O paseo déra-me sede, así que entrei no primeiro pub que vin, un pub irlandés. Aí non podes enganar-te, coidei.
Pedín unha cervexa local e collín un asento no único tallo dispoñíbel. O camareiro púxo-me a miña copa, unha beberaxe escura. Tomei un grolo e atopei-no excelente.
O home á miña esquerda xirou-se cara min, fitou-me un momento e logo sorriu-me felizmente.
“Bó serán”, dixo. Soou coma se esta non fora para nada a súa primeira copa aquí hoxe.
“Bó serán”, repliquei.
Houbo un curto silenzo. Continuou mirando para min, sorrindo, coma se agardara que eu dixer algo. Finalmente el mesmo rachou o silenzo.
“Supoño que sabe quen son eu?” O seu sorriso ensanchou-se. O home claramente agardaba unha resposta afirmativa.
“Témo-me que non”, dixen eu. “Non lle son de por aquí. Nunca estivera antes neste pub”.
O home lanzou-me unha ollada de desconcerto, coma se a miña resposta escapara totalmente á cuestión.
“Vosté debe coñecer-me”, insistiu. Botei-le unha boa ollada. Tiña que andar polos cincuenta ou princípio dos sesenta anos. Pelo cano ben recurtado, ollos azuis pálidos, unha face chea de engurras profundas, evidéncia dunha vida chea de penúrias, ou se cadra de demasiadas cervexas.
“Eu son famoso”, engadiu coma para se explicar, lanzándo-me unha ollada anoxada porque non-o puidera recoñecer. Xa non ficaba rastro do sorriso.
“Daquela por que é vosté famoso?”, preguntei, decidíndo-me a xogar a este xogo.
A ollada anoxada transformára-se agora nunha de total abraio. O tipo canda el non tiña nin ideia de por que era famoso! Era coma se o mundo afundira.
Rematou a súa cervexa, pediu outra, e dixo: “Eu estiven vencellado a unha série de experimentos científicos. As primeiras probas foron enormemente exitosas. Convertín-me nunha celebridade! Estiven na tele! Estou seguro de que vostede relembra iso?”.
Asentín un pouco – non había motivo para negar a súa história. Abstíven-me de lle preguntar sobre a natureza deses experimentos científicos.
Sacudiu a cabeza, e logo continuou: “No cúmio da miña popularidade, as cousas se torceron. Algo saíu mal durante ese fatídico experimento final. O tiro saíu pola culata. Foi o princípio do fin para min”. Derrubou-se sobre a barra, coma se estiver abatido polas lembranzas.
“O que foi mal?”, preguntei.
“Comecei a desaparecer”, dixo. “Así simplemente”. Chascou os dedos para ilustrar a súa situación.
“Xa vexo”, repliquei.
“Continuou acontecendo unha e outra vez”, dixo. “Seguín desaparecendo, mesmo despois de que se paralizara o experimento. Aínda están a traballar no problema. Espero que poidan arranxar isto algún día. Non podo seguir así”.
“Comprendo”, dixen.
“Sabe cal é o meu peor medo?”, preguntou. Non agardou pola resposta, e dixo: “Se isto continuar, a miña fama esvaecerá-se tamén. Xa non estou nos médios de comunicación, a xente comezará a me esquecer, os meus logros, os meus éxitos. Antes de que me dea conta serei unha lembranza borrosa, atrapado nun experimento sen tema”.
Mirou para min, e vin bágoas nos seus ollos, coma se toda a súa traxédia batera nel, esnaquizando a súa derradeira esperanza.
“Realmente non me recoñece?”, preguntou nun derradeiro intento de ver se a súa reclamación pola fama se confirmaba. “Non lle resulta familiar a miña face?”.
Tentei atopar unha resposta que non-o amolara moito, pero para a miña sorpresa, desapareceu desúpeto. Así simplemente. Coma se un director invisíbel chascara os dedos e o sacara do cadro.
Fitei ao tallo baleiro da miña esquerda e preguntei ao camareiro: “Viu vostede iso? Este tipo que estaba aquí canda min. Desapareceu, así tal cal”.
O camareiro asentiu. “Xa sei. Non hai necesidade de acougar. Sempre fai o mesmo. É parte dun experimento no que está metido. Non sei moito del. Seguro que volverá mañá. É un dos habituais aquí”.
“Xa vexo”, dixen, aínda que non tiña nin ideia. Estába-se a burlar o camareiro? Fora todo unha actuación? Un acto de desaparición ben ensaiado? E se volvera aquí mañá, para comprobar se o tipo estiver de novo no bar, contando a súa história tola, só para desaparecer unha vez mais? Se cadra debería tentar chegar ao fondo disto. Pero, unha vez mais, se cadra era mellor non se vencellar a un experimento fracasado para o que estaban a procurar desesperadamente unha solución.
A fama pode ser tan efémera, pensei mentres saía do pub para non volver xamais.
FIN
