Coa súa man, ela succiona-te.
Coa súa boca, ela aspíra-te.
Esperanza e soños e alma devorados.
Perdidos para ti, o que poderían ser.
Coa súa man, ela succiona-te…
Joe maldiciu cando viu a Cath debuxando un neno. Deixára-a só un minuto, para coller unha cervexa na caseta do peirao antes de que pechara pola noite. Camiñando de volta agora, puido ver a Cath na súa banqueta, axeonllada co caderno de bocexos, a brisa do océano movendo o seu pelo claro. Unha nena sentou noutro banco enfronte dela, un home e unha muller, os seus pais, supuxo, atrás da nena.
A nena non ten mais de sete anos, pensou. Cath prometeu-me que non habería nenos. Ela prometeu-mo.
O sol estaba a se pór e o aire volvéra-se frío, pero a xente aínda enchía o paseo. Joe moveu-se entre a multitude tan rápido coma puido sen chamar a atención. Cath puxéra-se máis lonxe da praia esta noite, no fondo dunha costa de herba que baixaba dende a autoestrada onde agardaba o seu vello Ford gris.
“A derradeira noite esta noite”, dixera Cath cando aparcaran o coche antes. “Quere ir-se. Podo sentir o cambio”.
Joe tragara cuspe e apagou o coche. Nunca estaba cómodo falando diso. “Cara onde vai?”.
Cath só movera a cabeza, sorrindo. “Non-o sei. Iso é parte da diversión, nonsí? Non saber onde imos ir? Iso é divertido, non, Joe?”.
Si, moi divertido, pensou agora mentres se achegaba a Cath e aos seus clientes. Antes era divertido, cando se coñeceran, antes de saber o que facía Cath, o que tiña que facer. Cando o seu amor por ela non estaba mesturado co medo polo que ela lle faría a alguén.
Ou a el.
Os pais da nena ergueron a vista cando Joe se puxo atrás de Cath. O pai frunciu o ceño. Joe sorriu, tentando agochar o trago que coma dedos fríos lle pasaba pola gorxa. Poñéndo-se de costas a eles, comezou a susurrar no oído de Cath. Ese arrecendo a flores que ela tiña chegou-lle cálido e doce á súa face.
Un velório, pensou. Ela cheira coma un maldito velório.
“Cath, só é unha nena”, susurrou-lle ao oído.
Cath moveu a cabeza. Os seus ollos revoloteaban dende a nena ao caderno. “Mala noite. Estou esfameada”, mascullou, ignorando a Joe.
Joe mirou ao debuxo. Era bo. Pero sempre eran bos. Cath tiña auténtico talento, mais do que tiña Joe. Ela poñía-se todas as noites onde paseaba a xente, cos debuxos xunto dela coma trofeos de caza. A xente paraba a mirar, ás veces marchaba, outras veces sentaba-se para facer-se un retrato.
Ao cabo Joe e Cath marcharían tamén. Cando a cidade se baleirase, dixo Cath. Cando a cousa dentro dela quixera marchar. Pasaran esta semana nun pequeno centro de vacacións en Nova Inglaterra. A lo menos estaban indo cara o sul ultimamente, pensou. O verán estaba a rematar e Joe desexaba pasar o inverno ao sol. Durmir era raro para Joe dende que coñecera a Cath. Os invernos aí no norde sinificaban longas noites nos bares. As cousas pechaban daquela, pechaban ao seu redor. Nesas noites, espertaría na súa cama no motel, sentindo os ollos de Cath enriba del, sentindo a súa fame.
Mirou ao debuxo, á nena capturada alí, perfecta agás polo baleiro dos ollos, de todos os ollos que debuxaba Cath. E a boca.
Onde debía estar a boca, había papel en branco. Cath deixaba a boca para o final. Os retratos sempre amolaban a Joe cando estaban así. Para el, as imaxes non estaban agardando a seren completadas, agardando un derradeiro anaco que engadir. Para Joe, algo vital fora arrincado dalgo que estaba enteiro, deixando atrás un oco que ameazaba con sorber o mundo ao seu redor. Unha cousa baleira pero insaciábel. Agardando sorbe-lo a el tamén.
“Cath”, susurrou. “Prometíches-mo”.
Ela ignorouno outra vez. Joe rodeou cos dedos o delgado pulso que suxeitaba o caderno. “Prometíches-mo”.
Cath ergueu a cabeza para fulmina-lo coa mirada. A Joe se lle curtou a respiración cando viu a fame nos seus ollos grises, converténdo-se nalgo vivo, algo que ía chimpar a por el.
O pai aclarou-se a gorxa e a cousa nos ollos de Cath retrocedeu. Cath dirixiu-se aos pais. “Sínto-o, non-a podo facer ben. Poden ficar con isto”. Arrincando o debuxo do caderno, entregou-no á nai. “Temos que marchar”. Cath púxo-se en pé e pregou a súa banqueta mentres a nena corría a botar unha ollada dende atrás das pernas de seu pai. Joe colleu o outro taburete e a bolsa de lenzos coas cousas de Cath. Puxo un brazo ao redor da cintura de Cath, sacándo-a dalí.
O pai comezou a protestar. “Pero xa case a tiñas rematada. Só tiñas que lle debuxar a boca”.
Cath parou e Joe maldiciu. Só quería saca-la de alí. Ela camiñou até o home que intercambiaba miradas coa súa esposa. Cath púxo-se un dedo nos beizos. “As bocas son a parte mais difícil”, dixo. “Todo o mundo… din ‘os ollos son as fiestras do alma’. Din ‘Oh, fixeches uns ollos perfectos’. Non saben. Non saben que é a boca a que tes que facer perfecta. Iso é o que fai que un cadro cobre vida. Coma se fora comezar a… respirar”.
O pai aclarou-se a gorxa, pero a nai tirou-lle da camisa. Joe agarrou o brazo de Cath e tirou dela. O home musitou algo, pero Joe non fixo caso.
Levou a Cath a un sendeiro de grava que conducía cara enriba da cuíña até a autoestrada. A médio camiño había unha zona de observación do peirao e o paseo. Cath afastouse del cun quebro. Había un muro de pedra baixo na beira do camiño e dúas farolas a cada estremo. Poñendo a súa banqueta baixo da luz mais próxima, comezou a poñer os seus debuxos contra a parede.
Joe tirou o outro taburete e sentou. A fatiga que sempre vivía con el comezou a enguli-lo. Sentía-se morto por dentro, utilizado, coma o xeito no que lle facían sentir os cadros de Cath, agardando ser absorbidos ao baleiro. “Tiñamos un trato”, dixo.
Cath sentou-se, mirando cara arriba e abaixo do sendeiro. “Estou esfameada”.
“Nenos non, lembras?”, dixo Joe. “E ninguén cunha família que dependa del”. Tentou que a súa voz soa-se mais forte, pero as mans lle tremían.
Ela abriu o seu caderno. “Iso son moitos impedimentos, Joe”.
“Usa ún dos esbozos que apartaches”,
Cath riu. Un són amargo e baleiro. Joe imaxinou as bocas que ela debuxaba facendo esa clase de són. Cath mirou-no por fin. “Xa non hai mais. Usei-nos todos”.
Joe sentiu de novo o baleiro, un baleiro aí abaixo, absorbéndo-o. Inclinou-se cara adiante, coa cabeza entre as mans, os dedos apresando forte na sen, tendo facer marchar o seu medo.
“Foder, Cath. Todos?”. Buscou algunha esperanza na cara dela.
Cath enrugou-se de ombros. “A nena ten que comer”. Fitou alén del e el escoitou pegadas na grava. Joe xirou-se, tocando coa man cun acto reflexo o coitelo no interior da súa bota.
Un home gordo con pantalóns negros, camisa branca e garabata estampada desatada ao redor do pescozo, baixaba penosamente polo sendeiro dende a autoestrada, cunha cadeira de praia en cada brazo. Camiñou en zigzag até o muro de pedra e puxo as cadeiras no chan para descansar. Saudou coa cabeza a Joe e a Cath e mirou aos debuxos. Comezou a afastar-se pero logo mirou atrás. Os seus ollos pasaron polos retratos aliñados no muro coma prisioneiros perante un pelotón de execución. O home asubiou.
Joe suspirou, de mágoa e alívio. Cath comería esta noite.
Coa súa boca, ela aspíra-te.
O nome do gordo era Harry. Regateou con Cath polo prezo e logo sentou, e Cath comezou a debuxar. Joe mirou ás dúas cadeiras que Harry trouxera pero non viu un anel de voda así que ficou en silenzo.
Cath traballou ás presas, a súa man raxando a páxina, parando só para mudar a cór do seu lapis. Cando só ficou a boca por rematar, puxo o caderno no cólo.
Harry mirou ao debuxo. “Non ten boca”.
“As bocas son especiais, Har”, dixo Cath. Frunciu o ceño e Harry riu, un són nervoso e chirriante. Cath puxo un dedo da man coa que debuxaba nos beizos de Harry. El soltou esa risiña outra vez pero non se apartou. Cath percorreu amodiño os seus beizos coa punta do dedo, trazando cada curva e contorno. Sentado no muro de pedra, Joe pensou nos dedos dela na súa pel pola noite na cama, trazando as liñas do seu corpo. Amor e medo e luxúria… con Cathy todos se mesturaban, córes nun cadro flotando cadaún dentro dos outros até que non-os podes separar.
Ela baixou a súa man ao papel, os seus ollos aínda na boca de Harry. Collendo un lapis vermello e baixando os ollos a súa man comezou a acoitelar o papel con golpes curtos e urxentes. Aboca medrou baixo os seus dedos mentres Joe miraba. Ela rematou nuns segundos. Quitando a folla do debuxo, Cath entregouna a Harry. El contemplouna durante un momento, gruñiu a súa aprobación e pagou. Co retrato baixo o seu brazo, recolleu as súas cadeiras e dixo adeus coa cabeza.
Após de mirar a Harry marchar abaixo cara o paseo, Joe camiñou até onde Cath estaba sentada no chan, co caderno no colo. Ela ergueu coidadosamente unha folla de papel carbón no caderno. Unha cópia do debuxo que viña de facer de Harry fitou a Joe en branco e negro. Sen cór, pensou Joe. Coma se toda a vida fose chuchada del. Non, pensou. Non toda. Aínda non.
Da súa bolsa de lenzos, Cath quitou unha caixiña de pau de rosa, coa tapa gravada con letras nunha caligrafía que Joe coidaba que era árabe. Nunca o comprobara, querendo saber o menos posíbel sobre o tema. Cath abriu a tapa e sacou o que semellaba o lapis de cera dun neno pero sen papel que o cubrise.
A cera era tan longa coma o dedo médio de Joe, pero mais grosa, e dun vermello tan escuro que era case negro. Joe lembrou cando debuxaba de neno, as ceras, os nomes das córes. Azul de medianoite, verde folla, amarelo luz de sol. Sabía o nome que levaría este: vermello sangue. Escintilou coa luz do sol coma se fose pegañento ao tacto, pero Joe nunca o tocara así que non-o sabía de seguro. Non-o quería saber.
Encorvada sobre a cópia do retrato, Cath comezou a retrazar todas as liñas da boca coa cera vermella, engadindo cór e sombras. Traballaba cunha lentitude case dolorosa. Joe relembrou como unha vez ela cometera un erro neste paso, como a fúria xurdira dela coma unha cousa salvaxe encerrada demasiado tempo.
Ao cabo, Cath enderezou-se. Deu á boca unha derradeira mirada de loubanza e logo devolveu a cera á caixa de pau de rosa. Joe regresou ao muro baixo de pedra. Sabía que regresaría para vixia-la. Sempre o fixo.
Mais abaixo, Harry chegara ao paseo. O home grande deixou unha cadeira para saudar a alguén na praia. O estómago de Joe tensou-se. Unha muller devolveu o saúdo a Harry, e un neno e unha nena correron para lle abrazar. Merda, non, pensou Joe.
Deu a volta. Cath estaba sentada encorvada sobre o retrato de Harry no colo. Joe correu canda ela, rezando para que non fose demasiado tarde, unha oración que morreu cando mirou o debuxo. Xa comezara.
A boca do retrato estaba a se mover, os beizos gordos rebiricándo-se coma viscosos vermes vermellos sobre o papel. Un fino e pequeno vapor pálido xurdía daqueles beizos. Cath inclinou a cabeza sobre a boca e chuchou daquela cousa bretemosa que Joe nunca quería nomear.
Un berro xurdiu na praia. O berro dunha muller, algo de dor e medo. Entre os saloucos, Joe escoitou nenos chorar.
Camiñou de volta ao muro baixo e mirou á xente axuntar-se onde Harry caíra. Joe ficou alí, os ollos fixos na figura quieta de Harry, sentindo o baleiro abrir-se baixo del outra vez. “Cath, temos que saír de aquí”.
Cath non lle respondeu. Joe quitou os ollos da escena de abaixo e volveu-se cara ela. Ela estaba agora de pé, mirando ao sul, á liña de costa. “Quere marchar”, dixo.
Esperanza e soños e alma devorados.
Joe conduciu fitando a liña branca que dividía a estrada de dous carrís, coma brochazos de Deus nun longo lenzo negro. Branco sobre negro, pensou. A imaxe en negativo dos retratos secretos de Cath. Branco sobre negro, negro sobre branco. Só faltaba o vermello. Só ese vermello sangue.
Canto tempo pasaría até que algún poli o relacionase? Unha cadea de mortes, todas as vítimas debuxadas por unha muller nova branca cun compañeiro masculino. Foder, Harry morreu cun debuxo na man.
Cath espertou ao seu lado e daquela el sentiu os ollos dela enriba. Sempre podía sentir a súa mirada, coma un contacto físico, coma unha brocha mollando nel, debuxando algo del. É así coma o fas, Cath? Como colles a cousa que colles? Captúra-la nos teus ollos e logo a engaiolas entre os dedos á páxina? Estiveches a te alimentar de min tamén?
“Aínda teño fame”, dixo Cath. A súa voz era pequena, case coma a dun neno na escuridade.
El sabía o que ela quería dicir. “Chegaremos á cidade axiña”, dixo. Pero serían as tres da mañá cando chegasen. Ninguén polos arredores. Ninguén que debuxar . E a ela non lle quedaban imaxes. Cath non dixo ren pero mirou ao lonxe. Após dun rato, supuxo que ficara durmida. Logo sentiu os seus ollos outra vez.
“Non quero facer dano á xente, Joe”.
El tragou cuspe. Isto era novo. Ela nunca falara sobre iso, mesmo cando Joe si. El debería dicir algo agora, algo intelixente, algo que os sacara disto. Debería, pero non lle ficaba ren que dicir. Só puido asentir coa cabeza. “Seino, nena”.
“Pon-se moi famento. Póño-me a esfamear”.
“Sei-no”.
“Non podo parar. Segue empurrándo-me, facéndo-me…”.
Joe puido sentir a sua dor nesas palabras. E o seu medo.
“Estou cansa”, dixo. “Tan cansa que desexaría ir a durmir e nunca espertar. Algunha vez estiveches tan canso, Joe?”.
Joe tragou cuspe outra vez. Todo o tempo, pensou, pero só asentiu. Cath mirou a outro lado e el respirou coma se estivese a esperar polo aire”.
“Estou famenta”, dixo de novo.
“Sei-no”.
Os seus ollos pousaron-se nel outra vez coma unha besta no seu peito.
“Podería debuxar-te a ti, Joe”.
As mans de Joe apretaron-se sobre o volante. Cath dixéra-o do xeito que un neno te diría que se pode dar unha volta en bici ou atar-se o sapato. As liñas pasaban aprésa nas luces dos faros. Branco sobre negro, sen vermello.
“Non preciso nin mirar-te”, dixo ela. “Coñézo-che moi ben”.
Joe fitou á estrada. Non mires, pensou.
“Coñezo a túa face coma a miña”, dixo ela.
A carga da súa ollada alixeirou-se. El mirou para ela.
Os seus ollos estaban pechados e as súas mans movéron-se no colo, imitando os movementos ao debuxar. “Nin sequera preciso luz. Podería debuxar-te cos ollos pechados”. A súa man parou e botou a cabeza para atrás. Uns poucos minutos despois, Joe puido escoita-la respirar amodo e profundamente.
Así que aquí está, pensou. Sempre soubo que chegaría a isto. Isto era polo que ficara, mesmo despois de saber o que Cath era, o que facía. Temeroso de que cando marchara, cando Cath xa non-o precisara mais, ela o afogaría. Succionado á páxina de memória, logo bebería del coma con todos os outros.
As liñas da estrada voaban cara el coma coitelos brancos pola noite. Coitelos brancos e negrura. Só faltaba o vermello sangue. Quitando unha man do volante, tocou dentro da súa bota, percorrendo cos dedos o mango de oso do seu coitelo.
Uns poucos quilómetros mais adiante, atopou unha berma ancha e parou nela, apagando o motor e mais as luces
Cath aínda durmía. Coas mans tremendo, Joe quitou o coitelo da bota. É autodefensa, pensou. Pero só ficou sentado suxeitando o coitelo. Era o mellor. A cantos mais ía matar ela? Pero aínda a amaba. Podería face-lo? Estaba canso, moi canso. Botou-se para atrás. Agora só durmía cando Cath o facía, cando non sentía os seus ollos. Pechou os ollos. O alento dela lle rozaba os oidos, suave e profundo, suave e profundo, suave…
Joe espertou co són das riscaduras no papel. Mirou por riba. Enmarcada no luar, Cath estaba sentada encorvada sobre o seu caderno, coa man movéndo-se en pinceladas curtas e seguras.
“Éche moi tarde para debuxar, nonsí, Cath?”, preguntou Joe. Tiña a gorxa seca. Revolveu no colo buscando o coitelo.
“Famenta”, dixo ela, a sua voz á penas audible.
“Escuro tamén”, dixo el, co sangue retumbando-lle nos oídos.
“Non preciso luz. Debuxo de memória”, susurrou ela.
Debuxando de memória. Debuxándo-o a el. El soubo que estaba a lle debuxar a el. “Non, Cath”. O seu polgar atopou o botón da folla da navalla.
“Estou cansa de estar famenta”. Sentou-se outra vez, cos ollos no bocexo.
Joe non podía ver o retrato, pero mirou o lapis vermello na sua man. Ela rematara a boca. “Por favor, non-o fagas”, dixo Joe. Sentiu as meixelas frías e húmidas. Joe decatou-se de que estaba chorando.
Cath ergueu o papel até a súa face. Ela tamén estaba a chorar.
“Non!” berrou Joe. A folla da navalla abriu-se.
“Adeus, Joe. Sínto-o”. Cath respirou a través dos seus beizos.
Joe viu unha pálida voluta erguer-se do papel e mover-se cara á súa boca. Viu a súa man agarrando o coitelo e mover-se cara adiante. Viu a folla rachar a súa camiseta branca entre as costelas.
Viu o vermello, o sangue vermello, manar sobre o branco da súa camiseta e mesturar-se co negro da noite e das sombras.
Cath deu un espasmo e caeu ao seu carón. Sorpresa mesturada con paz na súa face. “Grazas… Joe”, susurrou. Os ollos pecháron-se e a cabeza bateu cara atrás. Unha voluta de brétema fuxiu dos seus beizos. Ese son eu, pensou Joe. Saloucando, apretou os seus beizos contra os dela, chuchando o alento e a brétema gris da súa boca.
Amarga e ácida, a cousa queimou-lle a gorxa mentres a aspiraba. Algo ía mal. Joe sentiu a presenza de algo escuro, algo… famento.
Coa cabeza xirando, Joe moveu-se ao luar. O sangue empapaba a súa camisa onde Cath tropezara con el, o retrato ainda agarrado na man. Joe mirou ao bocexo e un berro formou-se na súa mente.
Unha face familiar devolveu-lle a mirada dende a páxina, unha face que Cath coñecía de memória. A face que millor coñecía de todas.
Non era a face de Joe.
Era a de Cath.
Ela non estaba a debuxa-lo a el. Ela estaba a alimentar consigo mesma á cousa que vivía dentro dela. Cath estaba a matar-se.
O baleiro que era a boca nos debuxos de Cath abriu-se baixo del e Joe sentiu que era succionado.
Perdidos para ti, o que poderían ser
Unha tarde de febreiro, en St. Pete’s Beach. Joe estaba sentado na súa banqueta, coas costas voltas ao solpor do Golfo. Os seus retratos xacían espallados na area ao seu redor coma os mortos nun campo de batalla. Unha muller e un home miraron para eles mentres Joe esperaba. A muller suxeitaba as mans dunha nena e dun neno. Xemelgos, supuxo Joe. Os nenos non podían ser moitos mais de sete, pensou. Lembrou cando iso podería ter sinificado algo para el, antes de que Cath morrera, antes…
A nena tirou da man da nai. “Todos semellan moi tristes, mamá”. A nai calou á nena mentres o pai regateaba o prezo con Joe. O día pasara amodo, así que Joe acordou facer aos dous nenos polo prezo dun.
Joe comezou a debuxar. A súa man chimpou sobre o papel, e as imaxes dos nenos medraron ao redor do baleiro onde debían estar as súas bocas. Unha bágoa correu abaixo pola súa meixela, pero seguiu debuxando.
Tiña que facelo. Estaba esfameado.
Fin
Doug Smith é un autor canadiano de fantasía e ciéncia-ficción, gañador de multitude de prémios coma o Aurora e finalista do John W. Campbell. A súas obras foron publicadas xa en 23 línguas en 28 países. Coa súa man, ela succióna-te apareceu publicado por primeira vez en The Third Alternative (nº28) no Reino Unido en 2001 e en The Mammoth Book of Best New Horror, nº13 e foi finalista para os prémios Aurora en 2002 ao millor relato.
