Na fiestra norde da miña habitación brilla a Estrela Polar cunha luz estraña. Brilla durante as longas horas infernais da escuridade. E no outono do ano, cando os ventos do norde maldín e xemen, e as árbores de follas vermellas do pantano murmuran cousas unhas ás outras a altas horas da madrugada baixo o devalar, sento canda a fiestra e miro esa estrela. A medida que pasan as horas, a brillante Casiopea descende dende o alto, mentres a Ursa Maior se arrastra dende atrás das árbores do pantano enchoupadas de vapor que se abalan co vento nocturno. Xusto antes do abrente, Arcturus chisca rubicundo dende o alto do cemitério no baixo outeiro, e Coma Berenices brilla estrañamente ao lonxe no misterioso leste; mais a Estrela Polar segue a mirar dende o mesmo lugar na bóveda negra, chiscando horribelmente coma un ollo observador demente que se esforza por transmitir algunha estraña mensaxe, pero que non lembra ren agás que unha vez tivo unha mensaxe que transmitir. Ás veces, cando está anubrado, podo durmir.
Ben relembro a noite da grande Aurora, cando sobre o pantano tocaron as impactantes coruscacións da luz do demo. Despois do lueiro viñeron as nubes, e daquela durmín.
E foi baixo unha cornuda lúa minguante que eu vin a cidade por primeira vez. Calma e sonolenta, xacía nun estraño altiplano, nun óco entre estraños cúmios. De mármore esbrancuxado eran as suas murallas e as súas torres, as súas columnas, cúpulas e pavementos. Nas rúas de mármore habia pilares de mármore, cuxas partes superiores estaban esculpidas coas imaxes de homes graves e barbudos. O ar era quente e non se axitaba. E alá enriba, a uns dez graos do cénit, brillaba aquela Estrela Polar vixiante. Ollei durante moito tempo para a cidade, mais o día non chegou. Cando o Aldebarán vermello, que choscaba baixo no ceo pero nunca se puña, arrastrára-se un cuarto do camiño á volta do horizonte, vin luz e movemento nas casas e nas rúas. Formas estrañamente vestidas, mais ao mesmo tempo nobres e familiares, camiñaban por aí e, baixo a cornuda lúa minguante, os homes falaban de sabedoria nunha língua que eu comprendín, aínda que fose diferente de calquera língua que eu xa coñecer. E cando o Aldebarán vermello se arrastrara mais de meio camiño ao redor do horizonte, houbo novamente escuridade e silenzo.
Cando espertei, eu non era coma fora antes. Na miña memória estaba gravada a visión da cidade, e dentro da miña alma xurdira otra lembranza mais vaga, de cuxa natureza non estaba seguro daquela. A partir de entón, nas noites anubradas nas que podía durmir, vin a cidade decote; unhas veces baixo aquela cornuda lúa minguante, e outras baixo os cálidos raios amarelos dun sol que non se puña, senón que xiraba baixo ao redor do horizonte. E nas noites claras, a estrela polar asomaba coma nunca.
Aos poucos cheguei a me preguntar cal sería o meu lugar naquela cidade situada na estraña meseta entre estraños cúmios. Ao princípio contentaba-me con contemplar a escena coma unha presenza incorpórea que todo o observaba, pero agora desexaba definir a miña relación con ela e dicir o que pensaba entre os homes graves que conversaban cada día nas prazas públicas. Dixen-me: “Isto non é un soño, pois con que médios podo probar a maior realidade desoutra vida na casa de pedra e ladrillo ao sul do sinistro pantano e do cemitério no outeiro baixo, onde a Estrela Polar asoma-se cada noite á miña fiestra norde?”.
Unha noite, mentres escoitaba o discurso na grande praza contendo moitas estátuas, sentín un cámbio; e percibín que por fin tiña unha forma corporal. Tampouco eu era un estraño nas rúas de Olathoë, que se atopa na meseta de Sarkis, entre os picos Noton e Kadiphonek. Foi o meu amigo Alos quen falou, e o seu discurso agradou á miña alma, pois era o discurso dun verdadeiro home e patriota. Aquela noite chegaran as novas da caída de Daikos e do avance dos Inutos; demos reboludos, infernais e amarelos que cinco anos atrás apareceran dende o descoñecido oeste para devastar os confíns do noso reino e, ao cabo, sitiar as nosas cidades. Tomando os lugares fortificados ao pé das montañas, o seu camiño abría-se agora cara a meseta, a menos que cada cidadán puidera resistir coa forza de dez homes. Porque aquelas criaturas reboludas eran poderosas nas artes da guerra, e non coñecían os escrupos de honra que contiñan aos nosos altos homes de ollos grises de Lomar dunha conquista desapiadada.
Alos, o meu amigo, era o comandante de todas as forzas da meseta, e nel xacía a derradeira esperanza do noso país. Nesta ocasión falou dos perigos a enfrontar, e exhortou aos homes de Olathoë, os mais valentes dos Lomariáns, a manter as tradicións dos seus antergos, que cando foron obrigados a se moveren ao sur dende Zobna perante o avance da grande capa de xelo (mesmo cando os nosos descendentes deberán algún día fuxir da terra de Lomar), varreron valente e vitoriosamente aos caníbales peludos de longos brazos Gnophkehs, que se lles interpuxeron no camiño. A min Alos negou-me o papel de guerreiro, pues eu era frouxo e propenso a estraños desmaios cando se me sometía a tensións e penalidades. Pero os meus ollos eran os mais agudos da cidade, mália as longas horas que adicaba cada día ao estudo dos manuscritos Pnakóticos e a sabedoría dos Pais Zobnarianos; así que o meu amigo, desexoso de non me condear á inacción, recompensou-me con ese deber que non tiña ren que lle envexar en importáncia. Enviou-me á ataláia de Thapnen, para que servera de vixía ao noso exército. No caso de que os Inutos tentaran entrar na cidadela polo estreito paso atrás do pico Noton, sorprendendo así á gornición, eu debía dar o sinal de lume que avisaría aos soldados que esperaban e salvaría á cidade dun desastre inmediato.
Soíño, subín á torre, pois todos os homes de corpo robusto eran necesários nas pasaxes abaixo. O meu cerebro estaba atordoado de excitación e canseira, pois non durmía dende había moitos días; no entanto, o meu obxectivo era firme, pois amaba á miña terra natal, Lomar, e á cidade de mármore de Olathoë, que fica entre os picos de Noton e Kadiphonek.
Pero mentres eu estaba na cámara mais alta da torre, vin a cornuda lúa minguante, vermella e sinistra, tremendo a través dos vapores que peneiraban sobre o distante val de Banof. E, a través dunha abertura no teito, brillaba a pálida Estrela Polar, revoando coma se estivese viva, e espreitando coma un demo e un tentador. Semellaba que o seu espírito murmuraba consellos maléficos, acalmando-me para unha sonoléncia traidora cunha promesa rítmica e maldita que repetia unha e outra vez:
“Durme, vixiante, até que as esferas
Seis mil vinte anos
xiren, e eu volva
Ao lugar onde agora ardo.
Outras estrelas axiña se erguerán
Ao eixo dos ceos;
Estrelas que calman e estrelas que abenzoan
Cun dóce esquecer:
Só cando a miña quenda remate
O pasado perturbará a túa porta“.
En van loitei contra a miña sonoléncia, procurando relacionar estas estrañas palabras con algún coñecemento dos ceos que aprendera nos manuscritos Pnakóticos. A miña cabeza, pesada e cambaleante, caeu no meu peito e, cando volvín ollar para riba, foi nun soño; coa Estrela Polar a sorrir para min a través dunha fiestra, por riba das horríbeis árbores abalantes dun pantano de soño. E aínda estou a soñar.
Na miña vergonza e desesperación ás veces berro freneticamente, implorando ás criaturas de soño ao meu redor que me esperten antes de que os Inutos suban a pasaxe por atrás do pico Noton e tomen a cidadela por sorpresa; mais esas criaturas son demos, pois rin-se de min e din-me que non estou a soñar. Burlan-se de min mentres durmo, e mentres o inimigo amarelo e reboludo se achega silandeiro a nós. Fallei no meu deber e traizoei á cidade de mármore de Olatoë; mostrei-me falso con Alos, o meu amigo e comandante. Mais aínda así as sombras do meu soño moquean-se de mim. Din que non hai terra de Lomar, agás nas miñas imaxinacións nocturnas; que naqueles reinos onde a Estrela Polar brilla alto e o vermelho Aldebarán se arrastra baixo no horizonte, non hai ren a non ser xelo e neve durante milleiros de anos, e nunca un home, agás criaturas amarelas e reboludas, arruinadas polo frío, a quen eles chaman “Esquimais”.
E namentres escordo na miña culpábel agonía, frenético por salvar a cidade cuxo perigo medra a cada momento, e me esforzo en van para me ceibar deste soño antinatural dunha casa de pedra e ladrillo ao sul dun pantano sinistro e dun cemitério nun outeiro baixo; a Estrela Polar, maligna e monstrosa, olla con maldade para baixo dende a bóveda negra, chiscando horribelmente coma un ollo insano que se esforza por transmitir unha mensaxe estraña, pero que non se lembra de nada, agás que unha vez tivo unha mensaxe que transmitir.
