Espertaron a Sidi Mohamed Daoud dun pesadelo moi antigo, ún que unha vez ousou imaxinar que deixara atrás coa súa problemática e lonxana adolescéncia. Ironicamente, foi a que o levou ao activismo social en primeiro lugar. E agora, con certeza secreta e vergoñante, sabía que sería utilizado na súa contra.
E os que estaban por lle facer esta cousa incalificábel non tiñan nin ideia, nin noción de a que se enfrontaba. Se o souber, se cadra entenderían o seu intento de suicídio. Pero, importaría-lles, mesmo que o souber?
Mirou o rostro impasíbel do Médico Axudante Xefe e o dubidou.
Dous forzudos padioleiros, un de cada xénero, desactivaron as ataduras. Colocaron o seu corpo espido nunha das novas batas de hospital “SMART”, das que se que se desprenden e se escorregan cando o Médico Axudante Xefe o ordea.
Co MAX, os padioleiros acompañaron a Daoud fóra da cela temporal. Conducíron-o por un derradeiro corredor cara a sala de terápia correctiva D427.
“Tantos?” – Daoud pestanexou e se volveu cara o MAX. “Doutor? Necesita cada recluso unha sala distinta?”
O MAX curvou un beizo groso. “Débo-llo relembrar de novo, señor Daoud? Vostede é un Suxeito de Tratamento ou simplemente o noso paciente, se o termo xenérico lle resulta mais atrainte. Pero ‘recluso’ non é definitivamente o termo preferido aquí”.
“Por suposto que non”. Daoud suspirou. “Pero aínda así, a miña pregunta? Con toda a equipa necesária para mantér aos seus ‘pacientes’ en trance…”
O MAX, un home de fasquía sudasiática con sotaque británica, ergueu un dedo en sinal de corrección. “Outro termo erróneo. Inducimos e mantemos quimicamente un estado de soño, adaptado para acceder a nodos de memória específicos nunha espécie de bucle de retroalimentación repetitiva. O que os profanos chaman ‘estado de trance’ é moi diferente”.
“Doutor, todo o que estou a preguntar é, son eu un dos 400 tales “pacientes” nestas instalacións?”
“No pavillón D? Si”.
A resposta, eslamiada e directa, sorprendeu a Daoud. Viña dunha rexión onde este nivel de desafío aberto era aínda moi infrecuente. “Non tiña… nin ideia de que a ONU Modificada se enfrontaba a tantos, uh, inimigos ‘perigosos’?”.
O MAX ignorou o tón de burla de Daoud. “É aínda un planeta abondo grande. E xusto agora só temos tres instalacións deste tipo en funcionamento. Ou é que o esquecera?”.
Daoud, pola súa banda, deixou pasar ese golpe.
O MAX indicou-lles que entraran na sala. Había bancos enteiros de equipas de alta tecnoloxía ao redor da cama de hospital de aspecto corrente que ocupaba o centro da sala. Un grupo de técnicos estaba atafegado comprobando as lecturas e axustando os parámetros. O MAX murmurou e os padioleiros puxéron-se tensos, pero Daoud arrastrou-se até a cama sen problema.
Engurrou o cello cando unha enfermeira se achegou cun spray-hipo, pero o MAX deu-lle unhas palmadiñas no brazo para acouga-lo sinteticamente. “Só é un sedante, señor Daoud. Para se relaxar e preparar-se”.
“Pero o meu avogado…”
“O seu avogado de rexistro está a se atrasar un pouco. Estes A-R teñen o costume diso, atrasar o mais posíbel. Típico truco de avogado, uh? Pero a min gósta-me cumprir co horário tanto coma o protocolo o permita”.
Nuns intres a consciéncia de Sidi Mohamed Daoud afundiu-se nun soño profundo e afortunadamente sen soños, o derradeiro que se lle permitiría durante a súa condea.
#
Dúas persoas observaban dende atrás das portas recén reforzadas como unha cápsula de transporte persoal se separaba do tráfico.
O home era alto e semellaba algo mais novo cós seus 37 anos, grazas aos seus primeiros tratamentos de Slo-Age. Levaba a inevitábel bata branca de laboratório. Na súa etiqueta combinada de nome e identificación lía-se “Ponce” e se atopaba a un metro de distáncia das agora cuádruplas capas de plastiaceiro transparente que formaban a entrada principal do Instituto Cayey.
A muller semellaba lixeiramente maior, aínda que o certo era o contrário. O seu menor nivel salarial significaba un acceso menos frecuente aos tratamentos aínda novos. Estaba sentada no seu posto de traballo, dous metros á dereita e un pouco menos atrás de Ponce, e levaba o uniforme azul escuro, aínda mais tradicional, dun garda de seguridade.
Xuntos observaron como o vehículo baixo se desprazaba até a parada designada da cápsula. O lateral da cápsula abriu-se. Saíu un home baixo e preto, cunha túnica ben confeccionada e un pano na cabeza a xogo. O seu rostro era completo, redondo e ben afeitado. Levaba un portalegal na man esquerda cunha doada familiaridade. O descoñecido quitou o seu ID da rañura de crédito da cápsula, aquelou-se a túnica e xirou-se.
“É el?” preguntou Ponce. “Debe ser”, engadiu, sobre todo para si mesmo.
“Mais lle vale”. A garda de seguridade burlou-se. “Ese aparvado está-me a pedir contas cada dous minutos!”.
Ponce gruñiu de comprensión. “Sayem é un fillo de puta impaciente, nin mais nin menos. Non cho tomes coma algo persoal, Maria”.
Ela encolleu-se de ombros. Centrou toda a súa atención nas lecturas do escáner.
A cápsula retirou-se ao estacionamento mais próximo e o recén chegado achegou-se ás portas corredoiras supostamente a proba de explosións.
Ponce cruzou-se de brazos nun intento de semellar acougado. O tacón dunha bota retrocedeu o mais discretamente posíbel: as novas portas nunca se enfrontaran a unha bomba de verdade.
Fóra, o descoñecido parou-se. Saudou coa cabeza á cámara de seguridade. Puxo a palma da súa man dereita contra a reixa do escáner. Tentou non pestanexar excesivamente mentres unha luz vermella pulsante lle bañaba a face.
“Identifíque-se para a confirmación da impresión de voz, por favor”.
“E análise de estrés tamén, supoño”. Un sorriso retranqueiro engurrou o suave rostro do home mentres ollaba a través do cristal antiexplosión. “Oh, non engurre o cello, meniña! Os terroristas, supoño, rara vez bromean… mesmo inaxeitadamente!”
Pasaran só dúas semanas dende Buenos Aires, así que non lle sorprendeu que ela non vira o humor no seu comentário. “Son Jean-Leopold Kante, avogado, de Niamey, Estado de Níxer, Federación de África Occidental. Son o avogado dun dos seus suxeitos de tratamento. Ese é o eufemismo actual, nonsí?”
O sorriso apareceu de novo e desapareceu sen agardar resposta. “Especificamente, estou a levar o caso do Sr. Sidi Mohamed Daoud, tamén nado en Niamey. Teño os seus códigos de compromiso e asignación, e todos os outros documentos relevantes no meu portalegal. Se é preciso, chamarei por eles e os lerei…”.
“Non é preciso”, dixo Maria. Premeu co dedo unha icona e unha rañura abriu-se canda o avogado de Daoud. “Poña todos os obxectos non persoais, incluíndo o portalegal, no transportador para o escaneo de seguridade”.
Kante fíxo-o así e indicou-lle á garda que continuara.
“Declare calquera artigo persoal que estea dentro ou sobre o seu corpo, pero que non sexa orixinário da súa persoa física. Isto axudará a evitar mais atrasos e buscas. os nosos sensores, por suposto, os detectarán en calquera caso”.
Kante enumerou obedientemente o seu brazalete, a súa carteira co disco de identificación/crédito, todas as pezas de roupa, un anel barato, unha córnea de reemprazo non clonada e mais o seu ril artificial. Os dous últimos artigos fixeron que a garda pestanexara e xirara a cabeza, atopándo-se coa ollada do seu compañeiro.
O home coa bata de laboratório encolleu-se de ombros. Era un pouco raro para un avogado declinar clonación terapéutica en favor das técnicas vellas, mais caras e menos eficientes. Pero tales excentricidades non eran insólitas e non necesariamente sospeitosas… mesmo tan axiña despois de Buenos Aires.
“Coido que iso é todo”, concluíu o avogado Kante.
“Moi ben”. Maria premeu outra icona. A primeira parella de portas a proba de estoupidos abriu-se cun zunido. “Pase Sr. Kante”.
El o fixo. Logo ficou en silenzo, ignorando o apenas audíbel són de pulso que acompañou ao seguinte escaneo. Un tón suave e acougante soou na consola da garda. Volveu comprobar as lecturas e asentiu, premeu o control que abría os dous últimos conxuntos de portas e agardou a que o avogado pasara. Premeu outra icona.
Ambos pares de portas pecháron-se e bloqueáron-se.
Xirando na súa cadeira, Maria arrostrou directamente ao recén chegado por primeira vez. Saíndo do seu recinto blindado, devolveu as súas pertenzas ao avogado. Sinalou en dirección ao home de impecábel roupa branca de laboratório. “Avogado Kante, este é o Dr. Franklin Ponce, do noso persoal. El será o seu guía…”.
“E vixiante?” Kante seguiu esta caracterización co outro sorriso, para amosar que non estaba a obxectar en sério.
Cunha man apoiada na empuñadura da variña de atordamento neural que lle penduraba do cinto, Maria fitou-no un intre antes de continuar o seu discurso pre-empacado. “El será o seu guía e responderá a calquera pregunta, atenderá todas as peticións. Por favor, non se afaste sen o seu permiso explícito, señor. Este é un establecemento de alta seguridade”.
“Xa me decatei”, comentou Kante. Rañándo-se o lobo da orella, desviou a ollada cara a Ponce.
“Grazas, Maria”. O doutor adiantou-se. Ofreceu a súa man ao xeito occidental.
Kante tomou-na. Deu-lle a sacudida rápida estándar.
“Veña comigo, Sr. Kante. O seu cliente está no lado oposto do instituto, témo-me. Esa é a parte nova. antes era unha póla do campus da nova universidade estatal. Fixémo-nos cargo dela moi recentemente, pero a fita de transporte funciona e está en marcha. É mais rápido que camiñar, xa sabe”.
“Eu prefiro camiñar. Quitar a rixidez das pernas… a menos que iso sexa un problema?”.
Ponce engurrou o cello. “Por suposto que non. Por aquí, señor”.
Os corredores eran amplos, pintados de córes pastel acougantes e profundamente limpos. Agás polo ocasional empregado do instituto e o trío de puntos de control de seguridade que os dous se atoparon, estaban tamén predicibelmente baleiros. Os dous homes movéron-se apurados, silandeiros, por un tras doutro corredor, perfectamente deprimentes.
“Supoño que os servizos do hotel local serán satisfactórios?”, preguntou finalmente Ponce.
“Non lle sei”.
“Oh? Vostede chamou por adiantado só unha vez para dicir que chegaría tarde. Logo vin a PTP e supuxen…”.
Kante sacudiu a cabeza tan vigorosamente que tivo que axustar o seu colorido pano. “Tiven problemas para chegar. O sub-orbital a San Juan estaba ben. Pero o coche de alugamento do espazoporto resultou defectuoso, só me trouxo médio camiño antes de morrer. Coñece vostede un lugar chamado Caguas, ao norde de aquí?”.
O doutor asentiu.
“Está alí no taller. Células de combustíbel atrancadas. Non había outros coches de alugamento. Unha convención na cidade de executivos de marketing Slo-Age tiña todo reservado. Tiven que me conformar cunha cápsula”.
“Tan lonxe nunha PTP?”. Ponce fixo un ruidiño simpático. “Por que non-o explicou cando chamou? Enviariamos ao noso helicóptero…”.
“Non tiña previsto chegar tarde. Por outra banda”, admitiu Kante, “non tiña presa por chegar. A miña presenza ocasiona o Exílio Interno do meu cliente”.
“Por favor, non-o chame así, Sr. Kante”.
“Daquela o que, doutor?”
“Terápia Correctiva Especial. Xa é malo abondo cando a xente na rúa solta esoutra frase. Pero cando un indivíduo con coñecementos coma vostede a utiliza…”
“O nome oficial cámbia a súa natureza inherente?”
Ponce xirou a cabeza. “Ben, polo menos vostede chegou. E canto antes empece a Terápia, antes poderá o seu cliente retomar a súa vida normal”.
“Normal?” bufou Kante. “Xa tiven un caso así antes. Na época na que a súa Terápia Correctiva estaba comezando a substituír o encarceramento ordinário para determinados delitos. Era unha cidadá de Dakar, no Estado de Senegal. Un pouco algareira, en realidade. Os avogados locais non querían tocar o caso, así que asignaron-me a min. A quinta persoa enviada a ese Primeiro Instituto de seu en Itália”.
Ponce fixo un aceno. “Isto non é Floréncia. Foron chafalleiros, estou de acordo. Por iso os pecharon, ao final”.
“Despois de faceren un dano considerábel”.
“Estou moi de acordo. Os fallos foron impresionantes, un golpe ao que o programa tivo a sorte de sobrevivir! Pero aprendeu-se moito. Sobre todo verbo do que non hai que facer, témo-me. E aquí somos moi coidadosos. Seguimos os protocolos, todos eles, señor, e ao pé da letra. O avogado sempre está presente, coma se require. E nunca nos arriscamos a ferir aos Suxeitos de Tratamento”.
“Oh?” Kante parou en seco. Fulminou-no coa ollada. “Un podería preguntar o que outra cousa se supón que fai a súa prezada Terápia Correctiva, ademais de ferir. Volver as lembranzas dunha persoa na súa contra! E para o que: por expresar ideias polas que a ONU modificada se sinte ameazada?”
Os ollos de Ponce abríron-se de para a par, as súas fazulas marróns escurecéron-se vários tóns. “Non podemos ter á xente correndo por aí, lanzando bombas…” As imaxes da contraparte suramericana do Instituto en ruínas esmagadas aínda estaban frescas na súa mente.
“O que non fixo ningún dos meus clientes, doutor, aínda que admito que o anterior estivo preto. Aínda así, pregunto-me se mesmo ela merecía algo mellor. Hai cousas que simplemente están mal, independentemente da provocación. E o home polo que estou aquí hoxe, coñéce-lo, por casualidade?”
“Sínto-o, non. Eu traballo no pavillón B, normalmente”.
Kante respirou profundamente. “Non é violento, pero si moi apaixoado, doutor. Teimudo. Sidi Mohamed – o Sr. Daoud – fixo todas as “suxestións” educadas de sempre. Logo as non tan educadas. Seguidas das multas por levar a cabo reunións sen permiso, ese tipo de cousas”.
“Permisos políticos? Pero si algunhas autoridades locais rexeitaron as súas lexítimas peticións, debería presentar unha com…”
“O meu cliente rexeitou solicitar permisos, por algún princípio escuro”, Kante torceu o fociño. “Dixen que era teimudo, nonsí? Aparvadamente, incluso. Pero Daoud é unha persoa de ideias e de ideais. Un intelectual, un home de razón”.
“Non condean á xente por iso…”
“Oh, pero agora si doutor, non se engane a si mesmo! A ONU modificada teme certas ideias, moito mais có terrorista suicida illado. As miñas condoléncias por Buenos Aires, por certo. Foi unha moca cruel pola miña banda. En calquera caso, os Poderes Existentes teñen motivos para o desacougo. Considere a história, doutor… non foi terrorismo nin guerra convencional o que derrubou aos vellos Estados Comunistas hai un século. Foron as ideias. Un tras doutro caíron, algúns violentamente, outros non. Pero nun tras doutro, as povoacións dixeron ‘Non!’ e governos enteiros caíron.
“Sei-no”, a face de Ponce entristeceu-se de novo, anticipándo-se ás críticas que estaban por vir. “E aínda que o meu povo celebrou primeiro, logo obsesionou-se coa loita contra os terroristas comparativamente insignificantes da súa época, problemas mais profundos e universais ficaron sen tocar. O clima mudou, a contaminación continuou, as povoacións medraron, os caladoiros sobreexplotados afundíron-se, deixamos que a indústria espacial que impulsara a maior parte dos avances técnicos desa época decaíra até se converter nunha mera casca de si mesma”.
“Certamente”, asentiu Kante. “A miopía foi mais a regra cá excepción. Ao contrário ca vostede, eu son vello abondo para lembrar os derradeiros días de primeira man. Mesmo a cuarta guerra Indo-Paquistaní non nos espertou de todo, e si, quero dicir a TODOS nós, non soamente ás Grandes Poténcias tradicionais coma vostedes os americanos. Mesmo antes de que esta illa se convertera no seu 53° Estado, a verdade era clara de ver”.
“Unidos e vivos”, murmurou Ponce. “Ou ficar separados e morrer nas videiras, coma tantos melóns demasiado maduros e podres”.
“Non é unha analoxía inxusta”.
Os homes continuaron camiñando. Viraron por última vez, chegando ao letreiro que nas catro línguas obrigatórias da ONU e nunha moi nova e non tradicional o identificaba coma o pavillón D. Kante fixou ollando as letras panhumanas e preguntou-se cando se esixiría á humanidade falar nunha única língua, supostamente unificadora, por orde do seu cada vez mais esixente Governo Mundial.
“As Reformas e Consolidacións salváron-nos”, murmurou Kante. “Unha vida decente está agora ao alcance de case todos. Mesmo unha cómoda non está enteiramente descartada. Non se pode discutir iso, de non ser que sexas un fanático. Pero oficialmente polo menos, o governo total da ONU modificada é só “temporal” e rematará cando pase “a emerxéncia planetária”. Pero que governo dá os seus poderes voluntariamente? Non quero dicir indivíduos, xa sabe, eleccións, os candidatos van e veñen. Mesmo os ditadores morren ao cabo; os burócratas retíran-se. Pero os departamentos e as axéncias, os sistemas e as estruturas? Estas se perpetúan a si mesmas. Así que díga-me doutor, despois de 49 anos, que sinais dunha “emerxéncia planetária” persistente pode vostede nomear?”.
Ponce trabou o beizo inferior.
Dirixiu-se á enfermeira de garda, falou brevemente e recibiu un papel – o último en lecturas de pacientes. Contiña todo o historial médico dunha persoa, por non mencionar un historial persoal case absurdamente detallado. Ponce volveu a se trabar o beizo: seica houbo un tempo, seguramente hai moito, no que a noción de “privacidade” non era unha broma de mal gusto. Sinalou co dedo a icona do conxunto de dados correspondente. “Habitación D427”, dixo. “Por aquí…”
“Non está na cela de detención agora?”
“Seica non”.
Chegaron á sala.
Varios individuos revoaban ao redor, fuchicando nos equipos mentres Ponce e Kante entraron. Un home de mediana idade, espido e inmóbil, drogado, xacía na cama do hospital ao redor da cal se arremuiñaba o persoal técnico. Había eléctrodos conectados a várias partes do seu corpo, así coma tubos de alimentación e de alívio. Os dispositivos arcanos que ían exercitar periodicamente o corpo de Daoud durante os seus cinco anos de Ciclo Terapéutico tamén estaban preparados, cos brazos retraídos.
“O que é isto?” Kante volveu-se a Ponce. “Vostede asegurou-me…”
“Un segundo”, pregou o doutor e agarrou o cóbado do técnico mais próximo. Volveu-se cara ao avogado despois duns poucos e rápidos murmúrios. “Está ben. Só está sedado. O equipo está en espera”.
“Só sedado? Supoñía-se que eu podería ve-lo antes de…”
“Ben, aí o está”, anunciou un indivíduo gordecho con cellas espesas, pel olivácea e actitude dominante. Alancou na habitación e parou coas mans nas cadeiras, unha olladiña semi-satisfeita nos beizos. “E agora xa o veu. Podemos proceder?”.
“Uh, Avogado Kante, este é o doutor Mujib Sayem, o asistente xefe do seu cliente…”
“A nosa apelación final automática aínda está pendente”, interrompeu Kante, dirixindo o seu desgusto directamente ao médico xefe. “O meu colega está no Tribunal Mundial de Apelacións mentres falamos, segundo o procedemento estándar”.
“Si”, burlou-se Sayem. “E tamén segundo o ‘procedemento estándar’, esa apelación fracasará. É todo un baile ridículo e legalista, francamente esgotador”.
“Espero ter novas dela en calquera momento”, proseguiu Kante, erguendo o seu portalegal e aloumiñando a súa beira significativamente coas xemas de vários dedos. “Non quereriamos privar ao meu cliente de ningún dos seus dereitos, va que non?”
“Oh, por suposto que non”.
“Daquela por favor revíva-o. Necesito informa-lo do estado do seu caso”.
“Sínto-o, pero non, señor… Kant, nonsí? A letra da súa prezada lei require que vostede observe a condición do seu cliente ao comezo da Terápia. Pero a menos que a súa apelación lle sexa concedida, que non-o será, vostede non ten dereito específico a se comunicar con el, coido?”.
“O meu nome é Kante, cun e. E a cortesía estándar…”.
“Aquí non. Non no meu Pavillón. E non agora, despois de Buenos Aires”.
“Nin eu nin o meu cliente temos ren que ver con iso. E agora quen está a facer un baile legalista, doutor?”.
Sayem sorriu con desprezo.
Ponce interpuxo-se entre eles. “Supoño que necesitará un lugar para instala-lo?” Sinalou coa cabeza o portalegal.
Kante asentiu e lle amosaron unha habitación mais pequena á outra beira do corredor. Deixaron a porta aberta mentres abría o portalegal. Kante deixou en espera todas as funcións agás o sat-fax e o transceptor. “Confío en que isto non afecte ningún equipo”.
“Non. Aquí temos avogados que utilizan sistemas similares todo o tempo”.
“Ben. Xa vin o que pode acontecer, cando o equipo…”
“Isto non é Floréncia”. Por riba do seu ombro, Ponce asegurou-se de que o médico xefe non lles prestaba atención. “Pero con aquel aínda pechado e o Instituto Suramericano convertido en cascallos fumeantes, todo o mundo está un pouco estresado”.
“Estresados?” Kante mirou á outra beira do corredor, ás costas de Sayem. “Esa é unha palabra para defini-lo, supoño”.
“Descúlpo-me no nome de Sayem…”
“Está a violar o espírito, se non a letra dos protocolos”.
“Estou de acordo. Pero mire, vostede sabe que el probabelmente ten razón sobre o resultado?”.
Kante asentiu discretamente. “É a miña responsabilidade facer todo o que legalmente poida polo meu cliente. Se todo o que me queda é ver como se cruzan as T e se lle poñen os puntos aos I axeitadamente, daquela iso é o que eu farei”.
Ponce sentou en fronte do avogado.
Tres minutos mais tarde, o pulso e mais o portalegal de Kante chiaron simultaneamente. Era o seu colega, a señora M’Beka, do Tribunal Mundial en Xenebra. E tiña que informar do resultado agardado, apelación denegada.
“Lle dicimos a Sayem que proceda?”, preguntou Ponce suavemente.
Kante asentiu. Púxo-se en pé amodo e seguiu ao xove doutor a través do corredor.
#
Amodiño, Sidi Mohamed Daoud pareceu regresar á consciéncia. Pero algo ía mal. Xa non era un home en forma e robusto de 65 anos. Xa non era o líder da facción de maior crecemento, pacífica pero cada vez mais militante, dos Demócratas Nacionais. Non era o home que desafiaba á ONU modificada, desafiándo-a a ter o valor moral de cumprir as súas suxas e murmuradas ameazas.
Agora, de feito, xa nin sequera era un home!
Só era un neno de nove anos. E estaba fraco e débil, case baleiro de enerxía. Pero a súa nai estaba aínda mais débil. O seu pai e mais as súas irmás pequenas xa estaban mortas. A maioría da xente que coñecera, case a vila enteira, estaban mortos.
Sabía pouco e entendía aínda menos do recente intercámbio nuclear entre esas nacións lonxanas, Paquistán e Índia. Sidi Mohamed non tiña concepto de como a maioría do planeta respirara un aire de perverso alívio polo resultado das nubes de pó, veleno radioactivo ou non, que polo momento freara a devastadora marcha do quecemento global.
Tampouco sabía que os esforzos de axuda para ese subcontinente esmagado significaban que había mesmo menos do habitual dispoñíbel para os desesperados noutros lugares. E non sabía que el a súa família estaban atrapados na última grande vaga de fame absoluta da história do mundo.
Só tiña 9 anos.
Pero podía ver; sabía que a súa nai estaba a morrer. E sabía por que.
Era pola súa culpa.
“Sidi Mohamed”, murmurou ela, coa voz crebada. Estaba demasiado feble para se sacar as moscas do rostro prematuramente envellecido. “Cólle-o. Cólle-o todo e come. Vive. Medra. Sé o grande home, o líder que podes ser. Vive polo ben dos demais, meu fillo”.
“Nai”, murmurou Sidi Mohamed e os ollos lle arderon, as ácidas bágoas da súa dór, a culpa, os bañou. Espantou as moscas e as mantivo afastadas dela durante a semana seguinte.
Mentres tanto, díxo-se a si mesmo a mentira de que aínda había unha pequena posibilidade para ambos. Se compartían os restos de comida que aínda tiñan, se cadra os camións de axuda volverían a chegar.
Se puideran resistir, díxo-se a si mesmo.
Por suposto iso só sucedería se el a forzaba a comer. Sabía que podía face-lo. Débil coma estaba, agora era o mais forte. E sabía que debía. Non había dúbida.
Pero era mozo, e estaba famento!
E quería vivir, tivera ou non razón a súa nai sobre o seu futuro.
Así que Sidi Mohamed comeu. Comeu toda a comida. Forzou-na a entrar, case con vascas de vergoña. Sentou a comer e veu morrer á súa nai.
Levaba dous días fría cando lle quitou as moscas da cara por derradeira vez.
Oiu o estrépito dos camións, un novo convoi de axuda que por fin chegaba. E con tan poucos que ficaban vivos, habería abondo para todos. Nombergantes, non se ergueu, nin berrou, nin tentou facer-lles ningún sinal. No seu lugar, baixou a cabeza canda á da súa nai. Pechou os ollos. Pregou para que non-o atoparan, para que non se decataran de que aínda vivía.
Sidi Mohamed sabía que era un monstro, unha cousa indiscutibelmente mala que elixira a súa própia vida en lugar da da súa nai. Sabía-se incapaz de vivir e saloucaba pateticamente cando o cooperante lle deu a volta, o ergueu e lle fixo tragar o marabilloso horror da nutrición pola súa gorxa indigna.
A culpa, a culpa, como podería escapar dela? Como podería sobrevivir á horríbel e ardente culpa?
Berrou. E os intentos dos cooperantes por acouga-lo só empeoraron as cousas.
Se cadra cando fora maior, chegaría a entender. Se cadra podería axudar a outros. Ser unha forza para o ben e recuperar o seu dereito a existir. Se cadra daquela, cando fora maior, Sidi Mohamed Daoud podería convencer-se a si mesmo de que non era a Cousa Inmunda que matara á súa própia nai.
Pero polo de agora só tiña 9 anos e estaba collido no inferno privado e indicíbel da súa própia culpa.
Daquela, só por unha fracción dun nanosegundo, seica todo rematara.
Porén agora o tempo se torcera nun bucle pechado inexplicábel. Estaba atrapado. Incapaz de espertar do vello e familiar pesadelo. Non había escapatória.
Amodo, Sidi Mohamed Daoud semellou volver á consciéncia. Pero algo ía mal. Xa non era o home robusto e en forma de 65 anos. Ya non era o líder de…
#
Jean-Leopold Kante acomodou-se na cadeira. As xemas dos dedos aloumiñaban o lateral do seu portalegal mentres miraba distraidamente á outra beira do corredor.
O Dr. Ponce rascou a gorxa. “Preguntába-me…”
“Canto tardaría en marchar? Está ansioso de volver ás súas tarefas habituais?”
“Non, non iso”. Ponce mirou a cadeira ao outro lado da mesa. O avogado fixo un aceno de invitación e Ponce sentou. “Supoño que o seu anterior cliente tivo que ser institucionalizado de xeito permanente”.
Kante asentiu. “Como case unha cuarta parte dese primeiro grupo, si”.
“Algo terríbel”. O médico mirou o chan pulido. “Por suposto agora todo vai mellor”.
“Vai?”
“Sabemos moito mais sobre a mecánica do almacenamento da memória. É moi abraiante, xa sabe, que existan cataventos bioquímicos particulares para cada estado emocional”.
“Os cales vostede usa para localizar o momento mais doloroso e que mais culpa produce no pasado dunha persoa. Atopar algo que moi probábelmente non ten nada que ver co delito que supostamente cometeu, absolutamente ren, doutor!”
Ponce xirou a cabeza e mirou brevemente ao outro lado do corredor. “Algunha ideia do que podería ser neste caso?”
“Sidi Mohamed o sabía. Non quixo dicir-mo. Algo enterrado tan profundamente, que a perspectiva de arrostra-lo de novo o aterrorizaba. Tanto que intentou suicidar-se. Pero sabe o que, doutor? Todos temos cousas horríbeis encerradas dentro de nós, reais ou imaxinárias. Eu mesmo fun un rapaz de cidade, durante a última grande fame… Foi duro. Pero aqueles en aldeas illadas, coma o Sr. Daoud, tivéron-o moito peor. A xente, só para sobrevivir, fixo cousas que apenas se acreditan. Eu sei que eu o fixen. Se cadra tiña algo que ver con iso? De todos os xeitos, xa hai abondo dór na vida – mesmo nestes días – sen necesidade de manipular a mente dunha persoa. Facer-lles experimentar o mais horríbel de todos os momentos, unha e outra vez. Non lle permites a paz. Non hai descanso durante a duración da súa sentenza. E como son despois?”
“Os primeiros fracasos…”
“Non, doutor”. Kante ergueu-se e pechou o seu portalegal. “Non me refiro a ela. Refíro-me a hoxe. Ese home do outro lado do corredor. Sidi Mohamed Daoud. O que lle espera despois de CINCO ANOS de Exílio Interno? Si, é só o meu segundo cliente deste tipo. Pero eu investiguei outros, os casos “de éxito”, doutor. Nunca son as mesmas persoas, sabe?”.
Ponce engurrou os beizos. “Cos respectos, cambiar a unha persoa é o obxectivo. Para que non repitan os seus crimes, uh? E non é que esteamos a torturar fisicamente á xente, cortando membros ou executándo-os!”.
“Non. Só saen pasivos, acovardados e con ódio de si mesmos. Esnaquizados, doutor. Nunca volven ser unha ameaza. Pero tampouco están nunca enteiros”.
Ponce ergueu-se. Xirou a cabeza e fixou un momento canda o avogado. Ficaron ollando silandeiros á figura do outro lado. Logo colleron a fita de transporte de regreso á entrada principal do Instituto Cayey.
O Dr. Ponce ofreceu ao avogado unha aperta de mans de despedida. “Volverémo-lo ver, coida vostede?”
Jean-Leopold Kante suspirou. Dado que o centro portorriqueño era un dos tres que seguían funcionando na Terra e que o descontentamento estaba a se amorear, era pouco probábel que aquel fora o seu derradeiro encontro.
FIN
Esta história foi publicada por primeira vez na revista australiana SQ MAG en setembro de 2014.
