Espécie: Homo Garboloxista.
Estado: Extinto.
Vale, case extinto. Ese son eu, Frank Foster, ún dos poucos garbos humanos que fican na Terra. Tiña unha carreira irreprochábel até este sórdido asunto. Debía retirarme noutros sete meses, pero non sei o que pasará agora. A tecnoloxía ten a culpa. Entre outras cosas, destruíu o nobre ofício da recollida de lixo.
“Recoller e reciclar”, berraban os ecoloxistas.
“Demasiado caro”, responderon os burócratas.
“Por que molestarse en recolle-la?”, dixeron os tecnócratas. “Atopen un xeito de face-la desaparecer. Mais hixiénico”.
E iso é o que fixeron, mádia leven! Atoparon un xeito de face-la desaparecer.
#
Eu fun un garbo toda a miña vida laboral. Empecei a empurrar unha vasoira para o Concello no 91, cando era un rapaz. Os traballos eran escasos e eu quería algo cun pouco de seguridade. Aínda lembro o meu primeiro día no depósito. Billy Dugan, o capataz de xestión de resíduos, apartou-me e me colleu confianza.
“Frank,” díxo-me, “o lixo é o nome do xogo”.
Rin, pero el ía en sério.
“Para a pensa-lo un momento, fillo”, dixo. “Case todo o que o home procesa está empacado, envolto ou en caixas. Todo é lixo. Pero iso non é a fin. De ningunha maneira. As tendas repiten todo o proceso unha e outra vez. Por non falar das sobras, os resíduos e os refugallos. Se a sociedade produce algo, produce lixo. Lémbra-o, fillo”.
Eu relembrei o que dixo Billy Dugan, e mira onde me levou. Pasei da vasoira a clasificar os materiais reciclábeis: tarros e botellas de vidro, latas de alumínio, papel, plásticos. Até que algún ca outro estudo afirmou que os custes de consumo enerxético da reciclaxe eran prohibitivos. Despois conducín un compactador de lixo. Podían ser ruidosos e cheirentos, pero polo menos os homes facían a maior parte do choio.
Todo o mundo no depósito riu cando a empresa, Auto Garbos, lanzou o seu primeiro escáner de lixo. Eu tamén. Agora seica Auto Garbos tivo a derradeira risa. Claro, os primeiros modelos eran básicos; a un home levába-lle o seu traballo operar unha desas cousas. Pero hoxe en día o fan todo.
Colle ao meu “compañeiro” por exemplo. Non é o que se dí bonito: é achaparrado, coma unha xigantesca coiraza de tartaruga gris sobre seis rodas, do tamaño dun vehículo de motor médio. Ten un zapón na parte superior da que sobresaen numerosos instrumentos, e non ten xanelas nin portas. O seu único adorno é un cartel a cada beira que pon: Grande Eliminador de Lixo.
Dixéron-me durante o meu adestramento que sería inquisitivo, pero iso resultou ser un eufemismo. Empezou a me facer preguntas en canto entrei na cabina.
“Como te chamas?”, dixo unha voz cando sentei no asento do auditor. A voz soaba irreal, sintética, metálica e nervosa.
“Frank Foster”, dixen.
“Por que nome me vas chamar?”. Era coma se formar cada palabra fora un esforzo.
“Grande? Si, iso servirá”. Eu só lin o cartel e estaba na punta da língua. “O Grande Garbo”.
Pedín-lle que me explicara as súas características e falou-me de cousas coma o hardware de canles intelixentes de avaliación múltiple a proba de fallos, o software de decisión racional ecolóxico e os algoritmos para o cálculo de rangos de exploración. Non me gusta a xerga técnica; na miña opinión, é unha léa. O que quería dicir era que uliscaba o lixo e o vaporizaba. Afirmou ter unha precisión do 99%.
Grande fixo case todo o traballo dende o comezo. O meu traballo era o de auditor do lixo, pero para ser sinceros, había pouco traballo real. Eles coidaban que lle viría ben un “vello” coma min. Supoñía-se que eu debía escoitar a tradución do áudio da destrución do lixo e supervisar a pista de auditoría de vídeo.
Pode parecer interesante, pero cré-me, non-o era. Así que tiven que pasar o tempo da mellor maneira posíbel. E teño que admitir que admirar ás rapazas pola rúa axudou-me. Converteu-se nunha espécie de hobby para min. Logo estaba a interminábel listaxe de preguntas de Grande. Non eran moi divertidas, teño que advertir, pero enchían o día.
Durante tres semanas traballamos xuntos sen contrariedades. Grande semellaba todo o que dicía ser. A súa voz sintética volvéra-se gradualmente mais fluída, case humana. E certamente facía ben o seu traballo. De feito, todo ira mais doado do que previra.
Daquela apareceu ese un por cento de inexactitude do que me preguntara.
Estabamos avanzando por unha rodeira de servizo da autoestrada cando aconteceu. Coma adoitaba, Grande estaba a facer preguntas- por non falar de pescudar e vaporizar lixo – e eu pasaba todo o tempo tentando responder-lle. Ás veces falaba tanto que eu marchaba a casa ao final do día con dór de gorxa.
“Por que fas tantas malditas preguntas?” dixen ao cabo.
“Estou programado para aprender da avaliación e do proceso de decisión. Para levar a cabo esta tarefa preciso dados. Ti es unha grande axuda, Frank. Ti es un colega”. A última palabra a aprendera había pouco e a pronunciou amodo. Sería sentimental de non ser que viñera dunha máquina.
Chegamos a un stop perante uns semáforos. Agardando a cruzar a rúa había unha muller nova que levaba unha grande bolsa de compra de plástico. Era moi guapa.
“Hei, Grande, mira esta nena impoñente. Aposto a que case che fai desexar que foras humano”.
Pero Grande non respondeu. Encollín-me de ombros, asumindo que estaba a compilar unha nova lista de preguntas ou algo, e mirei de novo á muller na pantalla.
A súa bolsa da compra desaparecera xusto diante dos meus ollos. Ela berrou, levou as mans á boca e rompeu a chorar. Eu premín o freo de emerxéncia e xurei. Grande debeu face-lo. Non había outra explicación. Na beirarrúa, a muller estaba a se pór histérica.
“Señora, señora”, dixen, chimpando ao seu lado. “Sínto-o, foi un accidente”.
De volta na cabina, Grande dixo inocentemente. “Por que paramos, Frank?”.
Eu o apuntei para reparacións de emerxéncia. A dirección trouxo unha equipa de expertos para lle dar un repasiño a Grande.
“Non desacougues, Frank”, dixo un deles antes de marchar. “Grande estará ben de agora en adiante”.
Ao longo da seguinte semana as cousas semellaron ir ben. Grande ía tan ben coma calquera novo escáner de lixo – que fai aproximadamente tres preguntas ao minuto – podería ir. Entón unha mañá Grande ficou estrañamente en silenzo. Eu sentín que o seu humor mudara.
Cando albisquei unha muller cunha bonita figura cruzando a rúa diante de nós, dixen “Présta-lle atención, vale, Grande?”.
“As fémias humanas non me inducen estimulación”, anunciou.
Coidei que podía detectar unha pegada de fastío ou algo na súa voz, e logo sentín-me parvo porque era unha máquina.
“É polo teu própio ben”, engadín. “Ela podería-che queimar algúns dos teus circuitos”.
Cando el non respondeu, púxen-me os cascos e continuei a miña auditoría da sondaxe do lixo. Mália todas as afirmacións do seu fabricante, preguntei-me se era un rosmón.
“Frank?”.
“Si, Grande?”.
“Como reaccionan os teus sensores ás fémias?”, dixo. “Eu comprobei os meus dados. Non-o entendo”.
“Nunca has, pobriño cubo de chispas. É un instinto animal, algo que ti non posúes. Tí es unha unidade de eliminación de lixo, un garbo mecánico. Por que esas preguntas parvas? O que che fixeron eses técnicos?”.
“Os técnicos substituíron un bloque de memória e axustaron os meus escáneres”, informou Grande. “Limparon os meus contactos e fixeron diagnósticos da miña unidade central de proceso. Logo actualizaron…”
“Só era un pensamento en voz alta, non quería o teu rexistro de servizo completo”.
Grande continuou a súa liña de preguntas. “Por que non rexistras unha reacción cos varóns, Frank?”.
Cando ía responder, de súpeto parei a metade de camiño. Xuraría que vira un tusto desaparecer da pantalla.
“Fixeches ti iso, Grande?”.
“Se fixen o que?”, replicou.
“Ese can. Vaporizáche-lo. Matáche-lo!”. Desconectei manualmente dispositivo e paramos decontado.
“É imposíbel para min rematar coa vida”, anunciou Grande. “Estou programado para procurar lixo e destruí-lo”.
Sentín que había unha inflexión no seu tón, pero non puiden dicir onde exactamente. Soltei o zapón e beixei até o borde da estrada.
Estabamos nunha zona industrial recén construída que agardaba alugueiros. Non había nin unha soa alma vivente á vista, can ou o que fora. Subín de novo á cabina e activei a consola.
“Non hai necesidade de executar de novo o protocolo de sondaxe”, dixo Grande. “Xa o comprobei eu mesmo. Non había ningún can. De feito, os meus sensores non detectaron un can nos últimos quince minutos e nove segundos”.
A pantalla estaba baleira. Collín os cascos. Foran silenzados.
“Grande”, dixen cos dentes apertados. “Farei unha consulta de anulación se no me das unha análise completa das lecturas dos sensores”.
Escoitei o escáner; o monitor ficou baleiro. Só eran as cousas habituais: todo lixo, ningún can. Pero eu sentín que eu vira algo, así que lle dixen a Grande que me dera unha repetición visual.
“Sínto-o Frank”, replicou. “Sufrín un pequeno fallo de almacenamento de vídeo. Trasladei os dados recuperábeis a un módulo de cópia de seguridade e realicei reparacións temporais. Por desgraza, perdín os últimos sete ou oito minutos da auditoría de vídeo”.
Soaba petulante. O fallo era demasiado conveniente. Se cadra eu estaba enganado sobre o can. O illamento fai cousas raras ás veces. Pero sentía-me incómodo sobre o incidente e decidín que comprobaran a Grande.
“Conécta-me ao servizo”, dixen tentando non semellar moi amolado. Algo estraño sobre o seu comportamento fíxo-me querer agochar o meu desacougo. “Pedirei vez para que un enxeñeiro comprobe o seu almacenamento de vídeo”.
“Por suposto, Frank”.
“Óla, Servizo. Fala vostede con Kelly”. Recoñecín o acento irlandés.
“Óla, Kelly”, dixen ao transmisor. “Frank Foster informando”.
“Oh! Para estas seguros, este é o auditor en persoa. Van ben as cousas con Grande, Frank?”.
“Non estou seguro, Kelly. Necesito un técnico. Se cadra é só mantemento rutinário, se cadra é algo mais sério. Non estou seguro”.
“Ah… un intre, déixa-me ver”. Non teño un home libre até este serán, Frank. El che atopará probabelmente ao redor das dúas ou as tres”.
#
Após do almorzo, continuei escudriñando de preto os escáneres do lixo.
“Estimúla-che esta muller, Frank?”. A imaxe dunha rapaza escintilou na pantalla. Recoñecín-na. Era unha imaxe de arquivo do día anterior.
“Estou ocupado, deixa de interrompir-me”.
“E que tal estas fémias?” preguntou Grande. Unha nena e mais unha muller vella apareceron na pantalla. “Non son fémias tamén?”.
“Si, Grande, por suposto que son fémias… é complicado de explicar. Unha é nova de mais e a outra é demasiado vella”.
“Si… detecto unha diferéncia, Frank. Pódes-me explicar cando teñen lugar eses cámbios?”.
“Non, non podo! E que che peta de todas maneiras? Para coas repeticións e déixa-me auditar esta sondaxe”. Grande non respondeu, pero o escaneo continuou.
A medida que a chamada do servizo se adiaba mais e mais, o meu senso de incomodidade incrementou-se proporcionalmente.
“Grande!”, berrei por fin. “Conécta-me co servizo”.
Houbo un atraso considerábel antes de que Grande respondera. “Sínto-o Frank, non podo establecer contacto”.
Neguei coa cabeza con noxo e regresei á miña concentración ao monitor. Achegára-mo-nos a unha fermosa rapaza agardando en pé na beirarrúa. Os instrumentos estaban a escanea-la mentres eu miraba. De súpeto o vídeo achegou-se até que a súa face encheu o monitor, pero as miñas mans non estaban a tocar a consola. Confundín-me un momento, fitando aparvado á imaxe, logo unha horríbel sospeita chocou-me. Abalancei-me sobre a consola e puxen os controis en manual. Non houbo resposta. Volvín mirar a pantalla e a rapaza desaparecera.
Desaparecida.
En pánico, premín o botón de parada. Non aconteceu ren.
“Xesús, Grande! Agora si que a fixeches boa”. Remexín a cabeza. Quería chorar. Premín o botón de parada freneticamente, pero Grande continuou.
Entón dixo “Frank, esa fémia estimulou os teus sensores? Ela non creou ningunha actividade adicional nos meus circuítos. Era da idade correcta?”.
“Non te podes librar desta, Grande”, berrei. “Devólve-me o control. Sei o que fixeches!”. Batín anoxado á consola morta, tentando abrir o zapón. Estaba prisioneiro. E daquela lembrei. “Esqueciches o técnico. Estará aquí decontado. Non te podes librar desta”.
“E logo é así?”. Era a voz de Kelly.
“Kelly!” berrei ao transmisor. “Axuda! Mánda-me aquí a ese enxeñeiro”.
“Non é Kelly, Frank”, dixo a calmada e musical voz de Kelly.
“Veña, Kelly, deixa de facer o parvo. Podo recoñecer o teu acento en todas partes. Isto non é unha brincadeira”.
“É Grande, Frank”.
Debera copiar a voz de Kelly dos arquivos de áudio.
Os meus ollos percorreron freneticamente a cabina. A miña ollada pousou no panel de control e abalancei-me sobre el, rabuñando os bordos. Sentín que un dos recunchos comezaba a flexionar-se, pero o seguinte que souben foi que me lanzaba cara atrás polo aire. Batín na parte traseira da cabina con tanta forza que se me foi o alento dos pulmóns e caín redondo nun montón.
Remexín a man, examinando a queimadura causada polo choque eléctrico que Grande me dera canalizando enerxía no seu chasis.
“Hei Frank, bóta-lle unha ollada a iso”. Era a súa voz familiar, case humana, de novo.
Erguín a ollada e vin unha muller agardando no camiño. “Non, Grande!”.
Pero era demasiado tarde. Ela xa non estaba.
#
Foi a policía a que por fin rematou co desenfreo de Grande e rescatou-me. Agora nombergantes pregúnto-me se a palabra “rescate” é a axeitada. Todo aconteceu tan axiña que tiven pouco tempo de considerar as consecuéncias.
Eu estaba tentando desesperadamente razoar e negociar con Grande cando parou de súpeto. Quero dicir que literalmente conxelou-se. Todos os sistemas morreron. Escoitei o zapón abrir-se e erguín a ollada…
“Esta á e a policía, diga o seu nome e o seu número de arquivo”.
“Foster. Frank Foster. K319277”.
O dron da policía chascou e zoou uns segundos antes de falar de novo. “Señor Foster, baixe do vehículo amodo por favor”.
O dron botou-se para atrás para que eu puider saír, escaneándo-me mentres o facía.
Eu sabía o que sinificaba iso: eu estaba baixo arresto.
Grande acendeu-se e dixo, “Grazas, Frank. Aprendín moito de ti”.
FIN
