A cidade está cuberta de anxos caídos.
A meirande concentración de corpos atópa-se nos xardíns públicos baixo os outeiros. Algúns están empalados nos estadullos dos valados de ferro forxado. Outros xacen na area preto dos bambáns; vistos desde atrás, semellan estaren aniñados coma se durmisen.
Na súa maior parte, son os querubíns que fallaron no seu primeiro golpe de ás, convencidos de que o outro lado era tan bó coma o que xa acadaran só porque o acantilado domina por riba dos xardíns. Cando vexo eses nenos fracos caer dando voltas dende as alturas ou atópo-os crucificados na herba, decáto-me a miúdo de como os seus pequenos dedos nunca están pechados. Os recén nados moi a miúdo non saben como agarrar o que queren, nen sequera a própia vida.
Cando teñen mais experiéncia, os anxos prefiren despegar dende o Cabo dos Trebóns.
A súa rochosa columna non é tan alta coma os outeiros sobre os xardíns, pero o río é mais estreito ao pé do cabo. Os anxos que o elixen coma lugar de despegue saben que non terán que voar tan lonxe.
Eses anxos nunca caen dentro dos límites da cidade, xa que só unha rúa se debuxa entre a costa e a parede de rocha por baixo do cabo. En cámbio, caen ás frías augas río arriba. Cando a maré empurra cara atrás a corrente do río, as amargas augas corren a través das artérias da cidade e varren aos cadavres anxélicos deixándo-os xacer no pavemento. Pero cando a preamar retrocede, o seu refluxo mistúra-se cos remuíños do río, e eu albisquei moitas veces entre os refugallos os corpos frotando dos anxos que chimparon dende o promontório. Pasan por baixo das miñas fiestras, sorrindo sereamente, para sempre de dez ou doce anos, esa idade na que é tan difícil distinguir aos nenos das nenas.
Os anxos mais sábios aprenden a voar xuntos a casa antes de se lanzar dende os altos cúmios. Ás veces, cando regreso do supermercado, míro-os practicando sobre os tellados, movéndo-se en eslálom entre as chemineas. Aínda así, se aprazan o seu cruce durante demasiado tempo, poden ficar exhaustos. E tamén estrelarán-se nas beirarrúas da cidade, obrigando aos viandantes a evita-los ou a pasar por riba das súas carcasas extendidas, até que a maré limpadora corra outra vez polas nosas rúas.
Pero os anxos mais valentes cruzan sen fallos a extensión de auga que separa a nosa cidade da outra beira. Neses días, alertados por unha ominosa premonición, todos os habitantes da cidade saen, abarrotando os balcóns e os peiraos. Xa sabemos que un anxo abarcará coas súas ás batentes a distáncia completa dende os ruinosos acantilados ás nosas costas ao mundo diante de nós. Só agardamos a rara oportunidade de ver aparecer ún, seguir o seu vóo até que acade a beira oposta, se cadra agarrar unha pruma que caiu dando voltas…
Pola miña banda, eu saco os meus prismáticos para ver a face do anxo. Tenso pola presión ou beatífico polo éxito anticipado, o seu rosto non amosa ningún medo. Mentres eu fique incapaz de comprender como os anxos obteñen esta abraiante intrepidez, sei que a morte non me transformará nun querubín. E continuarei temendo este vóo que só se pode intentar unha vez, rematando nas nubes sulfurosas que agochan a outra beira de nós. Seguramente non estou feito para ser un anxo, se — mentres fito os vapores que sofocan ao anxo vitorioso, ás lapas que murchan a súa pel e ennegrecen a súa inmaculada plumaxe, ás descoñecidas calceiras volcánicas preparadas para a súa cremazón — se estou atormentado pola dúbida: cando a glória é tan breve, debería o prezo ser tan alto?
Ao cabo, sempre rexeito e todo o que reteño é a imaxe do anxo aparentemente conxeado entre as ondas, as súas poderosas ás removendo o aire xa sulfuroso, que marchou pero que ainda non chegou.
