Nunca estivera nun lugar mellor para realizar os nosos derradeiros ritos. O vestíbulo do hospício arrecendía aos pétalos de rosa secos que enchían as pesadas cuncas de cristal dispostas con gusto. As vigas de carballo á vista e os paneis de piñeiro das paredes relembraban a unha pousada bávara. Non se asemellaba ren aos outros lugares, ás clínicas estatais baseadas no mérito que eran todo paredes de cor beis e enfermeiras automáticas, o cheiro acedo da decadéncia apenas cuberto polo olor da lixívia e os desinfectantes.
A suave alfombra silenciou os meus pasos cando crucei o vestíbulo para me achegar á recepción. A recepcionista ergueu a vista e sorriu por reflexo.
“Podo axuda-lo?”, preguntou.
“O meu nome é Daniel Richter. Chamara antes”.
Os seus ollos desenfocaron-se mentres buscaba información nas súas lentes intelixentes.
“Benvido, Herr Richter. Vexo que está vostede na terraza do sol neste intre. Chamo a alguén para que o leve alí?”
Asentín coa cabeza e ela comezou a falar ao aire cos ollos desenfocados de novo: “Oes, podes vir levar a Herr Richter á terraza do sol? Grazas”.
Dous minutos despois, uníu-se-nos un home alto, co pelo recollido en pequenos carrapichos que rebotaban alegremente a cada paso. El tamén sorriu-me, pero o seu sentimento era cálido e sincero. “Señor Richter? Por favor, veña comigo. Levarei-no até vostede“.
Camiñamos polos corredores deseñados para manter a fachada dunha Gasthaus, até os cornos de cervo falsos na parede e as pinturas ao óleo que amosaban paisaxes montañosas e motivos pastorais de séculos pasados.
“Como estou?” preguntei-lle ao enfermeiro, cuxo nome non acababa de captar.
“Non está xenial, pero hoxe no está tan mal. Cósta-lle reter a comida sólida, así que a complementamos con soro. Pero está ao aire libre sempre que se sinte ben”.
O corredor tiña tres portas a cada beira. A do médio, á dereita, abriu-se cando a pasamos. Unha muller que semellaba ter uns vinte anos saíu da habitación. Tiña os ollos vermellos e afogou un salouco cando pasou apurada canda nós, sen apenas recoñecer a nosa existéncia.
“Algúns lévan-o peor ca outros”, dixo o meu guía. Asentín coa cabeza e preparei-me para o que ía acontecer. Co tempo fixéra-se mais doado ver-me morrer, pero seguía a temer esa visión.
#
Saín da penumbra do corredor do hospício á luz ámbar dun serán de setembro que recendía a piñeiro e a feo secándo-se nos prados.
Collín unha cadeira e sentei canda a miña cama de sol. Mália o día quente, alguén cubrira o meu corpo cunha manta branca. A viga de madeira que apuntalaba o teito da tombona proxectaba unha sombra sobre o meu rostro que suavizaba, afortunadamente, as profundas liñas que a rápida decadéncia esculpira nas miñas faccións. Case semellaba un ancián durmindo a sesta.
O enfermeiro tocou-me suavemente o ombreiro e espertei, cos ollos pestanexando. “Non vexo ben”, dixen.
“Ímo-nos apuntalar”. Apalpei co respaldo da tombona, rosmando unha maldición cando non cedeu.
“Permíta-me axuda-lo”. O enfermeiro premeu nunha pequena panca e axustou a espaleira.
“Grazas, Busa…” comecei, tentando pronunciar as sílabas da súa etiqueta.
“Bu-sa-ia”, axudou-me.
“Busajja. Sínto-o”.
“Non importa”. Adicou-me un sorriso. “Agora deixarei-no só. Se me necesita, prema o botón do repousabrazos e virei”.
“Grazas”.
Busajja asentiu e deixou-nos sós.
“Cáe-nos ben”, dixen.
“Si, gústa-nos. Están a nos coidar ben?”
Intentei responder, pero da miña boca só saíu unha tose desgarradora. “Auga”, grallei.
Había unha xerra nunha mesiña de teca canda a tombona. O vaso estaba embazado pola condensación e frío ao tacto. Os cubiños de xeo tintinaron cando vertín un pouco de auga nun copo.
“Toma”, dixen e levei o copo aos beizos. Bebín a pequenos grolos, pero aínda así algo de líquido pingou-me polas comisuras da boca.
“Xa estás mellor?”
Asentín debilmente coa cabeza. “Non vai ir mellor ca isto”.
Non respondín. O que debería dicir? Estaba a morrer, e notába-se. A fronte brillaba de suor e o alento saía-me en refachos irregulares das meixelas ocas. Canto tempo me ficaba? Días coma moito, se cadra só horas. Xa vira isto antes, e agradecín o contorno idílico. A boa cobertura médica e o status social non só nos permitían vivir indefinidamente, senón que tamén nos fornecían os médios para aliviar calquera sentimento de culpabilidade do supervivente.
“Escoita”, dixen, e sinalei tremendo a vista de abaixo. Entre os piñeiros de ambas beiras, a vista abría-se á vila de Schliersee, coas súas casas encaladas e o campanário de San Sixto silueteados contra o brillo do lago e os Alpes atrás. “Podemo-lo oír?”
Pechei os ollos e escoitei. O cálido Föhn transportaba retallos de música e risos, a inconfundíbel melodía dun parque de atraccións.
“Debe de ser unha Kirmess”, dixen, e con esa constatación chegaron as lembranzas da infáncia sobre os carruséis e os xogos de feira, o arrecendo das améndoas confeitadas e o frío proído nos incisivos ao trabar o xeado contra o sensato pero desoído consello dos meus pais. Cando medrei, coma adolescente, a adrenalina das emocionantes atraccións deixou atrás a simple ledícia dos carruséis, o sabor dos dóces pegañentos foi substituído polo agradábel zunido do meu primeiro grolo de cervexa ás agachadas. Sentín que había moito tempo que non ía a unha feira así. Debeu ser xusto despois do meu decimo oitavo aniversário, cando… abrín os ollos e rin.
“A nosa derradeira Kirmess. Iso foi cando bicamos…”
“A Irene Adelberg”, dixemos os dous ao mesmo tempo.
“Vaites, converteu-se nalgo mais ca un bico, nonsí?”
“Deus, hai tempo que non pensabamos nela”. Foi bó ver-me rir, ver que un pouco de cór volvía á miña face.
“Si. Carallo, era guapiña, e a única rapaza do coléxio á que lle gustaba o grunge coma a nós. Era xenial”.
“E tan fóra do noso alcance”.
“Menos mal que a ela non lle importou iso, eh?”
Cando pechei os ollos, puiden ve-la, a súa face de trasniña tan preto da miña que puiden sentir o seu alento nas miñas fazulas e saborear o arrecendo do sol no seu pelo loiro suxo. Volveu sorrir burlonamente cando dixo: “Vas-me bicar agora ou que?“. O brillo fedellento dos seus ollos que converteu os meus xeonllos en goma.
“De que cor eran os seus ollos?” – preguntei.
“Os seus ollos?”
“Si, relembrámo-lo?”
“Nós…” – A miña resposta afogou nun ataque de tose que sacudiu o meu corpo en convulsións espasmódicas que non paraban. Da miña boca saíu un cuspe tinguido de vermello que esparexeu tachas carmesí sobre a manta.
Non puiden facer moito mais que levar un pano á boca e premer a alarma. “Xa está, xa está”, murmurei. “Busajja estará aquí decontado”.
O enfermeiro veu e púxo-me unha inxección no pescozo. A tose diminuíu, pero o ataque deixára-me sen forzas.
“É mellor que marche agora, Herr Richter”, dixo Bussajja. “Necesita descansar”.
“Teño unha habitación na vila. Chamará-me cando poida volver ver-me?”. Asentiu e deixei-me ao coidado de Busajja e volvín ao coche.
No camiño de volta á pousada, só puiden pensar no rostro de Irene, pero por mais que o intentaba non podía relembrar a cór dos seus ollos.
#
O que mellor recordo despois de decidir vivir para sempre non foi morrer por primeira vez. Foi na primavera de 2056, e non lembro o pasamento, senón o espertar. Era o que debía sentir ao nacer, os meus sensos atacados por luces abraiantes e sons descoñecidos, a miña pel susceptíbel a cada pequena corrente de aire e ao cámbio repentino de temperatura. As voces atroában-me nos oídos e as mans erguéron-me e xiráron-me a cabeza para que a substáncia viscosa incolora que vomitaba non me batuxara. Sabía a clara de óvo crúa.
Cando volvín en min, estaba tombado nunha cama. O profesor Fuchs estaba alí, con dous dos seus médicos auxiliares. “Como se sente, Herr Richter?”, preguntou-me. Semellaba unha morsa, coas pálpebras caídas e o tupido bigote que lle cubría o beizo superior.
“Abondo ben, supoño”.
“Excelente. Todas as probas que realizamos até agora amosan que o procedemento foi perfectamente”. Estendeu a man e un dos médicos asistentes, unha muller nova cun cadrelo e lentes intelixentes de montura negra, entregou-lle unha tableta. Sacou unha imaxe e xirou a pantalla para que eu a puider ver. Semellaba unha presa de fío artístico alumeado con luz ultravioleta e tinguido de azuis, verdes, morados e rosas fluorescentes. A imaxe era en 3D e xiraba amodo. O profesor Fuchs deu un toqueciño na pantalla e o que era unha presa converteu-se en dúas, xirando á mesma velocidade.
“Este é o seu conectoma, o conxunto de todas as conexións sinápticas que o seu cerebro formou durante a súa vida. Isto é vostede“.
“Semella fermoso”.
“É, nonsí?” O profesor Fuchs sorriu con orgullo. “Como pode ver”, sinalou un gráfico de barras na pantalla, “logramos unha coincidéncia do 99,9843 por cento”.
“Daquela, hai unha perda?”
“A parte de Lethe”, murmurou a médico asistente. Fuchs mirou-na anoxado, coma se non oíra ren. “Tecnicamente, non está completa ao cen por cen, pero coma se o estiver. De todos os xeitos, non se nota ren. A maioría das súas lembranzas son inventadas, sabía-o? O cerebro enche as partes que esqueceu, interpola as lagoas. Pero o importante, a súa persoalidade, está aí, garantízo-llo”.
“Sucederá isto cada vez que cambie de corpo?”
“Lamentabelmente, si. É probábel que aconteza menos do que acontecería naturalmente durante toda a vida, pero inevitabelmente haberá algunha perda. Por iso son tan importantes as lembranzas. As fotos ou os recordos tanxíbeis axudan a establecer un forte senso de continuidade. O mesmo ca unha boa rede de amigos e familiares. Ten vostede familia?”
“A miña muller morreu antes de que todo isto estiver dispoñíbel”.
“Lamento escoitar iso. Alguén mais?”
“A miña filla Julia, o seu home e os meus netos. Estamos bastante unidos”.
“Moi ben. Deixou os dados de contacto da súa filla? Farémos-lle saber que todo vai ben”.
Foi daquela cando me decatei por primeira vez de que a persoa que legalmente era a miña filla fora xerada por outro home; un home que estaba a agardar nalgures neste edifício, agardando que eu viñera despedir-me.
#
Cando me atopei a min mesmo, o “verdadeiro” eu – aínda que a conselleira de transición non cansou de me dicir que non debía pensar así, el, eu, xa perdera todas as reclamacións legais sobre a nosa vida. Durante uns poucos días, antes de que estivera completamente esperto e certificara-se que estaba ben, negára-se-me calquera contacto co mundo exterior, as nosas contas ficaron conxeladas, todo estaba suspendido, agardando que eu o retomara todo.
Eramos dúas persoas durante ese breve período de tempo no que as nosas lembranzas non coincidían. Ás veces pregunto-me se albergara dúbidas, se algunha vez cuestionei a decisión de me crear. Se é así, nunca mo dixen. Coido que ambos seguiamos incómodos con toda a situación.
“Coidarás de Julia?” – preguntei.
“Si, eu, nós, farémo-lo. É a nosa filla e querémo-la moito”.
Pechei os ollos e salouquei, e logo pedín que remataramos dunha vez, porque, si, tiña un pouco de medo. Había un estoxo na mesiña de noite. Collímo-lo, abrímo-lo, sacamos a oblea de amidón de millo que había dentro e puxémo-la na língua.
Cando rematou, busquei unha fiestra. A habitación non tiña ningunha, só unha pantalla que amosaba unha pradería verde baixo un ceo azul con patróns de nubes xerados algorítmicamente. Supoño que iso era bó, porque se for real, podería abri-la. A conselleira de transición non-o daría aprobado.
No aparcadoiro chamei por Julia.
“Como te sentes, papá?”
“Non sei. Raro. Triste”.
“Iso é normal. Lémbro-me da miña primeira vez. Foi moi duro. Aínda que me aledo de que ti o fixeras”.
“Eu tamén, supoño”.
#
Cada vez que se renovaba o meu plan de renacemento de dez anos, sometía-me ao mesmo procedemento. Cultivára-se un corpo novo a partir da mostra de ADN que eu fornecera, acelerára-se a xestación a costa de reducir a lonxevidade, e cada vez facían unha nova cópia do meu conectoma. Cada vez que algún médico facía probas, facía-me preguntas e amosába-me o ben que funcionara a transferéncia. Nunca prestei moita atención á precisión das coincidéncias do conectoma. Mantivéron-se sistemáticamente dentro do rango do 99%, e non experimentei ningún fallo de memória. Ningún que eu notar, polo menos.
Agora, tombado neste monstro de cama do século XX na miña habitación da pousada, fitando o teito de madeira, preguntába-me se era normal non lembrar a cór dos ollos de Irene. Esquecéra-o mesmo antes de comezar a vivir en intervalos de dez anos, como esquecera os nomes dos nenos cos que adoitaba xogar no xardín de infáncia? Había moito tempo que non pensaba en Irene e se cadra fora borrada polas lembranzas doutras mulleres.
Podía oír a feira a través da fiestra aberta, e os sóns levaron-me a mente de volta a aquela noite de hai tanto tempo. Dába-me voltas, facía-me preguntar cantos outros detalles afundíran-se no sedimento das lembranzas perdidas, esquecidas non pola erosión natural do tempo, senón por tratar de se aferrar a eles.
“Nube! Busca a Irene Adelberg, de Múnic, Baviera, nacida en 1979. Só imaxes”.
A omnipresente Nube recolleu a miña orde e proxectou unha trama de imaxes nas miñas lentes. Percorrín ringleira tras ringleira de fotos pero non atopei ningunha que se asemellara a ela. Podería recoñece-la? Agochára-se, atrás dunha pesada configuración de privacidade? Ou se cadra morrera e a súa família negába-se a manter un recordo público porque nestes días todo o mundo sentía-se un pouco incómodo admitindo a posibilidade da morte?
Isto non me levaba a ningures, así que fixen o que os conselleiros me advertiran repetidamente que non fixera. Tiña que me preguntar a min mesmo mentres tivera a oportunidade.
#
Busajja levára-me de volta á miña habitación, a derradeira que eu chamaría o meu fogar. Antes de ir a Schliersee, a conselleira de transición recomendara levar uns poucos artigos persoais para atenuar a falla de familiaridade cos meus novos arredores. Tiña boas intencións, pero a foto de Kathrin no marco prateado semellaba estrañamente fóra de sítio na mesiña de noite canda o recendente ramo de flores que era substituído cada par de días. Á miña muller nunca lle gustaran as flores cortadas. Odiaba como morreran só para embelecer o cuarto de estar dalguén.
Eu non trouxen moito mais, agás a miña manta de lá favorita que Busajja puxéra-me sobre os ombreiros e mais un debuxo amarelento en ceras de córes verdes, azuis e amarelas que Julia fixera unha tarde chuviosa de vacacións en Bretaña. Ela debuxaba con moito gusto e bromeábamos dicindo que chegaría a ser nunha artista algún día. Ao final fíxo-se avogada, pero eu gardara os seus debuxos.
A miña vista deteriorára-se mais. Pestanexei, pero apenas puiden albiscar o cadro que o enfermeiro colgara na parede. Enriba del, unha lámina enmarcada amosaba un aforismo en letras garabateadas.
“Busajja?”
“Si, Herr Richter?”
“Por favor, cháma-me Daniel.”
Puiden oír o sorriso na súa voz. “Vale, Daniel. O que pasa?”
“Queres sentar comigo un intre?”
Puxo unha cadeira xunto a miña cama. Sentou, preto, pero o seu corpo era só unha silueta borrosa de sombras e liñas brillantes pintadas pola luz do sol que caía a través das persianas venecianas. Puiden sentir a súa man cálida e seca sobre a miña.
“Esas letras na parede. Lémbra-me o que dicían”.
“A vida dos mortos pon-se na memória dos vivos“, dixo.
“De quen é iso?”
“Cicerón, o filósofo romano”.
“Coñeces a Cicerón?”
“Escribín una redacción sobre el na universidade”.
“Estudaches clásicas?”
“Filosofía”.
“E logo como acabaches neste traballo?”
“Metín-me polos puntos, ao princípio, pero logo decatei-me de que traballar aquí é filosofía aplicada, así que fiquei”.
“Sínto-o, non era a miña intención…” – comecei. O que é o que non quería? Relembrar-lle que estaba a vivir e renacer na beira privilexiada da vida? Busajja estivera aquí para min, día e noite dende que cheguei… cando? Hai unha semana, se cadra dous? Porén, sabía moi pouco del.
“Ti que coidas? Tiña razón Cicerón?”
Busajja tomou o seu tempo para pensar antes de responder.
“Supoño que si. Son as nosas lembranzas as que nos fan ser quen somos. Cando as transmitimos, seguimos vivindo”, dixo.
“Pregúnto-me como puido Cicerón estar tan seguro. Daquela non existía a clonación nin as transferéncias do Conectoma”.
“Non, non-os tiñan. Pero tiñan aos seus herdeiros e aos seus seres queridos para os lembraren. Iso non está mal”.
“Porén, estás a aforrar puntos para un plan”.
“Fágo-o, pero non para min. Os puntos son para a miña irmá. Está soa e non está moi unida a ninguén”. Había coita na súa voz.
“Por que fas isto por ela?”
“Non é unha mala persoa, só… moi triste. Se cadra algún día curará e atopará algo de felicidade nesta vida”.
“E ti?” – preguntei.
“Teño dúas fillas. Espero que me relembren. Polo menos o bó”. Busajja soltou o seu riso de barítono.
“Estou seguro de que o farán. Coma o farei ei, aínda que sexa por un tempo”.
“Pero lembra, só as partes boas!” – riu entre dentes.
“Só as partes boas”, prometín.
#
Non escoitei marchar a Busajja. Colleu-me da man coa súa até que fiquei durmido, e cando espertei no meu soño convertéra-se na de Irene.
Ficáramos todo o serán na feira, subindo ás atraccións coa actitude displicente dos adolescentes que prefiren morrer antes de admitir que as gozamos coma cando eramos nenos. E probabelmente non-o fixemos, porque estabamos demasiado absortos pola presenza do outro. Cada xiro do carrusel e cada empurrón na multitude de xente era unha escusa para nos tocar coma se fora un accidente.
Cando fartamos, comprei dúas botellas de cervexa e paseamos pola tranquila cidade; só nós e os morcegos que perseguían ás trazas que orbitaban ao redor dos farois amarelos. Collímo-nos da man, bebemos cervexa e falamos do que fariamos despois de nos graduar no instituto o ano que ven.
“Acompáño-che a casa”, dixen finalmente, aliviado de pronunciar as palabras sen á penas tremer.
Os seus pais tiñan unha casa luxosa, todo ángulos rectos de aceiro e formigón con fiestras que ían do chan ao tellado. E o que é mais importante, estaban fóra o fin de semana.
Cando chegamos á súa porta, o meu derradeiro gramo de valor esvaecera, bombeado por cada poro do meu corpo polo corazón que latexaba freneticamente. Púxen-me en pe e mirei-na sen saber que dicir ou facer.
“Vas-me bicar agora, ou que?”
Até o día de hoxe, non sei o que faría se ela non mo pedira. Bicámo-nos, torpemente ao princípio, coma quen camiña por un terreo descoñecido pero con ganas de explorar. Ela buscou ás apalpadelas as súas chaves, sen separar os seus beizos dos meus.
O seguinte que relembro é que estaba tombado ao seu carón, mirándo-a aos ollos e sentindo o seu peito na miña man, acariñándo-o con delicadeza e a través da suave tela da súa camiseta.
“Queres que ma saque?”, preguntou-me, tirando da súa camiseta.
Eu asentín.
“Bóta-me unha man, queres?” – eu o fixen e saquei-me a miña camiseta tamén. Ela atraiu-me cara ela, e puiden sentir a súa pel fría sobre a miña. Bicámo-nos, desatando a cegas os cinturóns e as cremalleiras, escorregándo-nos dos vaqueiros de súpeto demasiado apertados, tentando reconciliar todo o coñecemento teórico das clases de educación sexual e as lérias de pátio de coléxio coa realidade do momento.
Fixémo-lo bastante ben.
#
Cando abrín os ollos, estudei a face durmida de Irene fronte á miña na almofada que compartiamos. Tiña o pelo despeiteado e a boca un pouco aberta así que non puiden resistir bica-la, trabando-lle sedutoramente o beizo inferior.
Ela espertou, bocexou e estirou-se coma un gato.
“Bós días”, dixen. “Durmiches ben?”.
Ela asentiu, sen querer abrir aínda os ollos á luz da alborada. Non pecháramos as persianas a noite anterior, non houbera tempo para iso.
“O almorzo é o teu traballo”, musitou. Cando non me erguín, preguntou-me: “O que pasa?”.
“Nada. Só estou a mirar para ti”.
Ela deu-se a volta e espreguizou-se de novo, totalmente consciente de que eu estaba a mira-la.
“Vai, mais che vale facer-me unha tosta de xamón axiña, ou nunca vas volver ver ren disto, cariño”.
Seguín mirando para ela, querendo desafia-la só un minuto mais, cando o sabor do ferro encheu-me a boca. Un espasmo oprimiu-me o peito e tusín até que sentín que o sangue me corría polo queixo e cuspín grumos de tecido pulmonar. A nada gris substituíu á face de Irene, e non puiden oír ren más có ruído branco que zunía nos meus oídos.
Collín a pulseira de emerxéncia e premín nela con toda a forza que me ficaba.
Busajja chegou un intre despois. Sentou-me na cama para que non afogara no meu própio sangue e limpou-me o queixo cun trapo húmido. A súa voz atravesou o ruído nos meus oídos. “Todo vai ben, Daniel. Estou aquí, estou aquí”.
“Coido que é a hora”, grallei.
“Si, Daniel. Chamarei-te. Vas estar aquí decontado, e logo podes marchar. Todo vai saír ben”.
Escoitei como collía a inxección na mesiña de noite.
“Non” – sacudín a cabeza. “Quero estar esperto”.
Busajja estaba a falar con alguén. A miña mente volveu divagar e alí estaba o rostro de Irene. Abriu os ollos e puiden ver os seus iris verdes. Non-os esquecera. Ía ser eu o derradeiro dunha interminábel sucesión de exemplares de Daniel Richter en coñecer os pálidos ollos verdes de Irene Adelberg? Era a súa lembranza o único que me facía ser eu? E se o dicía ao outro Daniel, relembraría-o?
#
Gustaría-me que o BMW puidera ignorar o límite de velocidade. O coche, nombergantes, non-o fixo, e mantívo-se nuns enlouquecedores 30 quilómetros por hora de camiño ao hospício. Busajja telefonara a primeira hora da mañá. A voz do enfermeiro era acougada, pero puiden percibir a urxéncia.
“Debes vir. É a hora”.
Desconectei a chamada, vestín-me e púxen-me de camiño en menos de cinco minutos.
Busajja recibiu-me na entrada e conduciu-me á miña habitación. Sabía o que me agardaba dentro, pero nin sequera a rutina puido amortexar o impacto. Tiña peor aspecto ca onte, o suor cobríndo-me a face e mais o pescozo, os ollos moi abertos, sen pestanexar.
“Non podes ver, pero podes oír, Daniel”.
Á penas rexistrei o uso do meu nome de pila e crucei a habitación cara á miña cama.
“Viñeches”, dixen.
“Claro… nunca deixamos que ningún de nós marche só, nonsí?”.
“Non, non-o fixemos”.
A miña respiración era superficial e axitada, e busquei a Busajja, que agardaba xunto á porta. Asentiu coa cabeza e entregou-me un estoxo de plástico. Dentro atoparía unha oblea de amidón de millo empapada de morte indolora.
“Queres que fique?”, preguntou-me.
Sentindo que ía atragoar, limitei-me a negar coa cabeza.
“Daquela deixarei-che só. Chama cando… só cháma-me”.
Marchou e ficamos sós. “Recordas o que falamos onte? A Kirmess? Irene, e o noso primeiro bico?”
Asentín case imperceptibelmente.
“Estivemos pensando. Non temos ningunha foto dela, e iso volveu-nos tolos. Tentamos relembrar os seus ollos, e a lembranza está aí, case ao noso alcance se nos esforzamos abondo, pero non podemos apreixa-la. Como poderiamos esquecer algo así?”.
Pestanexei, como para me dicir que o entendía.
“Preguntámo-nos se… ” – dubidei. “Preguntaba-me se che lembrabas”.
Os seus beizos moveron-se, pero non puiden escoitar o que dixo, así que me acheguei mais. “Azuis. Os seus ollos eran azuis”. E simplemente así, as lembranzas volveron. Por suposto, ela tivera eses ollos azuis coma o ceo que eu non permitira que me gustaran ao princípio porque, vaites, loura e de ollos azuis? – iso sería demasiado clixé para ser guai. Agora todo volvera.
“Grazas. Significa moito para min”.
“De nada. Farás-me agora as honras?”
Abrín o recipiente, saquei a oblea co polgar e o furabolos, e coloquei-na coidadosamente na súa língua. “Descansa agora”.
Fiquei sostendo a súa man até o final. Cando deixou de respirar, erguín-me e abrín-lle a fiestra.
#
O BMW anunciou unha chamada entrante. “Contesta”, dixen, e unha imaxe de Julia formou-se na pantalla do taboleiro.
“Óla, papá!”
“Óla, amor”.
“Como estás?”
Ela ofrecéra-se a me acompañar, a ficar na pousada para que non estar só cando todo rematara. Eu explicára-lle que prefería estar só, e ela entendera. Ela nunca quixo que ninguén a acompañara nunha desas viaxes.
“Estou ben, supoño. Nós… el e mais eu puidemos falar antes do final, e foi tranquilo”.
“Iso é bó. Só quería asegurar-me de que estás ben”.
“Estou”.
Ela sorriu. “Quéro-te. Deica logo”.
“Eu tamén te quero. Oh… Julia?”
“Si, papá?”
“Os ollos da túa nai”, comecei.
“O que pasa con eles?”
“Lémbras-te de que cór eran?”
FIN
