A história que vou contar comezou nun serán sen nubes.
Volvía de dar unha conferéncia por convite de Het Genootschap. Había vários anos que non era sócio, pero sentín-me moi honrado de que non se esqueceran de min e puideran seguir aprezando o meu traballo.
De camiño a esta conférencia tiven que lidar con vários desvíos de tráfico e cheguei xusto a tempo para a xuntanza introdutória, así que despois preguntei-lle ao Pretor, quen coñecía esta rexión mellor ca min, se podía recomendar-me unha ruta mais doada e menos transitada para volver.
Ao princípio suxeriu-me que podía pasar a noite na de seu con el e a súa família, pero non me apetecía pasar a noite noutro sítio que non fora a miña casa.
Inventei a escusa de que tiña uns cantos animais domésticos e que había que lles dar de comer. O Pretor deu-me unas indicacións algo confusas, que anotei coidadosamente e escribín vários puntos de control, coma unha granxa abandoada ou os restos dunha capela.
Sorprendín-me moito cando cheguei a un cruce de camiño de ferro á volta. A barreira do meu lado estaba baixada e dúas grandes luces vermellas capelexaban sen parar. Non podía imaxinar que o Pretor se esquecera de mencionar este paso a nivel ou que eu pasara por alto esta parte da descrición.
Calculo que estiven parado fronte ao paso a nivel pechado durante vários minutos antes de ver polo retrovisor dúas luces que se achegaban. Un momento despois, un vehículo detívo-se xusto atrás do meu. O condutor, un home que semellaba ter una dúcia de anos menos ca min pero que era moito mais alto, baixou decontado. Á luz que entraba pola porta aberta, decatei-me nunha muller de pelo escuro médio longo. Non sei se eran os lentes que levaba ou non, pero nos seus ollos vin una mestura de medo e incredulidade.
O home mirou abraiado ao seu redor e quixo dicir algo cando se achegou un segundo coche. As súas palabras, nin sequera recordo se as dixera xa en voz alta, perdéron-se no bucinazo do outro vehículo. Deste coche baixaron-se dous homes.
Un deles, coido que era o pasaxeiro, saíu do coche e dirixiu-se decididamente á esquerda pasando a barreira, mirou a dereita e esquerda varias veces coma un neno que se para ansiosamente na beirarrúa e non ousa cruzar a rúa baleira, subiu-se logo ás vías do tren, volveu-se cara nós e encolleu-se de ombros, indicando que non pasaba ren.
Ese foi o derradeiro movemento que vin del, porque ao intre seguinte una luz brillante lostregou á altura dos ombros sen facer ruído, pareceu pasar de esquerda a dereita. Non se detectaron locomotoras nin vagóns, pero o home semellou desaparecer. O seu compañeiro, presuntamente o condutor, dirixiu-se tamén ás vías, buscando o que ficaba do home. O home que berrou escápa-se-me nestes intres, pero foi o primeiro e tamén o derradeiro que oín del, porque una luz semellante á anterior volveu lostregar, esta vez seica na outra dirección.
Eu estaba cegado. O home do primeiro coche achegou-se-me e durante un momento ficamos coas mans na barreira e miramos as vías do tren. Tatexou que por alí non podía pasar tren ningún. Asegurou-me que collera esa estrada o día anterior. Quería mirar mais de preto cando a muller de pelo escuro se baixou e berrou o seu nome.
Xirou-se na súa dirección e ordeou-lle con firmeza que volvera ao seu asento no coche.
Non me lembro exactamente do que aconteceu deseguido e non podo amosar o número exacto de coches, pero nos momentos seguintes chegaron outros coches. En poucas palabras intentamos explicar o que acontecera. Evidentemente, ao princípio miraron-nos con desconfianza, pero cando chamamos a atención sobre o camiño de ferro, que de súpeto semellaba brillar ameazadoramente, todo intento de burla desapareceu.
Había que facer algo, iso era indiscutíbel. Os demais espalláron-se para buscar axuda. Dado que, coma xa dixen, non coñezo ben esta rexión, suxerín ficar no lugar para advertir aos novos condutores. Apenas pasaran uns intres dende que os demais marcharan, cando un mozo nun relucente coche deportivo ignorou as miñas palabras e tentou cruzar a vía do tren. O coche non fixo o menor ruído cando pasou a luz branca.
Mentres tanto, a escuridade chega gradualmente. Non hai ningún coche á outra beira da vía e non se ve nin un alma vivinte. Cando miro atrás de min, semella que o horizonte desaparece amodo. Intento atopar-lle un sentido: o final do horizonte está cada vez mais preto. Onde hai un intre aínda se podía albiscar un muíño de vento, agora só detecto un ceo azul. Se non-o souber e non fora consciente do absurdo dos meus pensamentos, acharía que a terra está a desaparecer lentamente.
Porei estas follas de papel nunha botella de auga baleira e logo arroxarei a botella á outra beira do camiño de ferro. Estimado lector da miña mensaxe, espero que te tomes en sério esta mensaxe e nos envíes axuda, antes de que sexa demasiado tarde.
***
Atopei esta carta na alborada, cando me atopaba fronte a este cruce pechado. A barreira está baixada ao longo desta beira e dúas luces bermellas lampexan deseguido. Pero non podo ver a outra beira, seica a terra remata aquí. É estraño, porque sei con certeza que por aquí nunca pasou tren ningún…
FIN
