The Amazing Spiderman (2012)
Director: Marc Webb
Reparto: Andrew Garfield, Emma Stone, Rhys Ifans, Denis Leary, Martin Sheen, Sally Field.
Calificación: 78 %
Cando hai catro anos a Sony anunciou que non habería unha cuarta entrega da saga de Spiderman, moitos fans respiraron acougados ao ver que o seu heroe non seguiría caíndo pola espiral de falla de calidade que semellaba ter a franquía en cada nova longametraxe, levándo-se por diante o prestíxio do seu director Sam Raimi.
Pero logo chegou a Columbia e dixo que no canto de cuarta entrega, habería un relanzamento da série. Todo escomezaría de novo. Dentro duns límites, claro: todo o mundo coñece a orixe de Spiderman, creada por Stan Lee e Steve Ditko, e iso é canónico. Pero dentro do canon hai tamén algúns pequenos ócos para a creatividade: especialmente, o dos pais de Peter Parker. Todo o mundo sabe que vive con súa tía, e que o seu tío foi asasinado. Pero, o que pasou cos seus pais?
E o relanzamento da franquía tenta resolver estas (e algunha outra pequena) dúbidas, todo en IMAX 3D e prometendo acción e espectacularidade por todo o alto (nunca mellor dito). O novo lanzarredes é Andrew Gardfield, un actor que que por veces semélla-se físicamente de mais ao vampiro de Twilight (hai que deixar claro o novo perfil de home favorito) e no canto da rúbia Mary Jane temos á loira Gwen Stacy, interpretada pola guapísima Emma Stone, así que por lóxica debe ser boa.
Coma todo superheroe, o reparto debe incluír a un superfalcatruán (até agora foran o Trasno Verde, Sand-Man e mais o Doutor Octopus) e na lista hai moitos onde elixir. O afortunado foi o Lagarto, interpretado por Rhys Ifans, que ten moito que ver coa história dos pais de Parker.
O argumento é polo tanto xa coñecido: non cabe agardar demasiadas sorpresas porque daquela estariamos a falar dunha reinvención do persoaxe. Peter Parker é un rapaz intelixente pero que está lonxe de ser o mais popular da súa escola. Unha trabadura de araña convérte-o nun superheroe e aí remata todo. Pero Spiderman é tamén o persoaxe favorito da Marvel por moitos motivos: é rápido, ácido, ten moitos problemas, intelixente pero con mala sorte… é o que todos os adolescentes pensan de si mesmos.
Este relanzamento acadou un excelente reparto de actores, unha interpretación mais ca aceptábel no caso dos protagonistas e unha parella (Martin Sheen e Sally Field) coa que por un máxico instante coidei que estaba de volta en plenos anos 70. Se cadra o único que non está totalmente á altura é o doutor Connors (Rys Ifans), nunha interpretación algo deslucida pola complexidade do seu persoaxe.
O argumento semella, dentro do que cabe, adaptar-se mais aos cómics orixinais cás anteriores versións de Raimi (así, por exemplo, Spiderman volve ter lanzarredes mecánicos e non naturais). Spiderman é un heroe que todo o mundo coñece, non se pode apartar moito do orixinal, e sempre conterá algo de humor dentro do dramático da súa existéncia, a dun rapaz que de súpeto obtén superpoderes que o enfrontan á morte día si e día tamén. Todo iso terémo-lo no filme, e nas doses axeitadas.
O filme non é un compéndio de escenas de efectos especiais de alto nivel pero as que hai son realmente boas e nos momentos xustos. Non ten aires de superprodución, ainda que o sexa, senón mais ben de cinema dese que atrapa ao espectador, polo própio persoaxe, pola súa cercanía, porque o seu comportamento é mais realista e porque o argumento devólve-nos ao Parker mais escuro, atrapado no dilema de amar á súa moza ou ser o heroe que salve o día aos neoiorquinos. Hai mais de humano no Parker de Webb ca no de Raimi, por dici-lo así. Este Spiderman é mais o de Stan Lee dos anos 60, ainda que incorporado pleamente ao século XXI, no que por fin os teléfones móbiles están na man de todos (e sen publicidade da odiosa manzaniña!).
Os detalles para o fan son abondosos, coma cabía agardar: a violinista da rúa tocando a clásica canzón de Spiderman, un par de frases en español (que coma sempre serán censuradas en España), o cameo de Lee (esta vez é realmente saboroso), ainda que fallan as ácidas respostas do noso heroe cando está en plena loita, algo que realmente é difícil de ter nun filme pero que os leitores do cómic coñecemos moi ben.
Coma relanzamento, este Spiderman está á altura dos rañaceos. Hai que dicir que cara o final o argumento vai perdendo frescura e póde-se mesmo facer algo aburrido, pero lóxicamente non podemos agardar outra cousa que non sexa o triunfo final do trepamuros, iso si, sempre amargado por algún desastre inevitábel. Nombergantes, en comparación coa épica batalla final de Os Vingadores, esta loita definitiva contra o Lagarto deixa algo que desexar. Se cadra, o listón estaba demasiado alto e este Spiderman é un bó filme, que deixará satisfeitos aos fans, pero ao cabo un relanzamento algo insípido que tamén nos fai relembrar o que aconteceu co persoaxe de Superman.
