Conducía cara Asturias por unha nacional repleta de fochancas ciscándome no seu estado e os políticos, que seguramente defenderían a súa xestión dicindo que os buracos no asfalto reducían a velocidade dos cidadáns e os sinistros. A miña moza ía de copiloto tratando de sintonizar unha estación de radio decente. Metémonos nun túnel e o único que collía era unha cadea relixiosa de rock ou non sei que gaitas. Suspirou derrotada e apagou o aparello. Logo pechou os ollos e recostouse sobre o asento.
Antes de ver a luz ó final do túnel tentei evitar outro foxo invadindo o carril contrario. Un turismo coincidiu coa nosa traxectoria e fundímonos un co outro. O noso coche comezou a xirar e xirar ata que parou e certos caracois de fume comezaron a ascender dende o capó. Virei a cabeza preocupado por ela e tomeille a man. Apertou a miña con forza e souben que ela se salvaría.
*
Cando espertei vin nubes todo arredor e algún parche de azul. Non me deu tempo a procesar a información que chegaba aos meus ollos cando unha pequena criatura traxeada e de rostro afiado presentouse diante miña e dixo:
— Benvido ó CEO S.L! Agardo que a súa estancia sexa agradable. Pode firmarme aquí e aquí?
— O que? Onde estou?
— Estás morto, meu. Ten que firmar o teu consentimento para que tratemos e reciclemos a súa alma para volver enviala á Terra nun novo nacemento. Ademais, ben caro nos custou sacar a súa desa ferralla.
— Entón volverei vivir?
— Non exactamente. As particularidades da súa alma van ser anuladas. Quedará so a substancia para que outros poidan escribir unha nova vida sobre ela.
— E como está ela?
— A súa moza está ben. Está hospitalizada, pero non ten feridas de gravidade. Polo tema da privacidade dos datos e non meterme en problemas é todo o que podo adiantar! Firme, por favor…
— Dame un tempo, vai. Non é doado xestionar todo nun intre.
— Dacordo. Doulle unhas horas. Pode explorar o ceo un pouco, mais dentro dunhas horas ten que firmar o seu ingreso e cedernos os dereitos sobre a súa alma.
*
O homiño desapareceu coa súa carpeta chea de papeis e eu erguinme. Non me doía nada, sentíame leve como unha pluma e forte coma un león. Afinei o ouvido e diferenciei unha música de harpas e trompetas. Dirixinme cara a orixe do son.
Uns anxos espidos e sorrintes tocaban os instrumentos nunha especie de terreo nuboso e chan. Senteime a recrearme coa música un anaco. Arredor, uns vellos xogaban ó tute ou ó xadrez mentres uns rapaces corrían detrás doutros xogando. Tamén había grupos de amigos conversando e solitarios paseando de aquí para alá. Paz. Seguramente a palabra que mellor describía aquela sección do ceo era esa.
Cando me aburrín, fun ata unha zona un pouco máis alonxada e menos densa. Atopei unha máquina expendedora e pareime a ver que vendía. Lin con certa sorpresa que nas etiquetas anunciaba: SUSTO, COMODÍN, LEMBRANZA, APARICIÓN BREVE e outras cousas. Decidín preguntar despois de que se trataba aquilo.
Entón foi que vin uns vellos conversando preto dunhas obras que, polo que se vía, pretendían ampliar o aforo do ceo. Un deles dicía a un obreiro que cuspise no pico, outro dirixía as manobras mediante aspaventos sen que os traballadores lle fixesen moito caso.
Achegueime un pouco e en pouco tempo acolléronme coma un máis. Deste xeito entereime de moitas cousas, coma que o inferno non existía, para moito pesar dos roqueiros e toda esa parafernalia montada arredor deste lugar. Ademais, un deles díxome que falara con Humphrey Bogart sen saber nin gota de inglés e que Stalin xogaba agora ós bolos nun descampado con Hitler e Mao.
Antes de despedirme pregunteilles pola máquina. Sinalaron que era para acudir á Terra brevemente como pantasma e facer algunha trasnada. Eles xa se aburriran diso, pero ós recén chegados si que lles atraía o chisme. Tes que firmar antes de usala, dixo outro vello.
Cando me quixen dar conta, a criatura de traxe estaba por alí rondando co lapis na man. Firmeille os papeis e pregunteille se xa podía usar a máquina, ao que respondeu que por suposto. Elixín LEMBRANZA e tras acenderse unhas luces no aparello aparecín no cuarto do hospital onde ela estaba. Estaba ceando cos seus pais. Despois todo foi moi rápido. Estalei os dedos e polo fío musical soou a vella canción I hope that I don’t fall in love with you de Tom Waits. Agardei eu tamén a reacción e foi máxica.
Ó escoitar os primeiros acordes caeulle a culler da man e comezou a chorar desconsoladamente. Os pais preguntáballes con insistencia que lle pasaba, mais ela non articulaba palabra. Estalei de novo os dedos e a música parou. Nese momento souben que seguiría vivo un pouco máis grazas ás lembranzas.
