A xente que teño na cabeza seica leva aí dende hai moito tempo. Non podo lembrar-me de canto tempo, porque non recordo nada mais que a alegre habitación de hospital pintada de cores pastel na que espertei. O médico, un home corpulento de bigote extravagante e pelo cano, di que teño amnésia. É o meu amigo mais antigo, xa que estaba alí cando espertei e veu ver-me todos os días. Non lembro cantos días pasaron. Doutor Pulbarton, ese é o seu nome. Eu tamén teño un nome, aparentemente. Randolf. O doutor non me di o meu apelido; coido que espera que volva a min.
Di que as persoas que teño na cabeza non están aí.
“Onde están daquela? E quen son? O fulmino coa mirada. Estou cheo de estar confinado nunha pequena habitación e un pixama verde a raias.
“Están noutra parte do hospital”, di, deten-se e fica pensativo. “Unha sala onde está o aparato de imaxes sinápticas. Polo menos, o estaban”. O seu bigote non é tan gris coma o seu pelo.
Penso-mo un momento. “Como que estaban?”.
“Quero dicir”, engurra os beizos pensativo. “Quero dicir que xa remataron o que estaban a facer, pero o teu cerebro aínda non é consciente dos resultados”.
Isto non ten sentido, e llo digo.
“Pensa en cando soñas”, di. “Ás veces, un ruido exterior coa-se no teu soño e forma parte del: unha alarma, por exemplo. A alarma entra no teu soño, quizais coma un ruido mais, e espertas”.
Asento amodo. Pasou-me un par de veces, que eu lembre.
“Como é que o teu soño pode levar a ese ruido?”.
Non teño nin ideia.
“É porque recordas ao revés”, di o doutor Pulbarton, “a túa mente crea a história do soño para adapta-la ás circunstáncias”.
Isto non ten sentido para min.
“O mesmo acontece tamén no mundo da vixília, baixo certas condicións de estrés”.
“Daquela, o que significa iso para min?”
“Significa que xa estás curado. Só que a túa mente aínda non-o sabe”.
Sento a reflexionar e o médico marcha.
Pecho os ollos para ver aos descoñecidos que pasean pola miña cabeza. Son tres, dúas mulleres e mais un home, todos con batas brancas de laboratório, deambulando amodo por labirínticos corredores de gris biolóxico, como me imaxino que sería deambular por un cerebro. Levan moito tempo á procura de algo, pero non sei o que. Os vixilo de vez en cando polo serán.
Mais logo, vexo que se detiveron fronte a un muro de ladrillos. A estrutura bloquea completamente un dos corredores. Unha das mulleres saca un grande mazo dalgures da súa bata de laboratório, o brande en alto e bate a parede. Esta estremece-se co impacto e ela volve bater, cada vez mais rápido, até que a parede empeza a fender. De súpeto, esboroa-se, os ladrillos caen e desaparecen.
O tremor esperta-me e abro os ollos. A miña muller está ao meu carón, sacudindo a cama.
“Esperta”, di-me. “O médico dixo que podías ir a casa hai horas”.
“Sei-no”, digo-lle. “O alta tarda tanto que fiquei durmido”.
“Estiveron desacougados un tempo”, di mentres nos diriximos á porta. “Semellabas confuso, coma se non lembraras ren”.
“Non podo dicir que o recorde”, digo.
“Vale, só foi unha hora ou por aí, nonsí? É frustrante que te tiveran tres días en observación”.
“A min me parece que foi ao revés”.
Mira-me sen comprender.
Os corredores do hospital están estrañamente desertos mentres nos diriximos á saída, moi longos e cheos de recunchos e cruzamentos, ascensores e portas. Miro á miña muller mentres camiñamos e a escena me recorda a algo, pero non lembro ao que.
FIN
