Os áliens volven-me capturar ao bordo do deserto, xusto cando empezo a ouvir a lembranza doutra persoa dentro da miña cabeza.
Ao princípio non me decato do que son. É algo que sento mais ca comprender loxicamente. É coma se desenterrara unha cámara en ruínas dentro do meu cránio, ateigada de acontecementos e lembranzas que sei que envelleceron co tempo. O meu implante -desactivado durante moito tempo polos meus capturadores- crepita e estrala coma se se reiniciara. Engurro o cello, intento acceder a el, pero está tan morto coma a paisaxe abrasado e queimado que me rodea: dunas ondulantes, acantilados elevados e unha calor que destrúe o alma e abrasa a bruma de horizontes afastados en todas as direccións.
Todo resulta-me incribelmente alleo, tan alleo coma o primeiro día que o vin. Pero, por un momento, sinto que o coñezo: cada canellón, cada ruína derruída, cada pedra branqueada polo sol.
Non sei o que pensar. Pero tampouco teño a oportunidade de descifra-lo. Arrastran-me de volta á Cidadela, de volta a través das dúcias e dúcias de quilómetros que percorrín. De volta a través deste maldito deserto. De volta cara o meu castigo.
Estou atado a un berce inclinado nunha incómoda posición en X, retorcendo-me cun furioso proído. Pulverizaron-me cada centímetro do corpo con pó dalgunha planta mofosa, e agora a pel proe-me coma se milleiros de gabiáns microscópicos me estiveran a facer cóxegas, raspando e escarvando constante, implacábel e interminabelmente. O proído dos sobrazos e as prantas dos pés é o peor, e ameaza con me facer chorar. Tento apertar-me os pés as mans, fregar-me as costas contra a madeira branqueada polo sol, pero é inútil. Como humillación final, colocaron-me un bozo de aceiro na face.
Custa-me todo o que teño que ficar en silenzo. Non darei a estes pagáns áliens a satisfacción de me ver sofrir.
Aprendín axiña que o truco consiste en se distraer con dores menores. É desagradábel, pero funciona. O sol furioso de Kharoom sobre a miña pel pálida que se ampola decontado, apuñando-me os ollos. Os apupos burlóns dos áliens que se pasearon para ver á súa cativa humana escarmentada. A sensación pegañenta e punxente do traxe de prisioneira -de cor púrpura escuro, para os cativos humáns- e o arnés que me obrigan a levar, as grosas e largas correias que me apertan as costas e os ombros e entre os peitos, envolvendo-me a cintura e as coxas. É unha breve, aínda que desagradábel, distracción do apocalíptico proído.
Pero, por suposto, esa non é a verdadeira tortura aquí.
Alén da penetrante luz do sol, alén das agullas da cidade alieníxena, alén da limpa onda de calor no bretemoso horizonte do deserto, pendurando no ceo coma o cerebro xaspeado dalgunha criatura celestial do mito interestelar, está o Habitat Valbeck. O meu fogar. Mesmo en órbita, a súa multitude de gloriosas agullas e amplas estruturas barrocas brillan á luz do sol. Podo imaxina-lo. As frescas e polidas prazas. O santuário climatizado dos templos. O lento pingar do auga nos baños e saunas aos que Joth e eu nos coabamos tras do toque de queda. Eu protestaba. A médias, por suposto. Ben, Vivien, se de verdade prefires estudar, dicía-me nese ton aduaneiro de seu, coa súa pel escura brillando no resplandor manteigoso, antes de que eu o mandara calar e tirara del para lle dar un bico forte e longo. Soltaba unha risada que eu sentía resoar no mais profundo do seu peito mentres se apertaba contra min.
O dóce sabor dos seus beizos rozando os meus e a calidez das súas mans nos meu cadrís fan-se vellos na lembranza. O que fará despois de tantos anos? Atoparía outra rapaza?
O meu longo pelo negro, recollido nunha coleta alta, ondea coa brisa cálida. Unha onda familiar de frustración desesperada apodera-se de min, sabendo que estou prisioneira deses alieníxenas, atrapada neste planeta desértico, estéril e abrasador, mentres o resto do meu povo habita no paradiso, esperando mes tras mes, ano tras ano, a que o rescaten desta miséria.
“Ao final terás que mirar, rapaza”, burla-se Dren. Abro os ollos. Son unha rapaza alta e de ombros largos, pero en comparación coa maioría dos Chaars, son unha esmirrada, e Dren non é unha excepción. A súa elástica pel marrón verdosa ofrece unha feroz protección contra a abrasadora calor do deserto. As multitudinárias correias do arnés de combate que levan todos os Chaars percorren-lle o peito. A súa armadura manchada de sangue está cheia de adornos, ósos e fragmentos de cránios de xefes guerreiros rivais. Foi el quen me capturou hai catro anos, cando tiña vinte tres e a miña lancha motora estrelou-se. Tira-me da cola de cabalo, o meu pescozo dobra-se dolorosamente e obriga-me a mirar cara enriba.
“Virán por min”, rosmo cos dentes apretados, co suor caéndo-me polos ollos. Obrigando-me a cré-lo. “A humanidade nunca abandoa aos seus. Forma parte das nosas Escrituras”.
“Ai si?”
“É unha cuestión de princípios. Pero non espero que un pel verde coma ti o entenda”.
Dren burla-se e pega a súa face á miña, coas mans de catro dedos enganchadas con forza nos meus sobrazos, axitando o pó que proe. Os brazos tremen–me nas súas correias mentres loito contra unha incríbel frustración, ao ser incapaz de baixar os membros aos costados por reflexo. “Ben. A túa prezada Escrituriña di-lles onde atopar-te, rapaza?”.
“Ah. O poderoso guerreiro cacique. Atormentando a unha cativa humana indefensa. Que nobre”. Rhiv bufa mentres se achega a nós, coas súas botas esparexendo area quente. Cheira a aceite e coiro, e a súa capa vermella ondea tras del coa brisa seca. Case da miña altura, é baixo para ser un Chaar. Apoia-se despreocupadamente no seu rifle de francotirador. “Empezo a ver a que ven tanta valentía”.
Dren rí sen graza. Soa coma grixo revolto nun cubo. “Un minuto na area, Rhiv. Ese é o tempo que me levará cortar-te en pequenos anacos de carne”.
A maioría dos Chaar ferverían perante ese tipo de provocación cuestionando a súa honra. Pero Rhiv non é a maioría dos Chaar. “Pero non estamos na area, nonsí? Mágoa. Ah, e a nosa prisioneira pasará o resto do seu castigo patrullando comigo. Os outros xefes están de acordo”. Rhiv sorrí finamente a Dren. “A menos, claro, que te opoñas á súa decisión”.
Dren sabe cando está derrotado. Marcha. Rhiv mira-me con receo. “Mesmo para un humán, segues a ser tan testán coma unha rocha”.
“Sinto que non todos nos tombemos e morramos por ti”.
Rhiv axeonlla-se canda el, cunha man agarrando o rifle, os ollos marrón escuro entrecerrados. Observando-me. Acaba de ver os meus ollos vidrosos polos recordos. Debeu de face-lo. Espero a que caia o martelo. Pero non cae. “Polo ben dos dous, non intentes ren. Se intentas escapar, perseguirei-te”.
“Claro que o farás”, digo, sorrindo a pesar meu, sabendo como xogar o xogo de Rhiv.
“E atraparei-te”.
“Conto con elo”.
“E arrastrarei-te volta aquí, espernexando e berrando”.
“Pero farei-te traballar por elo”.
“Non podemos facer as cousas demasiado doadas, nonsí?”.
Mália que é Rhiv, quere dicir o que di. Non vou correr. Pero sei como aproveitar unha avantaxe cando a veo. Esta pequena excursión dará-me a oportunidade de pescudar o que está a acontecer dentro da miña cabeza. E se cadra como podo usa-lo para escapar destas criaturas para sempre.
Mentres tanto, o que vou facer con Rhiv?
“Onde imos de patrulla, exactamente?” Pregunto mentres el vai desbloquear o meu bozo.
“As Terras Fronteirizas”.
De súpeto, o meu plan non semella unha boa ideia despois de todo.
#
Saímos disparados polo deserto como un raio negro nun sandspeeder. O meu traxe renxe contra a maltreita tela do asento, os meus cotobelos volven-se brancos onde agarro a parte traseira do arnés de Rhiv. Estou segura de que está a acelerar o speeder para probar a miña resisténcia. Sígo-lle o xogo, decidida a non lle amosar o enferma que me pon a velocidade.
Ás nosas costas, a cidade é un impresionante fervedoiro de relucente arquitectura: fractais rebiricados conxelados en mármore tinguido polo sol e pedra brillante, grandes prazas que se retorcen en cúpulas azuis e agullas amarelas, descaradamente inmaculadas contra a area dourada e suxa do deserto. É fermoso, sen dúbida, pero só serve para nos relembrar que a Cidadela, coma o planeta, debería ser nosa.
Pequenos furacáns de pó arremuíñan-se mentres pasamos canda grandes cemitérios, salpicados de esqueletes de criaturas estrañas branqueados polo sol. Plumas de pó e area xurden das patrullas das afastadas caravanas Chaar coma unha enorme fantasmagoría. Imos cara o suroeste, lonxe dos solitários postos de avanzada humáns, a douscentos quilómetros de distáncia. Podería roubar un sandspeeder e escapar, pero Rhiv uníu o meu traxe á súa armadura. É frustrantemente intelixente. Non vou a ningures sen o incapacitar.
Detemo-nos á sombra dun acantilado. O aire desprende un cheiro seco e ráncio a xofre e herba queimada. Aos poucos minutos de camiñar baixo o sol abrasador de Kharoom, arden-me os músculos e corren-me ríos de suor pola costa e o peito. A area queima as miñas botas blindadas. O groso tecido do traxe de prisioneira pega-se-me á pel, o acolchado de xel oprime-me, os sistemas de recuperación de auga apenas funcionan.
“Como toleras tanta area?” – rosmo. “Mete-se por todas partes“.
“A ignoras”.
“Vale, se cadra non podo ignora-la”. Sei que semello unha nena farruca, pero necesito arremeter contra alguén despois do meu castigo.
Rhiv dá-me unha forte palmada entre os ombros. Afasto-me bruscamente; non me gusta que me toquen. E menos se son peles verdes. “Coido que tes cousas mais importantes das que acougar, Vivien”.
Cruzo-me de brazos. “Como o que?”
“Como non provocar a Dren. É unha boa forma de que te maten”.
Aínda me proe a tortura e raño furiosamente o peito antes de mira-lo cos ollos entrecerrados. “Seica ti tamén tes ganas de morrer”.
“Sei que aparentas ser parva para que os demais baixen a garda contigo”. Arranxo-mas para manter a cara séria. “Pero ás veces, pregunto-me se realmente es parva. As nosas rifas tribais son microscópicas comparadas con esta guerra santa que vós levades séculos a loitar. Pola propiedade dun planeta. Planeta, Vivien”.
“Non é o teu planeta”, digo. Fai demasiado calor para discutir, pero non podo evita-lo.
“Ah, claro. Pois claro. A Súa Alta Sanción mirou nos seus globos astronómicos e declarou-no lexitimamente seu”. Rhiv abre os brazos e adopta un ton de voz grandilocuente e burlón. “O celeiro da humanidade. Un novo planeta sen explotar. Non importa que xa estivera ocupado cunha Cidadela de millóns de habitantes. Vivien, de verdade crés que es a primeira humana que nos formula ese argumento?”. Rhiv agarra a parte posterior do meu arnés, non sen maldade. “Canto antes deixes de intentar ver-nos a todos como o inimigo, mellor”.
Aperto os dentes para non rebater. Despois de todo, teño que conservar as miñas forzas. Concentro-me en sortear as traizoeiras pendentes areosas e os estreitos desfiladeiros. Os meus Instrutores Devotos sempre me dicían que non é a vitória o que fai a unha persoa. Son as súas derrotas. E eu estiven a aprender das miñas: como pensan e se comportan estes áliens, sobre a súa cultura guerreira e a súa ruda determinación que lles permite labrar-se unha vida neste agreste deserto. Algún día poderei aprender á miña xente moitas cousas sobre o inimigo.
“Polo tanto, sería intelixente non intentar escapar de novo”, di Rhiv. “Será mesmo mais intelixente simplemente tomar a cinza. Pon a túa lealdade connosco. Fai a vida moito mais doada”.
“Non. Nunca”, digo, mais duro do que pretendía. “Se o fago, posuiredes-me. Ademais, nunca podería volver a enfrontar-me á miña xente cando veñan por min. Alguén coma ti nunca podería entende-lo”.
“Non. Tes razón. Non-o entendo”.
Engurro o cello. Ver a un Chaar admitir un erro é como ver a un Alto Sanctum admitir libremente unha blasfémia.
“Pero sei que a túa xente non virá axiña. Polo teu propio ben, cala ou pérde-te”.
Odio admiti-lo, pero o alieníxena ten razón. Non se sabe canto durará a guerra nin cando me liberará a miña xente. Tremo perante a perspectiva de décadas e décadas de cativério. Os Chaars non fan trocos de prisioneiros. Non. Fuxir é a miña única opción aceptábel.
Encrespa-se-me a peluxe da caluga cando chegamos ás terras fronteirizas. O duro chan está salpicado de enormes cráteres e sucado por longos regos. As torres e ameas, manchadas de negra feluxe, inclinan-se en ángulos perigosos. Estandartes rachados ondean ao vento agre. Entramos en grandes e resoantes salóns de mármore liso, con incrustacións de alfaias celestes que brillan baixo os raios do sol que atravesan o teito abovedado. A súa beleza é arrepiante e contrasta totalmente cos ósos que sobresaen da áspera area, pequenas dagas brancas ou raíces.
Se os Chaar tiveran fe, esta sería a súa grande catedral. Ten o mesmo poder, totalmente irrevocábel. Se lle fixo tanto dano. Que traxédia que fora abandoada ás crueldades do tempo deste xeito. Que perda de…
Sobresalto-me. Dalgún xeito, coñezo este lugar. Respondo a el emocionalmente mentres o contemplo, imaxinándo-o inmaculado e impoluto pola guerra. Unha dór fría e escura florece-me na parte superior esquerda do cránio e espalla-se, dando lugar a unha série de imaxes fragmentadas e oníricas.
Mai lembranzas. Na miña breve e desafortunada fuxida, debín pasar correndo canda unha destas ruínas, algo na máquina enganchou-se-me e espertou-me un implante latente, creando e abrindo unha cámara a algunha partición artificial do meu cerebro. Unha construción bicameral.
Non se me ocorre ningunha outra explicación. Como se non podo recordar estar aquí, neste mesmo lugar, séculos antes mesmo de nacer?
Deixamos atrás os corredores e saímos de novo ao exterior. Boto unha ollada ás ruínas escangalladas, o aire axitado por nebulosas ondas de choque, o eco de murmúrios sinistros. Lembro o zunido da maquinária, o gurgullo de líquidos espesos, o rumor de voces baixas, o roce da pedra fría baixo os meus pés.
Aquí aconteceu algo terríbel.
Rhiv entrecerra os ollos contra o sol cegador, a súa capa ondeando ao vento mentres pon os ollos na mira de longo alcance do seu rifle na procura de inimigos.
“E a túa xente non sabe o que causou estes lugares?”, demando. “Por que algunhas destas máquinas seguen prendidas?”.
“A guerra aconteceu, Vivien. Iso é todo o que necesitamos saber”.
Subo por unha pendente areosa cara o que foi unha vez unha plataforma de mármore, espadas de luz solar boquexando a través dos ocos entre as torres en ruínas ao meu redor, e deslizo a miña ollada ao seu redor, coa respiración entrecurtada na gorxa. Isto era un laboratório. Aquí se realizaban experimentos arcanos. Alquímia negra. As ciéncias apócrifas. Coma os grimórios góticos encadernados en coiro, cuxa posesión se castiga coa excomuñón. Ou algo peor.
E daquela decato-me de que Rhiv está a me ollar.
Viu a miña expresión confusa e vidrosa. A mesma que debía ter cando me ataron. Os ollos do álien entrecerran-se. Sabía que algo ía mal, e agora sabe que hai algunha conexión con este lugar.
De súpeto, os ollos se lle abren de para a par. “Vivien!”, ruxe.
Chaar salvaxes arremuíñan-se sobre un outeiro de berros. Sen honra e sen tribos, tolos polo sangue e a crueldade, corren cara nós, coas armas manchadas de sangue brillando baixo a relucente luz do sol. Seis ou sete deles. Dous de nós.
“Dá-me un arma!” Berro-lle a Rhiv mentres se une a min na plataforma, tomando o terreo mais elevado mentres os Chaars se lanzan contra nós. Os dous colocamo-nos costa contra costa, coas fibelas dos nosos arneses chocando entre si. Os seus músculos tensan-se pola dúbida. “Agora!”
Sabe que non ten elección, e se morremos aquí, non importará. O metal renxe cando desenvaíña unha folla curva e ma entrega. A empuñadura de xel adapta-se á miña man humana.
Despois de tanto tempo sen poder nin esperanza, algo primário acende-se-me no mais profundo do peito. Vellas leccións de combate volven ao presente cando fago unha finta á esquerda e un machado curta o aire a centímetros da miña xugular. Oio-me exhalar. Lanzo un corte cara enriba coa espada e bato na face berrante dun Chaar. O sangue negro salpica cando a folla chanta-se profundamente no pescozo da criatura. Pero me rabuña, intenta alcanzar-me os ollos, como se a ferida fora un mero atranco. A empuñadura está esvaradiza polo sangue, que rezo por que non sexa meu. Arrinco-lle a folla do pescozo e fago-lle un longo curte no peito. Un berro sae burbullando da boca da criatura mentres morre.
As ruínas converten-se nun coro de berros, unha barafunda de sangue, dentes e pelo, o calor coma un mazo, e non hai espazo para pensar, para respirar, para facer outra cosa que loitar. Manteño-me firme, coa vista enzoufada de suor, tremente e palpexante. Un Chaar vestido cunha túnica azul brillante pulveriza-me cuspe na face mentres tenta espetar-me o machazo no cránio. Zafo-me e lle curto a man, arrincando tres dedos dunha soa tallada.
Case non consigo respirar cando son atacada por outro Chaar: de ollos cor de icterícia e a espumar pola boca. A súa espada relampa. Unha dor quente e lacerante. Unha enfermante onda de náusea. O sangue escorre-me pola face dun corte na cabeza; de eu non recuar a tempo, arrancaría-me a parte de enriba da cabeza. O Chaar berra de ledícia ao ver que está a reclamar o sangue dun inimigo. Sinto unha onda de raiba e lanzo-me para a fronte, a miña arma erguida mentres me tiro para baixo. O Chaar bloquea o primeiro golpe. Pero no segundo eu xiro, a espada inclinada, de modo que escorrega da garda do Chaar e continua para dividir a súa mandíbula ao médio por debaixo. Un són húmido, horrendo, de osos a rachar. O Chaar berra, pero antes de que eu poida remata-lo, un dos seus próprios aliados o empurra para o lado e o deixa morrer na poeira, antes de vir na miña dirección. Faíscas danzam no ar mentres xunta as suas espadas cun estrondo. Este é bó; os seus ollos nunca se afastan dos meus. Unha das súas espadas apunta á miña face, pero é unha finta. Eu tiro-me para a fronte e a súa espada derruba un bloque de pedra, espallando pó polo ar. Eu lanzo a miña espada para atrás, acadando unha ferida grave no costado do álien. Escoito un augúrio na forma dun berro frenético de raiba cando a espada se dirixe á miña cara. Pero desta volta a bloqueo. A dór nos meus pulsos é inmensa, pero eu fun adestrada para isto, e lanzo-me para diante e bato ao Chaar no peito, deixando unha cicatriz vermella lívida. El cae na poeira para morrer, xuntando-se ao seu compañeiro.
Á miña esquerda escoita-se un escintileo metálico. Berro unha adverténcia cando un Chaar chimpa cara nós dende un resalte alto. Rhiv xira e fai unha finta cara un lado, o machado suxo de sangue crava-se entre nós, esparexendo pó, e curta ao Chaar atacante pola metade.
Pero pago pola distracción. Agarran-me por atrás, uns dedos poderosos enganchan-se ás correas do meu arnés e un puño bate-me dolorosamente na caluga. A cabeza da-me un lategazo e saio despedida cara un lado, erguendo pó e coas pernas enredadas. Caio de costas, desorientada, coa respiración entrecortada.
Decato-me de que estes Chaar non queren matar-me no fragor da batalla. Queren tomar-se o seu tempo.
O metal relostra cando un Chaar vestido cunha armadura amarela chimpa cara adiante impulsando a súa espada contra a miña cara. Retrocedo, pero xa sei que estou morta.
Escoita-se un choque espantoso e as faíscas salpican-me a face. Rhiv bloquea a espada coa súa e dá-me tempo a me erguer.
Os ollos do Chaar abren-se de carraxe e a súa espada sae despedida. Pero antes de que Rhiv poida mata-lo, o Chaar dá-se a volta, quitando-lle a espada dun golpe e o agarra cunha velocidade feroz. Os dentes de serra brillan cando a criatura abre a boca e baixa a cabeza. Seica está por lle arrincar o pescozo dunha dentada a Rhiv.
O salvaxe Chaar sobresalta-se. Fica conxelado. Pestanexa con forza. Eu miro cara abaixo e vexo a miña espada espetada no seu estómago, coas miñas mans ao redor da empuñadura.
O Chaar esvara-se fóra da folla e cae redondo sobre a area ensanguentada.
Ergo a ollada. Os ollos de Rhiv cruzan-se cos meus e lanza-se unha ollada longa e dura.
Dou un paso atrás. As miñas mans seguen anoadas ao redor da folla, así que esta esvara ceibe. Non podo solta-la. Os dous bafexamos con forza, enchoupados en suor e zarrapicados de sangue, con média dúcia de Chaars esparexidos pola area ao noso redor. É coma se o meu cerebro estivera a conter a respiración durante toda a batalla, e só agora pode derrubar-se un mundo de pensamentos.
Pero non me tremen as mans. Non tremo como eu pensara.
“Realmente sabes manexar-te”, di Rhiv con algo semellante á aprobación.
“Adestramento na Académia”, digo.
Rhiv ve a espada nas miñas mans e pon-se sério. Estende unha man blindada. “Devólve-ma, Vivien. Agora”.
Podería ataca-lo con ela. Cos cadáveres apiados ao noso redor, hai moitas probas para plantar a ideia de que fun capturada ou asasinada mentres escapo no speeder. Esta podería ser a miña fiestra. Podería estar de volta nos templos orbitais con aire acondicionado en cuestión de días.
Os ollos de Rhiv entrecerran-se. Percibe as miñas maquinacións. Como podería non face-lo? Pero non me apunta cun arma, nin me retén, nin repite a súa demanda. Dá-me a oportunidade de obedecer. Coma se me dera a oportunidade de lle contar o que sentín.
Devolvo-lle o arma, coa empuñadura por diante.
“Grazas, Rhiv”, digo-lle. Engancho as mans ao redor das correas do meu arnés para que deixen de tremer. “Por, vale, xa sabes”.
Por primeira vez, sorrí e agarra-me do ombro. “A ti tamén, Vivien. A ti tamén”.
#
Son moitas cousas. Algunhas mais clarividentes ca outras. Pero gostaría-me pensar que son abondo humilde como para saber cando me engano.
Así é como cheguei a comprender e aceptar que existe unha grande semellanza entre a miña espécie e a dos Chaar. Mália todas as guerreiras fortes e brutalmente feroces que hai aquí, o Chaar subestima-nos ás mulleres. Mália a miña constitución, todos os xefes asumen que Rhiv encargou-se só dos nosos asaltantes. Non se lles ocorre que fun adestrada para usar armas. Iso é bó. Mellor que non saiban do que son capaz. O que planeei.
Non será a primeira vez que os homes cometen ese erro.
Ademais, non dubido que xa me crebaría baixo cativério de eu for un home. Os homes non poden aturar a tensión do illamento prolongado, especialmente no espazo. Eu sempre ría do pálido e suoroso que estaba Joth despois das nosas peregrinacións na cápsula de servizo. Estes catro anos foron duros, pero podo atura-los e apandar catro anos mais, se iso é o que fai falla antes de poder escapar.
Pero Rhiv é diferente. El sabe o duro que loitei. Concedeu-me dúas horas nos baños de luxo para me desintoxicar. Non é nada como estar atado a un asento de xel e que che mollen coa mangueira. Aquí, o auga está realmente quente. É só unha mostra das comodidades que me darán se acepto a cinza e uno-me ao seu clan. Dixeron-me que outras espécies o fixeran no pasado. Unha vez que o fas, miran alén das túas orixes, das túas trasnadas pasadas. Es un deles.
Pero é imposíbel. A miña xente acusaría-me de traidora. Despoxarían-me de todos os meus priviléxios e obrigarían-me a vivir coma unha blasfema, sometida a constantes humillacións e menosprezos. Se non me encarceran ou me executan.
Non. Son unha muller da Estación Valbeck e sempre o serei.
Aínda así, abraia-me gratamente cando Rhiv empeza a me adestrar coma guerreira-alumna, parte do seu Escuadrón de Exploradores, que patrulla regularmente as Terras Fronteirizas. Erguemo-nos ao mencer para unha rolda infernal de exercizos. Aprendemos a disparar armas Chaar. Como usar espadas curvas. Como crebar o polgar para fuxir das esposas que levan os Chaar salvaxes. É esgotadoramente educativo, pero non é ren que non experimentara nos Módulos de Adestramento. De pé xunto aos demais -vestidos con eses traxes cinguidos de cor laranxa e azul que temos que levar as mulleres-, pasando de recitar as Escrituras aos duelos e facendo probas de resisténcia dende o mencer até o pó. Isto non é diferente.
Vale, en realidade, non. É totalmente diferente. Teño que recorda-lo.
“Isto é teu”, di-me Rhiv antes de que emprendamos o sexto circuíto das Terras Fronteirizas. Ergue-se do seu asento, quita-se o arnés de combate das costas e pon-mo ao redor, asegurando as pesadas correas en forma de X sobre as miñas costas, ombros, peito, costa, cintura e coxas, todas as fibelas e correas conectadas e apertadas. “Completamos seis circuítos xuntos. Iso significa que podo pasar-te o meu equipo”.
Preferiría quitar-me este odioso traxe de prisioneira que me roza a pel, pero hai tempo que aprendín a dar as grazas por calquera cousa. Engurro o cello e pico a folla negra con puño de xel que sobresae da miña vaíña. “Um, seguro que é boa ideia?”.
“Iso depende de ti, Vivien. Non quero que traballes e loites ao meu carón se non podo confiar en ti”.
“Confiar no inimigo?”
“Es unha forasteira, certo. Non significa que teñas que ser o inimigo”.
Ergo unha cella. “Iso é nobre pola túa banda”.
“Non. Non nobreza. Honestidade”. Inhala dun tubo que emite crechas de fume nebulosa, recheio dunha carriza cór sangue que medra nas covas húmidas. “Algo que escasea entre a nosa xente”.
Río. “Sen dúbida temos iso en común”.
“Xa que falamos diso, necesito saber que non intentarás fuxir de novo. A guerra intensificou-se. Naves humanas estiveron a se achegar ás terras fronteirizas, e os xefes están tensos. Torturarán-che durante días, se cadra semanas, se fuxes”.
Sacudo a cabeza, coa coleta movéndo-se de ombro a ombro. “Non-o farei. E sorprende-me descubrir que realmente o acredito. Polo de agora, polo menos.
Pero o mais premente é que el sabe que hai algo que se axita na miña cabeza. Podo ve-lo nos seus ollos. É unha proba. Amosarei a miña man antes ou agardarei a que el dea o primeiro paso? O negará se llo pido, e sabe que o negarei se o fai.
Ben, podo xogar a ese xogo.
Engancho o dedo nas correas do peito do meu arnés e planto-me no asento acolchado que ven de ocupar o alien. “Óla, Rhiv. Agradezo-che o xesto. A nosa xente… ben, ninguén me dera ren disto antes. A verdade é que non. Non sen algún outro motivo atrás. Para probar o piadosa que son, ou o que sexa”.
“Nunca tomarás a cinza se seguimos a te tratar coma unha criatura salvaxe”.
Torzo a boca. “De verdade queres que me sinta aquí coma na casa?”.
“O mundo é cruel, Vivien. Non significa que nós teñamos que se-lo”.
Pero iso só fai que a dór de perder o meu verdadeiro fogar sexa aínda mais agudo agudo. Axiña cámbio o tema. “Intercámbio de equipo. Vós tedes os rituais mais estraños”.
Rhiv bate no peito. “Os teus levan anacos de estrelas caídas na armadura para dar boa sorte”.
“Como o sabes?”
“Se vas loitar nunha guerra, non coidas que deberías saber contra quen loitas?”. Rhiv inclina-se cara atrás, sorrindo. “Déixame adiviñar. Só te dixeron que os Chaar somos criaturas suxas, incultas, bárbaras e blasfemas de impulsos primários”. Sinto que se me quenta a cara. “E non me dispensarían as mesmas cortesías se fora o seu cativo, nonsí?”.
“Non. Torturarían-che de contado. Farían-che probas neurolóxicas e diseccionarían-che, como fixeron cos outros peles ver… cativos Chaar”. As palabras saen da miña boca. Nunca aprendín a conter a miña maldita língua. Por que querería Rhiv ouvir as cousas terríbeis que lles fixemos? Pero sinto que teño que llo contar, dar-lle algo en troques. Amosar-lle que non todos somos iguais. Como el me amosou. Raño a caluga. “E aquí estamos, chamándo-vos salvaxes”.
Os ollos escuros de Rhiv diseccionan-me. “Pero ti non”.
“Non”, digo-lle. “Eu non”.
#
As lembranzas pingan e sangran en anacos pequenos pero firmes. Aprendo a compoñer unha imaxe. Siluetas tenuemente iluminadas superpostas contra a vista en expansión. Figuras con túnicas e armaduras que planan sobre lousas metálicas envorcadas cara un anxo, os seus rostros iluminados por monitores repletos de bioquímica avanzada e matemáticas. Enxeñería xenética. Sei o que son, aínda que non-o entenda.
Antes, as raras veces que saía da cela acompañaban-me gardas vestidos de vermello e cubertos de cicatrices. Pero a medida que os días se converten en semanas e as semanas en meses e as miñas sesións de Exploradora acumulan-se, dan-me certa liberdade para vagar pola Cidadela. Dentro de certos límites, claro. Así que pasei horas deambulando pola labiríntica tobeira de rúas vertixinosas, fogar de grandes mercados de espécias dentro de grandes catedrais abovedadas que brillan con xemas de augamariña e topácio, talleres tecnoquímicos forxados con madeira branqueada polo sol e espesos con dóce incenso, e estaleiros de varrido onde Chaars con armaduras e arneses de aparello constrúen naves planadoras en forma de punta de frecha con elaborados mecanismos. Xa non recibo tantas olladas desconcertadas e burlonas coma antes. Algúns sobresaltan-se ao ver o arnés que levo agora, o respecto que obviamente gañou-se unha rapaza humana coma min. Sorrío-lles, contenta de que polo menos poida abraia-los.
A Cidadela é tan fermosa que case desexaría que non tiveramos que recupera-la para nós. Case.
Cando volvo da miña exploración, ás veces subo ás pasarelas superiores e contemplo as vistas. Como faría na casa con Joth. Nada mais que nós, o vento e a fulxente paisaxe de abaixo. Ao chegar, ríos de suor esvaran-me polas axilas e o peito. As lonas brancas moteadas que se estenden por riba apenas protexen do calor do alto forno, e a brisa é unha pequena e benvida misericórdia. Pero daquela xiro-me e vexo o rostro arisco e enfurruñado de Dren.
“O que queres, bastardo?” – lle digo. É infantil, pero non me importa.
Mália o seu enorme tamaño, é abraiantemente rápido. Agarra-me polo arnés, rodea-me as costas cos brazos por atrás co seu corpo, estampándome contra a parede. “Seica o verme na nosa espiña dorsal sente-se cada vez mais cómodo aquí”, burla-se co seu alento quente na miña caluga. Retorzo-me, pero ten-me agarrada a morte. “Vas meter o zoco, rapaza. E cando o fagas, alí estarei. Oíches o que lle fixen ao meu próprio compañeiro de escuadrón hai dous días?” Escoitei-no. Palidecín. Dren sorrí perante a miña incapacidade para domar o meu medo. “Claro que si, ratiña. Andando a furto por todas partes, facendo-te a ignorante, espiando-nos. Ben, o meu compañeiro de escuadrón saíu a recuperar a un amigo, ferido en combate. Pero non hai lugar para os débiles, os tolleitos. O honorábel sería morrer nos páramos, esperar que o sol te mate rápido. Ordeei-lles cavar as súas tumbas até os dedos lles empezaron a sangrar. Logo lles collín as mans, os pés, as cabaleiras. Nesa orde. Ún deles viviu case unha semana”. Palmea-me o peito, cos ollos entrecerrados. “Os fortes sobreviven, os fortes matan. Dá-me unha escusa, rapaza. Xa verás o que lle farei a unha rata podre, ladroa e intrigante coma ti”.
“Eu tamén teño sangue nas maos”. Falo antes de me decatar de que estou a falar. “Matei a unha dúcia deses salvaxes do clan de aí fóra. Sabes, algúns deles se asemellan moito a ti. Se cadra confundo-me e disparo un tiro solto na túa dirección. Asasinado por un humano débil e cativo”. Xiro a cabeza e sorrío-lle. “Que tal é iso para a honra?”
Dren está aínda mais abraiado ca min pola arroutada. Os ollos se lle escurecen con fúria velenosa. Non está acostumado a que a súa presa lle conteste. A emoción da adrenalina gurgulla e apresura-se a través de min. Así é o poder. E senta ben. A enxurrada dunha guerreira.
“Cadeliña insolente”.
“A cadeliña insolente que pode defender-se”.
Dren rosma. Empurra-me cara adiante nunha lea de estremidades, co pó esparexendo-se nos meus ollos.
“Non necesitarei que caves unha tumba, meniña. Esa língua de teu fará-o algún día”. Sorrí e sinala cara a estación de Valbeck. “E nunca saberán o que che pasou”.
Marcha. Aliso o traxe engurrado e procuro un trapo para limpar o meu equipo. Pero ao sentar, penso na estación de Valbeck. Ogallá non-o fixeran. Alí só hai dór. A dór de saber que me chamarían covarde. Traidora. Unha blasfema, mesmo, por non matar a un inimigo da Sanción, por non axudar a ceibar a Kharoom deses aliens paganos. Dirían que non son filla das estrelas. E agora, son amiga do inimigo, usando o arnés de batalla do inimigo.
Non sabes o que se sinte! Quero berrar. A desesperanza, a frustración. A impoténcia, a humillación do cativério. Como podería non ser unha covarde, estando abandoada aquí polo meu povo durante todos estes anos?
Rhiv salvou-me a vida. Eles nunca o fixeron. Eles son os covardes.
A miña gorxa endurece-se. Agora, iso é unha blasfémia. Da peor clase.
Pero non me importa. E a comprensión, a realización, a repentina liberdade da mesma, sínte-se aínda mellor ca alporizar a Dren.
A chegada de Rhiv saca-me das miñas matinacións. Senta-se ao meu carón e dá-me unha forte palmada nas costas. “A ver, Vivien, querías que che preguntara polas visións ou mo vas contar nalgún momento?”.
Retorzo-me no asento. “Hai tempo que sabes que son visións, nonsí?”.
“Houbo rumores de tecnoloxía de guerra perdida nas Terras Fronteirizas. Pero ninguén a atopou coma ti”. O álien dá-me unha cotelada no costado. “Ademais, teño curiosidade”.
O pelo axita-se-me coa cálida brisa. As bandeiras, estandartes e emblemas que ondean por toda a cidade forman un mosaico de cores sobre o fondo seco e árido do deserto. “E se non cho quero dicir?”.
“Ben. Daquela verei-me obrigado a che rachar as pernas, abrir-che a caixa torácica e dar-me un festín cos teus órganos mentres aínda respiras”. Rhiv chasca a língua, o equivalente Chaar dunha ollada exasperada. “Sínto-o, Vivien. Non somos as bestas salvaxes que a túa xente di que somos. Non perderás ren. Agás a miña confianza”.
Dalgún xeito, iso é aínda peor.
Se cadra estou desesperada por un amigo. É un intre de debilidade, pero agora mesmo, non me importa. Sólto-o todo. “Estou a ver recordos. Algún tipo de laboratório, coido. Experimentos”.
“Que tipo de experimentos?”
“Do tipo prohibido. Experimentos que excomungaron a científicos, alquimistas e académicos. Alterar a bioloxía humana, a fisioloxía”. O pánico que disolve o estómago mesturado coa embriagadora emoción do descubrimento, do logro, é tan forte que é case tanxíbel. Non pode ser outra cosa. “Mellorando-nos. Facendo-nos… sobrevivir”.
“Pero sobrevivir ao que?” Rhiv mira de esguello. Sigo a súa ollada a través da paisaxe estéril e amarga. Area e rochas escarpadas e elevadas ruínas varridas polo vento, que se difuminan nunha bruma de sombras e ondas de calor.
“O deserto”, murmuro.
“A túa xente intentou sobrevivir vivindo aquí, en Kharoom”. O álien colle-me do ombro con forza. “Iso é o que son esas ruínas. Experimentos perdidos”.
“Só hai un xeito de o indagar con certeza”, digo.
“Sabes o que dixemos sobre facer parvadas? Iso é unha parvada moi grande, Vivien”.
“Ti mesmo o dixeches: es curioso. Ademais, temos que sabe-lo. Antes de que alguén o converta nun arma cruel”.
“Quen? Nós? Ou ti?”
“Os dous”, digo. “Non importa. Todos os berros, a dór que estou a oír, sentir… ninguén merece todo iso”.
Rhiv fita-me. Acouga. “Coñezo o lugar axeitado. Teremos as nosas respostas. Aínda que pode que non nos gusten”.
#
Saímos da Cidadela á noitiña.
Mantemo-nos agachados e abrazamos as sombras mentres atravesamos un terreo sen camiños. Valbeck semella un óvo de metal, e imaxino que se abriu, manchando o ceo dun laranxa vibrante coa súa xema.
A viaxe é surrealista e terribelmente parecido ás miñas próprias escapadas. A excepción, por suposto, é que agora me axuda un Chaar.
Ao álien non se lle escapa a ironía. Tira da parte traseira do meu arnés. “Estás a gozar disto, nonsí Vivien?”
“Teño moita práctica”, digo-lle. “Sempre adoitaba escapulir-me dos meus apousentos da Académia, alá en Valbeck”.
Cun ollo pegado á mira óptica nocturna do seu rifle, Rhiv percorre as estruturas de mármore que flanquean as afóras da Cidadela, que se inclinan cara barrancos e desfiladeiros rochosos. “Preguntaba-me de onde viña esa vena rebelde. Pero intenta correr e…”
Poño os ollos en branco. “Atraparás-me, arrastrarás-me de volta, si, sei-no”.
“Ah. Estás a aprender. Ben. Hai esperanza para a túa espécie despois de todo”.
“Cala, Rhiv”.
O vento quente sopra dende o horizonte occidental. A area atopou o seu camiño no meu traxe, rozando ao longo das miñas costas con cada paso. A boca volveu-se-me incomodamente seca e o corazón martela-me contra as costelas mentres sigo a Rhiv por un delgado sendeiro que serpea a través dunha profunda fenda na parede do acantilado. Pero mália o medo, sinto-me estrañamente segura en preséncia de Rhiv. Non confío neste mundo, non confío no que sexa que estea a infestar o meu cránio, así que iso me deixa confiando nel. Espero que esa confianza sobreviva á verdade do que estamos por descubrir.
Nunca o saberías, pero Rhiv informou-me da escalada da guerra entre Chaars e humanos, que empurra aos humanos cada vez mais lonxe de Kharoom. Faría-me sentir aínda mais desesperada, sabendo que calquera posibilidade de ser ceibada do meu cativério diminuíu, agás que estou comezando a me decatar do pouco que acreditaba que algunha vez sería recatada.
“Onde me levas?” pregunto ao álien. El gardou un estraño silenzo sobre o tema todo este tempo.
A súa capa axita-se co vento quente mentres mira cara atrás. “A un lugar onde ninguén estivo en séculos”.
“Por que?
“Mesmo os pelesverdes infieis teñen supersticións de seu”.
Trabo nos beizos agretados. A viaxe dura dúas horas, que axiña se converten en catro. Mais area escorrega-me polo traxe, as botas, acumulando-se no pelo. Finalmente, baixamos a duras penas por unha pendente rochosa que conduce a un arco de pedra de cor feluxe esculpido con símbolos rúnicos cadrados.
As fibras da pedra escintilan e proxectan unha luz verdosa por todas partes. Hai un espazo do tamaño dunha catedral, coas pasarelas destripadas. Rhiv aperta-me e reaxusta-me o arnés antes de descender en rappel. As correas oprimen-me os ombros e o peito. Contemplo atónita os quilómetros de maquinária de alta tecnoloxía que hai aquí, médio mergullada en séculos de area e pó. Paso as mans polos bancos metálicos, as ferraxes de cor tostada que antes eran brancas. Imaxes en baixorrelevo talladas no alto da pedra que nos rodea. O cheiro xofroso, seco e ráncio de Kharoom foi substituído por algo moito mais forte. Como a cloro ou lixívia. Algo químico.
“Este é o laboratório que viches”. A voz de Rhiv resoa estrañamente no amplo teito abovedado, as súas botas como disparos sobre o mármore. “Onde todos os seus experimentos deberon acontecer. Vivien, o que…?”
Sen me decatar de cando ou como, sei-no.
Teño un deses arquivos de dados bicamerais prohibidos dentro da miña cabeza. Ten que ser. Nanofibras que se deslean e alimentan-me de dados, fusionando organicamente as lembranzas doutra persoa coas miñas, no mosaico da miña matéria gris, para que non poida notar a diferéncia. Son unha muller de pouco mais de vinte cinco anos, cun cerebro que contén séculos de lembranzas. Lembranzas que xuro que vivín. E ver este lugar, de novo, desencadeou unha vaga de información, agromando no presente.
“Non”, escoito-me dicir. “Non. Non pode ser… non pode ser”.
O mundo volve a se enfocar. Rhiv agarra-me polos ombros. Estou a tremer. “Vivien! O que pasa? O que…?”
“Somos nós”, digo. “Non eran só humanos os que facían experimentos aquí. Era a túa xente, tamén. Experimentando coa nosa xenética, os nosos corpos. A nosa xente”.
A face de Rhiv torce-se. Dá un paso atrás. “Estás a dicir que os Chaars e os humanos son unha soa espécie? Que fomos creados aquí?”
“Non. Estou a dicir que non son humana”. Estendo os brazos, a suor esvara-me polas costelas, as axilas. “Son unha Chaar. Cada ser humano en Valbeck é un Chaar. Rhiv, as nosas súas espécies teñen un antepasado común”.
Rhiv camiña en círculos vertixinosos ao meu redor, acendendo un deses tubos de mofo para acougar os nervos. A min tamén me viría ben ún. “Isto é un pouco difícil de asimilar, Vivien”.
“Si? Rhiv, o meu cerebro di-me que estiven alí. Recordo entrar nesta habitación, centos de anos antes de nacer”. Cruzo os brazos sobre o peito e lle engurro o cello. “Queres-cho probar?”
“Vale. Entendo-o. É que…” Rhiv deten-se. “Ah. Por suposto. Os experimentos que estaban a levar a cabo. Os seres humanos… a nosa xente estaba tentando alterar os nosos corpos. Adaptarnos mellor ao deserto. Para vivir no duro deserto”.
“Pero algo saíu mal. Eles, nós, non tivemos éxito. Nós mesmos mutamos. Creamos criaturas que poden sobrevivir no deserto pero que non se semellan ren a nós. Non semellan nin remotamente humanas”. Trago cuspe e boto unha ollada á fantástica catedral barroca. “Lémbro-o todo. Xente tomando partido, discutindo se destruímos o noso erro ou non”. Sinalo as paredes, estragadas con manchas negras de feluxe, enormes cráteres e longas fendas. “Alguén tomou esa decisión antes de tempo, aniquilou a miles de persoas. Todas esas ruínas? As terras fronteirizas? Iso non foi pola guerra. Foi para enterrar un segredo”.
Fico sen alento. Rhiv está en silenzo durante un tempo terribelmente longo. Finalmente, di: “Vivien, iso significa que todo o que crés, a túa fe, é todo…”
“Unha mentira”. Quero empezar a berrar de raiba, pola inxustiza, pero se empezo, non pararei. O meu peito treme mentres río.
“Unha mentira. A Alta Sanción, o noso regalo ás estrelas, a nosa guía arcana, é todo unha grande mentira. Esta guerra santa basea-se nunha mentira. A nosa conquista da Cidadela como celeiro da humanidade é unha mentira. Mentira. Todo o que me aprenderon, todo o que o noso povo seguiu durante centos de anos, é mentira“. Bágoas de raiba, de pura frustración, cubren-me as comisuras dos ollos. “Por iso existe esta guerra santa. Para recuperar a terra que nunca foi nosa, para destruír-nos a nós mesmos. E todo o que tiñamos que facer era pintar-vos como herexes. Paganos. Blasfemos. Iso é todo o que necesitabamos saber para converte-los no inimigo. Asegurar-nos de que o segredo que podería derrubar o noso império fica enterrado”. Apoio-me contra a fría pedra e inclino a cabeza cara atrás. “E eu son a idiota que lapou as mentiras coma o resto”.
“Non podías sabe-lo”, di-me Rhiv.
“Non? Podería pregunta-lo. Ou mirar mais de preto. Ou parar a pensar por que vos odiaba tanto”.
Rhiv frega a caluga co puño de xel negro do seu rifle. “Vale, tampouco é que nós miraramos de preto a nosa própria história”.
“Seica hai unha razón pola que a nosa xente ten moito en común”.
Rhiv responde, pero non estou a atender. Un obxecto pequeno e liso cae entre nós. Salpica gas púrpura. Dou dous pasos antes de caer de cara sobre a area, co axente paralizante atrapando-me os músculos. Inmovilizando-os. É coma se tiver áncoras ao redor das miñas estremidades.
Alguén chimpa. Pon-me boca enriba. Senta-se a cachapernas sobre min e suxeita-me os brazos ao chan por riba da cabeza.
“Vaites, vaites”. Dren sorrí. “Que conversa tan interesante entre un humano e un pelverde. Que tal se comezamos polo princípio?”
#
Estou furiosa pero totalmente indefensa. Rhiv e eu estamos atados costa con costa, atados con dous arneses de suxeición enlazados, as nosas mans encadeadas fortemente ás costas. A fibela do arnés do álien roza coa miña mentres Rhiv forcexa furiosamente. Pero non importa o que fagamos, as correas só se axustan mais.
“Isto é humillante”, murmura. Como se ese fora o peor dos nosos problemas neste intre.
“Dixen-che que estaría aí cando a cagaras, rapaza”. Dren axeonlla-se perante min, co rifle cravado baixo o meu queixo. O fulmino coa ollada. “Só que non esperaba pillar por fin tamén a Rhiv. Oh, agardei tanto tempo para isto”.
“Colle a túa pequena rifa e méte-a por onde che caiba”, lle digo. “Isto é moito, moito mais imp…”
Dren dá-me unha puñada desapiadada xusto por baixo das costelas. Arquexo mentres me sacudo contra as miñas ataduras. Veos de suor e sangue pegan-se-me ás pestanas e entran-me nos ollos. Debeu de me bater tamén na cabeza. “A próxima vez que me fales neste ton, puta, perderás a túa língua de verme”.
“Ela ten razón, Dren”. Rhiv xira-se para suplicar aos seus compañeiros de clan. “Se o que ela di é certo, isto vai sacudir ao mundo. Podemos deter esta guerra. Cámbia todo o que sabemos”.
“É certo? Probabelmente sexa verdade”, rosma Dren. De preto, as súas peles ráncias e o seu cheiro suoroso e de xofre provocan-me violentas náuseas. “Pero, e que? Esta guerra é o mellor que pasou en Kharoom en séculos. Temos un inimigo común. Un inimigo que finalmente derrotaremos. A nosa xente ten un propósito, e todos somos mais fortes por elo. Dixen-cho, só os fortes sobreviven. Sempre te burlaches de min por iso, Rhiv. Vexamos canto ris cando leve aos clans a unha batalla vitoriosa contra os humanos”.
“Non és un cacique”, ladra Rhiv.
Pero a atención de Dren volve centrar-se en min. “Falando de verdades, nena, paraches a pensar por que o teu povo nunca tentou un rescate? Por que ningún humano foi rescatado do noso cativério?”.
O sangue converte-se-me en xel espeso nas miñas veas. Dren sorrí. Bate-me no peito. “Si. Así é. No intre no que o teu transbordador estrelou-se en Kharoom, converteches-te en nosa. Para sempre. Non poden permitir-se que volvas coa túa pequena lección de história e non esteas de acordo coas Escrituras. As túas ideíñas, mesmo se é como é que non somos salvaxes, caníbales sedentos de sangue que comen bebés coma lambetadas. Non poden permitir-se que interfiras na súa guerriña santa orquestada, nonsí? Non. Entregaron-che alegremente para que sexas a nosa prisionera permanente”.
Non. Non pode ser. Non-o farían. Non poderían.
Si, poderían. Estamos sentados nas ruínas do sórdido prezo que pagaron, dos centos de inocentes que vaporizaron en montóns de entullos e carne, dos séculos de engano. O que pesa unha muller, que aínda non completou a súa formación na Academia, nada menos, frente á súa guerra?
Eu son o seu sacrifício.
“Aledo-me moito de que sexa a nosa xente a que che axudara a entender aos teus, nena”. Dren abre a boca e pasa-me a língua pola face. O seu alento fede e unha sombra revolve-se no fondo do meu estómago. “Toda esa esperanza á que te agarraches durante todos estes anos, valeu mesmo a pena? Vas ter moito, moito tempo para pensar niso”. A expresión de Dren volve-se furtiva, a súa voz volve-se teatral. “Eu seguin-te até estas ruínas prohibidas e atopei-te á procura dun arma, unha forma de espallar mentiras maliciosas entre o noso povo. O afoutado Rhiv tentou impedir-te, pero ti matache-lo, serraste-lle a cabeza mentres el aínda respiraba. Conseguín facer-te prisioneira, pero perdeches a língua na batalla, por iso non podes contar a ninguén a túa versión dos acontecementos. Tráxico. Serás mantida nos Alxubes Negros. Oh, os plans que imos ter para ti, rapariga”. Apreta as tiras do meu arnés no peito, asegurando-nos aos dous no sítio. “Non desacougues. Vou deixar unha vista de Valbeck aberta para ti, para que podas ver a túa casa, cheia de liberdade que non tes, vivindo unha mentira na que eles sempre acreditarán”.
Desenvaíña a súa folla negra serrada, achega-se ao carón de Rhiv. E despois de que Rhiv me afrouxara amodo as esposas durante os últimos quince minutos, teño marxe para me rachar o polgar coma el me amosar. Trago un berro ante a onda expansiva de dor. Zafo-me das esposas e avanzo cunha forza que me fai tremer. As cadeas que unen os nosos arneses rachan. Collo a miña espada coa man dereita e atraveso as esposas de Rhiv.
El bota-se a un lado, a centímetros da punta manchada de sangue da espada de Dren. Colle unha pedra pesada e bate na rótula de Dren. O xefe da guerra cae ao chan, Rhiv inmobiliza-o coas pernas.
Toda a ira e a raiba que se foi acumulando en min durante os últimos catro anos ferve á superfície. O meu cativério. A tortura. As mentiras. As inxustizas que o noso povo cometeu, os impérios que construímos sobre as gorxas dos demais. Como o meu povo gaba a unidade e a perseveranza, só para me entregar como sacrifício.
Miles de mentiras, anos de esperanza, todo esmagado por unha soa verdade.
A ira apodera-se de min nun devastador turbillón de adrenalina, queimando as miñas dúbidas, as miñas debilidades. Póño-me a cachapernas sobre o grande xefe da guerra e o apuñalo na face, no peito, nos ollos. Outra vez, outra vez, outra vez, o sangue negro salpica e salpica. Rhiv suxeita-lle as pernas mentres ruxe e berra.
Finalmente, deixa de se mover. Teño un sabor espeso e viscoso na boca. O aire está quente coma o sangue e somnolento. Alguén está atrás de min. Rhiv. Quita-me con coidado a folla manchada de sangue da man. Para-se sobre min. Ofrece a súa man enluvada.
Non coma un captor. Non coma inimigo. Non coma un alien ou un humán ou un mutante de espécies cruzadas.
Como amigo.
Estico a man e agarro-a.
#
Os fragmentos de luz da madrugada espallan-se polo ceo cor de azafrán, entrelazados con cataratas de nubes. O vento quente axita-me os cabelos mentres subimos o outeiro. Espera-nos outro día abrasador. Rhiv inclina-se cunha man sobre o seu rifle. Eu miro ao nesgo para a paisaxe. A luz do sol reflicte-se nas mil cores da Cidadela, nas torres de xóias, nas murallas e nas cúpulas que brillan en bronce polido, esmeralda feroz, carmesín abraiante, cerúleo profundo, todo contra un ceo límpido de augamariña.
Enfío os dedos á volta do arnés, o suor xá a escorrer por baixo das correias. O meu dedo partido xa foi reposto. “Sinto-me mais vella”, digo.
“Iso é porque és mais vella. As túas memórias son, polo menos”.
“A quen queira que pertencesen, querían que alguén coma min as atopase. Para expor, ben, todo”.
“Esas memórias non son túas, Vivien. Pero ti podes decidir o que facer con elas”.
Ergo unha cella, cos brazos en alto. “Deixa-lo nas miñas mans? Moi xeneroso pola túa banda”.
“Coido que xa temos abondo problemas entre a nosa xente como para inventar mais”.
“A nosa xente“, murmuro. Esa frase requirirá algún axuste drástico. Pero xa tomei a miña decisión. “Perdín o meu fogar no intre no que eses bastardos de aí enriba decidiron vender a miña vida para mantér unha mentira e mantér a súa guerra”. Unha arela desesperada e voraz enche-me o peito mentres me volvo cara o meu novo amigo. “Quero ficar aquí. Quero estar con todos vós, converter-me nunha de vós. Unha Chaar. Ao cabo, todos somos iguais. Deixade-me loitar ao voso carón”. Os brazos colgan-me aos costados. “Pasei os últimos catro anos sen esperanza, sen poder. E os últimos vinte antes diso, escrava dunha mentira. Nunca mais. Quero poder. Quero todo o poder que poida conseguir. Quero converter-me nunha de vós”.
Rhiv fita para min. Un sorriso retranqueiro curva-se na súa boca, e xogando dá-me unha puñada nun ombro. “Ah. Preguntaba-me cando entrarías por fin en razón. A nosa primeira prisioneira en tomar a cinza e converter-se en guerreira. Rodarán cabezas”.
Río. “Mentres roden en Valbeck”.
“Seguro que podemos colar-lles unha pequena emisión coas novas”.
A Alta Sanción aprende que, aínda que todos rematamos no mesmo destino, cada un debe atopar o camiño de seu. Esa é se cadra a única verdade que me contaron. Arroxaron-me por un camiño sen retorno. Agora, fixen-no meu.
Engurra o cello. “E que hai de…?”
“O que aprendemos aí dentro?” Saco a area do traxe mentres lle contesto. “Manteñamo-lo en segredo. Polo menos por agora. Como dixeches, xa temos problemas abondo”.
Rhiv está de acordo. “Unha dificultade, non podemos tomar a cinza até que regresemos, e semellamos terribelmente sospeitosos, escapando ambos dos terreos da Cidadela e regresando salpicados de sangue”.
Ergo unha cella e cruzo os brazos. “Podería ser que eu intentara escapar. Podería ser que aínda estea a fuxir”.
Rhiv crava-me o cóbado no costado e pasa a súa maxestosa capa negra polos ombros. “Se intentas escapar, perseguirei-te”.
“Claro que o farás”.
“E atraparei-te”.
“Conto con elo”.
“E arrastrarei-te de volta aquí, espernexando e berrando.”
“Pero farei-te traballar por elo”.
“Non podemos facer as cousas doadas de mais, nonsí?”
O álien dá-me unha palmada entre os ombros, empurrando-me abraiantemente forte cara diante. Pero o agardaba. Rodo co impacto. Dou tombos polo pedregal areoso, polas estruturas rochosas, todo o camiño cara o horizonte e o meu novo fogar.
FIN
