Pouco despois de que o vello esperte, leva a súa lira á cova onde o dragón que nunca durme garda a morea de ouro dun rei morto hai moito tempo e toca canzóns que agarda que o poñan a durmir.
Antes de saír da súa cabana, alimenta o lume moribundo dunha pía minguante de leña recollida e pon a ferver unha pouta de té amargo. Con mans trementes e escamadas, áta-se o pelo, tan fino e translúcido coma o frío alento do inverno que cobre o duro chan fronte á súa porta. Os seus ósos, que rinchen coma o piñeiro devastado polo vento que se estende ao longo de quilómetros ao redor da súa casoupa, implóran-lle que fique na casa. Pero nada pode distrae-lo do fervor que sente ao pensar no dragon esperto e na súa morea de ouro sempre abesourado.
###
O fume que ascende da cheminea da súa esmendrellada cabana cada mañá coma un reloxo lembra aos das aldeas próximas que é hora de comezar o día, de almorzar e dirixiren-se ao traballo nas granxas e forxas. “O vello erguéu-se”, din bicando aos seus seres queridos, “é mellor saír xa”.
Un viaxeiro que decida cear nunha pousada ou unha taberna próxima axiña vai coñecer a história do vello, o dragón e mais o seu tesouro.
“Unha vez pertenceu a un vello tirano”, di unha tecedora chosca, que atende unha cunca de sidra agre, “ou, hai moito tempo xa. De cando meu abó era rapaz”.
“Un tipo cruel”, di a camareira enchendo o vaso do viaxeiro. “Case matou á xente de aquí a impostos e gardou-no todo atrás dun dragón enorme para poñe-lo a salvo”.
“O seu meigo, maldito bastardo, enmeigou á besta para que nunca peche os ollos nin un pestanexo e queimara até as cinzas se daban un só paso dentro desa cova”.
“Pero os tiranos só duran até que a xente cansa deles. A xente érgueu-se, e e agora xa non temos mais tiranos por aquí”.
“Nin meigos, tampouco. Que vaian ao demo!”.
O viaxeiro dá-lle un grolo á súa cervexa e balbuce: “Nunca intentou ninguén reclamar o ouro? Matar ao dragón?”.
Ou, moitos, di a xente da taberna, moito heroe atoleirado viaxou aquí para tenta-lo, e agora non son mais ca cinza e ósos. Pero ningún deles tan teimado coma o vello tolo que vive canda a cova, o vello que, posuíndo nin mocidade nin habilidade coa espada, pasa o que deberían ser os seus anos acougados cantándo-lle á besta coa esperanza de poñe-la a durmir. Pero iso é só o que a cobiza polo ouro lle fai a un home…
###
Moito antes de que o viaxeiro esperte á mañá seguinte dos seus soños de matar dragóns, o ancián quencería-se as mans no lume, calmaría a súa gorxa rouca cun té agre, collería a súa lira e camiñaría a duras penas polo chan cuberto de neve até unha rocha ben gastada canda á boca da cova.
Xa cantou toda canzón imaxinábel, toda balada e arrolo que pode relembrar; compuxo canzóns que describen a primavera, a lúa, o arrecendo da terra despois da choiva, a linguaxe dos paxaros, as claras noites e os ceos marcados por trebóns. Cantou canzóns dos altos cúmios, de se elevar en quentes correntes ascendentes e descér por fríos petos para cazar cabalos nas altas chairas, do profundo alento dunha nai dragón e do calor ambiental do seu ventre que quence contra os ventos fríos.
Pero o dragón nunca durmiu; o meigallo do vello meigo mantén-se firme.
###
Hoxe, o vello sabe que cantará por derradeira vez. Os seus dedos, mália o calor do lume da mañá, están fríos coma carouxo e case tan agarrotados. O sangue flúe-lle cada día con mais dificultade. Mália o bálsamo quente do té agre, a súa voz case desapareceu, agora pouco mais ca un sopro de vento invernal. A súa procura case o arruinou, per teimudo coma un vello can, fíca-lle abondo para unha derradeira canzón.
Os seus dedos puntean a lira, as notas semellan vacilar ao se achegar á voca antes de seren agolidas pola súa escuridade e afogadas polo refungar e o abruar que provén do seu interior.
A derradeira canzón que fuxe dos seus beizos é unha sobre un meigo, que unha vez serveu a un tirano, que recuperou o sentidiño e o valor e fixo o que puido para rematar con ese cruel reinado, e cando rematou, rachou o seu bastón e queimou os seus libros, e só cando foi demasiado tarde decatou-se de que deixara un meigallo sen rachar, pero xa non lle quedaba máxia para racha-lo.
Como adoecía, atrapar unha vida de tal xeito e causar tanto sofremento, pero tentaba arranxa-lo e o fixera durante tantos anos… e como o dragón tiña que durmir, xa que esta era a derradeira canzón que este vello cantaría, e se non podía traer descanso á criatura, daquela o descanso se lle escaparía para sempre, e pasaría unha eternidade custodiando o ouro dun tirano.
Cun acorde disonante, as cordas da lira do vello racharon.
Respira con forza o aire frío e escoita calquera són da cova.
###
A mañá pérde-se na cúspide da caverna. O dragón abre os ollos, o lume do seu ventre xa non arde; o ouro que lle escorrega e tintina baixo os pés xa non lle move o corazón. Arrástra-se até a boca da cova, érgue-se e desprega as ríxidas ás, renxendo e rechiando coma unha barca, sabordada dende hai tempo, que volve botar-se ao mar. Con un, dous, tres grandes latexos érgue-se no aire, ve altos cúmios na distancia, que lle atraen aínda mais visceralmente có ouro da cova.
Bate as súas ás outra vez e sube sobre as copas das árbores, para se afastar axiña lonxe, moi lonxe.
Por baixo del, sen ser visto polos ollos embelecados do dragón, unha pequena cabana puntúa o bosque; da súa cheminea non sae fume.
FIN
