Autor: Umberto Eco
Editorial: Plaza & Janés, 1997
Idioma: Español
Velaiquí outro exemplo de cómo unha novela que o ano pasado só podiamos atopar por 3.500 pesetas, agora está nas tendas por só 750. Alguén nolo explica? Non? vale, pois sigamos.
Inda que o trasfondo fantástico nas novelas de Umberto Eco é escaso ou máis ben nulo (O péndulo de Foucault podíase interpretar mesmo coma “antifantástico”), nesta terceira obra seica o seu onirismo pode darnos pé a un comentário nesta sección, xa que non fica aclarado en derradeira instáncia o motivo da presencia e das supostas alucinacións do protagonista, o aventureiro italián Roberto de la Grive, embarcado en busca do mistério do Punto Fixo.
Seica no século XVII as poténcias europeas tiñan un pequeno problema de orde xeográfica, por canto para facer un mapa, éralles ben doado fixar unha liña paralela nun mapa, pero para poder poñer un punto, precísase ademáis coñece-lo meridiano, o que xa non tiñan tan claro, ó non haberse inda dado unha volta completa á Terra e non saber polo tanto exactamente o perímetro da súa circunferéncia. Tiñan reloxos, pero éstes non eran moi exactos, e ademáis, unha vez entraban no Atlántico, a hora xa non era a mesma. Atá que anos despóis acadaron resolve-lo problema, as diplomácias do mundo andaban en mil experimentos para resolve-la cuestión, e nun deses experimentos, que botóu a anda-la coroa inglesa, entra coma espía o noso protagonista.
A novela comeza con Roberto sendo subido a bordo dun barco, que logo descubrirá que está fronte a unha illa inalcanzable, por canto el non sabe nadar, non ten botes, e ademáis está rodeada de perigosos corais e peixes non moi amigables. Nunha chea de “flashbacks”, vaisenos relatando a história completa de Roberto, dende que partíu de Itália, a súa loita contra os españóis na Guerra dos 30 anos, a chegada a París, a súa perda da fe, os conflictos con Richelieu… e todo envolto cunhas cartas que vai escribindo a unha enigmática “Señora”, mentres que tenta convencerse da existéncia de Ferrante, un malvado irmao xemelgo, que el mesmo recoñece que non existe.
La isla del día de antes é unha novela francamente deliciosa, moito máis ca recomendable, inda que seguramente non moi doada de lér para moitos dos que non esteades acostumados ás “boutades” literárias de Eco, que noutro autor serían parvadas inaturables, e que nel constitúen posiblemente o mesmo xérmolo da súa xenialidade. Adicar un capítulo enteiro á filosofía das pombas, xusto cando estamos desexando saber se o padre xesuita Caspar acadara chegar á illa ou non, é algo que se cadra non semella moi axeitado, pero que uns poden entender e outros non.
A opción, en todo caso, é clara: pasa-las páxinas, ou non escomenzar nin a le-lo libro. Pero pódevos asegurar que o resultado paga a pena.
