Cal é a probabilidade de que o gato suba á mesa e teclee no ordenador “miau”? Canto tempo é preciso para que un macaco escriba a obra completa de Manolo Rivas sen errar unha soa coma?
O fresco da mañá entraba pola fiestra a medio abrir mentres cismaba en trapalladas así. Levantárame cedo e os alcaloides do café aínda estaban comezando a bailar no meu torrente sanguíneo. Cando rematei a cunca, botei unha panorámica ó piso baleiro, recollín a derradeira caixa de cartón e baixei ó garaxe. Acto seguido, metín a caixa no maleteiro e saín cara a aldea de montaña onde agardaba recuperarme dos últimos acontecementos.
Primeiro collín a autovía cara o leste e logo fun tomando estradas de cada vez menos rango ata dar cunha pista pedrosa que se introducía nun val estreito rodeado de frondosas. Vin por fin a aldea onde alugara unha pequena casa para pasar unha tempada. Aínda tiven que baixar por outra estradiña que se estreitaba cada vez máis ata o regato e logo din coas primeiras edificacións. Estacionei o coche á sombra dun carballo ante a atenta mirada dun dos poucos veciños, que fixou os
seus ollos nos meus movementos dende unha fiestra próxima. Saudeino e presenteime.
—Estabamos agardando por ti. Baixo agora e douche as chaves da casa. É aquela dalí arriba, á beira da igrexa.
Unha vez que tiven as chaves, ascendín un pouco entre algunhas edificacións en ruínas. Cando cheguei á porta, pousei a maleta que contiña case toda a miña equipaxe e abrín. Ulía a lavanda e pechado ó mesmo tempo, así que dinlle uso ás fiestras e deixei que o ar ventilase o espazo.
Tratábase dunha casiña cun baixo onde estaba o salón e unha pequena cociña. A través dunhas escaleiriñas subíase a outro piso con dous cuartos e un baño. Non precisaba máis nada, díxenme satisfeito.
Cando tiven arranxadas as cousas, saín dar unha volta polos arredores. Notei que a miña nova morada compartía un muro bastante groso co cemiterio. Máis tarde pregunteille a unha muller que traballaba nunha leira se se daba misa alí. Non, non hai xa misas, ata Deus decidiu que non sae rendible traer un cura eiquí nin o día da romaría, dixo sorrindo e mostrando uns dentes branquísimos e regulares. Logo comentoume chiscando un ollo que o illamento do lugar tiña as súas vantaxes. Non entendín ata que vin que a súa plantación non era precisamente de patacas.
Pola noite recollínme cedo e púxenme a ler unha novela despois de cear. Pouco a pouco gañoume o sono e subín ó cuarto. Quitei a roupa e metínme entre as sabas disposto a durmir.
Porén, sobre as tres da mañá espertei coa sensación de que andaban a falar preto de min. Asomeime á ventá e non vin ninguén, así que rematei por convencerme de que eran fantasías miñas. Voltei ó leito e tentei pechar os ollos de novo, mais as voces volveron a deixarse ouvir na miña cabeza. Agudicei os meus sentidos e conseguín escoitar certos fragmentos de conversacións. Non sabería ben como reproducilas, mais era coma se estivesen falando de min e me desen por morto. Dicían cousas como “cala, que nos van descubrir e vai todo ó carallo” ou “este de aí non sabe que está morto, morto”.
Por suposto, asusteime e alporiceime a partes iguais. Quen carallo estaba rosmando sobre min naquela aldea? Eu, que so buscaba serenidade, estaba a sentir que nunca podería fuxir dabondo lonxe. Lembreime das sabias verbas da miña defunta nai cando un día me dixo que non importa onde vaias se non consegues desfacerte dos teus medos.
Aquela noite non fun quen de repousar. Chegou a mañá e aínda resoaban aquelas palabras. Almorcei e saín fóra dar un paseo polo regato. Un can xuntouse á miña expedición e subimos a un cumio dende onde se divisaba a aldea. Puiden observar que no atrio da igrexa xuntáranse tres ou catro veciños, mais non fun capaz de adiviñar que facían alí. Logo desapareceron entre as rúas.
Cando volvín, o can marchou por unha rúa correndo e eu subín ata casa. Preparei a comida e despois de dar conta dela boteime a durmir unha longa siesta no sofá. Non escoitei as voces e cando espertei sentínme con máis forzas ca nunca.
Pola tarde limpei e cando chegou o serán comecei a escribir un pequeno relato no ordenador. Hei dicir que tiña a conexión co mundo exterior cortada de xeito total. Falaba soamente coa miña irmá unha vez cada semana. Do resto, importábame un carallo as novas sobre as guerras, sobre o paro, sobre a extinción das especies. E non o botaba de menos.
Pola noite fun tarde á cama e, como non, escoitei voces novamente cando estaba deitado. Agora si me pareceu que dicían claramente “este non se entera de nada eiquí metido”. Decidín saír con todo e descubrir aquel misterio. Collín unha lanterna e fun ata o atrio da igrexa. Calculei que o nicho máis próximo ó cabeceiro da miña cama era un cuberto por un mármol gris. Lin os nomes e non me dicían nada. Estaba volvéndome tolo, pensei mentres imaxinaba ós mortos falando cos seus
compañeiros de estado.
Ó día seguinte, moi convencido de que os sentidos estaban a me enganar, consultei un psiquiatra nunha vila próxima que me receitou unhas pastillas para compensar a química do meu corpo. Cando entraba na farmacia vin de esguello un cartel destes coma os do lonxano Oeste no que plasmaban as fotos duns desaparecidos da xustiza. Merquei os fármacos e voltei a casa.
Cando cheguei, uns policías metían nos coches patrullas a dous homes e á muller da plantación de marihuana. Quixen informarme daquilo e preguntei a un dos axentes. Estaban agochados nos nichos do cemiterio, dixo solemnemente antes de engadir que eu tivera sorte, xa que planeaban eliminarme en breve.
Mentres a patrulla marchaba, soltei a caixa de menciñas e xureime confiar máis nos meus instintos.
