Angelo De Luca colleu o bisturí e abriu a coxa do cadáver, dende o cadril até o xeonllo, dun só golpe. Había moi pouca graxa subcutánea. Con pases firmes e continuos do bisturí, Angelo curtou o músculo en cuestión de segundos e deixou ao descuberto o fémur sen rabuña-lo.
“Moi ben, coma sempre”, dixo Gary Mathews. Ah, merda, sabes o que? Acabo de curtar o estremo da cadeira do meu”.
“No trocánter menor?”
“Coido que si, a parte superior que sobresae un pouco”.
Angelo De Luca mirou a través da mesa de aceiro inoxidábel ao seu novo axudante, Gary Mathews, que estaba a traballar na outra perna do cadáver. Gary empezara a súa vida laboral coma carniceiro e seguía actuando coma tal, aínda que agora a carne era humana e, polo tanto, preciosa.
Se te adicaras ao estudo da anatomía – dixo Angelo – e aprenderas sobre as unións dos tecidos brandos, non seguirías a cometer estes erros básicos. No liches os libros que che prestei?
“Reláxa-te. A maioría dos ósos que recibimos están nun estado de merda de todos os xeitos”.
“Iso non é razón para dana-los mais”.
Gary mirou con desprezo. Mesmo con este tipo? Ten case noventa anos. Como de bós ían ser os seus ósos? Un queixo suízo. O pobre desgrazado que reciba estes fémures os partirá pola metade no seu primeiro chanzo dende a cama do hospital”.
Angelo non podía confiar en si mesmo para falar.
Asubiando, Gary volveu centrar a súa atención na coxa do cadáver, curtando enerxicamente cara a rótula. Angelo escoitou o son xordo do bisturí ao entrar en contacto co fémur, unha e outra vez. Oh, como desprezaba Angelo a Gary Mathews, coa súa groseira persoalidade de cervexa de fútbol e barbacoa, o seu pelo vermello agromando groso coma unha pel sobre os pálidos antebrazos, a súa pel pencada e engurrada coma se fora espremida de masa e deixada ao sol para que se crebara; Gary Mathews, o idiota xovial e pouco educado, a antítese mesma de todo o que debería ser un director de funerária.
Angelo sentiu a familiar puñada de arrepentimento.
Esta funerária, “De Luca e Fillo”, levaba o nome de seu pai, Giovanni, e mais o de seu. Supoñía-se que era o legado de Angelo, pero os seus própios fillos non querían continuar co negócio familiar. Unha vez que morreu Papá Giovanni, os cartos escasearon. Os membros do persoal – os que non son parentes – esperaban e recibían a paga e os dereitos completos. Ademais, estaba o saldo pendente das inxentes facturas médicas de Sofia. A bancarrota aveciñába-se.
Até a chegada, hai tres meses, da salvadora de Angelo: Heather.
Unha vez que Angelo aceptou a súa inusual oferta de negócios, Gary Mathews converteu-se no único membro do persoal de Angelo, sen consulta-lo, por Heather a Domadora de Corpos. Así é como se chamaba a si mesma, Heather a Domadora de Corpos. Angelo non sabía ren dela, á parte dun número de móbil.
A diferenza dos órganos coma o corazón, algúns tecidos, coma os osos e a pel, seguen a ser viábeis para o transplante despois da morte. Heather pagaba até 4.000 dólares en efectivo por un conxunto completo de pezas utilizábeis, extraídas subrepticiamente, dun cadáver mozo e san. A idade e as condicións médicas diminuían a remuneración nunha escala fixa. Coma mínimo, un cadáver enfermo e ancián supuña uns centos de dólares.
Os cartos mantiveran a raia ao director do banco.
Si, Angelo iría ao cárcere se a policía o descubría, pero moralmente, tiña un senso irrefutábel. Os pacientes vivos ou morrían ou sufrían discapacidade permanente sen eses transplantes. Os doantes vontários escaseaban. Cando os cadáveres eran desbotados de todos os xeitos, queimados até as cinzas ou enterrados para facer merda de verme, que dano facía reciclar antes as súas partes viábeis? Ningún en absoluto.
Sempre que os parentes non os descubriran.
Porque descubrir que os restos do teu ser querido foran saqueados, profanados e desmantelados tería que ser a peor clase de horror imaxinábel. Meu Deus, se a Sofia lle tocara un destino así… apenas ousaba pensar niso. E así, de vez en cando, cando Angelo non podía durmir, temía facer un pacto co demo. Viúvo dende había case un ano, dába-se a volta cara a beira baleira da súa cama e choraba a Sofia pedindo perdón.
Agora, Gary Mathews miraba a Angelo a través do cadáver espido e musculoso sobre a mesa de aceiro inoxidábel, axitou o bisturí e dixo: “Amigo, non poderías cortar manteiga con esta maldita cousa. Deixa que vaia polo meu coitelo de desosar”.
“Non”. O bigote de Angelo tremía mentres loitaba por manter unha expresión neutra. Os nosos clientes falecidos ofrecen aos vivos un marabilloso galano. Non-os profanaremos con instrumentos destinados a esnaquizar animais”.
Gary deixou caer o bisturí sobre a mesa de aceiro inoxidábel e puxo os puños no cadril. Sabes o que está a acontecer? O que estamos a facer?
Angelo ruborizou-se. “Si, por suposto”.
“Ninguén asinou ningún formulário de autorización. Todos os documentos son falsos. O que estamos a facer, aquí mesmo, é unha merda seriamente criminal”.
“Por favor, continúa coa colleita”, dixo Angelo. Cando recollamos os ósos longos, pasaremos ás venas safenas, os ligamentos e os tendóns. Gustaría-me que me axudaras a coser os tubos de PVC dentro das extremidades e a retirar a pel e as válvulas do corazón, se non che importa. Despois diso, collerei as córneas eu mesmo, grazas. Por favor, cólle-te o descanso daquela. O embalsamamento comezará puntualmente ás tres”.
Gary devolveu a mirada; as fosas nasais acendéron-se. Angelo decidiu continuar coa extracción do fémur. Durante un tempo, os únicos sóns foron o aleteo do seu escalpelo e mais a constante pingada da billa no vertedoiro.
“Ninguén está a dar galanos a ninguén”, dixo finalmente Gary. “Estamos a roubar esas partes do corpo. Roubámo-las polos cartos. Eu son un ladrón de tumbas e ti tamén”.
Gary desabrochou o mandil, arroxou-no a un banco e sacou-se as luvas de látex. Dirixiu-se á saída da sala de preparación.
“Onde vas?”, dixo Angelo, desexando que o bastardo se rendera.
“Ao maleteiro do meu coche”, dixo Gary. “Polos meus coitelos”.
* * *
Oh, ela era fermosa.
Era o primeiro cadáver do día, este cálido día de primavera que seguira a unha longa e tortuosa noite de chuvia e vento ouveante. Angelo baixou amodo a cremalleira da bolsa do cadáver até o final.
Unha nena: unha nena tan fermosa.
O seu cabelo preto acebiche estendía-se nun halo de rizos sobre o seu pálido rostro. Angelo quería chorar. O forense debía de estar igualmente afectado. Despois da autópsia no xulgado forense, o típico cadáver chegaba á funerária de Angelo desordeado, unido con tanta rudeza coma un saco de serapilleira, pero esta nena non. O forense tivera moito coidado. A única incisión dende a gorxa até o pube pechára-se con suturas pequenas e limpas, tan precisas coma calquera dos bordados feitos a man por Sofia. Houbera un exame do cerebro? Angelo non puido ver ningún sinal. Achandou os rizos que enmarcaban a fronte da nena. E si, agochos entre a liña do cabelo, estaban os ordeados puntos de sutura que circunvalaban o coiro cabeludo.
Segundo a documentación, a causa da morte non era concluínte. Teresa-Kate, de 11 anos, morrera no hospital hai tres días por mor dunha infección non identificada que primeiro a paralizara e logo desencadeara un fallo orgánico múltiple e catastrófico. O mais probábel é que adquirira a infección pola trabada dun animal descoñecido, probabelmente un can. O diagrama corporal incluído amosaba un grande “X” na parte superior das costas. Angelo deixou os papeis.
Con coidado, puxo á nena de lado. Xusto enriba da escápula dereita, no tecido do músculo trapécio, estaba a marca da trabada. Podería ser a parálise un síntoma dalgunha nova cepa de rábia? Pero Angelo non era microbiólogo. Se os expertos do xulgado forense non puideron establecer unha causa exacta da morte, non lle correspondía a el especular. Pechou o saco e colocou a Teresa-Kate no frigorífico. Logo lavou-se as mans e retirou-se ao comedor, onde volveu a se lavar as mans.
Mentres comía o seu sándwich, Angelo ollaba o seu diário de traballo. Esa mañá falara cos pais de Teresa-Kate. Anglicanos, desexaban celebrar un velório na casa antes do funeral e o enterro, o que requiría unha caixa aberta. Teresa-Kate estaba xa tan perfectamente conservada que as habilidades de embalsamamento e cosmetoloxía de Angelo a farían semellar case viva. Despois do xantar, chamaría ao cura da família para discutir e confirmar os detalles do servizo. Satisfeito, viña de comezar a comer unha mazá cando Gary Mathews atravesou a porta do comedor.
Deixando caer a caixa de pizza sobre a mesa e sentándo-se, Gary dixo: “Imos sacar os catro mil enteiros por esa nena”.
Un anaco de mazá estivo por se atracar na tráquea de Angelo.
Gary dobrou unha rebanda de pizza pola metade e meteu-se a maior parte na boca. Unha pizza hawaiana, por suposto: unha abominación noxenta que lle revolveu o estómago a Angelo.
“É perfecta en todos os sentidos” – dixo Gary, falando mentres mastigaba -, nova e en bó estado. “Esta vez, amigo, tocou-nos a lotaría”.
“Non”, dixo Angelo. “Non, non nos tocou. Engánas-te”.
Gary deixou de mastigar e ergueu unha cella.
Angelo dixo: “No liches o informe? Viches a fita de risco biolóxico na bulsa do cadáver? Morreu por mor dunha enfermidade que soa moi semellante á rábia. Os seus tecidos brandos poderían infectar a todos os receptores dos transplantes”.
“Xa chamei pola Domadora de Corpos”, dixo Gary. “Imos facer á nena”.
Angelo sentiu que o sangue ciscába-lle as fazulas. “Se hai que face-lo, vale, farei-no eu mesmo. Non te achegarás a ela. Ti e os teus coitelos de desosar podedes arder no inferno primeiro”.
Gary encolleu-se de ombros e seguiu comendo a súa pizza.
* * *
Teresa-Kate xacía espida sobre a mesa de aceiro inoxidábel. Os seus brazos e pernas eran delgados, sen pelo e sen manchas, prepúberes. Como for a súa vida? Esa sería a pregunta que atormentaría aos seus pais até a liberación das súas própias mortes. E en menor medida, esa mesma pregunta tamén atormentaría a Angelo. Dende que entrou no negócio con Heather, Angelo soñou con moitos dos seus clientes recolleitos, cadaún dos cales lle reprochaba e se magoaba polas súas partes do corpo desaparecidas.
Abondo.
El era un profesional.
E segundo o protocolo, tiña que coller primeiro os ósos da perna.
Colleu o bisturí. Os múltiples focos da luz de enriba brillaban con intensidade e brancura. A billa sobre o vertedoiro pingaba cun ritmo constante. Eran case as nove da noite. Había horas que mandaran a Gary a casa. Angelo quedara co sacerdote da família de Teresa-Kate mañá pola mañá para discutir os detalles do funeral e o enterro.
A colleita sería agora ou nunca.
Coa mesma suavidade có bico dunha pluma, tocou coa punta do bisturí o cadril de Teresa-Kate sen rachar a pel. Pasou un momento. Sostivo o bisturí sobre a espiña ilíaca anterosuperior – a crista exterior da pelve -, onde, baixo a epiderme, a derme e a capa de graxa subcutánea, atopában-se as ancoraxes do ligamento inguinal e do músculo sartório. Un curte profundo e decisivo, seguindo a lonxitude do fémur, era o punto de partida.
Angelo non podía face-lo.
Veu-lle á mente Sofia, cando enfermou gravemente por primeira vez, confundida, tratando de cortar coas mans un pastel no banco da cociña, coma se os seus dedos se converteran en coitelos. Sacándo-a do sítio, Angelo amosára-lle algúns dos bordados enmarcados que fixera ao longo dos anos. Aplacada, Sofía permitiu-lle administrar a medicación. Mira as miñas uñas, dixéra-lle. Tesorio mio, míra-me mentras racho o mundo.
Estas foran as derradeiras frases completas que lle dixera.
Despois de 42 anos xuntos, Deus, como a botaba de menos.
Agora, Angelo sorbeu os mocos, fregou-se as bágoas cos talóns de ambas luvas de látex. Logo premeu o bisturí no cadril esquerdo de Teresa-Kate e afondou, cortando cara a rótula. Traballou con rapidez e eficácia. Despois de desprender a canela e o peroné, pasou á outra perna e repetiu o procedemento. Logo desosou o brazo dereito e o esquerdo. A carne das extremidades esfoladas de Teresa-Kate mirába-se dun vermello chocante fronte á palidez do seu torso. Da caixa de tubos de PVC, atopou os tramos que encaixaban. Pasou a seguinte hora reconstruíndo limpamente o corpo de Teresa-Kate, utilizando suturas tan translúcidas coma o fío de pescar, facendo puntadas tan discretas que facían pensar nos mellores traballos manuais de Sofia.
Preto das 22:30 horas, Angelo empacou o seu equipo de recolleita. Non importaba o que esixira Heather, a Domadora de Corpos, non levaría o tecido brando desta nena. Morrera dunha enfermidade semellante á rábia. Como podía dicir Angelo que axudaba aos vivos se ofrecía deliberadamente córneas e tendóns que podían ser portadores de infeccións?
Era o intre do procedemento de embalsamamento. Mediu e mesturou os produtos químicos. Unha incisión preto da clavícula deixou ao descuberto a artéria carótida e a vena xugular. Unha pequena incisión en cada unha delas, e introduciría os tubos: un para drenar calquera resto de sangue, o outro para encher o sistema circulatório con líquido embalsamador. Premeu a punta do bisturí na artéria carótida.
Teresa-Kate abriu os ollos.
Angelo retrocedeu cambaleándo-se e deixou caer o bisturí.
A rapariga incorporou-se, mirando para el, piscando con dificultade, coma se espertara dun profundo soño. A esclerótica dos seus dous ollos era negra, tan negra coma un pozo insondábel.
“Dio mio“, dixo el, e tentou persignar-se.
Teresa-Kate mirou as feridas cosidas ao longo dos seus brazos e pernas, ficou coa boca aberta perante a liña de suturas que lle baixaba pola liña média do corpo, e deu un berro silandeiro. O estiramento da boca despegou-lle os beizos, partindo a pel dos dentes. Os seus incisivos, premolares e molares eran longos e con cabeiros: xa non eran humáns.
Teresa-Kate chimpou da mesa.
Cando se achegou a el, Angelo agarrou unha bandexa de instrumentos de aceiro inoxidábel e lle bateu na face. Iso frenou-na momentaneamente. Bateu nela unha e outra vez. Cando ela cambou e caeu, el colleu o aspirador de pó de óso e levou-no para abaixo até o toutizo, rachándo-lle o cránio. Ela espallou polo chan.
Angelo observou-na durante moito, moito tempo.
Cando ela aínda non se movera, os seus sentidos comezaron a regresar. Deixou o aspirador. O primeiro que comprendeu foi que mexara por el. O segundo foi que, dalgún xeito, Teresa-Kate estivera viva e agora estaba morta.
Angelo buscou ás apalpadelas unha cadeira e sentou.
Os mortos volven á vida, el lera que tales cousas acontecen de vez en cando en lugares afastados coma Cimbabue, Filipinas e Venezuela, onde o defunto esperta durante o seu funeral. Pero non, non se trataba dun erro de diagnóstico, un caso dalgún médico mal adestrado que confundira o coma coa morte. No xulgado forense, os órganos internos de Teresa-Kate foran extirpados, inspeccionados, pesados, cortados, e logo metidos nun saco de plástico, que logo foi cosido dentro da súa cavidade abdominal. Meu Deus, o seu cerebro recibira o mesmo tratamento.
Aínda non se movera.
Incrementalmente, Angelo escorregou-se da cadeira, aproximando-se. Usou a punta do zapato para a virar. Desta vez, ela estaba definitivamente morta. Un lado do seu rostro estaba esmagado nunha polpa de pel arruinada e de óso lascarado.
Teresa-Kate estivera viva.
E el a asasinara.
Vomitou un pouco, chorou. Despois dun intre, recuperou o control.
A nena xa recibira un certificado de defunción. Angelo non lle contaría a ninguén o que acontecera. En vez diso, pasaría a noite usando todas as súas capacidades para reparar e enmascarar os danos que lle inflixira. Mañá á mañá, daría-lle Teresa-Kate á sua família para que puidesen ter, na sala de estar da súa casa, o velório da rapariga coa caixa aberta.
* * *
Gary Mathews conduciu o coche funerário. Os nervos de Angelo non estaban abondo firmes.
Eles entregaran a Teresa-Kate, vestida e perfecta, na súa caixa. Mentres lle daban á man ao seu pai, comezou a chorar. Conmovida até as bágoas, a nai de Teresa-Kate tentou abrazar a Angelo, polo amor de todo o que era sagrado, como que para o consolar despois do mal que lle fixera á súa filla.
Era verdade; fixera de feito un pacto co demo.
Durante a viaxe de regreso á funerária, Gary sermonou-lle por non lle quitar todo ao cadáver da rapariga polos 4.000 dólares enteiros. Angelo non tivo a forza para responder. Mirando sen ollar para o escenário que ía pasando, continuaba a ver a face de Teresa-Kate, reparado da mellor maneira posíbel, pero, na inspección experta, aínda levando as marcas da violéncia inflixidas polas súas próprias mans.
Encargou a Gary para se encontrar co sacerdote de Teresa-Kate.
* * *
Angelo pasou o resto do día en piloto automático. Á noite, unha vez que Gary marchara da funerária, Angelo sacou do caixón pechado do seu escritório a tarxeta de visita de Heather a Domadora de Corpos, e chamou ao número.
“Adiantou-se-me!”, dixo ela. “Estaba por chamar. Gary coida que vostede colleu os ósos da rapariga e nada mais. Francamente, é unha oportunidade económica perdida”.
Angelo decatou-se de que a Heather non lle importaban os pacientes vivos que necesitaban transplantes. Esta epifanía deixou-no sen folgo. Sinificaba que era, irremediabelmente, un pecador. Claramente agora vía que os seus problemas económicos e a dór pola morte de Sofia enturbaran-lle o xuízo, permitíndo-lle extraviar-se, levándo-o directamente ás foxas do inferno.
“Sínto-o”, murmurou Angelo ao éter, ao mesmo Deus.
“Entendo”, dixo Heather. “Unha meniña, ei, as cousas poden poñer-se sentimentais”.
“Non, quero dicir que o sinto, pero non podo facer mais isto”.
“Non pode facer o que?”.
Angelo apertou os puños. “Estou a rematar o noso acordo”.
“Rematando o noso…? Vale, cálme-se. O acordo segue en pé”.
“Non. Aconteceron cousas. Grazas e deséxo-lle todo o mellor”.
Ao cabo, ela dixo: “Espero, polo seu própio ben, que non me delatara”.
“Delatar? Á policía?” Angelo riu atolado. “Non llo dixen a ninguén. Por que ía face-lo? Son tan culpábel coma vostede. Eu tampouco quero ir ao cárcere”.
“Escoite, non achante, estarei en contacto. Non faga nada estúpido”.
Heather rematou a chamada. Angelo fitou o teléfone. Cando o puxo de volta na forcada, pensou en Sofia, en Teresa-Kate, e logo de novo en Sofia, até que non quixo ren mais que se perder no alcol.
* * *
Na casa, bébedo, Angelo roncexaba no sofá. Mais tarde, o seu móbil soou. Estaba sobre a mesa do café. Axitado polo seu estupor, atordado, Angelo chegou á mesa e tomou un grolo de xerez quente antes de coller o teléfone. Dixo: “Pronto“.
“Desculpe-me?”.
Angelo consultou o seu reloxo, pasou unha man sobre a cara túmida. A noite espallába-se pesada atrás das cortinas. “Si, aquí é a funerária De Luca e Fillo”.
“Sr. De Luca? Oh, grazas ao Neno Xesús!”.
O presáxio aguillou a Angelo, o espertou por completo e dixo: “Como podo axuda-la?”.
“Son a nai de Teresa-Kate. Vostede entregou o seu corpo esta mañá para o velório. Aconteceu algo terríbel. Ela non está”.
Angelo incorporou-se. “Non está?”.
“Non podía durmir. Fun a ve-la. A caixa está baleira”.
“Baleira? Quere dicir que o corpo da súa filla foi roubado?” O choque deixou a Angelo sóbrio. “Chamou á policía?”.
“Xa chamei a todo o mundo”, dixo a nai. “Axúde-me, por favor, axúde-me”.
“Tentarei todo o que poida”. Tremendo de medo e carraxe, colgou e chamou a Heather a Domadora de Corpos. En canto Heather contestou, Angelo berrou: “Por que o fixo? Para chantaxear-me, é iso? Uns simples raios X revelarán os tubos de PVC. É iso o que planea? Sostér eses raios X sobre a miña cabeza?”.
“Angelo?” – Heather saloucou. “Soa vostede bébedo. É tarde. Mañá falamos”.
“Díga-me o que fixo con Teresa-Kate”.
“Quen?”.
“A meniña: a rapariga co pelo acibeche”.
“Esa nena que vostede non puido completar?”.
“Díga-me onde está”.
“Non sei do que está a falar”. Heather parou. “Está vostede drogado? Ten algún ataque? Mire, coido que se cadra debería chamar unha ambuláncia”.
Desesperado, Angelo desconectou a chamada. Heather non roubara o corpo da nena. Daquela, onde estaba? Pensou na nena chimpando da mesa, vendo cara el, e estarreceu. Se cadra Heather tiña razón. Se cadra pasába-lle algo malo, coma un colapso mental. A tensión de roubar aos mortos debía de lle estar a esborrallar a mente. Seguramente, alucinara a resurrección de Teresa-Kate. E eses dentes inhumanamente longos? As enxivas sempre se encollen despois da morte.
Oh, líbra-me do mal. Puxo a cara entre as mans. Líbra-me do mal, aínda que non-o mereza. A casa moveu-se e renxeu co vento. Espantado, Ángelo ficou mirando as portas que daban á cociña e ao ástrago. Non aconteceu ren. Durante as horas seguintes, bebeu a botella de xerez até deixa-la seca. Contra as catro da mañá, cambaleou-se cara a cama. O colchón veu-se-lle enriba e bateu nel. Durante moito tempo, non soñou.
E daquela soñou con Teresa-Kate. Espertou.
Ou, polo menos, iso coidou el.
Teresa-Kate enrolou os seus brazos fríos coma un peixe sobre o seu pescozo e afundiu a súa trabada na carne do seu ombro. A dór, o son mollado e desleixado dos seus cabeiros mastigándo-lle a carne, fíxo-lle berrar unha e outra vez.
* * *
A medida que afogaba, o son chegába-lle amodo, un son suave e familiar, regular coma un pulso, facendo-lle sentir reconfortado. Angelo tentou pero non conseguiu abrir os ollos. Confuso, tentou sentar-se, fallou. Aceiro frío xacía por baixo do seu corpo espido. E agora sabía onde estaba: sobre a mesa de preparación na súa sala funerária. Aquel son, aquel son regular, era o pingueo da billa no vertedoiro.
O pánico axitou-se a través del.
Fora drogado? Raptado por Heather e polos seus ladróns de corpos? A última cousa que Angelo lembraba… beber, desmaiar, o pesadelo, aquel terríbel pesadelo sobre Teresa-Kate. Canto tempo pasara dende entón?
O que no nome de Deus estaba a acontecer?
Mais sensacións regresaron ao seu corpo. Tomou conciéncia dun estraño baleiro dentro do seu peito, un peso anormalmente grande dentro do bandullo. Gradualmente, comprendeu o que iso sinificaba. Fora sometido a autópsia. Os seus órganos internos, incluíndo o corazón e os pulmóns, estaban nun saco de plástico cosido no seu abdome. O seu certificado de defunción era cuspidiño ao de Teresa-Kate: Angelo De Luca, cincuenta e nove anos, sucumbiu a unha infección non identificada, administrada pola trabada dun animal descoñecido, probabelmente un can.
Quixo berrar. Estaba morto? Non-morto? Estaba Teresa-Kate consciente deste xeito cando el lle recolleitou os ósos?
A porta da sala de preparación abriu-se. Achegáron-se uns pasos. Comezou un asubío, era Gary Mathews. Angelo esforzou-se por lle dar un sinal, pero non puido mover os dedos das mans nin dos pés; de feito, non podía nin coller o folgo.
“Síntoo, tío”, dixo Gary. “Pero xa sabes como é. Os negócios son os negócios”.
O rasgo do velcro, o despregue dunha tea pesada. Angelo recoñeceu eses ruídos. Gary abrira o saco enrolábel dos seus coitelos de carniceiro. O conseguinte chascarraschás debía ser Gary afiando unha coitela contra a outra.
E esa coitela sería o seu coitelo de desosar.
FIN
