Cando os números se filtraron dende o espazo infinito, dobrados en pequenos paquetes ordeados, non chamamos ao Presidente. Chamamos a Derek.
Derek era un multimillonário, o que o facía polo menos 100.000 veces mais importante ca calquera de nós. Fixera os seus cartos do xeito que os novos xefes supremos sempre fixeran: unha boa ideia (supostamente de seu), seguida polos conseguintes investimentos nas boas ideias doutros.
Esa primeira boa ideia foi nos videoxogos. Os modelos freemium de Derek — xogar é de balde, pero para gañar hai que pagar — eran os mais efectivos no mercado. Probabelmente ti xa xogaches aos seus xogos; eu si. Ao princípio, as xemas, ou moedas, ou dóces, só fan o que ti queres que fagan, xirando até o seu sítio. Vas ascendendo sen esforzo. Pero entón, comezas a perder. Logo o convite, moi inocente. Gostaría-che actualizar-te? Fai clic aquí!
Dez mil millóns de clics fixeran de feito moi rico a Derek. E coma tantos homes cuxas ambicións chegan a superar a circunferéncia do mundo, Derek dirixiu a súa ollada cara enriba.
Os foguetes de mal gusto de Musk ou Bezos, cheos de lapas, chamizo, riscos e posíbeis fracasos, non eran para el. Non, Derek tiña ambicións mais elevadas. Derek quería áliens.
E iso é polo que veu a nós. O noso instituto estaba pasando unha mala racha. Estiveramos a procurar vida extra-terrestre durante moito tempo, pero o noso orzamento estaba a encoller e a indiferéncia pública estaba medrando. Cando Derek fixo a súa oferta, nós receamos. Acougámo-nos pola autonomía; a ameaza á libre publicación das nosas investigacións. Seis semanas despois, Derek estaba sentado na cadeira xiratória do director, a do suporte lumbar superlativo.
Así que cando o sinal chegou dos ceos, chamamos por Derek.
El berrou de ledícia, prometeu-nos enormes primas. Riu até que lle abrollaron as bágoas pola face abaixo. Pero rexeitou facer públicos os nosos achádegos. Díxo-nos que agardaramos. O instituto xurou compartir o coñecemento co público, a prensa e o governo. Agardar non está na nosa declaración de intencións. Pero claro, estabamos na súa illa privada, co seu escuadrón de seguridade informática controlando a internet e a súa armada persoal controlando os barcos. Non había moito espazo para o desacordo.
Derek pediu-nos que contestaramos á mensaxe dos áliens. Dixémos-lle que isto era irresponsábel e sen sentido. Seguramente, dixemos, os extra-terrestres estaban a moitos anos luz de distáncia; poderiamos non recibir un sinal de regreso durante decenas de milénios. Pero Derek insistiu. E fixemos o que dixo.
E sabes o que? Obtivemos unha resposta. Os extra-terrestres copiaron o noso sinal.
Enviamos números primos; eles enviaron primos de seu. Tentamos con grandes compostos. Enviáron-nos de volta as factorizacións deses grandes números compostos. Á penas segundos despois do noso sinal, só segundos.
Tal fazaña está alén das matemáticas e a ciéncia da humanidade. Todos os computadores da Terra poderían traballar dende agora até o día do xuízo final e non factorizar nin un só número do tamaño que enviamos. Para os extra-terrestres debeu ser coma dous mais dous.
Dixémos-llo a Derek. El xirou-se na súa cadeira con sistema de postura adaptábel nano-axustada. Detívo-se, inclinou a cabeza e sorriu.
A imposibilidade de factorizar números grandes é a base do encriptado mais moderno. Protexe segredos corporativos, segredos bancários, segredos militares. Derek sabia isto. Habería quen pagaría grandes sumas para que lle factorizaran grandes números. Derek sabia isto, tamén.
E entón Derek vendeu os áliens coma servizo. Non lle dixo a ninguén que a fonte secreta eran seres divinos de alén das estrelas, que estaban a só momentos de distáncia de nós pola rádio.
En retrospectiva, se cadra deberiamo-nos preocupar un pouco mais por iso.
Con todo, Derek foi reservado. Foi evasivo. Mantívo-se fóra do alcance da CIA. Un groso cabo trouxo os códigos de encriptado á nosa illa e nós emitímo-los ao ceo e anotamos as respostas. Derek gañou case un billón de dólares en poucas semanas, vendendo os segredos do mundo aos seus fisgóns mais ricos.
Un día, coma brincadeira, pero unha brincadeira que era mais esperanzada ca especulativa, Derek pediu-nos que enviasemos aos ETs detalles do mercado de valores. Sete días de negócio.
De volta mandáron-nos os prezos da semana seguinte. Non perfectamente, pero a caótica escuma dos mercados estaba englobada nas súas estimacións. Derek fíxo-se cada vez mais rico a un ritmo alarmante e exponencial. Axiña, o antigo magnate dos xogos telefónicos converteu-se no home mais rico de todos os tempos, vivo ou morto.
Un home menor ca Derek podería preguntar-se coma os ETs realizaran esta fazaña. Derek non. Derek estaba, díxo-nos con orgullo, enfocado no produto. Os áliens fornecían respostas fiábeis, e así funcionaba o servizo. Iso era o que importaba.
E daquela Derek pediu-nos que lle preguntaramos aos áliens como podería converter-se no Presidente dos Estados Unidos.
Cando lle traducimos a resposta, bateu-nos unha familiariedade innegábel.
“Esa resposta non está dispoñíbel na súa proba de balde. Gostaría facer unha actualización?”
O prezo era Titán, a lúa de Saturno.
Sen dúbida, coidamos, tal pregunta debería ir perante os parlamentos e os congresos do mundo.
Derek non llo dixo a ninguén. “Fai-no”, dixo.
En tres anos, era o Presidente. Aínda, as preguntas seguían chegando ás nosas caixas de correio. “Como podo superar a este rival político?” “Como podo gañar esta carreira de iates?” “Como podo seducir a esta estrela do pop?” “Como podo converter-me no Rei da Terra?”
Pagamos con Urano, Neptuno, Saturno e Xúpiter. Pagamos con Marte e Venus e Mercúrio. Démos-lles o Sol. Pagamos coa Antártida e Austrália, África, Eurasia e as Américas; pagamos con cada anaco de terra do planeta agás esta pequena illa. Nunca houber un home con mais éxito en todas as súas empresas ca Derek. E só el, e nós, sabiamos que o Sistema Solar enteiro estaba nas mans de poderes alén da nosa imaxinación.
Así que non nos abraiou que unha mañá sairamos dos nosos durmitórios comunáis, fregáramos os ollos adurmiñados e vimos naves coma montañas colgando insolentemente no ceo. Sabiamos que viñan cobrar.
Xogar é de balde, pero para gañar hai que pagar.
FIN
