A señora Ermitas estaba en forma aos seus noventa anos. Se ben é certo que ás veces tiña dores físicas e a súa columna semellaba a estrada de Ourense a Ponferrada, a cabeza íalle coma un reloxo e facía as contas mellor cos netos.
Pousou o sacho e admirou a plantación de pementos cun sorriso irregular. Despois virou a mirada cara abaixo e viu a súa filla, que estaba un pouco máis aló. Deitada nunha tumbona de plástico co xornal espallado no solo, ollaba o móbil aparvada. Tiña enfundado un bañador de flores que deixaba ver as súas carnes brancas e portaba un sombreiro de palla que a protexía do sol primaveral. Cambioulle á vella o sorriso inmediatamente e berroulle á filla:
—O teu móbil vouno tirar á cañeira! Todos pasmados co aparello ese!
A filla non se deu por aludida e seguiu tecleando. A señora Ermitas levou unha man á fronte a modo de viseira, pois pareceulle ver brillar algo no ceo. De súpeto, un choque seco sacudiu a terra na parte baixa da finca. A vella comezou a camiñar cara o lugar de onde procedera o ruido. A súa filla seguía tumbada mandando imaxes por mensaxería instantánea.
Cando chegou alí viu un buraco fumegante, así que foi correndo ata a caseta, encheu un caldeiro de auga e baixou de novo para apagar aquilo.
Botou a auga no oco e o fume protestou soltando gases. Ermitas non bebía nunca e so fumara algunha vez facía anos para ir ó baño. A sensación daqueles cigarriños, multiplicada por dez ou cen, apoderouse dela. Era coma un mareo divertido. Comezou a rir e volveu ir por auga. A segunda vez que botou auga saíron máis gases, mais ela tapara desta vez o nariz.
Ao terceiro ou cuarto caldeiro de auga, Ermitas decidiuse a mirar dentro daquel buraco. Aquel buraco contiña algo relucente. Puxo as luvas de traballo, nunca se sabe que marranadas andan por aí soltas, e sacou aquel cacho de materia. Dez quilos, calculou a señora Ermitas que pesaba o conto. Dez quilos de puro ouro, ben o sabía.
Aínda estaba soterrando de novo aquilo cando bateron na porta da finca e ouviuse a chegada de varios vehículos pola pista forestal. A vella subiu, aínda colocada, cara a porta e abriu. Un grupo de xornalistas e homes de traxe con lentes de sol agardaban alí. Un deles tomou a palabra e anunciou:
—Boas tardes, señora…
—Ermitas, Ermitas. Que pasou? E toda esta leria?
—Son o delegado da Seguridade Nacional. Os nosos sistemas de última xeración detectaron a entrada na atmosfera dun corpo perigoso. Posiblemente caeu na súa propiedade e nós temos a labor de protexer o seu benestar.
—Ah, xa entendo. Non se preocupe. Estamos ben.
A señora Ermitas comezou a pechar a porta e conseguiuno antes de que aquel home de traxe negro metera o zapato. Despois, coa súa mente a mil, pensou no que facer.
Ó día seguinte espertou nervosa. Meteu a taza do almorzo na lavadora e a roupa sucia no cubo do lixo. Colleu o coche e saiu da casa cara a finca. Aparcou e entrou para ver un espectáculo devastador. Os moi cabróns fixeran buracos por toda a propiedade, pensou. Terrorismo de estado. Pero ela era máis lista ca un allo, pois metera o pelouro debaixo da plantación de pementos con moito coidado. Nin a súa filla se dera conta, tan pendiente do móbil como estaba sempre.
Pasaron os anos e aínda puido ver drons sobrevoar a súa finca. Levou o segredo ata a súa tumba, nunca mellor dito, pois o seu desexo era, como escribiu nun papeliño enrugado á familia, ser enterrada debaixo dos seus queridos pementos.
