamente…
– E non ten que limitar-se á base do Instituto. Podemos dar-lle acceso a Internet. A través da rede poderia adquirir case todo o que necesitase.
– Como non o pensamos antes?– Dave estaba entusiasmado.- Coidas que poderias facer-che co controlo dos protocolos de transmisión de dados?
– Coido que temos que tentá-lo.
* * *
fiiños de coñecemento fluindo
Omnisciéncia ArtificialJim pechou os ollos, ou no seu equivalente virtual, anulou a entrada de dados visuais do exterior, e concentrou-se en si mesmo. Dar co protocolo de transmisión de dados non ía resultar tan doado como podia ter pensado nun primeiro momento. Ainda que o funcionamento dos seus “ollos” era infinitamente mais complexo que o mero feito de receber e interpretar dados encapsulados en tramas, os procesos para interpretar imaxes xa existian nos seus esquemas mentais e polo tanto a adquisición da visión se limitara simplesmente a reinterpretar os dados que a retina sintética lle suministrara. Dados que polo demáis eran moi similares ás que a sua mente estaba acostumada a procesar. Sen embargo, agora trataba-se de se facer co controlo dun fluxo de información que en absoluto resultaba innato para o seu cerebro. Pero Jim sabia que a sua mente era capaz diso e moito mais. O éxito cos números primos confirmaba-llo.
Ainda que coñecía con detalle o funcionamento dos protocolos de transmisión de dados que utilizaba Internet, sabía que o seu obxectivo non era tratar cos dados directamente, se non co seu sinificado. Ao igual que os lóstregos de luz se transformaran finalmente en imaxes, os bytes de información debian transformar-se en coñecemento.
Despois do que lle semellou unha eternidade, sumido na mais terrorífica escuridade e no mais impenetrabel silenzo, Jim deixou-se impregnar polos coñecementos da base de dados do Instituto Tec. A información fluiu até a sua mente como flue un rio cara o mar. Como un tsunami de coñecemento, Jim viuse asulagado polo tremendo caudal de dados. Durante un lapso de tempo indeterminado a sua própria consciéncia diluiu-se entre o aluvión de información.
Foi como acordar dun pesadelo na que soñas que che afogas até que descobres que o único que tes que facer para deter a auga é pechar a torneira. Jim recuperou o controlo de se mesmo simplesmente pechando o canal de comunicación que abrira. Agora a base de dados do Tec. estaba baixo o seu controlo. Dalgunha forma podia entrar e aprehender até o último bit que alá se armacenaba. De feito sentiu que nen siquera teria que ir buscar esa información, que entrara xa na sua mente ocupando o seu próprio espazo dentro do computador cuántico.
O seu obxectivo non era limitar-se á base de dados do Instituto, senon sair realmente ao exterior, á omnipresente rede que era Internet. Pensou na Biblioteca Nacional á que habitualmente accedía para descarregar as novidades literárias. Nalgunha parte da sua mente o seu desexo de acceder ao catálogo de novidades transformou-se nunha trama encriptada que contiña unha petición de procura. A trama viaxou polas redes de fibra óptica mundiais, rebatendo de pasarela en pasarela até dar co seu obxectivo. A petición foi aceitada polo servidor da biblioteca e os dados fluiron de volta pola intrincada rede até o computador que era a sua mente, onde se transformaron en coñecemento. Jim “viu” uns cantos títulos interesantes e solicitou lé-los.
Non aconteceu ren.
O sistema de pago. Acostumara-se tanto ao sistema de pago automático que case esquecera que cada vez que descarregaba un libro o sistema lle descontaba unha pequena cantidade da sua conta corrente. Aquilo irritou-lle. No mundo ideial que imaxinara non habia collida para o diñeiro. Non era xusto que se lle proibise o acceso ao pracer da leitura. Decidiu dar-lles unha pequena leción. Ainda que nunca sentira moita atracción por hackear sistemas, coñecia alguns sítios na rede onde poderia aprender abondo como para romper a seguranza da Biblioteca sen problemas. Descarregou várias decenas de manuais onde se explicaban todos os procedimentos de ataque para penetrar nos servidores e esperou que o interface que a sua mente desenvolvera asimilara aquela información para reprogramarse a si mesma de forma que pudese burlar os sistemas de seguranza. E asi foi. De igual forma que case inconscientemente apartamos unha cortina para pasar ao outro lado, Jim se desfixo da seguranza que lle impedia acceder ao conteúdo íntegro da biblioteca. Esta vez non se limitou ao catálogo de novidades, descarregou todo o que lle semellou interesante e o gardou no seu próprio e ilimitado armacén de memória.
Até onde podo chegar? – perguntou-se. Sentia que as suas faculdades aumentaran. Agora, dalgunha forma, todo o coñecemento ao que estaba accedendo comezaba a formar parte del. Chegou sen dificuldade até a sua conta bancaria e engadiu vários ceros á ridícula cifra que aparecia como o seu saldo.
Demasiado fácil. Que hai das bases de dados do Pentágono? Jim leu a información pública que a Web lle oferecia pero cando tratou de ir mais alá algo se induciu. Esforzou-se por apartarlo pero non pudo.
De acordo, dixo-se, non hai sistema imbatíbel, só se trata de atopar a forma. Realizou unha procura a nível mundial de toda a información, de libre acceso ou restrinxida, relacionada coa programazón e a contraprogramación de medidas de seguranza nas redes e descarregou-na na sua memória. Deu-se a se mesmo uns intres para asimila-la e tentou-no de novo. Esta vez a oposición que sentira se derrubou como un castelo de naipes. Estaba dentro, ou tal e como Jim o sentia, toda aquela información estaba agora dentro del.
– Asi que iso foi o que aconteceu realmente con Kennedy. Nunca o pensara, malditos cabróns.
Todos os trapos suxos da Administración americana desfiaron ante os divertidos ollos de Jim que desfrutaba como un neno. Sen embargo, axiña todo aquilo lle aburriu enormemente. Deu unha volta pola maior parte das bases de dados do planeta, pero despois de “asimilar” todo o que lle semellou interesante comezou a sentir certo tedio polo que atopaba. Diaños, seica en todo o fodido planeta non había ren capaz de manter o seu interese durante mais duns segundos?
Claro, non teño que limitar-me á Terra, se lle ocorreu de repente. O recentemente inaugurado PEEP (Proxecto de Exploración do Espazo Profundo) puxera en marcha unha rede de satélites equipados con telescópios de alta resolución capaces de escrutar o espazo exterior como nunca até agora fora posíbel. As imaxes eran trasferidas en tempo real ao Centro de controlo de Houston no que Jim puido entrar sen problemas.
saboreando o mesmísimo infinito
Jim ficou sobrecollido pola escena que apareceu ante os seus inexistentes ollos. A rede de satélites tomaba imaxes desde distintos pontos no arco visual para entón recompor unha imaxe tridimensional do espazo exterior. As imaxes que se recebian eran certamente impresionantes. Os científicos que podian estudá-las estaban limitados pola sua capacidade para asimilar determinada cantidade de información, e polas próprias limitacións do sistema de visión humana. Jim non. A escena que contemplaba nunca poderia ser imaxinada por un ser humano de carne e oso. Por un lado, non se limitaba ao espectro de radiación visíbel, se non que combinaba toda a información radioeléctrica que os instrumentos recollian e que os científicos normalmente analisaban por separado. Por outro, a profundidade de campo non dependia das meras propriedades ópticas da retina. Jim recompuña na sua mente a imaxe do universo na sua imensidade e profundidade case ilimitadas, percebendo cada detalle con igual intensidade, como un infinito mosaico cósmico no que cada tesela reclamase a sua atenzón por igual.
Perdeu a nozón do tempo mentres deixaba-se absorber extasiado pola marabillosa visión da arañeira cósmica na que incontabel número de galáxias formaban grumosas estruturas que daban lugar a…
A o que?
Jim sentiu curiosidade. A mesma pergunta fundamental que atormentara ao home desde o momento mesmo no que xurdiu a intelixéncia no primeiro homínido, quitou a Jim do seu ensismamento. Como diaños funcionaba todo aquilo?
De onde saira o maldito universo?
Jim dixo-se que chegara o momento de que alguén, e ese alguén seria el mesmo, atopase algunhas respostas. Comezou por se pór ao dia das teorias cosmolóxicas actuais, e de todo o relativo á física e mecánica cuántica. Non lle levou moito tempo saquear as bases de dados mundiais para recompilar a información que necesitaba. Entón, partindo do modelo estándar da física de partículas iniciou unha simulazón na que introducir os dados empíricos que recebia a través da rede de satélites. Pronto entendeu as limitacións do modelo estándar e ampliou-no ao modelo estándar supersimétrico mínimo. A partir do desfase entre o resultado da sua simulazón cos dados reais trataba de entender que é o que fallaba nas ecuazóns.
– Dave! Ven ver isto! – Era Hal, o encarregado de supervisar o funcionamento do computador cuántico.
– O que acontece?– Dave correu até onde se atopaba Hal.
– Algo está a acontecer. Hai uns minutos o volume da transferéncia de dados do enlace co exterior disparou-se. Jim saiu fóra a través de Internet e está a descarregar información de forma masiva…
Dave observaba os dados do monitor. A taxa de transferenza do enlace atinxira vários xigas por segundo.
– O que raios está a facer?
– Non-o sei. Pero iso non é o pior.– Hal sinalou cara outro monitor.– A cantidade de poténcia utilizada do computador comezou a medrar exponencialmente. Se segue asi nuns cantos minutos a esgotará.
Dave ollou-lle incrédulo. A idea era que Jim utilizase unha pequena parte do computador para tentar resolver alguns problemas matemáticos, pero non atinxia a comprender o que diaños poderia estar a pasar para que a cantidade de procesamento medrase daquela forma.
-Jim! – dixo con preocupación – podes ouvir-me? O que está a acontecer?
Jim comezaba a entender certas cousas cando escoitou unha voz que lle chamaba. Era o seu amigo Dave. Dirixiu a sua ollada cara o laboratório e viu como Dave se axitaba nervoso xunto ao monitor. Sentiu mágoa por el. Por el e polo resto de ridículos homiños que se movian de forma desesperantemente lenta polo laboratório. Pequenas formigas incapaces de entender a grandeza do Universo. Jim viu o seu próprio corpo inmóbil tombado sobre a padiola coa cabeza cuberta de cabos. Sentiu un tremendo desprezo pola sua envoltura de carne e oso, tan efémera e fráxil, chea de limitacións. Soubo que nunca poderia tornar a ese patético estado.
Facendo caso omiso da chamada tornou á sua análise. Estaba a ponto de abordar a teoria de supercordas e de enfrentarse ao problema da matéria obscura. Nese ponto todas as teorías científicas que asimilara lle resultaron inútiles. Atopaba-se nun labirinto sen saída do que tiña que sair usando os seus próprios meios.
Jim non era físico, era Enxeñeiro de Programazón. Ainda que absorbera todo o coñecemento científico ao que puidera acceder, a sua estrutura de pensamento fixado na sua mocidade seguía respondendo a pautas de razoamento baseadas no conceito de información. Decidiu abordar o problema desde un ponto de vista diferente. Partindo do aforismo central da mecánica cuántica que di que a natureza no fondo é discreta, razoou que calquera sistema físico se pode descreber como un número finito de bytes. Cada partícula elemental do sistema se comporta como unha porta lóxica dun ordenador xa que o seu eixo ou spin pode apontar só nunha de duas direccións, codificando polo tanto un bit. Até aí nada novo, ese princípio levara á invención do ordenador cuántico que de feito estaba a realizar os complexos cálculos que recriaban a sua mente.
Pero Jim podia ir alén. Combinando a Teoria da Información co modelo de Supercordas comezou a ver como o seu modelo era capaz de explicar certos fenómenos que até o momento permanecian como un mistério.
Desde o novo ponto de vista, Jim razoou que a matéria se comportaba como un computador ultrarrápido computando en paralelo, mentres que a matéria obscura se comportaría como un ordenador secuencial sobre o que se basearia a matéria. A matéria obscura sería algo así como un Sistema Operativo que subministra ao universo a matéria que necesita e acelera a sua expansión. Jim observou a imaxe do espazo exterior que lle rodeaba e viu como todas as pezas comenzaban a encaixar entre si.
Sorriu para os seus adentros. Claro, dixo-se, por iso expande-se… é evidente. Realizou algunhas correccións aqui e alá sobre algunhas das constantes cosmolóxicas tradicionalmente aceitadas. Estúpidos… como fostes tan cegos! Soltou unha insonora gargallada de satisfación e condescendéncia. Agora todo encaixaba. Entendía o funcionamento do Universo. Agora comprendia a sua orixe e o mecanismo que lle daba forma. Pero…
Cal era a sua finalidade? Se o Universo se comporta como unha xigantesca computadora, o que estaba computando?
A resposta era evidente para alguén como Jim, cuxo próprio Ser non era mais ca o resultado da computación dun metro cúbico de matéria.
O resultado do cálculo do universo debía de ser unha súper-consciéncia cósmica.
Ou dito en termos mundanos, debia tratar-se de Deus.
Sumido nos seus pensamentos, mentres acariñaba o mesmísimo infinito, Jim sentiu envexa. Sentiu envexa e sentiu ira cara Deus. Como se atrevera a pór a mente dos homes nos seus ridículos recipientes de carne e óso, a mutilar-lles daquela forma? Jim soubo que a única diferenza entre el e Deus era a cantidade de matéria que estaba en xogo.
El contaba cun metro cúbico. Deus co resto do Universo.
Pero se atopaba unha forma de ampliar a sua capacidade… de controlar mais matéria… entón podería rivalizar con El. Poderia falar-lle de igual a igual…
as báguas arrasaron os seus ollos
– Meu Deus Jim! Reaciona!
Dave atopába-se fóra de si. Ante o preocupante desbordamento dos sistemas tomara a decisión de deter a transferéncia, pero non lograban reactivar os procesos mentais de Jim. Do seu nariz xurdía un desacougante fiiño de sangue.
– Entrou en coma.
Era o neurólogo da equipa. Observaba un mapa do cerebro de Jim con preocupación.
– A sua mente sofreu un colapso. E polo xeito do mapeado neuronal, temo-me que é irreversíbel.
Todos gardaron silenzo revirados. De súpeto a porta do laboratório abriu-se e alguén entrou vociferando.
– O que demos está a acontecer aqui? – Era Mackencie, o director do Instituto Tec. Atrás entraron en tropel varias decenas de soldados seguidos dun tipo que lucia unhas impenetrabeis gafas negras. Os soldados se abalanzaron sobre todo o persoal do laboratório imobilizando-os mediante o tradicional sistema de esmagar a sua cara contra o chan e apontar-lles á cabeza cunha pistola. O tipo de gafas negras ollou ao seu redor cun altivo movemento de cabeza.
– Señores, por orde do Presidente fica confiscado todo o material deste laboratório e suspendida calquera actividade que aqui se estivese a levar a cabo. – dixo cunha voz suave que contrastaba coa rudeza do seu rosto.
– E de que se nos acusa? – preguntou Dave facendo o esforzo de falar a pesar de que a sua cara estaba firmemente apertada contra o chan.
– Entre outras cousas… – O tipo das gafas mostrou un sorriso divertido – de violar e extrair información de forma ilegal da maioria de centros de dados do planeta, incluído, e ese é fundamentalmente o motivo polo que eu estou aqui, o arquivo do Pentágono.
Dave deixou de forcexear co soldado que lle retiña. Sabia que o seu proxecto, o soño da sua vida, rematara nese mesmo momento. As báguas arrasaron os seus ollos ao lembrar que alomenos el podia sentir-se afortunado por se apodrecer nunha cárcere o resto dos seus dias. O seu amigo Jim correra pior sorte.
Epílogo
– Estivo perto, verdade?
-Si. Seica a semente comeza a xermolar. Vou ter que che dar a razón. Talvez o Home non sexa un caso perdido despois de todo.
– Dixen-che que confiases en min. Só necesitaban un pequeno estímulo cara a dirección axeitada. Coido que non teremos que esperar moito mais antes de ter compaña.
– Segues pensando que serán os primeiros? Coido que o tempo que pasaches entre eles impídeche ser obxectivo.
– Estou convencido que o acadarán. Antes que os outros. Iso que os fai tan destrutivos tamén lles fai avanzar moito mais rápido que os demáis.
A súper consciéncia cósmica mais coñecida entre os habitantes do planeta Terra como Xesús ollou ao seu Pai e sorriu confiado. Sabia que os seus pupilos non lle defraudarian.
