No terceiro ano das Guerras Junior, capturamos ún. Arrastrámo-lo até o castelo espernexando a berrando, loitando contra nós en todo momento. Trabou a Marco no ombro, con forza, e durante un minuto o resto de nós tocamos as nosas armas, mirándo-o cunha mestura de medo e ódio incipiente, aínda que sabiamos que non era contaxioso. Polo menos non nese sentido. O ombro de Marco sangrou un pouco, e desenvolveu unha lixeira infección nos días seguintes, pero nada peor.
Arrastrámo-lo apresuradamente pola ponte levadiza baixada, polo pátio coa reixa pechada atrás de nós, até a pequena porta de madeira, e baixamos pola escaleira de caracol até a cripta. Apresuradamente, porque Jay e mais eu, polo menos, recoñecímo-lo.
A el. Recoñecímo-lo. Arrastrámo-lo. A el, non a iso.
Estou a me poñer no peor. Pero é moito mais doado deshumaniza-los, pensar neles coma animais, coma inimigos sen nome. Todos sabemos o que aconteceu cos que non puideron.
Encerramos ao Junior nun almacén baleiro, botando o ferrollo á porta e bloqueándo-a cunha pila de caixas de comida enlatada. A través das grosas paredes, a madeira e as caixas amortecedoras, aínda podiamos oí-lo latricar e bater co corpo contra a porta. Ao volver á luz do día, os tres intercambiamos unha ollada incómoda. Cando Marco apartou a ollada, Jay chamou por min e arqueou as cellas. Encollín-me de ombros e neguei coa cabeza. Non me fiaba do todo de Marco, pero nunca fora moi observador. Estaba seguro de que non vira o que Jay e mais eu víramos. Case seguro.
Xunto á escaleira da esquina entre as alas sueste e suroeste, Loot estaba a agardar polo noso informe. Mesmo cando o mundo se esboroaba ao noso redor, ou se cadra por mor diso, Loot insistiu en manter a cadea de mando. Por iso chamábamo-lo Loot, e por iso foi Marco, o noso sarxento nominal, quen se afastou para informar.
En canto estivo fóra do alcance do oído, Jay murmurou: “Estás seguro?”
“Si”, respondín coa boca. “Fumamos?”
Jay captou a indirecta e esbozou un pequeno e triste sorriso. Dirixímo-nos ás ameas do sueste, saudamos a Tim que montaba garda na torre sul e subimos á torre da porta, onde puidemos coller as últimas raiolas mentres fumabamos os nosos cigarros e falabamos do noso prisioneiro. Ao mirar cara abaixo no pátio, decatei-me de que Loot e Marco xa entraran. Sen dúbida, Loot insistira en celebrar o interrogatório na armaría.
Acendín dous Camels e lle entreguei un a Jay. Sentamos contra as ameas durante un minuto, relaxándo-nos mentres a nicotina facía a súa máxia. O silenzo non era do todo cómodo, e Jay rachou-no.
“Quizáis teñas razón. Eu mesmo non estaba seguro. Marco apenas os coñecía, nonsí?”
“Apenas”, estiven de acordo. “Non tiña fillos de seu. Sabes que pediu unha casa lonxe de Subúrbia cando se trasladou?” Subúrbia era o nome que lle dabamos á zona residencial da base, un conxunto de bungalós idénticos con bambáns e triciclos idénticos e piscinas inflábeis no pátio. Era o lugar onde viviamos os soldados de carreira coas nosas famílias e onde xogaban os nosos fillos. Marco, coma home solteiro, elixira vivir nunha casopa atrás da pista de aterraxe.
Jay asentiu.
“Pero estás seguro?”
“Si. Adelgazou e ten o pelo mais longo, pero é el. E o seu bate, tamén, coa cinta azul. O rapaz adoitaba xogar á pelota cos meu própios fillos. Antes, cando…”.
“Xesús, Sam.” Puiden ver que fixera a conexión coa arma.
“Si”. Apartei a cabicha do meu cigarro. Caeu en espiral até o pátio. Tería que recolle-la mais tarde.
“Se cadra deberiamos-llo dicir. Ou polo menos a Loot”.
Sacudín a cabeza.
“De verdade coidas que ela podería atura-lo? Porque eu non. E Loot é directo de mais… iría directamente a ela”.
“Si, probabelmente teñas razón”, dixo Jay. Apagou o seu cigarro na pedra medieval da amea. “Vou-me refrescar. Baixas xa?”
Volvín negar coa cabeza.
“Sentarei ao sol un rato. Léva-lle ao prisioneiro algo de comida, vale?”. Asentiu coa cabeza e ergueu-se amodo, facendo un pequeno aceno de dór. Na emboscada recibira algúns golpes.
#
Sorprendéran-nos ao pasar polo arboredo no tallamar de terra que hai atrás da central eléctrica. O lugar estaba na nosa ruta de patrulla habitual, e as emboscadas anteriores preparáran-nos. Nombergantes, non esperaba que o truco das pólas serradas funcionara tan ben.
Os oito Juniors elixiran ben o lugar da emboscada, xusto no bordo do arboredo, onde os nosos ollos aínda se estarían a adaptar á transición da luz do sol á relativa sombra entre as árbores. Elixiran ben, pero iso non significaba que nós tamén. Estabamos en alerta máxima cando nos adentramos entre as árbores, así que cando oímos o renxido por riba de nós, reaccionamos decontado.
Aínda así, tivemos sorte de que só un deles avanzara demasiado na póla na que estaba. Oímos o renxido e erguemos a vista para ver seis ou sete formas imprecisas que se movían entre as copas das árbores. Oíu-se un lento renxer cando a súa póla crebou. Maldicindo e trompicando, bateu contra o chan. Marco, sempre ansioso, meteu-lle unha bala mentres os outros chimpaban e entraban en acción.
Estaban practicamente espidos, cunha camuflaxe primitiva de terra e pintura verde. Dous empuñaban machetes, probabelmente sacados dalgunha tenda de excedentes de Amsterdam. O resto atacou-nos con longos coitelos de cociña e paus improvisados. Había morte nos seus ollos, a carraxe baleira e sedenta de sangue dos animais salvaxes. Abalanzáron-se sobre nós ouveando, sen plan, sen estrutura, sen liderado, pero as súas intencións eran claras. Esta vez, tamén, seriamos nós ou eles.
Os tres non dubidamos, non vacilamos. Mais tarde, coma sempre, pagariamos o prezo, en pesadelos, vómitos, depresión. Pero polo de agora, era a guerra. En formación de triángulo, fixemos un balance dos nosos inimigos, avaliamos as ameazas, apuntamos.
Recoñecín ao maior. O mais novo tiña se cadra oito anos.
Jay e eu derrubamos cadaún a ún dos macheteiros. Con dous disparos, Marco eliminou ao neno de oito anos e a outro. O meu seguinte disparo alcanzou a unha nena que non debía ter mais de doce anos. A bala atravesou-lle o ombro, pero ela seguiu avanzando, co seu coitelo apuntando ao meu estómago. Volvín disparar. A miña bala bateu-lle no pómulo e saíu nunha explosión de cór rosa e vermello, facéndo-a caer. Ficaban dous. Un bateu cun dous por catro a Jay nas costas, facéndo-lle caer de xeonllos. As balas do arma de Marco e da miña fixeron xirar ao rapaz antes de que se derrubara no camiño.
Daquela só ficara o Junior que eu recoñecera. Estaba de pé fronte a Marco, cun bate de béisbol preparado nunha man e un suxo coitelo de carniceiro na outra, bafexando. Jay e mais eu cubríamos-lle por ambos lados. Unha ollada de Jay díxo-me que tamén recoñecera ao rapaz.
Os ollos do Junior pasaron de Marco a Jay e a mín, coa boca deturpada nun gruñido. Involuntariamente, mirei-lle aos ollos e volvín sentir a forza do mal nesa ollada sen sentido.
Sentín unha puñada de ódio profundo e visceral, e se me puxo a carne de galiña nas costas, os brazos e as pernas. Durante un breve momento, todo desapareceu: quen era eu, onde estaba, vinte anos da miña vida. Por un segundo, o único que sentín foi o desexo de matar, a calquera. Case instantaneamente, o meu eu adulto tomou o control, pero durante ese breve momento, fun coma el.
Apartei os meus ollos dos seus e a miña ollada pousou no bate que sostiña. Tamén o recoñecín. Se cadra iso foi o que me decidiu.
“No-lo levamos”, dixen.
Jay non respondeu, só mirou-me cunha pregunta na face. Marco dixo,
“O que?”
“Deberiamos leva-lo de volta. Coma un prisioneiro de guerra. Encerra-lo, estuda-lo”.
“Non!”
“Sam ten razón, sarxento”, dixo Jay. Sempre chamaba a Marco “sarxento” cando estabamos de patrulla. “Deberiamos. Estuda-lo, quero dicir. Loot estaría de acordo”.
“Non!” repetiu Marco, apuntando á cabeza do Junior. “É o inimigo. É perigoso de mais trae-lo de volta”.
Jay lanzou-me unha ollada que dicía: “Xa dixen todo o que ía dicir. Agora é cousa túa”.
“O que perigo, Marco?” Preguntei. “Desarmaremo-lo e encerrarémo-lo. Non hai nenos no castelo. O que vai facer?”
Como para responder a esa última pregunta, o Junior cargou de repente. Coidei que a discusión se volvera inútil cando o arma de Marco se disparou, pero Jay bateu o brazo de Marco e a bala asubiou cara o dosel. Batín coa culata da miña escopeta no bandullo do Junior, facéndo-o caer. Jay deu-lle unha patada nas costas. O Junior caeu de cara ao chan. Axeonllei-me entre as súas omoplatas mentres Jay sacaba as súas correias.
Marco baixou a pistola coma se quixera disparar ao Junior que se debatía comigo enriba.
“Agárra-lle as putas pernas!” Berrei.
“Está é unha mala ideia”, murmurou Marco, pero agarrou os nocellos do Junior de todos os xeitos.
#
Após de compartir brevemente os meus pensamentos sobre o prisioneiro con Loot, dirixín-me á miña habitación. Situada no ala noroeste, a miña era mais ben un cubículo, unha subdivisión improvisada da sala principal. Collín unha toalla, un pouco de xabón e mais un conxunto de roupa limpa e din-me una ducha fervendo no lavabo común. Empezando polos pes, freguei cada centímetro da miña pel até deixa-la vermella. O escume do xabón rodeou o desaugadoiro mentres me ulía as mans na busca do persistente cheiro a pólvora. A ducha é o meu único xeito de meditación, e despois de média hora a miña mente estaba tan despexada das imaxes dos Juniors moribundos coma nunca o estaría. Din-me unha rápida masaxe coa toalla áspera e luída, e volvín á miña habitación sentíndo-me lixeiramente mellor ca antes.
“Óla, ruliña”, díxen-lle a Marissa. Os seus ollos brillantes e fermosos saudaron-me, pero non falou. Acendín a calefacción para aliviar o frío das paredes do castelo e lancei a toalla ao outro lado da habitación. Saíu voando cara a cama e rematou sendo un vulto descoidado sobre un dos postes. Tras unha rápida ollada de culpabilidade a Marissa, pendurei-na ben para que secara.
“Hoxe tivemos unha patrulla difícil”, díxen-lle mentres me tombaba na liteira mirando ao teito arqueado. “Lémbras-te do arboredo do que che falei, no que serramos entre as pólas? Un par de Juniors asaltaron-nos alí. Pero o truco das pólas funcionou. Jay está bastante mazado, coido, pero témo-los a todos”.
Estarriquei-me ate que os pés tocaron a parede e puxen as mans atrás da cabeza. Cun sobresalto culpábel, decatei-me de que era unha pose de satisfacción relaxada, e puxen un brazo sobre a fronte, o outro ao meu carón.
“Lémbras-te do rapaz de Linda? Arnie? Tiña que pasar antes ou despois que coñecéramos a ún deles. Agora debe ter uns dezaoito anos, nonsí? Agora está na cripta. Díxen-lle a Loot que non llo dixera a ninguén mais, temos que pensar o que facer con el primeiro.
“Non puiden mata-lo. Collímo-lo vivo. A Marco non lle gustou ren, pero simplemente non puiden. Xa é malo abondo cando se trata de fillos de estraños, pero Arnie… Linda está na miña quenda de vixiláncia, polo amor de Deus.
“Oh Xesús, Marissa. Non quero nin pensar nos pais dos outros, os que si matamos. Non me digas que non temos opción; non me digas que somos nós ou eles. Xa sei todo iso. Non quero mata-los, pero seguen vindo, Marissa, seguen vindo… Ou Deus, xa non sei por que nos molestamos, Marissa. É tan difícil, tan fodidamente difícil”.
Non podía ficar parado nin segundo mais. Púxen-me de lado e a mirei. Mirei no espello e a face atormentada e chea de bágoas que me devolveu era a miña.
“Se cadra tes o mellor trato, ruliña”, murmurei, coa voz rebada polo afecto. Collín a súa foto no marco negro e a apertei contra o peito, esperando os profundos e desesperados saloucos que sabía que só calmarían cando o soño me concedera a absolución temporal.
#
O meu primeiro soño é sempre sobre o mesmo día. Independentemente das outras imaxes que poidan perseguir-me no soño – de nenos mortos, Marissa sangrando, o cheiro da cordita, os coitelos de cociña ensanguentados -, sempre soño primeiro o Día Un, soño que esperto co que estaba planeado coma un día de lecer: almorzo tardío, xogar a lanzar a pelota cos nenos, e se cadra, durante a sesta do serán, xogar a un xogo mais adulto con Marissa. E tolamente, repetindo unha e outra vez coma unha banda sonora psicótica do meu soño, unha voz sen nome que dicía: “Todo semellaba tan seguro e acougado”.
Mesmo tres anos despois, aínda non podo aturar espertar nese tipo de ceo azul claro con esas nubes de algodón de azucre. Non semella correcto que fora un día tan fermoso; debería estar anubrado, sombrizo, con tronos. Porén, o día era resplandecente, ateigado de luz solar, con nubes abondo para lle quitar o brillo ao sol.
Levabamos o tempo abondo en Holanda para aprezar días coma este. A reputación do pequeno país polo seu clima impredicíbel, húmido e ventoso era ben merecida, e parecía-me que pasara moitas das miñas quendas con lama até os nocellos. Tardaramos en coller o mesmo cós locáis, aproveitando calquera oportunidade para gozar deses raros días bonitos, ficando ao aire libre todo o posíbel cando o tempo o permitía, e vivindo baixo teito cando non. Hoxe era un dos días bos, e estabamos decididos a aproveita-lo ao máximo mentres durara.
Marissa preparaba o brunch na cociña, co seu vestido lixeiro de verán e a luz do entrando polas cortinas abertas. Sammy e Andrea estaban nalgures na casa, xogando a un xogo que implicaba moitas carreiras e berros, pero ese día estaba ben. Prometéramos-lles un día de diversión e estaba claro para ambos que se estaban a divertir, aínda que fora a berros.
Observei a Marissa traballar durante un rato, gozando dos eficientes movementos dos seus esveltos brazos, do xeito no que o seu corpo xiraba dende a cintura, do contorno dourado polo sol do seu cabelo. Daquela baleirei a miña cunca de café e acheguei-me a ela, movendo un brazo ao redor da súa cintura e acariñando o seu pescozo. Recostou-se contra min, ronronando, pero seguiu pelando mazás, untando con manteiga as torradas, servindo zume. Trabei-lle a orella e lle biquei a zona branda de atrás do queixo. Advertiu-me, pero sen moita convicción.
Estaba por xira-la para lle dar un bico, cando se puxo ríxida contra min. Nos catro anos de matrimónio, aprendera todos os matices da súa linguaxe corporal, e me decatei de que algo a alporizara. De mala maneira.
Pero cando mirei pola fiestra, o único que vin foi a Mira, a amiga de Andrea, baixando pola rúa. Eu seguía concentrado nese bico.
“É Mira”, murmurei-lle ao oído. “Non me estraña que chimparas”. Chuchei suavemente o lobo da súa orella. “É unha nena feroz de catro anos”.
Inusualmente, Marissa ignorou os meus aloumiños.
“Semella… rara”, dixo Marissa. Había unha confusión inquietante na súa voz. Seguín a súa ollada cara a nena que se achegaba.
Ao princípio non tiña nin ideia de a que se refería Marissa. Certamente, Mira estaba incribelmente enlixada, coma se se bañara nunha poza de lama. Pero iso non era raro nesa nena en particular, aínda que eu nunca a vira tan suxa. Despois duns momentos, notei algo estraño. Várias cousas, de feito.
Mira non camiñaba, alancaba. Coa cabeza baixada, movéndo-se en liña recta e movendo os brazos, abalanzaba-se sobre nós. Non chimpaba, nin miraba ao seu redor, nin se distraía e se desviaba do camiño, nin ningunha das cousas que os nenos cativos fan sempre ao pasear. Tardei un intre en me decatar do que me relembraba: un adulto a punto de soltar unha terríbel reprimenda. Semellaba… iracunda.
E non tiña a Merlín con ela.
Merlín era o boneco de trapo de Mira. Levába-o a todas partes, suxeitándo-o polo pé esquerdo e arrastrando a súa cabeza polo chan a maioría das veces. Era antigo en anos de boneco de trapo, caía a anacos, o sobrevivente de dúcias de viaxes na lavadora, con Mira alternando entre as rabechas e a desesperación mentres esperaba que o programa rematara, como lles gustaba contar aos seus pais. Aínda que o boneco non tiña ren remotamente de meigo e nin sequera de masculino, dalgún xeito adquirira o nome de Merlín. E Mira converteu-no en parte de todo o que facía. Cando o coronel morrera, a nai de Mira víra-se obrigada a coser unha chaquetiña negra para Merlín, porque Mira insistira non só en que se lle permitira levar a Merlín, senón en que fora vestido para a ocasión. Cando Mira se bañaba, Merlín sentaba no bordo; despois de que Mira aprendera a ir ao baño, Merlín sentaba nun penico de seu con ela.
Pero esta mañá, Mira viña cara á nosa casa coma a ira de Deus. E Merlín non aparecía por ningures.
Rin cando me veu á cabeza a explicación óbvia. Andrea, un ano maior ca Mira, sempre se burlaba de Mira por Merlín. Mira debeu atopar que Merlín desaparecera esta mañá e, cunha lóxica infantil irrefutábel, decidiu que Andrea era a culpábel.
“Uh-oh”, dixen, soltando o brazo ao redor da cintura de Marissa e poñéndo-me ao seu carón para ver mellor. “Coido que Andrea ten un problema…” Pero a miña voz apagou-se, perdendo a convicción, porque a medida que Mira se achegaba semellaba que había algo mais profundamente malo nela. As súas mans, os seus brazos espidos, as súas roupas estaban negras de lixo. Non podía ver-lle os ollos, pero tiña as cellas engurradas pola carraxe, e esta se reflectía na tensión do seu corpo, nos seus chanzos e nos seus puños pechados.
Daquela Marissa tapou a boca coa man e acorou entre os dedos:
“Ou, meu Deus”.
No intre no que falou, souben que tiña razón. Aínda brillaba vermella nas súas mans e brazos, aínda que nalgúns puntos secara até se converter en escamas negras. A súa blusa estaba enchoupada. O sangue lle marcaba as pernas en forma de raias e de sucos.
“Ou, Deus, a pobre nena”, dixo Marissa, e se dispuxo a saír correndo.
Agarrei-na do brazo e lle dixen,
“Agarda”.
Dete-la foi un puro reflexo, e me atormenta a ideia de que podería cambiar algo de deixar que Marissa se dirixira á filla dos nosos veciños antes do… do que pasou. Pero ao momento seguinte, volveu-se inútil. Porque Mira se detivo na nosa casa, ergueu a cabeza e mirou cara á fiestra da nosa cociña.
Directamente aos meus ollos.
Sentín que a súa ollada apuñaba as miñas pupilas, o meu corazón, o meu estómago. Quixen pechar os ollos, pero nin sequera puiden pestanexar. Durante un momento interminábel, non souben ren, non lembrei ren, non tiven mais sentimentos ca un profundo desexo visceral de matar, mutilar, destruír. O momento alargou-se e o sentimento axitou-se nas miñas entrañas. Só o feito de que ningún dos dous se movera podería dicir-me que o tempo se detivo, pero eu non tiña capacidade para tales observacións.
Cando a miña conciéncia adulta regresou, cambaleei fisicamente cara atrás. Marissa murmurou un “Sam” preocupado, pero eu só tiña ollos para a nena de fóra da nosa casa, que esbozou un terríbel sorrisiño e berrou,
“Andrea!”
E mesmo nese berro había un horror, o horror de escoitar a voz familiar desa nena, unha voz que escoitaramos saudar á nosa própia filla innumerábeis veces antes, voar cara a discórdia e a loucura.
A nena volveu-se malvada, coidei, pero os nenos cativos non son malvados, e eu nin sequera acredito no mal, toleaches por pensar outra cousa, contróla-te, Sam; pero o sangue, e esa ollada, e a súa voz, Sam; algo vai mal, Sam, algo vai mal con Mira, e co demo coa racionalidade, non vou deixar que se achegue aos meus fillos, non agora, non así.
Pero antes de que puidera actuar, os ollos sen alma de Mira miraron cara enriba, cara onde eu sabía que estaba a habitación dos meus fillos, e ela sorriu, e lanzou-me unha derradeira ollada, e se afastou.
“Sam? O que pasa? O que…?”
Debilitado polas secuelas do encontro, afundín na cadeira mais próxima da cociña.
“Algo vai mal, Marissa”, dixen, coa urxéncia revolta nas miñas entrañas. “Moi malo. Coido que tes que ir ver a Sammy e Andrea, e eu teño que ir á de George…”
Detiven-me, porque escoitei o pandemonio de dous nenos correndo polas nosas escaleiras. Sammy e Andrea irromperon na cociña, e era o meu coitelo de caza o que levaba Andrea? E brandía Sammy a miña navalla de mergullar?
Mesmo daquela, non comecei a entender. Como podería face-lo? Eran os meus fillos.
Abrín a boca para lles berrar por coller os meus coitelos, pero en catro pasos rápidos Sammy estaba na mesa. Por un breve e inane momento, coidei que estaba a erguer o coitelo nunha espécie de saúdo de xogo, pero logo o baixou.
A miña man dereita estaba sobre a mesa. A folla atravesou-na, rozando o oso, e aloxou-se na táboa da mesa. A dor, coma un lume demasiado intenso, anubrou os meus pensamentos. Mirei a miña man sangrando inmóbil, dela saía o puño do meu coitelo coma un estraño adorno, e volvín mirar a Sammy, o neno que xerara e criara durante once anos.
O que miraba dende atrás dos seus ollos non era Sammy.
Zorreguei-no, a miña man esquerda conectou solidamente coa súa meixela, estrelándo-o contra a parede, onde se derrubou atolado. Todo acontecera en segundos, pero segundos fora todo o que Andrea necesitara. Cando me volvín cara Marissa, a empuñadura do meu coitelo de caza sobresaía da súa coxa e da ferida brotaba un sangue arterial brillante. Xa se puxera de xeonllos, pero semellaba mais polo choque e a incomprensión que pola perda de sangue. Marissa miraba fixamente a Andrea, que estaba de pé xusto fóra do alcance do seu brazo, cun leve sorriso ao redor da súa pequena boca, un sorriso mais de fascinación ca doutra cousa, e o mesmo baleiro sen alma nos seus ollos.
“Reboliño…?” murmurou Marissa. “Ruliña?” Coa man esquerda, tenteou ineficazmente o coitelo que tiña na perna. “Axúda-lle a mamá, vale? Axuda a mami co coitelo. Vas face-lo ruliña?”
Andrea deu dous pasos e puxo a man na empuñadura, arrincando o coitelo dunha turrada decidida. Marissa murmurou: “Grazas, ruliña”, xusto mentres eu berraba: “Non!”.
Só estaba a metro e médio, pero coa miña man cravada na mesa e a mesa entre nós, ben poderían ser cento e cincuenta. Marissa, axeonllada, non estaba moito mais alta ca Andrea. A criatura que antes era a miña filla ergueu o coitelo nun arco pronunciado e o afundiu profundamente na gorxa da súa nai. Mais sangue brotou, sobre os ombros de Marissa, o brazo de Andrea, os armários da cociña.
Non lembro o que pasou daquela. O seguinte que lembro é que eu estaba de pé na rúa, cun coitelo en cada man, co sangue brotando da ferida da dereita coma un estigma.
Nunca volvín ver aos meus fillos.
#
Ese foi o primeiro día das Guerras Junior. Non coido que ninguén saiba realmente o que aconteceu, nin como, nin por que. O que sabemos con certeza é que, nunha masacre global repentina e sen provocación, todos os nenos se volveron contra os seus pais, os seus profesores e todos os demais adultos aos que puideron achegar-se. O que sabemos con seguridade é que a… carraxe… é contaxiosa, pero non no sentido habitual; transfire-se a través do contacto visual. E nin sequera ten que ser cara a cara; chimpa océanos a través de programas de televisión en directo, cámaras web, videoteléfones.
Ese primeiro e horríbel día morreu un número inimaxinábel de adultos. Moitos foron asasinados por nenos; moitos pais que sobreviviron á acometida orixinal suicidaron-se. Non sei cantos nenos morreron ese primeiro día; coido que non poden ser moitos, porque coido que a maioría dos adultos reaccionaron coma o fixemos nós na base.
Con incredulidade.
Un grupo de superviventes enfermos, atolados e horrorizados reuniu-se na armaría, colleu as armas, intercambiou histórias, deu a palabra ao horror e á conmoción. A maioría eramos pais; a maioría víramos como asasinaban ás súas parellas a mans dos seus fillos. Ningún de nós entendía, quería acreditar, podía imaxinar a verdadeira magnitude da masacre. E mentres aínda debatiamos o que facer deseguido, os nenos marcharon cara nós.
Converxeron na armaría, brandindo paus e coitelos e todo tipo de armas improvisadas que atoparan. Non levaban armas, e probabelmente esa foi a única razón pola que moitos de nós sobrevivimos. Viñeron a por nós co mesmo paso decidido que vira en Mira, e as súas armas, as súas roupas, os seus corpos estaban escuros de sangue.
O comandante Franks achegou-se para atalla-los, co M16 ao seu carón, erguendo os brazos mentres falaba.
“Escoitade nenos, isto debe rematar agora!”
Foi coma se non falara. Os nenos seguiron chegando. Franks botou a escopeta ao ombro e recordo que admirei a súa compostura dadas as circunstáncias.
“Nenos, xa abonda. Tirade as armas”.
Atrás del, os que recoñeciamos aos nosos fillos na turba dimos un paso á fronte e engadimos a nosa voz.
“Bobby, por favor…”
“Ven aquí, Sondra, está ben…”
“Solta ese coitelo, David…”
Nada do que dixeron causou ningunha diferéncia en absoluto.
“Abonda!” berrou Franks, e disparou unha curta série sobre as súas cabezas.
O estalo das balas estimulou á sanguenta multitude a actuar. Cun terríbel e agudo ouveo, comezaron a correr cara Franks. El disparou outra série antes de ser atropelado. Alguén, coido que foi Jerry, tratou de acudir en axuda do comandante, pero caeu con el. Non vin o que lles aconteceu; daquela eu e a maioría dos demais estabamos a correr tamén, afastando-nos da turba sedenta de sangue dos nosos fillos, cara ao parque móbil.
Eramos moito mais rápidos cós nenos, e nos metéramos nunha camioneta e nun transporte blindado antes de que eles chegaran ao parque móbil. Eu estaba ao volante da camioneta, con Jay ao meu carón e quince mais de nós na parte de atrás.
“Imos!” berrou Jay mentres os nenos avanzaban cara nós, agora amodo. Puxen a camioneta en marcha e pisei o acelerador, calando o motor. Ao volver a acende-lo, tentei-no de novo e a camioneta chimpou cara a multitude. Apenas puiden xirar o volante a tempo para evitar atropela-los.
Agora é case absurdo que o intentara.
O vehículo blindado xa se dirixía ás portas cando Marco saíu entre dous barracóns. Freei de súpeto e Jay abriu decontado a súa porta.
“O que demos? Escoitei disparos. O que…?”
“Entra dunha puta vez”, berrou Jay. “Veñen por nós!”
“Quen é…?” Marco mirou cara atrás, cara o grupo de coches. “O que demos?”
“Entra dunha puta vez!”
Marco subiu e eu tiña a camioneta en marcha antes de que lle dera tempo a pechar a porta.
“Eran eses… nenos?”
#
Vinte e sete de nós logramos saír. Atopamos o noso camiño cara o norde ao longo do río e finalmente refuxiámo-nos no castelo medieval de Muiden, abondo preto da base para nos aprovisionar, pero abondo lonxe dos horrores do primeiro día. Dalgunha maneira, semellaba axeitado elixir un castelo coma base neste conflito grotesco e enfermizo.
Vinte e sete lograron saír. Catro suicidaron-se. Algúns adultos mais uníron-se a nós no castelo nas semanas seguintes, pero non moitos. Non moitos para nada. Tardamos moi pouco en descubrir que non estaba localizado e que non era temporal. Tardamos moito, moito mais tempo en aceptar que non habería trégua, nin cesamento do fogo, nin negociacións, nin paz. Que era un conflito sen cuartel, que todos os nenos estaban emperrados en matar a todos os adultos, que todos os nenos aos que intentabamos achegar-nos loitaban até morrer ou escapaban.
Non tiña nin ideia de que me posuíra para facer prisioneiro a Arnie. Aínda que se cadra, nun nivel subconsciente, si o sabía.
#
Linda irrompeu na nosa xuntanza cando estaba a rematar, abrindo de socato a porta da sala de reunións, de pé na porta con bágoas nos ollos, coa face vermella, acusando.
“Cabróns!”
Foi dous días despois de que capturaramos ao noso prisioneiro de guerra. Loot acordara manter ao prisioneiro no maior segredo posíbel, acreditando nas miñas débiles escusas co cello engurrado. Aquendara con Jay para alimentar ao prisioneiro e non deixara que ninguén mais se achegara. Dixéramos-lle a Loot que debiamos tratar o tema na xuntanza semanal do consello, e pasáramos horas discutindo infrutuosamente o que debiamos facer. Eu quería elaborar algún tipo de plan con el antes de nos enfrontar ao consello, pero ficaramos coas mans baleiras.
No consello miraron-nos con dureza, fixeron-nos preguntas fortes e criticaron-nos duramente. Ninguén entendía realmente o noso propósito de capturar a un Junior. Algúns mesmo argumentaron que debiamos mata-lo decontado, non correr ningún risco.
Marco, que normalmente tiña unha voz forte en todas as xuntanzas do consello, non estaba presente. Tampouco estaba Linda. E cando Linda irrompeu e lanzou-nos as súas acusacións, souben o que Marco estiver a a facer.
“Fodidos fillos de puta!” repetiu Linda, case sen folgos, coa voz crebada e os ombros encollidos. Ignorando as olladas abraiadas dos demais membros do consello, avanzou cara min. “Deixá-che-lo na cripta coma a un animal!”
“Linda…”
“Non… me chames Linda! Non é un estraño o que agochas, é o meu Arnie!”
Todos os ollos estaban en min agora.
“Linda, diriamos-cho…”
“Cando?” berrou sobre as miñas palabras. “Cando? Hoxe é o seu dezaoito aniversário, sabía-lo? Ti me viches, Sam; víches-me relembrar os seus aniversários”. A desesperación e a dór na súa face eran difíciles de aceptar. “Ti me viches. Tí recoñecíche-lo! Marco, de entre todo o mundo, díxo-me que o recoñeceras. Ías simplemente deixar-me sufrir no seu aniversário e mante-lo nesa… alxube?”.
A súa man queimou-me cunha dór aguda na meixela. Premendo a miña palma contra a comechón, mirei a Linda abandoar a sala de reunións, coller a arma de Loot ao pasar e desaparecer da vista.
Corrín fóra da sala tras dela, case batendo con Marco ao pasar. Atrás de min había pesadume, confusión, carraxe. Pero eu non tiña tempo de parar a defender-me. Sabía a onde se dirixía.
Após duns poucos segundos, uns pasos apresurados tras de min me dixeron que todos chegaran á mesma conclusión ca min.
#
Axuntámo-nos mais ou menos nun semicírculo ao redor da porta entreaberta da cripta. Jay, Marco e Loot tiñan as súas escopetas amarteladas e ao ombro.
Linda se adiantara demasiado. Cando chegamos ao pátio, ela xa entrara pola porta da cripta e desaparecera. Oíron-se ruídos de loita, a pistola disparou-se e logo nada. Baixando as escaleiras, da luz brillante á penumbra, con Arnie armado e preparado alí abaixo, estariamos en demasiada desvantaxe, así que esperamos a que saíra.
Maldicín-me por non prever o que fixera Marco, o que Linda faría unha vez que o souber. Se Linda resultaba ferida ou morta, sabía que eu tiña a culpa.
Soaron uns pasos coma unha liorta pola porta da cripta, coma se alguén subira cunha carga pesada. Marco volveu disparar o seu rifle, desperdiciando unha bala. Sempre ansioso, sempre estúpido. Nunha pequena parte desapegada da miña mente fíxen-me a promesa de lle dar unha malleira a Marco, pero sabía que non sería xusto desquitarse con el, aínda que fora unha parvada e unha irresponsabilidade dicír-llo así a Linda.
Primeiro apareceu un cóbado dende atrás da porta, o cóbado de Arnie, e logo a súa man, que sostiña o arma de man de Loot contra tempa de Linda. O seu outro brazo estaba enganchado con forza ao redor da súa gorxa. O sangue corría-lle polo brazo, pero a dór na súa face semellaba mais emocional ca físico.
Arnie mirába-nos cos ollos desorbitados dende atrás da súa nai. Todos os seus movementos, a súa linguaxe corporal, a súa postura, falaban de pánico e confusión. E cando me mirou aos ollos, preparei-me para unha onda de ódio e sede de sangue que non chegou.
“Ela… quería disparar-me”.
Mesmo aínda que os seus beizos se moveron, levou-me longos segundos antes de me decatar de que a confusa e grallada voz proviña de Arnie. E cando me decatei, e me decatei de todo o que as súas palabras implicaban, e do que significaba para todos os horrores dos pasados tres anos, e para o futuro, fiquei sen palabras cunha mestura de depresión e eufória e abraio.
Jay foi mais rápido ca min.
“Foi un erro, Arnie. Todo vai ben agora. Déixa-a ir, solta o arma. Coidaremos dela, limparémos-che”. Na súa voz escoitei o mesmo enorme vulto de sensacións que me atrancaba a gorxa.
“Ela quería disparar-me”, dixo de novo, abraiado. Semellaba estar ao bordo das bágoas. Na miña visión periférica vin que baixaban dous rifles e sentín que o corpo me daba os primeiros pasos de relaxación.
Daquela Marco abriu a boca.
“Claro que quería disparar-te, mocoso asasino! Non che fagas o inocente agora. Todas as cousas enfermizas que farías! Díxen-lle que o faría por ela, pero ela quixo face-lo ela mesma, noxento! Solta a puta pistola e afásta-te dela”.
Pechei os ollos, sacudindo a cabeza. Marco, idiota.
Abrín os ollos e vin a Arnie baixando a pistola e soltando á súa nai. Linda derrubou-se de xeonllos, de lado, saloucando histericamente. Arnie soltou a pistola mentres Jay axeonllaba-se canda Linda, lle puña unha man no pescozo e lle cantaruxaba consolos médio escoitados.
“Maldita sexa!” dixo Marco, facendo un aceno co seu rifle. “Contra a parede, puto mocoso!”
“Pero… pero… intentou matar-me”. Arnie dirixiu-me unha ollada suplicante, unha ollada aínda benditamente ceibe de maldade visceral. Os meus derradeiros restos de dúbida se disiparon. Interpúxen-me entre Arnie e Marco.
“Saca do médio, Sam!”
“Non podo facer iso, Marco. É o fillo de Linda. Non podo deixar que lle dispares”.
“Sae do puto médio! É o inimigo! É un puto Junior!”
Bosquexei un sorriso irónico.
“Sabes o que, Marco? Supoño que tes razón. Lémbras-te de Arnold? Lembras cando montabas en moto con Arnold? O marido de Linda? Este é Arnold Junior.
“Arnie volveu, Marco. Non podes ve-lo? Non ves que se acabou para el?”
Fíxen-me a un lado. Marco centrou-se en Arnie e volveu a suxeitar o seu rifle caído, unha, dúas veces. Os ollos se lle entrecerraron, logo se ensancharon, coa boca traballando. O dedo se lle esvarou polo gatillo e me puxen en tensión para intervir.
Daquela, de súpeto, Marco murmurou: “Oh, Deus”, retirou ambas mans da súa escopeta coma se estivera en chamas e se deu a volta vomitando violentamente.
#
A ferida de Arnie está a curar ben. A bala de Linda só lle rozou o ombro; supoño que nunca tivo a intención de mata-lo. Están xuntos todo o tempo; aínda que deben ter innumerábeis cosas que se diciren, non lles oio falar moito. Choran moito.
Estarrezo ao pensar no trauma que debeu sufrir Arnie. Sei como é para nós, agora que sabemos que todos os Juniors poden saír del; sei como é, porque falei con Jay, e vin a retirada de Marco, e sufrín os meus própios pesadelos sobre todos os Juniors que matei, Juniors que poderían, coma Arnie, ter regresado. Aínda non falei con Arnie, así que só podo esperar e rezar para que non teña recordos do que fixo nos tres anos anteriores a cumprir os dezaoito.
Deixamos de patrullar, polo menos até que atopemos o xeito de capturar aos Juniors sen que sufran danos. É difícil chegar a algún tipo de acordo; aproximadamente a metade de nós sostén que debemos capturar a todos os Juniors que podamos, pero o resto coida que debemos centrar-nos nos mais maiores, simplemente porque non temos capacidade para manter prisioneiros aos Juniors mais novos durante anos. Ninguén ousa expresar a cuestión do que pasou con todos os Juniors que cumpriron dezaoito anos en compañía doutros Juniors. Estou seguro de que non son o único que espera que polo menos algúns deles sobreviviran.
Cando non estamos discutindo como capturar a outros Juniors con vida, estamos pensando na forma de facer-llo saber ao resto do mundo. Coidamos que debe haber outros lugares no mundo coma o noso, outros lugares onde os adultos sobreviviron e se uniron. Adultos que mesmo poderían descubrir o mesmo ca nós: que aínda pode haber esperanza dun fin.
Un fin para as guerras dos Juniors.
FIN
