Neur-OS ten unha actualización importante para revisar.
Martin silenciou o molesto aviso que zunía na súa conciéncia desde as profundidades da rede de neuronas sintéticas do seu cerebro. O spam, supuxo, era un pequeno prezo a pagar pola cura da súa enfermidade neurodexenerativa.
“Será que isto vai demorar moito?” preguntou Dante mentres imitaba o rodar dunha bóla de birlos. O seu amigo tiña a paciéncia dun santo. Era a noite da liga, así que Martin lle deu un pouco de marxe.
“Non demasiado”, dixo Martin. “Son parte do espectáculo, lembras-te? O acto de abertura”.
Sentaron nunha sala de conferéncias ateigada, brillante e nova – comprada cos benefícios ilimitados da revolución Neur-OS – e mentres a unidade lle entregaba a lembranza da súa própia carreira en aulas subfinanciadas non puido evitar rir. El mercara os seus própios rotuladores de encerado e lle dera os lapis aos seus alumnos. Estes nenos tiñan holopantallas. Os seus alumnos estomballában-se nos seus pupitres e se queixaban das lecturas de Shakespeare na clase. Estes alumnos inclinaban-se para diante nos seus pupitres, co interese apenas contido.
El era a atracción. Ou, mais exactamente, o seu Neur-OS o era. A tecnoloxía era a estrela, e el un mero actor secundário.
“Os estudantes son estudantes, e iso é todo“. Neur-OS achegou-lle as palabras da súa muller. Rose sempre foi mais Hemingway ca Joyce. Sempre sabía o que había que dicir e nunca se amolaba en dicir mais palabras das necesárias para endereza-lo.
Ofreceu unha oración silandeira de agradecemento polo Neur-OS. Sen a súa máxia biomecánica, as palabras de Rose serían murmúrios pronunciados na brisa, levados e perdidos, para non volveren ser escoitados.
“Neur-OS ten unha actualización importante para revisar“, repenicou a máquina na mente de Martin.
A maldita cousa funcionaba ben así, por que amolar-se coas actualizacións? Navegou a través da interface neural para silenciar a mensaxe para outro día.
Dante bateu no seu reloxo de pulso e engurrou o cello, e as súas grosas lentes non agocharon o descontento no seu rostro forrado de idade. Martin tentou asentir, para aplacar ao home, pero o comprendeu. Á súa idade, o tempo era precioso. Dante xa non vía ben e non podía permitir-se un vehículo autónomo. A Martin aínda lle gustaba conducir o seu sedán, así que tiña sentido compartir o coche para ir á noite da liga, pero antes Martin debía unha conferéncia á universidade que lle regalou as súas lembranzas, así que tiñan que parar para dar un rodeo.
“Todo isto é grazas a vostede”, dixo o doutor Kyne baixo o murmúrio dos estudantes. Tiña a fasquía do investigador estereotípico, calvo, con lentes de montura ancha e una camisa de pescozo lixeiramente torcido baixo un xersei de punto marrón.
“Se non for eu, vostede atoparía a outra persoa. Ademais, todo isto foi ideia de Rose, non miña”.
“Mire Martin, sei que non lle gusta dar as conferéncias”, dixo o doutor Kyne, baixando a voz a un murmúrio. “Non llo diga a ninguén, pero os reguladores teñen programada a aprobación de Neur-OS. Esta é a derradeira do seu contrato”.
Martin estaba seguro de que a súa face amosara o seu alívio. Non é que non lle gustara estar diante dunha clase. Simplemente prefería ser o instrutor e non o obxecto de estudo.
“Iso é unha boa nova… ten isto algo que ver coa actualización coa que esta cousa non deixa de amolar-me?”
“Non desacougue por iso. Licéncias, contratos, parvadas para que os xefes se preocupen”.
“Se vostede o di”.
“Listo?” Preguntou o doutor Kyne. “É a hora do espectáculo”.
O doutor Kyne axitou unha man e baixou as luces da sala de conferéncias. A holopantalla espertou e una matriz de luz azulada cobrou vida.
“Listos ou non”, murmurou Martin.
“Hai sete anos”, o doutor Kyne proxectou a súa voz pola sala. “Martin fixo história coma primeiro receptor do programa Neur-OS. A rede que instalamos no seu cerebro rodeia as neuronas subcorticais e crea unha série paralela de conexións neuronais en lugar de depender dos gánglios basais para acceder e almacenar as lembranzas”.
Martin lembrou – non, o Neur-OS forneceu-lle – momentos nos que por fin conseguira que unha sala cheia de mais adolescentes ca pupitres se enganchara ás histórias de Teseo e o seu barco. Ensinar inglés estaba moi lonxe da Enxeñaría Neuromecánica Artificial, pero a recompensa de chegar aos estudantes era a mesma, e Martin vía esa recompensa nos ollos de cada estudante que estaba pendente de cada palabra do doutor Kyne. Esa recompensa era a do doutor, non a súa, pero a gozaba igualmente.
“Se o pon dese xeito, doutor”, dixo Martin, forzando un sorriso. O Neur-OS relembrába-lle a dúcias de clases cheias de estudantes rindo. Liderar cun chiste. O consello de Rose era imperecedoiro. “Vostede fai-me parecer un espécime”.
Só uns poucos estudantes riron. Dante riu mais forte ca ninguén.
“A palabra que prefiro é pioneiro”. O doutor Kyne apoiou unha man no ombro de Martin antes de sinalar a holopantalla. A matriz azul resolveu-se en imaxes de neuronas dexeneradas, infiltradas e debilitadas por nós de proteínas carmesí furiosas. “Antes de ti, o mellor que podíamos esperar era retardar os procesos dexenerativos, e non tivéramos moito éxito. Durante anos buscamos o Graal, no só para deter, senón para reverter os procesos fisiolóxicos que causan a dexeneración. Polo amor de Deus, nin sequera podiamo-nos por de acordo sobre se iso significaba eliminar e previr a acumulación da placa beta-amiloide, deter a fervenza que comeza coas proteínas tau hiperfosforiladas anormais, ou calqueroutro tratamento mecanicista do proceso das enfermidades en si…”
“E daquela espeliu”, cortou Martin.
Desta volta riron, pero Dante non. Rañou o queixo e ladeou a cabeza, mirando dun lado a outro a holopantalla e a Martin.
“Daquela mudamos de estratéxia”, dixo o doctor Kyne. “Por que continuar unha loita perdida para deter un proceso da enfermidade que ninguén illara? Por que non adoptar un enfoque diferente? Coñeciamos a fisiopatoloxía, así que abandoamos un terreo que estaba destinado a se perder e traballamos para substituír simplemente o sistema que fallaba por outro paralelo”.
O doutor Kyne fixo un aceno atrás del e, aínda que os agresores carmesí seguían invadindo as neuronas, unha rede verde espallou-se para arrolar todo o campo. Martin o vira antes, pero a verde complexidade fractal que enchía a holopantalla o deixaba sen alento cada vez, e, sen propoñer-llo, levou as xemas dos dedos ao longo do seu escaso pelo atrás da orella. Sen esa rede, sen as lembranzas de quen era e da vida que levaba, quen era el?
“Seguro que é unha visión a contemplar”, dixo Martin, tratando de interpretar o papel que a universidade esperaba del.
“É algo totalmente diferente de experimentar, estou seguro”. O doutor Kyne deixou caer a man e o campo desapareceu tamén. “Di-nos, Martin, recordas a túa vida inmediatamente antes da instalación do Neur-OS?”.
“Non moi ben”, dixo Martin. “Antes do Neur-OS… como se di… ‘mapeara as miñas lembranzas’, perdía a noción das cousas moi doadamente. A miña muller, Rose, leu sobre o traballo que estaban a facer e me trouxo… para a proba”.
“Non podemos restaurar o tecido dexenerado. Simplemente non se pode facer”. O doutor Kyne paseou polo estrado no centro da sala de conferéncias. A súa brillante cabeza calva escintilaba ao entrar e saír da holopantalla azul. “Neur-OS mapea as neuronas existentes, forma unha rede paralela para a formación, o almacenamento e a recuperación da memória. Substitúe ao sistema biolóxico e non necesita depender do tecido neuronal que se dexenera”.
“Daquela”, dixo Martin, aproveitando o momento para ser dramático. “É por iso polo que estás aquí, no programa de Enxeñaría Neuromecánica Artificial. Porque o traballo realizado neste instituto dá-che unha oportunidade de axudar a persoas coma min a a mantér as lembranzas que nos fan ser quen somos”.
“E se cadra xuntos adaptaremos e desenvolveremos esta tecnoloxía. Quen sabe que avances nos agardan?”.
Martin nunca tivera unha clase de inglés tan interesada coma o estaban estes estudantes – agás Dante, que estaba ocupado mexendo os polgares.
“Martin, vou ligar o teu Neur-OS á holopantalla, podes contar-nos a túa lembranza mais querida?”, preguntou Kyne.
“Doado”. O Neur-OS accedeu aos camiños para o día da súa voda. Rose foi teletransportada cun vestido branco brillante de serea, con veo en fervenza emprestado polos seus ombros nus, camiñando polo longo corredor da igrexa. A máquina convocou-no para a súa experiéncia, e tornou a lembranza con perfecta fidelidade visual para a clase. “Non sei o que faría se a perdese”.
O folgo ficou-lle préso na gorxa e os ollos se mollaron mentres o Neur-OS lía os seguintes sectores de memória. Pechou os ollos e ficou de novo enriba do altar de mármore, coa man quente de Rose na súa.
#
Martin aparcou na entrada da súa pequena casa e apagou o seu vello Camry gris. As portas do coche renxeron e os fortes ventos de xaneiro en Wisconsin azoutaron-lle na face.
“Só será un segundo”, dixo Martin.
“O que estamos a facer aquí?” preguntou Dante.
“Esquecín os meus zapatos, lémbras-te?” O Neur-OS era bó pero non lle facía inmune aos simples descoidos.
Dante abriu a súa própia porta e saíu do coche. “Podería vir e mantener-me rufo”.
“Como queiras”. Martin encolleu-se de ombros e dirixiu-se á porta principal.
Abriu o ferrollo e entrou atrapalladamente. O recibidor pasaba á cociña, onde deixara os seus zapatos canda a porta traseira.
Pasou polas superfícies gastadas da cociña, con crocaduras e aboladuras contando cada unha unha história, cada unha das cales era un consolo ao seu xeito. Esta cociña vira cincuenta anos de vida ben vivida. Ao pasar polo mesado, percorreu os dedos por un azulexo branco fendido no cadro xunto ao vertedoiro. O Neur-OS trouxo-lle a lembranza de Rose tropezando mentres levaba unha táboa de queixos de lousa e rachando o azulexo. Encantába-lle ese azulexo fendido.
“Oe, o que é todo este correio?” Dante ficou preto da mesa sostendo un sobre sinxelo.
“Nunca recibo ren importante”, dixo Martin, desexando poder refungar sobre os netos que non enviaban postáis, pero a súa vida non-o levara por ese camiño.
Refungou mentres se inclinaba para recoller os seus zapatos de birlos. Uns zapatos a cadros azuis e dourados que viran demasiadas partidas para conta-las. O Neur-OS fiou unha lembranza dende o mais profundo da súa mente. Os zapatos foron o derradeiro regalo de Rose antes de… non se permitiu rematar o pensamento. Colleu os zapatos e xirou-se para ver a face sorrinte de Rose na tarxeta funerária que penduraba da porta amarela da súa neveira.
Dende a foto, ela sorría-lle, cada sutil liña do seu rostro era unha história, unha experiéncia, unha lembranza. Era fermosa, e marchara.
“Este di ‘Importante: actualización do Neur-OS‘”. A voz de Dante devolveu a Martin ao presente. O seu amigo sostiña un sobre groso e entrecerraba os ollos a través das súas grosas lentes, lendo amodo.
Martin volveu a se achegar a Dante. Quitou-lle o sobre da man a Dante e arroxou-no á pila de correio sen atender.
“O doutor Kyne dixo algo sobre a aprobación regulamentária. É unha espécie de licéncia sen sentido, iso é todo”.
Neur-OS ten unha actualización importante para revisar. Os detalles da subscrición fóron-lle enviados previamente por correio dos Estados Unidos segundo as preferéncias que temos no arquivo da súa conta. Por favor, revise se hai cámbios materiais nos termos e condicións da súa…
Afastou novamente as distraccións da máquina.
Se nada mais, era persistente. Martin desexaba que houbese un xeito de silenciar a súa voz na súa mente, pero contentou-se simplemente con ignora-la.
Tiña unha liga de birlos por gañar. Rose non-o querería doutro xeito.
#
Por mais aguda que o Neur-OS mantivese a súa mente, non había como evitar o feito de que estaba a se facer vello. Todo o que facía demoraba mais tempo, as súas xogas renxían ao se mover polas mañás, e xa non comía tanto coma antes. A tecnoloxía só lle mantiña a mente fresca. Os seus cadrís, xeonllos e pulsos presentaban sempre as súas queixas pola mañá seguinte á noite da liga.
E vaia noite fora. Martin anotara a súa mellor puntuación persoal. Quen dixo que un tiña que face-lo peor nos deportes ao envellecer? O equipo Vivindo de Semipleno pasara ás rexionais. O Neur-OS forneceu imaxes de Rose a sorrir en torneios de birlos aos que asistira obedientemente cunha xerra de cervexa apenas tocada ao seu carón e tecendo no colo.
Ela estaría moi orgullosa.
Puxo unha teteira ao lume. Mentres esperaba o asubío, foi á neveira para lle engadir leite a unha cunca de té. O leite primeiro, sempre, adoitaba dicir Rose. Ela criára-se en Inglaterra, así que debía sabe-lo. A súa tarxeta penduraba da neveira, co pelo escuro destinguido polas canas moito antes de que se fixera a foto. Ela sorriu-lle, e a letra dourada deletreaba o seu nome e os anos da súa vida.
Se lle puxo un nó na gorxa e unha bágoa danzou na borda de se deslizar pola fazula. Pasaran dous anos dende o funeral e hoxe botaba de menos a Rose tanto coma o día no que se despediu dela. Cada día estaba mais só, pero mentres tivera as súas lembranzas, seguían xuntos.
Neur-OS ten unha importante actualización para revisar.
O timbre da porta repenicou e a teteira asubiou ao mesmo tempo. Quen estaba na súa casa tan cedo pola mañá? Martin apagou o lume antes de camiñar á porta.
“Listo?” Dante meteu-se dentro e fregou a neve das botas pulverizándo-a sobre a alfombra. “Xa sei que tes a túa grande presentación hoxe, pero non deixes que te distraia da partida desta noite. Non acredito que non sexa un canlón non teñen posibilidades. Imos pasar ás rexionais este ano”.
“Pasar ás rexionais?” O Neur-OS de Martin forneceu as lembranzas do triunfo da pasada noite, do pleno que anotou na derradeira rolda para asegurar o pase ás rexionais. “Dante, iso foi onte… gañamos onte á noite”.
O cello de Dante engurrou-se e mirou ao lonxe, cos ollos empequenecidos a través dos seus grosos lentes, enfocando á nada absoluta. “Non é esta noite…”.
“Entra, Dante”. Martin agarrou o cóbado do seu amigo e o guiou cara o interior, sen lle incomodar a neve que meteu dentro. “Deixa que che traia unha cunca de té fresca. Veño de poñer a teteira”.
Dante quitou as botas á mesa da cociña e afrouxou o vello abrigo de la gris polo pescozo. Sentou á mesa e puxo a cabeza entre as mans.
“Teño que che dicir algo”, dixo Dante.
“Primeiro, unha cunca de té con xeito, o leite primeiro”, dixo Martin, demorándo-se mentres servía dúas cuncas de té. “O leite primeiro, sempre”.
Rose sorriu-lle dende a súa tarxeta mentres collía o leite e servía unha cunca de té para cada ún. Desexou que ela estiver aquí, sabería o que dicir. Martin pousou a pequena cunca de té azul diante do seu amigo, e Dante non fixo ningún movemento para bebe-la. O vapor que saía do té, sen ser amolado, erguía-se en suaves fíos.
“Teño o que ti tes”, dixo Dante após dun siléncio agonizante. “A cousa no cerebro. Fai-me… confuso, ás veces. Está a empeorar”.
Martin estendeu a man e a deixou no pulso do seu amigo.
“Polo menos agora está o Neur-OS. O doutor Kyne dixo que se vai aprobar en calquera momento, así que ti tamén podes conseguir ún”.
Dante ollou para enriba cun sorriso seco que non delataba ningunha felicidade en absoluto. “Ese é o problema. Non teño seguro, e o governo fixo que non vai pagar para me por un deses cachifallos no cerebro”.
Unha racha de calor acendeu as fazulas de Martin co lume da ira e a vergoña. Por que debía merecer el escapar do lento destino que ameazaba a Dante, todo porque el tivera a sorte de que Rose o metera no estudo?
Ao cabo acertou a dicir un suave “Sínto-o” e desexou saber o que dicir.
“Non-o sintas”, dixo Dante mentres tomaba a súa cunca de té e bebía un grolo. Así que gañamos onte á noite? Fíxen-o ben?”
“O mellor que o fixeches nunca”, respondeu Martin.
Neur-OS descargou automaticamente a súa actualización. Instalará-se durante o seu seguinte ciclo de soño.
Martin tratou de ignorar a máquina na súa mente que o mantiña en funcionamento e lle contou ao seu amigo todas as lembranzas ás que tiña acceso pero que se lle escaparan a Dante entre os dedos.
#
O suave asubío dunha mensaxe do seu Neur-OS espertou a Martin á mañá seguinte.
Benvido á versión 1.0 de Neur-OS. Por favor, revise todos os detalles da subscrición tal e coma lle foron enviados previamente.
“Papelame”, murmurou Martin.
Ergueu-se da cama e púxo-se o albornoz rosmando xuramentos sobre o aire frío. A suave luz rosa pálido do amencer bañaba o seu pátio traseiro e a súa fresca capa de neve. Os pes de Martin tropezaron cun par de horríbeis zapatos de birlos a cadros azuis e dourados. Estaban gastados e xa era hora de cambia-los.
Fregou as mans, tentando afrouxar as xogas ríxidas. Unha cunca de té o axudaría co frío, as xogas e o papelame. Encheu a teteira e fuchicou co lume. Mentres o auga se quecía, chamou a súa atención unha lousa fendida no cadro. Cando acontecera iso? Tería que arranxa-lo.
A teteira asubiou e lle puxo a bolsiña de té. Pousou a teteira e deixou que o vapor que saía da cunca lle quecera as mans un momento antes de ir á neveira. Ao abrir a porta, os ollos caeron nunha tarxeta funerária, unha encantadora dama que lle sorría. Sacou-na de debaixo do imán que a sostiña e meditou sobre as datas. Hai dous anos que finou? Era moito tempo para conservar unha tarxeta funerária. Quen era ela?
A lembranza á que intenta acceder non está cuberta polo seu actual plan de afiliación. Por favor, consulte á súa aseguradora privada ou ao seu especialista en facturación para obter mais detalles sobre a subscrición.
Martin tirou a tarxeta a unha papeleira encolléndo-se de ombros e meteu a man na neveira para coller o leite para o seu té.
FIN
