Cada novo burato na súa cabeza dá-lle á voz un pouco mais de espazo. Iso non é malo, din os médicos, porque a voz e mais el son practicamente o mesmo.
Jens Wagner non está seguro do que debería facer. A ideia é un pouco confortábel e ademais, el fíxo-o voluntariamente, o da voz e o resto.
Herr Hildemann semella ter fame. Deberías dar-lle de comer.
Herr Hildemann, o gato, senta perante o seu cunco e lambe demostrativamente as faragullas secas que se acumularon no chan ao redor do prato de plástico vermello.
“Si, si, xa sei, nunca tes de comer, coitadiño”. Wagner abre o caixón de abaixo, xunto ao vertedoiro, e mira indeciso as latas alí apiadas.
“E logo, o que vai ser, pólo ou cervo?”
Herr Hildemann arrola e deixa o seu lugar fronte ao prato de comida para examinar o contido do caixón xunto co señor Wagner.
Aínda hai comida na neveira.
A voz dirixe un ráio de luz dende o pequeno proxector do teito cara o punto onde ten que prestar atención. O punto vermello treme no revestimento de aceiro inoxidábel. Wagner abre a neveira e saca a lata coa comida para gatos.
“Vaites, Herr Hildemann, case abrimos dúas latas. Cada vez vai peor co teu amo, nonsí?”.
Herr Hildemann miaña dando o seu acordo, pero acouga decontado cando por fin o cunco de comida está diante. O señor Wagner aloumiña ao grande gato gris e branco unha vez da cabeza á cola sobre o lombo e enderéza-se. O que quería aquí? Deixa que a súa ollada se pasee pola cociña. O mesado está limpo, ou sexa, baleiro agás por unha cunca de café. O señor Wagner atopa un resto de café dentro. Indeciso, xira a cunca na man. Quería facer-se un novo? Nada lle dá unha pista. Daquela soa o teléfone.
Está a chamar Marlene. Queres que colla a chamada?
“Non!” Pensaría-se que a voz xa o entendera, coida, porque iso é o que fai ela. Observar, aprender e entender o que el quere e o que non.
Vale.
O timbre cala.
*
Dende hai unha hora Jens Wagner mira a pantalla de proxección ao outro lado da habitación baleira e contempla imaxes do seu pasado.
“Debería dicir algo sobre elas?”
Só se el quere, aclára-lle a Axudante Técnica Neurocibernética. O primeiro que se lle ocorra, porque iso axuda coa clasificación das reaccións emocionais.
“Pero non é tan importante. Despois de todo, nós puxémos-lle os cables”, di, e comproba a posición dos sensores dos latexos do corazón e da frecuéncia da respiración. “Non ten vostede que sentar aí ríxido, pero por favor mova a cabeza o menos posíbel”. A técnica xira a tableta cara o señor Wagner. “Se non, perderemos a imaxe das pupilas”.
A pantalla amosa o seu ollo esquerdo a tamaño grande. El recoñece o pequeno floco dourado no iris marrón, que o fai inconfundíbel.
“Vale”, di o señor Wagner, e deixa que a cabeza se lle afunda no repousacabezas.
A ATNC teclea na súa tableta e senta canda o señor Wagner, retrocedendo un pouco para que só poida ve-la de esguello.
El aceptou procurar na súa Nube imaxes, mensaxes e documentos. Os artefactos de toda unha vida. Esa foi a parte doada. A difícil é o significado dos dados en bruto a partir dos cales os algoritmos construirán un modelo da súa persoalidade, con todos os seus hábitos e tendéncias. Un manual sobre como ser Jens Wagner.
Isto non é totalmente automático. O computador pode achar, a partir dos dados do seu reloxo intelixente, que adoita saír a camiñar despois de xantar, e tamén que camiño adoita coller. Pero non sabe o que sinte o Sr. Wagner nin por que elixe unha ruta. Non pode saber que o Sr. Wagner goza do exercizo ao aire libre, pero aínda mais da viaxe a través de case corenta anos da súa vida que supón. Aí está o café, agora baleiro dende hai tempo, onde adoitaba atopar-se con Sabrina. Está no punto culminante do seu percorrido e a IA podería supoñer que está a descansar alí un intre. De feito, para alí para relembrar o serán no que, após incontábeis cuncas de café con leite, namoráran-se o ún do outro.
Así que o Sr. Wagner senta hora tras hora nesta sala coa Axudante e mira as fotos. Conta o que se lle ocorre. Quen é a xente que está nas fotos, onde se fixeron, con que motivo.
A ATNC fica maiormente en silenzo. Ao princípio sorrí e asente coa cabeza, murmura un comentário de aprobación de vez en cando, pero canto mais dura o torrente de imaxes aleatórias, mais cala e, de esguello, Wagner a ve bocexar e teclear na súa tableta.
“A IA xa identificou á maioría das persoas a partir dos metadados e os asignou”, di ela cando el se queixa das imaxes que escorregan pola pantalla nunha sucesión cada vez mais rápida. “Agora só medimos as súas reaccións emocionais ás imaxes”.
O Sr. Wagner murmura unha desculpa e mira as fotos en silenzo, aínda que lle gustaría contar algo sobre elas. Ás veces pasan tan rápido que os ceos azuis das vacacións e as pradarías verdes dos pícnics, as escenas do salón bañadas pola luz dos focos e as lembranzas prateadas dos avós únen-se nunha soa imaxe cuxas partes individuáis pestanexan en movemento constante. É incomprensíbel para el como se supón que debe recoñecer algo aí e aínda menos amosar unha reacción, pero o aparato asubía e pestanexa, o torrente non para e a técnica non reacciona cando levanta a vista para comprobar as pantallas.
O señor Wagner ten a sensación de que corre con tal velocidade a través da súa vida que o aire lle quita o alento. O computador semella decatar-se, porque a ametencia de imaxes desacelerou-se até unha medida soportábel. O avance rápido da súa vida chegou ás súas primeiras vacacións xuntos. O Ferry a Sicília. Un selfi de Sabrina e el, o seu pelo curto moldeado nun peiteado de ourizo polo vento salgado, as longas mechas dela voando diante da súa face, deixando libre só a súa boca sorrinte. No fondo o logotipo da empresa navieira co escudo da illa estampado na cheminea vermella e marela do barco.
A seguinte imaxe. A camioneta que tiñan daquela está nun camping. Sabrina está agachada até a cintura no maleteiro, á procura de calquera utensílio que Wagner metera na bolsa equivocada. O horizonte é escuro, case negro, polas nubes de trebón, que descargarían sobre eles logo mais tarde pola noite. A treboada arrincara a tenda de campaña e tiveron que pasar a noite no coche e o resto das vacacións en pensións baratas e pisos de vacacións. O señor Wagner riu, porque o vento tivera piedade deles, deixára-lles tempo abondo para durmiren xuntos. Estaban seguros de que concibiran a Marlene esa noite. A súa nena dos trebóns, coma a chamaran mais tarde en broma e logo cada vez con mais frustración. O señor Wagner comeza a conta-lo, pero logo pensa que á xove técnica non está interesada polas histórias íntimas de cama dun vello, e de todos os xeitos non é necesário falar.
O momento pasa e o polígrafo rexistrou os latexos do corazón, a respiración, a dilatación das pupilas e as expresións, as dividiu en partes, as analizou, e probabelmente as arquivou no cartafol das lembranzas felices. O torrente de imaxes continúa, chimpa tres anos após do trebón e fai unha pausa de novo na zona de xogos do parque xunto ao seu primeiro piso. Marlene está aí de pé, coa man no guiador da súa bicicleta de carreiras caída, a pel do xeonllo raspada e o sangue correndo pola ferida. A súa boca desfigúra-se nun berro, ollos e narís listos para espremer chorros de mocos e bágoas. Deixou caer a cámara cando ela correu cara el, en procura de consolo e ánimos, cara el, sempre cara el? O señor Wagner non se lembra.
Ela era ruidosa e impetuosa, imprevisíbel e semellaba todo o contrário de Sabrina: “De onde quitaría iso?”.Mahjong
Non de min, pensa o señor Wagner, e no fondo érades demasiado semellantes.
O fluxo temporal aceléra-se, saltando anos e logo décadas. A grande terraza da casa ás afóras. Sobre a mesa unha torta de queixo cortada, a torta favorita de Wagner. Lémbra-se dese día e arreguíza-se. Os veciños están alí e Susanne, a moza daquela de Marlene. Ao Sr. Wagner non lle gustaba Susanne, pero Sabrina a odiaba. O día rematou nunha rifa, coma decote.
A imaxe detén-se.
“Non”, di, e a técnica, aburrida, ergue a ollada.
“Perdón?”
“Continúe a rebobinar, non quero ver iso!”
“Sr. Wagner, estes son todos os ficheiros aos que vostede nos deu acceso”.
“Non quero ver iso. Agora, por favor, continúe”.
É unha orde, un xeito de falar que o Sr. Wagner non amosa decote. A técnica dubida, pero logo preme un botón e a imaxe desaparece.
Ese día rematan a sesión antes do habitual.
*
Jens Wagner está sentado no sofá. A colcha que ten é case o dobre de grosa do que era orixinalmente por mor dun groso feltro. O Sr. Wagner frota o seu polgar sobre el e forma pequenas salchichas de pelo de gato.
“Vaites, Herr Hildemann, temo-lo que acepillar de novo. Tentámo-lo, ou vas-me rabuñar outra vez?”
Herr Hildemann está sentado na outra beira do sofá e pestanexa. Posibelmente, seica di, estaría hoxe disposto a ser cepillado. Wagner busca o cepeite. Debería estar aquí nalgures. Alguén debeu-no gardar. Sabrina sempre limpaba, e o Sr. Wagner nunca o daba atopado. Como tantas outras cousas.
“Ti tes un sistema distinto”, dicía el.
“E ti non ten ningún sistema”, respondía ela.
Agora ninguén mais podería gardar o cepeite, pero iso non mellora as cousas.
Este é serán de xogos. Se non queres chegar tarde, debes poñer-te en marcha amodo.
O Sr. Wagner érgue-se dun chimpo. Outra vez é mércores. “Hoxe volverás evita-lo”, di-lle a Herr Hildemann, que se arrecunchou no coxín do sofá perante a súa xa segura vitória.
*
Tes que baixar na seguinte parada. Mellor premer xa no botón, di a voz no oído, e o señor Wagner refunga para confirmar. Replicaría con gusto que aínda non é parvo, pero o bus vai cheo e non lle gustan as olladas da xente, cando esquece de non contradicir á voz en voz alta en público. No seu lugar, érgue-se e vai ás apalpadas cara á saída do autobús en marcha, onde preme o botón de parada.
“Ten vosté que premer no botón vermello”, dí-lle unha rapaza cun carriño de bebé. “O azul é só para abaixar o bus”.
Wagner agarda un “xa cho dixera”, pero a voz fica calada. Se cadra sinte a súa irritación e o deixa en paz. Atopa só o resto do camiño, e cinco minutos mais tarde, está no Tabletop.
O Tabletop é un bar de xogos, que ficou do remate da antepenúltima década. Directamente atrás da porta de entrada hai unha figura a tamaño real dun orco e amosa claramente que aquí non só compiten peóns, cabalos e raíñas, senón tamén exércitos en miniatura de elfos escuros e ananos.
O machado de combate do orco foi substituído hai moito tempo por un culler de cociña e no seu escudo redondo hai unha nota cos pratos do día. O comedor, unha rara simbiose de albergue pseudobávaro de catálogo de alugamento de cervexa e geek chic con maquetas de naves espaciáis e pósters de filmes das últimas catro décadas, é quente e un pouco mal ventilado.
Na meirande parte das mesas xóga-se, aínda que algúns convidados só viñeron a comer e beber.
Wagner achéga-se á mesa canda á fiestra do médio. O grupo xa está alí. Marius e Paul ocúpan-se das coca-colas, só Dirk non, coma sempre bebe té de menta. No centro da mesa está a caixa coas pezas de Mahjong. Así que hoxe é o clásico. Supostamente queren por fin derrocar a Wagner do seu indiscutíbel trono de Mahjong. A benvida é breve, porque Marius xa anceia por construír a praza das baldosas.
Wagner aliña as súas pedras fronte a el e as volve ordear. Téme-lle ao día no que deixen de ter senso. Decataría-se? E se xa non-as recoñece? Como o vai saber? Gostaría-lle pedir consello á voz, pero dá-lle vergoña e non quere que os outros pensen que xoga con axudas inxustas.
A partida transcorre duramente ao princípio, pero logo atopa o seu xeito e os seus temores de que os seus amigos se decataran dalgo esvaécen-se. Ningún deles comenta o seu xogo de modo distinto ao habitual.
Na segunda rolda, Wagner volve a confiar en si mesmo. O xogo vai ao seu favor e espera gañar. Daquela Paul descarta unha pedra que pode utilizar. Wagner a colle e berra triunfante: “Paff!”.
Os outros miran cara enriba. O sangue de Wagner súbe-lle á face. Algo vai mal, dixo algo mal, cometeu un erro.
O movemento cháma-se peng, di a voz. Cando se colle unha pedra para recibir tres iguais, dis peng.
“Peng quero dicir, por suposto”, murmura Wagner, desviando a mirada. “O Alzheimer, haha”.
Marius asinte e volve-se cara ás súas pedras, Paul pestanexa pero non di ren. Só Dirk engurra o cello e aclara a gorxa. Dubida un intre e logo di: “O outro día atopei-me con Marlene na cidade”.
“A-há”, di Wagner, con todas as alarmas soando.
“Dixo que continúa tentando dar contigo, pero que nunca colles o teléfone. Pediu-me que che dixera que deberías chama-la de todos os xeitos”.
Wagner non respondeu, porque un anel invisíbel se lle puxo no peito e a cabeza comezou-lle a quecer.
“Vaites, Jens, fala con ela! Eu coido que vos faría ben aos dous.” Dirk pon unha face de desacougo e Wagner pensa que lle gustaría pegar unha puñada na boca a ese traidor agora mesmo.
“Queres xogar ou falar merda, apampado? Como se che ocorre falar de min ás miñas costas? Pero a ti sempre che gustou fuchicar nos asuntos dos demais!”.
Os ollos de Dirk ensánchan-se, afásta-se desta salva de aldraxes. Os outros dous amigos están en silenzo, coma tocados por un lóstrego. “Jens, eu non fun ás túas costas…”
“E unha merda, apampado”.
Jens, estás a perder o control. É mellor que vaias ao escusado e que che desculpes.
A voz ven directamente polo conduto óseo, nada debería poder silencia-la, pero o trebón que se desata no seu interior devora mesmo os pensamentos de seu. Érgue-se dun chimpo, a súa cadeira inclína-se cara atrás e cun revés varre a mesa para que as pedras voen até os avergoñados clientes das mesas veciñas. Nunca se fai ruído en Tabletop, non así.
“E ti que sabes? Ela nin sequera veu ao enterro, nin sequera ao enterro!”
Wagner recolle a súa chaqueta do chan e sae anoxado do local. Até a parada do bus pérde-se tres veces, antes de se decatar de que a voz na súa cabeza só tenta dicir-lle o camiño.
*
“Papá, viches que agora hai subvencións para renovar a calefacción?” Marlene soa claramente neutral, coma sempre que tenta convence-lo de algo.
“Para nós xa non paga a pena”.
“E se queredes vender a casa? Coa vella calefacción terías que vende-la por baixo do seu valor”.
“Sabes que mamá nunca estaría de acordo”.
Marlene deixa pasar un, dous folgos. “Pero se cadra mais tarde”. O que quere dicir é, despois.
“Por que non vos mudades connosco? A casa é grande abondo e nós estariamos encantados”.
“Sabes que iso no sairía ben, con mamá e comigo. Remataría nun desastre”.
“Quen sabe canto tempo estará a túa nai. Non sexas tan teimuda”.
Nin sequera veu ao enterro de Sabrina. Dende aquela, o señor Wagner non falou mais coa súa filla.
*
Como che vai?
O Sr. Wagner está sentado á mesa da cociña. Perante el bota fume unha cunca de café e Herr Hildemann quere sentar no seu colo. El non lle presta atención a ningún dos dous. Murmura algo inintelixíbel e frega os ollos.
Onte á tarde perdiches o control e amargaches aos teus amigos. Deberías chamar a Dirk e aclarar as cousas.
“O que debería eu aclarar?”, pregunta Wagner.
Estes estados emocionais estremos son parte da enfermidade.
“Non estás aí para evita-lo?”
Así é, Jens. Sínto-o, pero non son infalíbel. Aprendo dos meus fallos e vou mellorando.
“Hm.”
Jens, pregunta a voz. Onte tiveches unha reacción estrema á mención de Marlene.
“Non empeces ti tamén con iso!”, refunga Wagner. “Foi culpa dela”.
Vale, Jens.
“Tes que mirar mellor por min. Non me gustaría que me pasara algo coma o de onte á tarde outra vez. Ese non son eu”.
*
Procurarei que a túa persoalidade fique tanto tempo coma sexa posíbel.
O Sr. Wagner ri ao escoitar a voz na súa cabeza. Soa coma el e non se sobrepón a ningún outro són, senón que simplemente está aí, no médio da súa cabeza. Tóca-se cos dedos índice e maior o sítio atrás da orella dereita onde está pegado o esparadrapo. Aí é onde está chantado o conduto óseo que transmite directamente a voz ao seu centro auditivo.
“Soa coma min”.
O médico fraco sorrí. Seica gósta-lle sorrir, porque toda a súa face, que semella pasou moito tempo de lecer ao aire libre, pousa nunhas liñas da risa gravadas que lle van dende a a boca e os ollos até as vidallas grises.
“Utilizamos un algoritmo para facer coincidir o són da voz con como se oe. Unha técnica que se utiliza dende hai moito cos audífonos para que a propia voz non soe estraña”.
“Funciona”, di o Sr. Wagner. “Case un pouco inquedante”.
“Ao princípio, si”, admite o médico e asinte. “Pero a voz é só unha das canles polas que o sistema se comunica con vostede. Tamén lle dará sinais ópticas, nós chamámo-las “nudges”, ou sexa, un suave empurrón, ou un pequeno recordatório. Por exemplo, cando é hora de beber algo, ou para que vostede non esqueza coller o paraugas.
Pero o mais importante é o input. Fornecemos o sistema con todos os dados que vostede puxo ao noso dispór. O seu historial de procuras na rede, médios sociais, documentos persoais e fotos, para crear un modelo realista da súa persoalidade. O resto o aprende o sistema nas seguintes semanas e meses”.
O Sr. Wagner asinte. O das fotos mesmo foi divertido, agás esa vez.
“Pode estar seguro, se vostede é vexetariano, non vai comezar mañá a comer carne, e se un estafador tenta convence-lo de que é o seu neto, o vai mandar ao inferno. Vostede seguirá sendo Jens Wagner – até o final!”
Até o final. Isto debería soar acougante, pero o Sr. Wagner sabe o que quere dicir con iso. Nombergantes, sorrí e dá-lle a man que lle ofrece. Adéus, doutor…”
“Weinmann”, engade o médico.
“Sei-no”, di Jens Wagner. “Só é unha brincadeira”.
*
Para a cena hai patacas con quark, e dividiu-no para que non sobre ren. É importante cociñar. Ese nunca foi o seu punto forte, pero tivo que aprende-lo. Sabrina axudou-no mesmo cando ela case xa non podía mais. Agora axúda-lle a voz.
“Falla algo?”
Ti sempre usas pemento en pó.
“Vale”. Remove a especia no quark e colle unha cervexa sen alcohol da neveira. De camiño á sala inváde-lle esa sensación, coma un tirón nas tripas.
“Hai algo mais hoxe? Algo que esquecín?” A pregunta sénte-se coma unha admisión de fracaso.
Non, pero relembráche-lo ben, louba a voz. É mércores. Normalmente é tarde de xogos, pero Paul escribiu un mensaxe, que van parar até novo aviso. Anda por aí a gripe.
A gripe, claro, non se pode facer ren. Acende a tele. Herr Hildemann senta ao seu carón e ronrona.
*
A cea está ben racionada. Iso é importante para non ter que tirar ren. Hai algo marrón con grans brancos.
“Adéus, señor Wagner!”, soa unha voz dende o corredor. Que aproveite!
“Adéus”, responde o Sr. Wagner e logo pregunta: “Quen foi ese?”.
O mozo de Comida sobre Rodas.
“O que quería?”
Tróucho-che a comida. Deberías comezar antes que arrefríe.
*
O Sr. Wagner está onde está a comida. Diante del hai unha das cuncas nas que eles cociñan. Está lixada porque ninguén a limpa.
“Teño que cociñar algo”.
Xa comiches.
“Non pode ser, porque aínda non cociñei ren”.
O mozo tróuxo-che a túa comida.
“Así que teño que cociñar algo agora, nonsí?”
Non, non tal.
O Sr. Wagner fica alí.
Queres ver fotos? Podemos mira-las xuntos e relembrar quen está nelas.
“Ben”, di o Sr. Wagner, “onde están as fotos?”
Vai para a sala, di a voz, e amósa-lle o camiño cunha liña de luz.
O Sr. Wagner senta na cadeira de brazos. O gato chímpa-lle no colo.
“Un gato”, di.
É Herr Hildemann.
“Que clase de nome é ese para un gato?”
É un gato, e Sabrina e ti destes-lle o nome.
O Sr. Wagner aloumiña a Herr Hildemann. El ronrona e todo vai ben.
Mira, di a voz, e na parede de en fronte aparece a imaxe dunha foto. Escintila en tons grises prateados e ten un bordo branco ondulado. Na imaxe míra-se un home cun chapeu de palla e unha chaqueta clara. O home está sentado fóra, após del ven-se as mesas da cervexaría e as árbores, e léva-se una botella de cervexa á boca. Mentres bebe, sorrí e semella que vai esganar en calquera intre.
“Saúde!”, di o Sr. Wagner.
Ese é teu avó cando era novo.
“Todos fomos novos algunha vez, nonsí?”
A voz non responde, coma se non estivera segura de se foi nova algunha vez.
E esta é a túa nai, cando era cativa.
Unha nena co pelo encrechado e despeiteado sentada no chan cun can salchicha tallado en madeira.
Herr Wagner sorrí. “Gustában-lle os animáis”.
Si, aparece en moitas fotos con animais.
Mais fotografías aparecen unha tras doutra na parede. Primeiro gris prateado, logo marrón laranxa cun derradeiro resto de cór, finalmente lisas coma unha máquina e perfectamente expostas, pero para o Sr. Wagner non hai diferéncia. Cada foto fai-lle sorrir ou abraiar-se, e gústa-lle ver as imaxes con calma.
“Quen é ese?”, pregunta. Na imaxe un mozo vestido só cun bañador está sentado nunha tumbona. A parte superior do corpo está bronceada. Unha nena lanzou-se aos seus brazos, o obturador da cámara captou-no nunha milésima de segundo. El é lanzado cara atrás polo impulso dela e o seu pelo mollado forma-lle un halo de pugas na cabeza. Ambos rin, e o Sr. Wagner tamén sorrí agora.
Es ti con Marlene, a túa filla.
“Carafio, non me vexo tan mal”. E logo, “Unha filla, tamén teño?”
A tensión e mais o ritmo cardíaco aumentan, as pupilas dilátan-se. A voz o rexistra, así coma os vinte oito movementos distintos dos músculos faciais, catorce xeitos diferentes de soster a cabeza, once movementos discretos dos ollos e outros vinte oito movementos involuntários da cabeza e expresións faciais, que recoñece e codifica para lér neles os sentimentos de Wagner. Todo isto nun momento mais breve do que unha cámara podería captar.
“Todos fomos mozos algunha vez, nonsí? Móstrame outra”.
*
“Daquela, Sr. Wagner, agora sentamos de novo”. A muller léva-o á cadeira de brazos. O Sr. Wagner senta.
Esta é a irmá Tina.
“Irmá Tina”, di en voz alta. Pronúncia as palabras de xeito vacilante, coma se primeiro tivera que comprobar o seu sinificado e idoneidade.
A irmá Tina sorrí e pregunta: “O que mais ten que facer hoxe, señor Wagner?”.
Wagner dubida, non entende o que ela quere dicir, e dá-lle un pouco de medo non saber a resposta a tales preguntas.
Hoxe a mediodía recollerá-te o servizo de atención aos maiores.
“Hoxe a mediodía recollerá-me o servizo de atención aos maiores”, repite aliviado.
“Oh, que ben! Gósta-lle ir alí?”
Non- sei, pensa o Sr. Wagner.
Si, di a voz.
O Sr. Wagner encolle os ombros e bufa coma resposta.
“Non soa moi entusiasmado”. A enfermeira frega as mans cun líquido azul de cheiro forte. Sobresálta-se ao escoitar a voz no altofalante.
“O Sr. Wagner sénte-se cómodo coa compañía e participa nas actividades”.
“Deus, que susto! Iso é terríbel. Sínto-o, Sr. Wagner”.
A irmá Tina míra-o, pero el encólle-se de ombros. A súa ollada percorre o espazo até que decide dirixi-la ao altofalante no centro do teito da habitación.
“Ven entón alguén a visita-lo?”
“Pode vostede dirixir-se directamente ao Sr. Wagner”.
Tina repite a pregunta e diríxe-se a Wagner, pero el volve encoller-se de ombros. “Si”, di, sinalando co queixo en dirección á parede branca.
“O Sr. Wagner non tivo ningunha visita nos últimos seis meses”.
“Que pena. Non ten vostede família que poida vir visita-lo? Se cadra esa cousa”, fai un aceno en dirección ao altofalante, “podería chamar por vostede?”.
De novo dubida, pero esta vez a voz fála-lle primeiro.
Tes unha filla, pero non tedes contacto.
“Teño unha filla, pero non temos contacto”.
“Oh, que mal coas famílias hoxe. Simplemente xa non hai unión”. A irmá Tina empaca as súas cousas e anota un par de dados na tableta: “Pero agora teño que marchar. Adéus, Sr. Wagner!”
“Adéus”, responde simultaneamente pola boca e o altofalante.
*
O señor Wagner mira as imaxes. Gústa-lle iso. A maioría das veces non coñece á xente que aparece nas fotos, pero a voz axúda-o e daquela ás veces o lembra. Decotío inváden-lle sentimentos, cando ve as imaxes, non sabe por que. Daquela rí ou pon-se triste, coma se perdera algo que esqueceu o que é.
“Quen é esa?”
Esa é Sabrina, a túa muller.
“Onde está?”.
Sabrina morreu hai un par de anos. Estivo enferma moito tempo.
“Tivemos fillos?”
Unha filla.
“Onde está? Tamén está morta?”
Non.
“Daquela onde está?”
Xa non mantedes contacto.
“Por que?”
A voz non respondeu decontado.
Ela non veu ao enterro de Sabrina.
“Por que non?”
A voz dubidou de novo. Iso non-o sabe.
“Non podemos preguntar-lle?”
*
O cunco está aí, pero Herr Hildemann xa non vive aquí. A voz decatou-se de que Jens Wagner mesmo coa súa axuda xa non pode coidar do gato. Os novos propietários enviaron unha foto de Hildemann. Unha rapaza está sentada nun balcón ao sol e o ten no colo. Hildemann semella contento, mimado e amado. O Sr. Wagner o querería así.
Sénta-se á mesa da cociña. Fronte a el hai unha cunca de café, intacta dende que a enfermeira fíxo-a pola mañá e a deixou alí. Wagner mira pola fiestra. As árbores do veciño están demasiado preto do límite da súa propiedade, pero a el non lle importa. Mira aos paxaros sentados nas pólas. Ás veces ven un esquío, pero non agarda por el, porque para agardar algo tería que lembra-lo.
O Sr. Wagner non se lembra de case res. Todo o que acontece é novo e é cada vez de novo clasificado coma bó ou malo. Porén agarda todos os días por algo, porque o burato nel medrou tanto que a voz ten dificultades para o encher. El non-o pode ver, pero o seu nivel de serotonina deminuiu. Come pouco e só bebe cando a voz llo relembra. Ela rexístra-o e pon en marcha as contramedidas, e cando estas non funcionan, carga outras novas dende o sistema experto na nube.
Non bebiches nada do café. Prefires outra cousa?
“Non.”
Deberías beber. Bebe un pouco de auga, por favor.
No aparador, unha xerra chea aluméa-se no feixe do sistema de sinalización da voz.
“Non.” A voz non detecta sinais de agresividade ou irritabilidade nas expresións ou no tón da voz do Sr. Wagner. Rexistra o seu comportamento, clasifíca-o e avalía-o segundo as súas regras. Ela xoga cos escenários, pero cada vez tarda mais e mais en chegar ás solucións. Milisegundos ao princípio, logo centésimas, practicamente unha eternidade. O sistema ameaza con afogar baixo o peso das súas própias regras.
O Sr. Wagner mira pola fiestra. O café e o auga están intactos. Nada desvía a súa atención dos paxaros nas pólas. A súa persoalidade implosionou coma una estrela queimada, un burato negro que absorbe todo o que se lle achega e non devolve ren. Agás polo són. Dá voltas ao seu redor, roza o seu horizonte de sucesos sen ser papado. O teléfone. O Sr. Wagner diríxe-se ao són.
“O que é iso?”
Alguén te chama.
“Quien?”
Marlene. A túa filla.
“Oh, que ben. Coido que hai moito tempo que non teño novas da miña filla”.
O Sr. Wagner fica sentado. Non actúa sen que a voz o anime a face-lo. Vixía e analiza, rexistra vinte oito movementos musculares faciais diferentes, catorce xeitos distintos de soster a cabeza, once movementos oculares discretos e outros vinte oito movementos da cabeza e expresións faciais. O resultado contradí os seus patróns aprendidos e colisiona coas súas regras sobre o que sinifica ser Jens Wagner. Ten que tomar unha decisión, ten que face-lo como el, ela, o faría.
A pantalla da parede xunto á neveira acénde-se. Unha suave campaniña chama a atención do Sr. Wagner sobre a imaxe dunha muller de pelo curto e louro escuro, duns corenta anos, e completamente descoñecida para o Sr. Wagner. Aléda-se de ve-la.
“Óla, papá”.
Publicado orixinalmente en Wie künstlich ist Intelligenz? por Klaus N. Frick (ed.), Plan 9, Frankfurt, Alemaña, 2020.
