“Hai algún problema, oficial?”
“Non somos a policía”. O meu compañeiro, Enrico, apóia a palma da man na porta, disposto a pór a proba a determinación do vello.
Bato o dedo contra o polgar e transmito a orden ao caché sináptico do ancián. “Somos o FPM”.
“Oh”, murmura o vello, coma se lle arrebataran a voz.
A ninguén lle gusta que a policía apareza no seu soportal, pero prefiren que a policía pete na porta antes có FPM. Anos de acción agresiva contra os infractores climáticos deron á Forza de Protección Medioambiental a súa ben gañada reputación.
Damos-lle un intre para que revise a orde, asinada, selada e legalmente executábel en calquera xurisdición da Terra.
“Dé-me un segundo para ordear…”
Enrico non deixa que se peche a porta. “Non nos importa se non limpou o pó, Sr. Costa”.
Ao non ser rival para dous investigadores mozos e modificados, Costa retira-se. “Peche a porta”, di. “Está deixando entrar o fume”.
Esporeado pola chegada anticipada da cúpula térmica anual e a seca de décadas, o incéndio de Agalhor Creek leva semanas causando estragos e hai pouco combinou-se con tres lumes mais pequenos para producir o primeiro megainferno da tempada.
Vai ser un mal ano de incéndios, e a UNEP xa advertiu de que os nosos sistemas de extinción poderían non protexer centros de povoación chave. De feito, Agalhor Creek está a cuspir dúcias de remuíños de fogo, e as turbuléncias eran tan fortes que o noso hidroavión case se desvía durante a nosa aproximación final á zona de aterraxe ao cabo do camiño de entrada do vello.
Costa fica de mal grado e cos brazos cruzados en sinal de desafío. Os meus lentes de infravermellos rexistran claramente a baixa temperatura da pel por mor da forte suoración.
Coas pantallas térmicas das fiestras colocadas, o modesto salón está fresco e en penumbra. Un sofá luído. Unha pequena mesa de comedor. Un deses atomizadores de enchufe asubía suavemente, contribuíndo ao cheiro estrañamente estoxadizo da habitación, destinado, supón-se, a enmascarar o cheiro do fogo.
“Comproba as súas esponxas”, di Enrico, desenganchando o seu analizador do anel do cinto xunto á súa funda.
Costa ergue as mans. “Non ten dereito a tocar-me”.
“O regulamento internacional sete-sete-tres dá-me a autoridade”. Transmito-lle o regulamento correspondente e, sen agardar, premo o fronte de Costa co polgar. Nun chiscar de ollos, descargo o seu BIO-log a unha partición segura de probas na miña caché sináptica.
“Coido que o atoparán todo en orde”, di Costa.
“Seguro que si”, murmura Enrico mentres segue ao seu analizador polo perímetro da habitación.
Había un día que Enrico chegara da Oficina de Barcelona para axudar á nosa unidade, moi afectada polo recente gromo de Lygma-13 entre os investigadores de base. Mesmo a min me chamaran para que volvera ao campo. Durante os últimos dezaoito meses, estiven facendo papelame na oficina de tramitación porque me daba flexibilidade para estar coa miña muller, Elena, durante os seus tratamentos de quimioterápia.
Analizo os dados de Costa. Os seus implantes de corpúsculos metalorgánicos e cloroplastos funcionan dentro dos límites operativos. As emisións de CO2 de Costa están por baixo dos niveis detectábeis, xa que os MOC de bioenxeñería dos seus pulmóns capturan o dióxido de carbono das súas exhalacións e o desvían aos nódulos fotosintéticos do dorso das súas mans para o seu procesamento metabólico.
“O que estás a procurar?” pregunta Costa. A súa sinatura térmica di-me que está asustado, aínda que calquera que oíra a tensión da súa voz xa o sabería.
“Está na orde xudicial”, di Enrico.
“Son historiador, non avogado”.
Case oio o desdén na cella de Enrico ao se erguer.
“Vaites, vaites, o que temos aquí?” Enrico abre dun empurrón o que debería ser a porta dun durmitório. Acende a chave da luz e vários focos cobran vida. Segundo as miñas lentes, non son LED estándar, senón lámpadas de espectro completo mais própias dun invernadoiro ca dunha residéncia.
“É só un hobby”, di Costa.
Enrico estende o brazo para impedir que o vello entre na habitación.
“Déixa-me adiviñar”, digo, achegándo-me á porta. “Seis cubas?”
Enrico pasa-me o seu analizador. “Case. Eu conto sete”.
A pequena habitación converteu-se nunha instalación de cultivo de algas. Sete contedores de cen litros foron apresuradamente equipados con circuladores de auga e moduladores de temperatura. Entre as cubas hai unha bomba de aire portátil cuxa mangueira de aspiración serpea até a porta. Todos os depósitos menos un teñen auga túrbia e anegrada. Se non fora polo ambientador da outra habitación, toda a casa cheiraría docemente a podre.
Enrico mete o dedo no único tanque que ten unha pel de algas verdes na superfície. O pon diante do ollo esquerdo e os seus lentes de aumento chascan ao encaixar. “Chlorella“, di.
“Eu… estou a cultivar un suplemento proteínico de meu”, di Costa, tentando de novo entrar pola porta.
“Fica aí”. Sinalo ao outro lado da habitación e, de mala gana, Costa retira-se.
“O que foi?” pregunta Enrico, saíndo do cuarto de cultivo. “Unha floración repentina e logo unha mortalidade? A chlorella pode ser complicada, sobre todo se non-a colleitas con regularidade. Hai que saber como equilibrar o médio de cultivo”.
Costa volve suar copiosamente, cos ollos fixos en min mentres ergo o analizador e retomo o patrón de procura que iniciara Enrico.
“Pero di-me”, continúa Enrico, “por que sete cubas só para vo-los dous? Son moitas proteínas-“.
Os ollos de Costa desvían-se en dirección a Enrico.
“Ai si; supón-se que aquí sodes dous. Ti e mais a túa muller. Como se chama ela? Susan ou…”
“Suzanna”, o seu nome apenas sae da constrición na gorxa de Costa.
“Iso é”, di Enrico, coma se non soubera xa a resposta. “Está ela no xardín?”
Costa chouta perante a pregunta de Enrico.
Non me gusta o rumbo que está a tomar isto, así que me aclaro a gorxa, coa esperanza de desviar a atención do meu compañeiro. Sabemos que a muller de Costa estivo enferma, aínda que o seu historial médico selado nega-nos calquera detalle. É mais ca probábel que Costa estea a maquinar algo ilegal, pero iso non nos dá licenza para ser crueis.
Volvo a me fixar nas cifras de CO2 do analizador. Chegan ao seu punto álxido preto do andel e logo descenden cando paso canda ela.
“Eses analizadores son do melloriño”, di Enrico en ton de conversa. “Son sensíbeis ao dióxido de carbono até concentracións micromolares. Pode detectar unha soa exhalación dunha persoa sen esponxas”.
Non estou seguro de que Costa o oíra; a súa ollada centra-se intensamente no que estou a facer.
“Sete cubas”, volve dicir Enrico. “Sabías que esa é case exactamente a cantidade de Chlorella que se necesitaría para depurar o dióxido de carbono do aire exhalado por unha persoa?”.
Empurro o andel e sinto como se move.
“Por favor…” di Costa. Os seus ollos brillan húmidos baixo a luz marela da sala das cubas.
Se me revolven as tripas. Intúo o que vou atopar e rezo por enganar-me. Empurro con mais forza o bordo do andel. Algo fai clic. O andel move-se e ábre-se sobre uns gonzos ocultos.
A lámpada do meu casco acende-se.
Enrico forcexa con Costa contra a parede e lle engancha un dispositivo neural no antebrazo. O dispositivo quíta-lle forza aos músculos e se derruba no chan, sen apenas poder sentar.
O ancián berra coma un animal ferido. “Non lle fagas dano! Non é culpa súa”.
Unha muller está sentada no chan, apertada no recuncho do que debeu ser un armário de abrigos antes de que se instalara a libraría. As súas pernas, pouco mais ca pel e ósos, estenden-se torpemente baixo dela coma poliñas esparexidas polo chan. O dorso das mans está cuberto de pústulas negras onde deberían estar os nódulos de cloroplasto. Ergue amodo a cabeza e mira-me con ollos queixosos grandes de mais para a súa face.
“O cancro”, di Costa. “O seu corpo rexeitou os MOC por mor do cancro”.
Agarro-me ao bordo do andel e sinto que a cabeza se me vai ir flotando. Que cancro fixo isto? É un anticipo do destino de Elena?
Enrico achega-se a min, a súa expresión é sombriza mentres mira fixamente á casca encollida no chan do armário. “Violación sete-sete-tres”.
Décadas de inacción fixeron que as concentracións atmosféricas de dióxido de carbono superen as cincocentas partes por millón. O mundo arde ao noso redor, atrapado nun bucle de retroalimentación positiva que ameaza con escapar. O cero neto xa non é unha opción, e as instalacións de captura directa no aire non poden depurar rápido abondo. O mandato de Sete-sete-tres esixe que todos os humanos se modifiquen a carbono cero porque non nos fica marxe de manobra entre a nosa supervivéncia e a nosa extinción.
“E ben?” pregunta Enrico.
Non preciso comprobar o analizador, pero o fago de todos os xeitos. A lectura pestanexa; os nivéis de CO2 na sala oculta están por riba do rango aceptábel. Está claro que Enrico acertou e, porén, vacilo, algo que nunca fixera antes. Por primeira vez na miña carreira, vexo, engurrado no chan desa sala oculta, algo mais ca unha simple infracción do Sete-Sete-Tres.
“Preciso o seu consentimento, Investigador Múnic”.
O analizador emite un asubío cando remata de rexistrar as súas probas con Xenebra.
Costa salouca contra a parede atrás de min. Seguro que sabe o que significa o meu consentimento. O mandato existe por unha razón e non deixa lugar á compaixón nin á excepción. Non podo facer ren agás o que esixe o meu xuramento e a lei.
“Si, un Sete-Sete-Tres”.
Antes de que remate de falar, Enrico desenfunda a súa pistola.
O agarro do brazo e empezo a dicir algo, pero como podo opoñer-me?
Os ollos do meu compañeiro se entrecerran. “De todos os xeitos está morta e cada alento que exhala non fai mais que matar-nos ao resto”.
“Podemos simplemente…?”
Enrico dispara.
Se me dobran os xeonllos. Tropezo co andel para me apoiar.
Enrico volve-se. “Caesar Costa, es cómplice da violación do Mandato Internacional Sete-Sete-Tres. Tes algunha defensa?”
Costa deixou de chorar e mira-nos sen comprender. “Eu a amaba”.
Nos meus anos coma investigador de campo, oín a cómplices ofrecer moitas escusas, pero ningunha chegou ao nivel dunha defensa. Agora pregunto-me se esta debería. Pero sei que non. Non para Costa. Nin para ninguén, nin sequera para min.
Estremezo-me cando Enrico dispara.
Enfunda a súa pistola. “O noso transporte está a chegar”.
Enrico deixa a porta aberta, permitindo que o resplandor vermello do incéndio Agalhor filtre-se a través do fume que se acumula na habitación. O lume está a só uns quilómetros de distáncia, as paredes de supresión son o único que fica entre a supervivéncia e a extinción desta casa. Mesmo se non se queima, quererá alguén vivir aquí despois do que fixemos?
FIN
