Non podía ver a ninguén, claro, pero podía sentir a súa presenza e iso incomodába-o. Unha habitación dun motel, unha habitación individual nunha pequena cidade, non debía estar ateigada, e esta o estaba.
Porén estivese no seu dereito de esixir outra habitación, unha sen chupóns, non estaba á altura de tratar coa puta fungona que o rexistrou. A ideia de lle dicir que non tiña ningunha intención de pagar un can por unha habitación que estaba ateigada deixou-no nervoso. Unha muller coma aquela, alguén que pensaba que lle estaba a facer un favor ao aceptar os seus cartos, o carallo, probabelmente daría-lle unha arroutada e chamaría á policía, pedindo que o levaran para o manicómio por coidar que a súa habitación estaba enmeigada.
Por suposto, el non coidaba iso para nada. O meigallo era diferente e eses non eran espíritos sinistros despois de todo. Non, só estaban alí, e el quería privacidade.
Á parte diso, non había certeza de que as outras habitacións foran mellores.
Aínda que non durmiu moito esa noite, aturou con elo. Á mañá diría-lle adeus e estaría só na súa furgoneta na estrada. O pensamento diso deu-lle paz abondo e permitiu-lle durmir un intre.
Jason traballaba na estrada – viaxando decote. Viaxaba pola súa rexión, facendo o mantemento de equipa de oficinas in situ para unha grande compañía. A meirande parte eran fotocopiadoras e máquinas de laminación, aínda que aínda había algunha rara máquina de fax por alí. A compañía non vía o valor de poñer oficinas en cada cidade de médio tamaño no oeste. Non había negócio abondo para iso.
A seguinte mellor cousa após ter cómodos centros de servizo era fornecer servizo móbil. A compañía preparou unha furgoneta, enchéndo-a de equipa de probas e ferramentas, logo embuchándo-a de repostos e follas de pedido… e Jason. El traballaba na furgoneta, viaxando dun lugar a outro das zonas rurais de Idaho, Utah, Nevada e mesmo partes de Wyoming e Colorado, até o norde de New Mexico. Abraiou-no saber cantas fotocopiadoras e laminadoras se utilizaban na Reserva Navajo.
Cando comezou o choio por primeira vez, a empresa tróuxo-o á oficina principal en Kansas City durante seis semanas de adestramento intensivo. Aprendeu a desmontar e montar todas as máquinas da compañía e resolver calquera problema. Abraiou-no saber que tiña maña para isto. Realmente podía imaxinar como interactuaban os diferentes módulos. Iso facía-o doado. Era case coma se falaran con el.
No seu primeiro ano de traballo nunca atopou un problema que non puidera arranxar, unha máquina que non puidera axustar para que funcionara coma o día que saíra da fábrica.
E gustaba das distáncias abertas que tiña que percorrer. Vivir na estrada sentába-lle ben a Jason. Viaxando as longas distáncias a través dos estados do oeste deixaba que a súa mente fluíra. A empresa instalara un excelente equipo estéreo na furgoneta, pero el nunca o acendeu. Estar a soas cos seus pensamentos na estrada aberta, co zunido dos pneumáticos sobre o asfalto, o suave rosmar do pequeno motor da furgoneta, o murmúrio do vento que atravesaba a chaira, era unha experiencia gozosa. Calqueroutro són sería unha intrusión.
Descubriu que gozaba co seu traballo e que era bo nel. Gustaba facer as reparacións e o mantemento. Resolver os problemas da xente, facer que as cousas funcionen ben gustába-lle. Gozaba chegando a un lugar onde os clientes estaban frustrados por ter que loitar cunha copiadora malhumorada. Facer que a máquina volvera a funcionar sen problemas ou eliminar as engurras dun proceso de plastificación facía feliz á xente.
Había un aspecto que non lle gustaba. Sempre que traballaba nalgo, debía animar aos clientes a actualizar as súas equipas. Mesmo se arranxaba a máquina existente á perfección, debía mencionar como un modelo mellor e mais caro faría aínda mais, sería mais rápido e mais doado para nós.
Odiaba iso. Cando un cliente tiña unha máquina que se axustaba perfectamente ás súas necesidades e el podía restaura-la ao seu estado inicial, dicir-lles que era inaxeitada facía-lle sentir coma se fixese trampas ou mentise. Simplemente non podía face-lo.
Ao cabo do seu primeiro ano, a empresa fíxo-lle aparcar a furgoneta e voar de volta a Kansas City. Após de face-lo pasar por un curso de refresco, onde o puxeron ao día nos cámbios nos equipos e nos procedementos, tivo a súa revisión anual.
“Caes-lle moi ben aos nosos clientes”, díxo-lle o seu xefe. “E o teu rexistro de reparacións de equipas, ben, ogallá tivesemos mais coma ti”.
“Alédo-me. Gusta-me o traballo”.
“O problema que tes é coas vendas adicionais”, díxo-lle o seu xefe. Así é coma chamaban a mentir. “Tes que actualizar aos teus clientes. Axúda-lles a ver o valor de se mudar a sistemas mellores”.
“Faría-o se as máquinas vellas non estivesen a facer o seu traballo”, dixo Jason. “Pero a todos os meus clientes gústan-lles as máquinas que teñen, unha vez que as reparo”.
“As novas ofrécen-lle un valor mais alto”.
Jason fixo un aceno. “Non, cando a que teñen é a axeitada para as súas necesidades”.
O xefe engurrou o cello. “Cunha actitude así non vas conseguir un ascenso”, dixo.
O comentário deu-lle a Jason unha sensación de acougo. Nesta empresa, un ascenso sinificaría deixar a estrada e traballar nunha oficina, dirixindo á xente que fai o traballo. A ideia de entregar a súa furgoneta a outra persoa e trasladar-se a unha oficina de cor beis en Kansas City, traballando nun espazo aberto cheo de cubículos de persoas que xestionan ruidosamente á xente, deu-lle un arrepío.
A verdade, o pensamento aterrába-o. Encantába-lle estar na estrada, cos quilómetros pasando e o mundo deixándo-o a soas cos seus pensamentos. Ás veces podía ser solitário, pero non tiña a ninguén mirando por riba do ombro, nin ninguén que lle dera problemas pola súa paixón.
Nos seus días libres encantába-lle coñecer as histórias da zona na que se atopaba. E todas tiñan histórias. O oeste era unha fascinante mestura de lendas, mitos, supersticións e feitos curiosos. Explorar os museus e as exposicións locais, coñecer os mitos e as lendas dos lugares polos que pasaba facía-lle sentir ser parte deles. Converteu-se nalgo tanxíbel, e conducindo por terras abertas, puido imaxinar aos pioneiros e aos índios, aos vaqueiros, aos xogadores e a todos os demáis que viviran e morreran alí.
Tamén lía sobre as zonas. Traballando ou non, polas noites, durante unha cea solitária nunha cafetaría, e logo sentado na súa cama noutra da inesgotábel variedade de habitacións de motel, estudaba detidamente as histórias. As que mais lle gustaban mesturaban a história coa lenda, o real e o surrealista dun xeito que lle puña os pelos de punta. Tamén lía sobre as fontes das lendas. Todo isto encheu-no dunha conciéncia do pasado que chegou a comprender que era algo mais complexo ca unha escolma de simples contos.
O letreiro na fronteira con New Mexico dicía-o todo: “Benvido á Terra do Encanto”. A ironía era deliciosa. Encantar significa “provocar unha admiración extática”, segundo o seu dicionario. E a terra facía-o. Pero encantar tiña outro sinificado: “Influír mediante encantos e meigallos, ou coma se o foran, para enmeigar”.
Conducindo até o este dende Arizona, na súa primeira viaxe a New Mexico, sentira ambas partes do encanto. Era suave, xentil, pero definitivamente presente. Non sabía o que era, pero aquela noite no motel de Shiprock, cando Jason se fixou por primeira vez neles, nos outros, soubo que era parte delo.
En calqueroutro intre, tería atopado aos outros desacougantes. Pero no país dos encantos a súa presenza era mais ben un fastío. Estaba desexando coñecer e axudar aos novos clientes, pero non durmir ben pola noite non lle axudaría.
Á mañá aínda estaban alí. Sinxelamente alí. Non é que vira pantasmas ou nada diso. Non, non había visións de faces sorrintes (ou rosmantes). Simplemente era consciente deses… outros. Escoitaba, ou coidaba escoitar, as súas conversas entre murmúrios. O que fora que estaba a acontecer, tiña que aceptar que estaban realmente alí.
Probábelmente tiñan un motivo para estaren alí. Se cadra mais dun motivo. Quen sabe? Non estaba seguro de que importara. Se cadra só estaban a se divertir con el.
Puxo a súa mochila na furgoneta e cruzou a rúa para un cedo e graxento almorzo na cafetaría de Chico. Era un lugar ateigado. Moito mais ateigado cá habitación do motel na que estivera, pero o servizo era bó.
Cando rematou, cruzou de novo a rúa para deixar a habitación do motel.
Había un vello nunha camiseta manchada e sen mangas sentado nunha cadeira lendo o xornal e bebendo café. Equilibraba a cunca de café sobre o seu enorme bandullo, o que probabelmente explicaba as manchas.
“Que tal foi a estáncia?”, preguntou.
Jason puxo a chave no mostrador onde estaba a recepción. “Ruidosa”, dixo.
“Condeadas pantasmas”, dixo o home.
Jason notou que non era escéptico ou desdeñoso.
O home sinalou para a chave. “Bote ese chisme no mostrador por min se non lle importa. Non vaia ser que algún vadío veña e a colla”.
“Vale”, dixo Jason. Mirando ao home voltar unha páxina coa cunca de café meneándo-se inestabelmente, tivo que preguntar. “Pantasmas?”.
O home mirou para el. “O que coidaba que era?”.
“Non sei. Eu non-os vin”.
“Agardaba xente con sabas brancas ou algunha clase de merda etérea?”.
“Non agardaba ren”.
“Maldita sexa, se non botaramos sálvia nesa habitación tamén. Imaxine o mal que se poría aí dentro se non-o fixeramos”.
Sorriu. “A sálvia pón-lles incómodos ou algo así. Non fican. Espero que vosté guste da súa compañía”.
“O que quere dicir?”.
“As pantasmas de por aquí son moi sociábeis. Non van ficar nunha habitación baleira que ten sálvia normalmente”. Sinalou coa cabeza ao aparcadoiro. “Probábelmente no seu vehículo, agardando por vosté”.
Jason mirou-no. “Está a se burlar de min”.
“Non lle hai ren gracioso sobre as pantasmas”.
“E o que debería facer eu… no caso de estar nunha situación así de novo?”.
O home pensou. “Se cadra, descubrir o que queren”.
Como non se lle ocorrera antes a Jason coma algo óbvio. “O que fan?”.
Semellou sorprendido. “O que quere dicir?”.
“As pantasmas. O que fan? Están a me enmeigar?”.
Riu. “Pasan o rato con vosté. Son coma as sombras, só que poden ser abondo faladoiras”. Deu un grolo ao seu café. “Acostumará-se a elas”.
“Ai si?”.
“Seica non ten moita elección agora mesmo, nonsí?”.
O home non estaba a sorrir. Jason estaba seguro de que acreditaba no que estaba a dicir. “Menos mal que non acredito en pantasmas”.
O home pousou o seu xornal. “Polo que podo dicir, a eles non lle peta se vosté acredita neles ou non. Eu non acredito nos impostos, pero sigo atrapado pagándo-os”.
“Iso non é o mesmo”.
O home sorriu, amosando uns dentes amarelos. “Supoño que non”.
Jason foi ao seu coche sentíndo-se… un pouco receoso. Un pouco vacilante. Tiña unha longa viaxe a Armadillo Enterprises en Farmington, onde non unha, senón tres fotocopiadoras estaban a fallar. No podía atrasar-se mentres descubría como se desfacer dos viaxantes á boleia invisíbeis.
Cando por fin se puxo en marcha pola estrada este na autoestrada 64, paralela ao río San Juan, estaba encantado. Había pouco tráfico e non moito no camiño da cidade. “Paisaxe pura”, dixo en voz alta.
“Meu curmán Wendell viviu alí. Tiña unha cabana de adobe un pouco cara o norde“.
Levou-lle un chisco decatar-se de que a frase a pronunciara unha voz na súa cabeza. Un dos outros falara. Tiña unha persoalidade, pero non coma a xente. Non tiña un senso de idade ou xénero ou ren diso.
“Esa habitación de motel cheiraba“, dixo outra voz.
Esta vez Jason estaba certo de que a voz estaba na súa cabeza. Non escoitara a ninguén realmente falando pero as palabras rebotaron ao redor da súa cabeza. Aínda así, era exactamente coma ter alguén falando con el. Ter a alguén que non estaba alí falando con el era distinto, aínda que se cadra non encantador.
“Cara onde imos?“, preguntou unha voz.
“Farmington”, dixo.
“Hai un posto marabilloso de pan fritido Navajo en Red Mesa“.
Outra voz falou. “Iso é en Arizona. Imos en dirección contrária se queres ir a Red Mesa“.
“Teño un choio en Farmington”, díxo-lle Jason á voz.
Pero a voz tiña razón. Jason estaba a conducir exactamente en dirección contrária a Red Mesa. Ainda que estaba seguro de que as voces non eran outra cousa cá súa mente facendo trucos, xogando con cousas que el sabía, tivo que admitir que a ideia de pan índio fritido facía-lle a boca auga. Preguntou-se se se supuña que tiña que chama-lo pan fritido da xente indíxena. Iso non soaba tan delicioso.
“Os Zuni tamén fan pan fritido“.
“Hai unha Red Mesa en New Mexico, preto de Jemez Pueblo“.
“Hai lugares en Shiprock. Non queremos abandoar New Mexico“.
A discusión errante desacougou a Jason. Unha das cousas boas de estar só na estrada, sen ren mais cós pensamentos de seu, era que podía dicir ou pensar o que quixera sen amolar a ninguén.
O home dixera que podía descubrir o que querían as voces. Se cadra podería dar-lles alqo que querían, e deixarían-o só.
“Por que estades na miña cabeza? O que é o que queredes?”.
“O que queres dicir?“.
“El non sabía que estabamos aquí“.
“Como puido non se decatar antes?“.
“Eramos débiles. El coidaba que as cousas que diciamos eran os pensamentos de seu“.
“Iso é un chiste. Pensamentos de seu?“.
Estas foron unha parte das cousas que escoitou (pensou? Aínda non tiña ideia de como describir o que estaba a acontecer).
“Estamos a conversar, así se fala“.
“Pero non temos beizos ou línguas, así que non pode ser“.
“Vaites, se ese é o caso, non temos cerebro así que tampouco pode ser pensamento“.
“É confuso, iso é o que é”, dixo Jason.
Iso parou as voces por un rato. Finalmente, chegaran a un acordo con el nalgo.
En Farmington, conduciu dereitiño ao parque empresarial onde as máquinas avariadas o agardaban. Sería un acougo tratar con problemas simples de convence-los.
“Agardade na furgoneta”, díxo-lle ás voces cando saíu coas ferramentas. “Teño traballo que facer e non podo convosco zunando ao redor da miña cabeza interrompíndo-me”. Logo reconsiderou. “En realidade, sodes ceibes de saír se queredes, pero non me sigades”.
“Somos ceibes de marchar?“.
“E irmos onde?“.
“Como agardamos?“.
“Quere dicir que esteamos aquí cando volva“.
“Ah, vale“.
Era confuso, pero cando entrou no edifício, sentiu-se distinto. Non mellor, senón distinto. Polo momento non podía oír as voces.
A xerente estaba encantado de ve-lo e amosou-lle as máquinas.
O persoal foi amábel con el, pero distante. Mentres facían o seu traballo, notou que tiñan unha camaradería. Iso fíxo-lle sentir só.
Á hora do xantar, cando a maioría do persoal marchou, puido traballar aínda mais rápido. Axiña tivo as máquinas zunando elegantemente.
“Tiven que encargar unha peza para a de recepción”, díxo-lle á xerente. “Púxen-a en marcha, pero probábelmente falle axiña. Pero polo de agora funciona. Iso sinifica que necesito que autorice o custe de substitución da peza”.
“Pero vai vostede volver a instala-la?”.
Asentiu. “Cháme-me cando chegue, e eu arranxarei unha visita”.
“Realmente precisamos esa máquina”.
Jason sabía que se supuña que tiña que lle dicir que os modelos novos duraban mais e que lle aforrarían cartos ao longo dos vindeiros cinco anos, pero a vella estaría ben, así que non-o fixo. “Durará até que eu poida instalar a peza”.
A xerente sorríu. “É vostede un grande vendedor para a súa empresa”, dixo.
“Ai si?”.
“Vou chamar á súa oficina. Quéro-lles dicir canto aprezamos unha empresa honrada que non tenta vender-nos produtos que non precisamos”.
“Eu non-o faría”.
“Resulta que a nosa compañía vai saír á bolsa nuns meses. Imos abrir un novo cuartel xeral de operacións e eu estarei ao cargo. Vou chamar ao seu xefe e dicir-lle que o quero para a miña conta. Vai ser unha moi grande. Se non lle dá un ascenso, é un idiota”.
Jason fitou para ela, pestanexando. “Pero eu só estou a facer o meu traballo”.
“Excepcionalmente. E iso merece unha recompensa”.
Jason saíu, cambaleando perante a perspectiva, preguntándo-se o que sinificaría. Se cadra a muller o esquecería.
En canto entrou na furgoneta os outros se amontoaron ao seu redor. Conduciu a unha cafetaría onde papou un xantar tardío, co acompañamento das voces, preguntando sobre a comida.
“Ogallá puidesemos proba-la“, dixo un.
“Podemos“, dixo outro. “El fai-no por nós“.
“Oh, vale“.
De volta á furgoneta, o teléfone de Jason soou. Era o seu xefe, a súa voz enchida de entusiasmo e felicitacións. “Esa é unha conta enorme, e insisten en que te encargues ti. Por suposto, é mais traballo do que pode facer unha soa persoa, así que contrataremos a algúns técnicos para que fagan o choio. Estarán baseados aquí”.
“E o que acontece co meu território?”.
“Tí ocúpa-te das seguintes visitas acordadas e eu arranxarei-no para ter alguén alí que se faga cargo nun par de días. Chamarei con mais detalles. Este novo contrato vai-se mover rápido”.
A cabeza deu-lle voltas e o xantar que viña de papar amargou-lle o estómago. Pensou en todas as cousas que debería dicir, se cadra podería te-las dito, pero non-o fixo.
Pero tiña traballo que facer, así que acendeu a máquina. Polo de agora tiña clientes que o necesitaban, e outra longa viaxe por diante. A seguinte parada sería moito despois de escurecer.
“Onde imos agora?“.
“Ao norde. O seguinte choio é en Durango”.
“Iso non é en New Mexico“, dixo unha voz.
“Non, non é. É en Colorado”.
“Colorado?“.
“Pero Colorado non é encantador“.
“Non do xeito que nos gusta, de todas maneiras“.
“Sei-no”, dixo. Saíu do aparcadoiro e xirou ao norde pola autoestrada 170, pasando polo letreiro de La Plata.
Ao acelerar, algo semellaba estraño. Levou-lle un chisco, pero se decatou de que as voces estaban a calar.
“Vai todo ben?”.
“Vai“.
“Estou canso de conducir“.
“Tí non estás a conducir, estás a ir de pasaxeiro“.
“Vas traballar nunha oficina? Non nos vas escoitar nunha oficina“.
“Non nunha que está noutro sítio. Ademais, nós non pertencemos a outro sítio“.
Aclarou-se a gorxa. Só semellaba axeitado falar en voz alta cando estaba a se dirixir a eles. Pensou que se cadra podía manter unha separación entre os seus pensamentos e as cousas que lles dicía.
“Queredes que volte para Shiprock?” Pódo-vos levar a ese mesmo motel e deixar-vos alí”. Semellaba o menos que podía facer se lles desacougaba deixar o estado.
Os outros falaron todos á vez.
“Non te gustamos?“.
“Por que quereriamos voltar alí?“.
“Prefiro voltar a Aztec. Alí somos mais fortes“.
“Ti sabes que os aztecas non teñen ren que ver co lugar, nonsí?“.
“Pero indo por alí, podemos-lle amosar“.
“Ben, necesitamos amosar-lle o que sinifica“.
Jason deixou escapar un salouco e considerou en sério acender o estéreo. Pero iso sería demasiado. Ademais, a maioría do que estaban a dicir eran as mesmas clases de pensamentos e preguntas raras que frotaban pola súa cabeza mentres conducía.
E iso ergueu unha pregunta estraña: se tiñan razón sobre estaren alí todo o tempo, que el simplemente non se decatara deles até Shiprock (e como podería ser?) daquela seica tiña sentido que non se decatara das súas conversas e gozara delas. Pero entón, o que pasaba cos pensamentos de seu? Acaso tiña algún?
Despois dun intre tentou preguntar-lles sobre si mesmos, agardando claridade. Pero as preguntas que facía semellaban confundi-los. Ou se cadra non tiñan moito que responderen. O seu entendemento de si mesmos semellaba tan insubstancial coma todo o demais sobre eles. A ideia de nomes, por exemplo, obtivo o equivalente no mundo espiritual das olladas en branco.
Outro pensamento chocou-no. Había moitas voces na súa cabeza, ou o seu espazo, ou o que fora, pero “Cantos de vós hai aí?”.
“Todos nós“.
Claramente, a súa ideia da física e se cadra das matemáticas era tan ténue coma todo o demais.
“Cando coidades que é agora?”, preguntou. “Que ano?”.
“Todos eles“, dixeron ao unísono. “Como podería ser doutro xeito? O teu espazo inclúe o pasado, o presente e mais algunhas outras cousas“.
“O futuro?”.
O confuso són zunando ao seu redor díxo-lle que as súas palabras non tiñan moito senso para eles. A situación era cada vez mais intrigante. Pero confundía-o a el tamén. Como funcionaba?
“Vale”, dixo. “Imos coa ideia de que na terra do encantamento eu son mais consciente de vós. Non é que eu vos esconxurara da nada”.
Iso tiña que ser verdade. Despois de todo, se lér as histórias ía encher o seu espazo, a súa furgoneta, a súa cabeza, con xente, onde estaban os seus persoaxes favoritos? Se é que eran un produto da súa imaxinación, certamente Han Solo estaría nalgures por alí, e se cadra John Long Silver.
Esa xente non eran ninguén que el coñecera. Para nada.
Afortunadamente, semellaban abondo amigábeis, se a xente ateigando o seu espazo póde-se chamar amigábel.
“Se saimos de New Mexico, como vas ficar connosco?“.
Esa pregunta veu ao unísono. Todos querían unha resposta.
“O que queredes dicir?”.
Após dun longo silenzo, unha voz caladiña, un voceiro reticente (voceiro espiritual?) dixo: “Vale, cando chegamos a New Mexico, ateigáches-te aquí connosco. Iso está ben. Semellas amigábel, pero non estamos seguros do que queres”.
“O que quero? Non entendo. Eu collín unha habitación de motel, e vós estabades alí”.
Após dunha pausa:
“Ti nos trouxeches alí“.
“Iso non ten sentido. Eu non sabía ren de vós até entón”.
O suave ar dun salouco fíxo-lle preguntar-se se o aire acondicionado da furgoneta estragára-se.
“Iso é decepcionante“.
“E abraiante“.
“E moi raro“.
“Ai si?”.
“Estabamos contentos de que por fin nos recoñeceras. Estiveramos a agardar por ti. Pero dixéramos-cho moitas veces“.
“E logo?”.
“Non podes ir a Colorado“.
“Non coidamos que poidas“.
“Quen sabe o que podería acontecer?“.
“Como podo ficar convosco?”. Estrañamente, atopou que quería sabe-lo. O pensamento de os deixar atrás en New Mexico tiña unha rara cualidade agridóce. Tiña a mesma sensación cá ideia de que a empresa quería ascende-lo. Chegara a un desvío na estrada, e non importaba o que camiño collese, chegaría ao remate deste breve e glorioso tempo coma técnico móbil, viaxando ceibo.
“Podes ficar na estrada“.
“Non, se me ascenden”.
“Non depende deles“, dixo unha voz firmemente. “Amosarémos-cho. Xira á dereita no seguinte desvío en La Plata. É a vella estrada estatal 173”.
Resignado a abandoar o seu desexo de entender mais, fixo un xiro brusco a man dereita xusto despois da igrexa baptista da liberdade. As voces estaban apuradas, coma murmurando entre elas.
“Onde imos?”.
“Cara a Aztec. A amosar-che“.
Deixando a pequena vila o terreo era chan, aberto, dun marrón esvaído, e seriamente desolado. Os postes telefónicos eran a característica dominante. Sabía que había regatos aí fóra, había rochas e espiños, pero dende a súa posición, o terreo semellaba liso.
“Para aquí”, dixo unha voz, indicando un punto mais adiante. Estaban no médio de ningures, pero aquí o pavimento ancheaba para crear unha parada.
Parou a furgoneta e apagou a máquina. “Agora o que?”.
“Hora de camiñar“.
“Camiñar onde?”.
“Ao encantamento“.
Vendo pouco encantamento no lugar, Jason saíu. O sol coceu-no cando pechou a porta da furgoneta e mirou ao redor. Este, decidiu, tiña que ser un dos puntos mais solitários do mundo.
Inclinando a cabeza cara atrás, mirando ao lonxe, non viu ren, nin un sinal de vida, alén dun valado ruinoso que seguía a estrada, en ningunha dirección. Non había tráfico.
O seu corpo sentía-se tan lixeiro coma a herba seca polo sol ao longo da beirarrúa. O calor penetraba no seu corpo mentres miraba o afastado horizonte. Tiraba del. A inmensidade tiraba-lle.
“O camiño aberto“, dixeron as voces.
Deixando que os seus ollos cansos pescudaran o horizonte, decatándo-se de que o derradeiro que quería facer no mundo era abandoar o camiño aberto por unha oficina, e que compartir os seus pensamentos era máxico, comprendeu.
-x-
O policía estatal Jorge Reloja apoiou-se canso no seu coche, deixando que o aire frío do aire acondicionado do coche de policía o bañara a través da porta aberta. Arroxou o micrófono da rádio ao interior do coche e pechou a porta de mala gana.
“Saben algo, Jorge?”.
O policía mirou a Bob, o tipo da equipa de mantemento de estradas que atopara a furgoneta e encolleu-se de ombros. “Enviei o número de matrícula. A oficina chamará á empresa propietária e lles pedirá que veñan recolle-la”. Rañou a cabeza. “E non viches ren do condutor? A ninguén?”.
“Nin un alma”, dixo Bob. “Eu ía de volta ao choio despois do xantar. Estamos a asfaltar preto de Aztec. Vin a camioneta e parei”.
“Meu papaíño sempre se detía polos coches parados á beirarrúa”, dixo Jorge. “Non quería que ninguén morrera só por ser demasiado lacazán para mirar por eles”.
“Aí fóra, iso pode pasar. Eu non vin a ninguén, pero a porta estaba sen pechar, así que metín a cabeza dentro. Non vin ren agás ferramentas e equipa de probas”.
“Iso é todo o que eu vin tamén”. Jorge apuntou ao taboleiro. “Non podo imaxinar a ninguén saíndo a pasear nun día coma este e deixando as súas gafas de sol aí no taboleiro”.
“Se cadra fixo boleia á vila”.
“Espero que si. Xa sabes como é aí fóra. Irei amodo e verei se podo albiscar a alguén”.
“Chama se o fas”.
“Seguro, farei iso”.
Cando Bob entrou na súa camioneta, Jorge pensou no seu pai. Un inmigrante que traballara en ranchos na zona, levara a Jorge con el e o fixera viaxar na parte de atrás da camioneta.
Jorge sempre se sorprendera polo decote que pasaban canda vehículos abandoados a quilómetros de ningunha parte. Jorge sempre gozara de inventar contos sobre eles, sobre a xente e por que abandoara os coches.
Este non era o tipo de país que facía que unha persoa quixera saír a pasear sen motivo e inventar contos obrigába-o a usar a súa imaxinación para atopar motivos polos que eses bonitos coches ficaban sós. Despois de todo, despois de lle botar as culpas aos áliens e se cadra aos trasnos, non ficaban moitas opcións.
Só unha vez descubriu a verdade sobre o que lle pasaba á xente. Unha vella parella de New York tiña un coche de aluguer que estragara nesta estrada. Tentaron camiñar á procura de axuda. Sen coñeceren a zona, enganáron-se coa dirección e logo tentaron coller o que semellaba un atallo. Ficaron totalmente perdidos. Uns poucos días despois, un rancheiro atopou os seus corpos, médio comidos polos coiotes.
Isto podería ser o mesmo. O viaxante dunha empresa colleu un desvío erróneo e ficou sen gasolina, se cadra. A furgoneta tiña matrícula de Utah, así que non estaba localizado aquí, e esta estrada estaba fóra do camiño habitual.
Volveu a subir ao coche de policía, saboreando o aire fresco, afundiu-se no seu asento e axustou os espellos. Por un intre pensou que había alguén atrás del, pero non había ren, só quilómetros de estrada.
Puxo unha marcha e rodeou a furgoneta coa ollada, pescudando ambas beiras da estrada. Mentres Bob exploraba a estrada cara o leste, decidiu que faría o mesmo cara o oeste. Non vira a ninguén na saída, pero non estaba a buscar realmente. Deixar a alguén aí fóra non semellaba correcto.
“Non hai ninguén aí fóra“.
A negatividade do seu pensamento sobresaltou-no. Gustába-lle ser optimista. “Só estou a comprobar”, dixo, preguntándo-se a quen quería convencer. Respirou longamente e contemplou a paisaxe primitiva, pero estrañamente encantadora. “Nunca se sabe, pode que o vexa”.
“Todo o mundo está aquí“.
“Todos?”, Jorge sacudiu a cabeza para despexa-la, preguntándo-se se pasara demasiado tempo ao sol.
“Si, e ti deberías ir a Aztec“.
“Somos mais fortes alí“.
“Jason aínda non-o viu“.
“Gustaría-me atopar algo de pan fritido“.
FIN
