Coñecín a Febreiro-22 o día da execución de Abril-14.
Na pantalla, o rapaz de quince anos enfrentaba-se a seis fusís que apuntaban ao ceo. De pé fronte a unha parede rugosa, vestía camisa branca e pantalóns de lá, coma un prisioneiro do réxime que se derrumbara. Un presentador parolaba cun micrófono rodeado dun aro de papel verde. A súa silueta desdebuxaba a imaxe dos soldados tranquilos. Os altofalantes distorcían a súa voz até converte-la nun berro entusiasta.
Apartei a mirada da pantalla de prata. Non había cadeiras no local de teitos altos, así que os habituais ficaban de pé coas mans metidas nos petos. Moitos deles vestían americana e pantalóns verdes; non tiñan por que face-lo, pero os vellos hábitos non morren. Só había dúas dúcias de civís que non conseguiran mercar un televisor de segunda man.
O entusiasta presentador repetiu coma un loro as típicas expresións prefabricadas utilizadas para as cópias do alma do ditador: “unha ameaza para a democrácia”, “un neno do 84”, “un asasino de miles de inocentes”.
A luz do serán filtraba-se por unha ringleira de ventanais baixo o tellado de chapa. Estaban turbios de suxedade e un deles estaba roto; cinta illante da cor da pel mantiña parte do cristal no seu sítio. O seu chío a cada racha de vento oía-se por riba do vozarrón do comentarista:
“Dentro duns minutos, señoras e señores, a democrácia colocará outra pedra angular de ferro fundido. Despois desta noite, só ficarán tres cópias viciosas do ditador! Loubemos todos á nosa querida Nai da Democrácia, Rea, grazas á cal…”
Grazas á cal levou-se a cabo a Grande Purga: a aniquilación sistemática dos cen nenos que tiveron a mala sorte de que se lles cargara no cerebro o paquete do alma do líder da Junta grega, Milciades Boudouris, alá polo 84.
Os cidadáns presentes no cinema observaban en silenzo. Na pantalla amarelenta, a cámara enfocou o rostro do rapaz de quince anos que miraba aterrorizado os seis canóns.
“Son inmortal”, murmurou un rapaz ao meu carón.
Volvín-me cara el, ouvíra-o ben? Devolveu-me a mirada. Semellaba ter uns vinte anos, coma moito. A mesma idade ca min. Na pantalla de prata, Abril-14 abriu a boca.
“Son inmortal!”, berrou.
Din un paso atrás e a miña bota aterrou no pescozo dunha botella baleira, rachándo-a. O rapaz mirába-me directamente aos ollos e, desúpeto, sentín que os meus lentes con montura de corno me estorbaban; saquei-mas.
El afeitara o peluxe que lle medraba nas meixelas. “O vindeiro eu virá e che queimará vivo”, engadiu coma se recitara un poema no aniversário da revolución de Rea.
“Son inmortal, escoitades?” Abril-14 berrou ao pelotón de fusilamento a través dos altofalantes do cinema. “O 22 aínda vive. Tamén o 73 e o 98! Un deles virá e vos queimará vivos”.
Procurei á apalpadela algo ao que me agarrar, atopei a manga dun abrigo de lá e agarrei-me a ela; a muller rosmou e sacodiu-se o ombreiro sen apartar os ollos da pantalla. Os fragmentos da botella rota cravaran-se-me no calcaño e seguía e perder o equilíbrio.
Como podía o rapaz que tiña ante min adiviñar as palabras exactas de Abril? Tería a mesma idade que o que estaba por morrer? Non tiña nin ideia de se todos os nenos do 84 pronunciaban as mesmas palabras momentos antes de morrer. Tal vez o fixeran, e o rapaz presenciara outra execución dende moi preto, ou se cadra fora testemuña da Grande Purga e lle parecera intelixente fachendear dos seus rebiricados coñecementos.
Soltei a manga do descoñecido. O alento vaporoso do rapaz formou-se e dispersou-se apacibelmente. Os seus ollos brillaban coma o sinal dun condutor na brétema. O seu rostro era diferente, pero o seu sorriso retorto resultaba-me familiar.
Coñecía as palabras, non porque asistira a outra execución.
A mesma Rea preparara-me para este momento. Eu era unha das súas catro almas-cópia ás que, por sorte, non castigaba coma ás cópias de Boudouris. A miña cara estivera en todas as súas canles e un encontro así consideraba-se posíbel e perigoso.
“Só estas palabras, nena”, dixera-me, “recorda berrar neno do 84, alto e claro, para que todo o mundo te oia. Non necesitas á policía, só un berro e a xente do teu arredor o linchará”.
Pero o mozo xa me quitara os lentes das mans xeadas, xa mas volvera colocar na face, xa me acariñara a pel atrás da orella esquerda até a caluga, no mesmo punto que facía estremecer a Rea cada vez que Milcíades lle facía exactamente o mesmo. Non, se era un neno do 84 tiña que morrer, era unha cópia de Boudouris, unha ameaza para a democrácia, un neno do 84, un asasino de milleiros de inocentes, tiña 22 anos, ou 73, ou 98, tal e coma Abril berrara antes, e eu tiña que facer o que Rea dixera.
Mata-lo. Como atopara Rea o valor para organizar o asasinato do seu amante? Tiña os recordos de Rea até o momento no que cargaron a súa alma-paquete no meu cerebro, como é que non podía…
Cheiraba a menta. O chicle favorito de Boudouris. O formigo na caluga non desaparecía.
“Como?”
“Parezo maior”.
El era un neno do 84 e eu, unha Filla da Democrácia. E foi coma se Rea e Milcíades se reatoparan despois de vinte anos, e o único que puiden pensar foi que os seus beizos carnosos, que nunca antes vira, estaban gretados polo frío.
“Sabes quen son?” preguntei-lle.
“Sei exactamente quen es. Estaba a te procurar, cativa”.
Ninguén mais me chamaba así. Biquei-lle primeiro, tan apaixoadamente que os meus lentes chocaron contra o seu fronte. Non lle importou, nunca lle importaba, encantaban-lle os meus lentes, sempre dicía que me sentaban ben. Polos altofalantes do cinema resoaron os disparos do pelotón de fusilamento.
A nosa unión arrastraba algo da lembranza daquela noite no pavillón de caza do Olimpo, vintecinco anos atrás. Rea cos seus lentes e o seu colar de perlas, e Boudouris, co seu ancho bandullo de tonel, nunha cama enorme coma unha cancha. Fóra da parede de cristal, gordas folerpas decoraban as ombreiras dos gardas con medallas de branco; mantiñan a cabeza volta cara as murchas bandeiras azuis co fénix dourado, a ollada apartada do ditador e a súa Secretária de Estado.
Agora, no meu apartamento de Zografou, non tiña nin sabas de seda nin gardas nin bandeiras fóra, pero tiña whisky, que lle gustaba a Boudouris, e viño branco que me encantaba, igual que a Rea. Fomos á cama sen falar moito. Aínda que as nosas lembranzas de Boudouris e Rea nos perseguían, definindo o noso pasado, viviamos o presente, e por iso non comentabamos a invasión de produtos europeos, que agora permitían a calquera o luxo de beber o que quixera, á parte de retsina e tsipouro. Na miña estreita cama non había sítio para a política.
Eu estaba espida, cun colar de perlas de plástico que lle arrincara un sorriso, e os lentes que tanto lle gustaban a Boudouris da época na que Rea adoitaba leva-los. Colleu-nos e examinou-nos. Mirou a través dos lentes e debeu de se decatar de que eran falsos, de que eu podía ver perfectamente sen eles. Por se me preguntaba, tiña preparada a resposta; lle diría que os levaba porque, se cadra, tiña a corazonada de que me atoparía con el. Non estaba segura de se esa era toda a verdade ou mais ben os lentes forxaban algún tipo de conexión co recordo de Boudouris, coma esas viúvas que aínda levan as súas alianzas de voda. A pregunta nunca chegou. Devolveu-mos e bebeu un grolo do seu Jack Daniels augado.
A súa mirada desviou-se pola fiestra, cara o xeso fendido dos balcóns de enfronte. Vivía nun piso de protección oficial, construído durante o governo de Boudouris, mália ser Filla da Democrácia. Rea podería converter-se na Nai da Democrácia e na líder do governo de reforma temporal, pero só me dera un traballo como funcionária mal pagada na Oficina de Promoción do Comércio. Na Grécia democrática, o desenvolvemento vai da man da xustiza, dixera-me Rea, e como podía discutir con alguén que era parte de min mesma?
“Quero sabe-lo todo sobre ti”, dixen-lle a Rea.
A súa resposta foi un sorriso amargo. “Non oíches abondo histórias de terror sobre os nenos do 84?”.
Por suposto que si; todo o mundo as oíra. Aínda que a maioría dos cidadáns querían esquecer, as histórias das almas-cópia do ditador nunca deixaran de agromar, coma una pústula que reaparece de vez en cando. Algunhas chegaron aos meus ouvidos.
Coma a da nai que ofreceu ela mesma ao seu fillo de nove anos aos soldados da Grande Purga, despois de que o neno-diaño violara á súa curmá (ou tía, ou irmá, segundo o narrador). Mentiras, orixinadas probabelmente polos documentais sobre Boudouris que foron todos orquestrados polos oficiais de Rea do Departamento de Estado grego, que se excederon para o retratar coma un monstro aínda peor do que realmente era. Boudouris cometera os peores crimes, pero nunca violaría a ninguén.
“Oín as histórias de terror, si”, respondín. “Pero quero a túa verdade”.
E contou-ma. Era un neno do 84, si; unha medida de seguridade para a protección do ego de Boudouris. De el morrer prematuramente, outra persoa coa súa persoalidade e os seus recordos subidos ao cerebro se faría cargo. E quen sabe, se cadra nalgún intre do futuro, unha das miñas cópias podería governar o mundo, confiara-lle en privado a Rea -un recordo que relembrei mentres Febreiro falaba.
O mesmo que a todos os nenos do 84, tras a carga do paquete do alma do ditador no seu cerebro cando aínda estaba no ventre da súa nai, aos seus pais se lles prohibira dar-lle un nome própio. Puxéron-lle o nome do mes do seu nacemento e mais o número da súa liña de produción, que era como estaba rexistrado oficialmente: 22. Porén, contrariamente ao que afirmaban os documentais, os pais de Febreiro o axudaran a escapar cando chegaron os soldados. Loitaran por ter fillos durante anos e, mália que Boudouris secuestrara a persoalidade do seu fillo mesmo antes de nacer, o criaron coma se fose de seu. Mentres a persoalidade de Boudouris se reconstruía amodo na súa mente, tivo unha infáncia acougada, gozando dos priviléxios que os seus pais recibiran por criar a un alma-cópia do ditador.
Preguntei-me canto había de verdade no que se dicía dos nenos do 84. Poderían entrar os soldados nas casas coma os carniceiros de Herodes?
De todos os xeitos, Febreiro os consideraba os seus verdadeiros pais e, tras un calvário de seis anos, regresara a Grécia había uns meses. Aproveitara a súa fasquía e fixera que un falsificador turco escribira no seu pasaporte falso que nacera no 79, xa que calquera documento que mencionara o 84 daría motivos para unha inspección minuciosa.
Decontado buscou aos seus pais. Soubo que estaban encarcerados en Makronisos, a longa illa preto de Atenas á que Boudouris enviaba a aqueles opositores seus aos que non podía executar sen que os médios de comunicación estranxeiros se decataran. Rea o utilizara de xeito semellante, e non tiven que lle dicir que, aínda que o país estaba agora noutras mans, as condicións carcerárias seguían a ser as mesmas. Ninguén saía vivo de Makronisos.
Din-lle unha aperta. Rea e Milcíades non choraran cando mandou executar ao seu tío. Non choraran cando fixo executar ao pai de Rea. Tampouco choraran cando se enteraron de que non podían ter fillos.
Agora tampouco chorábamos.
Apertou-me os ombreiros. O cheiro de Febreiro era totalmente distinto ao de Milcíades, que tiña gravado no cerebro, agás pola menta; pero a miña mente aferrou-se ao seu alento e agora o seu corpo si me resultaba familiar.
Non, non só familiar. Adorábel.
“Por que?” Preguntei-lle. “Por que viñeches a min?”
“Queres saber por que?”
Asentín, lixeiramente asustada polas faíscas nos seus ollos e pola súa estraña mirada.
Chimpou da cama, sobresaltando-me. “Ven comigo, daquela”.
Empezou a recoller a súa roupa da miña vella alfombra. Mentres os músculos do seu delgado corpo se flexionaban baixo a súa pel, unha corazonada empezou a medrar no meu interior; a mesma sensación que tivo Rea após da revolta dos universitários no Levantamento do Politécnico que Boudouris sufocara con sangue.
Era este o comezo da fin?
Envolvín o meu corpo nas mantas, coma se quixera extraer enerxía do seu calor e da humidade do suor que el lles infundira. “Onde imos?”
“Es unha Filla da Democrácia, nonsí? Non deberías estar no mitin do ministro?”.
Dinxen-lle que usara o meu DNI para reservar unha casa mesas do café con vistas á praza Syntagma dende a derradeira pranta do hotel Elpida. Xa estivera alí antes, acompañando a Rea. Poderiamos tomar bebidas que me custarían a metade do meu soldo e ver o mítin na pantalla dun televisor, arrecunchados na calidez duns sofás de coiro e unha enorme cheminea.
“Non”, contestou-me. “Quero que vexas ao ministro de preto”.
“Oh, vin-lle moitas veces, cré-me”. Rin. Estabamos fóra, trotando por rúas desertas; xuntara-se xa todo o mundo na praza Syntagma? “Traballo na Oficina de Promoción do Comércio, lembras-te?”.
“Con todo, non-o ciches polo que realmente é”.
Un malestar percorreu-me o corpo dende as entrañas e sentín o vento que me rozaba a pel. Envolvín-me mais forte o pescozo co meu chal verde.
Podiamos oír o algareo da manifestación a poucos bloques da praza. Atopamos os primeiros alpendres con castañas asadas, e cos ocasionais vendedores ambulantes que tentaban sacar uns dracmas mais vendendo bandeiras do sol abrasador sobre o fondo verde. Había grupos de policías por todas partes, fusís na man. Eu interrompira unha xuntanza do ministro con Rea, na que tentaba convence-la de que equipara aos policías con porras e escudos, como adoitaban facer en Turquía ou Europa.
Resultou que fracasara.
Coidaba que os cidadáns asulagarían a praza por milleiros, pero resultou abondo doado serpear entre a escasa multitude. Foi o frío da noite? O feito de que a maioría da xente traballaba dobre quenda? Ou se cadra os gregos que querían votar cansaran de todos os mitins da época da Junta?
O meu traballo na Oficina de Promoción Comercial tamén incluía traballar para o partido de Rea, e pasara horas axudándo-a a organizar este mitin. Porén, non podía sentir-me culpábel pola morna acollida.
Conseguimos atopar un oco após da fita da barricada que percorría a beirarrúa da avenida por onde chegaría o Ministro, así que nos colocamos preto do escenário co pódio onde pronunciaría o seu discurso.
O plan era anunciar que, se Rea facía eleccións, consideraría a posibilidade de se presentar como candidato á presidéncia. E aínda que Rea mantiña os beizos pechados, eu sabía que aquel era o limiar das primeiras eleccións dende a Junta de Boudouris.
Un silenzo estendeu-se por toda a multitude; cesaron as boqueadas e as charlas e a xente apiñou-se mais preto da beirarrúa. Os policías formaban unha longa ringleira canda a fita da barricada, mentres o cheiro a alento humano e corpos sen lavar se espallaba no aire frío; con todo, o arrecendo de Febreiro envolveu-me mentres me abrazaba. Axiña o escintileo do metal polido brillou ao lonxe na avenida. Unha cohorte de limusinas aumentaba de tamaño a medida que se achegaban; o zunido dos seus enormes motores era o único son. Rea substituíra os Lincolns que tanto gustaban a Boudouris por BMW; outro sinal, non tan sutil, dos seus planes para o futuro de Grécia.
Un modelo 750 negro detivo-se uns metros diante de nós, xusto á beira do escenário. A súa porta traseira abriu-se e saíu Rea acompañada unicamente polo seu grupo de gardas. Decidira dar-nos o día libre a todas as Fillas da Democrácia, así que din un paso atrás, deixando que un tipo que levaba un anaco dándo-me cobadazos ocupara o meu lugar fronte aos policías. Se Rea coidaba que as súas cópias do alma eran un artefacto de antano, preferín evitar encontrarme cos seus ollos.
Subiu ao escenário e uniu-se a unha dúcia de ministros sentados nunha ringleira de cadeiras atrás do pódio.
“Agora, observade con atención”, susurrou Febreiro.
O ministro da Reforma saiu do seu todoterreno Mercedes, que aparcara atrás do 750, e un barullo estendeu-se por toda a praza. Elevou-se até o ceo, silenzando todos os sons; mesmo semellou sufocar tamén os cheiros, xa que os corpos ao meu redor apretaban-me tanto que non daba respirado. Probabelmente me enganara antes ao xulgar o temperamento da multitude.
Christoforos Andreadis subiu un zapato de coiro tan brillante coma o seu coche ao primeiro chanzo do escenário e ergueu un puño ao aire, coma se toda a praza Syntagma fora a sala dun pequeno café. Os berros da multitude uniron-se nunha canzón co retrouso do seu nome, e salpicaduras de cuspe choveron sobre o meu pelo con cada repetición rítmica. Pediu algo a un dos seus gardas -enormes homes con traxes escuros- e conseguiu un micrófono sen fíos que premeu até que o son emitiu-se polos enormes altofalantes do fondo do escenário.
“Por favor, cidadáns”. Mália o seu ton amábel, a súa voz transmitía un claro timbre de autoridade; e desúpeto decatei-me de que se trataba de alguén acostumado a dar ordes á xente dende había moito mais tempo que os tres anos que levaba á fronte do Ministério.
A multitude enmudeceu.
“Para iso vin”, murmurou Febreiro.
Non tiven oportunidade de preguntar por que, nin Andreadis de seguir co seu discurso.
O tipo que me empurrada a un lado irrompiu entre a multitude, azoutándo-o cunha botella de plástico e rociándo-o cun líquido, vermello coma o viño ou o sangue. O silenzo, xa preñado de xúbilo, deu paso á conmoción. Só podo supor que o primeiro que pensou todo o mundo foi que o manifestante era outro neno do 84. Pero era maior.
Pero era maior, iso logrei notar mentres berraba, tan forte que as súas palabras se transmitiron dende o micrófono de Andreadis aos enormes altofalantes e á televisión nacional.
“Asasino! Es igual que o porco anterior! Distinta face, distinta roupa, pero fodes á mesma puta ca el!”.
Durante un segundo ninguén se moveu, agás os brutos do ministro, que foron mais rápidos cós policías para apañar ao manifestante. Pero axiña se fixo evidente que non era Andreadis quen estaba en perigo; era el. Non só polos policías que o apuntaban mentres estaba nas poutas dos matóns. Sentín unha onda de corpos que me empurraban cara adiante, nun esforzo por enguli-lo.
“Cidadáns, por favor!” O berro de Andreadis era a orde dun líder experimentado. “Deixade a este home en paz”. Os brutos xa o cachearan na procura de armas. Cos acenos do ministro, metéron-o no seu todoterreo coma se fora unha bolsa de roupa.
“Carallo, é o destino o que nos fala, cativa!”. Febreiro tivo que me berrar ao oído para que o escoitara. “O pobre ten razón!”
Eu tiña o alma-paquete de Rea; os seus recordos con Boudouris. Sabía do que falaban, dos seus pensamentos e temores. Civís desesperados buscaban refúxio en Bulgária, Skopje, Albánia, cruzando as montañas do norde; algúns mesmo tentaron cruzar o mar Xónico para chegar a Brindisi durante a súa Junta. Non debeu ser difícil para Rea e para el asumir que ao réxime se lle remataba o tempo.
Eu tiña o alma-paquete de Rea; os seus recordos con Boudouris. E sabía que non-o mataría. Non por ningún crime, non por ningún réxime. Non pola democrácia.
O manifestante tiña razón. Febreiro tiña razón.
O Ministro Andreadis era Boudouris. Non se semellaba a el, pero o era.
Non sabía como. A transferéncia de conciéncia plea no cerebro dun humano adulto era un rumor; un avance do método antinatalista que nos fixera a min e a Febreiro. Pero ben podería someter-se a algún tipo de cirurxía plástica avanzada. Daba igual; Rea tiña o orzamento dun país para gastar.
Até ese momento de revelación, este pensamento non fora mais ca un soño, un conto de fadas que me contaba na cama cando me sentía triste. Se Boudouris fora o Ministro Andreadis, se estiver vivo, non me importaría non te-lo. Se polo menos estivera a carón de Rea, loitaría polo seu amor.
“Aínda loitas por aceptar a verdade?”
Estaba perdida nos meus pensamentos e perdera-me o comezo do discurso do Ministro. “Di que tes razón”. A xente apagara-se de novo e eu lle murmuraba. “Por que mata-lo?”
“Porque sei o que fará. Ven. Xa vimos abondo”.
Mentres me remolcaba lonxe da abafante multitude, dixo-me que durante os tres anos que pasara no estranxeiro enfrontara-se aos erros de Boudouris. Decatou-se do moito que o ditador danara ao país e a culpa o instara a se suicidar, coma se o fixera el mesmo. Iso era o que pensaba facer, despois de matar ao ministro.
Tardamos média hora en escapar da praza Syntagma, a empurróns. As rúas uns bloques mais aló estaban baleiras, pero o aire levaba a voz do ministro até o ceo.
“Como podes estar tan seguro de que é Boudouris?”. As palabras soaron ócas mesmo nos meus própios ouvidos; xa estaba convencido.
“O estou”.
Explicou que investigara o seu pasado. O nome de Andreadis non estaba rexistrado en ningunha escola, universidade, empresa ou as institucións que enumerara no seu currículum público.
“Por que só o Ministro? Por que non o 73 e o 98 tamén?”.
Aclarou a gorxa. “Son só cópias. Só somos cópias, cativa”. Non lle recordei que me estaba a chamar polo alcume de Rea. “Este tipo é o auténtico. Estamos a falar de transferéncia da conciéncia. Ou algunha forma de cirurxía plástica, non sei”.
Cando volvimos á miña casa, acendín a televisión. O discurso rematara, pero o ministro Andreadis non marchara así coma así. Convidou ao manifestante ao escenário para lle dicir que as súas preguntas serían respondidas. Marcharon xuntos co seu todoterreo. Alguén podería coidar que isto sinificaba a morte do manifestante. Porén ao día seguinte o vin na Oficina de Promoción do Comércio. Fora contratado como o meu subordinado, e nunca coñecín a un admirador mais fanático de Andreadis ca el.
Eu seguía a lle chamar amor e el seguía a me chamar cativa. Nunca Febreiro nin polo meu nome, nunca Milcíades, nin Rea. Non me importaba se o noso amor estaba arraigado ao seu pasado; estaba namorada.
Nunca me saquei os lentes nin o colar de perlas de plástico. Este último era unha réplica dun custoso regalo que Boudouris lle fixera a Rea. Daquela, non-o poñía en público; gardaba-o só para os seus momentos privados, xa que o seu valor provocaría comentários amargos. Agora o agochaba do mundo exactamente pola razón contrária, e este contraste fixo que o amara tanto coma Rea amou ao orixinal.
Non. Gustaba-me mais.
Durante parte do día finxín que seguía a traballar na Oficina de Promoción do Comércio. Descargara todas as miñas tarefas sobre o exprotector, o meu subordinado. Fulminou-me coa ollada, pero non ousou replicar a unha Filla da Democrácia. A mesma Rea preguntara-me o que se sentía ao se namorar de novo. Fixen-me a ignorante tanto sobre as miñas falcatruadas coma sobre as súas.
Mentres tanto, Febreiro planeaba o ataque. Tentei facer-lle mudar de opinión, pero non me esforcei moito. Pode que se arrepentira das accións pasadas do ditador, pero a súa teima era igual á de Boudouris.
Eu tampouco mudara moito. O mundo enteiro coidaba que Rea era unha política arteira, a heroína que ceibou a Grécia da Junta. Pero eu sabía que, no fondo, todo lo que ela facía era por Boudouris.
Febreiro baleirou a súa carteira nunha gorra de mendigo, sentado xunto a un pedestal que adoitaba albergar unha estátua de bronce de tres metros de altura de Boudouris. Catro roscas enferruxadas sobresaían da mármore coma dedos, era todo o que ficaba dela. A gastada gorra do mendigo levaba as iniciais dunha empresa á que o ministro Andreadis conseguira convencer para que construíra unha nova fábrica na zona industrial de Atenas. Vira o papeleo, as negociacións se pecharan axiña; a nosa man de obra era barata, os civís ansiosos, e Andreadis desesperado por inversións que evitaran un novo tsunami de inmigrantes que cruzarían o mar Xónico en lanchas pneumáticas para chegar a Itália.
“Quen nos comprará agora salepi?”. Bromeei e saquei a bolsa de paínzo que mercaramos antes. “Ou se cadra deberiamos deixar que os patos morran de fame?”.
Encolleu-se de ombreiros. O detiven no médio do paseo. Levaba un groso chapeu de pel. Inspeccionou os botóns do meu abrigo. Toquei-lle o queixo e obriguei-no a me mirar. Cheirei menta no seu alento e tentei apartar os ollos dos seus prezados beizos, fendidos polo frío, por se non era capaz de evitar cobri-los cos meus.
“Este mendigo é cuspidiño ao pai de Rea”, dixo.
Mirei por riba do seu ombreiro. O vello se baixara a gorra plana e tiña o pescozo enterrado na camisa. Podería ser calquera.
“Imos.”
Resistiu-se.
“Sabías que o cinema onde che coñecín levaba o nome do tío de Boudouris?”
Claro que o sabía. A maioría dos cinemas levaran o nome de xenerais, políticos da Junta de Boudouris ou familiares seus. Até que matou á maioría por traizón e logo os rebautizou coma Centros de Entretemento.
“Todos me lembran ao pai de Rea. E ao tío de Boudouris. E todos os outros que… Todos os outros que enviou ao escuadrón”.
Tirei del con mais forza. Camiñabamos con luvas da man, xunto a grosos barrotes que acurralaban altos plátanos e álamos.
“Teño cousas terríbeis gardadas na miña mente… Decatei-me do que Boudouris fixo durante estes longos quince anos. Toda a súa vida foi un erro”.
Detivo-se e agarrou-me das mans.
“O día das eleccións de Rea está cada vez mais preto”, continuou. “A oposición é débil e o ministro Andreadis segue a ser o candidato mais popular. Non podo deixar que faga o mesmo que fixo durante a súa Junta”.
Abrochei-lle o último botón da chaqueta. “Imos”.
Atravesamos a porta arqueada. Só se oía o zunido disperso dos coches e os débiles rechouchíos dos paxaros. Coches e paxaros, podían-se contar cos dedos dunha man; Atenas semellaba interminábel, capaz de albergar moitas parellas de namorados e, por que non, moitos exemplares de Boudouris e Rea.
“Coido que o único correcto que fixo Boudouris foi pedir as cópias de Rea”, dixo.
“E unha soa non era abondo?”. Quixen preguntar-lle por que el, Febreiro, me elixira a min en vez doutra Filla.
“Queres que mate aos tres?”.
Aí estaba: unha das declaracións a sangue frío que adoitaba facer Boudouris, de boca de Febreiro.
O mesmo ca Rea no pasado, non tiña nin ideia de se estaba de chanza ou non. “Non quero que mates a ninguén. Tampouco ao Ministro”.
Sentamos nun banco fronte ao pequeno lago. Observamos aos patos choupando nas augas verdes. O lugar estaba baleiro. Non era polo frío. Todo o mundo traballaba os fins de semana, en quendas dobres e triplas, ou en dous e tres empregos. Febreiro guindou unha presa de paínzo preto dun pato.
“Non tes que te matar despois. Poderías escapar. Poderíamos escapar”.
Bufou. “E despois? O que ven?”
“Teremos fillos. A diferéncia de Rea e Boudouris, nós podemos. E dilapidaremos todos os nosos cartos en parvadas”.
Quitei-me as luvas. El fixo o mesmo. Quenceu as miñas palmas coas súas. Erguín-me dun chimpo, puxen-lle en pé e biquei-no. Enderezou-me os lentes despois do bico. Nun mundo no que todos perseguían os cartos e o poder, paseamos polo parque.
Estendimos o mapa sobre a mesa de plástico da cociña e buscamos a cidade que albergaría o noso soño. Os nosos dedos pousaron ao chou sobre os países. Nin en Franza, os ricos atrincheiran-se tras exércitos privados. Nin nos Estados Unidos, a superpoténcia esboroa-se baixo as promesas de cupóns dos revolucionários. Imos a un país onde a xente viva só para hoxe. Turquía está demasiado preto para nós. E Taiwán?
“Non me importa onde”, dixen. “Iría a calquera parte contigo”.
O seu sorriso crebou-se. “A calquera sítio non. A algún sítio onde non haxa ninguén coma Boudouris”.
Detiven-me por un segundo. Logo, finalmente, soltei a pregunta que se aferraba á miña gorxa dende que o coñecín no vello cinema.
“Por que eu?”
Vin como se lle movía a mazá de Adán. Baixou a ollada. “Semellas-te mais a Rea có resto”.
Semellaba que se sentía culpábel, pero eu só rin. “Con iso me abonda, meniño”.
Os seus dedos fríos electrizaron-me a pel baixo o xersei. Antes de que tiveran tempo de se arrastrar, falei.
“Teño a cita que queres”.
Chegara a hora das eleccións. Rea e Andreadis decidiran anuncia-lo na recepción do aniversário da súa revolución. Non querían dar tempo á oposición para se preparar, e a popularidade do Ministro estaba polas nubes.
Febreiro botou-se atrás, ergueu-se e comezou a pasear pola cociña. Tentei acouga-lo. Fracasei: non había tempo para se relaxar, tiñamos que pensar en tantos detalles, por que non mo dixeches antes?
“Enterei-me hoxe, meu amor”.
Era verdade; sabía que acabaría por acontecer, pero non sabía cando.
Pasamos toda a tarde planeándo-o. Analizamos os detalles, consideramos as consecuéncias, trazamos as saídas.
Tiñamos que ter unha saída.
“Non che preocupes, meu amor, coñezo moi ben o hotel Elpida. Todos os nosos eventos importantes celebran-se alí”.
“Ben.”
“Xúra-me que sairemos xuntos dese lugar. Xúra-o por nós”.
Xurou-no.
Os días seguintes vímo-nos cada vez menos. Eu estaba moi ocupada e tiña que ficar na Oficina de Promoción Comercial até altas horas da noite. Xunto coas outras Fillas e os nosos subordinados, encargábamo-nos da preparación da recepción.
O primeiro que fixen foi comprobar o currículum do ministro Andreadis. Non porque non acreditara en Febreiro, senón porque desexaba que estivera enganado. Pasei un día enteiro ao teléfone. Mentín, premín, ameacei, prometín, tenté chantaxear. Ao cabo confirmei que o ministro Andreadis nunca traballara para polo menos dúas das empresas que figuraban no seu CV.
Desgraciadamente, outra Filla da Democrácia era a responsábel das tarxetas de afiliación ao partido. Tras dous días de espera, saíu uns minutos do seu despacho e deixou o computador aceso. Coei-me dentro e conseguín imprimir un carné de afiliación para Febreiro.
Pero estaba cagada de medo. E se alguén o recoñecía? E se alguén nos vira? Herdara este medo das lembranzas de Rea no meu cerebro.
Os días pasaron mentres eu traballaba e Febreiro planeaba. Pola noite, deixaba que as súas ideais se despregaran perante min e eu sorría.
“Non vas dicir ren? Ningún desacordo? Ningunha obxección?”
Estaba tan cansa e asustada que non vía ningún fallo nos seus plans. Só esperaba que todo saíra ben. Non falei, xa que Rea non puxera obxeccións a ningunha execución. Nin sequera á de seu pai.
Se tivera o valor de falar, se cadra lle diría que deixara a Rea e ao Ministro…
Boudouris, ou quenqueira que fose- sós, que o deixaran todo e marcharan a un lugar sen pasado.
O día da recepción acompañou-me. Mentres estaba baixo o marco da porta, achegou-se, cun cheiro a menta tan intenso que me deron arcadas. Pobre Febreiro, debeu de mascar polo menos cinco chicles até ese momento.
Enderezou-me os lentes. Logo deu-me unha caixiña envolta en papel de caderno e suxeita con cinta adhesiva.
“Non-a abras. Agás se algo sae mal esta noite”.
Apertei-no. “Nada vai saír mal. Xuraches que nos iríamos xuntos”.
“Daquela mo devolverás. Sen abrir. Quero que mo prometas”.
Febreiro mascaba probabelmente o millonésimo faixo de chicles, mentres paseaba polo interminábel bufé do hotel Elpida. Estaba cargado de anguías, condimentos de cores, soupas, salmón, caviar. Desapareceu tras unha torre de bandexas prateadas. Ao seu carón estaban os filetes de tenreira e os coitelos correspondentes, cuxo afiado comprobara eu mesma.
Utilizaría un deles.
Tentando estabilizar os meus dedos, bebín un grolo de viño branco. O seu suave sabor calmou-me os nervos e conseguín sorrir ao exprotector, o meu subordinado, que me bombardeaba con preguntas entremetidas.
“Pode que esta noite non estea acompañada, pero iso non significa que estea solteira. Por que non lle preguntas a outra Filla?”.
Todas levaban distintas versións de lentes con montura de corno, sen importar que só unha delas fora miope. Unha raia nunha manga, unha forma xeométrica nun top, un broche. Estaban impresionantes. Boudouris elixira coidadosamente aos nosos pais, e lle dixera a Rea que, xa que era un experimento, por que non face-lo o mais fermoso que xamáis existira?
Esculquei a habitación do hotel que se erguía sobre a praza Syntagma, onde Febreiro me revelara a verdade sobre Andreadis. Agora non estaba xunto ao bufé, nin entre os membros da fiesta, pulcramente vestidos, que se esforzaban por amosar a súa recén adquirida delicadeza europea.
Mirei o meu reloxo de plástico barato. Ficaban dez minutos para o discurso e Febreiro non aparecía por ningures.
Algo ía mal. O seu plan baseaba-se no costume de Boudouris de ir ao baño antes de cada discurso. O motivo convertera-se nun chiste popular tras da súa caída. Alí o esperaría Febreiro, para lle rebandar o pescozo cun coitelo de filetear tenreira. Eu insistira en facer a recepción na pranta baixa, para que el puidera escapar ao pátio traseiro por unha fiestra cuxos parafusos afrouxara. Logo subiría pola escaleira interior de persoal, iría á habitación que eu había pagara cun nome falso, chimparía polo balcón e marcharía nun Audi de festa cuxas chaves eu roubara. Atopariamo-nos no aeroporto Sabhika Cochin de Istambul, dentro dunha semana.
Pero, e se o ministro non foi mexar? E se foi ao baño pero non era Boudouris? Moita xente necesita mexar antes dun discurso importante. E se estivéramos por cometer un terríbel erro?
Que así sexa. A carón de Boudouris, Rea gardara silenzo perante moitas atrocidades. Que ese fora o derradeiro crime que tería que relembrar até a morte… non, tiña que escorrentar eses pensamentos, xa non tiñan senso. O único que ficaba era rematar con elo e fuxir.
Fuxir. Iso era o único que importaba.
O Ministro ergueu-se. Semellaba mais novo ca Rea, que estaba sentada ao seu carón, cun vestido escuro. Sacara-se os lentes en canto tombara á Junta, e o seu pelo liso penduraba un centímetro por riba dos seus ombros espidos. O seu escote, que semellaría estéril sen o suxeitador push-up, estaba adornado por un colar de perlas; o regalo orixinal de Boudouris.
Mália a diferenza de idade, ela e o Ministro facían boa parella. Vin como se alisaba a garabata verde e se abrochaba a americana, e algo na súa forma de se mover relembrou-me a Febreiro; a Boudouris. Estremecín. Daquela, tocou-lle o lobo da orella esquerda e lle acariñou o pescozo, e sentín que os cordóns da miña blusa me picaban a pel do pescozo. Era el, sabía-o, transferéncia de conciéncia ou cirurxía, era Boudouris; e aínda que agora Rea levaba lentes de contacto, estaba segura de que cando estaban espidos e sós, ela seguíaa levar os seus lentes, unha visión que lla puña dura cando a miraba dende enriba.
O Ministro dirixiu-se ao baño, exactamente como predicira Febreiro, e o meu corazón latexou ao ritmo dos seus pasos. Desapareceu tras da porta xunto con dous gardas de seguridade que lanzaban olladas sospeitosas ao seu redor. A orquestra tocaba Bach? Non estaba segura; as copas de cristal tinguileaban, o público zunía, alguén dixo o meu nome…
“O que?
“Preguntei-che se queres bailar comigo”, dixo o meu subordinado. Cantas veces repetira a pregunta?
“Si… si, claro”.
Limpei os dedos suorosos no mantel e lle ofrecín o brazo.
Os disparos produciron-se antes de que me puxera de pé. Dous mais perforaron o silenzo seguinte. A música apagou-se, deixando tras de si ecos de estalidos e olladas de pánico. Os músicos gardaron arcos, violíns e violas, outros corrían con instrumentos de vento na man e o frac ondeando. Os camareiros desapareceron tras as portas, os gardacostas abalanzaron-se cara a porta dos aseos que se abriu de súpeto e Febreiro irrompeu co canón dunha pistola cravado na tempa do Ministro, arrastrándo-o cara o estrado. Os dous gardacostas que o acompañaran non aparecían por ningures.
Febreiro disparou ao aire. “Soltade as armas!”
Os cristais duna araña se fixeron cachizas. Unha choiva de estrelas caeu sobre el.
“Fas-me dano!” Choromicou o meu subordinado, tentando escapulir-se do meu agarre. Soltei-lle o brazo.
Non tiña nin ideia do que acontecera, nin sabía como conseguira Febreiro a pistola; se cadra lla quitara aos gardacostas do Ministro. Subiu á tarima e agora berraba a todo o mundo que cala-se e subira o volume ao máximo. O chío agudo do altofalante converteu-se no berro do Ministro: “Toleou!”
Febreiro disparou ao pé de Andreadis. Un gardacostas respondeu dende a escaleira, pero fallou; os entullos estalaron cara Febreiro, que devolveu o canón á cabeza do Ministro.
“A próxima vez o mato!”.
O gardacostas deixou a pistola sobre a alfombra verde e ergueu as mans en alto.
“Fala!” Dixo Febreiro. “Di-lles a verdade! Di-lles quen es”.
O ministro Andreadis murmurou algo sobre a democrácia e o anúncio das eleccións, pero Febreiro berrou: “Cala! Rea! Ven aquí, agora!”
Cando Rea se ergueu, sentín unha picada de celos. Camiñou amodo cara o estrado e colocou-se perante eles. O seu cerrizo perfilaba-se coma una cremalleira sobre a súa pel tensa.
Febreiro apuntou-na coa pistola e os meus celos converteron-se en culpa. “Fala, cabrón”, dixo ao oído do Ministro.
“Quen che crés que son, fillo d… idiota?”.
“Es Boudouris”, dixo Febreiro. “Sei-no porque son un neno do 84 e che coñezop tan ben coma a min mesmo. Vas ao baño antes de cada discurso porque mexaste por ti na túa primeira charla pública! E pode que finxas ser outra persoa, pero a min non me enganas; sei o que farás, porque sei o que eu faría se fose ti”.
Febreiro axitou a pistola coma unha bandeira cara Rea. “Di quen es ou a mato agora mesmo”.
“Non son Boudouris, parvo”, replicou o ministro Andreadis. “O verdadeiro Boudouris está morto, Rea o matou”.
“Mintes! Matarei…”
“Non minto. Son Decembro do 98!”
Puxen as mans sobre a mesa para me estabilizar. Non transferira a súa conciéncia, se cadra nin sequera se sometera a cirurxía plástica, xa que simplemente podía semellar mais vello. Coidara que Rea nunca atoparía a forza para matar a Boudouris; non-o faría. Pero, polo que pasaran, mentres eu medraba neste corpo?
Vin o cóbado de Febreiro dobrando-se, o canón da pistola baixado. O Ministro case perdeu o equilíbrio, pero o mantivo en pé.
As dúas das tres Fillas, as libres de miopía, sacaron-se os lentes e os deixaron sobre a mesa; eu estaba por facer o mesmo, pero algo nas miñas entrañas, agudo coma un instinto, impediu-mo.
“Vivín un tempo no estranxeiro”, dixo o Ministro. “Decatei-me do que fixera Boudouris. Arrepentín-me de todo e vin a Rea pola miña conta, a me entregar. Quería ve-la antes de morrer. Dixen-lle quen era, dixen-lle que me matara. Non sei por que non-o fixo. Ela deu-me unha oportunidade…”
Volvin-me cara Rea e na súa face vin a verdade. Si, se cadra nun intre de debilidade, por mor da presión dos seus camaradas, por mor das atrocidades de Boudouris, podería chegar a ordear o seu asasinato e a Grande Purga. Pero cando unha das cópias de Boudouris chegou a ela, non puido atura-lo. Igual ca eu non puiden.
O canón da pistola premeu-se contra a tempa do Ministro. Vin como Febreiro engurraba as cellas. O local comezou a xirar. Non puiden evita-lo mais e saquei-me os lentes. Agora todo estaba claro. Rea e mais eu namorara-nos cadansúa dun neno do 84. Pero, por que, meu amor, en vez de todo isto, xa que o tiñamos todo planeado, por que non abondaba con lle rebandar o pescozo? Deixa-lo todo e marchar, ir-nos a algún sítio sen pasado.
“Déixa-o ir, rógo-cho”, berrou Rea. “Déixa-o ir e o deixaremos todo e nos iremos”. Vin os seus beizos murmurar: “Iremos a algún lugar sen pasado”.
O rostro do meu amado, tremente. Boudouris podería non chorar nunca, pero as bágoas brillaban nas feizulas de Febreiro.
“Máta-me, non che teño medo”, dixo o Ministro. “Polo menos eu aprendín dos erros de Boudouris e tentei facer as cousas ben, axudar ao meu país. E ti? O que fixeches?”
Febreiro escrutou á multitude. Estirei o pescozo, erguín-me sobre a punta dos calcaños. As nosas olladas se cruzaron. Os meus ollos ardían, pero os mantiven abertos. Só quería seguir mirándo-o, aínda que todo o que podía ver era a súa desesperación.
“Adéus, cativa”, dixo-lle o Ministro a Rea. Os beizos de Febreiro non se moveron, non era el quen se despedía; aínda vivía. A miña copa caeu da mesa; o viño salpicou-me o vestido, tirara do mantel por erro. Os meus lentes se balanceaban no bordo da mesa, a piques de seguir ao vaso até o chan.
O disparo sacodiu-me coma un terremoto. O corpo de Christoforos Andreadis derrubou-se no chan. O “non” de Rea silenzou o local até que o seu triplo eco das Fillas na miña mesa varreu o aire.
Febreiro levou a pistola á súa tempa. Repetiría daquela “non”, pero o engulín por instinto, coma se soltar a mesma palabra que berraron Rea e as Fillas fora un insulto ao noso amor. Por un intre, as nosas olladas se atoparon. Os seus beizos pronunciaron sílabas que ninguén escoitou. Non tivo tempo de premer o gatillo. As balas floreceron coma papoulas dun documental en avance rápido, no seu peito, no seu pescozo, na súa cabeza.
As tres Fillas correron cara o estrado. Presas do pánico, empurraron a mesa e me caíron os lentes. “Christoforos”, berraron xunto con Rea, coma nun ritual. Tiña que segui-las, facer o mesmo, pero non puiden.
Pechei os ollos, din un paso atrás e sentín que algo se esnaquizaba baixo o meu calcaño, coma cando coñecera a Febreiro.
Non, algo non. Estaba segura de que eran os meus lentes, coma estaba segura das derradeiras palabras de Febreiro.
“Adéus, cativa”.
O partido de Rea perdeu as eleccións e ela retirou-se da política. As cópias de almas eran novas vellas e ao novo governo non lle importabamos moito nin eu nin as outras Fillas. A investigación policial non foi especialmente exhaustiva. Supoño que Grécia quería esquecer-se de nós.
Deixei Atenas ao cabo dunha semana. No aeroporto de Ellinikon volvín ler a breve carta que atopara dentro da caixiña que me dera Febreiro. Ao final, había un nome e mais un enderezo:
Sínto-o.
Por mentir-te e polo que estou por facer.
Todas as cópias de Boudouris son perigosas. E estou seguro de que se non-o fago así, Rea procurará ao 73 e ao 98. Non temo por 73, amañará-se, pero non coñezo en absoluto a 98. E se a farsa de Rea segue sendo un segredo, sempre existirá a posibilidade de que unha cópia de Boudouris suba ao poder. E non podo permitir que iso aconteza. Seguramente che preguntarás por que non procuramos ao 98 daquela, pero te enganarás. Apostas a túa vida a que Andreadis non ordeou en segredo mais cópias de seu? Non, Rea debe ser desenmascarada.
O nome e mais o enderezo pertencen a Novembro-73. Non importa como o souben. O que importa é que o coñezo e que denunciou o pasado de Boudouris, coma min. Pero, (non sei por que, e non é estraño?) el non procura vinganza, nin poder. Só quere deixa-lo todo atrás.
Se cadra non todo. Estou seguro de que se aledará de ver-te, cativa.
FIN
Publicado orixinalmente en James Gunn’s Ad Astra (núm. 12, marzo 2023)
