Cando o Coloso deixa de se mover, o silenzo bate a illa coma un trono. O estalido e o renxer das súas enormes estremidades foran unha compañía constante para cadaún de nós dende que nacemos, unha cariñosa canzón de berce, agora tan repentinamente, tan violentamente, ausente.
Dende que se ten memória, o Coloso patrullou as augas que rodean a nosa illa, lanzando rochas do tamaño de casas a piratas ameazadores e frotas invasoras, sen cansar nin deter-se nunca, até que antonte minorou, dando dúas voltas en lugar das tres habituais e, un día despois, se detivo pesadamente.
#
Axuntamo-nos nos acantilados e, trabando os beizos e retorcendo as mans, observamos calquera sinal de movemento do xigante metálico.
“Se cadra está repousando”, di un de nós. “Axiña espertará, ben refrescado, e todo volverá á normalidade”.
Murmuramos de acordo, ningún de nós quere maldicir o seu espertar expresando os nosos temores en voz alta.
#
Pasan tres días, e o Coloso fica inmóbil, os recunchos do seu temón cacofónicos agora con gaivotas ouveando, que xa comezaron a povoar o seu corpo, confundíndo-o cun farallón.
Enviamos a algúns homes en botes a inspecciona-lo, e regresan con rostros sombrizos. O Coloso non durme. As grandes engrenaxes do seu corazón xa non xiran.
#
O pánico queima a illa coma unha febre. “Quen nos protexerá agora que o Coloso desapareceu? Como nos defenderemos só con sachos e coitelos de pelar?” Axiña érgue-se unha estada ao redor do xigante, e peza a peza arríncan-lle a súa carne brillante.
As espadas forxadas poden partir en dous un escudo coma se fora de manteiga, e as puntas das lanzas atravesan as armaduras coma o dente dunha donicela rebenta un óvo. Fala-se de resucitar o exército, despois de todos estes séculos. Hai murmúrios de tomar os barcos e estas novas armas e asaltar as illas próximas. “Debemos ataca-los antes de que nos ataquen” é a lóxica que esgrimen os homes que empuñan as espadas imbatíbeis, as puntas de lanza imparábeis. “Debemos atacar agora, antes de que se decaten de que somos vulnerábeis”.
O Coloso, os seus ósos espidos ao vento mariño, un cadáver, deixado limpo polos preeiros, plana aínda sobre a nosa illa. Os seus ollos, dous orbes xigantes da cór do sol, miran cara a superfície do océano, coma se foran incapaces de se atopar coa nosa ollada, coma se non puidera aturar ver-nos así.
#
O exército reúne-se na beira, bandas de homes que portan espadas da cór do sol; preparan os barcos, izan bandeiras brasonadas cun xigante de metal, fan acenos coma nunca o fixo o Coloso. “Traeremos riquezas”, din. “Cadaún terá unha casa de ouro e un cortexo de cativos para cumprir as súas ordes”.
Cando dicimos que somos felices coas nosas casas de pedra e que somos moi capaces de vivir sen escravos que nos atendan, cebando os nosos corpos con comida e as nosas almas con culpa, eles din pola contra: “Non-o facemos porque queiramos; facémo-lo porque debemos, para vos manter a salvo”.
Mentres se apartan de nós para izar as súas velas, o vento oulea a través do cacho do Coloso, ouveando polos mortos que crearán as espadas feitas coa súa carne.
#
Cando o derradeiro dos barcos desaparece no horizonte, os que ficamos na beira tomamos medidas de noso. Non seremos partícipes desta traizón; non permitiremos que se faga no noso nome.
Todos os barcos marcharon, pero os nadadores mais fortes de entre nós nadan até o que fica desas pernas xigantes, unha vez tan grosas coma un grupo de árbores, agora murchas e arrasadas polas termitas. Gabean polo tronco, as súas mans agarran-se ás feridas feitas para metal de espada e atan as mais fortes das nosas cordas ao redor do torso abolado.
Tiramos e tiramos, e cae cun estrondo que fai subir as ondas até a metade dos acantilados. Os seus ósos tan lixeiros coma a madeira de álamo, o Coloso frota.
#
Subimos a bordo, facendo as nosas liteiras no seu corpo, refuxiándo-nos do vento atrás das súas costelas ou nas cuncas en forma de man dos seus cadrís.
Os seus ollos xa non miran ao mar; agora apuntan ao ceo, coma se dixeran: Guiarei-vos, meus fillos, polas estrelas cara terras mellores.
FIN
Publicado orixinalmente en Daily Science Fiction o 20 de maio de 2019.
