Nos bicos dos pés, os dous rapaces acadaron a porta a través do corredor e abrírona coma uns ninjas. O resto dos compañeiros do orfanato, posibles delatores, semellaban estar durmindo a perna solta. Pecharon coidadosamente a porta e baixaron do mesmo xeito os chanzos ata a entrada do bloque. Nun cuarto preto do portal detivéronse e o máis alto deles furgou nuns cables para desconectar a alarma. Despois saíron ó fresco da noite, pois, non había xa dúbidas, facían aquilo con nocturnidade e aleivosía.
Miraron a ámbolos dous lados daquela avenida de extrarradio e logo puxéronse a camiñar pola beirarrúa cara a estación intermodal. Ían ata agora en silencio, momento no cal o baixiño murmurou:
—Teño a teoría de que, de tódolos espazos da galaxia, nas estacións de transporte e nas bibliotecas é onde se concentran máis chalados por metro cadrado.
O outro mirou lixeiramente cara abaixo e sorriu coma expresando que así non desentoarían. Estes dous amigos levábanse moi ben. Ás veces, o grado de conexión era tal que preguntábanse se non terían sido separados ó nacer. Pasaban noites enteiras a falar de música, do amor, dos problemas e solucións sociais ou de cousas máis básicas. Os outros rapaces estaban cortados polo mesmo patrón.
Saían colocados de gomaná, o fármaco do trinque que fora toda unha revolución médica. Esta droga ou fármaco, tanto nos ten, facía que caeses nun estado de felicidade e esqueceses todo arredor.
Aparte diso, pasaban o día vendo nas pantallas series de fantasía histórica nas que a humanidade tardaba en xantar máis dunha hora ou fregaba os seus corpos para lograr pracer. Vivían aparvados, certamente.
Cando chegaron á estación observaron que todo estaba bastante tranquilo e localizaron un monitor onde leron que o próximo foguete á Cara Oculta da Lúa saía en vinte minutos.
Acomodáronse nuns bancos e activaron os reprodutores metendo os dedos nas orellas, cada un na súa. O baixo era máis de electro-chem-bongo e ó alto encantáballe o electro-bolero. Eran xéneros musicais que compartiran raíces comúns aló nos noventa do século pasado. Agora todo era chumbatrón. Ías o súper e alí estaba. Ías reparar o teu vehículo e soaba a toda hostia polos altofalantes. Ías de vacacións e acontecía o mesmo. Deste xeito, claro, espertabas pola noite con pesadelos. Certa noite fixeran os dous un experimento, é dicir, puxeran a gravadora a facer o propio durante toda a noite. Resultou que, cando escoitaron a gravación, distinguíanse fragmentos de cancións de chumbatrón. E iso que eran dos menos expostos. Seguramente os seus compañeiros cantaban toda a noite o repertorio completo dos principais autores do xénero.
Cando quedaban cinco minutos para a saída accederon ó foguete e acomodáronse nunhas butacas que daban a unha xaneliña. Miraron a través dela e viron un operario de chaleco reflectinte amarelo que aplicaba cinta adhesiva no exterior dun dos motores. O alto apuntou:
—Eu teño outra teoría e é que a humanidade é moi confiada de dios.
Aluaron na pista da Cara Oculta da Lúa (COL) despois dunhas horas de voo sen incidencias. O único destacable foi que non conseguiron durmir nada porque cada dez minutos os azafatos puñan música a todo volume e bailaban nos corredores para que mercases lotería, perfumes ou novos chips que implantar no teu cerebro.
Facía un sol de carallo ó saír. Eles escoitaran que aquel lugar era frío e inhóspito. Supuxeron que era todo unha estratexia para non atraer ás masas. E facían ben. Ás veces é mellor non compartir certos coñecementos.
Puxeron os lentes de sol negros e dirixíronse cara as instalacións do concerto que fora o motivo da súa fuxida. Aquilo estaba ateigado. Eles, que pensaran ser diferentes, atoparan milleiros de persoas que eran moi semellantes a eles nos gustos, na roupa, nos peiteados e mesmo na forma de pensar. Cun sentimento entre doce e amargo, deixáronse levar pola música cara o escenario.
Os Impostos
As antenas perfílanse contra o ceo gris. É desta cor dende xa vai máis de cinco anos. Ten escoitado que os rapaciños agora non saben pintalo doutra cor cando lles piden debuxar unha paisaxe. Recorda os ceos azuis e os campos de cereais dourados da súa mocidade, mais todo é un espellismo, unha ilusión mental que cada vez cobra menos forza.
Mira o reloxo na parede e dise que ten aínda un par de horas para ir facer os recados antes de que caia o Sol e veñan. Toma unha pastilla de gomaná, a droga do trinque que fora unha revolución farmacolóxica, e sae despois de tardar uns dous minutos en desbloquear a porta da entrada e outros dous en volvela pechar. A seguridade é importante no gueto, aínda máis nos últimos tempos.
Unha vez na rúa, camiña pola beirarrúa sen cruzar a mirada con ninguén e entra nun ultramarinos preto da casa. Merca algúns tubérculos, algo de carne sen certificado de procedencia e un pouco de pan duro. Decátase de que á tenda cústalle cada vez máis repoñer os ocos nos andeis. Despois dubida se ir ou non ata o dispensador farmacéutico un intre. Queda un pouco máis lonxe e ten o tempo xusto, pero non imaxina pasar todo un día sen gomaná. Camiña a toda présa mentres comeza a escoitar unha ducia de drons sobre a súa cabeza. Están a chegar en breve, debo andar lixeiro.
Está a medio camiño cando as sirenas comezan a soar con estridencia. Císcase en todo e apreta o paso. Chega ó portal polos pelos, pousa a compra e observa o exterior. Non pasa un minuto ata que os recolledores de impostos aparecen cos seus traxes negros e camisas brancas. Semellan mortos viventes ou vivos mortos, tanto ten, buscando corpos nos que chuchar algo de sangue. Un deles vírase e mírao directamente ós ollos. Asústase e sube ata o apartamento, ábreo nun minuto e despois pecha a porta con máis calma prestando moita atención a todo o mecanismo de seguridade.
Acto seguido senta no chan apoiando as costas contra a parede e pregúntase cando rematará o pesadelo.
