Todos os outros pasaxeiros abandoaran xa o transbordador antes de que Basil desabrochara o cinto e se erguera do asento. Detestaba os espazos hacinados nos que fora obrigado a viaxar, e non podía aturar a ideia de ir ombro con ombro xunto aos seus compañeiros de viaxe. Xa era malo abondo sentir o caótico remuíño de tantas mentes tan preto – un regalo, ou mais ben unha maldición, que o deixara demasiado consciente da sordidez da vida. Afortunadamente cando estaba preto de mais dunha parella de persoas todo se facía borroso e podía ignorar as emocións individuais. Só podía tolerar o pensamento de compartir o aire con eles porque sabía que estaba desinfectado no sistema de recirculación.
A sorrinte azafata fronte a el ollouno expectante mentres percorría o longo da cabina, contando cada paso que daba. Sentiu unha vaga de impaciéncia sobre el mentres se achegaba. Once pasos.
– Que teña un bó día – , dixo ela mentres el atravesaba a porta de saída, con coidado de non roza-la. Alívio, irritación e cansazo burbullearon nela, lapeando nos seus ombros e deminuíndo a medida que se afastaba. Vintesete pasos cara abaixo do tubo de abordaxe e sete para atravesar a zona de recepción cara o mostrador de seguridade, todo o rato tocando co dedo a identificación no peto de atrás. Atacou unha esfera de aburrimento.
Unha oficial que só levaba un sorriso vago estendeu a man pedíndo-lle a tarxeta de identificación. El sacouna, coidadosamente suxeita entre o polgar e a palma, parou e volveu a garda-la. Logo quitouna outra vez. E volveu garda-la. Unha Terceira vez, case a entregou na man antes de que un impulse o obrigase a garda-la. A exposición a demasiadas conciéncias dos demais, e a compulsión de manter as súas rutinas privadas: Basil non estaba seguro de cal era a causa e cal o efecto.
Unha curtante vaga de enfado bateu-lle enriba e o pequeno sorriso desapareceu. Entregou a tarxeta, aliviado de que se cumprise o ritual. Todos os outros pasaxeiros xa pasaran e estaban dentro do Astropolis, unha mistura de paixón e unha dúcia doutras emocións estourando en cada ún e disipándo-se antes de que a súa forza enteira puidese alcanza-lo. Outros dez pasos alén do mostrador, atravesou unha portiña e entrou nun corredor amplo e con luz brillante. Várias persoas pasaron na outra dirección, pero afortunadamente non foron abondo para causar unha aglomeración. As ondas das súas emocións eran mais doadas de ignorar cando os que as levaban pasaban xunto a el.
Un mapa do sítio na parede estaba a só seis pasos no muro. Após de secar a pantalla suavemente cun pano hixiénico, tocou o seu número de residéncia no panel. A localización do seu cuarto apareceu como un punto verde escintilando no mapa da estación. Un home alto con fasquía graxenta cun bigote caído púxo-se xunto ao cóbado de Basil, agardando o seu turno na pantalla. Un leve desacougo corría nel. Basil mirouno con irritación.
– Un pouco de privacidade, por favor -, dixo con dureza. O home semellou sorprendido, pero deu un paso cara atrás e unha onda de agrávio bateu en Basil un segundo despois, coma obedecendo unha das leis de Newton. Estudou os plans coidadosamente, comprobando onde estaba esta dársena en relación co seu apartamento, calculando cantos pasos habería por cada sección de corredor até que puidese estar de volta nun território mais familiar. Con tanto fóra do seu control, a súa obsesión coa exactitude dába-lle un sentimento de poder. O home do bigote tusiu impaciente, sen saber que grandes ondas da mesma emoción facían o seu tusido innecesário. Basil ignorouno, calculando os seus pasos, imbuíndo-se cun aura de calma. Trinta e seis pasos até o cruce, xirar á esquerda, catorce pasos ao ascensor. Subir dous niveis…
O home do bigote deambulou á procura doutro panel, deminuindo as emocións que lapeaban as costas de Basil coma unha marea que retrocede. Basil continuou os seus cálculos até que ao cabo, en paz cos seus arredores, comezou a camiñar. Virou lixeiramente para evitar á xente ao seu encontro, con coidado de que non afectase á lonxitude dos seus pasos. As luces se apagaron.
Houbo saloucos e berros apagados de toda a xente arriba e abaixo polo corredor. Grandes vagas de pánico e medo asaltaron a Basil dende cada lado, batendo contra a súa mente nun ataque constante. Ninguén se moveu. Unha voz nos altofalantes xurdiu da escuridade após duns poucos segundos.
– Aquí o xefe de mantemento Algie Bradislaw. As luces veñen de fallar en todo o hábitat. Por favor, teñan a seguridade de que ningún outro sistema está afectado e que non hai perigo – . Houbo unha pausa. – As luces de emerxéncia xa deberían estar acesas, pero seica hai un atraso. Por favor fiquen onde están até que volvan as luces para evitar accidentes. Manterei-nos informados.
Houbo moitas queixas e rezongos nas figuras invisíbeis no corredor. As grandes ondas deminuíron e frontes mais pequenas de anoxo e desacougo tomaron o seu lugar. Estas axiña se misturaron nun mar ignorábel de ondas picadas e de escume dispar. Basil sorriu para si mesmo mentres continuou contando os seus pasos. Burbullas de emocións misturadas alertábano da presenza próxima dos outros, menos hixiénicos, xente que lle permitía evitar colisións. En só uns poucos intres xa fixera o seu camiño até o contorno seguro do seu apartamento onde o deseño estaba practicamente impreso na súa mente.
Unha hora mais tarde, os outros, menos exactos habitantes aínda ficaban sentados na negra escuridade dos corredores, ignorantes dos sentimentos dos seus veciños. Basil roncaba suavemente na súa cama inmaculadamente limpa, onde non había ninguén abondo preto para lle afectar a mente.
Fin
